Μετά απο τρείς μέρες που δεν είχα νέα του φίλου με πήρε τηλέφωνο προχτές, ανακουφισμένος, συζήτησε με τη γυναίκα του απλά και ξεκάθαρα πως δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι και πήρε την απόφαση αν θέλει να συνεχίσει να είναι μαζί του να πάνε να μιλήσουν σε κάποιον ειδικό και να προσπαθήσουν να ξαναγίνουν οικογένεια, της είπε ότι ακόμη κι αν δε θέλει να είναι μαζί του, δε θα τους εγκαταλείψει ποτέ (εργάζεται μόνον αυτός στο σπίτι) μάζεψε και τα παιδιά και επίσης τους το ανακοίνωσε τελεσίδικα πως ότι και να αποφασίσουν αυτός θα είναι δίπλα τους.
Ενοιωθε ξαλαφρωμένος και ακουγόταν αυτό απ το τηλέφωνο, χάρηκα που λίγο πολύ ήρθε στα λόγια μου και ακολούθησε τις συμβουλές μου.
Με χαρά σκέφτηκα πως αν δεν ήμουν διαθέσιμη αυτές τις 5 φορές που βρεθήκαμε την προηγούμενη βδομάδα και δεν του αφιέρωνα το χρόνο μου, μπορεί τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί πολύ δυσάρεστα, ή στην καλύτερη(?) να ήταν τελματωμένα ακόμη.
Ηταν πολύ μεγάλο μάθημα αυτή η ιστορία.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Γνωρίζοντας έναν οροθετικό
Μετά απο ένα πολύ κρύο Παρασκευοσάββατο και ήταν κρύο ακριβώς επειδή είμασταν συνεχώς έξω για δουλειά είπα την Κυριακή να την αφιερώσω στον εαυτό μου, αμ δε! Αλλαι αι βουλαί μπλα μπλα μπλα... Χτυπάει το τηλέφωνο στις 11 το πρωί, ηταν φίλος απ τα παλιά, κατά συνθήκη φίλος, είχα να τον δω μερικούς μήνες και τον είδα με αφορμή μια δουλειά, ήθελε να βρεθούμε ήθελε να μου μιλήσει..(!)
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου σαν λάμψεις, δυοίωνες κυρίως, σκέφτηκα ότι αν είχε οικονομικά προβλήματα προφανώς δεν βρήκε τον κατάλληλο δανειστή, πάνε οι ελάχιστες καλές μέρες που είχα λεφτά, να χώρισε με τη γυναίκα του? και πάλι σ' εμένα βρήκε να το πει? πιο πιθανό ήταν να μου πει ότι έπεσε στα ναρκωτικά αυτός ή κάποιο απ' τα παιδιά του, ή το άλλο το πολύ πιθανό ότι ένα απο τα παιδιά του ήταν gay, σε λίγο θα το μάθαινα όμως κι άφησα τις σκόρπιες και δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη.
Συναντηθήκαμε και μόλις παραγγείλαμε αρχίζει: Αυτό που θα σου πω είναι κάτι συνταρακτικό, πρέπει να είσαι έτοιμη να το ακούσεις και εννοείτε ότι βασίζομαι στην εχεμύθειά σου...????
Είμαι φορέας του aids!
Γκράουπ, κάτι ένοιωσα να σπάει στον αέρα, πολλά περίμενα να ακούσω αλλά όχι ΑΥΤΟ, με τίποτα όμως!
Καταρχάς δεν είναι gay, οπότε πως να μου πάει το μυαλό, έχω εκατό χιλιάδες φίλους gay και χωρίς ποτέ να το σκεφτώ σοβαρά αν και θα πρεπε, είναι χίλιες φορές πιο πιθανό να κολλήσουν κάτι τέτοιο απο έναν οικογενειάρχη στρ8 και σε γενικές γραμμές με σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή εκτός γάμου, όπως αποδείχτηκε απο τα λεγόμενά του.
Το κόλλησε σε κάποια απο τις ελάχιστες σεξουαλικές του επαφές που είχε σε όλη την περίοδο του εικοσιπενταετή γάμου του...
Πως το ανακάλυψε, κάποια στιγμή κάποιος παρατήρησε πως είχε πρήξιμο στους λεμφαδένες του, πήγε σε ένα γιατρό νομίζοντας ότι έχει καρκίνο και του είπε ότι είναι οροθετικός, φυσικά κατέρρευσε ο κόσμος του, απομονώθηκε απο τους φίλους και τις παρέες του, το είπε στη γυναίκα του αλλά αποφάσισαν να μην το πουν στα παιδιά γιατί πιστεύει ότι θα τον απορρίψουν, παρακαλάει να είχε κάποια άλλη αρρώστια οποιαδήποτε γιατί πρώτα ο ίδιος πιστεύει πως είναι στιγματισμένος, (είναι σα να το γράφει το κούτελό μου, μου λέει) το ίδιο και χειρότερα πιστεύει η γυναίκα του νομίζοντας ότι το ξέρουν όλοι, φόβος, απέχθεια, εγωισμός, άγνοια και ξανά φόβος συναισθήματα που εναλλάσονται.
Φοβάται μην κολλήσει κάποιος δικός του, προσέχει στη δουλειά, στο σπίτι, για παρέες ούτε λόγος πια, τον πειράζει που δεν μπορεί να πιει ένα ποτηράκι, νιώθει αποξενωμένος απο παντού, στο σπίτι υπάρχει ένας πόλεμος, η σεξουαλική του ζωή έχει λήξει, αλλά και η συζυγική το ίδιο, γυρνάει απο τη δουλειά, ζεσταίνει το φαγητό του να φάει, ενώ η γυναίκα του κοιμάται, νοιώθει ξένος στο ίδιο του το σπίτι, τα παιδιά είναι αμήχανα και απορημένα, η σύζυγος τον φορτώνει με ενοχές του τύπου ότι και να κάνουμε δεν διορθώνεται τίποτα, είναι σαν ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται απ τη δουλειά χωρίς σκοπό και νόημα. εγκλωβισμένος σ' αυτό, με προχωρημένη κατάθλιψη, με σκέψεις ακόμα και αυτοκτονίας, συν τοις άλλοις βασανίζεται απο ενοχές που έχει φορτώσει την οικογένειά του με ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η μόνη του παρηγοριά είναι η εκκλησία, το γεγονός ότι ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον ήταν επειδή έφτασε στα όρια του και δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, να ακούσει μια παρηγορητική κουβέντα, να ακούσει μια άποψη του πως να συμπεριφερθεί όντας σε δεινή θέση φταίχτης για όλα όσα προκάλεσε στο γάμο του, να δώσει ένα τέλος ή μια λύση για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά εφόσον ακόμη έχει τη δύναμη.
Τι λες σ' αυτόν τον άθρωπο πέρα απο τα τετριμμένα, τα ελάχιστα που ξέρεις, χρήζει επαγγελματικής βοήθειας, το ξέρει, αλλά ταυτόχρονα χρήζει βοήθειας περισσότερο η σύζυγός του και τα παιδιά που άποψή μου είναι ότι πρέπει να το μάθουν, πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, να αναθεωρήσει τα πράγματα, να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον προσέχει, αυτό όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα προς το παρόν αφού αυτό που τον νοιάζει είναι να ξανανοιώσει πως τον αγαπούν, το χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές, νομίζω όμως πως η αγάπη είναι αρκετή για να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις, κι αυτό του είπα.
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου σαν λάμψεις, δυοίωνες κυρίως, σκέφτηκα ότι αν είχε οικονομικά προβλήματα προφανώς δεν βρήκε τον κατάλληλο δανειστή, πάνε οι ελάχιστες καλές μέρες που είχα λεφτά, να χώρισε με τη γυναίκα του? και πάλι σ' εμένα βρήκε να το πει? πιο πιθανό ήταν να μου πει ότι έπεσε στα ναρκωτικά αυτός ή κάποιο απ' τα παιδιά του, ή το άλλο το πολύ πιθανό ότι ένα απο τα παιδιά του ήταν gay, σε λίγο θα το μάθαινα όμως κι άφησα τις σκόρπιες και δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη.
Συναντηθήκαμε και μόλις παραγγείλαμε αρχίζει: Αυτό που θα σου πω είναι κάτι συνταρακτικό, πρέπει να είσαι έτοιμη να το ακούσεις και εννοείτε ότι βασίζομαι στην εχεμύθειά σου...????
Είμαι φορέας του aids!
Γκράουπ, κάτι ένοιωσα να σπάει στον αέρα, πολλά περίμενα να ακούσω αλλά όχι ΑΥΤΟ, με τίποτα όμως!
Καταρχάς δεν είναι gay, οπότε πως να μου πάει το μυαλό, έχω εκατό χιλιάδες φίλους gay και χωρίς ποτέ να το σκεφτώ σοβαρά αν και θα πρεπε, είναι χίλιες φορές πιο πιθανό να κολλήσουν κάτι τέτοιο απο έναν οικογενειάρχη στρ8 και σε γενικές γραμμές με σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή εκτός γάμου, όπως αποδείχτηκε απο τα λεγόμενά του.
Το κόλλησε σε κάποια απο τις ελάχιστες σεξουαλικές του επαφές που είχε σε όλη την περίοδο του εικοσιπενταετή γάμου του...
Πως το ανακάλυψε, κάποια στιγμή κάποιος παρατήρησε πως είχε πρήξιμο στους λεμφαδένες του, πήγε σε ένα γιατρό νομίζοντας ότι έχει καρκίνο και του είπε ότι είναι οροθετικός, φυσικά κατέρρευσε ο κόσμος του, απομονώθηκε απο τους φίλους και τις παρέες του, το είπε στη γυναίκα του αλλά αποφάσισαν να μην το πουν στα παιδιά γιατί πιστεύει ότι θα τον απορρίψουν, παρακαλάει να είχε κάποια άλλη αρρώστια οποιαδήποτε γιατί πρώτα ο ίδιος πιστεύει πως είναι στιγματισμένος, (είναι σα να το γράφει το κούτελό μου, μου λέει) το ίδιο και χειρότερα πιστεύει η γυναίκα του νομίζοντας ότι το ξέρουν όλοι, φόβος, απέχθεια, εγωισμός, άγνοια και ξανά φόβος συναισθήματα που εναλλάσονται.
Φοβάται μην κολλήσει κάποιος δικός του, προσέχει στη δουλειά, στο σπίτι, για παρέες ούτε λόγος πια, τον πειράζει που δεν μπορεί να πιει ένα ποτηράκι, νιώθει αποξενωμένος απο παντού, στο σπίτι υπάρχει ένας πόλεμος, η σεξουαλική του ζωή έχει λήξει, αλλά και η συζυγική το ίδιο, γυρνάει απο τη δουλειά, ζεσταίνει το φαγητό του να φάει, ενώ η γυναίκα του κοιμάται, νοιώθει ξένος στο ίδιο του το σπίτι, τα παιδιά είναι αμήχανα και απορημένα, η σύζυγος τον φορτώνει με ενοχές του τύπου ότι και να κάνουμε δεν διορθώνεται τίποτα, είναι σαν ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται απ τη δουλειά χωρίς σκοπό και νόημα. εγκλωβισμένος σ' αυτό, με προχωρημένη κατάθλιψη, με σκέψεις ακόμα και αυτοκτονίας, συν τοις άλλοις βασανίζεται απο ενοχές που έχει φορτώσει την οικογένειά του με ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η μόνη του παρηγοριά είναι η εκκλησία, το γεγονός ότι ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον ήταν επειδή έφτασε στα όρια του και δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, να ακούσει μια παρηγορητική κουβέντα, να ακούσει μια άποψη του πως να συμπεριφερθεί όντας σε δεινή θέση φταίχτης για όλα όσα προκάλεσε στο γάμο του, να δώσει ένα τέλος ή μια λύση για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά εφόσον ακόμη έχει τη δύναμη.
Τι λες σ' αυτόν τον άθρωπο πέρα απο τα τετριμμένα, τα ελάχιστα που ξέρεις, χρήζει επαγγελματικής βοήθειας, το ξέρει, αλλά ταυτόχρονα χρήζει βοήθειας περισσότερο η σύζυγός του και τα παιδιά που άποψή μου είναι ότι πρέπει να το μάθουν, πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, να αναθεωρήσει τα πράγματα, να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον προσέχει, αυτό όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα προς το παρόν αφού αυτό που τον νοιάζει είναι να ξανανοιώσει πως τον αγαπούν, το χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές, νομίζω όμως πως η αγάπη είναι αρκετή για να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις, κι αυτό του είπα.
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Μέρες Κρίσης
Λίγο πριν πέσω για ύπνο στο καθιερωμένο ζάπινγκ που έχει γίνει πολύ δύσκολο πια με τον νέο αποκωδικοποιητή εκεί που ήταν απλά τα πράγματα και είχες ένα τηλεκοντρόλ τώρα έχεις δύο και αν δε θέλεις να σου σπάσουν τα νεύρα όπως τα δικά μου αγοράζεις με 45 ευρώ την κάρτα αποκωδικοποιητή που μπαίνει στην τηλεόρασή σου αν είναι συμβατή και ξεμπερδεύεις, δεν έχω αγοράσει ακόμα αλλά θα αναγκαστώ, αλλά ξέφυγα, ήθελα να πω πως πάνω στο ζάπινγκ έπεσα στην τηλεταινία μάλλον ή μπορεί να ήταν και κανονική ταινία θα σε γελάσω, <ο Χριστός ξανασταυρώνεται> στο κανάλι της Βουλής (!) στα γαλλικά με την Μελίνα Μερκούρη και αρκετούς Γάλλους ηθοποιούς αλλά και Δήμο Σταρένιο respect γερο Λαδάς που άφησε εποχή!
Εννοείται ότι κόλλησα και το είδα μέχρι τέλους, το είχα πετύχει κάπου στη μέση, βλέποντας το σήριαλ ως παιδί την εποχή των δύο κρατικών καναλιών δεν είχα καταλάβει και τόσα πολλά πράγματα πέραν του ότι ήταν ένα σήριαλ που άξιζε τα λεφτά του σε σχέση με άλλα που παρακολουθούσα, αλλά βλέποντας το ξανά, σκέφτηκα πόσο μπροστά ήταν για την εποχή ένα τέτοιο σήριαλ που ούτε λίγο ούτε πολύ τα βάζει με τη θρησκεία, φοβερή ατάκα του Τούρκου αγά την ώρα που πάει να χαιρετήσει τον προεστό Πατριαρχέα που ξεψυχάει, λέει ο Πατριαρχέας < Με τέτοια ζωή είναι σίγουρο ότι θα πάω στην κόλαση, ποτά, γυναίκες κλπ, και λέει ο Τούρκος εμένα η δική μου θρησκεία με τέτοια ζωή που κάνω μου υπόσχεται πιλάφια και ουρί του παραδείσου, τελικά μήπως μας λένε ψέματα και οι δύο θρησκείες>? νομίζω πως επιβάλεται να ξαναδιαβάσω σε δεύτερη ανάγνωση κάποια έργα του Νίκου Καζαντζάκη.
Φέτος το φεστιβάλ κινηματογράφου γίνεται Δεκέμβριο, είναι η πρώτη φορά μετά απο αρκετά χρόνια που δεν το παρακολουθώ απο κοντά, διαβάζω ότι κόπηκε στο μισό η επιχορήγησή του απο το υπουργείο πολιτισμού, ότι στην τελετή έναρξης δεν παρίστατο κανένας επίσημος κρατικός λειτουργός και θυμάμαι λόγους επι λόγων σε παλαιότερες τελετές απο τον Υπουργό Πολιτισμού μέχρι το Νομάρχη και το Δήμαρχο κάνα δίωρο περίπου πριν αρχίσει η ταινία σ' έπιανε η νύστα να ακούς όλους αυτούς τους λιμάρηδες, καλύτερα έτσι πιο λιτά πιο φεστιβαλικά χωρίς φανφάρες και στολίδια, αλλά ελπίζω να μην το καταργήσουν εντελώς στα πλαίσια των περικοπών απο παντού και βεβαίως βεβαίως την στήριξή τους στις νύχτες πρεμιέρας.
Κατά τα άλλα περιμένουμε κύμα κακοκαιρίας λένε τα δελτία καιρού απο αύριο κιόλας και ελπίζω να είστε όλοι στα ζεστά και να χετε κι ένα πιάτο φαγάκι ε και ένα κρασί και μια παρέα και είναι όλα καλά, δε χρειάζονται πολλά στη ζωή για να μαστε χαρούμενοι, σας φιλώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)