Μια τυχαία Παρασκευή βράδυ...

Πήγα μια βόλτα με τα πόδια εδώ κοντά, ήθελα να πάρω αέρα, περπατούσα και μύριζα τις μυρωδιές απο τα δένδρα που ήταν πολύ έντονες, κάπου κάπου και τις μυρωδιές απο τα φαγητά που μαγείρευαν απ τα γύρω σπίτια, προφανώς όλοι έκαναν πατάτες γιαχνί, αυτό μύριζε πιο έντονα, μια χοντρή γάτα με κοίταξε με περιέργεια, όλες οι γάτες είναι περίεργες, αλλά μερικές περισσότερο, μου νιαούρισε κιόλας, τη ρώτησα τι ήθελε, φαινόταν σπιτίσια που είχε βγεί να κάνει τη βόλτα της, μου απάντησε με ένα δεύτερο παρατεταμένο νιαούρισμα, την προσπέρασα και τράβηξα το δρόμο μου. Κάπου μακρυά ακουγόταν κάτι ξεχασμένα λαικά, σε ένα μπαλκόνι κάποιοι πίνανε μπύρες, μια κοπέλα κάπνιζε, άλλοι ακούγανε δυνατά hip hop.. Είναι Παρασκευή βράδυ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα φεστιβάλ τελικά μου το ακύρωσαν, είχα κανονίσει να πάω για ποτό, τα ίδια, γύρισα σπίτι, ιδρωμένη απ το περπάτημα, κάθησα άπραγη στον καναπέ, δεν ήξερα τι να κάνω, είναι απο εκέινες τις φορές που δεν έχεις πραγματικά τίποτα να κάνεις, θα έκλαιγα αν δεν φοβόμουν ότι θα τρέξει η μάσκαρα, με το ζόρι κρατιόμουν, συνήθως δε βάζω, σήμερα μου ρθε να βάλω... την πήρα τηλέφωνο, ήθελα να της πω ότι κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσω, δεν της το είπα, ήθελα να της πω, ότι πονάω, ότι δεν έχει κανένα νόημα τίποτα, ότι δεν έχει νόημα να δουλεύω, να ξυπνάω, να κοιμάμαι χωρίς αυτήν, ότι δεν αξίζει να ζω... δεν είπα τίποτα, σκούπισα τα μάτια μου, κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέρθω και πήγα να τη βρω, προσπαθώντας να σώσω όπως μπορούσα την στραπατσαρισμένη μου εικόνα σα να μη συμβαίνει τίποτα....και σιγά μη δεν το κατάλαβε...

Καστανή, κρυσταλική και ακατέργαστη....

< μα τελειώνει η αγάπη>? δεν ξέρω απαντώ , τι είναι για να τελιώσει ζάχαρη? αμα σου τελιώσει χτυπάς βρε αδερφέ στη γειτόνισσα και σου δανείζει λίγη να χεις να σου βρίσκεται πριν φτάσεις στα όρια υπογλυκαιμίας....
Η Β τα βρίσκει όλα μια χαρά κι όχι δεν είναι η πιο αισιόδοξη φίλη που έχω, το αντίθετο θα έλεγα, απορεί που μια ζωή είχε περίεργα γκομενικά που την απασχολούσαν και γω ήμουν η νηφάλια που με απασχολούσαν άλλα πράγματα, τώρα έχω εγώ που δεν είχα ποτέ και της φαίνεται αστείο, ευτυχώς δε λέει κι αυτή καμμιά παπαριά όπως η Μ που έλεγε με στοχαστικό ύφος ότι πρέπει να κάνω σεξ! Έλεος, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι το σεξ, οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε ώρα να θελήσει, σεξ μπορεί να κάνει, σιγά το πράγμα! Θα κάνω σεξ όταν θελήσω, τελεία και παύλα.
Αλλωστε το σεξ είναι βιολογική ανάγκη, όπως το φαγητό, το νερό, το κατούρημα, εκτός κι αν είσαι άρρωστη και δε σου ρχεται, όπως όταν είσαι άρρωστη και σου κόβεται και η όρεξη, το ίδιο είναι, με κάποιες παραλλαγές....
Μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει τα εξής
Δεν θέλεις να βρεις το άλλο σου μισό?
Υπάρχει κάποια εκεί έξω που σε περιμένει!
Δε Θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποια?
Ξερνάω ΤΩΡΑ! Δεν υπάρχει ρε φίλε ούτε το άλλο σου μισό, ούτε καμμία να σε περιμένει, παραμύθια είναι όλα αυτά, κατάλαβέ το, σαν αυτό με τον Αγιο Βασίλη.
Ε δεν υπάρχει, ενηλικιώσου και κοίτα να φας, να πιείς και να αρπάξεις όσα και ότι μπορείς...

Ι want to know what love is,i want you to show me..i want to feel what love is...i know you can show me..........

Σε περίπτωση σεισμού....

Σάββατο πρωί μετά απο δυο φλυτζάνια καφέ και την απαραίτητη ενημέρωση στο ιντερνετ σχεδιάζω πως θα περάσω τη μέρα μου, ο Θ ανατρέπει όλα τα σχέδια γιατί έρχεται εκτάκτως το απόγευμα , οπότε θα πάω να τον παραλάβω απ το αεροδρόμιο, την ώρα που φτάνει βέβαια εγώ έχω κανονίσει να πάω για φαγητό με τους παιδικούς φίλους, στο μεταξύ κανονίζω για μεσημεριάτικο φαγητό έχει καταπληκτική μέρα, θα προτιμούσα να πάω θάλασσα, αλλά θα πάω για φαγητό στη θάλασσα κάτι είναι κι αυτό, μετά το φαγητό καφές στη δροσιά στου σπιτιού μου και σιέστα, παραλαμβάνω τον Θ και βγαίνουμαι αμέσως για βόλτα στο κέντρο, τρώμε ρυζόγαλα και κατυθυνόμαστε στο big, έχει κόσμο, καθόμαστε καμμιά ώρα και συνεχίζουμε στο allos εκεί είναι η Σ που μου λέει πόσο έχω ομορφύνει και αδυνατίσει, λέω στον Θ ότι θα τα φτιάξω μαζί της! σημ: η Σ είναι str8, γελάμε αλλά μου λέει ότι μπορεί και να γίνει δεν είναι τόσο απίθανο όσο ακούγεται....Ο Θ λέει ότι δε μοιάζω για χωρισμένη, και πως μοιάζουν οι χωρισμένες λέω? έπρεπε να μουν με τα μαλλιά λυμένα και βρώμικα, τα ρούχα κουρελιασμένα και το βλέμμα απλανές? Δεν είμαι η Αστέρω έλεος! Επίσης δεν έχω μακρυά μαλλιά και δε φοράω φουστάνια....
Το βράδυ ξενυχτάω στο τσάτ και την Κυριακή ξυπνάω στις 11 για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό, πάω Κατερίνη για φαγητό και μπάνιο, φαγητό τρώω αλλά στη θάλασσα δε μπαίνω, φυσάει και κρυώνω, είναι βρώμικη και δε μου κάνει καθόλου αίσθηση, γυρνάμε στο σπίτι τρώμε πάστα φλώρα, επιστρέφω βράδυ στην πόλη που στο μεταξύ βρέχει και αστράφτει, μαθαίνω ότι έγινε σεισμός, εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα καθόμασταν στην αυλή την ώρα που έγινε, προφανώς γιαυτό μας πέθανε η ζέστη το Σάββατο.
Ελπίζω να μη γίνει κάνας μεγαλύτερος σεισμός κι έχουμε κι άλλα... λες να με βρούν στα συντρίμια του σπιτιού, μετά απο 10 μέρες που θα ψάχνουν γιατί δεν έχω και σφυρίχτρα να δώσω στίγμα στους διασώστες?
Να θυμηθώ να πάρω σφυρίχτρα, ένα φακό, νερό και παξιμάδια να τα βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου, σε περίπτωση σεισμού, δε θα πεθάνω απο πείνα και δίψα, όχι αγαπητοί μου!
Α και το κινητό δίπλα, άραγε πιάνει η vodafone στο σεισμό? να θυμηθώ να τσεκάρω...
Οπότε λέει, είμαι πλακωμένη απ τα συντρίμμια, έχουν τελιώσει τα νερά και τα παξιμάδια και η vodafone έχει σήμα καμπάνα και μιλάω όλη μέρα στο τηλέφωνο μέχρι να πεθάνω της πείνας.....
Υ.Γ. Αν είμασταν μαζί δε θα με πλακώναν τα μπετά σκέφτομαι, και μετά με πάιρνει ο ύπνος....

ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και χορεύουν νύχτα, μέρα, εγώ εν αντιθέσει μη μπορώντας να κάνω τίποτα γιαυτό, χτυπιέμαι στο γυμναστήριο και ναρκισεύομαι στον καθρέφτη....μόνη μου.
Η αυτοπεποίθηση που σου δίνει η γυμναστική είναι φοβερή, αν δεν έχεις ισορροπία σαν άνθρωπος, μπορεί να την ψωνίσεις στο πιτς φυτίλι, ευτυχώς παρ' όλα μου τα κοιτάγματα, ξέρω ποια είμαι και πως είμαι, γνωρίζω το σώμα μου πόντο πόντο, τα δυνατά μου σημεία και τα αδύνατα, αν γνώριζα και το μυαλό μου τόσο, θα ήμουν ευτυχισμένη, αλλά αυτό είναι πολύπλοκο και υποχθόνιο ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται και πως αντιδρά.
Χτες βγήκα μια βόλτα στην παραλία για περπάτημα, θα θελα να είχα ένα ποδήλατο αλλά μιας και δεν έχω ακόμα, ας περπατάω...Λοιπόν στην παραλία γίνεται πανικός, κόσμος πολύς, άσχετος αλλά και πολύ σχετικός, κατ αρχήν με το που πήγα με κοιτούσε μια κοπέλα σαν να περίμενε κάποια σε blind date και κοίταζε αν ήμουν εγώ, τόσο έντονα, αφού την κοίταξα τρεις φορές κατευθείαν στα μάτια, κι αυτή ήταν καρφωμένη συνεχώς στα δικά μου -φυσικά τα χαμήλωσα αμέσως γιατί είμαι και χαμηλοβλεπούσα πανάθεμά με, ιδέα δεν έχω απο αυτά- έφυγα γρήγορα γρήγορα, για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήμουν εγώ το ραντεβού της! Μετά και κατά τη διάρκεια της βόλτας είδα άπειρες κοπέλες μόνες τους ή με φίλες και δυο -τρια ζευγάρια (απο κοπέλες), θα αρχίσω να συχνάζω παραλία μου φαίνεται, και γυμνάζεσαι και κοιτάζεσαι, δυο σε ένα....
Σήμερα θα πάω σινεμά, σε μια Σουηδική ταινία που όλοι μιλάνε γιαυτήν και εμένα μου είχε ξεφύγει είναι το <άσε το κακό να μπει> η υπόθεση με λίγα λόγια είναι για δυο έφηβους που ερωτεύονται και όπου ο ένας είναι...βαμπίρ!!!! καλό? Είμαι περίεργη για το τι θα δω, γιατί αυτές οι ταινίες δε μου πολυκινούν το ενδαφέρον, αλλά αυτή είναι και κουλτουριάρικη, φεστιβαλική, οπότε κάτι θα έχει για να μιλάνε όλοι γιαυτήν.
Θέλω να σιδερώσω, θέλω να βρω το φθαρμένο περσυνό ή προπέρσυνο μαγιό μου που το χω χάσει, βρήκα ένα καινούργιο που είχα αγοράσει πέρυσι αλλά δε μ αρέσει, δεν το χα φορέσει ποτέ νομίζω, ίσως και να το χω πετάξει εδώ που τα λέμε....
Αυτά ήταν παρένθεση, στο μεταξύ βλέπω dr house όπως κάθε απόγευμα τέτοια ώρα, μ αρέσει ο dr house, που είναι κυνικός και στριμένος, θέλω να τα φτιάξει με την Κάμερον, αυτή είναι η γιατρός η νεαρή (μμμμμ, πολύ συμπαθητική και καλό παιδί) αλλά εδώ και ένα χρόνο που το παρακολουθώ έχουν ανταλάξει μόνο ένα φιλί, αυτή είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Αυτός τη θέλει αλλά δεν το ξέρει ακόμα μάλον, θα το ανακαλύψει στον επόμενο κύκλο ίσως.....
Α να και μια διαφήμιση για τις ευρωεκλογές, μας λέει πόσα πολλά έκανε η κυβέρνηση στα χρόνια που κυβερνά, πόσους φόρους κατάργησε, πόσες επιδοτήσεις έδωσε, πόσο καταπολέμησε την ανεργία, μα καλά δεν ντρέπονται? φτου τους! και κλείνω μ αυτό.....
Υ.Γ.
Τελικά το <Ασε το κακό να μπει> είχε βγει...απ το σινεμά κι αναγκαστήκαμε να πάμε σε άλλη ταινία, μιας και είχαμε μπει σε τέτοιο mood, έτσι έιδαμε το sunshine cleaning με τους Amy Adams, Emily Blunt, Alan Arkin σε σκηνοθεσία Christine Jeffs, απο τους παραγωγούς του little miss sunshine, που είναι δυο αδερφές οι οποίες πάνω στην απόγνωσή τους ασχολούνται με το καθάρισμα σπιτιών που έχουν γίνει εγκλήματα, αυτοκτονίες! αν μη τι άλλο είναι πρωτότυπο το θέμα, ο αγώνας οι αγωνίες τους κλπ, οι ηθοποιοί όλοι τους είναι εξαιρετικοί, η δε Εμιλυ έπαιζε στο <καλοκαίρι του έρωτά μου> που το έχει βάλει και η τηλεόραση και είχα απο τότε διακρίνει το ταλέντο της.... και κλείνω λέγοντας Τάμζιν, Τάμζιν... έτσι τη λέγανε στο Καλοκαίρι του έρωτά μου

ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ Μ ΑΡΕΣΟΥΝ

Σηκώθηκα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι απ το φως που τρύπωνε στις κλεισμένες γρίλιες, αλλά νύσταζα ακόμα, είναι σπαστικό να νυστάζεις και να πρέπει να σηκωθείς, θέλω κι άλλο, λίγο ακόμα αφήστε με....
Σκεφτόμουν απο χτες μερικά πράγματα που μ αρέσουν και σας τα παραθέτω:
1. Μ' αρέσει το φως απ την ανατολή του ηλίου, το πρώτο φως, που δεν είναι ακριβώς φως, είναι κάτι ανάμεσα σε σκοτάδι και φως. Το βλεπα αυτό το φως και ήθελα να κάνω μια έτσι και να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο, τα πρωινά που γύριζα απ τις εξόδους της νύχτας, μια ανατολή απ το παράθυρο ενός αεροπλάνου....
2. Οι νύχτες μου, συγκεκριμένα οι καλοκαιρινές νύχτες με το φεγγάρι να γίνεται τεράστιο στον ορίζοντα έτοιμο να το πιάσεις και να ταξιδεύω σε έρημους δρόμους που με πηγαίνουν στη θάλασσα, με ηρεμεί η ησυχία της νύχτας, στη γαλήνη του δωματίου μου με το ραδιόφωνο αγκαλιά, σε μια παραλία έρημη πάνω σε μια μικρή προβλήτα, βλέποντας τα αναμένα φωτα της πόλης απέναντι, σε ένα beach bar πίνοντας σφηνάκια και γελώντας καθισμένοι σε μια κούνια, στο ξύπνημα στη μέση της νύχτας για να κάνεις έρωτα, σε έναν ατελείωτο χορό μέχρι το πρωί..
3. Η θάλασσα, παντού και πάντα έτοιμη να σε αγκαλιάσει, δε θα μπορούσα να ζω σε πόλη δίχως θάλασσα να με ταξιδεύει.
4. Τα ταξίδια με αυτοκίνητο σε άγνωστους προορισμούς, κάθε μέρα και άλλη πόλη, αλλά και με αεροπλάνο για πιο μακρυά.
5. Το διάβασμα σχεδόν κάθε βράδυ.
6.Το σινεμά, ειδικά το ανεξάρτητο.
7.Η μουσική κάθε μουσική, απ το ψυθίρισμα της φωνής της στ' αυτί μου, μέχρι την εκτέλεση μιας συμφωνίας απο κλασική ορχήστρα, απο μια ροκ συναυλία, μέχρι τζάζ, απο ποπ, μέχρι dance, θα θελα να είμαι μουσικός...
8. Ενα ωραίο φαγητό, ένα παγωτό στο πεζούλι του πεζόδρομου, ένα παγωμένο κοκτέιλ στο μπάρ, ένα δροσερό αεράκι που φυσάει στο πρόσωπό, ένα υγρό σώμα που τυλίγεται νωχελικά σε μια πετσέτα, ένα τσιγάρο μετά....
9. Να απολαμβάνω τα απλά, να εκτιμώ το αληθινό, το όμορφο, το μικρό, αλλά και το μεγάλο, να υποκλίνομαι στη σοφία, στην εμπειρία, στη γνώση, στην καλοσύνη, στην ηθική, στην μεγαλοθυμία, να μπορώ να συγχωρώ, να μπορώ να θυμάμαι, να μπορώ να δίνω.
10. Να είμαι ευγνώμων.

Να ακούω αυτά που βλέπω

Νύχτα στην πόλη, εγώ στο μπαλκόνι μου, μετά απο άραγμα στο αναψυκτήριο της παραλίας, εξω οι ιαχές απ το γήπεδο και τα πυροτεχνήματα, είναι αργά, είναι νωρίς, δεν ξέρω, πίνω καφέ, δεν ξέρω γιατί τέτοια ώρα, αλλά μύριζα τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ απο μακρυά, οι φωνές γίνονται πιο έντονες, δε μου πάει αυτή η γειτονιά, με τις φωνές που ακούγονται απ τα γύρω σπίτια, πολύ γειτονιά, μακρυά εντελώς απο μένα.
Οχι δε σκέφτομαι να μετακομίσω, αν μετακομίσω θα είναι για να πάω σε άλλη πόλη, όχι σ αυτή....και μετά θα με φάει η νοσταλγία.
Κάποτε λέγαμε να φύγουμε μαζί...
Γιατί είναι τόσο εύκολα τα λόγια?
Άρχισε να αστράφτει, να ρίξει μια βροχή να συνέρθουμε, που κάνει ζέστη απο τώρα, το απόγευμα ήταν αποπνικτικό, έρχεται μπόρα, οι φωνές δυναμώνουν, αυτοί δεν καταλαβαίνουν απο μπόρες, είναι ποτισμένοι αδρεναλίνη.
Να θυμηθώ να ανεβάσω τις τέντες, να θυμηθώ να ψωνίσω, το ψυγείο παραμένει άδειο.
Να θυμάμαι να ακούω αυτά που βλέπω, να θυμηθώ να πετάξω τις σκέψεις μου απ το μπαλκόνι, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια, δεν πρόκειται να βγούν απο μόνα τους,
Να θυμηθώ να ξεχάσω....

Οι ειδήσεις σε τίτλους

Aνασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε:

1. Φωνές, κλάματα, νεύρα, κλάματα, υστερία, θυμός, κλάματα, σπάσιμο ενός τηλεφώνου, κλάματα, αγκαλιές.
2. Πολλές αγκαλιές, πολλά φιλιά, πολλά χάδια, ένα μπάνιο.
3. Κουβέντες, γκρίνια, μιζέρια, ψυχοπλάκωμα, κατάθλιψη, ξανά κουβέντες, ξανά μιζέρια.
4. Ασχολία με το γνωστό θέμα, τι ποιο θέμα? όλα τα άλλα delete, υποτυπώδης ασχολία με τη δουλειά, με ύφος, άιντε να τελιώνουμε να φεύγουμε.....και ήταν δύσκολη βδομάδα.
5. Δημιουργία λάθος εντυπώσεων, ακόμα αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπισε αυτό τον ήρεμο άνθρωπο που δε νευριάζει ποτέ και που πάντα έχει μια έτοιμη λύση για όλα.
6. Ξεσπάσματα νεύρων σε άσχετα άτομα.
7. Πολλές βόλτες στο κέντρο, μια ταινία, πολύ μουσική, ένας χορός, (ομολογουμένως ήταν πολύ ωραίος χορός).

Χτες βράδυ κάποια στιγμή γέλασα, με ρώτησες τι σκέφτηκα και δε σου είπα
είχα σκεφτεί ότι όλο αυτό είναι αγάπη, ήταν κάτι παραπάνω τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ευτυχία.

alarm clock

Mε απορία άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπάει, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κλεισα, και μέχρι να ξυπνήσω το άφησα να γίνει αυτό τέσσερις φορές, η ώρα είχε πάει εννιά και μετά απο αρκετές άγρυπνες νύχτες ήταν η πρώτη που κοιμήθικα σερί απ τις 3 που με πήρε ο ύπνος πάνω απ τα γραφόμενα της ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ, όχι δεν ήταν καθόλου βαρετά, τουναντίον!
Μ' έχει πάρει ο ύπνος άπειρες φορές με την τηλεόραση ανοιχτή, με το βιβλίο να πέφτει στα μούτρα μου και να ξυπνώ τρομαγμένη έτοιμη να τσιρίξω....κλέφτηηηηηςςς! και να προλάβω συνάμα να δω την πρεμιέρα του σήριαλ <η ζωη μπροστά στα μάτια σου> για τα επόμενα 3 λεπτά μέχρι να με σκοτώσει (!) όλα αυτά με ταχύτητα φωτός φυσικά και την τρίχα κάγκελο... αλλά μπροστά στον υπολογιστή και γερμένη έχοντας τα πλήκτρα μαξιλάρι πρώτη φορά!
Αρχίζει άλλη μια μέρα, καθυστερώ να πάω στη δουλειά έχει κλειστεί κάποια στο ασανσέρ και χτυπάει ένα περίεργο κουδούνι-σειρήνα το οποίο προσπαθώ επί 2 λεπτά να καταλαβω τι ακριβώς είναι αυτό, με την τσίμπλα στο μάτι, αποκλείοντας μετά απο ώριμη σκέψη ότι δεν είναι οι σειρήνες απ το καταφύγιο που μας καλούν γιατί έγινε αεροπορική επιδρομή του εχθρού(!).
Στο μεταξύ το θύμα κλαίει γιατί έχει ΚΑΙ κλειστοφοβία!
Παίρνω γρήγορες αποφάσεις και καλώ την πυροσβετική, παράλληλα, προσπαθώ να την ηρεμήσω λέγοντας της ότι η Πυροσβεστική δεν αργεί, θα είναι εδώ σε 5 λεπτά το πολύ και ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα εκεί μέσα, τη σκέψη να πέσει λόγου χάρη στο υπόγειο του ασανσέρ με δύναμη, και άλλες παρόμοιες σκηνές απο ταινίες τις διώχνω αυτόματα απ το μυαλό μου.
Εντάξι μην τα θέλουμε όλα δικά μας, 15 ήταν τα λεπτά και δεν ξέρω πραγματικά αν είναι πολλά ή λίγα για κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν τόσο μικρό χώρο, γιατί ευτυχώς δεν πάσχω απο κλειστοφοβία...ακόμη.
Πάντως οι πυροσβέστες μια χαρά παιδιά ήταν, άνοιξαν στο πιτς φυτίλι την πόρτα και αφού την πήραν στα χέρια τους την έβγαλαν έξω γιατί αυτό είχε σταματήσει μεταξύ των δυο ορόφων, η κυρία φορούσε τις πυζάμες της, γιατί είχε κατέβει να πάρει κάτι απ τ' αυτοκίνητο, και βγήκε ανακουφισμένη η κακομοίρα στα χέρια των δύο πυροσβεστών.
Μετά απ αυτό αποφάσισα:
1. Ότι δεν θα ξανακατεβάσω σκουπίδια με πυζάμες
2. Δεν θα ξαναπάω για τσιγάρα φορώντας την πιο παλιά μου φόρμα
3. θα πετάξω επίσης ότι έχω σε φθαρμένη κάλτσα, βρακί, φανελάκι, (τα φθαρμένα τζήν επιτρέπονται)
4. Δεν θα ξαναφήσω αξύριστο πόδι, μουστάκι (που δεν έχω) άβγαλτο φρύδι και πάει λέγοντας.
ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί! και επίσης, τι είναι ο άνθρωπος ? αυτά τα δύο πάνε μαζί....
Μετά την πρωινή περιπέτεια και την ψυχολογική υποστήριξη-ότι μπορούσα έκανα- αποφάσισα να περάσω απ το φαρμακείο της γειτονιάς να πάρω μια αντηλιακή που δεν ήταν και τόσο ανάγκη στις 9 το πρωί γιατί έχω αντηλιακή όσο για τόσο, αλλά αμά σφηνωθεί κάτι πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ!
Με τα πολλά, μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω επιτέλους για τη δουλειά, ρίχνω την καθιερωμένη γρήγορη ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου-που πρέπει να το καθαρίσω κάποια στιγμή-και τι να δω!
Ενα ψίχουλο ΝΑ! με το συμπάθειο στην άκρη του στόματος μου!!!
Ημουν όλη αυτή την ώρα με το ψίχουλο και μιλούσα στη φαρμακοποιό (που είναι και ωραία), στον μάστορα του ασανσέρ (που δεν είναι και μύριζε μασχαλίλα) στους πυροσβέστες (που μπορεί να μην ήταν σαν τον Γιοακίν Φοίνιξ ή στην άλλη με τον Ηθαν Χωκ, στις ταινίες που είναι πυροσβέστες αλλά τους φέρναν κάπως),

Μετά ΚΑΙ απ' αυτή την προσωπική ήττα κατέρρευσε όλος ο κόσμος μου!

ΕΥΧΗ 1. (πραγματοποιημένη) ακυρώθηκε η συναυλία των DEPECHE MODE που ήθελα να πάω και δεν πήγα. Συμπέρασμα: Yπάρχει Θεός!
ΕΥΧΗ 2. ( απραγματοποίητη)
Να ανακαλύψω αυτόν τον πούστη και να τον πιάσω στα χέρια μου που κόβει τα νύχια του στο μπαλκόνι και τα πετάει κάτω στο πεζοδρόμιο μπροστά στα σκαλιά μου, θα μαρτυρίσει, θα του τα βγάλω με τανάλια! ΕΛΕΟΣ!
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει!

Aναβάθμιση τώρα!

Τις πιο πολλές φορές δυιλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, που παρεπιμπτόντως είναι βαριά και δεν καταπίνεται με τίποτα, δεν περνάνε απ το μυαλό σου τα πιο απλά πράγματα, έχεις σκεφτεί τα μύρια όσα, έχεις πιάσει ολες τις περιπτώσεις και δεν έχεις σκεφτεί το προφανές...

Εδώ σταματάνε όλες οι κακές σκέψεις, έχει αρχίσει το στάδιο της απεξάρτησης, βέβαια αυτό είχε ξεκινήσει απ την πρώτη στιγμή, οι μηχανισμοί της άμυνας ξυπνάνε κακήν κακώς με πρησμένο μάτι και διάθεση πυγμάχου...

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω τα σημάδια της αυπνίας, παίρνω πόζες, προσπαθώ να βρω ατέλειες, στην εποχή της τελειότητας, δεν μπορείς να είσαι τίποτα λιγότερο, όλοι έχουν αρχίσει τα σολάριουμ πριν πάνε στην παραλία, στο γυμναστήριο επικρατεί αναβρασμός, τους βλέπεις ακόμα και τους μεγαλύτερους να φοράνε τα σορτς τους και να ιδρωκοπάνε στους διαδρόμους, 45άρηδες φεύγα με κοιλιά και σώμα πεσμένο, κυριούλες με πολλά περιττά κιλά, βλέπεις ότι δεν έχουν ιδέα απο γυμναστική το κάνουν για να ενταχτούν στον κόσμο της τελειότητας, μερικοί ξεφεύγουν μετά απο κανα μήνα που προσαρμόζονται και αποκτούν την ευεξία που σου δίνει η γυμναστική, νομίζουν ότι έγιναν μοντέλα, το βλέπεις στη φάτσα τους, τύφλα να χουν τα μοντέλα...
Δεν ξέρω κανέναν και γιαυτό δε μιλάω σε κανέναν, δε μου μιλάει κανένας, όσοι γνωρίζονται λένε ένα γειά, άλλοι, οι περισσότεροι, φοράνε ακουστικά ή μιλάνε στο κινητό, δε θέλουν να μιλήσουν σε κανέναν το νοιώθεις, είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, έτσι μήπως δε γίνεται και στα club? στα μπάρ, στα καφέ, όλοι περιτρυγυρισμένοι απο όλους, με ένα αόρατο σχοινί γύρω τους να τους απομονώνει απ τους άλλους, ευτυχώς υπάρχουν και τα μπουζούκια που εκεί ακόμα γίνονται γνωριμίες, λίγο το τραγούδι, λίγο ένα λουλούδι, λίγο η ξανθιά που ανεβαίνει στο τραπέζι για να χορέψει αυτό το υποτυπωδες τσιφτετέλι με τον ίδιο ρυθμό που χορεύει και τα ξένα, δε θέλει πολύ, λύνονται τα σχοινιά....
Zυγίστηκα και είδα ότι έχασα κάπου γύρω στα 2 κιλά, θέλω να χάσω γύρω στα 4, στο γυμναστήριο κάνω το πρόγραμμά μου και για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό νοιώθω ότι είμαι σε εξαιρετική φόρμα, πετάω, ίσως να ναι απ την υπερένταση και την αυπνία, αισθάνομαι ότι μπορώ να μείνω στο διάδρομο για άλλες πέντε ώρες, δεν το παρακάνω και φεύγω μετά απο μια και κάτι, γιατί ξέρω ότι ξυπνώντας το πρωί θα σέρνομαι, ξέρω επίσης οτι δεν πρόκειται απ την μια μέρα στην άλλη να γίνω μια άλλη αχινός σε πιο βελτιωμένη έκδοση, τώρα που είπα για βελτιωμένη έκδοση, να θυμηθώ αν ανακαλυφθεί αυτό το θαύμα της επιστήμης, να τους πω να αναβαθμίσουν και τον εγκέφαλο εκτός απ την εξωτερική αναβάθμιση, χρειάζομαι μεγαλύτερη μνήμη, ταχύτερη επεξεργασία και άλλο λογισμικό....
Για σκέψου θα πηγαίνεις στο γιατρό και θα γυρνάς καινούργια, ούτε πλαστικές με πόνους, ούτε γυμναστικές, έβαλες κιλά, πας κατευθείαν για update, έβγαλες ρυτίδες το ίδιο, είσαι ερωτευμένη και αυτή δεν είναι? delete απ τη μνήμη ......αχ
Με απορία άκουσα τον Θ να μου λέει ότι έκανε το πρώτο του μπάνιο, το δεύτερο καλύτερο που μου είπε ήταν ότι η θάλασσα ήταν ζεστή...στη μυτηλήνη !!
αλλάζουν οι άνθρωποι τι να πω....
Aνοίγω το ψυγείο, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να πάω να ψωνίσω, ας είναι άδειο, χέστηκα....

Το Σάββατο με κάλεσαν σε ένα σπίτι για Eurovision night, δεν ξέρω αν θα πάω, ίσως πάω....

Aκούω τραγούδια, απ το ράδιο το πρωί στη δουλειά, στο δρόμο για το σπίτι απ τ' αυτοκίνητο, στο γυμναστήριο, δε γίνεται να μην ακούω μουσική, κι ας με κορόιδευες που δε θυμάμαι καλλιτέχνες και τίτλους...

Εεεεεεεεε.....! τι θα γινει με κεινη την αναβάθμιση θα αργησει πολύ?

Εμμονές, παραξενιές, και ιδιοτροπίες

Παραξενιές ,ή εμμονές, η αλήθεια είναι ότι την ιδέα την πήρα απο ένα άλλο blog και μου άρεσε,
Για να συστηθώ θα μιλήσω για τα ελαττώματα μου πρώτα και τις παραξενιές μου, βέβαια σαν γνήσια σκορπίνα είμαι σίγουρη ότι δεν εχω ελαττώματα, έχω πάντα δίκαιο, είμαι ο πιο διαλακτικός και ο πιο βολικός άνθρωπος του κόσμου και προπαντός καθόλου γκρινιάρα, οι φίλοι μου έχουν μια άλλη άποψη, αλλά αυτοί όπως και να είμαι θα συνεχίσουν να είναι φίλοι μου, ελπίζω!... μέχρι τουλάχιστον να τους ξεχειλώσω εντελώς τα νεύρα
1. Εχω μια μανία με την καθαριότητα, χωρίς να ξεπερνάει τα όρια, αλλά κοντά είναι, ένα βήμα πριν, απόρροια αυτής της μανίας είναι να μην μπορώ να κοιμηθώ σε δωμάτιο που τα σεντόνια δεν είναι τριζάτα, η μαξιλαροθήκη δροσερή, δε μυρίζουν καθαριότητα, τα έπιπλα δεν έχουν τρια δάχτυλα σκόνη, αυτό έχει αντίκτυπο και στις άλλες δραστηριότητές μου πχ. το σεξ, ή το φαγητό, ή ο ύπνος, δεν μπορώ να λειτουργήσω σε τέτοιες συνθήκες, επίσης δεν μπορώ να κάτσω σε ξένη τουαλέτα πλην της δικιάς μου αντε και 1-2 ακόμα που ξέρω ότι έχουν περαστεί ένα χεράκι με χλωρίνη πριν. και μια σειρά απο τέτοιες λεπτομέρειες που οι περισσότεροι δεν τις κατανοούν, ούτε τις παρατηρούν, ειδικά οι άνδρες φίλοι, αλλά σε μένα λειτουργούν ανασταλτικά.
2. Οταν πάω σε ένα μέρος για φαγητό, ή ποτό θεωρώ αυτονόητο ότι αν δεν με ικανοποιήσει, δε θα ξαναπάω, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δίνω μια δεύτερη ευκαιρία αν μου αρέσει το περιβάλον, η εξυπηρέτηση, τα χαμογελαστά πρόσωπα.
3. Όταν αποφασίσουμε να πάμε κάπου, ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ και πάμε, μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να με κάνει να πάω σε κάποιο άλλο μέρος εκτός απο αυτό που έχω στο μυαλό μου, κι αυτός είναι ο Δ. οι άλλοι ακολουθούν για να μην ακούνε τη συνεχή μίρλα...ότι ναι μεν αλλά αν πηγαίναμε σ αυτό που σας έλεγα θα ήταν καλύτερα μπλα, μπλα, μπλα....
4. Θέλω όταν ξυπνάω να πετάγομαι κατευθείαν απ το κρεβάτι, αλλιώς θεωρώ ότι χάνω άσκοπα την ώρα μου. Εντάξυ όταν έχω παρέα που ξυπνάει και δε γκρινιάζει που την ξύπνησα, κάθομαι περισσότερο...
5. Με ενοχλεί η τσιγαρίλα, ειδικά των άλλων, η δικιά μου καθόλου, βέβαια φροντίζω να καπνίζω έξω εδώ και 3 χρόνια, οπότε δεν μυρίζω, η τσίκνα απ τα μαγαζιά που περνάει στα ρούχα, τα μαλλιά, το δέρμα, η μυρωδιά φαγητού μέσα στο σπίτι, του γλυκού δε με πειράζει συνήθως. Για σκέψου είσαι το πρωί στο λεωφορείο και κάθεται δίπλα σου κάποια που μυρίζει τσίκνα της προηγούμενης μέρας, δεν θα σ ενοχλήσει? Εννοείται ότι στην περίπτωση που μυρίσουν ρούχα κρεμιούνται έξω με τις ώρες ή πλένονται ευθύς αμέσως. Εδώ μπαίνει το μεγάλο θέμα της τσίκνας στα εστιατόρια και τις ταβέρνες και άντε στις ταβέρνες να το καταπιώ, στα εστιατόρια όμως που πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά, τι νόημα έχει να γυρίσεις μετά σπίτι σου και να μπείς στην απολύμανση? Εχω βάλει Χ σε πολλά εστιατόρια κάπως έτσι ακόμα κι αν μου άρεσε αρκετά το φαγητό τους, έλεος!
Γιαυτό η καλύτερη μου είναι το καλοκαίρι, που δεν έχω τέτοια προβλήματα.
6. Με ενοχλεί το air contition, οι εξαερισμοί, τα ρεύματα, οι ανεμιστήρες, ειδικά αυτοί που πετάνε και σταγονίδια νερού είναι το χειρότερό μου. Το air contition, το ανέχομαι μόνο μέσα στο αυτοκίνητο στους 22 βαθμούς και στο σπίτι σε άλλο δωμάτιο απ αυτό που είμαι αν ειναι δυνατόν. (ξέρω τουλάχιστον 2 ανθρώπους που δεν το αντέχουν καθόλου, οπότε είμαι ήπια περίπτωση).
7. Δεν μ αρέσουν οι πολλές χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, με άγνωστους ή και με γνωστούς, η πολύ οικειότητα, η καταπάτηση του προσωπικού μου χώρου κοντύτερα απ το ένα μέτρο απόσταση, δύσκολα αγγίζω κάποιον, τις ενενηνταεννιά φορές στις εκατό, το κάνω γιατί έχω άλλους σκοπούς, εντάξυ καμμιά φορά το κάνω και για να δέιξω ότι συμπάσχω στο πρόβλημά του, (το χω δει στις ταινίες) αν και σπάνια.
8. Οταν θέλω να γίνει κάτι τώρα, εννοώ ΤΩΡΑ, αλλιώς μου απασχολεί το μυαλό και δε θέλω τέτοιες έννοιες, μάλον γιατί την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές που άφησα τα πράγματα να σέρνονται και βγήκαν σε βάρος μου τελικά, κυρίως στα οικονομικά θέματα, οπότε οι λογαριασμοί πρέπει να πληρώνονται στην ώρα τους, και μια σειρά πραγμάτων που ίσως δεν είναι τόσο σημαντικά, αλλά αν τα αφήσεις γιγαντώνονται και μετά είναι δυσκολότερο να γίνουν, είναι όπως τα ρούχα στη ντουλάπα που όσο δεν τα σιδερώνεις, τόσο στοιβάζονται και στο τέλος έχεις ένα βουνό και άντε να το κατεβάσεις όσο καλή θέληση και να χεις.
Είναι ένας άνισος αγώνας με την καθημερινότητα, και που συνήθως πάντα βγαίνεις χαμένος εσύ.
Για όλη αυτή την παράνοια αλλά και την ωριμότητα ταυτόχρονα, που μπορεί να βρει κάποιος απο τα παραπάνω χρειάστηκαν 45 χρόνια συστηματικής δουλειάς για να βγεί στην επιφάνεια, το δουλεύω ακόμα....

today is another (bad) day....

Εκλεισα 14 ώρες συνεχούς ομιλίας χτες, μάλλιασε η γλώσσα μου εν ολιγοις, με τόσο μαλλί άνετα έπλεκα τέσσερα πουλόβερ και μερικά ζευγάρια κάλτσες να χω να μου βρίσκονται για τις κρύες νύχτες του χειμώνα -ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΕ ΘΑ ΣΑΙ ΕΔΩ- αν ήξερα να πλέκω, αλλά που τέτοια τύχη! Οταν μ έβαζε η μάνα μου με το ζόρι να κεντήσω, μεγάλη κεντήστρα και ράφτρα εκείνη, ένα περιφημο κάδρο σταυροβελονιά, ΝΑΙ στην εποχή μου κεντούσαν τα μικρά κορίτσια του χωριού και ΝΑΙ είμαι τόοοοοσο μεγάλη, εγώ κοίταζα αλλού και φυσικά το περιβόητο κάδρο που δε θυμάμαι καν την εικόνα που είχε, έμεινε μισό με το ζόρι, έκτοτε ξέχασα και τη σταυροβελονιά και γιαυτό δεν έμαθα να ράβω ούτε καν ένα κουμπί! τόσο ανεπρόκοπη, το ίδιο έκανα κι όταν μαγείρευε και μου λεγε να κοιτάω για να μάθω, ή όταν έκανε γλυκά, αλλά ευτυχώς όταν χρειάστηκε να επιβιώσω χωρίς το φαγητό της μανούλας, κατάφερα κι έμαθα κουτσά στραβά να κάνω 5 διαφορετικά φαγητά απ την ανάγκη μου κυρίως να μη λιμοκτονήσω, μιας και οι λεπτεπίλεπτοι γευστικοί μου κάλυκες ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα εύκολα σάντουιτς και πίτσα-μακαρονάδα. Τα οποία φαγητά και εξέλιξα με την πάροδο του χρόνου γιατί δε μαγείρευα μόνο για μένα, που αυτό απο μόνο του λένε ότι αρκεί για να γίνει ένα φαγητό νόστιμο.
Today is another day που έλεγε η φιλενάδα η Σκάρλετ, που όχι βέβαια ότι ήξερε και τι της γινόταν, απο θέματα σχέσεων και αγάπης ήταν τα ζώα μου αργά, αλλά βέβαια στην εποχή της Σκάρλετ τα κορίτσια ήξεραν μόνο πιάνο και οικοκυρικά, μην κοιτάς που σήμερα ξέρουν κι άλλα, δηλαδη την τύφλα τους, πάρε παράδειγμα απο μένα. Κι αφου λοιπόν έπεσα στο κρεβάτι μου χτες κάπου γύρω στις 4 again, θυμήθικα highlights των συζητήσεων έτσι για να κάνω μια τελευταία ανασκόπηση, δε μου ήταν αρκετές 14 ώρες ήθελα κι αλλη, μερικά απο αυτά ήταν για γέλια και κοιμήθικα γελώντας στον εαυτό μου δυνατά με φωνή που αντήχησε στο άδειο δωμάτιο....

Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες....

Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες...το πρωί κύλησε ήσυχα και βαρετά μεσα στη γνωστή ρουτινιάρικη καθημερινότητα, το απόγευμα με μια μικρή βόλτα στο κέντρο για χάζι και μετά, το ρολόι γύρισε πίσω, 5,5 χρόνια και κάτι μέρες πριν, όταν προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο που με πήγαινε σε ένα ταξίδι που κράτησε 5,5 χρόνια, απο εκείνη τη διαδρομή θυμάμαι την ανυπομονισία που είχα να φτάσω μια ώρα αρχύτερα και φυσικά η διαδρομή μου φαινόταν ατέλειωτη, όπως κάθε διαδρομή που γίνεται με αεροπλάνα, τρένα, πλοία, το άλλο που θυμάμαι είναι η πρώτη επαφή θυμάμαι τη θερμότητα απο εκείνη την επαφή που με είχε ζεστάνει στη στιγμή.....

...Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου ένοιωσα τόσο διαφορετικά, βγήκα άλλος άνθρωπος και μπήκα άλλος, το σπίτι πιο άδειο απο ποτέ, μου ρχονται στο μυαλό φράσεις που μάλλον έπρεπε να με κάνουν να σκεφτώ πιο πονηρά, ..(γιατί δεν παίρνεις ένα γατάκι, σκυλάκι, να έχεις συντροφιά) (εμείς είμαστε περισσότερο φίλες παρά... ) (δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε μακροπρόθεσμο, εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω αύριο, θέλεις να προγραμματίσω διακοπές, ταξίδια)? Υποτίθεται είναι σκέψη των τελευταίων ημερών 20 περίπου, δεν είναι έτσι, είναι πολύ περισσότερου καιρού, απλώς οι εξελίξεις ήταν τέτοιες που δεν επέτρεψαν να γίνει νωρίτερα, προφανώς. σκόρπιες φράσεις που αναπόφευκτα σου ρχονται στο μυαλό, τίποτε δε θα αλλάξει, αλλά και τίποτα δε θα ναι το ίδιο. πως να πείς ότι χωρίζεις με καλό τρόπο, πως να χωρίσεις πολιτισμένα, πιστεύω πως αν δεν υπάρχει τίποτε χωρίζεις πολιτισμένα, όταν υπάρχει κάτι δεν μπορείς να χωρίσεις πολιτισμένα. Γιατί δε μου το πες απ την αρχή και το σκέφτηκες έστω και αυτές τις μέρες που είπες ότι το σκέφτηκες? τι τότε τι τώρα, θα άλλαζε κάτι, το αποτέλεσμα είναι ότι ήθελες να χωρίσουμε τελεία. Τα άλλα είναι κάποια πράγματα που νομίζω ότι όλοι κάνουν όταν έχουν μια σχέση σαν αυτήν. Στις σχέσεις λειτουργείς σαν ένας άνθρωπος, δεν το ήξερα, αλλά το έκανα νομίζω, για μένα αυτό είναι σχέση, δεν σκεφτόμουν το μέλον χωρίς εσένα δίπλα μου, δεν σκεφτόμουν καν το παρόν χωρις εσένα, τις μέρες που δεν σε έβλεπα τις θεωρούσα ανούσιες, τις ώρες, ούτε καν τις μέρες, τις μέρες που έλειπες ή έλειπα σκεφτόμουν πότε θα ξαναβρεθούμε. Ηθελα τη γνώμη σου για το κάθε τι, απο το τι θα φορέσω μέχρι τι να μαγειρέψω, μέχρι τι απόφαση να πάρω για τη δουλειά, για τα πάντα, πως μου ζητάς να συνηθήσω να ζω μετά απ' αυτό?

ένα τραγούδι που μ' αρέσει και ένα που μ αρέσει πιο πολύ

Δυο τραγούδια, γιατί αν και δεν το εξασκώ πια, ήταν απο τα πρώτα χόμπι-επαγγέλματα που έκανα και θα θελα να συνεχίσω να κάνω αλλά...

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλον

Πως θες ν' αλλάξουμε ουρανό

Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια

Που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό...

Ι'M A SUPER GIRL,

AND SUPER GIRLS DON'T CRY,

I'M A SUPER GIRL,

AND SUPER GIRLS JUST FLY.

Τα απομεινάρια μιας σχέσης...

Δυο πλαστικές σακούλες και κάτι ψιλά, τα απομεινάρια μιας σχέσης θα μπορούσε να είναι ο τίτλος κάτω απ τη φωτογραφία που σκέφτηκα να τραβήξω βλέποντάς τα μαζεμένα σε μια άκρη, αλλά όπως πάντα δεν είχα ούτε τη φωτογραφική εδώ ούτε το καλώδιο, ούτε καν το καλώδιο του τηλεφώνου για να μη μιλήσω για το ότι δεν είχα καμμία όρεξη να κάνω τελικά κάτι τέτοιο, αλλά αυτές οι σκέψεις είναι απ' αυτές που περνάνε απ το μυαλό σου στην πιο ακατάλληλη στιγμή είναι σα να είσαι σε κηδεία και να γελάς προσπαθείς να το πνίξεις αλλά θυμήθικες ένα ανέκδοτο, μια χαζομάρα, κάτι άσχετο και σου βγήκε αυθόρμητα όπως το φτάρνισμα, άσε που το θέαμα θα ήταν ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό και θα παρέπεμπε σε τίποτα φεστιβαλική ταινία απ' αυτές που σηκωνόμασταν και φεύγαμε στα πρώτα 20 λεπτά. Ανοίγω συρτάρια και βλέπω κάτι δικό σου ακόμα, ανοίγω ντουλάπια το ίδιο, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλα αλλά δεν έχω ψάξει και τόσο εξονυχιστικά, απλώς κάτι έπρεπε να κάνω και βρήκα αυτό.
Ο Θ μου λέει ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να το κάνεις αυτό, δεν το πιστεύω, απο δειλία το κάνω, για να μη χρειάζεται να το αντιμετωπίζω κάθε φορά που θα πέφτω πάνω σε κάτι δικό σου.
Να κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι οι str8 δεν έχουν τέτοια προβλήματα, έχουν εφεύρει το γάμο, γιαυτό, που να χωρίζω τώρα λέει ο άλλος, χαρτιά, διαδικασίες, μετακομίσεις έξοδα, είναι και τα παιδιά στη μέση, μπαίνουν κι άλλα μετά, πέφτουν και τα σόγια απο πάνω το σκέφτεσαι περισσότερο, ενω για τους gay είναι αλλιώς, όλα είναι με ημερομηνία λήξης, εντάξει εξαιρέσεις θα υπάρχουν αλλά ελάχιστες, τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω καμμία ή έστω καμμία νορμάλ....
Στο μεταξύ η ώρα μοιάζει να σταμάτησε να περνάει, έχω ένα Σαββατοκύριακο μπροστά μου και δεν έχω τι να κάνω, θα μπορούσες να με χωρίσεις Δευτέρα, θα το χώνευα πιο έυκολα, λέμε τώρα....
Δεν ξέρω τι να κάνω, να σταματήσω να σε βλέπω εντελώς που μάλον είναι και το καλύτερο για τώρα, ή να συνεχίσω να σε βλέπω? τι είναι πιο εύκολο? το ίδιο μου φαίνονται και τα δύο.
Πίστευα πως είχαμε την ιδανική σχέση, έβλεπα τους άλλους γύρω μας και ήξερα ότι η δικιά μας ήταν η καλύτερη, μιλούσαμε πολύ, κάναμε σχεδόν τα πάντα μαζί, δύσκολο να το πετύχεις αυτό μετά απο 5 χρόνια και 6 μήνες, αν με ρωτούσαν πως θα βλεπα τον εαυτό μου να είναι σε 10 χρόνια δεν θα μπορούσα να φανταστώ για τόσο μακροπρόθεσμα βέβαια, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, κρυφά μέσα μου το ευχόμουν αν και πάντα είχα το φόβο ότι ίσως κάποια στιγμή, να ήθελες να απομακρυνθείς σα μικρότερη που ήσουν, να ήθελες να πετάξεις, να ανοίξεις τα φτερά σου, να γνωρίσεις άλλους κόσμους, δεν το σκεφτόμουν πολύ, το θεωρούσα πάντα μακρυνό, αν και μου περνούσε απ το μυαλό σε περιόδους δύσκολες όπως τότε με την απόλυση που σκέφτηκα ότι ίσως και να φευγες απ την πόλη, με εξαίρεση εμένα δεν είχες και τόσα να σε κρατάνε εδώ...
Σκέφτομαι και δεν το χωράει το μυαλό μου αλήθεια πως φαντάστηκες οτι θα ήταν τα πράγματα μετά το χωρισμό μας? θα συνεχίζαμε να βλεπόμαστε? θα περνούσαμε στο επόμενο στάδιο ομαλά ή ανώμαλα? δε θα περνούσαμε καθόλου εκεί? δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι τίποτα δε θα ναι το ιδιο...Μου λειπεις, και θέλω να σε δω, και μετά δε θέλω, και πάλι ξαναθέλω....αυτό είναι που νοιωθω τωρα.

Υ.Γ. τη φωτογραφία την έβαλα τελικά εστω και εκ των υστέρων, δεν άντεξα, θέλω να ζήσω το δράμα μου λέμε !

Ενα αστεράκι....

Το βράδυ που πέρασε πριν γεννηθεί, είχα βγει έξω με φίλους και ήμουν πολύ χαλαρή, τόσο που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα πρεπε να είχα αγχωθεί, το πρωι ξύπνησα κατά τις 6,30 και πήρα τηλέφωνο και έμαθα ότι είχε αρχίσει η τελική φάση και ήταν θέμα λεπτών, πλύθηκα, ντύθηκα, να μαι έτοιμη για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 06.50 τελικά γεννήθηκε, ξεκίνησα κι εγώ, αγωνία στο δρόμο, φτάνοντας είδα το γιατρό που με οδήγησε στο δωμάτιο που έγινε η διαδικασία, ήταν ακόμα εκεί δεν την είχαν μεταφέρει σε κανονικό δωμάτιο, μετά απο ώρα μας τη φέραν ήταν μικροσκοπική, είχε κλειστά τα ματάκια της άνοιγε που και που το ένα και κοιτούσε με αυτό το βλέμμα το θολό που έχουν τα μωρά, τη φορούσαν ένα μπουρνουζέ μπλουζοπαντελονάκι με γαντάκια, έμεινα να τη χαζεύω, το θαύμα της Γέννησης ήταν μπροστά μου, τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν ήμουν τυλιγμένη σε ένα ροζ σύννεφο, πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο τις ώρες των επισκεπτηρίων και ήθελα να τη βλέπω κάθε φορά που πήγαινα, λένε πως με τον ερχομό ενός μωρού όλα αλλάζουν, είμαι σίγουρη πια, και δεν αλλάζουν μόνο για τους γονείς αλλά και όλο τον περίγυρο, το αίσθημα της ευθύνης που σου προσθέτει, ο φόβος μην πάθει κάτι, η λαχτάρα να θέλεις να το βλέπεις συνέχεια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός απο αυτό, μεγαλύτερη χαρά, μεγαλύτερο συναίσθημα, είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και το λέει ένας άνθρωπος που ήταν και εξακολουθεί να είναι μακρυά απ αυτό πολύ συνειδητοποιημένα, αλλά αν θέλει κάποιος να το ζήσει πραγματικά του το συστήνω ανεπιφύλακτα. Σήμερα κλείνει μια βδομάδα ζωής, προσεύχομαι να είναι γερή για να φωτίζει τις ζωές μας, όλα τα άλλα που πρέπει να είναι, θα φροντίσουμε να τα μάθει, έχουμε καιρό γιαυτό ....