Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ημερολόγια ανεργίας μέρος πρώτον

'Εχω να μπω εδώ μέσα αιώνες ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, όταν αρχίζει ο χρόνος και περνάει με τόση ταχύτητα είναι σημάδι πως μεγάλωσες, η Β λέει πως παίρνει κουράγιο απο μένα,  θαυμάζει την ενέργεια μου, δεν πιστεύω πως είναι ενέργεια με την καλή έννοια πάντα, είναι και νευρικότητα που βγαίνει έτσι και μπερδεύει....
Λέω στον εαυτό μου και νιώθω πως το περνάω μόνη μου όλο αυτό, τόσες αλλαγές μαζεμένες  που ναι μεν γίνονται σε βάθος χρόνου αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι λιγότερο επώδυνες.
Σήμερα ουσιαστικά ήταν η πρώτη μέρα που δεν πήγα στη δουλειά, περίεργα ήταν, σηκώθηκα την ώρα που ξυπνάω τις καθημερινές πήγα να κάνω μια δουλειά έξω και γύρισα σπίτι απ τις 10 χάζεψα σε facebook, email, skype, είδα αγγελίες που στις περισσότερες για να δουλέψω πρέπει να είμαι έως 25 χρονών  και μετά σφουγγάρισα γιατί περίμενα τα χαλιά το απόγευμα και είπα να είμαι έτοιμη. Εδώ που τα λέμε κανονικά δε θέλω να βάλω χαλιά, δε θέλω καν να κάνει περισσότερο κρύο απ ότι τώρα που έχει γύρω στους 20, αλλά μάλλον θα πρεπε κάποια στιγμή να τα πάρω απ το πλυντήριο για να μη μου χρεώσουν και αποθήκευση για το χειμώνα σκέφτηκα πονηρά και τα παρήγγειλα.
Πως θα ναι λοιπόν η ζωή μου απο δω και μπρος; έλα μου ντε δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου άνεργη ή να είμαι μέσα στο σπίτι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα, μα θα μου πεις τι έκανες τον τελευταίο καιρό στο γραφείο? μια δικαιολογία είχες για να λες πως έχεις δουλειά και θα συμφωνήσω.
Σκεφτόμουν ότι ποτέ στα χρόνια που είμαι εδώ αλλά και νωρίτερα τα προηγούμενα δεν έμεινα χωρίς μια δουλειά, έστω και για το χαρτζιλίκι, πάντα κάτι είχα και όχι ένα πράγμα, τι συνέβη; τι έγινε; λιγόστεψε τόσο το ποσοστό αυτών που δίνουν δουλειές για μένα ή εγώ δεν έκανα κάτι σωστά; έχασα το κέφι μου γιαυτή τη δουλειά; έχασα τον ενθουσιασμό μου και γιαυτό με παράτησε κι αυτή;  δεν ξέρω, αναπόφευκτα ερωτήματα που δε γίνεται να μην τα σκεφτώ...
Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια βαριέσαι και οι δουλειές σαν τις σχέσεις είναι μη νομίζεις, κάποια στιγμή σε πλακώνει η ρουτίνα και δε σε συναρπάζει πια, μέχρι να βρεις κάτι άλλο που θα σε συναρπάσει, δεν ξέρω, κύκλους κάνουμε γύρω γύρω και σκαλώνουμε κάπου για λίγο ή πολύ και μετά ξανά στο γύρω γύρω, αν με ρωτάς ποιο το νόημα θα σου πω ότι δεν ξέρω, και θα σε παραπέμψω σε κείνο το τραγούδι που λέει ο Πορτοκάλογλου, τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, εγώ βέβαια δε ζήτησα τίποτα παραπάνω, ήθελα να συνεχίσω να τα έχω, αλλά κι αυτό τελικά ήταν περισσότερο δύσκολο απ' ότι μπορούσα να φανταστώ.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Όποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπες και σκ πατεί....

Ξύπνησα στις 8 το πρωί με δυσκολία παρ'όλο που κοιμήθηκα σχτικά νωρίς για τα δεδομένα μου, γύρω στη μία το βράδυ μετά απο ένα δίωρο, απογευματινό - και γιαυτό εξαντλητικό- ταξίδι, με τον ήλιο ντάλα απέναντι να μας κάνει να ιδρωκοπάμε...
Eίναι η δεύτερη μου μέρα σε επαρχιακή λουτρόπολη που βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω καλά καλά, αφήνοντας την παρέα του χωριού που μπορεί μεν να ταν ως ένα μεγάλο σημείο βαρετή, αλλά δεν έπαυε να είναι η βραδυνή μου απόλαυση και ο σκοπός ολόκληρης της μέρας που αναλωνόταν μεταξύ μαγειρέματος, στις δουλειές για το σπίτι, άσχετων στις περισσότερες περιπτώσεις συζητήσεων με τους γονείς, μεσημεριανού ύπνου και φαγητού.
Είμαι λοιπόν στη μέση μιας εξοχής της Καβάλας, χωράφια γύρω τριγύρω, και προσπαθώ να καταλάβω πως σκατά θα περάσουν οι επόμενες μέρες σκεπτόμενη τον τρόπο για να δραπετεύσω.
Το δωμάτιο που βρήκα στο παρακμιακό ξενοδοχείο του χωριού έχει βρώμικη μοκέτα, σίτα απ την οποία όμως μπαίνουν μικροσκοπικά μυγάκια, μπάνιο που γίνεται λούτσα έτσι και κάνεις το λάθος να κάνεις ντουζ και μπαλκόνι με καρέκλες που είχαν κάνει αποικία αγριομέλισσες και εκατοντάδες μυρμύγκια.
Ευτυχώς όμως είχε wifi και μπόρεσα και συνδέθηκα στο ίντερνετ γιατί η vodafone και το κωλοκαρτοίντερνέτ της γαμιέται απο χτες .
Το πρωί ξεκίνησε η μέρα με μια γερή δόση μπουγάτσας απ τον Ιωσηφίδη που είναι must στην περιοχή για το ωραίο ψωμί του και τα διάφορα πιττοειδή, αναρωτήθηκα προς στιγμή να πάρω εσπρέσο φρέντο, αλλά προτίμησα τη σιγουριά του φραπέ και ξεκινήσαμε για τα λασπόλουτρα, παρκάραμε σε μια παχιά σκιά απέναντι απ τις εγκαταστάσεις και διαβήκαμε την είσοδο τους.
Τι γυρεύει τέτοια ώρα ο ψαράς μέσα στη χώρα? αυτό! Μόλις φτάσαμε στην πισίνα πήραμε την  πρώτη κρυάδα το ότι έπρεπε να μπούμε μέσα γυμνές, εγώ βέβαια έχω μια άνεση στο γυμνισμό, αλλά όσο να ναι ένοιωσα κάπως άβολα, μπαίνοντας καμμιά δεκαριά γυναίκες μεγάλης ηλικίας είχαν ήδη βουτήξει μέσα ήταν πασαλειμένες απ την κορφή ως τα νύχια, ξεκινάω να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια και μόλις πατάω στην παχιά λάσπη το πόδι δεν μπορεί να κάνει βήμα, τραβάω ένα σκοινί που ήταν εκεί γιαυτό το λόγο και μετακινούμε 2 βήματα όλο κι όλο πιο πέρα, παραμέσα δεν μπορείς να πας, ή τουλάχιστον όχι αν είστε <πρωτάκια> όπως μας αποκάλεσε μια κυρία που μας πασάλειψε την πλάτη και δε σταμάτησε να μας εκθειάζει τις ευεργετικές ιδιότητες της.
Θαυματουργή δεν ξέρω αν είναι, αλλά το δέρμα έγινε βελούδινο, μετά απο μία ώρα βγήκαμε, ξεπλυθήκαμε στο πολύ δυνατό ντούζ που κάνει ταυτόχρονα και μασάζ και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο, μόλις κάθησα στο κρεβάτι ένοιωσα μια γλυκιά κούραση, το σώμα έγινε θαρρείς βαρύτερο απο πριν και τα μάτια μου κλείνανε, αλλά δεν κοιμήθηκα, το απόγευμα αφού φάγαμε πήρα το αυτοκίνητο και πήγα μια βόλτα στη Δράμα όπου απόλαυσα έναν κανονικό καφέ στο touloubar, έπλυνα τις κουτσουλιές των πελαργών απ το αυτοκίνητο και προσπάθησα να δω τη θετική πλευρά του πράγματος, ότι αύριο είναι Κυριακή και έμειναν άλλες 4 μέρες μέχρι να φύγω.....

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Το Πάσχα που προσπέρασα


Πάει πέρασε και το Πάσχα, δεν μπορώ να κατάλάβω γιατί πάντα το βλέπω σα δοκιμασία, ποτέ δεν είχα θέμα με τα χριστούγεννα, αλλά το Πάσχα πάντα με φόβιζε και φέτος το αποφάσισα δε θα ξανακάνω Πάσχα στο χωριό, μόνο σε χωριό νησιού, δε γίνεται να γίνομαι χάλια κάθε φορά, φέτος δεν ήταν μόνο το βαρύ ψυχολογικό κλίμα των ημερών, ήταν ότι εν μέσω της λειτουργίας έπεσα ξερή απο λιποθυμικό σοκ και έκανα αηδίες, ξέρασα μπροστά στα πανικόβλητα μάτια μερικών συγχωριανών μου, τρομοκράτησα τη φίλη μου την Α που με πήγε ως το κέντρο υγείας με το ταξί να χοροπηδάει σε κάθε λακούβα της εγνατίας οδού, το τμήμα που καλύπτει το χωριό με την πόλη είναι το χειρότερο, να μου κάνουν τις πρώτες εξετάσεις και μετά να με πάνε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, άλλο χάλια ταξίδι να είσαι ξαπλωμένος στο φορείο και να είναι τέρμα άβολο.Εκεί αφού μου κάναν εξετάσεις περίμενα να αποφανθούν και χάζευα τις συνταξιούχες που μάλον ήταν συχνές πελάτισσες των εξωτερικών ιατρείων και είχαν πιάσει τα διπλανά φορεία που έλεγαν-όσες ήταν σε θέση-αστεία με το προσωπικό, τη γιατρό που ήταν εντελώς σκύλα και τις μιλούσε με άσχημο τρόπο και τα γενικότερα χάλια του εθνικού συστήματος υγείας,  τελικά το συμπέρασμα ήταν ότι μπορούσα ευτυχώς να φύγω που ήταν και το μόνο που ήθελα, δε θα μπορούσα με τίποτα να περάσω ένα ολόκληρο τριήμερο στο νοσοκομείο χωρίς ίντερνετ και να βλέπω γκριζομπεζ αποχρώσεις με ολίγον απο πράσινο και μπλε...
Στο σπίτι έκανα την άρρωστη για την υπόλοιπη μέρα και ξεράθηκα κανονικά για ώρες το ίδιο και το βράδυ, αλλά την επόμενη μέρα συνέχισα τις δουλειές και ασχολήθηκα με το μαγείρεμα κάνοντας κάτι σκουμπριά που καθόλου δεν άρεσαν στους πελάτες μου μιας και δεν πρόλαβαν να ψηθούν όσο θα πρέπε με πατάτες στο φούρνο που κι αυτές έκαναν χρουτς χρουτς, ήθελαν τουλάχιστον μισή ώρα επιπλέον για να γίνει κανονικό φαγητό και γεμιστές πιπεριές με φρέσκο κρεμμυδάκι και πολλά μυρωδικά άνιθο, μαιντανό, σέλινο γενικώς ότι υπήρχε στον κήπο και ξαναξεράθηκα στον ύπνο. Το καλό με την περιπέτειά μου ήταν ότι δε χρειάστηκε να ξαναπάω στην εκκλησία, το είχα αποφύγει για φέτος, το κακό ήταν ότι αισθανόμουν αδύναμη και ζαλιζόμουν λιγάκι ακόμα, αλλά πίστευα ότι ήταν αποτέλεσμα της διάσεισης που δεν ήξερα πόσο κρατάει ακριβώς. Τελικά τη Δευτέρα του Πάσχα έφυγα με όχι τόσο μεγάλη σιγουριά είναι η αλήθεια προσπαθώντας να μη ζαλιστώ ή συμβεί τίποτα στο δρόμο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη φύγω, είχα αφήσει κάτι στη μέση και δεν μ' αρέσει να μην τελιώνω αυτό που αρχίζω...Πέρασα δυό μέρες εσώκλειστη μεταξύ κρεβατιού και καναπέως και την τρίτη πια μέρα βγήκα απ' τη σπηλιά του Αλαντίν στον κόσμο, που ήταν ίδιος κι απαράλαχτος με πριν, με τη σημαντική διαφορά όμως ότι τώρα μπορούσα να τον αντέξω για λίγο ακόμα...Και μετά απο τέτοιο ποιητικό οίστρο πάω να φάω τον άνοστο νερόβραστο αρακά που επιτέλους μαγείρεψα, σκεπτόμενη το σολωμό που μου υποσχέθηκε..... και μην κάνεις το λάθος και μου υποσχεθείς τίποτα!

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Επιτέλους Άνοιξη....


Τι περίεργες μέρες αυτές που διανύουμε, ή μάλον καλύτερα διανύω, χτες βράδυ χαλάρωσα απ' όλα και σκεφτόμουν με καθαρό μυαλό ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα με καμμία,  είναι μάταιο όλο αυτό το κυνήγι, τσάμπα έχω ξεπετσιαστεί να κάνω peeling και να τρίβομαι, να βάφομαι, μέχρι και νύχια έκατσα να μου βάψουν,  αν έχω το θεό μου...
Οι γκόμενες γουστάρουν απλώς να παίζουν, τίποτε παραπάνω, με μένα τουλάχιστον,  γιατί γύρω μου ο κόσμος ερωτεύεται, κάνει σεξ, κάνει φάσεις αλλά εγώ τίπτ, ακόμη στο φλέρτ είμαι κι αυτό δεν το ξέρω και τόσο καλά, αυτό είναι το θέμα μου, με τους ρυθμούς χελώνας που πάω, σε 1 χρόνο θα ερωτευτώ, σε 2 θα κάνω σέξ και σε 3 θα κάνω σχέση.....απ την άλλη σκέφτομαι και συγκρίνω πως να μην,  τη Χ και ξέρω ότι τίποτα και καμμιά δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της, ναι μπορεί να είναι πιο όμορφη μια άλλη, ίσως πιο έξυπνη αν και αμφιβάλω, ίσως πιο τσούλα, αλλά καμμιά δεν πρόκειται να με ερωτευτεί και να μ' αγαπήσει όπως αυτή, αυτό είναι δεδομένο, δεν το λέω τυχαία, οπότε το συμπέρασμα είναι ότι θα φλερτάρω όσο με παίρνει κι όσο αντέχουν τα νεύρα μου, αλλά πάντα θα ξέρω ότι  δεν πρόκειται ξανά στη ζωή μου να νιώσω τόσο πλήρης συναισθηματικά. Βαρυά λόγια για Παρασκευή, αλλά με κάτι τέτοια πέφτω στο κρεβάτι και δεν κλείνω μάτι κάποιες νύχτες όπως η χτεσινή που προσκυνούσα σε μια εκπομπή της Τσόκλη για τη Μγαδασκάρη, μέχρι που ροχάλισα και λίγο σε καθιστή θέση ως συνήθως κι όταν έπεσα για ύπνο πέρασαν και 3 ώρες μέχρι να ξεραθώ, αλλά ας αφήσω τις μαύρες σκέψεις για τις καθημερινές, είναι Παρασκευή, έρχεται Σαββατοκύριακο την Κυριακή παίζω τη μουσική μου, μπήκε η Άνοιξη τα λουλούδια θα ανθίσουν όπου να ναι και ο σημερινός ήλιος ήρθε να το επιβεβαιώσει, και τώρα πρέπει να βρω πέντε λόγους που να μας κάνουν να μην πεθάνουμε όπως είπε και Ρ, πέντε ε? δύσκολα δύσκολα.....

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Άλλη μια βδομάδα φτωχή, αλλά δε με νοιάζει....

Τι έγινε ρε παιδιά?
άλλη μια βδομάδα φτωχή αλλά ωραία παρ όλα αυτά...
Την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα σε μαγαζί να παίζω μουσική, μη με ρωτάς πως και γιατί, γιατί έτσι, πάντα μου άρεσε, πάντα το γούσταρα, πάντα ήθελα να το κάνω συνέχεια όχι μόνο περιστασιακά όπως το έκανα μέχρι τώρα. Φυσικά μ' είχε πιάσει ένα άγχος άλλο να σου λέω κι άλλο να με βλέπεις, στα καρφιά καθόμουνα όλη τη βδομάδα, κατέβαζα μουσικές, άκουγα τραγούδια, έκανα ένα πρόγραμμα στο μυαλό μου, τα καταχώρησα στον υπολογιστή όλα και το Σάββατο πια ήμουν πανέτοιμη ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, το άγχος άγχος όμως....
Την Κυριακή το απόγευμα μάζεψα τα συμπράκαλα  και πήγα, επιμελήθηκα πλήρως την εμφάνισή μου,  μπάνιο, αποτρίχωση, λίφτινγκ, μπότοξ, κρέμες, κόντρα κρέμες, αποσμητικά, ελαφρύ μακιγιάζ, μισό μπουκάλι κολώνια και να σου....Λάμπεις Μπάμπη μου όπως μου πε κι ο Φ μόλις με είδε,  περισσότερο έλαμπα απο ευχαρίστηση βέβαια παρά απο οτιδήποτε άλλο....
Ξεκίνησα πολύ χαλαρά με τα πρώτα πιάτα, συνέχισα με τα κυρίως πέρασα σε πιο δυνατές γεύσεις και μετά το γλυκό ήρθε και η ώρα της σαμπάνιας και του σέξ...
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο πέρα απο τη μουσική και τον κόσμο που γούσταρε που είναι το νούμερο ένα,  ήταν ότι υπήρχε μια διαδραστικότητα, ένα παιχνίδι,  ένα φλέρτ,  ώπα τι έγινε ρε παιδιά αναρωτιόμουν συνεχώς. Ξαφνικά ήμουν  επιθυμητή και ερωτεύσιμη, ή μπορεί και όχι, όλα να ναι ιδέα μου, αλλά εγώ έτσι ένιωθα κι αυτό είναι που έχει σημασία....
Στο μεταξύ η συνομιλία μου στο τσάτ συνεχιζόταν κανονικά και ήταν κατά κάποιο τρόπο και μια καλή προπόνηση για μένα όλον αυτόν τον καιρό, ήταν σα να πήγα σε φροντιστήριο ταχύρυθμης εκπαίδευσης και να κανα ένα γερό update που μου χρειαζόταν μετά τόσο καιρό αποχής.
Ισως και γιαυτό συνέχισα να της μιλάω παρά τις ισχνές προοπτικές, αυτή υποτίθεται ότι θα ρχόταν την Κυριακή, αλλά δεν μπόρεσε, απο τη μια ήθελα να ρθει, απο την άλλη όχι και τόσο, πίστευα ότι θα τα έχανα εντελώς αν μου λεγε ποια είναι και μου άρεσε, ευτυχώς δεν ήρθε...!?
Ο κόσμος καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς κουνιόταν, χόρευε, τραγουδούσε, μου κανε νοήματα και γενικά γούσταρε πολύ. Στις 12,30 κλείσαμε και ήμουν σίγουρη ότι μετά την επιτυχία που είχε θα καθιερωνόταν κάθε Κυριακή αλλά μέχρι να το μάθω πέρασα μερικές μέρες σε κλίμα απόλυτης δυστυχίας. Τελικά έγινε και την επόμενη Κυριακή και  χωρίς καθόλου άγχος πια, όσο αυτό είναι δυνατό....για μένα μιλάμε,  με τη σιγουριά του ότι ήμουν καλή και μπορούσα ακόμη καλύτερα, έπαιξα μέχρι τη 1,30, ο κόσμος χόρευε, τραγουδούσε, ρωτούσε, γούσταρε, δε νομίζω ότι Κυριακές βράδυ υπήρχε τέτοιο κλίμα στα υπόλοιπα μαγαζιά της πόλης όχι να το παινευτώ αλλά είμαι σίγουρη πως δεν υπήρχε όπως σίγουρη είμαι το ότι είμαι καλή, ναι μπορώ να το πω με απόλυτη σιγουριά και γουστάρω τρελά.....


Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Αυτό μου έλειπε!

Καλά το μυαλό μου είναι εντελώς αλλού γι' αλλού, αφού σκέψου ότι είχα ξεχάσει πως έχω μπλοκ, μιλάμε για τέτοια θολούρα.....
Τι έκανα αυτές τις μέρες λοιπόν κι ήμουν τόσο bussy? ε χμ, γκουχ, γκουχ.... να μωρέ διάβαζα βιβλία, χάζευα στο ίντερνετ, πόσταρα τραγούδια στο fb και δούλευα μεταξύ αυτών, έκανα τα μαθήματά μου και παράλληλα πλακώθηκα στο γυμναστήριο με ανανεωμένη διάθεση θέλοντας και μη.
Αλλά παρόλα αυτά υπήρχαν ακόμα κενές ώρες που δεν μπορούσα με τίποτα να τις γεμίσω, έτσι ένα απόγευμα κάπου στα μέσα του Γενάρη είπα να περάσω μια βόλτα κι απ τα παλιά λημέρια-chat να δω τι παίζει μπας και πω καμμιά μαλακία και ξεχαστώ....και ξεχάστηκα......
Αμέσως σαν καινούργια που ήμουν βρέθηκαν διάφορες να με καλοσωρίσουν, η συνομιλία μαζί τους περιορίστηκε στα πολύ βασικά και μόνο σε δύο περιπτώσεις κράτησε πάνω απο 5' συγκεκριμένα για 10' άντε βία 15'κι αυτό με το ζόρι . Το γεγονός ότι δεν ήμουν διαθέσιμη για cyber sex ούτε και για real sex εδώ που τα λέμε αλλά κυρίως ανοιχτή για γνωριμίες μάλλον τις απέτρεπε, χέστηκα, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να μιλήσω με καμιά ενδιαφέρουσα περίπτωση να γελάσω να αισθανθώ ότι έχω απέναντι μου κάποια για παρέα έστω εικονική, επίσης το γεγονός ότι ήμουν χάλια φαινόταν από μίλια μακριά κι αυτό όσο να ναι δεν σου κάνει και την καλύτερη παρέα.....
Ένα απόγευμα γυρνώντας σπίτι πλακώθηκα στο φαί και με καλή διάθεση, είχε προηγηθεί κανονικό χτύπημα στο γυμναστήριο,  μπήκα αλλάζοντας εντελώς χαρακτήρα, πιο ανάλαφρη ρε παιδί μου, πιο δεν πα να ακούσω ότι μαλακία μου πουν, εγώ δε θα χάσω το χιούμορ μου, και  άρχισε να μου μιλά μια η οποία άρχιζε τη συνομιλία κάθε βραδιά λέγοντας συγνώμη αν δεν ενοχλώ καλησπέρα, είδες το φεγγάρι, έχει πανσέληνο σήμερα και τέτοια ποιητικά πολύ ευγενικά βέβαια αλλά και πολύ ξενερωτικά επίσης, την άφηνα να λέει τα δικά της απαντώντας μονολεκτικά, ναι, όχι, λιγάκι ναι ε? δε βγήκα στο μπαλκόνι..... ποιός?  εγώ!  και άρχισα να χτυπάω όποιο περίεργο nickname μου άρεσε και το έβρισκα ενδιαφέρον, αστείο, ξεχωριστό....
Και τότε με χτυπάει κάποια και αρχίζω να λέω ξεκινώντας πόσο πολύ σκασμένη ήμουν απ το φαί που ήταν και αλήθεια και να σκέφτομαι παράλληλα, τι θα λέει το κορίτσι, θα νομίζει ότι είμαι κανα τέρας 800 κιλά....Το κορίτσι όμως το πήγαινε πολύ καλά, έδειχνε να χει χιούμορ, φλέρταρε στην πλάκα αλλά μου άρεσε αυτό, ήταν έξυπνη και προπαντός όχι διαθέσιμη που αυτό με βόλευε κιόλας μιας και το επισημαίνω δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτε περισσότερο απο κουβέντα..
Την επόμενη μέρα ή μετά απο δυό μέρες ξαναβρεθήκαμε στο ρουμ τα ξαναείπαμε λίγο, εγώ ούτε που θυμόμουν ποια ήταν, αλλά η αίσθηση μετά απο τις πρώτες γραμμές ήταν πάλι η ίδια,  την τρίτη φορά έμεινε λίγο περισσότερο και την τέταρτη έμεινε ώρες, το φλέρτ έγινε πιο έντονο κι απ τις δυό πλευρές κι αυτό ήταν, ανταλλάξαμε τραγούδια μέσα στην κουβέντα και φτιαχνόμουν ακόμη περισσότερο,  για καλή μου τύχη τα μουσικά μας γούστα ταίριαζαν και τη θαύμασα είναι η αλήθεια γιαυτό,  απο τότε το ραντεβού μας γίνεται καθημερινό, δεν ξέρω ποια είναι, δεν ξέρω πως είναι, ξέρω μόνο ότι θέλω να της μιλάω και τώρα πια και να τη δω,  ξέρω γιαυτήν ότι δουλεύει σε ένα καφέ λέει πως είναι απο μια πόλη σε απόσταση περίπου μιας ώρας απο δω, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά δεν έχει σημασία,  τη φαντάζομαι ή καλύτερα θέλω να είναι και όμορφη με την ευρύτερη έννοια εκτός απο έξυπνη, ......αν με καταλαβαίνεις τι εννοώ....
Και ξαφνικά πετάω στα σύννεφα, έχω μια ταραχή που δεν περιγράφετε με λέξεις, το μυαλό μου πάει με χίλια, νιώθω σα να πήρα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο, περπατάω και πετάω ρε παιδί μου και είναι ωραίο αυτό και το γουστάρω και μ αρέσω πολύ ένα πράμα......
Άραγε θα τη συναντήσω ποτέ? κι αν γίνει θα μου αρέσει απο κοντά ή μπα? κι εγώ? θα της αρέσω? ή θα με βρει πολύ χάλια, πολύ butch, πολύ μεγάλη γιαυτήν, ή απλώς δε θα της κάνω κλίκ γιατί καλώς ή κακώς κάνεις θέλοντας και μη μια εικόνα στο μυαλό σου και έχει κάνει την εικόνα μου κάπως και γω είμαι το εντελώς αντίθετο? 
Στο μεταξύ αυτή έχει σχέση και λέει ότι δεν κάνει τίποτα όταν έχει σχέση, είναι εκεί.........αλλά τότε πως γίνεται και είναι εδώ? α ναι κάνουμε καλή παρέα, απλά! και μεταξύ άλλων πετάμε ερωτικά υπονοούμενα έτσι στα αστεία......φυσικά εγώ δεν τη θέλω για παρέα, τουλάχιστον όχι μόνο για παρέα έχω ξεκάθαρα πονηρούς σκοπούς .....αυτά και άλλα πολλά απασχολούν το μυαλό μου και μ' αρέσειιιιιιιιι!!!!Το ωραίο είναι ότι πια με απασχολούν τέτοιου είδους προβλήματα, δηλαδή όλα τα χω λύσει, αυτό μου έλειπε τώρα!....Κι ομως αυτό μου έλειπε!.......ρε τι σου είναι ο άνθρωπος ένα κλικ και πάς παρακάτω, ε ρε γλέντια.......



Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ο καθένας μόνος του

΄Ηλιος με δόντια, μείον ένα δείχνει το θερμόμετρο, προσπαθώ να αποσπάσω το μυαλό μου, αλλά δεν είναι εύκολο, η καλύτερη ώρα είναι όταν ξυπνάω το πρωί, θέλω τουλάχιστον ένα μισάωρο να παραμείνω κάτω απ' τις κουβέρτες και να ανασυντάξω τις σκέψεις μου, στο τέλος βέβαια σηκώνομαι τις περισσότερες φορές με το ζόρι και κάνω την καθιερωμένη ρουτίνα, είναι ο καλύτερος μήνας για νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες, βάζεις προτεραιότητες στη ζωή σου, όλα αυτά που υπόσχεσαι ότι θα κάνεις ή δε θα κάνεις τη νέα χρονιά, να θυμηθώ να κόψω το κάπνισμα, να θυμηθώ να ξεκινήσω μαθήματα capoeira, latin, ταεκβοντο εν ανάγκη, να γράφω ημερολόγιο, να θυμηθώ να πλυθώ, να φάω, να μαγειρέψω, μείον ένα κι εδώ, οι προσπάθειες στη μαγειρική απέβησαν άκαρπες ως προς το αποτέλεσμά τους ακόμη και τη νέα χρονιά, να μιλάω μόνο μ' αυτούς που πραγματικά δεν κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, ακόμα και οι δικοί σου άνθρωποι, με ελιγμούς προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, ο καθένας τον εαυτούλη του, δεν πα να σαι τόσο κομμάτια που να μην σου βγαίνει η φωνή να μιλήσεις, χέστηκαν, δεν έχουν μάτια να δουν, δεν θέλουν να δουν, δεν τους ενδιαφέρει, that's life άμα μπορείς συνεχίζεις, αν όχι κρατιέσαι με τα δόντια μέχρι όπου βγει, κάπου εδώ το πόστ τελιώνει γιατί αν συνεχιστεί, πιθανότατα θα υπάρχουν απώλειες, υλικές και μη....