Εσύ πόσο θα πλήρωνες για μια θέση στο δημόσιο?

Εδώ και 6 μήνες πληρώνω κάποιες δόσεις στην εφορία, τις οποίες κανόνισα ώστε να είναι κάτω απο 1000 ευρώ για να μην τρεχω στην τράπεζα να εκδίδω επιταγές και να πλήρώνω με μετρητά, το συζήτησα με τον υπάλληλο που μου κανε το διακανονισμό, σήμερα και μετά απο 6 μήνες που πληρώνω κανονικά με μετρητά, μου είπαν πως έπρεπε να εκδώσω επιταγές γιατί είμαι επαγγελματίας και μόνο έως 500 ευρώ δέχονται μετρητά απο επαγγελματίες, μα λέω και τόσους μήνες γιατί δε μου είπε κανείς τιποτα? τους εξηγώ ότι το κανα σε συνενόηση με τον υπάλληλο αυτό και πως η δόση έβγαινε λίγο πάνω απο τα 1000 ευρώ αλλά κανόνισα να είναι κάτω απο 1000 για να αποφύγω την τράπεζα, μου απαντούν πως δεν ήξερε προφανώς ο υπάλληλος ότι είμαι επαγγελματίας, με ύφος όμως ξυνό και εξουσιαστικό, αναρωτιούνται άραγε ποτέ αυτοί οι αλλαζόνες πως σε ένα μεγάλο ποσοστό, εμείς τους συντηρούμε, εμείς πληρώνουμε τους μισθούς τους? ...όχι φυσικά, μ αυτά και μ αυτά έχουμε φτάσει το κράτος σ' αυτά τα χάλια, το όνειρο του 90% των νέων είναι μια θέση εξασφαλισμένης εργασίας στο δημόσιο, όνειρο που το συντηρούν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, ως πότε? έτσι όμορφα άρχισε το Σαββατοκύριακο με μια επίσκεψη στην εφορία, με τα ξυνισμένα μούτρα 2 λειτουργών του κράτους που περιμένεις να σε εξυπηρετήσουν με ευγένεια και χαμόγελο, τι να πω....

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Oι μέρες φεστιβάλ συνεχίζονται, μετά απο μια πάυση την Τετάρτη για ξεκούραση, επιστρέψαμε την Πέμπτη το βράδυ για μια ταινία στον Αλέξανδρο που φέτος προστέθηκε κι αυτός στις αίθουσες, τεντωθήκαμε για να διαβάζουμε τους υπότιτλους της ταινίας μιας και οι θέσεις δεν είναι και τόσο αμφιθεατρικές με αποτέλεσμα να φεύγεις στο τέλος της ταινίας με αυχενικό! με ενοχλησε και το γεγονός ότι μύριζε τσιγαρίλα, αλλά και κάποιοι απ το κοινό που καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, κάγχαζαν με τα φιλιά μεταξύ του πρωταγωνιστή και του εραστή του, ένας μάλιστα μίλαγε δυνατά στο κινητό σαν να ήταν σπίτι του και έβλεπε μόνος του ταινία...κι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι υποτίθεται ότι στο φεστιβάλ είναι υποψιασμένοι οι θεατές και θα περίμενε κανείς ότι είναι πολύ περισσότερο εξικοιωμένοι και <ανοιχτοί> με αυτά τα θέματα, αλλά θα μου πεις, οι ίδιοι είναι κι αυτοί που σπρώχνουν τόσο πολύ και που ενώ τους βλέπεις πολύ πιο πίσω απο σένα πως όταν ανοίγει η αίθουσα ξαφνικά σε προσπερνάνε και μπαίνουν πρώτοι? μυστήριο είδαμε πολύ καλές ταινίες μέχρι στιγμής, ξεχωρίζω Το κουτί της πανδώρας μια τουρκική ταινία με θέμα τη νόσο του αλτσχάιμερ που προσβάλει ένα μέλος μιας οικογένειας που ο καθένας ζει τη ζωή του απομακρυσμένος απο τους υπόλοιπους και που τελικά καταφέρνει να τους ενώσει, μια Αλβανική ταινία εποχής πρώτου παγκοσμίου πολέμου, με πολλά κωμικά στοιχεία και γεμάτη αλήθειες για το πως ήταν η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων εκείνη την εποχή, μια περιοχή που αλλάζει ακόμα και στις μέρες μας σύνορα (βλέπε Γιουγκοσλαβία) αλλά και πολλές άλλες, έχουμε και συνέχεια το Σαββατοκύριακο που έρχεται, οπότε θα σου ξανάρθω με νεότερα

6+1 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ....

Οι εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά είναι τόσο δύσκολο να τις ανακαλύψεις και κάθε φορά που το κάνεις σου φαίνεται τόσο περίεργο, αλλά μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω όλα σε ένα τσουβάλι.
1. Η απαξίωση του πολίτη απο τους λειτουργούς του κράτους οι δημόσιοι υπάλληλοι, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να σου δώσουν σημασία ή όχι, να σε εξυπηρετήσουν αν θέλουν και να μεγαλώνουν απο μόνοι τους το τεράστιο ήδη τέρας της γραφειοκρατίας, βάζοντάς σε να κάνεις βάδην απο γραφείο σε γραφείο μέχρι να γίνει η δουλειά σου, δε βαρυέσαι γυμνάζεσαι κιόλας!
2. Το λάδωμα, με τη σφραγίδα του κράτους, είναι κοινό μυστικό ότι συμβαίνει ίσως το χεις αντιμετωπίσει και συ, άλλωστε εσυ έδωσες τα 10 ευρώ στο κτέο για να περάσεις το αυτοκίνητό σου πιο γρήγορα, τα 200 για να πάρεις το δίπλωμα οδήγησης στον εξεταστή τα 1000 στο γιατρό για την επέμβαση, και τα 500 στην εφορία για να μη σου γίνει έλεγχος, απλά γρήγορα εύκολα.
3. Το ότι όλοι μα όλοι απο 18 έως 45 ετών θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι μεγαλύτεροι θάθελαν αλλά δεν τους παίρνει λόγω ηλικίας, κανένα όνειρο καμμιά φιλοδοξία. Ξεκινάει απο τους γονείς και μεταδίδεται στα παιδιά και πάει πάππου προς πάππου κάτι σα κληρονομικό χάρισμα. Το ότι κάτι εταιρίες σαν την Ολυμπιακή που είναι και επίκαιρη κλείνει γιατί έχει 7.500 υπαλλήλους ενώ άλλες μεγαλύτερες της έχουν 3-4000 αυτό δεν απασχολεί κανέναν? μάλλον όχι γιατί τι να μας νιάζει το κράτος, μας νιάζει το δικό μας βόλεμα μόνο!
4. Το ότι για να πάει κανείς στο γωνιακό περίπτερο για τσιγάρα πρέπει να πάρει το αυτοκίνητό του μαζί, γιαυτό βλέπεις πόλεις σαν την Δράμα, το Κιλκίς την Αλεξανδρούπολη να έχουν μποτιλιάρισμα, τι να πούν και στη Θεσσαλονίκη και αθήνα? Ούτε το γεγονός της ακριβής βενζίνης μας πτόησε, ο Ελληνας το αυτοκίνητό του θα το πάρει, με δόσεις ναι, και αφού το πήρε θα το κυκλοφορήσει να μη σκουριάσει, στις 8 το πρωί που ο περισσότερος κόσμος πηγαίνει στη δουλειά του, τότε θα πάει ο συνταξιούχος στην τράπεζα, στο χωριό, στο φαρμακείο με το αυτοκίνητο. Είναι μια σχέση στοργής που δεν αλλάζει.
5. Το ότι αυτός που είναι στο παραπάνω αυτοκίνητο με τους συνεπιβάτες του θα καπνίσει και θα πετάξει τη γόπα του έξω, μαζί με το τασάκι που θα το αδειάσει στο επόμενο φανάρι, το περιτύλιγμα απο τη σοκοφρέτα, το μπουκάλι με το νερό που τελείωσε, το λαδωμένο χαρτί του πιτόγυρου.
Αυτό συμβαίνει και στο δρόμο που πετάει το διαφημιστικό φυλάδιο που του δίνει κάποιος στο χέρι επειδικτικά, μόλις το πάρει στο χέρι του.
6. Οι στροφές νόμιμες ή μη χωρίς φλάς, οι αντικανονικές προσπεράσεις, οι μεγάλες ταχύτητες μέσα στην πόλη και η παντελής έλλειψη κινδύνου και στοιχειώδους ευγένειας απο αυτούς που οδηγούν, δεν υπολογίζουν ούτε αυτοκίνητα ούτε πεζούς, ούτε καν το δικό τους αυτοκίνητο ή τη ζωή τους.
7. Το λάδωμα, με τη σφραγίδα του κράτους, είναι κοινό μυστικό ότι συμβαίνει ίσως το χεις αντιμετωπίσει και συ, άλλωστε εσυ έδωσες τα 10 ευρώ στο κτέο για να περάσεις το αυτοκίνητό σου πιο γρήγορα, τα 200 για να πάρεις το δίπλωμα οδήγησης στον εξεταστή τα 1000 στο γιατρό για την επέμβαση, και τα 500 στην εφορία για να μη σου γίνει έλεγχος, απλά γρήγορα εύκολα.
Θα ξαναχτυπήσω σύντομα

ΔΕΥΤΕΡ..ΕΥΟΝΤΑ

Διαβάζω στην εφημερίδα ότι πέντε εκατομμύρια φορολογούμενοι πληρώνουμε 50 δις ευρώ ετησίως ως φόρους απο τα οποία ξοδεύονται το 50% για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, το 40% για επιχορηγήσεις των φαλιρισμένων αφαλιστικών ταμείων και το υπόλοιπο 10% για τόκους του δημοσίου χρέους και πως να ξεκινήσει καλά η εβδομάδα μου με τέτοια δυσοίωνα μηνύματα και φαντάσου πως 2% του οικονομικού προυπολογισμού της χώρας πηγαίνει μόνο στην παιδεία, 0,23% στο περιβάλλον 0,50% στην υγεία και 0,18% στην έρευνα και τεχνολογία μόνο!!! Δεν μπορώ να μην επικροτήσω τους κάδους ανακύκλωσης χαρτιού αλουμινίου, πλαστικού και γυαλιού που έχει τοποθετήσει ο Δήμος σε διάφορα σημεία της πόλης, βέβαια χρειάζεται να πάρω το αυτοκίνητο για να μεταφέρω πλέον τα ανακυκλώσιμα σκουπιδια μου γιατί η πρόσβαση σ αυτούς τους κάδους είναι αρκετά μακρυνή, το γεγονός όμως πως τους βλέπω γεμάτους συνήθως, με χαροποιεί, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μου ανακυκλώνουν πλέον. Πάλι θα πρέπει να μπω στη διαδικασία του χειμερινού ντυσίματος, πάει το t-sirt και η βερμούδα και έξω απ την πόρτα, τώρα ψάχνω μανιωδώς για πουλοβεράκια και κάλτσες χοντρές και η αύξηση του πετρελαίου με κάνει να αντιστέκομαι ακόμα στο καλοριφέρ, ευτυχώς που το κρεβάτι μου είναι ζεστό...καλημέρα

Μήνυμα

Από

Ημ/νία

Ώρα

ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ?

Είναι η πιο βαρετή εβδομάδα, δε φταίει αυτή, εγώ φταίω που είπα να μείνω λίγο μέσα να με δει το σπίτι, λες και το σπίτι έχει όρεξη να δει τα μούτρα μου, μάλον εγώ νιώθω την ανάγκη της απομόνωσης, μασουλάω παξιμάδια κρητικά, τρώω ρυζόγαλο και βράζω σαλάτες, αντε να δούμε πότε θα δεήσω να πάω γυμναστήριο, περιμένω το σαββατοκύριακο για να κάνω κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω τι, σαν τον Θ που περιμένει να βγει έξω λες και θα του συμβεί το μεγάλο γεγονός να γνωρίσει κάποιον μόλις βγει και να κάνει σχέση μαζί του! Λές και γίνονται αυτά στη Θεσσαλονίκη, σε μένα δεν έχει συμβεί ποτέ γιατί σ αυτόν...αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις, ή η ελπίδα που θα πεθαίνει πάντα τελευταία..εκεί έξω με περιμένουν ταξίδια, κορίτσια, μεθύσια, εγώ τι κάνω εδώ μέσα?...είσαι σίγουρη?

ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ?

Xαζεύω στο gaydargirls φωτογραφίες κοριτσιών, κάθε μέρα σαν ιεροτελεστία, διαβάζω για τα φαγητά που τους αρέσουν, τα φετίχ τους, τα ερωτικά τους παιχνίδα, τα χόμπυ τους, κλέβω λίγη απ τη ζωή τους χωρίς να το ξέρουν, φυσικά στις σελίδες της Αγγλίας γιατί στις Ελληνικές σελίδες μόνο 1 κοπέλα έχει φωτογραφία, όλες έχουν μοστράρει το ζωικό βασίλειο, φωτογραφίες διασήμων γυναικών, ναι της Αντζελίνας είναι η πιο διαδεδομένη, καράβια, βαρκούλες και οτιδήποτε άσχετο, λες και υπάρχει περίπτωση να μπεί στο gaydar η μαμά τους, κάποια φίλη τους str8 ή γενικώς να μάθει ο κόσμος ότι είναι λεσβίες, επαρχιώτισμός σε όλο του το μεγαλείο κι έπειτα περιμένουμε να μας πάρουν σοβαρά, αφού οι ίδιες δεν παίρνουμε σοβαρά το πράγμα, είμαστε για μερικά χρόνια λεσβίες μετά τα 35 ξαναγινόμαστε str8 και ψάχνουμε για άντρα...έρχεται σαββατοκύριακο κι εγώ είμαι με την ίδια καθημερινή διάθεση, το βράδυ όμως θα βάλω τα καλά μου και τα δυνατά μου και θα σε περιμένω....κι αν δεν έρθεις θα το μετανιώσεις

LONDON MAΡΤΙΟΣ 2005

Το Λονδίνο, ήταν βροχερό αυτή τη φορά, το κρύο τσουχτερό, περπατώντας στα πεζοδρόμια με τα καινούργια μου ανοιξιάτικα άσπρα παπούτσια όμως, πρόσεξα πως ούτε που λερώθηκαν, άσε δε το αντιολισθητικό υλικό που υπάρχει στα πεζοδρόμια, εδώ τρώς τα μούτρα σου με την πρώτη ψιχάλα, κι ούτε λόγος για αποζημίωση...θυμήθικα μια περίπτωση που μια φίλη μόλις είχε πρωτοέρθει Ελλάδα, περπατώντας στο δρόμο γλύστρισε σε κάτι νερά που μαζί με λάδια απο ένα βενζινάδικο ήταν ένα κι ένα για να σπάσει το κεφάλι της, ευτυχώς τη γλύτωσε, στην Ελλάδα πρέπει να χεις τύχη πάνω απ' όλα...Βόλτες, καφέδες, μουσεία, γκαλερί, βόλτες, φαγητά, pub, super market, βόλτες....Δωρεάν έντυπα στα σχετικά μαγαζιά άλλα για άντρες άλλα για γυναίκες, τα ξεφυλίζω, μέσα διαφημίσεις αποκλειστικά για το gay-lesbian κοινό, αγγελίες για δουλειές που απευθύνονται σε μας, αγγελίες απο δικηγορικά γραφεία που αναλαμβάνουν υποθέσεις που έχουν να κάνουν με θέματα κληρονομιάς, αγγελία με ολοσέλιδη καταχώρηση απο τη Δημοτική αστυνομία για προσφορά εργασίας....ζούμε στον ίδο αιώνα αλήθεια? Ανοίγω τηλεόραση στην prime time ζώνη, σήριαλ με ιστορίες διαφόρων ανθρώπων της διπλανής πόρτας, δείχνει ένα ζευγάρι δύο ανδρών, λες να πάρουν πρόστιμο απο το Ραδιοτηλεοπτικό? μπαααα είμαι σε άλλη χώρα...Στα μουσεία η είσοδος είναι δωρεάν, επισκέπτομαι το Βρετανικό και την MODERN ΤΑΤΕ έχει αφιέρωμα στους μεγαλύτερους ζωγράφους των 100 τελευταίων χρόνων, Πικάσο, Νταλί, Φράνσις Μπέικον, Τζιακομέτι, Χένρι Μούρ, Ματίς, Μονέ, Σεζάν, Χερέρα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Γιάννης Κουνέλης...Πηγαίνω σε gay μαγαζιά, στο first out που έχει κάτι χορταστικές φριτάτες και είναι γεμάτο με γυναίκες στην πλειοψηφία του, σε ένα άλλο που είναι πιο κουλτουριάρικο το the edge, αλλά και σε κλασικές pub για μπύρα. Αναπόφευκτα βόλτες για ψώνια αν και το budget είναι αρκετά χαμηλό...Θα ξανάρθω, σύντομα αυτή τη φορά υπόσχομαι...

ΘΕΛΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΚΔΡΟΜΗ

Με λουλούδια κομένα απο τις άκρες του δρόμου, παπαρούνες, κάτι μικρά μωβ και κίτρινα, πρασινάδες, εκδρομή στα βάθη της Μακεδονίας, στο δρόμο μετά απο την περίφημη Εγνατία Οδό που είναι ακόμα ατελής, μόνο οι σταθμοί των διοδίων είναι έτοιμοι και περιμένουν το δρόμο να τελιώσει, ευτυχώς δε λειτουργούν ακόμη γιατί ξέρουν ότι θα τους πάρουν με τις ντομάτες...Στο δρόμο για την Καστοριά παρέες κάτω απο δένδρα, σε μικρά εξοχικα σπιτάκια με τις σούβλες και τα δημοτικά στο φούλ, ο καιρός δεν ήταν ο ιδανικός αλλά ο κόσμος γιόρταζε, ευτυχώς με το που φτάσαμε ο ήλιος βγήκε αν και με 11 βαθμούς κελσίου. Η λίμνη ήρεμη και ζωντανή με τους πελεκάνους και τους κύκνους να σε πλησιάζουν για να τους ταίσεις και να φωτογραφηθείς μαζί τους, έξυπνα πουλιά! Κόσμος πολύς που περίμενε να φάει στις παραλίμνιες ταβέρνες, ξένοι τουρίστες με τροχόσπιτα και μηχανές, υπέροχη αρχιτεκτονική στα εναπομείναντα παλιά σπίτια, βόλτα με τα πόδια κατά μήκος της λίμνης και μετά πέρα απο την πόλη προς το μοναστήρι, μια υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε δένδρα που ακουμπούσαν τη λίμνη....θυμήθηκα κάποιες γλυκιές πρωτομαγιές(!) των παιδικών μου χρόνων, κάτω απ' το δένδρο με τη Νίνα, τη Βούλα , την Κική, η Νίνα μετά έφυγε στη Γερμανία κλάματα και πολλά γράμματα θα μασταν δέκα, έντεκα εκεί γύρω...Επιστροφή απ' τον παλιό δρόμο, στο Λέχοβο και την Κλεισούρα που μύριζαν καμένο ξύλο, στο δρόμο τεράστιοι πύργοι της ΔΕΗ, εργοστάσια, και μετά στη Βέροια για ρεβανί. Το βράδυ τα τελευταία επεισόδια του l word νο 2 που είχα παραλάβει την Παρασκευή, το πρωί ξύπνησα με κείνο το i love you της shane στο μυαλό μου....

IMAGINE YOU AND ME...

Ι do...Είναι δυνατόν με ένα ποτήρι κρασί να χεις πονοκέφαλο δυο μέρες? Ξυπνάω όπως όπως πάλι, κάθε μέρα κοιμάμαι γύρω στις 3, στη διαδρομή για το γραφείο συναντώ το ανθοπωλείο της γωνίας με την πανέμορφη ανθοπώλισα με τα πράσινα μάτια που ώρες ώρες μου περνάει απ' το μυαλό πως είναι λεσβία.. που με κοιτάει καθώς τακτοποιεί τα λουλούδια της στα βάζα και νομίζω ότι κάτι θέλει να μου πει...ανοιγοκλείνω τα μάτια ούτε η φαντασία μου κάνει τόσο σουρεαλιστικά σενάρια, ξαναβλέπω το τοπίο, καμμία σχέση, το χασάπικο στη στροφή με τους 2 γέρους που πίνουν τον καφέ τους, το ψιλικατζίδικο στη γωνία με τον κύριο που φοράει περούκα, η αφράτη ξανθιά μεσόκοπη φουρνάρισσα....Το imagine me and you ή καλύτερα οι δυό μας όπως είναι ο ελληνικός τίτλος είναι μια καλογυρισμένη ταινία με φόντο το Λονδίνο με μπόλικο αγγλικό χιούμορ και ωραίες πρωταγωνίστριες, επί δύο ώρες νόμιζα ότι είχα μια καραμέλα στο στόμα και αν δεν ήταν οι δύο ενοχλητικές φίλες απο δίπλα που μιλούσαν συνέχεια, θα είχα βυθιστεί για τα καλά, η προβολή ήταν σχεδόν πριβέ 7 άτομα όλα κι όλα στην αίθουσα απο φίλες που το πήραν χαμπάρι, αλλά ξέχασα αυτού του είδους οι ταινίες υποτίθεται ότι πρέπει να έχουν τραγικό τέλος για να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα και η ταινία είχε μια χαρά happy end που το χάρηκα με το παραπάνω και έτσι βγήκα να το γιορτάσω στο bigaroon που αν εξαιρέσουμε τη χάλια μουσική που έπαιζε χτες, είναι πια το μόνο μαγαζί που παίζει στην κατηγορία καφε-μπάρ με πολύ κόσμο κάθε μέρα. Το Ιστορικό Γιουκάλι έκλεισε για να γίνει επέκταση της παρακείμενης ταβέρνας και δεν μπορώ να μη νοσταλγώ τα καλοκαιρινά βράδυα που καθόμασταν μέχρι αργά στα τραπεζάκια της πλατείας...Την άλλη βδομάδα το 8ο Πανόραμα Ομοφυλοφυλικών Ταινιών
στο Ολύμπιον όπως κάθε χρόνο, με ταινίες όπως Το καλοκαίρι του έρωτά μου, Κακή εκπαίδευση και συζητήσεις για θέματα που μας αφορούν ελπίζω φέτος να έχει μεγαλύτερη συμετοχή, αλλά αυτό εξαρτάται απο εμάς...θα σε δω εκεί...

ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ

Την κάψανε τη Χαλκδική, πρόλαβαν και την κάψανε, ένα μεγάλο μέρος του πρώτου ποδιού απο Κρυοπηγή έως Ν. Σκιώνη και Κασσανδρινό, εικόνες που σε πιάνουν τα κλαματα στην τηλεόραση, για να γίνουν οικοδομικά συγκροτήματα? τι άλλο? θα μιλήσω μόνο για την ομορφιά του τοπίου και δε θα σταθώ στην τεράστια οικολογική καταστροφή, αν διέφερε σε κάτι η χαλκιδική, αυτό ήταν η ιδιαιτερότητα του τοπίου της με τα πεύκα να φτάνουν ως τις ακτές της. Αλλά έτσι είμαστε το ανθρώπινο είδος, καταστρέφουμε απο όπου περνάμε, θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγα στις καβουρότρυπες άλλη μια ξεχωριστή παραλία της χαλκιδικής, μέσα στο δασάκι γύρω στα 100 μέτρα που διασχίζεις πριν βγείς στην παραλία παντού διάσπαρτα τα απομεινάρια του ανθρώπινου είδους, σακούλες ξεχειλισμένες με σκουπίδια, μπουκάλια και κουτάκια αλουμινίου, και να σκεφτείς ότι πάνω στο δρόμο υπάρχουν τουλάχιστον 5 κάδοι σκουπιδιών, στα 100 μέτρα! Το ίδιο θλιβερό θέαμα αντικρύζει κανείς και σε κάθε παραλία με αποτσίγαρα διάσπαρτα στην άμμο, μπουκάλια και πλαστικά αλλά και μέσα στη θάλασσα σακούλες που επιπλέουν, ένας απο τους κινδύνους εξαφάνισης της θαλάσιας χελώνας και των δελφινιών που τις περνούν για τροφή....άκουγα σε κάποιο δελτίο ειδήσεων πως αντί να προσπαθόυν να σβήσουν τη φωτιά απο το δάσος, προσπαθούσαν να σώσουν τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, οι ομπρέλες θα μας προστατεύσουν απο τη μεταβολή της θερμοκρασίας σε θερμότερη, θα μας δώσουν οξυγόνο και όσο για τη δροσιά εφόσον έχουμε τα κλιματιστικά δεν έχουμε ανάγκη τίποτα.....

SEX AND THE...trash

Στην πόλη έχει αρχίσει να δροσίζει τα βράδυα, μέχρι και η Χ χτες βράδυ έβαλε το ζακετάκι της, βλέποντας sex and the city, οι εικόνες που βλέπουμε θα μπορούσαν με λίγη καλή θέληση να συμβούν κι εδώ, οι διαφορές θα ήταν μικρές, πιστεύω πως δεν έχει διαφορά να ζεις, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, ή τη Νέα Υόρκη, τη διαφορά την κάνει το χρήμα, για σκέψου με άφθονο χρήμα πως θα ήταν η ζωή σου εδώ, στην Αθήνα, ή στη Ν. Υόρκη, μόνο τα χρώματα της κάθε πόλης αλλάζουν, εφόσον θα μπορούσες να είσαι όλη μέρα στα μαγαζιά για shopping, για καφέδες, για φαγητό, σε πάρτυ, ή σε δεξιώσεις, σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτε άλλο στη ζωή τους εκτός απο αυτό, παρηγοριέμαι λέγοντας πως δε θα μπορούσα το πιθανοτερο να ζω έτσι, κάποια στιγμή θα βαρυόμουν....ίσως και όχι, δεν το χω δοκιμάσει ποτέ για να ξέρω σίγουρα. Διασχίζω τη λεωφόρο που βγαίνει στη χαλκιδική , στο πλάι του δρόμου εργάτες κόβουν τα χόρτα και μαζεύουν τα σκουπίδια, γυρνώντας απ τον προορισμό μου βλέπω στον ίδιο δρόμο που μισή ώρα πριν καθαρίστηκε, πεταμένα πλαστικά μπουκάλια, επαναλαμβάνομαι το ξέρω, αλλά κάθε φορά αγανακτώ μ' αυτό το θέαμα, θα θελα να γίνει μια εκστρατεία απο την τροχαία ενδεχομένως ή την τοπική αυτοδιοίκηση στα φανάρια για να μην πετάνε οι οδηγοί και επιβαίνοντες σκουπίδια απ το αυτοκίνητο κι αν δεν πιάσει αυτό, τότε πρόστιμο τώρα με τον νέο ΚΟΚ 100 ευρώ θα πληρώνει αυτός που δε φοράει ζώνη? 200 να πληρώνει αυτός που πετάει σκουπίδια, να δούμε αν θα το ξανακάνει....

YΠΑΡΧΕΙ ΧΑΠΙ ΣΕ LIFE STYLE???

Να πάρω αν είναι γιατί είμαι φτωχός και μίζερος, to είδα σε τοίχο και το κλεψα…
Η πόλη ζει σε ρυθμούς έκθεσης, εγώ πάλι καθόλου, ούτε που θα περνα πρέφα πως είναι η περίοδος της έκθεσης αν δεν τύχαινε να κυκλοφορήσω έξω απ τα στενά όρια της γειτονιάς που περνάω τις μέρες μου χωρίς να χρειάζεται να κατεβαίνω κέντρο πολλές φορές καθόλου μέσα στη βδομάδα. Οι αφίσες προετοιμάζουν για τα φθινοπωρινά προγράμματα των μπουζουκομάγαζων μαζί με τις αφίσες απείρου κάλλους των Δημοτικών εκλογών, να πάω Βανδή? ή Αράπογλου?, Μαζωνάκη ή Παπαγεωργόπουλο? Πατουλίδου ή Ψωμιάδη? Δυστηχώς και ο δήμαρχος θα ξαναβγεί και ο νομάρχης , η Αράπογλου θα θυσιαστεί στο βωμό του Πασόκ το ίδιο και η ολυμπιονίκης. ..Αρχισαν και τα πρωινομεσημερινά της tv όσο να ναι αν δε δεις Λαμπίρη και Δρούζα δεν καταλαβαίνεις ότι μπήκε το φθινόπωρο και άρχισε η καινούργια σεζόν, ελπίζουμε σε καλύτερες πιο κίτρινες μέρες και νύχτες τηλεόρασης, προς το παρόν σ αφήνω και πάω να ζητήσω απ το φαρμακείο το χάπι μου.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ?

Oνειρεύομαι Λονδίνο, βρίσκομαι ανάμεσα σε τούβλινα σπίτια σε βιομηχανικές περιοχές και περπατάω, ή είμαι πάνω στο τρένο, ίσως επειδή ακούω oasis, και να σκεφτείς πως δεν έχω καν ζήσει εκεί...ο καιρός βοηθάει σ' αυτό μια και είναι μουντός και αρκούντως φθινοπωρινός, νωρίς νωρίς φέτος, ή μας επιφυλάσει ζέστες αργότερα? ναι είμαι απ' αυτούς που ζούν για το καλοκαίρι, αντιθέτως όλα γύρω λένε το αντίθετο...πάει και η έκθεση μας τελείωσε το επόμενο μεγάλο γεγονός θα είναι το φεστιβάλ κιν/φου αλλά έχουμε καιρό ως τότε, άλωστε τώρα που το ούζου μέλαθρο κατεβαίνει στην αθήνα, δεν θα έχουν πια λόγο οι αθηναίοι να έρχονται στην πόλη....μα δεν είναι ερωτική πόλη η θεσσαλονίκη? μόνο? η λίμπιντος μας έχει χτυπήσει κόκκινο, ειδικά όταν βρίσκομαι στην παραλία, έχει ηλιοβασίλεμα και στο βάθος φαίνεται ο λευκός πύργος...Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης το κυκλοφοριακό ακόμα δε λέει να διευθετηθεί, προφανώς ο δήμαρχος περιμένει τα αποτελέσματα των εκλογών πρώτα και μετά θα περάσει το μέτρο των μονών ζυγών στο μεταξύ το κέντρο κατακλύζεται απο αυτοκίνητα κάθε λογής, στις 10 το πρωί όλοι αυτοί πάνε στη δουλειά τους? απίστευτο, έχουν αλλάξει τα ωράρια και δεν το χω πάρει πρέφα, αν παρατηρήσεις τους οδηγούς είναι μεσόκοπες κυρίες που κατεβαίνουν στο κέντρο για shopping therapy με την cayenne, φοιτητές για καφέ, και ηλικιωμένοι για τη σύνταξή τους ή την καθιερωμένη ενημέρωση στο βιβλιάριο κάθε δευτέρα....Στο μεταξύ οι κουμπαριές δίνουν και παίρνουν στον πολιτικό στίβο και κάποιος θα πρέπει να τους πετάξει απ' το πλοίο πριν βυθιστούμε όλοι μαζί αργά η γρήγορα....κι αλλο?

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 8 ΣΤΗΝ TV ΣΑΣ

>Πάει τέλειωσε και το φεστιβάλ κινηματογράφου που έκανε τη θεσσαλονίκη για 10 μέρες πρωτεύουσα, μητρόπολη, ευρώπη. Οι Αθηναίοι επισκέπτες έφτιαξαν τις βαλίτσες τους για το γυρισμό, το ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΛΑΣ άδειασε, η πλατεία Αριστοτέλους ερήμωσε, σε λίγες μέρες τα γνωστά κιτς αγγελάκια θα κάνουν την εμφάνισή τους στη θέση του μεταλικού γλυπτού του φεστιβάλ, ήδη το καραβάκι ετοιμάστηκε απο το Σαββατοκύριακο, έρχονται χριστούγεννα κάπως πρέπει να το καταλάβουμε κι εμείς οι απλοί δημότες...Στην τηλεόραση που επιστρέψαμε μετά το διάλειμμα του φεστιβάλ, μας περίμεναν τα ίδια πράγματα και χειρότερα μη σου πω, ένας βοσκός σκότωσε 5 κυνηγούς, εν ψυχρώ επειδή του πάτησαν το χωράφι του, την ιδιοκτησία του! Σαν πολύ Αμερικάνικο μου κάνει αυτό, μου θυμίζει τις πινακίδες έξω απο τις πόλεις του φαρ ουέστ ΞΕΝΕ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ, ή το άλλο με τον ρέιντζερ που κραδαίνει την καραμπίνα του σε όποιον πατά στο κτήμα του και έχει και το δικαίωμα να τον σκοτώσει σύμφωνα με το νόμο, μάλλον ο κτηνοτρόφος έβλεπε πολλές ταινίες...αλλά και πάλι πόσο δηλαδή να πατηθεί το τριφύλι σου απο 5 κυνηγούς, συνήθως το αντίθετο προκαλεί καυγάδες το να περάσει ένα κοπάδι απο τριφύλι, αλλά αναρωτιέμαι τόσοι σκοτωμοί για το τριφύλι? μήπως δεν ήταν τριφύλι τελικά και ήταν τετράφυλλο? γιατί η περιοχή έχει εκτάσεις απο αυτό, είναι ειδικοί στην καλλιέργεια του και μάλιστα η δίωξη ναρκωτικών της περιοχής είναι απο τις πιο δυνατές. Αγριες ιστορίες στα δελτία ειδήσεων κάθε βράδυ που πριν να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι έδειχναν τα πρόσωπά τους όταν ήταν απλοί ύποπτοι και όταν επιβεβαιώθηκε η ενοχή τους έπεσε ο μπερντές πάνω στα πρόσωπα! Ιστορίες καθημερινής τρέλας στην τηλεόραση του 2006 που συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα και το ραδιοτηλεοπτικό σιωπά, μιλάει μόνο όταν πέφτουν φιλιά μεταξύ ανδρών και γυναικών....

i have a dream...

Ονειρεύομαι μια πόλη που θα μπορώ να κυκλοφορώ με το ποδήλατό μου χωρίς να φοβάμαι για την ζωή μου, που να μπορώ να φάω το μεσημεριανό μου σάντουιτς στο διπλανό πάρκο διαβάζοντας λίγες σελίδες απο το βιβλίο που διαβάζω αυτή την εποχή, που να μου χαμογελάνε και να μου ζητάνε συγνώμη αν με σπρώξουν, πατήσουν, σκουντήξουν, ποδοπατήσουν πάνω στο λεοφωρείο το οποίο χρησιμοποιώ για να πάω στο κέντρο αποφεύγοντας να πάρω το αυτοκίνητό μου και να γίνω υστερικιά μαζί με άλλους εποχούμενους που θα βρίζει ο ένας τον άλλον διεκδικόντας μια ανύπαρκτη θέση παρκαρίσματος που όταν τελικά ιδρωμένη τη βρω, χώνεται ένας πιο έξυπνος, πιο μάγκας και πιο οδηγάρας απο εμένα, ονειρεύομαι μια πόλη που οι συμπολίτες μου δεν πετάνε τα αποφάγια, πακέτα, αποτσίγαρα, χαρτιά, πάνες (συνέβη) απο το παράθυρο του αυτοκινήτου τους ή στο δρόμο καθώς περπατάνε, που το κράτος δε θα με κλέβει επειδή έχει να ταίσει 2 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους και πρέπει να τους ταίσω εγώ και να με εξυπηρετούν στέλνοντάς με απο γραφείο σε γραφείο για 2-3 σφραγίδες που μου τις βάζουν αφού μου φάνε τη μισή μου μέρα μουτρωμένοι και κακορίζικοι υπάλληλοι με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το τηλέφωνο στο άλλο (έχουν πάθει αρτηριοσκλήρωση μου δικαιολογήθηκε ο μοναδικός ευγενέστατος υπάλληλος που έχω γνωρίσει στην εφορία καλαμαριάς), που με ένα κρύο, μια απεργία εργατών του λιμανιού, επειδή έρχονται γιορτές, επειδή χιόνισε, αύξάνονται οι τιμές στα αγαθά και τις υπηρεσίες και πληρώνω στο σούπερ μάρκετ και τη λαική ένα μισθό (εκεί φεύγει το χρήμα). Που ακούω φοιτητές να μιλάνε τόσο ξύλινα όσο και οι πολιτικοί είναι έτοιμοι κατευθείαν για τα έδρανα της βουλής όταν εναντιώνονται στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που υπάρχει κόσμος που ψηφίζει ακόμα ψωμιάδη και παπαγεωργόπουλο και ντρέπομαι για την πλευρά αυτή της πόλης που ζω, ονειρεύομαι να φύγω απο εδώ κάποτε, να πάω να ζήσω σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, προς το παρόν προσπαθώ να μην αγανακτώ κάθε φορά και να ψάχνω να βρω την καλη πλευρά των πραγμάτων....

ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΖΕΙ ΣΕ ΣΚΕΨΕΙΣ

Στο ημερολόγιο ενός σκανδάλου με τις ΤΖΟΥΝΤΙ ΝΤΕΝΣ και ΚΕΙΤ ΜΠΛΑΝΣΕΤ θαύμασα για άλλη μια φορά το τεράστιο ταλέντο της ΚΕΙΤ ΜΠΛΑΝΣΕΤ με άφησε άφωνη η υποκριτική της, αλλά διέφυγε της προσοχής των όσκαρ ή μάλον έχει ακόμα χρόνια για επόμενα όσκαρ, περίεργη σχέση αρρωστημένη που με βύθισε σε μια καταθλιπτική κατάσταση.
Στην παλιά πόλη της ΞΑΝΘΗΣ και στην ομώνυμη ταβέρνα, θαύμασα τα σουτζουκάκια με το ελαφρύ κύμινο και την πικάντικη γεύση που μου θύμισαν τα ταξίδια στην πόλη αν και το κρασί τους ήταν καλό το αποτέλεσμα θα ήταν να ξεχαστώ εκεί για μέρες...ποιος είπε ότι στη θεσσαλονίκη έχουμε καλό φαγητό? για πήγαινε μια βόλτα στην ξάνθη...
Το editorial του Φώτη Γεωργελέ στην ATHENS VOICE θαυμάζω κάθε βδομάδα που την διαβάζω με αποτέλεσμα να μελαγχολώ για την διαπίστωση ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που σκέφτονται το ίδιο με μένα και αγανακτούν με την κατάσταση που ζούμε σε όλα τα πράγματα που αφορούν την ζωή μας ως πολίτες...
Τα ντοκυμαντέρ του SKY για τις ζωές των άλλων όντων είναι αυτά που θαυμάζω και με χαλαρώνουν, με ηρεμούν μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να βγω πάλι έξω όπου σε 30'' γίνονται τα νεύρα κρόσια...Ξέρεις τι μεγάλο ταξίδι κάνει ο σολωμός για να γεννήσει τα αυγά του?
Για άλλη μια φορά θαύμασα το διαδύκτιο και τις γνωριμίες που κάνεις μέσα απ' αυτό, την προηγούμενη βδομάδα γνώρισα μια Σκοπιανή που έρχεται κάθε τόσο στη Θεσσαλονίκη για ψώνια στο ΙΚΕΑ και καφέ στο bigaroon!!! Ποιος θυμάται το Μακεδονικό??? μόνο κάτι γραφικοί τύποι που επιμένουν υποκριτικά για άγρα ψήφων και μόνο στα παράθυρα των καναλιών...
Τόσα χρόνια ακούω για σχέσεις που θα κρατήσουν για πάντα, με μεγάλα λόγια με ενθουσιασμό, όλες αυτές οι σχέσεις που ήξερα τελείωσαν, θαυμάζω τις γυναίκες που δε λένε πολλά, που ακόμα αναρωτιούνται αν είναι καλά στη σχέση τους, που δεν κάνουν υστερίες, που γελάνε πολύ και αγαπιούνται σε βάθος...κάτι μου θυμίζει αυτό!
Ενα τενεκεδένιο κουτάκι πλένεται και πετιέται στους κάδους ανακύκλωσης, αν είναι βρώμικο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ένα χαρτί ανακυκλώνεται και ξαναχρησιμοποιείται ένα πλαστικό το ίδιο, κάνε τώρα κάτι κι εσύ για το περιβάλον στο οποίο ζεις και αναπνέεις, ξεχώρισε τα σκουπίδια σου σε ξεχωριστές σακούλες και πέτα τα στους κάδους ανακύκλωσης, δεν είναι κόπος, συνήθεια είναι...500 χρόνια κάνει το πλαστικό για να λιώσει και οκ δε θα σαι εδω ως τότε για να το δείς, αλλά θα είναι οι επόμενοι....σε φιλώ

LEVEL 9

LEVEL στον 9ο όροφο του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ, είχα να πάω περισσότερο απο ένα χρόνο και αφού είχα ακούσει διάφορα για το αγαπημένο κορλεόνε, είπα να το επισκευθώ μετά την ανακαίνισή του, πηγαίναμε κάθε βδομάδα για τα καθαρά του ποτά, την ηρεμία που σου πρόσφερε στους δερμάτινους τσέστερφιλντ καναπέδες του και τη θέα απο ψηλά του λιμανιού και της παραλίας της πόλης...Μεγάλωσε γιατί ενώθηκε με την πορφύρα το εστιατόριο που βρισκόταν στον ίδιο όροφο και τώρα πλέον έχει θέα γύρω γύρω ως το πανόραμα και τα κάστρα, ένα μεγάλο κυκλικό μπάρ δεσπόζει στο μέσον, οι τοίχοι και τα δάπεδο είναι ντυμένα με μαλακό πανί με σχέδια ζέβρας, η μουσική κινείται σε επίπεδα ξενοδοχείου up lifting όμως, κυρίως 90'ς, μέσα στο μπάρ ένας ιάπωνας σεφ φτιάχνει σούσι επιτόπου, οι μαργαρίτες του ήταν εξαιρετικές αν και τσιγγούνικες, σαφώς του GALAXY στο HILTON ήταν μεγαλύτερες και πιο νόστιμες, και σε σύγκριση με εκείνο, το level είναι πιο στημένο προφανώς και λόγω κόσμου, η γραβάτα και το ξανθό μαλί με το γκλιτεράτο μακιγιάζ έκαναν θραύση, επίσης και τα φορέματα κοκτέιλ και βραδυνά μη σου πω, αν και μερικά δεν ήταν άσχημα, η θεσσαλονίκη ανακαλύπτει τα μπάρ των ξενοδοχείων το 2007, level απο τη μία, daios απο την άλλη, αλλά τουλάχιστον στο δεύτερο μας έφεραν και ξηρούς καρπούς, προφιτερόλ και σνακ, έτσι μου ρχεται να διαμαρτυρηθώ στην συνάδελφο (αρθρογράφο, όχι μεγαλοξενοδόχο) Τίνα του γνωστού ομίλου....Απο την άλλη στο village στο cosmos δεν μπορείς πλέον τα Παρασκευοσαββατοκύριακα να βρείς θέση, όλος ο λαός της πόλης περνά πια απο εκεί, και δεν μπορώ να μη νοσταλγώ τις νύχτες που ήμασταν μόνοι μας στην αίθουσα...Oι REAMON στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ την Παρασκεύη 16 Μαρτίου εξαργυρώνουν την μεγάλη επιτυχία τους tonight και κάτι άκουσα για pink martini αλλά δεν έιδα πουθενά αφίσα ακόμη, πάντως στην Αθήνα θα είναι σίγουρα, άντε γιατί απο τους GOTAN PROJECT δεν μείναμε και τόσο ευχαριστημένοι....καλή βδομάδα

GEORGE MICHAEL ημουν κι εγω εκει...

>Mετράω μέρες αντίστροφα για τις πολυδιαφημισμένες διακοπές, κατ ευφημισμόν διακοπές, μια βδομάδα δεν είναι διακοπές είναι ρεπό, αλλά ας μην παραπονιέμαι και γκρινιάζω κι ας ευχαριστώ που μπορώ έστω κι αυτή τη βδομπάδα και χωρίς διακοποδάνειο να πάω κάπου, ευτυχώς θα ναι μαζί μου φίλος με χοντρές καταθέσεις κι αν προκύψει ανάγκη, θα ζητιανέψω λίγα ψίχουλα....Ψίχουλα περίμενες απο τον GEORGE MICHAEL αλλά αυτός σου δωσε ένα καρβέλι να!...η δεύτερη μεγάλη συναυλία που πήγα στην Ελλάδα και άξιζε τον κόπο και την ορθοστασία και τα χρήματα γιατί όχι, ο GEORGE τραγούδησε με την φωνάρα του πιο ώριμη απο ποτέ, είπε όλα τα γνωστά του τραγούδια μας έκανε να λικνιστούμε στο ρυθμό του και να τσιρίζουμε ενθουσιασμένοι όταν ερχόταν μπροστά μας, στα 2 μέτρα παρά κάτι παρακαλώ, ευχαρίστησε στα ελληνικά για τα 25 χρόνια καριέρας, αφιέρωσε το jesus to a child στο σύντροφό του που πέθανε πριν απο χρόνια και ένα ακόμη τραγούδι στο αγόρι του, μας σύστησε στην οικογένεια του που ήταν στην κερκίδα και μας έκανε μέλη της χορωδίας του να τραγουδάμε όλοι μαζί...να να να να γιε γιε γιεεεε τώρα το ότι ήμασταν πραγματικά πολύ στριμωγμένα εκεί που ήμασταν, το ότι μας πατούσε ο κάθε ένας που πέρναγε απο μπροστά μας σπρώχνωντας και σκουντώντας για να ρθει και να κατσικωθεί ακριβώς μπροστά μας και να μας πάρει τη θέση, για το ότι στο πρώτο μισάωρο είχαν τελιώσει τα νερά και οι μπύρες απο τα κυλικεία και πριν απ αυτό υπήρχαν ουρές 500 ατόμων, ήταν αμελητέα μπροστά σε μια τέτοια συναυλία με τέλειο ήχο, ωραία γραφικά, τέλειες ενορχηστρώσεις και τη γνωστή χωρωδία τύπου γκόσπελ, επιτέλους μας αποζημίωσε για το ότι 25 χρόνια δεν είχε ξανάρθει στην Ελλάδα, χαίρομαι που ήμουν κι εγώ εκεί...30 Ιουλίου και στο μουσείο Τεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη στο ΝΟΕSIS είχε πάρτυ με θέμα την πανσέληνο, πλήθος κόσμου με άσπρα ρούχα, (εμείς φοράγαμε ότι να ναι) κι εδώ οι ίδιες ουρές στα μπάρ αλλά με πολύ καλή electro μουσική, κάθησα ίσα ίσα για να απολαύσω τη θέα προς τα κάτω και το δροσερό αεράκι που φύσαγε εκεί γιατί αυτό ήταν που μας έλειψε όλες αυτές τις μέρες, πάντα τέτοια....σε φιλώ και σου εύχομαι καλές βουτιές!

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Δεν ξέρω πόσα άτομα μαζεύτηκαν χτες στην σιωπηλή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Λευκό πύργο, θα ταν κάπου 2000 με 3000 νομίζω, όλοι στα μαύρα, γυναίκες και άντρες, μητέρες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι, φοιτητές, πήγαμε να εκφράσουμε τη θλίψη και τον πόνο μας γιαυτούς και για αυτά που χάθηκαν, χωρίς κομματικές φανφάρες, χωρίς καπέλωμα απο αυτούς που προσεταιρίζονται τέτοιους είδους εκδηλώσεις, αν υπήρχε και εκτενή ενημέρωση απο τα ΜΜΕ θα ήταν πιο μαζική η συγκέντρωση, δεν μπορεί μόνο 3000 άτομα να ευαισθητοποιήθηκαν, απλώς δεν ενημερώθηκαν, ονειρεύομαι ενεργούς πολίτες που θα διαμαρτύρονται για τις τιμές των προιόντων, για τα σκουπίδια, για τη μόλυνση, για το περιβάλον, για την έλλειψη πράσινου, για τις τσιμεντουπόλεις που μας πνίγουν σε κάθε μέρος της χώρας και για όλα όσα τους αφορούν και έχουν να κάνουν με την ποιότητα της ζωής τους, θα αξιωθώ να το δώ κάποτε???

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...

Στον απόηχο του φεστιβάλ ντοκυμαντέρ και στην τελευταία του μέρα στη Θεσσαλονίκη έτυχε να πάω και να δω το ντοκυμαντέρ Ι DO Ισπανικής προέλευσης με θέμα τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών, επίκαιρο το θέμα,
Το ντοκυμαντέρ έδειχνε ένα μικρό χωριό 50 κατοίκων στην επαρχία Γουαδαλαχάρα που ο δήμαρχος του αποφάσισε να τελεί γάμους ομοφυλόφιλων όντας κι ο ίδιος ομοφυλόφιλος με δράση στις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις στη Μαδρίτη, αποφάσισε κάποια στιγμή να γυρίσει στο χωριό του γιατί του άρεσε να ζει στη φύση και βρήκε αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσει τουρισμό και να κάνει το χωριό του γνωστό σε όλη την Ισπανία και τώρα με το ντοκυμαντέρ βέβαια να ξεπεράσει και τα σύνορα της χώρας του. Στην αρχή οι κάτοικοι του χωριού παραξενεύτηκαν αλλά στην πορεία άρχισαν να το συνηθίζουν, το ντοκυμαντέρ έδειξε διάφορους γάμους ανδρών και κανέναν γυναικών επειδή δεν επετρεψαν στον σκηνοθέτη οι γυναίκες που παντρέυτηκαν να τις κινηματογραφήσει, στο τέλος όταν έσβησαν τα φώτα μαζί με το σκηνοθέτη ήταν και ο πρωταγωνιστής ο δήμαρχος του χωριού που μίλησε και είπε πως σε μια κοινωνία σαν της Ισπανίας βαθυά καθολική και συντηρητική ήταν ένα τεράστιο βήμα αυτό που έκανε στο χωριό του και είπε πως κανένας αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς τίμημα είπε ότι κλείστηκε φυλακή παλαιότερα αλλά απο τη στιγμή που αποφάσισε να το κάνει αυτό και εφόσον παραδέχτηκε ανοιχτα ότι είναι ομοφυλόφιλος όλα είναι καλύτερα. ευχήθηκε να γίνουν και στην Ελλάδα τα πράγματα έτσι και είπε πως όταν ξεκίνησαν τα gay pride στην Ισπανία είχαν 100 ατομα, τώρα έχουν 2 εκατομμύρια!!! Δεν μας άφησε αδιάφορους ο δήμαρχος κι αυτά που είπε, και σε όλη τη διάρκεια της προβολής σκεφτόμουν πόσο πίσω είμαστε ακόμα, αλλά απο την άλλη τίποτα δεν κερδίζετε αναίμακτα.....καιρός για δράση

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 2007

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11
βράδυ, η πόλη νοτισμένη απο μια βροχή που δε λέει να σταματήσει, η ζέστη όμως μέσα στο gioeglio με γλυκαίνει, άρχισε το φεστιβάλ κοσμοσυρροή στο λιμάνι, φάτσες απ τα παλιά και απίστευτη κίνηση στους δρόμους της πόλης, δεν προλαβαίνω να βγάλω κάρτα σήμερα, θα προσπαθήσω αυριο απ το πρωί, γρήγορο φαγητό απο νωρίς και ατυχία τελείωσαν οι φράουλες και δεν μπορώ να πιω τη μαργαρίτα φράουλα που τόσο ήθελα (τι προβλήματα έχει ο κόσμος).
ΣΑΒΒΑΤΟ 17/11
Απ το πρωί στο λιμάνι, έκδοση της κάρτας με συνοπτικές διαδικασίες, εκατό ώρες να με βρούν στο κομπιούτερ κι ας υσχυριζόμουν ότι με είχαν στα αρχεία τους, αναγκάστηκα να βγάλω καινούργια φωτογραφία, που για καλή μου τύχη ήταν και καλή, πράγμα σπάνιο, βλέπουμε τη ρουμάνικη ταινια ΤΑΓΚΟ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ φέτος δεν έχει καμμιά σχετική ταινία κι όπως λέει ο Θ. φέτος είναι η χρονιά της πουτάνας, η ταινία είναι καλή, παίζουν ωραία κορίτσια, έχει δομή, σενάριο και σου δίνει την αίσθηση μιας τίμιας ταινίας, δεν είναι το αριστούργημα αλλά είναι ένα μικρό διαμαντάκι (κι αυτό το δανείστηκα απο άλλο φίλο), στη σειρά το αφιέρωμα στον ισπανικό κινηματογράφο με την ταινία princesas άλλη καλή ταινία και μετά δρόμο για το σπίτι στο παρα πέντε γιατί αρχίζει η πορεία για το πολυτεχνείο που μάλλον διαλύεται κιόλας απ τη βροχή, και ετοιμασία για θέατρο μια μικρή παρένθεση στο σινεμά με το έργο ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ που με το ζόρι πήγα να το δω και το απόλαυσα, οι τύποι είναι εκπληκτικοί παίζουν με την ψυχή τους και το θέμα είναι καλό να πας αν είσαι απ τα μέρη μας γιατί πήρε παράταση ως τα χριστούγεννα, βγαίνοντας απ το θέατρο η βροχή έχει σταματήσει κι εμείς ψάχνουμε να πάμε κάπου όπου θα πιούμε καθαρό ποτό, θα ακούσουμε καλή μουσική και δε θα καπνιστούμε σα ρέγγες, πάμε στο de facto που οι μέρες του φεστιβάλ του πάνε, πίνω κρασί δεν το ρισκάρω και φεύγουμε στα γρήγορα.
ΚΥΡΙΑΚΗ 18
Απ το πρωί στο λιμάνι με πολύ κόσμο, ο ΤΖΩΝ ΜΑΛΚΟΒΙΤΣ έχει masterclass φυσικά δε χωρέσαμε όλοι στην αίθουσα, αλλά τον είδαμε μετά στη συνέντευξη τύπου που έδωσε στο φουαγιέ του φεστιβάλ πολύ άνετος και χαλαρός, δυο κορίτσια που έβγαιναν απ την αίθουσα αναρωτιόντουσαν αν είναι gay...δυο αγόρια αναρωτιόντουσαν τι κανανε λάθος, άσχετο....συναντήσαμε φίλους που είχαμε να δούμε απο πέρυσι, το φεστιβάλ ενώνει, αλλά μάλον θα πρέπει να κανουν μεγαλύτερες αίθουσες για του χρόνου, δε χωράμε όλοι.
η πρώτη ταινία μου βγήκε μάπα, η δέυτερη δεν άρχισε ποτέ κι αναβλήθηκε οπότε Φαγητό σπιτικό στον ΕΡΜΗ κοκκινιστό με πατάτες τηγανητές και μετά τσαγάκι και επιστροφή στο σπίτι, ραντεβού το βράδυ σε μια γερμανική ταινία που χώλαινε στο σενάριο, οι μισοί φύγαν για μπύρα στο φουαγιέ εγώ έμεινα αλλά με το ζόρι κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά, δεν κοιμήθηκα τα κατάφερα, ραντεβού αύριο....

ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ

Εδώ και 2 βδομάδες τα σκουπίδια έχουν κλείσει την έξοδο του γραφείου, αν κάνεις το λάθος και περάσεις απ έξω ή τολμήσεις να ανοίξεις την πόρτα σ' έχει πάρει η μπόχα, στο σπίτι μου πάλι στις στροφές των δρόμων τα σκουπίδια έχουν πιάσει 2 πάρκινγκ και το μισό δρόμο και για να περάσουν τα αυτοκίνητα πατούν πάνω τους με αποτέλεσμα πεταμένες ξέχειλες σακούλες μές τη μέση του δρόμου...η εκδίκηση της μεγάλης πόλης, το ωραίο θα ήταν εάν συνεχιστεί κανένα μήνα ακόμα η απεργία, να κλείσουν εντελώς οι δρόμοι και να μην μπορούμε να μετακινήσουμε τα αυτοκίνητά μας, έτσι θα λυθεί και το κυκλοφοριακό χωρίς πολλά πολλά....Οι απεργίες της ΔΕΗ πάλι χτύπησαν ειδικά εμένα όταν είναι να μείνω σπίτι το βράδυ, να σου μια ωραιότατη συσκότηση, όταν πάω γυμναστήριο, γίνεται εκεί η συσκότηση κι όταν κανονίζω ντιβιντοθεραπεία στο σπίτι το βράδυ της Παρασκευής, η ΔΕΗ και πάλι με προλαβαίνει και με φέρνει στα ίσα μου, η Θεσσαλονίκη με σβυστά φωτά είναι μαγική, νιώθω τουλάχιστον σαν τον Γουίλ Σμίθ που ήταν μόνος του στη Νέα Υόρκη, απόλυτη ησυχία και ηρεμία και ισως θα πρέπει να στείλω ένα ευχαριστήριο email στους καλούς ανθρώπους της εταιρίας ηλεκτρισμού για τις μοναδικές στιγμές που μου χάρισαν τόσες μέρες, αν και το καλύτερο θα ήταν να γινόταν ένα γενικό black out κάθε μέρα για ένα 2ωρο τρίωρο σε όλη την πόλη....Οι τράπεζες πάλι λειτουργούν 1 μέρα τη βδομάδα και απο την προηγούμενη τετάρτη είναι κλειστές με αποτέλεσμα το γραμμάτιο μου να μένει απλήρωτο και να κινδυνέυω να χάσω το αυτοκίνητό μου, αλλά μ ενα σμπάρο 2 τρυγώνια, έτσι και θα γλυτώσω και τα χρήματα που δίνω κάθε μήνα και δε θα έχω αυτοκίνητο οπότε θα συμβάλω κι εγώ στην επίλυση του κυκλοφοριακού....μια χαρά του κατσε του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του όλο αυτό το μπαράζ απεργιών γιατί αν συνεχιστούν θα αφήσει το ασφαλιστικό για την επόμενη τετραετία που στο μεταξύ θα χει διορίσει καμμιά κατοσταριά χιλιάδες ακόμη δημοσίους υπαλλήλους που με τη σειρά τους στην επόμενη μεταρρύθμιση θα απεργήσουν κι αυτοί με αποτέλεσμα τίποτε να μην αλλάζει στην χώρα μας...ευγε

LIVE ΕΥΣΤΑΘΙΑ

Πριν μέρες οδηγώντας στην Εγνατία, είδα με την άκρη του ματιού μου μια αφίσα της Ευσταθίας που έλεγε για τις εμφανίσεις της στην Άιγλη, οι εμφανίσεις θα ήταν για 2 Δευτερότριτα και γρήγορα πήρα και ρώτησα για να πάω να τη δω καθώς το καινούργιο της άλμπουμ το ξέρω απ έξω κι ανακατωτά αφού το χω ακούσει κάπου εκατό φορές και είναι απο τα λίγα άλμπουμ που τα ακούς ολόκληρα χωρίς να πηδάς τραγούδια, είναι όλα ένα κι ένα γραμμένα απο την Ευσταθία και η μουσική και οι στίχοι εκτός απο ένα τραγούδι της Lilly alen που το διασκεύασε το little's things. Η φωνή της έχει μια τζάζ απόχρωση, τα τραγούδια της μιλάνε για τα απλά καθημερινά πράγματα τον ελεύθερο χρόνο, τη μοναξιά, τις σχέσεις, είναι ειρωνικά και θα τα χαρακτήριζες καινούργιο έντεχνο, αλλά φρέσκο έντεχνο, χωρίς τη μιζέρια και τη μούχλα αυτών που θεωρούνται έντεχνα. Το πρόγραμμα ήταν όντως πολύ καλό και οι διασκευές που έκανε επίσης καλές όπως το "δε μιλάμε" του Τερζή!! ή η "ταμπακιέρα" επίσης τραγούδησε και το back to black της Amy winehouse και το friday ia'm in love των cure και τα τραγούδησε πολύ καλά, και οι μπάντα της οι "ασταθείς" 'ηταν εξαιρετικοί, τραγούδησαν ένα τραγούδι των killers και ένα ακόμη που μου διαφεύγει τώρα.
Περάσαμε πολύ καλά χτές το βράδυ και αν εμφανιστεί κάπου στην Αθήνα στο προτείνω ανεπιφύλακτα, μη σου πω ότι θα ρθω κι εγώ να την ξαναδώ!!!! θέλω κι άλλη ευσταθία, μήπως να στείλω ένα email στη Μπήλιω????

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

Εχεις χάσει την αίσθηση του χρόνου, νομίζω ότι ο χρόνος σε κυνηγάει, περνάει τόσο γρήγορα, που προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις να τον αγγίξεις, να τον σταματήσεις, κάτι τέτοιες σκέψεις δείχνουν ότι μεγαλώνεις και τι είναι ο χρόνος? κάτι που κυλάει σαν το νερό που φεύγει μέσα απ' τα δάχτυλά σου, στον ρου του χρόνου λοιπόν είναι τόσο σημαντικό αυτά που ζούμε να μπορούμε να τα καταλαβαίνουμε, να τα νιώθουμε. Παρασκευή σήμερα κι αν έχεις βγει την πέμπτη το βράδυ νιώθεις πως δεν είναι παρασκευή που την περιμένεις πως και πως απ την αρχή της βδομάδας για να κάνεις κάτι που ξεφεύγει απ τη ρουτίνα σου, είναι ο χρόνος που έλεγα πιο πριν. Οι μουσικές σε βγάζουν απ την πεζότητά σου καλά που είναι κι αυτές, σε ταξιδεύουν εκεί που δεν μπορείς να είσαι ανα πάσα στιγμή, είσαι στο γυμναστήριο ακούς amy winehouse και νομίζεις ότι είσαι σε κείνο το βελούδινα σκοτεινό jazz club του ciragan pallas και πίνεις μπέρμπον, είσαι στο γραφείο και καίγεσαι να τελιώσεις με κείνη την τιμολόγηση και ξαφνικά παίζει το chasing pavements της adele και ταυτόχρονα βρίσκεσαι στην παραλία του σίμου αργά το απόγευμα με πολυ λίγο κόσμο μεσα σε μια θάλασσα λάδι να κολυμπας ήσυχα για ώρες μέχρι που βραδυάζει..είσαι μπροστά στην τηλεόραση που έμαθες τίποτε να μη σου κάνει εντύπωση και βλέπεις τη διαφήμιση του κινητού της sony αυτή με το τραγούδι των depeche mode, all ever wanted και πας πολλά πολλά χρόνια πίσω τότε που δεν ήξεραν τους emo και trendy και περπατούσες στα παραλιακά καφέ της επαρχιακής πόλης χιλιόμετρα μακρυά απο το κέντρο του κόσμου, προσπαθώντας να βρείς που ανήκεις, δεν ξέρω αν το βρήκες τώρα τόσα χρόνια μετά που το παίζεις νεοφιλελεύθερη με αριστερές καταβολές και οικολογικές ανησυχίες...ευτυχώς στο pc σου έχεις ολόκληρη συλλογή απο τραγούδια έτσι ας πάει στο καλό εκείνη η προσφορά που έπρεπε να ετοιμάσεις αλλωστε μόλις άκουσες το the importance of being idle των oasis βρέθηκες σε κείνα τα στενά κοντα στο hoxton το Λονδρέζικο να τρως ένα begel και να πίνεις τον καλύτερο λάτε της ζωής σου...είσαι στο μπάρ του ξενοδοχείου χτες βράδυ και μόλις σου φέρνει τη μαργαρίτα φράουλα με ένα εξωτικό φρούτο που έχει μια λεμονάτη αλλά πιο έντονη και πικρή μυρωδιά το μυρίζεις και σκέφτεσαι εκείνο το βράδυ στην Καλαμάτα όταν κατέβηκες απ το λεοφωρείο του κτέλ και σε πήρε απ τη μύτη η μυρωδιά της πόλης που την άνοιξη μοσχοβολάει απ τα άνθη της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς όλη η πόλη όμως.... αλλά ο κατάλογος είναι μακρύς και επειδή μελαγχολείς και λίγο μ όλα αυτά βάζεις το friday i'm in love μήπως αισθανθείς κάπως πιο ανεβασμένη, άλλωστε it's friday cheer up !

ISTANBUL

Η Πόλη δεν είναι ένα ταξίδι που πας μια φορά στη ζωή σου, αν πας, ξαναπάς και ξαναπάς, η τρίτη μου φορά στην Πόλη και κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργιες εικόνες. Μια ευρωπαική μεγαλούπολη με γοητευτικές εικόνες ανατολής. Απο τη μια τα παζάρια, απο την άλλη τα σύγχρονα μπαρ και εστιατόρια, απο την μια τα τζαμιά απο την άλλη οι εκκλησιές πολλών εκατοντάδων ετών, το μουσουλμανικό στοιχείο και η ευρωπαική ατμόσφαιρα συναντώνται στα στενά του Βοσπόρου...άλλωστε η διαχωριστική γραμμή είναι τόσο λεπτή.
Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι επισκέψεις..διδακτικού (!) χαρακτήρα στα gay μαγαζιά που τα βρήκα μια χαρά, εξυπηρετικότατα τα παιδιά στα δυο απο αυτά. Δυστηχώς δεν μπόρεσα να πάω στο live της PEACHES το Σάββατο διότι κάποια στιγμή είχα ξεμείνει κι απο λεφτά αλλά επειδή καθόμουν σε ένα μαγαζί απέναντι απο αυτό που εμφανιζόταν, έβλεπα τον κόσμο που έμπαινε και πήρα μια γεύση.
Αυτή τη φορά τίμησα και με το παραπάνω το ωραίο φαγητό και τα γλυκά, ήπια πολλά τσάγια, έκανα βόλτες μέχρι που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, δεχτηκα τις περιποιήσεις ενός κορυφαίου χαμάμ και ξέφυγα εντελώς απο τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Με λίγα λόγια κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά και πρέπει να πας για να καταλάβεις τι εννοώ.

ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ?

Δεν ξέρω ποια εκπομπή είδες εσύ, εγώ είδα κάποια άλλη εκπομπή το απόγευμα, νομίζω της Τατιάνας που κάποιοι όχι οι γνωστοί εκπρόσωποι της εκκλησίας ή οι άλλοι λάβροι πολιτικοί με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, αλλά άνθρωποι όπως ο παρτενέρ πρωινής εκπομπής μεγάλου καναλιού, και ο γνωστός ρεπόρτερ επίσης του ίδιου καναλιού, χλέυαζαν την εμφάνιση της Μαρίγιας, το βρήκαν κακόγουστο και αν το έλεγαν άλλοι δε θα με πείραζε καθόλου αλλά οι συγκεκριμένοι δε θα πρεπε να ανοίγουν το στόμα τους γιατί δεν τους παίρνει....οταν ακούς πια τετοια σχόλια απο ανθρώπους που είναι και οι ίδιοι ομοφυλόφυλοι τότε τραβάς τα μαλλιά σου. Και να βλεπες απέχθεια στα πρόσωπά τους...αναρωτιέμαι πότε επιτέλους σ αυτή τη χώρα θα πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλό μας, ποιος τους έχρισε εκπρόσωπους του καλού γούστου, και ποιος τους είπε ότι τους χρειαζόμαστε?? ας κρατήσουν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους γιατί γελοιοποιούνται περισσότερο δείχνοντας την κακία και την απέχθεια τους και τον ομοφοβικό τους εαυτό. στη ντουλάπα γρήγορα. αναρωτιέμαι πότε καλλιτέχνες και άλλα δημόσια πρόσωπα που όλοι ξέρουμε ότι είναι ομοφυλόφυλοι πότε θα βγούν να το πουν δημόσια, ειδικά όταν πολλοί απο αυτούς έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα και το κόστος για την αποκάλυψη θα είναι μηδαμινό, τι ανάγκη έχει μεγάλη καλλιτέχνιδα απ το χώρο του τραγουδιού θα χάσει τους θαυμαστές της? εγώ λέω ότι θα κερδίσει ακόμα περισσότερους, πραγματικά έχει μεγάλη σημασία να βγουν και να το πουν αυτοί θέλω να ζω για να τη δω εκείνη τη μέρα...

we'd rent a little world

Πέμπτη και η προσμονή του Σαββατοκύριακου μεγαλώνει, ειδικά το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο είναι και το πρώτο του φεστιβάλ κινηματογράφου που αρχίζει αύριο, οπότε είναι ακόμη πιο δυνατό, κατάμεστες αίθουσες απο λογής λογής θαμώνες του φεστιβάλ σταθερούς και καινούργιους, τα ενδιάμεσα πάνε έλα στις αίθουσες, οι καφέδες και τα φαγητά μεταξύ των διαλειμμάτων, η ατμόσφαιρα. καθώς καταβροχθίζω ένα πεντανόστιμο σουφλέ με σπανάκι και τυριά πανάλαφρο και διαιτητικό, χαμογελώ και αισθάνομαι χαρούμενη...ακούω μουσικές απο το ιντερνετικό off radio.gr που το καναν η παρέα του Κομνηνού γνωστού ραδιοφωνατζή της πόλης, διαβάζω το αφιέρωμα γνωστής Αθηναικής free press για την Θεσσαλονίκη, τα ίδια και τα ίδια όπως κάθε χρόνο και θλίβομαι να τα διαβάζω απο την πιο φρέσκια εφημερίδα της χώρας, αλλά είναι λογικό αφού το επιμελείται ο γνωστός πολυτάλαντος άνθρωπος των media στη θεσσαλονίκη που σε ολα του τα αφιερώματα διαβάζεις για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους της πόλης, διάφορους επιχειρηματίες που προφανώς διαπλέκονται μαζί του με διάφορους τρόπους, σε κάποια μαγαζιά παίζει μουσική, σε κάποια άλλα τρώει τσάμπα ή ντύνεται τσάμπα...20 χρόνια κοντέυω στην πόλη κι ακόμα δεν φύσηξε νέος αέρας δημιουργικών ανθρώπων ? Δεν μπορεί... ή πρέπει να ανοίξω το επόμενο μαγαζί στη θεσσαλονίκη και να τον καλέσω να μιξάρει μουσικές όπως χαρακτηριστικά λέει για τα τραγούδια που βάζει μέσω υπολογιστή βεβαίως βεβαίως, κάθε φορά....αλλά τι να πεις, στα μικρά και μεγάλα χωριά συνηθίζονται αυτά, καλύτερα ας μη γκρινιάζω πάλι άλλωστε έχω λόγους να είμαι χαρούμενη σήμερα, έπειτα απο μια εξέταση στο γυναικολόγο που την ανέβαλα για ένα χρόνο περίπου, πράγμα που δεν πρόκειται να ξανακάνω, και όλα ευτυχώς πήγαν καλά γιατί είχα είχα ακούσει τις τελευταίες βδομάδες διάφορα απο κορίτσια γύρω στα 20 τρομοκρατήθικα, είναι ένα απο τα πράγματα που δεν πρέπει με τίποτα να αμελούμε, Με τίποτα όμως, δεν έβγαλε τα μάτια του ο Παπανικολάου να βρει το test pap... ευχομαι να περάσετε καλά όσες και όσοι θα πάτε στο φεστιβάλ αλλά και οι υπόλοιπες που είστε στην Αθήνα ή κάπου αλλού, και ευχομαι και για μένα για τα γενέθλια μου να είμαι περιτρυγυρισμένη απο ανθρώπους που μ αγαπούν και τους αγαπώ, σας φιλώ......four to the floor i was sure, that you would be my girl.....

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Μικρές ιστορίες συνόρων του Γκασμέντ Καπλάνι, ματιά εκ των έσω αυτών που ζούνε δίπλα μας, τους οικονομικούς μετανάστες, απο που ήρθαν, γιατί έφυγαν απ τη χώρα τους, πως κατέληξαν εδώ!

ΠΕΡΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ

α και μιλώντας για ευγένεια και πάλι, έλεγα πως προτιμώ την ευγένεια των ξένων, όσο υποκριτική κι αν είναι, παρά τη γαιδουριά των δικών μας, μα σε σπρώχνει απροκάλυπτα στο δρόμο καποια κι ουτε που τη νοιάζει να σου πει ένα συγνώμη, άλλωστε ποσο υποκριτική μπορεί να ναι μια συγνώμη στο δρόμο? είναι μια ενέργεια μεταξύ δυο αγνώστων, ούτε θα τον ξαναδώ, ούτε θα με ξαναδεί, συγνώμη αλλά χάσαμε κάθε αίσθηση πια, είναι απλώς θέμα καλών τρόπων, ευγένειας και πολιτισμού

ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΑ ΖΩ?

Χτες βράδυ ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο την Αγ. Σοφίας έπεσα μπροστά στο γνωστό σκουπιδιάρικο που βγάζει ο δήμαρχος στις 9,30 με 10 το βράδυ για να τη σπάσει σε όλους όσους έκλεισαν τα μαγαζιά τους και θέλουν μετά απο μια κουραστική μέρα να πάνε άρον άρον σπίτι τους, σε όσους αποφασίζουν να βγούν για ένα ποτό νωρίς, σε όσους κινούνται στο κέντρο μπας και αποφασίσουν να απομακρυνθούν απ αυτό κόντρα στις εξαγγελίες του επαγγελματικού επιμελητηρίου που παροτρύνει να ψωνίζουμε στο κέντρο, ε αποφάσισα στωικά να περιμένω το επιπλέον 15λεπτο που θα έπρεπε να κάτσω πίσω απ το σκουπιδιάρικο, άλλωστε είχα χρόνο, μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, παρακολουθούσα τι άλλο? τους ανθρώπους που άδειαζαν τους κάδους, αν και αργά για τα δικά μου δεδομένα, δίπλα απ τους συμβατικούς κάδους υπήρχαν και 4 κάδοι ανακύκλωσης ξεχωριστοί για το κάθε είδος, αφού άδειασαν τους κάδους μάζεψαν ότι χαρτί υπήρχε έξω και πάνω στον κάδο ανακύκλωσης που ήταν φυσικά γεμάτος και τα έριξαν στο αυτοκίνητο μαζί με τα άλλα σκουπίδια , επίσης και τα πλαστικά μπουκάλια του νερού που ήταν δίπλα στον αντίστοιχο κάδο σκέφτηκα να πάρω το νούμερο του σκουπιδιάρικου και να πάρω τηλέφωνο στο δήμο για να το καταγγείλω, ένιωσα χαζή που κάθομαι και ξεπλένω κάθε πλαστικό μπουκάλι απο αναψυκτικά, κάθε κεσεδάκι απο γιαούρτι, κάθε γυάλινο μπουκάλι, για να κάνω πιο σωστά την ανακύκλωση μιας και αμα είναι μαζί με τα υπολλείματα του περιεχομένου τους κολάνε και δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά ότι μας κοροιδεύουν μπροστά στα μάτια μας, και η αλήθεια είναι ότι το υποψιαζόμουν, αλλά επειδή είμαι καχύποπτη γενικώς, θέλησα να δείξω καλή προαίρεση και να μη σκέφτομαι τα χειρότερα που τελικά εκτυλίχθησαν μπροστά στα μάτια μου, θυμήθικα μια πρόσφατη συζήτηση για τις χώρες της πρωην Γιουγκοσλαβίας ότι θα μας ξεπεράσουν μόλις μπουν στην ΕΕ κι αρχίσουν οι επιδοτήσεις και θα μείνουμε να κοιτάμε την πλάτη τους, εμείς οι ρυθμιστές των Βαλκανίων που ούτε μια ανακύκλωση της προκοπής δνε μπορούμε να φέρουμε σε πέρας, και μου έλεγε φίλος φοιτητής πριν 12 χρόνια στη Γιουγκοσλαβία πως υπήρχαν απο τότε κάδοι ανακυκλωσης εκει.....αναρωτιέμαι για αλλη μια φορά σε τι χωρα ζω, κάθε μέρα υπάρχει και μια αφορμή γιαυτό.

VICKY, CHRISTINA, BARCHELONA

Ξύπνησα με τις ειδήσεις που έλεγαν ότι ο Barack hussein obama είναι ο 44ος πρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών, η Αμερική μετά απο πολλά χρόνια ονειρεύεται γιαυτό έτρεξε να ψηφίσει, εδώ αντιθέτως και εκλογές να γίνουν δεν υπάρχει κανένας να σε εμπνευσει.... Αν αποφασίσεις ότι πρέπει να αρχίσεις να περπατάς και να αφήνεις το αυτοκίνητο στην άκρη, θα δεις ότι τα πεζοδρόμια δεν είναι φιλικά προς τους πεζούς, σε μια απόσταση 500 μέτρων κατέβηκα 3-4 φορές απ το πεζοδρόμιο γιατί ήταν κατειλειμένα απο αυτοκίνητα, πινακίδες, έργα, σε δρόμους πολυσύχναστους με κίνδυνο να σε χτυπήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. όσο για ποδήλατο, ούτε λόγος θέτεις τη ζωή σου σε άμεσο κίνδυνο.

Μιλώντας σε ένα σχετικό ρουμ τις προάλλες για πολιτισμό ήταν η συζήτηση, θα λεγα πως πολιτισμός είναι να σταματάς το αυτοκίνητό σου για να αφήσεις έναν πεζό να περάσει, να δίνεις προτεραιότητα σε κάποιον που πάει να στρίψει, να μη μιλάς στη διάρκεια μιας ταινίας ειδικά όταν δεν είσαι σε multiplex και δεν βλέπεις το σικουέλ της πιο εμπορικής ταινίας της χρονιάς και είσαι στο Ολύμπιον και παρακολουθείς την τελευταία ταινία του Γούντι Αλεν, vicky, christina, Barchelona με την αγαπημένη του τα τελευταία χρόνια Σκάρλετ Γιόχανσον και την Πενέλοπε Κρουζ που τα δίνει όλα και πάει γραμμή για το όσκαρ παίζοντας τον εαυτό της και ένα Χαβιέ Μπαρδέμ τόσο γοητευτικό και σέξυ που έκανε ακόμα και λεσβίες να ανατριχιάζουν... αλλά το σέξυ δεν έχει φύλο.. ιδιαίτερη μνεία στο φιλί μεταξύ της σκάρλετ και της πενέλοπε... πάντως αυτό που συζητούσαμε έιναι πως όσο και να προσπαθήσει η σκάρλετ και οι περισσότερες αμερικανίδες ηθοποιοί δε θα καταφέρουν ποτέ να φτάσουν το παίξιμο της πενέλοπε κι αυτό γιατί η πενέλοπε κατά κάποιον τρόπο υποδύεται τον εαυτό της, ενώ η μπουμπουκωτή σκάρλετ έτσι τη λέει η Βάσω, πως να παίξει την τρελή και πως να σε εμπνευσει ερωτικά δίπλα στην πενέλοπε που με το μονο που μπορείς να τη φανταστείς είναι να φοράει τις πυζάμες της και να βλέπει τηλεόραση στο παιδικό της δωμάτιο...ωραίες εικόνες και της Βαρκελώνης, καλυτερη τουριστική προβολή δε θα μπορούσε να της γίνει, ο Αρης ακούει???? hello???

ΠΟΤΑ ΠΟΥΛΑΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΡΕ ΦΙΛΕ

Γίνονται συνεχώς καινούργια μαγαζιά στην πόλη, cafe-bar, restaurant, και χτες πήγα σε ένα απο αυτά στο οποίο είχα ξαναπάει αλλά απόγευμα, και ένα βράδυ καθημερινής που δεν είχε καθόλου κόσμο και κάθησα μισή ώρα οπότε δεν πιάνεται, χτες Σάββατο πήγα βράδυ, ο κόσμος ετερόκλητος, κάπου μεταξύ 25 και 45 αλλά σε συσκευασία ότι να ναι, συνάντησα κόσμο που είχα να δω μια 15ετία και βάλε, σκέφτηκα ότι προφανώς επειδή το συγκεκριμένο μαγαζί είναι καινούργιο, ο κόσμος έτρεξε να το δει. Η μουσική που την προηγούμενη φορά κινούνταν στα όρια του εξιδεικευμένου electro, χτες βράδυ ήταν απο αδάφορη μέχρι κι ενοχλητική για τα αφτιά μου, κάποια στιγμή μέχρι και michael jackson έπαιξε...η απογοήτευση όμως ήταν στα ποτά κι αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως ανοίγεις ένα μαγαζί τέτοιου είδους, ρίχνεις τόσα λεφτά στη διακόσμηση, φροντίζεις να υπάρχουν ωραίες σερβιτότρες, γυμνασμένοι barman κάνεις ολο το περιτύλιγμα και ξεχνάς το περιεχόμενο. Για να πάω σε ένα τέτοιο μαγαζί αγαπητοί μου, θα πάω για να πιω ένα ρημαδοποτό που θα το πληρώσω 8-10 ευρώ γιατί να μην είναι αυτό που θα με ικανοποιήσει? ποτα πουλάς στην τελική. Στηρίζουμε τους επαγγελματίες του χώρου όταν κι αυτοί μας σέβονται, χτες στον αντίποδα πήγα σε ενα εστιατόριο που το έχουν παιδιά του χώρου μας, το φαγητο πολύ νόστιμο, η ατμόσφαιρα καθαρή, οι τιμές φθηνότερα κι απ το σουβλατζίδικο της γειτονιάς για πιτόγυρο στο χέρι, εύγε κι ελπίζω να το κρατήσουν έτσι.Δε λέω ονόματα για κανένα απο τα δυο, ανακαλύψτε τα μόνες σας.

ΞΗΛΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΕΛΑΙΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΒΕΛΟΥΔΑ?

Μένω, δουλεύω συγκεκριμένα, σε μια γειτονιά που μυρίζει κάτουρο και σκουπιδίλα, όχι μόνο μπροστά στους κάδους που δεν τους πλένουν ποτέ, παντού, μ' αρέσει που η Τούμπα συγκαταλέγεται στις περιοχές τις Ανατολικής Θεσσαλονίκης που θεωρούνται προνομιούχες και αναβαθμισμένες σε σχεση με τις περιοχές που βρίσκονται δυτικά γιαυτό και τα ενοίκια είναι ανεβασμένα παρόλο που τα σπίτια έχουν κοντινή απόσταση το ένα απο το άλλο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. κάποτε έβλεπα μια φορά την εβδομάδα το αυτοκίνητο που πλένει τους κάδους να περνάει μπροστά απο το δρόμο και να τους πλένει, εδώ και περισσότερο απο ένα χρόνο αυτό έχει σταματήσει και να σκεφτείς ότι το Σάββατο γίνεται λαική εδώ και πετάνε μέσα στους κάδους ότι έχει απομέινει απο σαπισμένα φρούτα και λαχανικά, ψάρια κλπ Φαίνεται πως επειδή δεν πρόκειται να ξαναβγεί ο δήμαρχος έχει αδιαφορήσει εντελώς ειδικά στις γειτονιές γιατί στο κέντρο το μόνιμο πρόβλημα είναι οι συχνές συναντήσεις με τα σκουπιδιάρικα το απόγευμα, το βράδυ, συνήθως τις ώρες αιχμής. Ακόμα και οι πεζοί οδοκαθαριστές που σκουπίζουν τους δρόμους έχουν κι αυτοί ατονήσει, τις προάλλες βγαίνοντας απο το αυτοκίνητο πάτησα στο μικρό κομμάτι χώματος που υπάρχει συνήθως στα πεζοδρόμια για τα δένδρα που είναι φυτεμένα εκεί και γέμισα λέπια!!! φαίνεται σκουπίζουν το πεζοδρόμιο και πετούν τα σκουπίδια που δεν φαίνονται εκεί μέσα, μαζεύουν μόνο αυτά που φαίνονται...αλλά αυτό συμβαίνει γενικότερα, όπου μπορούν κρύβουν τα σκουπίδια κάτω απ το χάλι γιαυτό βρωμάνε όλα...Χτές πήγα στο partizan για φαγητό είχε ένα πιάτο ημέρας και φάγαμε αυτό, κοκινιστό με ρύζι μετά ήπιαμε και καφέ, με άριστα το δέκα βάζω 7 στο φαγητό, και στον καφέ βάζω 8 αλλά στο περιβάλον βάζω 10, θα ξαναπάω να δοκιμάσω τα ποτά τους, θα μπορούσα να το κάνω στέκι μου, μ αρέσει ο χώρος, η μουσική αν και εκείνη την ώρα ήταν ψιλοαδιάφορη, πιστεύω ότι σε άλλη ώρα θα είναι καλή, έχει μεγάλες δυνατότητες θα ξανάρθω με ευχαρίστηση, άσε που θύμισε ένα ωραίο παρόμοιο στην istanbul...
πήγα και στο bliss στην αριστοτέλους, μικρό συμπαθητικό με ωραία μουσική θέλω να δοκιμάσω και τον καφέ τους γιατί ακουσα τα καλύτερα, αλλά δεν έχω προσωπική άποψη ακόμα, έχει και κάποια πιάτα σαλάτες, σάντουιτς.λες να ξεφύγαμε απ το βελούδο και τον πολυέλαιο επιτέλους? μακάρι

ΚΑΙ ΚΟΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ

Ο brand peet έδωσε 100,000 δολάρια για την καμπάνια της προώθησης του γάμου των ομοφυλόφιλων στις ΗΠΑ...και κούκλος και εύαίσθητος, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αρνείται στον άλλον τη ζωή του, ακόμη κι αν διαφωνεί μ αυτήν δήλωσε....είπατε τίποτα? μήπως να τον καλέσουμε στη Ρόδο για το δικαστήριο για το δήμαρχο της Τήλου που θα γίνει μεθαύριο μπας και αθωωθεί ο ανθρωπος???

ΜΑDONNA MIA

πρωτοφαnές μποτιλιάρισμα, γιόρτασαν οι Ελληνες την Ευρωπαική ημέρα χωρίς αυτοκίνητο....no comments.Το πέρασμα απο το καλοκαίρι στο χειμώνα μας βρήκε απροετοίμαστους με 12 βαθμούς την Παρασκευή και γύρω στους 15 την Κυριακή, βγήκαν άρον άρον ότι σε μπουφάν ημιχειμερινό υπήρχε στη ντουλάπα πριν κατέβουν τα χειμωνιάτικα που κι αυτά δεν αργούν....Οι προετοιμασίες για την κάθοδο των θεσσαλονικιών στην αθήνα γίνονται πυρετωδως, παλιοί και νέοι φίλοι θα ξανανταμωθούν, η madonna ενώνει, νομίζω πως αυτή η συναυλία θα είναι ένα flashback στο παρελθόν για όλους εμάς που θα βρεθούμε εκεί, θα μας γυρίσει 10 και πλέον χρόνια πίσω την εποχή που παιζόταν η Εβίτα στους κινηματογράφους και στην πρεμιέρα της ταινίας υπήρχαν θαυμαστές που είχαν ξυπνήσει απ τις 8 το πρωί για να πάρουν εισητήριο, και δε μιλάμε για την Νέα Υόρκη, το Λός Άντζελες ή το Λονδίνο και το μάντσεστερ για τη Θεσσαλονίκη μιλάμε...Tηλεφωνώντας στον οσε για να κλείσω εισητήρια, ο υπάλληλος μου είπε "ξέρετε είναι η συναυλία της Μadonna γιαυτό δεν έχει θέσεις" εκεί μένεις άφωνη και μετά ξεσπάς σε γέλια. Γουστάρω τις βόλτες πρωινιάτικα γαι ζεστό λάτε και χάζι στην Αιόλου, τις κλεφτές ματιές στα μαγαζιά, τον ποδαρόδρομο απο το σύνταγμα στην ομόνοια και τούμπαλιν, να θυμηθώ να πάω και στο my bar του φίλου μου του κυριάκου στου ψυρρή, στα γκαζομάγαζα για μπύρες, θέλω να χει καλό καιρό για να κάθομαι έξω και να χαζεύω...φίλους που θέλω να δω, που πάλι δε θα μπορέσω να τους δω όλους, και πάνω που λέω να τελιώσω αυτό το κέιμενο, η νετ παίζει το the next best thing....madonna mia
<

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 2008 ΑΚΟΜΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΜΕ ΦΟΛΕΣ

Eκείνο το βράδυ είχαμε δει την ταινία για τη ζωή της Εντιθ Πιάφ ήπιαμε ένα κρασί και φύγαμε για το σπίτι, φεύγοντας πέρασα απο τη Μαρτίου και στο δρόμο ήταν ένα μικρό γατάκι μια σταλιά που καθόταν στη μέση του δρόμου τρομαγμένο, το μαζέψαμε απ το δρόμο ήταν ασπρόμαυρο και πανέμορφο με μακρύ τρίχωμα μια χουφτίτσα όλο κι όλο. το πήραμε σπίτι και το βάλαμε να πιεί γάλα αλλά αυτό δεν κουνήθηκε, μετά του κάναμε φωλίτσα ένα καλαθι απο ποτά με διάφορες μπλούζες μέσα για να είναι ζεστό και κοιμήθικε, το πρωί το πήγα σε γιατρό και μόλις έφαγε κονσέρβα ζωντάνεψε κατά τη διάρκεια της μέρας το είχα μαζί μου στη δουλειά και μόλις δυνάμωσε ήρθε κάτω απ το γραφείο μου και άρχισε να προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω στα πόδια μου μέχρι που κούρνιασε στην αγκαλιά μου, έκτοτε το κουβαλούσα κάθε μέρα στη δουλειά μέχρι που μεγάλωσε έκανε τα πρώτα του εμβόλια, άρχισε να μένει σπίτι να παίζει, να γρατζουνάει, να θέλει να κοιμάται μαζί μας, αλλά ξυπνούσε μετά απο 2-3 ώρες ύπνου και ήθελε να παίξει, κάποια στιγμή άρχισε να βγαίνει στο μπαλκόνι και να κοιτάει στο δρόμο, μια φορά απ αυτές έπεσε απ το μπαλκόνι αλλά τη γλύτωσε με ένα ράγισμα στη λεκάνη, όταν το πήγαμε για στείρωση κυρίως για να υσηχάσει και να μην ξαναπέσει το είχαμε στα ζεστά όλο το βράδυ για να συνέρθει. Οταν έγινε καλά μόλις έβλεπε πόρτα έτρεχε σφάιρα έξω, είτε στην κύρια είσοδο του σπιτιού είτε στο μπαλκόνι με σκοπό να ξαναπηδήξει, απο το φόβο μου θεώρησα ότι θα ήταν καλό να είναι ελέυθερο έξω στην αυλή και έτσι το πήγα στο χωριό, ήταν ελεύθερο, έτρεχε γύρω γύρω, έγινε ο αρχηγός της αυλής, υπήρχε και σκυλί αλλά η φλάφυ είχε τα πρωτεία σε όλα, ανέβαινε πάνω στα κεραμίδια του σπιτιού και κυνηγούσε τα σπουργίτια, έγινε μέγας κυνηγός ποντικιών, ήταν όλη την ημέρα μέσα στην αποθήκη και το απόγευμα έβγαινε στην αυλή και έκανε τις βόλτες της. μέχρι το σάββατο 30 αυγούστου που κάποιος ασυνείδητος έριξε φόλα, κάποιος που ποτέ δεν τον πέιραξε, αφού δεν απομακρύνθηκε ποτέ απο την αυλή, κάποιος που ήθελε να κάνει κακό στους ανθρώπους και βρήκε το έυκολο θύμα, εν έτη 2008 σκότωσε ένα ζωντανό χωρίς λόγο και αιτία, κάποιος που θέλει να λέγεται άνθρωπος, άνθρωπος....το χειρότερο ζώο, το πιο ζώο απ όλα τα ζώα... ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι να ξεψυχήσει, έκλαιγε και παρακαλούσε να τη σώσουνε αλλά στάθηκε αδύνατο, ξεψύχησε αφού σπάραξε ολόκληρη κι αυτή και όλοι μας, δεν έχω τη δύναμη να δώσω ανάθεμα σ' αυτούς που το καναν αυτό, θέλω να πιστεύω ότι τίποτε δε μένει απλήρωτο στη ζωή,

ΣΑΒΒΑΤΟ...

H πόλη το Σάββατο παραείναι άδεια, περνώντας απο τα γνωστά πολυεθνικά εμπορικά μπας και ξέμεινε τίποτε απο τις εκπτώσεις απογοητέυομαι που δε βρίσκω ούτε t-sirt και πάω χωρίς ενοχές στο δισκοπωλείο λίγο πριν την παραλία στην Αγ. Σοφίας να πάρω μερικά cd <απο δικό μας> μαγαζί διαλέγω χωρίς σκέψη το καινούργιο των rainning plesure, των pink martini και της monica κάπου θα διάβασες για αυτή τη μικρή, είναι το πρώτο της άλμπουμ όλοι κάπου έχουμε διαβάσει για την εξαιρετική δουλειά της, και ανακαλύπτω πως τουλάχιστον ένα τραγούδι το ακούω κάθε μέρα απ το ραδιόφωνο... και είναι καλό, με την πρώτη ακρόαση πιστεύω πως με την δεύτερη τρίτη θα το εκτιμήσω καλύτερα. Η monica πρωτοτραγούδησε σα 14 της με τους rainning plesure στη σκηνή σπουδάζει μαθηματικά δεν ξέρει αν τελικά θα διαλέξει το τραγούδι ή τα μαθηματικά, αλλά οπωςδήποτε η μουσική έχει μεγάλη σχέση με τα μαθηματικά όλοι το λένε αυτό μην κοιτάς που εγώ δε βρίσκω καμμιά ομοιότητα. το βράδυ η πόλη είναι πιο άδεια απ' ότι τη μέρα, φυσάει λίγο, πέρνω το μπουφανάκι μου καλού κακού και πιάνω στασίδι στα έξω τραπεζάκια του bigaroun ο κόσμος έχει ανανεωθεί, καινούργιες φάτσες πολλές κοπέλες, κάποιες τραγουδάνε δυνατά απο μέσα γιορτάζουν γενέθλια, η Μ έχει φάει κόλλημα με γνωστή ηθοποιό και όλο αναφέρει και κάτι γιαυτήν όποτε βρισκόμαστε, έχει να ασχολείται μιας και στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, αλλά πάντα ο εαυτός μας φταίει γιαυτό.εγώ κάνω αλχημείες με τη σόδα μου, δεν μπορείς πια να πιείς καθαρό ποτό πουθενά στην πόλη, παρόλο που το πληρώνεις απο 7,5 έως 10 ευρώ, ουτε καν στα σχετικά μαγαζιά παρόλο που ειδικά σ αυτά θα πρεπε, μιας και οι πελάτες είμαστε μόνιμοι λίγο πολύ,. Τα καλοκαίρια είναι δύσκολα, οι λεσβίες τρέχουν στο καλαμίτσι και τις παρακείμενες παραλίες, οι gay έχουν πάει Μύκονο η πόλη είναι άδεια, στο καινούργιο bar restaurand banquet που άνοιξε στην Καλάρη εκεί που ήταν τα έπιπλα του Μαρμαρίδη το προσωπικό αδιαφορεί που μας βλέπει, αυτό που μου τη δίνει είναι ότι δεν είναι καν ευγενικοί σ' αυτά τα μαγαζιά σ αφήνουν και ξεροσταλιάζεις μέχρι να βαρεθείς να φύγεις. νομίζουν ότι ένα μαγαζί κρατιέται με τους Βόρειους του πανοράματος, το βλέπω να κλείνει ως το χειμώνα όπως τόσα και τόσα...οι κυριακές είναι οι χειρότερες μερες της βδομάδας δεν σου κάνει αισθηση να πας ούτε για μπάνιο μιας και ο αέρας συνεχίζεται, ούτε σινεμά, ουτε βόλτα αύριο αρχίζει μια ακόμα βδομάδα που θα μας φέρει πιο κοντα στις διακοπές μέχρι τότε ομως θα σου ξαναρθω...α το b το κανάλι που παίζει βιντεοκλιπ έχει ανανεώσει το στοκ του και πλέον βάζει και κάποια καινούργια, σε αναμονή του mtv ας βολευτούμε με ότι έχουμε.

OI ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Ξεκίνησα κι εγώ τις διακοπές μου την Πέμπτη 14 Αυγούστου, αφού είχα προνοήσει να κλείσω δωμάτιο σε νησί και 150 μέτρα απο μια παραλία, κι ονειρευόμουν να κάνω μπάνιο στις 9 το πρωί που θα ξυπνούσα να διαβάσω το βιβλιαράκι μου, να ακούω τις μουσικές μου, αλλά φευ όλα αυτά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες με το που είδα το δωμάτιο με θέα θάλασσα όπως μου είχαν πει και οπως είδα και στο ιντερνετ, το 2χ3 δωμάτιο είχε θέα στην αυλή του σπιτιού, όπου το συγκεκριμένο σπίτι ήταν το μοναδικό σπίτι που δεν ήταν χτισμένο με την τοπική αρχιτεκτονική, κατέβαινες μια απότομη κατηφόρα για να το προσεγγίσεις, μέσα είχε ένα διπλό κρεβάτι, μια κουνουπιέρα απο πάνω και ένα τραπεζάκι, ούτε μια καρέκλα να ακουμπήσεις ένα ρούχο και όσο για τη ντουλάπα μόλις την άνοιγες μια γλυκιά ευωδιά μούχλας σε πλημμύριζε, είπα να μην φανώ στριμένη απ την πρώτη στιγμή και δεν είπα τίποτα, αφού αφήσαμε τα πράγματα πήγαμε στην παραλία για φαγητό και για να τη δούμε κιόλας αλλά κι εκεί απογοήτευση, η παραλία ήταν η πιο παρακμιακή του νησιού, ήταν γεμάτη ξεραμένα φύκια που ανέδιδαν μια άσχημη μυρωδιά το φαγητό στη διάσημη ταβέρνα του νησιού αποδείχτηκε μετριότατο και πάλι δεν είπα τίποτα, κάναμε το μπάνιο μας και κατευθυνθήκαμε στη χώρα, κόσμος πολύς κυρίως οικογένειες που φώναζαν, μιλούσαν δυνατά στο κινητό, και στους γύρω τους, μια μυρωδιά τσίκνας παντού απ τα παρακείμενα σουβλατζίδικα, ήπιαμε το ποτό μας και πήγαμε στο δωμάτιο, εκεί διαπιστώσαμε πως δεν τολμούσες να ανοίξεις την κουνουπιέρα γιατί τα κουνούπια καραδοκούσαν. την άλλη μέρα ψάξαμε αγωνιωδώς για δωμάτιο σε όλα τα καταλύματα του νησιού αλλά λόγω της μέρας δεν υπήρχε τίποτα, πήραμε την απόφαση να φύγουμε τίποτα δε μας κρατούσε εκεί και πηγαμε στον αγαπημένο μου προορισμό αφού υποστήκαμε την ταλαιπωρία της επιστροφής απο την ίδια διαδρομή και στις 10 το βράδυ φτασαμε στην Αλόνησσο. Η διαφορά ήταν εμφανέστατη απο τα δωμάτια ακόμα, ένα τεράστιο δωμάτιο με θέα τη θάλασσα, διακοσμημένο με έπιπλα σε ωραία μπλέ χρώματα, κάδρα απο μια τοπική ζωγράφο με τοπία του νησιού καθαρά σεντόνια και πετσέτες το πρωτο βράδυ δε βγήκαμε καν έξω καθήσαμε στο μπαλκόνι και απολαύσαμε τη θέα της πανσέληνου, το άλλο πρωί πήγαμε για καφέ και απολάυσαμε την ησυχία και την ομορφιά του τοπίου οι τουρίστες στην πλειονότητά τους ήσυχοι και διακριτικοί οι τόνοι χαμηλοί, αισθανθήκαμε αμέσως ότι τώρα αρχίζουν οι διακοπές μας και πράγματι τότε άρχισαν με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Αλόνησσο και αυτή η βδομάδα ήταν θαρρεί και ήμασταν εκεί ένα μήνα και βάλε. Οι άνθρωποι ευγενέστατοι, το φαγητό απλά τέλειο, ο σύλλογος ενοικιαζομενων δωματίων ο πιο οργανωμένος που υπάρχει και ενημερωμένος πάντα για ότι διαθεσιμότητα υπάρχει, ακόμα και 15 αυγουστο. και σκέφτομαι είναι τόσο δύσκολο πια να έχεις το σέρβις που αναλογεί στα χρήματα που πληρώνεις? πολύ φοβάμαι ότι ο τουρισμός μας θα συρρικώνεται κάθε χρόνο και μιας και είναι τα ίδια χρήματα είτε πας Ελλάδα είτε εξωτερικό, θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά να πάω κάπου έξω του χρόνου, ε μα....