Η Χ ήρθε στη ζωή μου το 2003 όχι απο την πόρτα, απ το παράθυρο, απο ένα παράθυρο του ίντερνετ, απο τότε άλλαξε ο κόσμος, έγινε πιο γλυκός, πιο χαρούμενος πιο χρωματιστός.
Είναι λιγομίλητη, σοβαρή, έχει αστεία φάτσα και μαλλιά...καρτούν την έλεγα πριν απο χρόνια...
Όταν είμαστε μόνες μας, μου κάνει διάφορα χαζά για να γελάω, γκριμάτσες, φωνούλες, κραυγούλες, με αγκαλιάζει και με φιλάει συνεχώς, μου φτιάχνει τα μαλλιά βάζοντας τα <μαγικό> σαλάκι...
απο τότε έκοψα το τζέλ, το μαγικό σαλάκι είναι ανώτερο όλων.
Για χάρη μου εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, ευτυχώς την αγάπησε, της αρέσει, δυστυχώς δούλεψε για λίγα χρόνια σ' αυτό που σπούδασε, η πόλη δεν έχει δουλειές, όνειρό της είναι να χτίσει ένα σπίτι, τουλάχιστον, θα το χτίσει κάποτε είμαι σίγουρη, ακόμα κι αν χρειαστεί να το χτίσει με τα ίδια της τα χέρια.
Της αρέσουν οι απλές φόρμες, απεχθάνεται τα κάγκελα, τα πολλά πολλά χρώματα, τις αρχαιοπρεπείς κολώνες, τα ρουστίκ, τα πολλά στολίδια.
Πιστεύει στο less is more και το εννοεί.
Ντύνεται απλά, σιχαίνεται τα πλουμιστά ρούχα, τα τσιφτετέλια, ξέρει απο μουσική.
Δεν πετάει ποτέ τίποτα, με το ζόρι όταν κάνω εκκαθάριση της ντουλάπας εγώ πετάω 2 σακούλες σκουπιδιών κι αυτή μια-δυό μπλούζα το πολύ.
Δεν ξοδεύει παρά ελάχιστα χρήματα, όχι μόνο τώρα που είναι άνεργη, αλλά και πριν απ' αυτό.
Eίναι ένα πολύ ώριμο παιδί με μια βαθιά μελαγχολία, δεν της χαρίστηκε ποτέ τίποτα, αντιθέτως, θα μπορούσε να είναι χαρούμενη συνεχώς κι ευτυχισμένη, ώρες ώρες οικτίρω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να της χαρίσω όλο τον κόσμο για να είναι, της αξίζει άλλωστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου