Να ακούω αυτά που βλέπω

Νύχτα στην πόλη, εγώ στο μπαλκόνι μου, μετά απο άραγμα στο αναψυκτήριο της παραλίας, εξω οι ιαχές απ το γήπεδο και τα πυροτεχνήματα, είναι αργά, είναι νωρίς, δεν ξέρω, πίνω καφέ, δεν ξέρω γιατί τέτοια ώρα, αλλά μύριζα τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ απο μακρυά, οι φωνές γίνονται πιο έντονες, δε μου πάει αυτή η γειτονιά, με τις φωνές που ακούγονται απ τα γύρω σπίτια, πολύ γειτονιά, μακρυά εντελώς απο μένα.
Οχι δε σκέφτομαι να μετακομίσω, αν μετακομίσω θα είναι για να πάω σε άλλη πόλη, όχι σ αυτή....και μετά θα με φάει η νοσταλγία.
Κάποτε λέγαμε να φύγουμε μαζί...
Γιατί είναι τόσο εύκολα τα λόγια?
Άρχισε να αστράφτει, να ρίξει μια βροχή να συνέρθουμε, που κάνει ζέστη απο τώρα, το απόγευμα ήταν αποπνικτικό, έρχεται μπόρα, οι φωνές δυναμώνουν, αυτοί δεν καταλαβαίνουν απο μπόρες, είναι ποτισμένοι αδρεναλίνη.
Να θυμηθώ να ανεβάσω τις τέντες, να θυμηθώ να ψωνίσω, το ψυγείο παραμένει άδειο.
Να θυμάμαι να ακούω αυτά που βλέπω, να θυμηθώ να πετάξω τις σκέψεις μου απ το μπαλκόνι, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια, δεν πρόκειται να βγούν απο μόνα τους,
Να θυμηθώ να ξεχάσω....