Μια τυχαία Παρασκευή βράδυ...

Πήγα μια βόλτα με τα πόδια εδώ κοντά, ήθελα να πάρω αέρα, περπατούσα και μύριζα τις μυρωδιές απο τα δένδρα που ήταν πολύ έντονες, κάπου κάπου και τις μυρωδιές απο τα φαγητά που μαγείρευαν απ τα γύρω σπίτια, προφανώς όλοι έκαναν πατάτες γιαχνί, αυτό μύριζε πιο έντονα, μια χοντρή γάτα με κοίταξε με περιέργεια, όλες οι γάτες είναι περίεργες, αλλά μερικές περισσότερο, μου νιαούρισε κιόλας, τη ρώτησα τι ήθελε, φαινόταν σπιτίσια που είχε βγεί να κάνει τη βόλτα της, μου απάντησε με ένα δεύτερο παρατεταμένο νιαούρισμα, την προσπέρασα και τράβηξα το δρόμο μου. Κάπου μακρυά ακουγόταν κάτι ξεχασμένα λαικά, σε ένα μπαλκόνι κάποιοι πίνανε μπύρες, μια κοπέλα κάπνιζε, άλλοι ακούγανε δυνατά hip hop.. Είναι Παρασκευή βράδυ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα φεστιβάλ τελικά μου το ακύρωσαν, είχα κανονίσει να πάω για ποτό, τα ίδια, γύρισα σπίτι, ιδρωμένη απ το περπάτημα, κάθησα άπραγη στον καναπέ, δεν ήξερα τι να κάνω, είναι απο εκέινες τις φορές που δεν έχεις πραγματικά τίποτα να κάνεις, θα έκλαιγα αν δεν φοβόμουν ότι θα τρέξει η μάσκαρα, με το ζόρι κρατιόμουν, συνήθως δε βάζω, σήμερα μου ρθε να βάλω... την πήρα τηλέφωνο, ήθελα να της πω ότι κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσω, δεν της το είπα, ήθελα να της πω, ότι πονάω, ότι δεν έχει κανένα νόημα τίποτα, ότι δεν έχει νόημα να δουλεύω, να ξυπνάω, να κοιμάμαι χωρίς αυτήν, ότι δεν αξίζει να ζω... δεν είπα τίποτα, σκούπισα τα μάτια μου, κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέρθω και πήγα να τη βρω, προσπαθώντας να σώσω όπως μπορούσα την στραπατσαρισμένη μου εικόνα σα να μη συμβαίνει τίποτα....και σιγά μη δεν το κατάλαβε...