Κάπως έτσι θα πρέπε να είναι οι πόλεις που ζούμε...

Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι η ώρα είναι 8 το πρωί, πετάγομαι απ το κρεβάτι και ανοίγω το παράθυρό μου, έχω χρόνο σκέφτομαι και ανασαίνω το φρέσκο πρωινό αεράκι, μια χορωδία απο κελαιδίσματα πουλιών με καλημερίζει απ το πεζοδρόμιο, τα χαζεύω για μερικά λεπτά, φαίνονται τόσο ευτυχισμένα, πρέπει να ποτίσω και να κλαδέψω τα λουλούδια μονολογώ στον εαυτό μου, το μπαλκόνι μου είναι καταπράσινο, θα το κάνω το βράδυ πριν πέσω για ύπνο.
Ετοιμάζω κάτι για πρωινό και φεύγω για τη δουλειά, μην αργήσω κι είναι Δευτέρα σήμερα...
Παίρνω το ποδήλατο απο την επόμενη γωνία που είναι το Δημοτικό πάρκιν ποδηλάτων και βγαίνω στον ποδηλατόδρομο της Μοναστηρίου, περνάω την πλατεία Βαρδαρίου στρίβω Δωδεκανήσου, και μπαίνω στο λιμάνι, Κλειδώνω το ποδήλατο στο άλλο πάρκιν που υπάρχει εδώ και ανεβαίνω στο καραβάκι που ενώνει τη Θεσσαλονίκη με την Αγ. Τριάδα.
Ο καιρός είναι πολύ καλός σήμερα, χαιρετώ τους συνεπιβάτες μου που είναι ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους και συζητάνε για την καινούργια πράσινη γέφυρα που ενώνει το Μητροπολιτικό πάρκο της πρώην ΔΕΘ και του τρίτου σώματος στρατού και κανονίζουν βόλτα το απόγευμα για να τη χαρούν απο κοντά, σκέφτομαι ότι είναι καλή ευκαιρία να βγάλω βόλτα τον μαξ.
Μετά απο μισή ώρα περίπου φτάνουμε Αγ. Τριάδα περιμένω τον Δημήτρη να κλειδώσει το ποδήλατό του και να κάνει ένα γρήγορο ντους στις εγκαταστάσεις του ποδηλατοπάρκιν και περπατάμε τη διαδρομή 5' λεπτών για τη δουλειά, σήμερα έχει λαική με βιολογικά προιόντα δίπλα στη δουλειά οπότε ευκαιρία να συμπληρώσω κάποιες ελλείψεις.
Η μέρα περνάει και στο μεταξύ με πάιρνει ο Θανάσης που προσγειώνεται στις 5 στο αεροδρόμιο απο το Αμστερνταμ με απευθείας πτήση 3 ωρών περίπου.
Στις 5 ακριβώς έχω ήδη πάρει το καραβάκι για αεροδρόμιο και χαζεύω τη διαδρομή που περνάει δίπλα απο την Δημοτική παραλία της Ν. Κρήνης που συνεχίζεται έως το μέγαρο μουσικής ακόμη και τώρα οκτώβριο μήνα υπάρχουν αρκετοί που απολαμβάνουν τη θάλασσα.
Αλλά ο καιρός έχει άλλα σχέδια, μόλις κατεβαίνω απ' το καραβάκι και φτάνω στο αεροδρόμιο έχει αρχίσει να ψιχαλίζει, δεν πτοούμαι, καλοσωρίζω το Θανάση και ανεβαίνουμε στο τραμ, στη διαδρομή μου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως το απόγευμα οπότε κατεβαίνουμε στο πάρκο του πεδίου του Αρεως για μια μικρή βόλτα ο μαξ μπορεί να περιμένει λέω με ενοχές, ο αερας μυρίζει φρεσκοβρεμένο γρασίδι και άρωμα λουλουδιών που φυτεύτηκαν πρόσφατα, ο ήλιος όμως δεν αργεί να βγει και το πάρκο ξεχειλείζει απο κόσμο, φοιτητές λιάζονται στα γρασίδια, μια μαμά με το παιδάκι της κατευθύνεται στο κτίριο του παιδότοπου που υπάρχει μέσα στο πάρκο, ηλικιωμένοι συζητάνε, κάποιοι κάνουν τζόκινγκ ενώ μια παρέα εφήβων με τα σκοινιά τους ανεβαίνουν προς το κτίριο δραστηριοτήτων για αναρίχηση, το πεδίο του αρεως είναι η συνέχεια του μητροπολιτικού πάρκου που καταλήγει στην παραλία, φτάνουμε στην πράσινη γέφυρα που τη διασχίζουμε χαζεύοντας τη λίμνη με τα ψάρια, η αλήθεια είναι ότι απο κοντά είναι ακόμα καλύτερη και έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχει και ο Θανάσης που τη βλέπει για πρώτη φορά, παίρνει τηλέφωνο σε φίλους του στο εξωτερικό και τους λέει για το θαύμα που συντελέστηκε εν τη απουσία του και να κανονίσουν να ρθουν σύντομα απο τις χώρες τους, άλλωστε η Θεσσαλονίκη εδώ και λίγα χρόνια έχει απευθείας σύνδεση με κάθε ευρωπαική πρωτεύουσα και κάθε μέρα δεκάδες πτήσεις απογειώνονται και προσγειώνονται εδώ απο όλη την Ευρώπη.
Η ώρα όμως πέρασε και ο Μαξ ακόμη περιμένει, τρέχω στο σπίτι με το καινούργιο λεωφορείο, ο οδηγός κατεβαίνει κάθε φορά που μια μητέρα θέλει να ανέβει με το καρότσι της και το βάζει στις ειδικές θέσεις, οι ποδηλάτες συγκεντρώνονται πίσω στον ειδικά διαμορωμένο χώρο για ποδήλατα, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν πια να μετακινούνται εύκολα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Φτάνω στο σπίτι, παίρνω τον Μαξ και φεύγουμε για το διπλανό πάρκο δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό στην Αγ. Πάντων, ένας υπάλληλος τροφοδοτεί τα ειδικά μηχανήματα με σακουλάκια για τους ιδιοκτήτες σκύλων, ένας άλλος οδηγεί το ηλεκτρικό μίνι αποριματοφόρο, στο μεταξύ έχει νυχτώσει, αλλά το πάρκο είναι γεμάτο ως αργά.
Γυρνάω σπίτι και δεν μπορώ να αρνηθώ το κάλεσμα των φίλων για ένα ποτό μετά φαγητού στην πλατεία αριστοτέλους, έτσι ετοιμάζομαι γρήγορα και βγαίνω τα καφέ και εστιατόρια της πλατείας είναι ακόμη άδεια, άλλωστε είναι μόλις 9, κατά μήκος της πλατείας έχουν τοποθετηθεί έργα τέχνης και κάποιες πολύ πρακτικές κατασκευές, εκεί που κάποτε υπήρχαν τραπεζοκαθίσματα. Στη διάρκεια του φαγητού δεν ακούγεται θόρυβος, η λεωφόρος Νίκης είναι πεζόδρομος εδώ και χρόνια, όμως είναι γεμάτη ζωή, κόσμος πάει κι έρχεται κατά μήκος της.
Κατά τις 11 γυρίζω σπίτι, και επιτέλους αφιερώνω μισή ώρα στην περιποίηση των λουλουδιών στο μπαλκόνι, ξεχωρίζω τα σκουπίδια στους ξεχωριστούς κάδους για την ανακύκλωση και σκέφτομαι ότι παρόλο που η μέρα μου ήταν γεμάτη νιώθω ξεκούραστη και χαρούμενη, αν με ρωτούσαν σε ποια πόλη ονειρεύομαι να ζήσω θα απαντούσα με όλη μου την ψυχή ότι την πόλη μου δε θα την σύγκρινα με καμμιά άλλη...

Στο καλό Δήμαρχε και να μη σε ξαναδούμε

Εντάξυ η ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε απο τις 6 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ τελικά όχι βδομάδα, ούτε μέρα κατόρθωσαν να κλείσουν τους δρόμους, ήταν επίσημα κλειστή μόνο η Τσιμισκή, η Ερμού η Σβώλου thats it και όχι εντελώς, τα λεωφορεία κυκλοφορούσαν κανονικά όπως επίσης και τα μηχανάκια.
Στις 6 το απόγευμα ήταν το ραντεβού για την ποδηλατοδρομία και τελικά ξεκίνησε στις 7 συγκεντρώθηκαν όλες οι ομάδες στην αρχή της τσιμισκή όπου την πομπή ξεκινούσε ένα φορτηγό που στην καρότσα του ήταν 5 νοματαίοι μαυροφορεμένοι που έπαιζαν μια θλιβερή μουσική, που περισσότερο για πένθιμο εμβατήριο μου κανε παρά γιαυτό που υποτίθεται ότι ήταν όλο το σκηνικό.
Την καρότσα του φορτηγού την είχαν ντύσει όπως όπως με ένα τρισάθλιο μουσαμά η μουσικοί έπαιξαν για 10 λεπτά περίπου και πολύ λέω και μετά κάπνιζαν αμέριμνοι.
Το κλου της υπόθεσης ήταν ότι το φορτηγό το έσερναν ποδηλάτες με σκοινιά που του είχαν δέσει, αλλά λόγω του όγκου του και του μεγάλου πλήθους ποδηλατιστών που το ακολουθούσε, έγινε ένα μπάχαλο και μια καθυστέρηση χωρίς αιτία κάποια στιγμή χωριστήκαμε οι ποδηλάτες και καθένας πήρε το δρόμο του.
Επειδή όμως συνεχώς ακούγαμε για την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν τελικά στους περισσότερους δρόμους, αναρωτιέμαι η μέρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στα εγκάινια της έκθεσης ήταν πιο σημαντική απο την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο? γιατί εκείνο το βράδυ δεν περνούσε τίποτα απο τους εντελώς κλειστούς κεντρικούς δρόμους της πόλης και φχαριστηθήκαμε ποδηλατοδρομία πάνω στην εγνατία, στην τσιμισκή και σε όλο το κέντρο αν και δυστηχώς δεν το ξέραν οι περισσότεροι κι έτσι δεν υπήρχαν πολλοί ποδηλάτες.
Και μετά το χτεσινό αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά σε βαθμό κουραστικό πια, ότι δεν είμαστε για τίποτα, όλα τα κάνουμε μισά, όλα τα πασαλείβουμε και περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας, πως θα μπορούσε ένας γονιός να κατέβει στο κέντρο με τα παιδιά του για να τρέξουν στους άδειους δρόμους και να κάνουν ποδήλατο, όταν απο παντού ξεφυτρώναν μηχανάκια και ξεχασμένα αυτοκίνητα.
Α και κάτι τελευταίο ξερνάω με όλους αυτούς που σπεύδουν να εκμεταλευτούν το οτιδήποτε, απο το να ηγούνται μιας ποδηλατικής ομάδας έως το να φυτεύουν δένδρα γιατί δε με πείθουν? όσο καλή πρόθεση να χει κάποιος νομίζω ότι στο βάθος του μυαλού του σκέφτεται ποιο όφελος θα αποκομίσει απο όλα αυτά κάπως έτσι μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε κι εκεί αηδιάζω πραγματικά και συνηδητοποιώ για ποιο λόγο δε θέλω να μπω στην πολιτική οποιασδήποτε μορφής

Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο? είσαι καλα?

Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο αυτή που διανύουμε κι αν είσαι σε κεντρικούς δρόμους της πόλης καθόλου δεν θα το καταλάβεις, η κίνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, τα νεύρα μας το ίδιο, όσο για την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι εδώ και καιρό σε επίπεδο συναγερμού, σαν το γνωστό σποτάκι της amber alert.
Η εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο στην πόλη μας θα γιορταστεί για μια και μόνη ημέρα στις 22 Σεπτεμβρίου όπου και θα πεζοδρομηθεί σχεδόν όλο το κέντρο και θα γίνουν διάφορες εκδηλώσεις για παιδιά και μεγάλους για να χαρούν την ευκαιρία να περπατήσουν, να πάρουν τα ποδήλατά τους, να τρέξουν στους άδειους δρόμους.
Δεν είδα φέτος εξέδρα στην αριστοτέλους που σημαίνει ότι μάλον ο Δήμαρχος δε θα εκφωνήσει λόγο (ω ναι, λόγο, για το πόσο πολύ συμβάλλει ο Δήμος στην ιδέα της μετακίνησής μας χωρίς αυτοκίνητο).
Οι δύο (!) ποδηλατικές ομάδες της πόλης θα ξεκινήσουν σε διαφορετική ώρα η καθεμιά και απορώ για την ύπαρξη δύο διαφορετικών ομάδων, όταν υποτίθεται ο στόχος είναι ένας και κοινός, αλλά θα μου πουν ότι δημοκρατία έχουμε και καθένας μπορεί να κάνει τη δικιά του ομάδα, αν διαφωνεί ή απλώς θέλει να το παίξει αρχηγός...
Κατά τα άλλα η ζωή στην πόλη κυλάει όπως πάντα, στα μαγαζιά μαθαίνω ότι όλοι καπνίζουν αγνοώντας τον αντικαπνιστικό νόμο που υποτίθεται θα εφαρμοζόταν απο την πρώτη του μήνα γιατί έχει πάρει παράταση η επιβολή προστίμων, τώρα απλώς γίνεται σύσταση!

Δ ΕΘαμαι εδώ!

-Τα ακτινίδια Νέας Ζηλανδίας είναι απείρως καλύτερα απο αυτά της Χιλής που πουλούσαν τα super market όλο το καλοκαίρι, μαλακά, γλυκά, χωρίς κοτσάνι.
-χωρίς κοτσάνι είναι οι ντομάτες μουυυ....
-Είναι ντόπια, Ντόπια απο Καστοριά!(περίπου 250χλμ απέχει η Καστοριά απο εδώ)
-Το υπουργικό συμβούλιο θα γίνει στην πόλη μας, βρε ουστ!
Κάθε βράδυ έξω απο ένα μπαρ-εστιατόριο του κέντρου γίνεται διαδήλωση απο καμμιά δεκαριά επαγγελματίες διαδηλωτές 21:00-23:00 είναι οι ώρες για όποιον ενδιαφέρεται για το γνωστό θέμα με έναν πρώην εργαζόμενο του καταστήματος, το θέμα είναι ότι σε λίγο η πελατεία θα φύγει κι απο τα γύρω μαγαζιά της περιοχής γιατί δεν είναι δυνατόν να πίνεις το ποτό σου με ηχητική κάλυψη τη ντουντούκα, οπότε θα προστεθούν κι άλλοι άνεργοι μαζί μ αυτούς που άφησε το εν λόγω μαγαζί που φυσικά έκλεισε ή θα κλείσει όπου να ναι είναι θέμα ημερών. Θα θελα να ξερα, αν η συγκεκριμένη οργάνωση πληρώνει τους άνεργους, για να ξέρω που θα απευθυνθώ αν χρειαστεί (σημείωση: διαθέτω βροντερή φωνή, ένα κι ένα για ντουντούκα).
Ευχομαι να κάνει καλό καιρό το σκ, δεν παλεύεται η πόλη με τόσες λιμουζίνες, μπάτσους, κοστούμια, και υπερδιπλάσια κίνηση απ' τη συνηθισμένη.