klein, Mein....

Ξεκίνησα μαθήματα Γερμανικών, μάλιστα Γερμανικών, άχτεν μπούχτεν και τέτοια, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, πολύ το φοβάμαι, έχω ξεμάθει να διαβάζω, αλλά θα το πάρω χαλαρά, στο φινάλε δεν πρόκειται να δώσω εξετάσεις να συννενοούμαι απλώς θα προσπαθήσω να μάθω, κι ότι γίνει, είπε θα με βοηθήσει και η Χ με το διάβασμα, αλλά απο τώρα έχω την εικόνα μπροστά μου, να μου φωνάζει που δεν καταλαβαίνω...
Ε κι αν δω ότι δεν τα <παίρνω> με τίποτα, θα σταματήσω, ας κάνω μερικά μαθήματα να δω που κινούμαι και είδωμεν...
Τα μαθήματα είναι και ένας τρόπος να γεμίζω το χρόνο μου που παραείναι άδειος εδώ που τα λέμε, το θέμα όμως είναι ότι είναι άδειος τις ώρες που είμαι στο γραφείο, εκεί να δεις ξύσιμο κανονικότατα, αφού να φανταστείς ότι απο μια ώρα και μετά με πιάνει τέτοια νύστα που δε βλέπω μπροστά μου και μη σου πω ότι λαγοκοιμάμαι και λιγάκι χτες ας πούμε γύρω στη 1,30 έκλειναν τα μάτια μου, έκλεισα το pc και άραξα στον καναπέ όπου κοιμήθηκα με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια αλλά παρόλα αυτά κοιμήθηκα για μισή ωρίτσα! όταν δε πάω σπίτι εκεί η εικόνα αλλάζει εντελώς απ το ξύσιμο στο τρέξιμο, εδώ που τα λέμε πως να συνηθήσω στη νέα πραγματικότητα, μια ζωή το αντίθετο συνέβαινε, τώρα τις καταλαβαίνω τις εργαζόμενες-νοικοκυρές-μητέρες στο σπίτι έχω ένα κάρο πράγματα να κάνω, να μαγειρέψω, να καθαρίσω, να πάω γυμναστήριο, σήμερα ας πούμε σηκώθηκα στις 8,30 όπως συνήθίζω και αφού ντύθηκα και ετοιμάστηκα έβαλα και μια σκούπα και ξεσκόνισα κιόλας, το απόγευμα θα ακολουθήσει γυμναστήριο και μαγείρεμα και αν προλάβω να σφουγγαρίσω έχει καλώς, αλλιώς αύριο, άσε που με περιμένουν γύρω στα 5 πλυντήρια για σιδέρωμα!
Το Παρασκευοσαββατοκύριακο έκανα τα εξής:
Παρασκευή βράδυ, ήρθαν στο σπίτι τα δύο Θ, εκεί να δεις επιτυχία η βραδιά, ο καθένας έλεγε τα δικά του, ο ένας Θ έλεγε τον πόνο του για την καινούργια του δουλειά που έχει μια αφεντικίνα σκύλα που δεν του απευθύνεται καν με το όνομά του, αλλά πάντα έχει προβλήματα με τις δουλειές του ο Θ, νομίζει ότι σε κάθε δουλειά που θα πάει θα υπάρχει ένα ιδανικό περιβάλον με φιλικό προσωπικό και θα κάνει παρέες απο κει μέσα και γιατί όχι και φίλους. ο άλλος μίλαγε για δύο πρώην που βρίσκεται μαζί τους, ελλείψη καινούργιων, όταν τον ρωτάγαμε κάτι ήταν αφηρημένος, την άλλη μέρα διαβάζοντας διάφορα στο ίντερνετ τυχαία διάβασα ότι άν συνεχίζεις να βρίσκεσαι με παλιούς έρωτες σημαίνει ότι έχεις μια μικρή κατάθλιψη! δεν αποκλείεται, το νησί που μένει δεν έχει πολλές ευκαιρίες για γνωριμίες ειδικά αν δεν είσαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος για σχέση.
Σκεφτόμουν όση ώρα είμασταν μαζί πως η βραδιά ήταν αποτυχημένη πέρα για πέρα, δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα της κρίσης αυτό, πάντως βρέθηκα σ' αυτή την πόλη πριν απο 21 χρόνια στην πορεία μου μέσα στα χρόνια γνώρισα πολλούς ανθρώπους , με κάποιους κόλησα κάποιοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν, μ' αυτούς που κόλλησα χαθήκαμε απο τις συνθήκες, ο Δ έφυγε στην Αθήνα για δουλειά, χαθήκαμε έχω να τον δω κάπου 3 χρόνια χωρίς πλάκα, όχι ότι είναι μακριά η Αθήνα, αλλά τόσο έχω να κατέβω, λίγο τα έξοδα, λίγο ότι δεν έχω κάποιο λόγο σοβαρό για να κατέβω, λίγο ότι τις μέρες που μπορώ να λείψω, τις γιορτές δηλαδή και κάποιες μέρες το καλοκαίρι, συνήθως τις αφιερώνω στην οικογένεια με αποτέλεσμα αυτό να μη μου αφήνει πραγματικά χρόνο, οπότε όλο το αναβάλω. Βέβαια μιλάμε καθημερινά σχεδόν στο τηλέφωνο, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ο Θ έφυγε λόγω δουλειάς τα τελευταία 3 χρόνια σε νησί, αυτόν τον βλέπω τις γιορτές, το καλοκαίρι, και κάποια σαββατοκύριακα που έρχεται στην πόλη, ευτυχώς αλλά και πάλι δεν παύει να είναι μακριά.
Ο Α άνεργος εδώ και ένα χρόνο, μένει ακόμη εδώ, αλλά με το ένα πόδι, το άλλο είναι ήδη αλλού, ετοιμάζει τον εαυτό του και σε λίγο και τις βαλίτσες του για την Ευρώπη.
Η Μ έχει παιδί οπότε είναι πολύ λίγος ο χρόνος της.
Υπάρχει βέβαια μια λίστα με ονόματα όπου είναι εδώ και είναι σαν να μην είναι, έχουμε χαθεί, λίγο τα προβλήματα κυρίως τα οικονομικά, λίγο ότι τα ενδιαφέροντά μας έχουν επικεντρωθεί αλλού, τους βλέπω πια σπάνια κι αυτό κάποιες φορές θα προτιμούσα να μην είχε γίνει.
Με κάποιους ακόμα κι αν είχαμε πλήθος πραγμάτων να μας ενώνουν, δεν έχουμε πια να πούμε τίποτα κι είναι λυπηρό, αλλά έτσι είναι, η ζωή περνάει απο πάνω μας και μας αλλάζει συνήθως προς το καλύτερο.
Όσο πιο ευαίσθητη γίνομαι με τα χρόνια-που πάντα ήμουν πολύ- στον αντίποδα γίνομαι πολύ ρεαλίστρια και δεν ξέρω και πόσο συμβαδίζουν αυτά.
Το Σάββατο ήρθε στο σπίτι ο Φ και ψήσαμε ψάρια στα πλαίσια της υγειινής διατροφής που κάνουμε αλλά και της δίαιτας που αρχίσαμε απο την περασμένη Πέμπτη για να τη συνδυάσουμε και με το γυμναστήριο, για να δούμε θα τα καταφέρω? -κι εδώ κολλάει αυτό- γιατί όπως ήδη έχω πει πολλάκις δεν είναι το καλύτερό μου οι δίαιτες.
Μετά απο το φαγητό πήγαμε σε αγώνα χειροσφαίρισης όπου με πιάνει ένα άγχος να κερδίσει η ομάδα μου άλλο να σου λέω κι άλλο να με βλέπεις, που αν ήμουν απο αυτούς που τρώνε τα νύχια τους, θα είχα αφήσει μόνο το δάχτυλο..
Τρέξιμο μετά κέντρο για να πάρουμε κάτι πράγματα και στο σπίτι της Ν για τα γενέθλιά της που της τα γιόρτασαν οι δικοί της 2 μέρες πριν με τούρτα έκπληξη.
Την Κυριακή το τρέξιμο συνεχίστηκε με εκδρομή στην ιστορική κοινότητα Αμπελακίων λίγο μετά τα Τέμπη, είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα καιρό πριν μπορεί και 2-3 χρόνια και όλο έλεγα να πάμε κι όλο δεν τύχαινε και να που πήγαμε με παρέα τη Μ που είναι σε βαθιά κατάθλιψη λόγω του χωρισμού της.
Ωραίο παραδοσιακό χωριό με περίεργη αρχιτεκτονική, Μακεδονίτικη? Ηπειρώτική? δεν ξέρω ίσως ενα μίγμα κι απ τις δυό, και τις κλασσικές ταβέρνες κάτω απ τον κεντρικό πλάτανο του χωριού, λίγοι οι εκδρομείς ενώ η μέρα ήταν ηλιόλουστη αν και το κρύο τσουχτερό, κάναμε μια βόλτα στα στενά του χωριού και φτάσαμε μέχρι τις παρυφές του δάσους, και μετά αράξαμε στον πλάτανο την ομώνυμη ταβέρνα όχι το δένδρο και χτυπήσαμε στα πλαίσια της δίαιτας που είχαμε αρχίσει την Πέμπτη αρνάκι γάλακτος σούβλας που δεν μου πολυάρεσε αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο δε μύριζε καθόλου αρνίλα, το κομμάτι που μας έφεραν δε μου άρεσε γιατί είχε λίγα περισσότερα κόκκαλα, μπιφτέκι που με άριστα το 10 παίρνει 10 με τόνο! λουκάνικο πολύ ωραίο και ελαφρύ φαινόταν αλλά δεν ήταν τελικά, γαλοτύρι και πικάντικη και ντόπιο κρασί κόκκινο όλα αυτά 45 ευρώ, βάλε και τα διόδια και τη βενζίνη σύνολο ένα κατοστάρικο, για μια φορά στους 3 μήνες μια εκδρομή καλά είναι.
Αυτό που μου αρέσει στα ορεινά χωριά είναι ο αέρας που μυρίζει ξύλο που καίγεται, το κρύο που είναι αλλιώτικο, πιο κρύο ρε παιδί μου, όχι αυτό το αρρωστημένο της Θεσσαλονίκης το υγρό που σε τρυπάει ως το κόκκαλο, οι νωχελικοί ρυθμοί, οι εικόνες των σπιτιών με τους κήπους, σε μια αυλή είδα ένα υπέροχο δένδρο γκι που δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω τη φωτογραφία αυτή τη στιγμή απ' το τηλέφωνο στο pc αλλά θα το κάνω κάποια στιγμή.
Ισως μου αρέσουν τα χωριά γιατί μου θυμίζουν το δικό μου, που μπορεί να μην είναι ορεινό, ούτε ο αέρας να μυρίζει ξύλο που καίγεται, αλλά καίμε ακόμα ξυλόσομπα, μάλιστα ψήνουμε κιόλας εκεί μέσα φαγητά και τις προάλλες που πήγα για μια μέρα ψήσαμε κάστανα που ήταν τα πιο νόστιμα που έχω φάει και βάλαμε πάνω φλούδες μανταρίνι να καίγονται, ίσως να μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, δεν ξέρω, ο φρόιντ τι λέει γιαυτό?

Μόνοι, φτωχοί και με κατάθλιψη....

Κι εκεί που είπαμε <σωθήκαμε> όχι με ελαφριά την καρδιά μας βεβαίως, να σου η πάσα απ τα αριστερά απο την κυβέρνηση που θυμήθηκε τώρα στο τέλος να μας ρωτήσει αν θέλουμε τα μέτρα που θα πάρουν ναι, τα νέα μέτρα, όχι αυτά που ήδη πήραν , τα καινούργια...
Δηλαδή μετά το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το κούρεμα, ήρθε η επιφοίτηση για δημοψήφισμα, με λίγα λόγια πλήρωνε κορόιδο γιατί θα πληρώσεις κι άλλο και με τη θέλησή σου.
Τι νόμιζες ότι θα πλήρωνες την εισφορά αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος, το χαράτσι των ακινήτων με τη ΔΕΗ και καθάρισες? όχι αγαπητή μου, θα έρθουν νέα μέτρα που κύριος οίδε τι θα ναι, στο τέλος θα μείνεις με ένα πενηντάρικο το μήνα να αναρωτιέσαι αν θα το κορνιζώσεις για να το βλέπεις και να χαίρεσαι και να αναπολείς την εποχή που πέταγες δίσκους με λουλούδια στο Ρέμο ή αν θα αγοράσεις μ' αυτό 5 κονσέρβες και 10 πακέτα μακαρόνια να βγάλεις το μήνα.
Ε λοιπόν τώρα σου δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσεις για αυτό το πενηντάρικο, το θέλεις σε ευρώ ή σε δραχμές γιατί αν είναι σε ευρώ ξέρεις ότι αυτά τα πακέτα με τα μακαρόνια θα τα αγοράσεις, αν είναι όμως σε δραχμές φοβάμαι ότι ούτε τσίχλες πια θα μπορείς να αγοράσεις.
Αλλά τι λέω μ' αυτά και μ' αυτά αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει και ευρώ μ' αυτούς που τους έλαχε να έχουν για εταίρους οι Δυτικοί, ότι θα γινόταν τέτοιος σαματάς για να μη χρεοκοπήσουμε, σύνοδοι κορυφής διεργασίες με τράπεζες κι εμείς θα βαρούσαμε φλογέρα για άλλη μια φορά.
Πλέον δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει, είμαι πεπεισμένη πως και με τον έναν τρόπο (ναι στο κούρεμα και στα νέα σκληρότερα μέτρα και την απώλεια ενός μεγάλου ποσοστού του εισοδήματός μας) και με τον άλλον (όχι στην ευρωπαική λύση, επιστροφή στη δραχμή, και σε ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα και πάλι απώλεια ενός μεγάλου ποσοστού του εισοδήματός μας) είμαστε χαμένοι απο χέρι, αυτό κι αν είναι δίλημμα που καλούμαστε να απαντήσουμε, γέρνω ότι με την Ευρώπη είμαστε τουλάχιστον κάτω απο μια ομπρέλα στη βροχή και όταν αυτή σταματήσει θα είμαστε λιγότερο βρεγμένοι, μόνοι μας είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι, όχι σε ξένη απειλή, δεν πιστεύω πως στις μέρες μας θα υπάρξει κάτι τέτοιο απο εχθρικούς γείτονες, αλλά μόνοι φτωχοί και σε κατάθλιψη.
Νομίζεις ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε? και που βασίζεσαι? στο φιλότιμό μας? αλλά μην ξεχνάς ότι τώρα είμαστε μαλθακοί, τρυφηλοί και καλομαθημένοι θα αντέξουμε?