Στο γιατρό

Το 2011 ξεκίνησε με μια τενοντίτιδα περιποιημένη, δηλαδή απ' το 10 ξεκίνησε όταν σε μια κολυμβητική φιγούρα πιάστηκε-γύρισε ο ώμος, τότε πέρασε μετά απο μερικά λεπτά και δε με ξαναενόχλησε, αλλά φευ, ο χειμώνας και η υγρασία της Θεσσαλονίκης όταν έφτασε στο 100%, η τενοντίτιδα μου χτύπησε τον ώμο και μου είπε διακριτικά μεν αλλά έντονα ότι είναι κι αυτή εδώ, κι αν συνεχίσω να την αγνοώ θα το μετανιώσω.
Απο τότε δεν μπορώ να κάνω βασικές κινήσεις όπως:
1) Nα κουμπώσω το σουτιέν
2) Να ξεκουμπώσω το σουτιέν
3) Να σηκώσω ψηλά το χέρι για να πάρω το βάζο με τη ζάχαρη απ το ντουλάπι
4) Να κάνω γυμναστική (μεταξύ μας δεν είχα τέτοιο σκοπό χειμωνιάτικα, αλλά αν λέω αν μου ρχόταν η όρεξη να πάω γυμναστήριο γιατί να μην μπορώ ε?)
...Βέβαια αυτό προυπόθετε εκτός απο όρεξη και λεφτά που αυτή την εποχή πιο εύκολα βρίσκεις πετρέλαιο στο Αιγαίο, παρά λεφτά στη τσέπη μου....
5) Να σηκώσω τις σακούλες απ το σούπερ μάρκετ
6) Να γράφω μηνύματα στο κινητό
Kι έτσι βρήκα κάποιον όσο πιο κοντά μπορούσα και κίνησα πρωι πρωί σήμερα να τον δώ με το φόβο να μην είναι γέρος, να είναι σε καινούργιο ιατρείο την προηγούμενη φορά που είχα πάει σε ορθοπεδικό το ιατρείο ήταν τρισάθλιο, να έχει χιούμορ και να είναι συζητήσιμος, ζητάω πολλά? και πέτυχα το λαχείο!
Το ιατρείο ήταν σε καινούργια πολυκατοικία, περιποιημένο αν και απλό, ο γιατρός ήταν ένας φύτουλας με γυαλιά φαλάκρα και στομάχι κάπου γύρω στα 40 το πολύ που δε μου γέμισε το μάτι, αλλά είπα να του δώσω μια ευκαιρία!
Του είπα την περίπτωση μου και μου εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τι έχω πως θα το αντιμετωπίσουμε κλπ, με εντυπωσίασε που μιλούσε χωρίς καν να τον ρωτάω, που είχε χιούμορ, που δε σε φόβιζε, επίσης μου είπε ότι δεν έχω αυχενικό που εγώ νόμιζα ότι έχω γιατί έτσι μου είχε πει η προηγούμενη γιατρός και πως το αυχενικό το λένε για όλα αν δεν ξέρουν τι πραγματικά έχεις, (εδώ αμφιταλαντεύτηκα λίγο, ήμουν πεπεισμένη ότι είχα αυχενικό, αλλά μετά απο τόση επεξήγηση σχεδόν με έπεισε)επίσης μου είπε ότι δε χρειάζονται φυσιοθεραπείες (επίσης ήμουν πεπεισμένη ότι χρειάζονται) γενικώς μου γκρέμισε όλα όσα ήξερα μέχρι τώρα απο άλλους γιατρούς και πλέον είμαι σίγουρη ότι είτε μας δίνουν placebo είτε κανονικά φάρμακα το μυαλό μας λειτουργεί έτσι ώστε να γιατρεύει απο μόνο του πολλές απο τις συνηθισμένες αρρώστιες.
Γύρισα σπίτι εντελώς ευχαριστημένη απ την επιλογή του γιατρού αν και έγινε εντελώς τυχαία, έδεσα εναν επίδεσμο κι έβαλα μέσα το χέρι μου και αποφάσισα να παίξω μια τυχαία επιλογή αριθμών στο joker μήπως η τύχη είναι ακόμα κάπου εδώ γύρω πριν φύγει και περάσουν καμμιά 10αριά χρόνια μέχρι να ξαναφανεί!

Η δική μου Πρωτοχρονιά

Ηταν βράδυ Πρωτοχρονιάς, σε δύο ώρες περίπου άλλαζε ο χρόνος κι εμείς έπρεπε να πάμε για ύπνο, ειδκά αυτή τη βραδιά νωρίς νωρίς να μη μας βρει ξυπνητές ο Αη Βασίλης γιατί αλλιώς δε θα άφηνε τα δώρα, δεν έπρεπε να τον δούμε να 'ρχεται είπε η μαμά... φόρεσα τις πυζάμες μου, άφησα τα καινούργια μου λουστρινέ παπούτσια έξω απο την πόρτα του δωματίου και έπεσα στο κρεβάτι αποφασισμένη να μην κλείσω μάτι μέχρι να τον δω, άρχισα να σκέφτομαι πως θα ναι, θα ήταν γελαστός με κόκκινα μάγουλα, γεμάτος χιόνι και κάπνα απο την καμινάδα? κι έπειτα πως θα χωρούσε ολόκληρος άγιος σε τόση στενή καμινάδα?
Μυστήριο, κάτι είχα υποψιαστεί απ τα χαμόγελα τους, αλλά πάλι δεν μπορεί για να μου λένε ότι θα ρθει, είναι σίγουρο ότι θα ρθει.
Με τόσες σκέψεις όμως και με την κούραση απο το χιονοπόλεμο που έπαιξα και τα πήγαινε-έλα στην αυλή, δεν άργησαν να κλείσουν τα μάτια μου παρά την προσπάθειά μου να τα κρατήσω ανοιχτά...
Το πρωί μας ξύπνησε η μαμά με φωνές δείχνοντάς μας τα δώρα που υπήρχαν έξω απο την πόρτα μας, ένα παιχνίδι στην καθεμιά μας και μέσα στα παπούτσια, ένα μήλο, ένα πορτοκάλι, μερικά καρύδια και λίγα κέρματα.
Ηρθε? ρώτησα τρίβοντας τα μάτια μου ακόμα απο τη νύστα, μα δε βλέπεις που άφησε τα δώρα? απάντησαν εν χορώ η μαμά και ο μπαμπάς.
Μήπως τα βάλατε εσείς? ρώτησα με δυσπιστία, με διαβεβαίωσαν πως όχι, αφού το έλεγαν η μαμά και ο μπαμπάς το πίστεψα!