klein, Mein....

Ξεκίνησα μαθήματα Γερμανικών, μάλιστα Γερμανικών, άχτεν μπούχτεν και τέτοια, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, πολύ το φοβάμαι, έχω ξεμάθει να διαβάζω, αλλά θα το πάρω χαλαρά, στο φινάλε δεν πρόκειται να δώσω εξετάσεις να συννενοούμαι απλώς θα προσπαθήσω να μάθω, κι ότι γίνει, είπε θα με βοηθήσει και η Χ με το διάβασμα, αλλά απο τώρα έχω την εικόνα μπροστά μου, να μου φωνάζει που δεν καταλαβαίνω...
Ε κι αν δω ότι δεν τα <παίρνω> με τίποτα, θα σταματήσω, ας κάνω μερικά μαθήματα να δω που κινούμαι και είδωμεν...
Τα μαθήματα είναι και ένας τρόπος να γεμίζω το χρόνο μου που παραείναι άδειος εδώ που τα λέμε, το θέμα όμως είναι ότι είναι άδειος τις ώρες που είμαι στο γραφείο, εκεί να δεις ξύσιμο κανονικότατα, αφού να φανταστείς ότι απο μια ώρα και μετά με πιάνει τέτοια νύστα που δε βλέπω μπροστά μου και μη σου πω ότι λαγοκοιμάμαι και λιγάκι χτες ας πούμε γύρω στη 1,30 έκλειναν τα μάτια μου, έκλεισα το pc και άραξα στον καναπέ όπου κοιμήθηκα με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια αλλά παρόλα αυτά κοιμήθηκα για μισή ωρίτσα! όταν δε πάω σπίτι εκεί η εικόνα αλλάζει εντελώς απ το ξύσιμο στο τρέξιμο, εδώ που τα λέμε πως να συνηθήσω στη νέα πραγματικότητα, μια ζωή το αντίθετο συνέβαινε, τώρα τις καταλαβαίνω τις εργαζόμενες-νοικοκυρές-μητέρες στο σπίτι έχω ένα κάρο πράγματα να κάνω, να μαγειρέψω, να καθαρίσω, να πάω γυμναστήριο, σήμερα ας πούμε σηκώθηκα στις 8,30 όπως συνήθίζω και αφού ντύθηκα και ετοιμάστηκα έβαλα και μια σκούπα και ξεσκόνισα κιόλας, το απόγευμα θα ακολουθήσει γυμναστήριο και μαγείρεμα και αν προλάβω να σφουγγαρίσω έχει καλώς, αλλιώς αύριο, άσε που με περιμένουν γύρω στα 5 πλυντήρια για σιδέρωμα!
Το Παρασκευοσαββατοκύριακο έκανα τα εξής:
Παρασκευή βράδυ, ήρθαν στο σπίτι τα δύο Θ, εκεί να δεις επιτυχία η βραδιά, ο καθένας έλεγε τα δικά του, ο ένας Θ έλεγε τον πόνο του για την καινούργια του δουλειά που έχει μια αφεντικίνα σκύλα που δεν του απευθύνεται καν με το όνομά του, αλλά πάντα έχει προβλήματα με τις δουλειές του ο Θ, νομίζει ότι σε κάθε δουλειά που θα πάει θα υπάρχει ένα ιδανικό περιβάλον με φιλικό προσωπικό και θα κάνει παρέες απο κει μέσα και γιατί όχι και φίλους. ο άλλος μίλαγε για δύο πρώην που βρίσκεται μαζί τους, ελλείψη καινούργιων, όταν τον ρωτάγαμε κάτι ήταν αφηρημένος, την άλλη μέρα διαβάζοντας διάφορα στο ίντερνετ τυχαία διάβασα ότι άν συνεχίζεις να βρίσκεσαι με παλιούς έρωτες σημαίνει ότι έχεις μια μικρή κατάθλιψη! δεν αποκλείεται, το νησί που μένει δεν έχει πολλές ευκαιρίες για γνωριμίες ειδικά αν δεν είσαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος για σχέση.
Σκεφτόμουν όση ώρα είμασταν μαζί πως η βραδιά ήταν αποτυχημένη πέρα για πέρα, δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα της κρίσης αυτό, πάντως βρέθηκα σ' αυτή την πόλη πριν απο 21 χρόνια στην πορεία μου μέσα στα χρόνια γνώρισα πολλούς ανθρώπους , με κάποιους κόλησα κάποιοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν, μ' αυτούς που κόλλησα χαθήκαμε απο τις συνθήκες, ο Δ έφυγε στην Αθήνα για δουλειά, χαθήκαμε έχω να τον δω κάπου 3 χρόνια χωρίς πλάκα, όχι ότι είναι μακριά η Αθήνα, αλλά τόσο έχω να κατέβω, λίγο τα έξοδα, λίγο ότι δεν έχω κάποιο λόγο σοβαρό για να κατέβω, λίγο ότι τις μέρες που μπορώ να λείψω, τις γιορτές δηλαδή και κάποιες μέρες το καλοκαίρι, συνήθως τις αφιερώνω στην οικογένεια με αποτέλεσμα αυτό να μη μου αφήνει πραγματικά χρόνο, οπότε όλο το αναβάλω. Βέβαια μιλάμε καθημερινά σχεδόν στο τηλέφωνο, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ο Θ έφυγε λόγω δουλειάς τα τελευταία 3 χρόνια σε νησί, αυτόν τον βλέπω τις γιορτές, το καλοκαίρι, και κάποια σαββατοκύριακα που έρχεται στην πόλη, ευτυχώς αλλά και πάλι δεν παύει να είναι μακριά.
Ο Α άνεργος εδώ και ένα χρόνο, μένει ακόμη εδώ, αλλά με το ένα πόδι, το άλλο είναι ήδη αλλού, ετοιμάζει τον εαυτό του και σε λίγο και τις βαλίτσες του για την Ευρώπη.
Η Μ έχει παιδί οπότε είναι πολύ λίγος ο χρόνος της.
Υπάρχει βέβαια μια λίστα με ονόματα όπου είναι εδώ και είναι σαν να μην είναι, έχουμε χαθεί, λίγο τα προβλήματα κυρίως τα οικονομικά, λίγο ότι τα ενδιαφέροντά μας έχουν επικεντρωθεί αλλού, τους βλέπω πια σπάνια κι αυτό κάποιες φορές θα προτιμούσα να μην είχε γίνει.
Με κάποιους ακόμα κι αν είχαμε πλήθος πραγμάτων να μας ενώνουν, δεν έχουμε πια να πούμε τίποτα κι είναι λυπηρό, αλλά έτσι είναι, η ζωή περνάει απο πάνω μας και μας αλλάζει συνήθως προς το καλύτερο.
Όσο πιο ευαίσθητη γίνομαι με τα χρόνια-που πάντα ήμουν πολύ- στον αντίποδα γίνομαι πολύ ρεαλίστρια και δεν ξέρω και πόσο συμβαδίζουν αυτά.
Το Σάββατο ήρθε στο σπίτι ο Φ και ψήσαμε ψάρια στα πλαίσια της υγειινής διατροφής που κάνουμε αλλά και της δίαιτας που αρχίσαμε απο την περασμένη Πέμπτη για να τη συνδυάσουμε και με το γυμναστήριο, για να δούμε θα τα καταφέρω? -κι εδώ κολλάει αυτό- γιατί όπως ήδη έχω πει πολλάκις δεν είναι το καλύτερό μου οι δίαιτες.
Μετά απο το φαγητό πήγαμε σε αγώνα χειροσφαίρισης όπου με πιάνει ένα άγχος να κερδίσει η ομάδα μου άλλο να σου λέω κι άλλο να με βλέπεις, που αν ήμουν απο αυτούς που τρώνε τα νύχια τους, θα είχα αφήσει μόνο το δάχτυλο..
Τρέξιμο μετά κέντρο για να πάρουμε κάτι πράγματα και στο σπίτι της Ν για τα γενέθλιά της που της τα γιόρτασαν οι δικοί της 2 μέρες πριν με τούρτα έκπληξη.
Την Κυριακή το τρέξιμο συνεχίστηκε με εκδρομή στην ιστορική κοινότητα Αμπελακίων λίγο μετά τα Τέμπη, είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα καιρό πριν μπορεί και 2-3 χρόνια και όλο έλεγα να πάμε κι όλο δεν τύχαινε και να που πήγαμε με παρέα τη Μ που είναι σε βαθιά κατάθλιψη λόγω του χωρισμού της.
Ωραίο παραδοσιακό χωριό με περίεργη αρχιτεκτονική, Μακεδονίτικη? Ηπειρώτική? δεν ξέρω ίσως ενα μίγμα κι απ τις δυό, και τις κλασσικές ταβέρνες κάτω απ τον κεντρικό πλάτανο του χωριού, λίγοι οι εκδρομείς ενώ η μέρα ήταν ηλιόλουστη αν και το κρύο τσουχτερό, κάναμε μια βόλτα στα στενά του χωριού και φτάσαμε μέχρι τις παρυφές του δάσους, και μετά αράξαμε στον πλάτανο την ομώνυμη ταβέρνα όχι το δένδρο και χτυπήσαμε στα πλαίσια της δίαιτας που είχαμε αρχίσει την Πέμπτη αρνάκι γάλακτος σούβλας που δεν μου πολυάρεσε αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο δε μύριζε καθόλου αρνίλα, το κομμάτι που μας έφεραν δε μου άρεσε γιατί είχε λίγα περισσότερα κόκκαλα, μπιφτέκι που με άριστα το 10 παίρνει 10 με τόνο! λουκάνικο πολύ ωραίο και ελαφρύ φαινόταν αλλά δεν ήταν τελικά, γαλοτύρι και πικάντικη και ντόπιο κρασί κόκκινο όλα αυτά 45 ευρώ, βάλε και τα διόδια και τη βενζίνη σύνολο ένα κατοστάρικο, για μια φορά στους 3 μήνες μια εκδρομή καλά είναι.
Αυτό που μου αρέσει στα ορεινά χωριά είναι ο αέρας που μυρίζει ξύλο που καίγεται, το κρύο που είναι αλλιώτικο, πιο κρύο ρε παιδί μου, όχι αυτό το αρρωστημένο της Θεσσαλονίκης το υγρό που σε τρυπάει ως το κόκκαλο, οι νωχελικοί ρυθμοί, οι εικόνες των σπιτιών με τους κήπους, σε μια αυλή είδα ένα υπέροχο δένδρο γκι που δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω τη φωτογραφία αυτή τη στιγμή απ' το τηλέφωνο στο pc αλλά θα το κάνω κάποια στιγμή.
Ισως μου αρέσουν τα χωριά γιατί μου θυμίζουν το δικό μου, που μπορεί να μην είναι ορεινό, ούτε ο αέρας να μυρίζει ξύλο που καίγεται, αλλά καίμε ακόμα ξυλόσομπα, μάλιστα ψήνουμε κιόλας εκεί μέσα φαγητά και τις προάλλες που πήγα για μια μέρα ψήσαμε κάστανα που ήταν τα πιο νόστιμα που έχω φάει και βάλαμε πάνω φλούδες μανταρίνι να καίγονται, ίσως να μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, δεν ξέρω, ο φρόιντ τι λέει γιαυτό?

Μόνοι, φτωχοί και με κατάθλιψη....

Κι εκεί που είπαμε <σωθήκαμε> όχι με ελαφριά την καρδιά μας βεβαίως, να σου η πάσα απ τα αριστερά απο την κυβέρνηση που θυμήθηκε τώρα στο τέλος να μας ρωτήσει αν θέλουμε τα μέτρα που θα πάρουν ναι, τα νέα μέτρα, όχι αυτά που ήδη πήραν , τα καινούργια...
Δηλαδή μετά το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το κούρεμα, ήρθε η επιφοίτηση για δημοψήφισμα, με λίγα λόγια πλήρωνε κορόιδο γιατί θα πληρώσεις κι άλλο και με τη θέλησή σου.
Τι νόμιζες ότι θα πλήρωνες την εισφορά αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος, το χαράτσι των ακινήτων με τη ΔΕΗ και καθάρισες? όχι αγαπητή μου, θα έρθουν νέα μέτρα που κύριος οίδε τι θα ναι, στο τέλος θα μείνεις με ένα πενηντάρικο το μήνα να αναρωτιέσαι αν θα το κορνιζώσεις για να το βλέπεις και να χαίρεσαι και να αναπολείς την εποχή που πέταγες δίσκους με λουλούδια στο Ρέμο ή αν θα αγοράσεις μ' αυτό 5 κονσέρβες και 10 πακέτα μακαρόνια να βγάλεις το μήνα.
Ε λοιπόν τώρα σου δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσεις για αυτό το πενηντάρικο, το θέλεις σε ευρώ ή σε δραχμές γιατί αν είναι σε ευρώ ξέρεις ότι αυτά τα πακέτα με τα μακαρόνια θα τα αγοράσεις, αν είναι όμως σε δραχμές φοβάμαι ότι ούτε τσίχλες πια θα μπορείς να αγοράσεις.
Αλλά τι λέω μ' αυτά και μ' αυτά αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει και ευρώ μ' αυτούς που τους έλαχε να έχουν για εταίρους οι Δυτικοί, ότι θα γινόταν τέτοιος σαματάς για να μη χρεοκοπήσουμε, σύνοδοι κορυφής διεργασίες με τράπεζες κι εμείς θα βαρούσαμε φλογέρα για άλλη μια φορά.
Πλέον δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει, είμαι πεπεισμένη πως και με τον έναν τρόπο (ναι στο κούρεμα και στα νέα σκληρότερα μέτρα και την απώλεια ενός μεγάλου ποσοστού του εισοδήματός μας) και με τον άλλον (όχι στην ευρωπαική λύση, επιστροφή στη δραχμή, και σε ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα και πάλι απώλεια ενός μεγάλου ποσοστού του εισοδήματός μας) είμαστε χαμένοι απο χέρι, αυτό κι αν είναι δίλημμα που καλούμαστε να απαντήσουμε, γέρνω ότι με την Ευρώπη είμαστε τουλάχιστον κάτω απο μια ομπρέλα στη βροχή και όταν αυτή σταματήσει θα είμαστε λιγότερο βρεγμένοι, μόνοι μας είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι, όχι σε ξένη απειλή, δεν πιστεύω πως στις μέρες μας θα υπάρξει κάτι τέτοιο απο εχθρικούς γείτονες, αλλά μόνοι φτωχοί και σε κατάθλιψη.
Νομίζεις ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε? και που βασίζεσαι? στο φιλότιμό μας? αλλά μην ξεχνάς ότι τώρα είμαστε μαλθακοί, τρυφηλοί και καλομαθημένοι θα αντέξουμε?

Βόλτα στο δάσος

Μια Κυριακή με καλό καιρό αποφάσισα να πάω μια εκδρομή στο δάσος που είναι δίπλα στο σπίτι μου και

αντίκρυσα αυτά....

X στο τετράγωνο

Η Χ ήρθε στη ζωή μου το 2003 όχι απο την πόρτα, απ το παράθυρο, απο ένα παράθυρο του ίντερνετ, απο τότε άλλαξε ο κόσμος, έγινε πιο γλυκός, πιο χαρούμενος πιο χρωματιστός.
Είναι λιγομίλητη, σοβαρή, έχει αστεία φάτσα και μαλλιά...καρτούν την έλεγα πριν απο χρόνια...
Όταν είμαστε μόνες μας, μου κάνει διάφορα χαζά για να γελάω, γκριμάτσες, φωνούλες, κραυγούλες, με αγκαλιάζει και με φιλάει συνεχώς, μου φτιάχνει τα μαλλιά βάζοντας τα <μαγικό> σαλάκι...
απο τότε έκοψα το τζέλ, το μαγικό σαλάκι είναι ανώτερο όλων.
Για χάρη μου εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, ευτυχώς την αγάπησε, της αρέσει, δυστυχώς δούλεψε για λίγα χρόνια σ' αυτό που σπούδασε, η πόλη δεν έχει δουλειές, όνειρό της είναι να χτίσει ένα σπίτι, τουλάχιστον, θα το χτίσει κάποτε είμαι σίγουρη, ακόμα κι αν χρειαστεί να το χτίσει με τα ίδια της τα χέρια.
Της αρέσουν οι απλές φόρμες, απεχθάνεται τα κάγκελα, τα πολλά πολλά χρώματα, τις αρχαιοπρεπείς κολώνες, τα ρουστίκ, τα πολλά στολίδια.
Πιστεύει στο less is more και το εννοεί.
Ντύνεται απλά, σιχαίνεται τα πλουμιστά ρούχα, τα τσιφτετέλια, ξέρει απο μουσική.
Δεν πετάει ποτέ τίποτα, με το ζόρι όταν κάνω εκκαθάριση της ντουλάπας εγώ πετάω 2 σακούλες σκουπιδιών κι αυτή μια-δυό μπλούζα το πολύ.
Δεν ξοδεύει παρά ελάχιστα χρήματα, όχι μόνο τώρα που είναι άνεργη, αλλά και πριν απ' αυτό.
Eίναι ένα πολύ ώριμο παιδί με μια βαθιά μελαγχολία, δεν της χαρίστηκε ποτέ τίποτα, αντιθέτως, θα μπορούσε να είναι χαρούμενη συνεχώς κι ευτυχισμένη, ώρες ώρες οικτίρω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να της χαρίσω όλο τον κόσμο για να είναι, της αξίζει άλλωστε...

Mια γεύση

Weinfest dernauer 2011

Και έφτασε η κορύφωση της γιορτής, το Σάββατο το βράδυ χιλιάδες επισκέπτες με ένα ποτήρι στο χέρι που πολύ γρήγορα άδειαζε και ξαναγέμιζε κι άλλες φορές πετιόταν ή αφηνόταν σε περβάζια παραθύρων, παγκάκια, πεζοδρόμια και όπου υπήρχε ελεύθερος χώρος, στην κεντρική πλατεία η ορχήστρα έπαιζε τα γνωστά πια γερμανικά τραγούδια, αυτά που όλοι πιάνονται με όλους και λικνίζονται απο τη μια και απο την άλλη πλευρά στο ρυθμό.
Ασθενοφόρα πήγαιναν και ερχόντουσαν με τις σειρήνες να ουρλιάζουν γιατί πολλοί απο τους πότες έπιναν μέχρι να πέσουν κάτω, αυτό συνεχίστηκε όλη τη νύχτα και άνθρωποι των πρώτων βοηθειών έτρεχαν εδώ κι εκεί. Εχεις δει κανένα ασθενοφόρο σε πανηγύρι στην Ελλάδα μου είπε ο Κ, ούτε μισό απάντησα.
Εμείς αράξαμε στην πλατεία και με τα πολλά παρασυρθήκαμε στο ρυθμό που άρχισε να γίνεται πιο γνώριμος, γριές άνω των 70 χόρευαν βάλς και στροβιλίζονταν με τους καβαλιέρους να τρεκλίζουν απ το κρασί, κάναμε μερικές χορευτικές φιγούρες και παρά το ότι το κέφι χτύπησε κόκκινο, φύγαμε και συνεχίσαμε το χορό στο σπίτι όπου ο Κ έβαλε τέρμα disco επιτυχίες παλαιότερες της γενιάς μου και αρχίσαμε να χορεύουμε σα κατσίκια στο σαλόνι απο τη μια άκρη ως την άλλη και να εναλλασόμαστε κάνοντας φούρλες.
Την άλλη μέρα ήταν η παρέλαση των αρμάτων που ήταν περισσότερα απο 60 όπως έλεγε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, έτσι πήγαμε σε σπίτι γνωστών με πολλούς Έλληνες που είχαν στρώσει τραπέζια πέρα ως πέρα έξω απο το σπίτι που ήταν πρώτο τραπέζι πίστα για την παρέλαση, τα εδέσματα ήταν <αυθεντικά> γερμανικά με την τυρόπιτα και τη σπανακόπιτα να κυριαρχούν, διάφορα κέικ που το ένα ήταν τόσο φανταχτερό που ήθελα να πάω να το δαγκώσω αλλά ένεκα η θέση μου, συγκρατήθηκα...κεραστήκαμε κρασιά και αρχίσαμε να βλέπουμε την παρέλαση που μόλις είχε αρχίσει και τι έκπληξη πρώτο άρμα ποιο ήταν? εδώ σε θέλω, όσο και να ψάξεις δε θα το βρεις, ο παρθενώνας παρακαλώ πολύ, με ευρώ να κρέμονται απο τις κολώνες του! ο Διόνυσος πάνω που έπινε τα κρασιά του και ένα πανώ που έγραφε πουλήστε τον για να ξεχρεώσετε... αμέ! οι υπόλοιποι πάνω στο άρμα πετούσαν στον κόσμο ψεύτικα τυπωμένα ευρώ που τα έπαιρναν οι Γερμανοί του τραπεζιού και τα έδιναν σ' εμάς που είμασταν οι Ελληνες και που σίγουρα τα είχαμε ανάγκη!
Η παρέλαση συνεχίστηκε με πλήθος αρμάτων απο τα πρώτα χρόνια της Γερμανικής ιστορίας μέχρι την εποχή μας, πολλές φιλαρμονικές, πολλά γκρούπ με θέματα απο το κρασί αλλά και άλλα, τη βασίλισσα του κρασιού τη φετινή και την περυσινή που μάλιστα καταγόταν κι απ το χωριό και ήταν μεγάλη τιμή και το γάιδαρο που ήταν το σήμα κατατεθέν του χωριού έτσι κι αλλιώς, μιας και κάποτε σε καιρό πολέμου, χάρη στα γαιδούρια το χωριό είχε πρόσβαση σε τροφή και είδη πρώτης ανάγκης.
Η παρέλαση κάποτε τελείωσε, εμείς περιπλανηθήκαμε στις καντίνες για να φάμε κάτι και στο τέλος καταλήξαμε στο κρασάδικο που είχαν μαζευτεί οι υπόλοιποι Ελληνες να δίνουμε εξηγήσεις για την κρίση.
Αισθάνθηκα το λιγότερο σαν τον ΓΑΠ που προσπαθεί να εξηγήσει στους εταίρους μας τα ανεξήγητα και δεν τον πιστεύει κανείς, αλλά δεν αρπάχτηκα για να μην καταχραστώ της φιλοξενίας στο τραπέζι τους.
Ειδικά εκείνον με την καούκα που ήταν κι ο πιο εριστικός μου ρθε να του την αρπάξω και να την πετάξω στο πάτωμα, αλλά έδωσα τόπο στην οργή, δε θέλω να μας δικαιολογήσουν επειδή είναι ελληνες, αλλά δε φταίμε όλοι, ούτε καθόμαστε όλοι και τρώμε τα λεφτά των επιδοτήσεων της ΕΕ ενώ αυτοί δουλεύουν, έλεος!
Την επόμενη μέρα περιπλανηθήκαμε στο εμπορικό κέντρο της Βόννης με ζέστη και ψιλοσυνεφιά αλλά τουλάχιστον φχαριστηθήκαμε μαγαζιά και το βράδυ αργά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αεροδρόμιο.
Η επαρχιακή Γερμανία ήταν πολύ όμορφη, καθαρή, μες το πράσινο και τη φύση, και με πολύ κέφι, νομίζω πως άνετα κάποιος Έλληνας μπουχτισμένος απο την πόλη και την ασχήμια, αλλά και όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ, εγκαθίσταται εκεί, πολύ άνετα άυριο κιόλας μη σου πω!

Βόννη - Κολωνία στις πόλεις της μετανάστευσης

Φτάσαμε βράδυ στη Βόννη για την πρώτη επίσκεψη, βάλαμε το αυτοκίνητο στο πάρκιν του πανεπιστημίου και περπατήσαμε την περιοχή μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία δημαρχείου όπου μας τράβηξε η πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν που ακουγόταν απο τα μεγάφωνα, όταν πλησιάσαμε πλήθος κόσμου ήταν συγκεντρωμένο στην πλατεία και παρακολουθούσε ένα υπερθέαμα φώτων νερών και μουσικής, τα συντριβάνια χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής, τον Μπετόβεν ακολούθησε ο Μότσαρτ και μετά ο Μπιζέ με την Κάρμεν του.
Φυσικά δεν έλειπαν οι γνωστές καντίνες με ουρές απο κόσμο που περίμενε να φάει τα γνωστά κάρυ βουρστ με τις πατάτες και να πιεί λίτρα απο μπύρες, δεν περιμέναμε να τελειώσει το θέαμα και περπατήσαμε στους πεζόδρομους για να χαζέψουμε τις βιτρίνες των μαγαζιών και να καταλήξουμε στο ποτάμι, να κοιτάζουμε τα ποταμόπλοια και τα φώτα απο την απέναντι όχθη πίνοντας μπύρες και βλέποντας στο διπλανό πάρκο άντρες κάθε ηλικίας να παίζουν ένα παιχνίδι με βώλους.
Η Βόννη είναι μια μεγάλη πόλη που όμως δε σε πνίγει χάρη στα πάρκα της και σου δίνει μια αίσθηση πνεύματος με το πανεπιστήμιο να δεσπόζει στο κέντρο της και τις αφίσες απο το φεστιβάλ Μπετόβεν να είναι σε κάθε στύλο μαζί με τα ομοιώματα του γνωστού συνθέτη που ήταν σε κάθε βιτρίνα ασχέτως εμπορεύματος.
Εδω τώρα θα σκεφτείς εσύ εικόνες απο αφίσες που καλύπτουν κάθε ελεύθερη επιφάνεια στύλου, κολώνας, βιτρίνας και κουτιών του οτε, όχι όμως κάθε άλλο, οι αφίσες ήταν ωραιότατα μπάνερ που ήταν όμορφα στρωμένα σε συγκεκριμένα σημεία και που είμαι 100% σίγουρη ότι με το πέρας των εκδηλώσεων του φεστιβάλ θα μαζευτούν όλες μία μία.
Στη Βόννη ξαναγυρίσαμε και μέρα για να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα στο εμπορικό της κέντρο που παρά την κακή οικονομική μας κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω απο απαραίτη.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για την Κολωνία, εκεί κι αν είναι απαραίτητη η βόλτα στους πεζόδρομους του εμπορικού κέντρου, αλλά δυστυχώς το χρονικό περιθώριο ήταν πολύ μικρό έτσι πήγαμε στο Dom και μετά καθήσαμε μόνο σε ένα καφέ-εστιατόριο για μια μπύρα koln φυσικά τι άλλο, με θέα ζευγάρια αγοριών και κοριτσιών που πιανόταν χέρι χέρι και διάφορες fashion icon να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά μιας και η περιοχή που καθήσαμε ήταν το απόλυτο gay σημείο της πόλης.
Η Κολωνία όπως έμαθα εκ των υστέρων θεωρείται η δεύτερη πόλη μετά το Σάν Φραντζίσκο σε gay πληθυσμό και εκδηλώσεις παρόμοιου τύπου, σα να λέμε συμπρωτεύουσα δηλαδή Θεσσαλονίκη...λολ
Έφαγα τον κόσμο να βρω τουριστικά ενθύμια αλλά δεν έβρισκα παρά μόνο σύμβολα της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, κι όπως είπα και προηγουμένως έχοντας τον Κ μαζί μας δεν μπορούσα να καθυστερώ υπερβολικά στα μαγαζιά οπότε γύρισα άπρακτη.
Στο γυρισμό για το χωριό, γυρίσαμε απο τον επαρχιακό δρόμο της Βόννης.
Στους επαρχιακούς δρόμους έχει όριο ταχύτητας τα 70 χιιόμετρα, που τηρείται φυσικά, αντιθέτως στις θρυλικές αούτο μπαν δεν έχει όριο κι ο καθένας μπορεί να τρέξει όσο γουστάρει.
Ο δρόμος περνούσε μέσα απο χωριά που είχαν στα πόδια τους το Ρήνο και οι μετακινήσεις γινόταν με καραβάκια στα απέναντι χωριά, πλήθος τουριστών μαζί και μείς φωτογραφιζόταν με θέα το ποτάμι ενώ πανέμορφα σπίτια έδιναν την αίσθηση του χρόνου που είχε σταματήσει κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα και κατοικούνταν απο ερωτευμένες πλούσιες νέες που έκαναν διακοπές για να ξεχάσουν τον έρωτά τους στην ρομαντική Ευρώπη...
Συνταξιούχοι τουρίστες κι εδώ γέμιζαν τα καφέ για το καθιερωμένο καφεδάκι με γλυκό ενώ εστιατόρια με παραδοσιακή γερμανική κουζίνα με γεύσεις όπως λουκάνικο με αίμα και λάχανο σε καλούσαν να καθίσεις στην όμορφη βεράντα τους.
Δεν καθήσαμε γιατί στο σπίτι η Μ είχε μαγειρέψει ένα ωραιότατο ελληνικό παραδοσιακό κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και μας περίμενε να το τσακίσουμε, όπως και κάναμε άμα τη επιστροφή μας.
Στο μεταξύ στο χωριό οι ετοιμασίες για τη μεγάλη τετραήμερη γιορτή του κρασιού κορυφώνονταν, όλα ήταν έτοιμα για το βράδυ, οι καντίνες είχαν στηθεί κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, οι αυλές είχαν σκουπιστεί και ετοιμαστεί να υποδεχτούν τον κόσμο και τα φωτορυθμικά με τα ηχοσυστήματα είχαν συναρμολογηθεί για να πλαισιώσουν τις αυτοσχέδιες disco.
To βράδυ παρά την κούραση απ το ολοήμερο περπάτημα και τη βαρεμάρα που μας έπιασε, δεν μπορούσαμε να μην πάμε στο στέκι δίπλα στην εκκλησία που υπήρχε ορχήστρα που έπαιζε παραδοσιακά αλλά και κλασσικά ροκ τραγούδια με τους γερμανούς κάθε ηλικίας να πίνουν λίτρα κρασιού και να χορεύουν πιασμένοι απο τη μέση σε κλασσικούς γερμανικούς ρυθμούς.
Αλλά για τις επόμενες μέρες των γιορτών θα συνεχίσω σε άλλο πόστ....

Dernau-Luxemburg

Που να στα λέω, μέσα σε όλες αυτές τις μέρες που χάθηκα απο δω και τι δεν έκανα με αποκορύφωμα ένα ταξίδι στην επαρχιακή Γερμανία που γύρισα γεμάτη εικόνες και χρώματα.
Τρίτη απόγευμα βρέθηκα σε μικρό χωριό της Κολωνίας όπου στρογγυλοκάθησα, για την ακρίβεια δεν έβαλα κώλο κάτω, για μια βδομάδα.
Το χωριό απ' αυτά που σίγουρα έχεις δει σε κάρτ ποστάλ ή ντοκυμαντέρ, λίγα σπίτια το πολύ πενήντα, στο γνωστό Γερμανικό ρυθμό με επικλινείς στέγες, λουλούδια στα παράθυρα, πεντακάθαρα δρομάκια, και γηραλέους τουρίστες με μπαστούνια περιπατητών να το διασχίζουν ερχόμενοι απο το παρακείμενο δάσος, ποδηλάτες με φούλ εξοπλισμό και τουρίστες σαν και μένα να κοιτούν απορημένοι τις καινούργιες καθαρές εικόνες.
Βλέποντας κάθε χωριό και κάθε πόλη κάπως έτσι, δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως είναι τόσο νοικοκυρεμένα και αυτο φαίνεται κι απο αυτό το πολύ απλό παράδειγμα, κάνε τώρα τη σύγκριση με μια δική μας εικόνα και θα καταλάβεις, σκέψου ένα αντίστοιχο δικό μας χωριό οπουδήποτε στην επαρχία, ή ένα δικό μας δάσος και μην βάλεις την εξαίρεση.
Με το δάσος δίπλα και τα αμπέλια να ζώνουν το χωριό σου ρχεται να περπατήσεις ακόμη κι αν δεν είναι το καλύτερό σου, έτσι πήραμε τους δρόμους τους λόγγους και τα υψηπεδή αμπέλια και περπατήσαμε μέχρι να μας πονέσουν τα πόδια.
Το βράδυ μας βρήκε να πίνουμε σαγκρίες να καπνίζουμε μανιωδώς, ακόμα κι εγώ, φαίνεται πως τόσος καθαρός αέρας μου ρθε πολύς, και να τρώμε απο φρούτα μέχρι τυρογαριδάκια συνεχώς.
Την άλλη μέρα είπαμε να εκδράμουμε σε πόλη και τι πιο απλό να περνούσαμε τα σύνορα για Βέλγιο, Λουξεμβούργο ή Ολλανδία?
Ομόφωνα συμφωνήσαμε για Λουξεμβούργο γιατί είπαμε ότι σιγά μην πάμε ποτέ στο Λουξεμβούργο, ενώ Βρυξέλες όλο και θα τύχει, οπότε καβαλήσαμε το κάμπριο γκόλφ και οδήγησα στους Γερμανικούς δρόμους με προορισμό το Λουξεμβούργο που απείχε κάπου 2 ώρες απο εκεί που βρισκόμασταν.
Αφού μας μπέρδεψαν κάτι έργα εμάς αλλά και το gps και με καθυστέρηση μιας ώρας φτάσαμε σε ένα απο τα πλουσιότερα κρατίδια της Ευρώπης, εννοείτε ότι τα σύνορα ήταν σαν διόδια και δε μας έλεγξε κανείς και μπήκαμε στην πόλη του Λουξεμβούργου, αφού διανύσαμε την επαρχία με τα περιποιημένα χωράφια και τις καλοζωισμένες αγελάδες, μπαίνοντας στο Λουξεμβούργο αυτό που αντικρύζεις είναι ψηλά κτίρια σαν ουρανοξύστες που στεγάζουν τις πολυεθνικές, εργαζόμενους που έκαναν το lunch break τους ή περπατούσαν στους δρόμους με υπέρκομψα κοστούμια ψηλοί και ευθυτενείς όλοι τους σχεδόν και με έναν αέρα που απείχε έτη φωτός απο τους χωριάτες Γερμανούς.
Παρκάραμε στο σταθμό, και διασχίσαμε την πόλη σε πολύ λιγότερο απο δύο ώρες αφού το εμπορικό κέντρο της και η παλιά πόλη ήταν δίπλα δίπλα με τις αποστάσεις να είναι πολύ πολύ μικρές.
Στο κέντρο επικρατούσε μια ησυχία και μια ανωτερότητα, τύπου άμα βήξω θα με κοιτάξουν παραξενεμένοι, στα μαγαζιά μας μιλούσαν στα Γαλλικά, αλλά συνενοούνταν και στα Γερμανικά και Αγγλικά, ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν φοιτητές, μαθητές, και ηλικιωμένοι που όλοι μα όλοι έπιναν τον καφέ με συνοδεία κάτι λαχταριστα γλυκά, που εννοείτε ότι δοκίμασα σε ένα πολύ Γαλλικό καφέ, εντάξι, αν δεν έχεις φάει γλυκό στο Λουξεμβούργο δεν ξέρεις τι είναι κρεμ πατισερί, αυτό έχω να πω.
Ξέρω και στη Γαλλία κάπως έτσι θα είναι, αλλά έχω πολλά χρόνια να πάω στο Παρίσι και δε θυμάμαι, μη με ρωτάς.
Περιτό να πω ότι κάποια στιγμή που κατουρήθηκα και θέλησα να πάω τουαλέτα πλήρωσα ένα ολόκληρο ευρώ στα Μακ ντόναλτς και όλες μα όλες οι τουαλέτες των μαγαζιών στο κέντρο ήταν επί πληρωμή για τους μη πελάτες.
Βγάλαμε φωτογραφίες παντού, φάγαμε κάτι πρόχειρο και αφού χαζέψαμε σε διάφορα μαγαζιά πήραμε το δρόμο της επιστροφής κάπως θλιμένοι που δε ζούμε εκεί να παίρνουμε δέκα χιλιάδες ευρώ μισθό το μήνα και να βρισκόμαστε κάθε βδομάδα σε άλλο κράτος για εκδρομή.
Την άλλη μέρα το πρόγραμμα είχε ποδηλατάδα στο χωριό σε μια απόσταση 6 χιλιομέτρων που την κάναμε με τα ρούχα να με στενεύουν κάπως, το παντελόνι δηλαδή και τη σέλα απο το ποδήλατο του Κ να μου μπαίνει στον κώλο και κάθε λίγα μέτρα να θέλω να σταματάω όχι τόσο για τις άπειρες φωτογραφίες που ήθελα να βγάζω, όσο για το ότι πιανόμουν κι ήθελα να μετακινούμε συνεχώς.
Η διαδρομή απο τον ποδηλατόδρομο περιελάμβανε ποταμάκι μικρό, ρυάκι το λες που όμως είχε ψαρούκλες στα πεντακάθαρα νερά του, τις είδα πίστεψέ με! κοντοκουρεμένα χορτάρια δίπλα απο τον ποδηλατόδρομο, τεράστια δένδρα με σκιά που σκοτείνιαζε το φως του ήλιου, ναι είχε ήλιο σχεδόν όλες τις μέρες που είμασταν εκεί και μάλιστα 2 μέρες σχεδόν καύσωνα για τα δεδομένα της Γερμανίας, αμπέλια περιποιημένα άλλα με τα τσαμπιά να κρέμονται και άλλα που τα είχαν κόψει, μοναστήρι που ήταν σα κάστρο σπίτια κατά μήκος του ποδηλατόδρομου περιποιημένα με τις αυλές τους και με τα λουλούδια τους, σχολείο που ήταν στη μισή διαδρομή και όλα τα παιδιά απο το μικρότερο ως το μεγαλύτερο πηγαινοερχόταν με ποδήλατο ή με τα πόδια το ίδιο και οι καθηγητές - δάσκαλοι, κάμπερς που αράζαν στις ξαπλώστρες έξω απο τα τροχοκινούμενά τους, παρέα που έκανε πικ νικ και εννοείτε ότι δεν υπήρχε ούτε μισό σκουπίδι πουθενά.
Πήγαμε σε δυο διπλανά χωριά, κάναμε βόλτες, φάγαμε κάτι μοσχομυριστές βάφλες και επιστρέψαμε στο σπίτι όπου μας περίμεναν για βραδυνή βόλτα στη Βόννη, αλλά λέω να συνεχίσω σε άλλο πόστ για τη Βόννη.....

Ολοι φεύγουν....

Γιατί κάθε φορά που πάω να ξεκινήσω ένα κείμενο και είναι Δευτέρα, θέλω να το γράψω? να ξεκινήσω με τη φράση <είναι Δευτέρα> απαραίτητα, λες και κάποιον νοιάζει που είναι Δευτέρα, λες και δε θα μπορούσε να ναι Σάββατο ας πούμε ή Παρασκευή, αλλά σιγά μην καθόσουνα να γράψεις Σαββατιάτικα ή και Παρασκευιάτικα θα μου πεις, εδώ που τα λέμε ούτε καν καθημερινή έκατσες.
Δευτέρα ναι, πες το μερικές φορές ακόμα να το χωνέψεις, πριν λίγο καιρό σήμαινε ότι θα σε περίμενε δουλειά, τώρα δεν έχει διαφορά απο άλλες μέρες της βδομάδας, μέχρι που σκέφτηκα να λείπω τις Δευτέρες και να ρχομαι απο Τρίτη στη δουλειά, όπως έκανα και την προηγούμενη βδομάδα που ενώ σερνόμουν απο καναπέ σε καρέκλα και τούμπαλιν, σηκώθηκα απ τη νάρκωση την Κυριακή το μεσημέρι και με γρήγορες κινήσεις πήρα μια πετσέτα και βρέθηκα να οδηγώ με προορισμό παραθαλάσιο χωριό της Καβάλας, στο πατρικό του Κ.
Για πότε η νάρκωση έδωσε τη θέση της στην εγρήγορση ούτε που το κατάλαβα, έτσι βρέθηκα σε λιγότερο απο 1,5 ώρα σε beach bar με χρυσαφένια άμμο, κρυστάλλινα νερά και δυνατές μουσικές να απολαμβάνω το μπάνιο μου παρόλο τον αέρα και το ελαφρύ κύμα, να πω ναι στην πρόσκληση του φίλου να μείνουμε εκεί για βράδυ παρά το γεγονός ότι δεν είχα μαζί μου βρακί, κρέμα προσώπου, καθαρή μπλούζα και βερμούδα, πράγμα ανήκουστο για μένα.
Να συνεχίζω και μετά το απόγευμα σε barbeque party με παρέα που ξεπερνούσε τα 15 άτομα να χορεύω νησιώτικα και να ξημερώνομαι κάνοντας τη διαδρομή δωμάτιο-μπάνιο κάθε είκοσι λεπτά μιας και η αγαπημένη μου ήπιε όλο το αλκοόλ που υπήρχε εκεί με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι μας κάποια στιγμή ζήσαμε και καθόλου δεν αγαπήσαμε, όταν περάσαμε ένα βράδυ αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας...
Εννοείτε ότι την άλλη μέρα παρόλο που ήταν Δευτέρα καθόλου δε με ένοιαξε και απόλαυσα ένα ακόμη μπάνιο σε ακόμη καλύτερο beach bar ώσπου να μας πάρει το σούρουπο και να βρεθούμε αφού είχε σκοτεινιάσει στην πόλη μας.
Την Τρίτη το πρωί συνέχισα τη βδομάδα ξεχνώντας πως υπήρχε η Δευτέρα, αφού για μένα δεν υπήρχε, το μόνο που μου τη θύμιζε ήταν η συρικνωμένη βδομάδα που τέλειωσε πολύ πιο γρήγορα.
Τραπέζια με νουντλς και μαργαρίτες στο μεσοβδόμαδο, μια αμήχανη Παρασκευή με τον Κ να φεύγει το Σάββατο το πρωί για τη Γερμανία και να μη θέλει να εμφανιστούμε στο αεροδρόμιο ούτε κι εγώ θα θελα στη θέση του εδώ που τα λέμε, μια ακόμη βουτιά το Σάββατο στη Χαλκιδική, κι άλλα τραπέζια και χτες αποχαιρετήσαμε τη Ρ. που θα φευγε κι αυτή σήμερα το πρωί για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο.
Όλοι φεύγουν....
Και φτάσαμε στη σημερινή μέρα λιγότεροι και η πόλη φαίνεται πιο άδεια και εξακολουθεί να είναι Δευτέρα....

Amy.. live fast die young

Μπορεί να μην πήγαμε στη θάλασσα τα απογεύματα της βδομάδας του καύσωνα, αλλά το Παρασκευοσαββατοκύριακο αποφάσισα να αναπληρώσω με καθημερινή παρουσία στην παραλία του Μίλτου, Παρασκευή απόγευμα με τον ήλιο να δύει, στη σκιά του βράχου με καρπούζι και φωτογραφίες μπρος-πίσω.
Σάββατο με συνεφιά που αποδείχτηκε ευεργετική αφού παρέτεινε τη διαμονή μας στην παραλία.
Eπιστροφή το βράδυ με τα απρόσμενα νέα του θανάτου της Αmy

απ' το ίντερνετ που μας άφησαν άφωνους.
Εναν θάνατο που ήξερες πως θα'ρθει σύντομα, αλλά όχι και τόσο...(όλοι οι θάνατοι εν δυνάμη έρχονται σύντομα, αν το καλοσκεφτείς).
Σοκαρίστηκα! Τα τελευταία χρόνια δεν αγοράζω cd, αλλά μόλις άκουσα το back to black έσπευσα να το αγοράσω, και φυσικά το έλιωσα στο αυτοκίνητο.
Αυτή η φωνή , με τον τόσο πόνο, αυτή η μουσική...
Η φωνή της απ' τις φωνές που βγαίνουν μία κάθε 10-20 χρόνια, δεν ξέρω δεν είμαι ειδική για να αξιολογήσω, αλλά ακούω τα αφτιά μου και την ψυχή μου και συνήθως δεν πέφτω έξω.
Οταν άκουσα για τη συναυλία στην Αθήνα δήλωσα πως είναι η μόνη συναυλία που θα ήθελα να πάω φέτος.
Μετά το φιάσκο στο Βελιγράδι και την ακύρωση της συναυλίας στην Ελλάδα σκεφτόμουν πως ακόμα κι έτσι θα θελα να τη δω, όχι για να δω ένα θρύλο να πέφτει, κάθε άλλο, θα θελα να τη δω γιατί αυτή ήταν η Amy.
Δεν πρόλαβε να πει <Γειά σου Αθήνα>, ή μάλον το είπε στο Βελιγράδι, δεν πειράζει, εγώ ήμουν εκεί νοερά και το άκουσα.
Ποιος ξέρει αν θα ταν η ίδια χωρίς τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αν θα είχε τέτοιο τσάκισμα η φωνή της, αν το ταλέντο της δεν ήταν τόσο μεγάλο, αν ήταν τόσο αποστειρωμένη και γιαυτό συνηθισμένη, αμφιβάλω.
Κρίμα...
Την Κυριακή η ατμόσφαιρα ήταν βαριά αλλά με μεγαλύτερη παρέα παίζαμε βόλευ και κάναμε βουτιές απ το μεσημέρι και μετά με σάντουιτς, κρύο τσάι, φρούτα και χαζές αντιπαραθέσεις για βαρετά εργασιακά ζητήματα κάτω απ τον ήλιο....
Με τη θάλασσα προσπαθείς να ξεφύγεις, και νομίζω είναι ο καλύτερος τρόπος, κάποιοι όμως επιμένουν.
Το βράδυ η κούραση ήταν τέτοια που υπερνίκησε την επιθυμία μου για παγωτό, κατέληξα με τα βαμπίρ μου παρέα στο νεφελώδες απ την υγρασία και τη ζέστη δωμάτιο.
Αλλη μια βδομάδα καύσωνα ξεκινά και εύχομαι να καταφέρω να φύγω εκτός των τειχών έστω και για λίγο, το καλοκαίρι είναι ανυπόφορο ώρες ώρες στη μεγάλη πόλη.

Μπορώ λοιπόν να φύγω διακοπές?

Και? τώρα σωθήκαμε?
Λύθηκαν ως δια μαγείας μέσα σε μια νύχτα όλα μας τα προβλήματα?
Αύριο που θα ανοίξω το μαγαζί θα είναι τίγκα στους πελάτες, κι εσύ που είσαι άνεργος 3 χρόνια θα βρείς δουλειά, και μαζί μ' αυτό σου έχω κι άλλα χαρούμενα, οι ταξιτζήδες θα σταματήσουν την απεργία τους και θα κάνουν τσάμπα κούρσες στους τουρίστες που ταλαιπώρησαν όλες αυτές τις μέρες απ το αεροδρόμια στο σύνταγμα κι απ τον πειραιά στην ομόνοια, ο εφοριακός θα σου στείλει επιστολή με κάρτα καλοκαιρινή που θα σου εύχεται απλώς καλές διακοπές τίποτα άλλο, Ο υπάλληλος στο μεταφορών θα κλείσει το facebook και θα σκοτωθεί να σε εξυπηρετήσει, προσφέροντας σου μάλιστα φραπέ και κουλούρι για όσο θα περιμένεις να εξυπηρετηθείς!
Η νοσοκόμα θα σε πάρει απ το χέρι απ την είσοδο ακόμα του νοσοκομείου που εφημερεύει και χωρίς ουρές και ταλαιπωρία θα σου κάνει όλες τις εξετάσεις των οποίων τα αποτελέσματα ω του θαύματος θα βγούν μετά απο μισή ώρα!
Ο γιατρός θα σε ενημερώσει γλυκά και συμπονετικά πριν σε εγχειρήσει μια μέρα μετά και αν τυχόν και τολμήσεις να αναφερθείς σε πρακτικές παλαιότερες και ψελλίσεις <θα δεχτείτε ένα δωράκι> θα σου πει ότι αυτή η λέξη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των γιατρών και αν ξανααναφερθεί θα πρέπει δυστυχώς να σε καταγγείλει που τόλμησες και το ανέφερες.
Οι χιλιάδες υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο εργασίας θα βρούν κάποιο αντικείμενο εν ανάγκη θα μπούν σε άλλες υπηρεσίες ως βοηθητικοί ή ακόμα καλύτερα σε ομάδες βοήθειας για ανθρώπους που έχουν ανάγκη, οι υπηρεσίες χωρίς πια αντικείμενο θα κλείσουν, ο ΟΣΕ θα σταματήσει να παράγει έλλειμα και θα γίνει σύγχρονος, τα λεωφορεία θα μειώσουν το κόστος του εισιτηρίου στα 30 λεπτά και το μετρό της θεσσαλονίκης θα τελειώσει σε 3 μήνες.
Το κυκλοφοριακό αυτομάτως θα λυθεί αφού όλοι θα προτιμούν να ταξιδεύουν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς που είναι και πιο φθηνά.
Αυτόματα οι δαπάνες του δημόσιου τομέα θα μειωθούν στο ελάχιστο και με τόση παραγωγικότητα ξαφνικά θα αρχίσουμε να έχουμε πλεόνασμα. Οι βουλευτές και υπουργοί όλων των κομμάτων αφού παραιτηθούν απο τις αμοιβές τους για τα επόμενα 5 χρόνια, θα παραιτηθούν απο τα δωρεάν αυτοκίνητά τους δωρίζοντάς τα σε υπηρεσίες που τα έχουν περισσότερη ανάγκη, και θα απολαμβάνουν και πάλι το σεβασμό και την στήριξή μας.
Η παιδεία θα κατευθύνει τους νέους σε σπουδές περιεχομένου με σίγουρη και γρήγορη αποκατάσταση σε τομείς όπως ο τουρισμός η έρευνα και η τεχνολογία, οι επιχειρήσεις θα διψούν για νέους με τέτοια προσόντα και θα τους αμοίβουν ανάλογα.
Αυτόματα θα καθαρίσουν όλοι οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια θα καθαριστούν απ' όλα τα σκατά, θα φυτευτούν λουλούδια όλα τα παρτέρια, ακόμη και τα εγκαταλλειμένα, και θα φτιαχτούν όλα τα σπασμένα πλακάκια, ξαφνικά όλοι οι οδηγοί θα οδηγούν σα Σουηδοί, βγάζοντας φλάς, τσεκάροντας δύο και τρεις φορές το δρόμο, περιμένοντας υπομονετικά τον μπροστινό τους να προσπεράσει πρώτος και όχι να αναβοσβήνουν τα φώτα και να κορνάρουν.
Μπορώ λοιπόν να φύγω διακοπές?

Κάντο με τον Ελληνικό τρόπο

Δύο φορές κάλεσα την αστυνομία και ουδέποτε εμφανίστηκε και άλλη μία το υγειονομικό (πριν ένα μήνα) που επίσης δεν εμφανίστηκε, για το κράτος υπάρχω μόνο για να πληρώνω, αυτό δεν είναι πουθενά όταν το χρειάζομαι, δεν είμαι απλώς αγανακτισμένη, αλλά απελπισμένη...
Tη μια ήμασταν στην παραλία και καθόμασταν σε ένα πεζούλι και μέσα στους εκατοντάδες πεζούς, ποδηλάτες, μαμάδες με παιδάκια ήταν 2 μαλακιστήρια με παπάκια και έκαναν κόντρες με μπαντιλίκια κλπ του στύλ με ένα χέρι στο τιμόνι, τσιγάρο στο άλλο ή κινητό και παραλίγο να τους φύγουν τα μηχανάκια και να πέσουν είτε πάνω μας είτε σε κάποιον άλλον χώρια ο θόρυβος απ τις κομένες εξατμίσεις, όλα αυτά πάνω στον πεζόδρομο, ε πήρα το 100 με ρωτήσαν 2 φορές αν ήταν πάνω στον πεζόδρομο τους διαβεβαίωσα πως ναι ήταν και δεν ήρθε κανένας μα κανένας ΠΟΤΕ! εγώ έφυγα μετά απο 3 ώρες απο εκείνο το σημείο, και να σκεφτείς ότι είμασταν καράκεντρο δεν υπήρχε κάποιος με μηχανάκι για να ρθει ας πούμε?
τη δεύτερη φορά ήταν χτες που εδώ και 6 χρόνια που μένω στο σπίτι διάφοροι τις ελέυθερες ώρες τους κάνουν εργασίες προφανώς παράνομα στα σπίτια τους χωρίς άδεια εννοώ, τις απογευματινές ώρες γίνεται αυτό συνήθως, κάποιος μάλιστα έχει χτίσει 2 ορόφους απέναντι μου με προσωπική δουλειά και τώρα πάει για τον τρίτο με αποτέλεσμα να μην υσηχάζεις μετά τις πέντε. Εξι χρόνια τώρα! Δεν είναι λίγο!
Ε χτες κάποιος στην αρχή του δρόμου μας είχε κομπρεσέρ και έχτιζε ένα τοιχάκι κάτι τέτοιο απ τις 6,30 άρχισε και ο πονοκέφαλος που είχα απ το μεσημέρι επιδεινώθηκε, κάποια στιγμή κόντεψε να μου τρυπήσει τον εγκεφαλο ο παπάρας, βγήκα στο μπαλκόνι στις 9 παρά τέταρτο και φώναξα, δε με άκουσε, με έγραψε, δεν ξέρω, ξαναβγήκα μετά απο ένα τέταρτο τα ίδια, στις 9 πήρα την αστυνομία, η οποία μου είπε ότι δεν είναι διατάραξη κοινής ησυχίας απλά θα στείλουν περιπολικό για να να ελέγξουν την άδεια αν έχει, φυσικά δεν ήρθαν ποτέ, αυτός συνέχισε την εργασία του ως τις 10 που σκοτείνιασε καλά καλά και σταμάτησε! Μιλάμε για τρελή ηχορύπανση.
Το υγειονομικό μετά απο ένα μήνα που το κάλεσα δεν έχει έρθει, πήγα εκεί με ένα έγγραφο απο όλη την πολυκατοικία που είναι η δουλειά μου, επειδή κανείς δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί, και επειδή δεν μπορείς να κάνεις καταγγελία απο το τηλέφωνο! -Ναι ναι το 2011 ούτε απ το τηλέφωνο σε εξυπηρετούν οι υπηρεσίες του κράτους, ούτε απ το ίντερνετ αυτοί ζούν ακόμα στην εποχή της σφραγίδας και του χαρτόσημου- γιατί στο δίπλα υπόγειο υπάρχει γραία με 10 σκυλιά, τα οποία κατουράνε και χέζουν μπροστά και πίσω στην πολυκατοικία υπάρχουν υπολείματα τροφών παντού με αποτέλεσμα να τρυγυρνάνε και ποντίκια, και δεν μπορείς να αναπνεύσεις απ τη βρώμα, η οποία μέσω της πρασιάς που ενώνει το διαμέρισμά της με το διαμέρισμά μου, μπαίνει και μέσα μαζί με τα κάτουρα! ε 6 χρόνια μετά κανένας δεν ενοχλείτε, η βρώμα μπαίνει στα σπίτια τους, ειδικά σε αυτά που βρίσκονται στους πρώτους ορόφους, αλλά και στα ψηλότερα διαμερίσματα όπως μου λέει συνεχώς μια ηλικιωμένη που ενοχλείτε όσο και εγώ, ωστόσο τα κάτουρα στο γραφείο μου, και πήγα εγώ, ένα μήνα μετά όχι μόνο δεν ήρθαν αλλά τους παίρνω τηλέφωνο και μιλάει συνεχώς κι όταν το σηκώνουν αυτοί που ασχολούνται υποτίθεται με την υπόθεσή μου απουσιάζουν, άρα το κράτος 3 φορές που το χρειάστηκα είναι απών, και στο μεταξύ εγώ πληρώνω φόρους και ταλαιπωρούμε, θα μου πεις όπως και η χ γιατί ασχολείσαι? δεν μπορώ ρε σύ, επειδή δεν ασχολείτε κανείς φτάσαμε σ αυτό χάλι ως χώρα, εγώ θα ασχολούμε κι ας γίνω γραφική όσο για αυτούς που δεν ενοχλούνται απ το θόρυβο ξέρω γιατί το κάνουν για την περίπτωση που χρειαστεί να κάνουν κι αυτοί εργασίες στα δικά τους σπίτια, μιας και οι πολυκατοικίες τριγύρω είναι τριώροφα ιδιόκτητα συνήθως, έτσι σκέφτονται κουτοπόνηρα.Κι έπειτα λέμε ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, έχουμε αυτούς που μας αξίζουν τελεία και παύλα!

Της λεσβίας

Για άλλο ξεκίνησα να γράφω και άλλο μου ρχεται τελικά....
Βγήκα χτες το βράδυ σε ένα απο τα γνωστά δικά μας μαγαζιά της πόλης που έχει εμφανιστεί το τελευταίο 9 μηνο περίπου, έβγαλε τα τραπεζάκια του έξω κι αυτό το έκανε πιο ελκυστικό για μένα, οπότε είπα να πάμε εκεί συγκεκριμένα.
Τι το θελα....
Παρακολούθησα επί τρίωρο και πλέον την παρέλαση των τεράτων!
Εδώ να το διευκρινήσω, δεν έχω καμμία τάση για ρατσιστικά σχόλια κυριακάτικα, ούτε και για καλιαρντέματα.
Να πω πρώτα ότι είμαι της πεποίθησης που πιστεύει πως δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι, κι αν υπάρχουν είναι αυτοί που δεν έχουν ίσως τόσο συμμετρικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι ελάχιστοι, επίσης πως όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως έχουμε τα σημεία που δεν είναι αντικειμενικά όμορφα πάνω μας, τις περισσότερες φορές το ξέρουμε και φροντίζουμε να τα <καλύπτουμε> με έξυπνα κόλπα.
Και θα μιλήσω πρώτα πρώτα για τον εαυτό μου, δεν θεωρώ ότι είμαι καμμιά θεά με σούπερ ουάου εμφάνιση, ΕΔΩ παρακαλώ να αρχίσουν οι αντιρρήσεις τύπου...Μα τι λες αγάπη μου είσαι Θεά με το Θ κεφαλαίο, μαζί με όποια άλλη λέξη που τελείωνει σε ...αρα, -εγώ θα κοκκινήσω σεμνά και θα παρακάμψω όλο αυτό το παραλλήρημα και το χειροκρότημα με συγκατάβαση- αλλά ας συνεχίσω με το φλέγον θέμα μου, λοιπόν θεωρώ ότι έχω μια καλή εμφάνιση κυρίως λόγω ύψους που προσδίδει όσο να ναι και κάπως φυσιολογικών κιλών, εννοείται ότι τα διαθέτω τα παχάκια μου κυρίως στην περιοχή της κοιλιάς Αλλά! και εδώ είναι η απάντησή μου στο θέμα που μας καίει φροντίζω ώστε να μην αναδυκνύω το επίμαχο προβληματικό σημείο φορώντας κάποια πιο φαρδιά και αέρινα t-sirt και πουκάμισα!
Επίσης νομίζω το χω αναφέρει και στο παρελθόν ότι οι μάρκες δεν δίνουν απαραίτητα στυλ.
Το στύλ είναι κάτι που αποκτιέται σιγά σιγά και απο πολύ μικρή ηλικία συνήθως, αλλά ακόμη κι αν δεν το χεις ρε παιδί μου μπορείς να το δουλέψεις το θέμα, να το καλιεργήσεις παρακολουθώντας τα ντυσίματα έξω, τα ντυσίματα στην τηλεόραση, κάποια περιοδικά αν είσαι ντιπ άσχετη, και φυσικά να προσπαθήσεις όλα αυτά που ξέρεις ή έμαθες να τα προσαρμόσεις στην προσωπικότητά σου και να αποκτήσεις το δικό σου στυλ.
Αν είσαι ας πούμε butch και όλο αυτό κάνει μπάμ δεν πα να έχεις μαλί ως τη μέση, δε σε κάνει str8looking όσο και να χτυπιέσαι για το αντίθετο, δεν είναι καλύτερα να έχεις ένα μαλί που ταιριάζει με το στύλ σου?
Κοιτώντας με σε φωτογραφίες παλαιότερες των είκοσι χρόνων, βλέπω μια άσχημη κοπέλα να έχει ένα σγουρό φωτοστέφανο στο κεφάλι της, όταν αποφάσισα και κόντυνα τα μαλλιά μου κάνοντας μια απόπειρα-ρίσκο να καλυτερέψω την εμφάνισή μου, είδα ότι ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, πρώτα πρώτα μου πήγαινε πολύ, άνοιξε το πρόσωπό μου, φώτισαν τα μάτια μου, άκουγα κολακευτικά σχόλια απο παντού, αν με ρωτήσεις αν προτιμώ τον παλιό εαυτό μου, παρόλο που ήμουν σίγουρα ομορφότερη λόγω νεότητας, θα σου απαντούσα κατηγορηματικά ότι απο τότε ομόρφηνα θεαματικά, και θαθελα να τις κάψω τις ένοχες φωτογραφίες.
Τα ράσα λοιπόν δεν κάνουν τον παπά αγαπητή μου, όταν τα αρχ... μας κουνιούνται δεν πα να χεις φορέσει γόβα δωδεκάποντη και τρέσα στο μαλλί...
Και ας επανέλθω στα ρούχα, ναι ξέρω εσύ είσαι νταλίκα και δε σε νοιάζει πως θα ντυθείς, εσύ θες να φορέσεις το πέδιλο του γερμανού τουρίστα και τη βερμούδα του ναυτοπρόσκοπου, μόνο η κάλτσα έλειπε για να συμπληρωθεί το παζλ, με γειά σου με χαρά σου, αλλά όλο αυτό δεν είναι too much? σκέψου κάθε φορά που σε βλέπουμε να παθαίνουμε πολιτισμικό σοκ, λυπήσου μας!
πολλές απο σας φίλες μου έχετε κάποια αρκετά παραπανίσια κιλά, δεν είναι ώρα τώρα να σε μυήσω στη διατροφή και το γυμναστήριο, και στην κάθε είδους γυμναστική που μπορεί να κάνει καθεμιά μας για να διατηρήσει ένα καλλίγραμμο σώμα, αλλά τα χεις αυτά τα έρμα τα κιλά, τα οποία δεν προλαβαίνεις να τα χάσεις μέσα σε 2 μήνες θες κανα χρόνο, οπότε χαλάρωσε και κάνε υπομονή, φόρα ένα καλοκαιρινό ρούχο που και θα σε δροσίσει και θα σε δείξει και πιο χαρούμενη, μη νομίζεις ότι κρύβονται με το μαύρο πουκάμισο που φόρεσες μές τη ντάλα και τους 25 βαθμούς, κοντέψαμε να σκάσουμε απ τη ζέστη εμείς που σε βλέπαμε!
Αυτά τα στερεότυπα ντυσίματα της λεσβίας, τύπου άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω, έλεος!
Τολμήστε φίλες μου και παίξτε με το ντύσιμο και την εμφάνισή σας, τίποτε δεν είναι λάθος αρκεί να το παρουσιάσεις σωστά.
Επίσης πολλές φορές πέρα απο τα διάφορα τρικ που μπορεί να χρησιμοποιήσεις για να καλυτερέψεις την εμφάνισή σου, πρώτο και βασικότερο είναι το πως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Αν εσύ σε βλέπεις γυναικάρα ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω?

Απλά βήματα για να αντιμετωπίσεις την κρίση, ακόμα κι αν είσαι gay

Θυμάμαι άλλες χρονιές συγκεκριμένα άλλα καλοκαίρια είμασταν κάθε βράδυ σχεδόν σε καφέ-μπάρ και δίναμε ένα μηνιάτικο σε κοκτέιλς και μπύρες, ενώ φέτος νέα δεδομένα.
Κατεβαίνεις λευκό πύργο, κρίση ξεκρίση με τα πόδια, με ποδήλατο, με λεωφορείο, λεφτά πολλά δεν τρώς αλλά έτσι κι αλλιώς πολλά δεν παίζουν, το πολύ πολύ να φας κανα διπλό λουκάνικο απ την καντίνα στην παραλία, άντε και μια μπύρα απ το περίπτερο (είναι φθηνότερη απ την καντίνα).
Εχει χάζι γιατί περνάει ένας πολύχρωμος κόσμος όλων των ηλικιών.
Κάνεις και τη γυμναστική σου με το ποδήλατο πέρα δώθε, αράζεις στο πολύπαθο γκαζόν που κάποιοι με σκυλιά συνεχίζουν να αγνοούν αυτά που αφήνουν πίσω τους, κοινωνικό σχολιασμό συνεχίζεις και κάνεις κι απ το γκαζόν, δε χρειάζεται να είσαι στην καρέκλα και το πιο βασικό δε χρειάζεται να είσαι καλοντυμένος και παρφουμαρισμένος, πας χύμα.
Κάθε βράδυ κι άλλο πάρτι...
Οπότε η κρίση παλεύεται για σένα που δε βάζεις κώλο κάτω το καλοκαίρι, τα τσιγάρα που θα καπνίσεις στο σπίτι θα καπνίσεις κι εκεί, και έξοδα μηδέν ή σχεδόν μηδέν.
Το ίδιο ισχύει και για τη θάλασσα.
Πήγαμε στη θάλασσα την Κυριακή, έξοδα 10 ευρώ βενζίνη, φρούτα απ το σπίτι, καφέ ήπιαμε σπίτι, φαγητό μετά φάγαμε σπίτι, σύνολο 10 ευρώ κι ας λέει ο Τ ότι θέλει 30 ευρώ για να κάνει ένα μπάνιο, ναι αλλά σε beach bar με 2 καφέδες που θα πιει αυτός, έναν ακόμη που θα κεράσει στο τεκνό, συν τις βενζίνες, γιατί είμαστε και gay και σαν τέτοιοι θέλουμε και την άνεσή μας...
όχι αγάπη μου, έτσι δεν κάνεις μπάνιο φέτος, μπάνιο κάνεις με τον δικό μου τρόπο αν θέλεις και χωρίς να γκρινιάζεις και να είσαι μίζερος, στη θάλασσα πάμε για να κολυμπήσουμε, γιατί πρέπει σώνει και καλά να συνδυάσουμε το τεκνό μετά του ωφελίμου? κάνε καμάκι αλλού, άσε που έχει και παραλίες που πάνε κυρίως gay, και είναι μακριά απο beach bar και ξαπλώστρες, αλλά ξέχασα οι περισσότεροι φίλοι μου που ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία θέλουν να είναι ανάμεσα σε str8, αυτοί τους αρέσουν, αυτούς θα 'θελαν να είχαν για γκόμενους και ίσως κατά βάθος νομίζουν ότι κι αυτοί είναι str8, ή θα θέλαν!
Μωρέ θα τη στήσω τη σκηνή στον πύργο, και δεν με νοιάζει, ο ανοιχτός ουρανός, το φεγγάρι, η ατμόσφαιρα, ο κόσμος, τα φώτα,
Νομίζω πως αυτοί που λέγαν πως η κρίση θα μας γυρίσει πίσω στα αληθινά σα να είχαν δίκαιο.

στο Λευκό Πύργο.
Πολύχρωμο πλήθος κάθε ηλικίας και προέλευσης.
Γύρω στα 5000 άτομα πάνω κάτω.
Ο καθένας ήταν <αγανακτισμένος> για τους δικούς του λόγους, εγώ για την φοροεπιδρομή κάθε είδους που μας επιβάλεται, για την φορολογική πολιτική που δεν είναι σταθερή, για το βιοτικό μου επίπεδο που μειώνεται κάθε μέρα.
Για το ότι δεν ξέρω αν αύριο θα έχω δουλειά. Για τους άνεργους φίλους μου που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.
Και το χειρότερο για το

ότι μου έκλεψαν την ελπιδα και με οδηγούν στην απόγνωση.
Ο άνεργος γιατί απολύθηκε και δεν μπορεί να βρει δουλειά.
Βεβαίως Υπήρχαν οι γνωστοί διαδηλωσίες που πήγαν να καρπωθούν την κίνηση των <αγανακτισμένων>, ίσως επειδή διαθέτουν εμπειρία με τόσα χρόνια απεργίες και πορείες.
Αλλά αν κρίνω απο το σχετικά μικρό πλήθος, μάλλον είμασταν η μειοψηφία, το θέμα είναι ότι ο μέσος πολίτης της χώρας που είναι κατά βάση δημόσιος υπάλληλός ή έχει στην οικογένειά του τουλάχιστον έναν δημόσιο υπάλληλο, αυτός δε βγήκε να διαδηλώσει, αυτοί βγαίνουν κάθε φορά που τους καλούν τα συνδικάτα τους, επίσης αυτοί που είναι οι <βολεμένοι> ασχέτως πόσο είναι το εισόδημά τους, συνεχίζουν και είναι βολεμένοι παρά τις μειώσεις των μισθών τους και δε θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα για να μη χάσουν η βόλεψή τους, αλλά και γιατί εθελοτυφλούν στη χρεοκοπία που έρχεται και έχουν ακόμα ελπίδες να βολέψουν κι άλλους.
Επίσης δε βγήκε ο ταξιτζής γιατί θέλει το επάγγελμά του να παραμείνει κλειστό, ο φαρμακοποιός, ο φορτηγατζής, ο δικηγόρος.
Ο εμποράκος βγήκε που έχασε ότι είχε.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά αυτοί είναι βολεμένοι κι εμείς όχι. Δεν είμαστε ίδιοι.

Δεύτερη καριέρα... το γελάς?

Λοιπόν πριν απο παραπάνω απο ένα μήνα έψαξα να βρω μήπως γίνονται τίποτα δωρεάν μαθήματα μαγειρικής για να πάω να παρακολουθήσω αν είναι μιας και φέτος βγήκε ο μάστερ σέφ απο μέσα μου αφενός αλλά και αφετέρου επειδή στη δουλειά έχω ήδη σπάσει 2 μυγοσκοτώστρες απ' το καθισιό, είπα τουλάχιστον να περάσω δημιουργικά 2 απογεύματα.
Δυστυχώς τα δωρεάν τελειώσαν και δεν ξέρω αν υπήρχαν και ποτέ εδώ που τα λέμε στην πόλη, αλλά γενικώς τίποτε δεν είναι δωρεάν στη ζωή έτσι αναγκάστηκα να βρω αν και με δυσκολία ομολογώ, επι χρήμασι μαθήματα και το συνδύασα και μια χαρά με δωράκι στην Χ, που κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, τη μια βιβλίο, την άλλη cd την τρίτη ένα ρομαντικό δείπνο, τέτοια πρωτοτυπία!
και πριν καταλήξω στα μαθήματα (να ναι καλά η Ρ) έβλεπα στο ίντερνετ ότι πιο κουλαμάρα σε δώρο υπάρχει, απο σπά μέχρι αναρρίχηση και απο ταξίδι στα Πουκέ και στην Κούβα, μέχρι πτήση με μονοπλάνο πάνω απ' τη Χαλκιδική και είχα μπερδευτεί απο τη μια, κι απ την άλλη όσο να ναι ένα κόστος την έχει η Κούβα και το Πουκέ, ενώ τα μαθήματα, τζάμπα πράμα! ασε που σκεπτόμενη και πονηρά θα μου έβγαιναν και σε καλό γιατί όλο και μια επανάληψη στο σπίτι θα έπαιζε....
Ετσι έψαξα, βρήκα, έκλεισα, πλήρωσα και χτές καταφτάσαμε οι επίδοξοι σεφ στο μάθημα.
Το μενού ήταν δύο δροσερές σούπες και κεφτεδάκια κλασσικά, απο κοτόπουλο, φαλάφελ, όλα με τις σάλτσες τους.
Η δασκάλα μας υποδέχτηκε και φορέσαμε ποδιές με τα καρτελάκια με το όνομά μας καθεμιά και κάτσαμε στο τραπέζι που θα μαγειρεύαμε, σε λίγο άρχισαν να καταφτάνουν οι συμμαθητές μας, που όμως <να σημειωθεί αυτό> παρακολουθούσαν μαθήματα απο τον Ιανουάριο!
Μια που της πλήρωσε η μάνα της τα μαθήματα για να μάθει να μαγειρεύει όταν αποφάσισε να συζήσει με το γκόμενο μην την πει ακαμάτρα ο γκόμενος και την διώξει, μια που ήθελε να τονώσει τη σχέση της με τη μεγειρική και δήλωσε πως ο άνδρας της την ξαναερωτεύτηκε και διάφορες άλλες γυναίκες κυρίως αλλά και ένας άνδρας πάντως κατά γενική ομολογία οι πιο πολλοί είπαν ότι δεν το λένε ότι πληρώνουν για μαθήματα μαγειρικής ντρέπονται να λένε ότι κάνουν έξοδα σε καιρούς κρίσης....
Αρχίσαμε με τη μαγειρική και η πρώτη δουλειά ήταν να κόψουμε τα μυρωδικά, εμένα μου 'λαχε ο κόλιανδρος, πρέπει να σας πω ότι παρ' όλη τη φιλότιμη προσπάθεια ο κόλιανδρος δεν είναι το αγαπημένο μου μυριστικό, έκοψα, ξανάκοψα, ξαναμανάκοψα μέχρι να γίνει μικρά μικρά μικρά κομματάκια πούδρα σχεδόν, όλο αυτό βέβαια μου πήρε πολύ πολύ ώρα, ενώ δίπλα μου ένα μαχαίρι δούλευε επαγγελματικά και ναι φυσικά ήταν της Χ που απ το πρώτο κόψιμο η δασκάλα την κοίταξε έντονα και της είπε ότι ήταν πολύ προχωρημένη, και ότι κόβει σαν επαγγελματίας, εγώ δικαιολογήθικα ότι πήγα απλώς για παρέα και ότι μπορεί να μην έχω επαγγελματικό χέρι αλλά είμαι καλός βοηθός....
Αφού έκοψα τον βρωμοκόλιανδρο, συνέχισα με δυόσμο, μετά έριχνα τα υλικά στη λεκάνη που θα ζυμώναμε τον κιμά και ζύμωσα με 2 πηρούνια παρακαλώ το ίδιο κάναμε και με τον μοσχαρίσιο κιμά και με τα φαλάφελ, χέρι δεν βάλαμε πουθενά, ενώ

μετά μια πιο έμπειρη έκανε την σάλτσα των κλασσικών κεφτεδακίων με πιπεριές φλωρίνης που έκοψα σε κυβάκια εγώ και βάλαμε τα κεφτεδάκια να ψηθούν, στο μεταξύ είχε περάσει η ώρα, ανοίχτηκε ένα κρασί ετοιμάστηκαν οι κρύες σούπες αβοκάντο και αγγούρι και το καλύτερο μέρος ήταν όταν βάλαμε τα φαγητά στο τραπέζι και τα φάγαμε.
Η σούπα αβοκάντο συνοδευόταν απο κομματάκια αβοκάντο και ντομάτες και ήταν τόσο καλή που ήπια δύο(!) επίσης μια σούπα αγγουριού με καπνιστό σολωμό πολύ δροσερή, μετά ήρθε το φαλάφελ με τη σάλτσα του απο γιαούρτι μετά το κοτόπουλο με σάλτσα απο τυρί και τέλος το κλασσικό με την ζεστή σάλτσα με ντομάτες και πιπεριές φλωρίνης.
Μου φαίνεται πως πέραν του ότι ανυπομονώ να τα φτιάξουμε και να τα σερβίρουμε σε φίλους, ανυπομονώ και για το επόμενο μάθημα μαγειρικής, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, μωρέ μπας και μου ανοίγεται μια δεύτερη καριέρα? λες????

Restart

Συνήθως οι Τρίτες είναι καθοριστικής σημασίας για ένα καλό εβδομαδιαίο ξεκίνημα, οι Δευτέρες πάλι όχι, και σήμερα είναι μια Δευτέρα απο αυτές που δε θες να ξυπνήσεις, αλλά φυσικά ξυπνάς και με κόπο προσπαθείς να τεθείς σε επαναλειτουργία.
Ο καιρός μα βεβαίως ποιος άλλος, είναι αυτός που πρώτος πρώτος σε βάζει στο pause, συννεφιά με πιθανότητα βροχής και μια ψυχρούλα πρωτοφανής για Μάιο μήνα, αλλά ο μήνας έχει εννιά και όπως αρμόζει σε κάθε Νεοέλληνα, μεταθέτεις τις σκέψεις για δουλειά σε ένα αέναο <απο αύριο> που μπορεί να μετατίθεται με τη σειρά του απο βδομάδα σε βδομάδα και η εκρεμμότητά του να αιωρείται στο χρόνο.
Και τι δεν έγινε όλο αυτό το διάστημα, απο τα σίγουρα όπως το ότι ήρθε η Ανοιξη,
ε καλά έτσι όπως ήρθε, τι να κάνουμε, δε σου το υπέγραψε και κανείς με συμβολαιογραφική πράξη ότι κάθε που μπαίνει ο Μάης θα βουτάς στη θάλασσα και θα σκας απο τον πρώιμο καύσωνα, έως τα outsider που μπορεί να ήταν απο τους πριγκηπικούς γάμους, μέχρι μια βόλτα με βροχή στην εξοχή που την κάνεις ασχέτως αν ρίχνει καρέκλες, και ανακαλύπτεις σαν να ναι πρώτη φορά την ομορφιά της ιδιαιτέρως μετά τη βροχή η εξοχή είναι μια κούκλα, το χορτάρι είναι καταπράσινο, έτοιμο να το φας, οι παπαρούνες συναγωνίζονται τις μαργαρίτες και τα χαμομήλια τα γαιδουράγκαθα, τα σαλιγκάρια κάνουν τον πρώτο τους περίπατο και οι μέλισσες κάνουν πάρτυ χωμένες ολόκληρες μέσα στα λουλούδια (έχει σεξουαλικό υπονοούμενο όλο αυτό δε βρίσκεις)?
Ευκαιρία λοιπόν για φυτέματα, κουρέματα, ξεσκαρταρίσματα, στα μπαλκόνια και τους κήπους, που την έκανα σε πρώτη φάση αλλά έπεται και συνέχεια αλλά και τις ντουλάπες και το σπίτι γενικότερα.
Τώρα που είπα ντουλάπες, κάπου διάβασα πριν καιρό ότι υπάρχει μια τάση στο εξωτερικό του να μπορείς να ζεις με μέχρι 100 αντικείμενα μόνο, συμπεριλαμβανομένων και των προσωπικών σου αντικειμένων ρούχων κλπ, να μην είσαι δέσμιος των καταναλωτικών αγαθών, ακόμα αργώ για να φτάσω σ' αυτό το νούμερο, σκέφτομαι και τρώω ένα ακόμη παγωτό έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι καλοκαίρι, φορώντας όμως ακόμα το φουλάρι και το αδιάβροχό μου...

Οι Ελληνες είναι μέσα στα σκατά

Α! τώρα κατάλαβα τι ενοούσε ο Στρος Καν, περπατώντας για το γραφείο κάνω ζικ ζακ να μην πατήσω τα σκατά που είναι σε διάφορα σημεία πάνω στο πεζοδρόμιο απο τα ζώα όχι τα ίδια ζώα που εντάξι τα κάνουν έξω τι να κάνουμε, αλλά απο τα αφεντικά τους τα ζώα που δεν ξέρουν τι θα πει σακούλα, αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι είμαστε μές στα σκατά!
Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορούν διάφορα σενάρια απο τη μια για τη σύσκεψη που θα γίνει στην Ευρώπη για να δοθεί συνολική λύση στο χρέος της Ελλάδας και άλλων χωρών, ότι δε θα γίνει τίποτα και θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι το κακό σενάριο και φυσικά βολεύει και η ημερομηνία 25 Μαρτίου γιατί συνδυάζεται ωραιότατα με τους αγώνες τους Εθνους και κάποιοι το εκμεταλεύονται αυτό, συνήθως αυτοί που διαλαλούν ότι είναι οι πιο Ελληνες απο όλους και παντού βλέπουν θεωρίες συνομωσίας του τύπου <για όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι, Αμερικανοί κλπ, αυτοί που λένε για την ανωτερότητά που έχουμε σα φυλή> (!)
Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση τα περιμένει όλα απ την Ευρώπη γιατί δε θέλει να σπάσει τα αυγά, αλλά ως γνωστόν χωρίς να σπάσεις τα αυγά ομελέτα δε γίνεται, γίνεται?
Βλέποντας όμως ότι τίποτε τέτοιο δε φαίνεται να γίνεται και μεταθέτοντας συνεχώς τις ημερομηνίες για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που θα τόνωνε την οικονομία αλλά και για ένα πλήθος απο εξαγγελίες που έκανε και δεν τις τήρησε (το μόνο που έκανε ήταν να αυξήσει τους έμμεσους και άμεσους φόρους και να περικόψει κατά ένα ποσοστό τους μισθούς) τα σενάρια πληθαίνουν, επίσης όλες οι απεργίες, πορείες και διαμαρτυρίες και η μη συναίνεση των πολιτικών αρχηγών για τέτοιες δραστικές λύσεις κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη θέση μας απέναντι στους εταίρους μας και τη δραχμή να φαντάζει ως η μόνη λύση! Η κυβέρνηση αφού δεν έκανε τίποτε δραστικό ως τώρα, δύσκολα θα κάνει απο δω και πέρα, δε θέλει, δεν μπορεί, δεν ξέρω, αυτοί (οι πολιτικοί) σκέφτονται πάντα το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ότι αν κάνει ότι πρέπει να κάνει δε θα ξαναδεί εξουσία ποτέ, Οπότε οι εκλογές φαντάζουν αναπόφευκτες με μια κυβέρνηση συνεργασίας (βλέπω το ΛΑΟΣ να κάνει ωραιότατα συνεργασία μιας και σε χτεσινή δημοσκόπηση ήταν το μόνο κόμμα που αύξησε τη δημοτικότητά του)!
Το θέμα αν φτασει εκεί το πράγμα είναι ότι όσοι έχουν π.χ. 1000 ευρώ στις τράπεζες θα είναι σα να χάνουν περίπου 350 ευρώ δηλαδή ένα 35% κάτω τα χρήματά τους, γιαυτό και τρέχουν να προλάβουν αυτοί που έχουν να τα βγάλουν στο εξωτερικό ή να τα κρύψουν κάτω απ το στρώμα! (οι πλούσιοι τα έχουν βγάλει εδώ και χρόνια). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι πόσο θα κοστίζει πια ένα προιόν που κοστίζει σήμερα 5 ευρώ? ο καφές ας πούμε θα κοστίζει 150 δραχμές? όσο κόστιζε πριν μια δεκαετία? απίθανο! με τις υποτιμημένες δραχμές θα κοστίζει πανάκριβα. Επίσης όλα πλέον θα είναι πανάκριβα γιατί όλα τα εισάγουμε απο τα αυτοκίνητα και τις τηλεοράσεις έως τα μακαρόνια και τα χαρτιά υγείας. Φυσικά αυτή η λύση δε συμφέρει τη γερμανία ή τις άλλες χώρες που μας πουλάνε τα προιόντα τους, οπότε εκεί έχω τις ελπίδες μου ότι δε θα ξαναγυρίσουμε τελικά στη δραχμή, κι αυτοί που λένε ότι θα είναι καλύτερα με δραχμή δεν ξέρουν τι τους γίνεται, θα συμφωνήσω ότι ήταν καλύτερα κάποτε είχες 5000 και ήσουν ωραίος όταν έβγαινες έξω, τώρα με 20 ευρώ δεν μπορείς ούτε να κλάσεις.
Και φυσικά επειδή υποβαθμίστηκε και κατά 3 μονάδες κάτω η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας απο έναν οίκο αξιολόγησης αλλά και οι τράπεζες υποβαθμίστηκαν επίσης κατά μια μονάδα (πάλι πιο πάνω απο το δημόσιο) τα κακά σενάρια τρέχουν με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς.
Θα λεγα ο Θεός να βάλει το χέρι του, αλλά θα ήταν σα να έλεγα ότι αφήνομαι στη μοίρα μου, όπως η πλειονότητα των πολιτικών και των πολιτών αυτής της χώρας που πιστεύουν ότι την τελευταία στιγμή θα μας σώσει ο Θεός ή θα εμφανιστεί ο απο μηχανής θεός της αρχαίας τραγωδίας και θα σωθούμε, αλλά επειδή μας πήραν χαμπάρι αυτοί που όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί ζούσανε στα δένδρα.... το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο πια!
Μ' αυτά και με τ' άλλα που να έχεις όρεξη, μαχαίρι σου κόβεται.

Μέτρημα αποδείξεων

Και ένα και δύο και τρείς.....όχι δεν κάνω γυμναστική, βάλθηκα να μετράω τις αποδείξεις εξόδων που έχω μαζέψει για να κατοχυρώσω το αφορολόγητό μου, έχω φτάσει σε σημείο ζαλάδας απ το μέτρημα, αλλά το ωραίο δεν είναι αυτό, είναι που ενώ είχα καταγράψει όλες μου τις αποδείξεις στο σύστημα on line τώρα τις θέλουνε λέει καταμετρημένες! Τόσα τεμάχια, τόσο σύνολο μέσα σε ένα φάκελο! διακόσιες σαράντα έξι, διακόσιες σαρανταεπτά.....χίλιες τετρακόσιες!
Οι φυσιοθεραπείες τελείωσαν, το χέρι βελτιώθηκε αρκετά αλλά όχι κι εντελώς, προσπαθώ να το γυμνάζω απέχοντας απ το γράψιμο....
Εχω γίνει εξπέρ στα γλυκά με βοήθεια βέβαια τις περισσότερες φορές, αλλά κάνω και μόνη μου, κέικ με πορτοκάλι, ένα πολύ εύκολο σοκολατένιο υγρό σουφλέ και φυσικά μαγειρεύω.
Μου χει λείψει να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω μια μεγάλη εκδρομή, θα το κάνω αυτή τη βδομάδα ωποσδήποτε, μου χει λείψει η ζέστη, το να χαλαρώσω και να μη σκέφτομαι τίποτα.
Θα επανέρθω δριμύκλαδη, σε φιλώ!

Στο γιατρό

Το 2011 ξεκίνησε με μια τενοντίτιδα περιποιημένη, δηλαδή απ' το 10 ξεκίνησε όταν σε μια κολυμβητική φιγούρα πιάστηκε-γύρισε ο ώμος, τότε πέρασε μετά απο μερικά λεπτά και δε με ξαναενόχλησε, αλλά φευ, ο χειμώνας και η υγρασία της Θεσσαλονίκης όταν έφτασε στο 100%, η τενοντίτιδα μου χτύπησε τον ώμο και μου είπε διακριτικά μεν αλλά έντονα ότι είναι κι αυτή εδώ, κι αν συνεχίσω να την αγνοώ θα το μετανιώσω.
Απο τότε δεν μπορώ να κάνω βασικές κινήσεις όπως:
1) Nα κουμπώσω το σουτιέν
2) Να ξεκουμπώσω το σουτιέν
3) Να σηκώσω ψηλά το χέρι για να πάρω το βάζο με τη ζάχαρη απ το ντουλάπι
4) Να κάνω γυμναστική (μεταξύ μας δεν είχα τέτοιο σκοπό χειμωνιάτικα, αλλά αν λέω αν μου ρχόταν η όρεξη να πάω γυμναστήριο γιατί να μην μπορώ ε?)
...Βέβαια αυτό προυπόθετε εκτός απο όρεξη και λεφτά που αυτή την εποχή πιο εύκολα βρίσκεις πετρέλαιο στο Αιγαίο, παρά λεφτά στη τσέπη μου....
5) Να σηκώσω τις σακούλες απ το σούπερ μάρκετ
6) Να γράφω μηνύματα στο κινητό
Kι έτσι βρήκα κάποιον όσο πιο κοντά μπορούσα και κίνησα πρωι πρωί σήμερα να τον δώ με το φόβο να μην είναι γέρος, να είναι σε καινούργιο ιατρείο την προηγούμενη φορά που είχα πάει σε ορθοπεδικό το ιατρείο ήταν τρισάθλιο, να έχει χιούμορ και να είναι συζητήσιμος, ζητάω πολλά? και πέτυχα το λαχείο!
Το ιατρείο ήταν σε καινούργια πολυκατοικία, περιποιημένο αν και απλό, ο γιατρός ήταν ένας φύτουλας με γυαλιά φαλάκρα και στομάχι κάπου γύρω στα 40 το πολύ που δε μου γέμισε το μάτι, αλλά είπα να του δώσω μια ευκαιρία!
Του είπα την περίπτωση μου και μου εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τι έχω πως θα το αντιμετωπίσουμε κλπ, με εντυπωσίασε που μιλούσε χωρίς καν να τον ρωτάω, που είχε χιούμορ, που δε σε φόβιζε, επίσης μου είπε ότι δεν έχω αυχενικό που εγώ νόμιζα ότι έχω γιατί έτσι μου είχε πει η προηγούμενη γιατρός και πως το αυχενικό το λένε για όλα αν δεν ξέρουν τι πραγματικά έχεις, (εδώ αμφιταλαντεύτηκα λίγο, ήμουν πεπεισμένη ότι είχα αυχενικό, αλλά μετά απο τόση επεξήγηση σχεδόν με έπεισε)επίσης μου είπε ότι δε χρειάζονται φυσιοθεραπείες (επίσης ήμουν πεπεισμένη ότι χρειάζονται) γενικώς μου γκρέμισε όλα όσα ήξερα μέχρι τώρα απο άλλους γιατρούς και πλέον είμαι σίγουρη ότι είτε μας δίνουν placebo είτε κανονικά φάρμακα το μυαλό μας λειτουργεί έτσι ώστε να γιατρεύει απο μόνο του πολλές απο τις συνηθισμένες αρρώστιες.
Γύρισα σπίτι εντελώς ευχαριστημένη απ την επιλογή του γιατρού αν και έγινε εντελώς τυχαία, έδεσα εναν επίδεσμο κι έβαλα μέσα το χέρι μου και αποφάσισα να παίξω μια τυχαία επιλογή αριθμών στο joker μήπως η τύχη είναι ακόμα κάπου εδώ γύρω πριν φύγει και περάσουν καμμιά 10αριά χρόνια μέχρι να ξαναφανεί!

Η δική μου Πρωτοχρονιά

Ηταν βράδυ Πρωτοχρονιάς, σε δύο ώρες περίπου άλλαζε ο χρόνος κι εμείς έπρεπε να πάμε για ύπνο, ειδκά αυτή τη βραδιά νωρίς νωρίς να μη μας βρει ξυπνητές ο Αη Βασίλης γιατί αλλιώς δε θα άφηνε τα δώρα, δεν έπρεπε να τον δούμε να 'ρχεται είπε η μαμά... φόρεσα τις πυζάμες μου, άφησα τα καινούργια μου λουστρινέ παπούτσια έξω απο την πόρτα του δωματίου και έπεσα στο κρεβάτι αποφασισμένη να μην κλείσω μάτι μέχρι να τον δω, άρχισα να σκέφτομαι πως θα ναι, θα ήταν γελαστός με κόκκινα μάγουλα, γεμάτος χιόνι και κάπνα απο την καμινάδα? κι έπειτα πως θα χωρούσε ολόκληρος άγιος σε τόση στενή καμινάδα?
Μυστήριο, κάτι είχα υποψιαστεί απ τα χαμόγελα τους, αλλά πάλι δεν μπορεί για να μου λένε ότι θα ρθει, είναι σίγουρο ότι θα ρθει.
Με τόσες σκέψεις όμως και με την κούραση απο το χιονοπόλεμο που έπαιξα και τα πήγαινε-έλα στην αυλή, δεν άργησαν να κλείσουν τα μάτια μου παρά την προσπάθειά μου να τα κρατήσω ανοιχτά...
Το πρωί μας ξύπνησε η μαμά με φωνές δείχνοντάς μας τα δώρα που υπήρχαν έξω απο την πόρτα μας, ένα παιχνίδι στην καθεμιά μας και μέσα στα παπούτσια, ένα μήλο, ένα πορτοκάλι, μερικά καρύδια και λίγα κέρματα.
Ηρθε? ρώτησα τρίβοντας τα μάτια μου ακόμα απο τη νύστα, μα δε βλέπεις που άφησε τα δώρα? απάντησαν εν χορώ η μαμά και ο μπαμπάς.
Μήπως τα βάλατε εσείς? ρώτησα με δυσπιστία, με διαβεβαίωσαν πως όχι, αφού το έλεγαν η μαμά και ο μπαμπάς το πίστεψα!