έψαχνα μάταια για το άσπρο στη στέγη του απέναντι σπιτιού, αλλά το είχε ήδη λιώσει, έχει να χιονίσει παραπάνω απο τέσσερα χρόνια...Οι Κυριακάτικες εφημερίδες μετά απο πολύ καιρό, ζέστη και φρέσκος καφές, η χρεωκοπία που έρχεται απ τη μια και η αδυναμία να βρεις πάρκινγκ στον τεράστιο χώρο του εμπορικού κέντρου, το ίδιο και στο διπλανό και φαντάζομαι και στα υπόλοιπα της πόλης.
Και βουλιάζουμε και δεν αλλάζουμε γράφει ένα πανώ στα μπλόκα των αγροτών, με κακεντρέχεια σκέφτομαι ότι άν περικοπούν οι μισθοί, μόνο τότε θα συνετιστούν οι υπερκαταναλωτές συμπατριώτες μου, αν και ακόμη και τότε θα είναι αμφίβολο, όλο και κάποιο οικοπεδάκι, διαμερισματάκι, χωραφάκι θα εκποιήσουν για να μην φρενάρουν την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξία τους.
Εχουν να σκουριάσουν καγιέν και τσερόκι απ τα πικρά δάκρυα των ιδιοκτητών τους που τα αγόρασαν και πλέον δεν θα μπορούν να τα πληρώσουν, θα κλάψουν οι λουί βιτόν και οι ερμές, οι γκούτσι και οι μπέρμπερις που αποκτήθηκαν με λίστα αναμονής ενός χρόνου και βάλε, Θα ανταλάσετε ένα καρβέλι ψωμί με ένα γκούτσι φόρεμα, δύο ντομάτες αντί μιας μπέρμπερι καμπαρντίνας, σχεδόν καινούργια, πάρε κόσμε. Φυσικά αυτοί που κατορθώνουν και επιβιώνουν των κρίσεων και σ αυτή εδώ θα είναι αυτοί που ήδη έβγαλαν τα κεφάλαιά τους εκτός χώρας, ή οι γνωστοί και απο τις ταινίες με θέμα την κατοχή μαυραγορίτες που τρίβουν απο τώρα τα χέρια τους κοιτάζοντας τις γεμάτες αποθήκες τους, ένα μπουκάλι λάδι αντί 10 χρυσών λιρών, ένα σακουλάκι φασόλια με το δαχτυλίδι της γιαγιάς που γράφει το όνομά σου...
