Μετά απο τρείς μέρες που δεν είχα νέα του φίλου με πήρε τηλέφωνο προχτές, ανακουφισμένος, συζήτησε με τη γυναίκα του απλά και ξεκάθαρα πως δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι και πήρε την απόφαση αν θέλει να συνεχίσει να είναι μαζί του να πάνε να μιλήσουν σε κάποιον ειδικό και να προσπαθήσουν να ξαναγίνουν οικογένεια, της είπε ότι ακόμη κι αν δε θέλει να είναι μαζί του, δε θα τους εγκαταλείψει ποτέ (εργάζεται μόνον αυτός στο σπίτι) μάζεψε και τα παιδιά και επίσης τους το ανακοίνωσε τελεσίδικα πως ότι και να αποφασίσουν αυτός θα είναι δίπλα τους.
Ενοιωθε ξαλαφρωμένος και ακουγόταν αυτό απ το τηλέφωνο, χάρηκα που λίγο πολύ ήρθε στα λόγια μου και ακολούθησε τις συμβουλές μου.
Με χαρά σκέφτηκα πως αν δεν ήμουν διαθέσιμη αυτές τις 5 φορές που βρεθήκαμε την προηγούμενη βδομάδα και δεν του αφιέρωνα το χρόνο μου, μπορεί τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί πολύ δυσάρεστα, ή στην καλύτερη(?) να ήταν τελματωμένα ακόμη.
Ηταν πολύ μεγάλο μάθημα αυτή η ιστορία.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Γνωρίζοντας έναν οροθετικό
Μετά απο ένα πολύ κρύο Παρασκευοσάββατο και ήταν κρύο ακριβώς επειδή είμασταν συνεχώς έξω για δουλειά είπα την Κυριακή να την αφιερώσω στον εαυτό μου, αμ δε! Αλλαι αι βουλαί μπλα μπλα μπλα... Χτυπάει το τηλέφωνο στις 11 το πρωί, ηταν φίλος απ τα παλιά, κατά συνθήκη φίλος, είχα να τον δω μερικούς μήνες και τον είδα με αφορμή μια δουλειά, ήθελε να βρεθούμε ήθελε να μου μιλήσει..(!)
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου σαν λάμψεις, δυοίωνες κυρίως, σκέφτηκα ότι αν είχε οικονομικά προβλήματα προφανώς δεν βρήκε τον κατάλληλο δανειστή, πάνε οι ελάχιστες καλές μέρες που είχα λεφτά, να χώρισε με τη γυναίκα του? και πάλι σ' εμένα βρήκε να το πει? πιο πιθανό ήταν να μου πει ότι έπεσε στα ναρκωτικά αυτός ή κάποιο απ' τα παιδιά του, ή το άλλο το πολύ πιθανό ότι ένα απο τα παιδιά του ήταν gay, σε λίγο θα το μάθαινα όμως κι άφησα τις σκόρπιες και δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη.
Συναντηθήκαμε και μόλις παραγγείλαμε αρχίζει: Αυτό που θα σου πω είναι κάτι συνταρακτικό, πρέπει να είσαι έτοιμη να το ακούσεις και εννοείτε ότι βασίζομαι στην εχεμύθειά σου...????
Είμαι φορέας του aids!
Γκράουπ, κάτι ένοιωσα να σπάει στον αέρα, πολλά περίμενα να ακούσω αλλά όχι ΑΥΤΟ, με τίποτα όμως!
Καταρχάς δεν είναι gay, οπότε πως να μου πάει το μυαλό, έχω εκατό χιλιάδες φίλους gay και χωρίς ποτέ να το σκεφτώ σοβαρά αν και θα πρεπε, είναι χίλιες φορές πιο πιθανό να κολλήσουν κάτι τέτοιο απο έναν οικογενειάρχη στρ8 και σε γενικές γραμμές με σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή εκτός γάμου, όπως αποδείχτηκε απο τα λεγόμενά του.
Το κόλλησε σε κάποια απο τις ελάχιστες σεξουαλικές του επαφές που είχε σε όλη την περίοδο του εικοσιπενταετή γάμου του...
Πως το ανακάλυψε, κάποια στιγμή κάποιος παρατήρησε πως είχε πρήξιμο στους λεμφαδένες του, πήγε σε ένα γιατρό νομίζοντας ότι έχει καρκίνο και του είπε ότι είναι οροθετικός, φυσικά κατέρρευσε ο κόσμος του, απομονώθηκε απο τους φίλους και τις παρέες του, το είπε στη γυναίκα του αλλά αποφάσισαν να μην το πουν στα παιδιά γιατί πιστεύει ότι θα τον απορρίψουν, παρακαλάει να είχε κάποια άλλη αρρώστια οποιαδήποτε γιατί πρώτα ο ίδιος πιστεύει πως είναι στιγματισμένος, (είναι σα να το γράφει το κούτελό μου, μου λέει) το ίδιο και χειρότερα πιστεύει η γυναίκα του νομίζοντας ότι το ξέρουν όλοι, φόβος, απέχθεια, εγωισμός, άγνοια και ξανά φόβος συναισθήματα που εναλλάσονται.
Φοβάται μην κολλήσει κάποιος δικός του, προσέχει στη δουλειά, στο σπίτι, για παρέες ούτε λόγος πια, τον πειράζει που δεν μπορεί να πιει ένα ποτηράκι, νιώθει αποξενωμένος απο παντού, στο σπίτι υπάρχει ένας πόλεμος, η σεξουαλική του ζωή έχει λήξει, αλλά και η συζυγική το ίδιο, γυρνάει απο τη δουλειά, ζεσταίνει το φαγητό του να φάει, ενώ η γυναίκα του κοιμάται, νοιώθει ξένος στο ίδιο του το σπίτι, τα παιδιά είναι αμήχανα και απορημένα, η σύζυγος τον φορτώνει με ενοχές του τύπου ότι και να κάνουμε δεν διορθώνεται τίποτα, είναι σαν ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται απ τη δουλειά χωρίς σκοπό και νόημα. εγκλωβισμένος σ' αυτό, με προχωρημένη κατάθλιψη, με σκέψεις ακόμα και αυτοκτονίας, συν τοις άλλοις βασανίζεται απο ενοχές που έχει φορτώσει την οικογένειά του με ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η μόνη του παρηγοριά είναι η εκκλησία, το γεγονός ότι ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον ήταν επειδή έφτασε στα όρια του και δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, να ακούσει μια παρηγορητική κουβέντα, να ακούσει μια άποψη του πως να συμπεριφερθεί όντας σε δεινή θέση φταίχτης για όλα όσα προκάλεσε στο γάμο του, να δώσει ένα τέλος ή μια λύση για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά εφόσον ακόμη έχει τη δύναμη.
Τι λες σ' αυτόν τον άθρωπο πέρα απο τα τετριμμένα, τα ελάχιστα που ξέρεις, χρήζει επαγγελματικής βοήθειας, το ξέρει, αλλά ταυτόχρονα χρήζει βοήθειας περισσότερο η σύζυγός του και τα παιδιά που άποψή μου είναι ότι πρέπει να το μάθουν, πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, να αναθεωρήσει τα πράγματα, να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον προσέχει, αυτό όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα προς το παρόν αφού αυτό που τον νοιάζει είναι να ξανανοιώσει πως τον αγαπούν, το χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές, νομίζω όμως πως η αγάπη είναι αρκετή για να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις, κι αυτό του είπα.
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου σαν λάμψεις, δυοίωνες κυρίως, σκέφτηκα ότι αν είχε οικονομικά προβλήματα προφανώς δεν βρήκε τον κατάλληλο δανειστή, πάνε οι ελάχιστες καλές μέρες που είχα λεφτά, να χώρισε με τη γυναίκα του? και πάλι σ' εμένα βρήκε να το πει? πιο πιθανό ήταν να μου πει ότι έπεσε στα ναρκωτικά αυτός ή κάποιο απ' τα παιδιά του, ή το άλλο το πολύ πιθανό ότι ένα απο τα παιδιά του ήταν gay, σε λίγο θα το μάθαινα όμως κι άφησα τις σκόρπιες και δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη.
Συναντηθήκαμε και μόλις παραγγείλαμε αρχίζει: Αυτό που θα σου πω είναι κάτι συνταρακτικό, πρέπει να είσαι έτοιμη να το ακούσεις και εννοείτε ότι βασίζομαι στην εχεμύθειά σου...????
Είμαι φορέας του aids!
Γκράουπ, κάτι ένοιωσα να σπάει στον αέρα, πολλά περίμενα να ακούσω αλλά όχι ΑΥΤΟ, με τίποτα όμως!
Καταρχάς δεν είναι gay, οπότε πως να μου πάει το μυαλό, έχω εκατό χιλιάδες φίλους gay και χωρίς ποτέ να το σκεφτώ σοβαρά αν και θα πρεπε, είναι χίλιες φορές πιο πιθανό να κολλήσουν κάτι τέτοιο απο έναν οικογενειάρχη στρ8 και σε γενικές γραμμές με σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή εκτός γάμου, όπως αποδείχτηκε απο τα λεγόμενά του.
Το κόλλησε σε κάποια απο τις ελάχιστες σεξουαλικές του επαφές που είχε σε όλη την περίοδο του εικοσιπενταετή γάμου του...
Πως το ανακάλυψε, κάποια στιγμή κάποιος παρατήρησε πως είχε πρήξιμο στους λεμφαδένες του, πήγε σε ένα γιατρό νομίζοντας ότι έχει καρκίνο και του είπε ότι είναι οροθετικός, φυσικά κατέρρευσε ο κόσμος του, απομονώθηκε απο τους φίλους και τις παρέες του, το είπε στη γυναίκα του αλλά αποφάσισαν να μην το πουν στα παιδιά γιατί πιστεύει ότι θα τον απορρίψουν, παρακαλάει να είχε κάποια άλλη αρρώστια οποιαδήποτε γιατί πρώτα ο ίδιος πιστεύει πως είναι στιγματισμένος, (είναι σα να το γράφει το κούτελό μου, μου λέει) το ίδιο και χειρότερα πιστεύει η γυναίκα του νομίζοντας ότι το ξέρουν όλοι, φόβος, απέχθεια, εγωισμός, άγνοια και ξανά φόβος συναισθήματα που εναλλάσονται.
Φοβάται μην κολλήσει κάποιος δικός του, προσέχει στη δουλειά, στο σπίτι, για παρέες ούτε λόγος πια, τον πειράζει που δεν μπορεί να πιει ένα ποτηράκι, νιώθει αποξενωμένος απο παντού, στο σπίτι υπάρχει ένας πόλεμος, η σεξουαλική του ζωή έχει λήξει, αλλά και η συζυγική το ίδιο, γυρνάει απο τη δουλειά, ζεσταίνει το φαγητό του να φάει, ενώ η γυναίκα του κοιμάται, νοιώθει ξένος στο ίδιο του το σπίτι, τα παιδιά είναι αμήχανα και απορημένα, η σύζυγος τον φορτώνει με ενοχές του τύπου ότι και να κάνουμε δεν διορθώνεται τίποτα, είναι σαν ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται απ τη δουλειά χωρίς σκοπό και νόημα. εγκλωβισμένος σ' αυτό, με προχωρημένη κατάθλιψη, με σκέψεις ακόμα και αυτοκτονίας, συν τοις άλλοις βασανίζεται απο ενοχές που έχει φορτώσει την οικογένειά του με ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η μόνη του παρηγοριά είναι η εκκλησία, το γεγονός ότι ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον ήταν επειδή έφτασε στα όρια του και δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, να ακούσει μια παρηγορητική κουβέντα, να ακούσει μια άποψη του πως να συμπεριφερθεί όντας σε δεινή θέση φταίχτης για όλα όσα προκάλεσε στο γάμο του, να δώσει ένα τέλος ή μια λύση για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά εφόσον ακόμη έχει τη δύναμη.
Τι λες σ' αυτόν τον άθρωπο πέρα απο τα τετριμμένα, τα ελάχιστα που ξέρεις, χρήζει επαγγελματικής βοήθειας, το ξέρει, αλλά ταυτόχρονα χρήζει βοήθειας περισσότερο η σύζυγός του και τα παιδιά που άποψή μου είναι ότι πρέπει να το μάθουν, πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, να αναθεωρήσει τα πράγματα, να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον προσέχει, αυτό όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα προς το παρόν αφού αυτό που τον νοιάζει είναι να ξανανοιώσει πως τον αγαπούν, το χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές, νομίζω όμως πως η αγάπη είναι αρκετή για να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις, κι αυτό του είπα.
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Μέρες Κρίσης
Λίγο πριν πέσω για ύπνο στο καθιερωμένο ζάπινγκ που έχει γίνει πολύ δύσκολο πια με τον νέο αποκωδικοποιητή εκεί που ήταν απλά τα πράγματα και είχες ένα τηλεκοντρόλ τώρα έχεις δύο και αν δε θέλεις να σου σπάσουν τα νεύρα όπως τα δικά μου αγοράζεις με 45 ευρώ την κάρτα αποκωδικοποιητή που μπαίνει στην τηλεόρασή σου αν είναι συμβατή και ξεμπερδεύεις, δεν έχω αγοράσει ακόμα αλλά θα αναγκαστώ, αλλά ξέφυγα, ήθελα να πω πως πάνω στο ζάπινγκ έπεσα στην τηλεταινία μάλλον ή μπορεί να ήταν και κανονική ταινία θα σε γελάσω, <ο Χριστός ξανασταυρώνεται> στο κανάλι της Βουλής (!) στα γαλλικά με την Μελίνα Μερκούρη και αρκετούς Γάλλους ηθοποιούς αλλά και Δήμο Σταρένιο respect γερο Λαδάς που άφησε εποχή!
Εννοείται ότι κόλλησα και το είδα μέχρι τέλους, το είχα πετύχει κάπου στη μέση, βλέποντας το σήριαλ ως παιδί την εποχή των δύο κρατικών καναλιών δεν είχα καταλάβει και τόσα πολλά πράγματα πέραν του ότι ήταν ένα σήριαλ που άξιζε τα λεφτά του σε σχέση με άλλα που παρακολουθούσα, αλλά βλέποντας το ξανά, σκέφτηκα πόσο μπροστά ήταν για την εποχή ένα τέτοιο σήριαλ που ούτε λίγο ούτε πολύ τα βάζει με τη θρησκεία, φοβερή ατάκα του Τούρκου αγά την ώρα που πάει να χαιρετήσει τον προεστό Πατριαρχέα που ξεψυχάει, λέει ο Πατριαρχέας < Με τέτοια ζωή είναι σίγουρο ότι θα πάω στην κόλαση, ποτά, γυναίκες κλπ, και λέει ο Τούρκος εμένα η δική μου θρησκεία με τέτοια ζωή που κάνω μου υπόσχεται πιλάφια και ουρί του παραδείσου, τελικά μήπως μας λένε ψέματα και οι δύο θρησκείες>? νομίζω πως επιβάλεται να ξαναδιαβάσω σε δεύτερη ανάγνωση κάποια έργα του Νίκου Καζαντζάκη.
Φέτος το φεστιβάλ κινηματογράφου γίνεται Δεκέμβριο, είναι η πρώτη φορά μετά απο αρκετά χρόνια που δεν το παρακολουθώ απο κοντά, διαβάζω ότι κόπηκε στο μισό η επιχορήγησή του απο το υπουργείο πολιτισμού, ότι στην τελετή έναρξης δεν παρίστατο κανένας επίσημος κρατικός λειτουργός και θυμάμαι λόγους επι λόγων σε παλαιότερες τελετές απο τον Υπουργό Πολιτισμού μέχρι το Νομάρχη και το Δήμαρχο κάνα δίωρο περίπου πριν αρχίσει η ταινία σ' έπιανε η νύστα να ακούς όλους αυτούς τους λιμάρηδες, καλύτερα έτσι πιο λιτά πιο φεστιβαλικά χωρίς φανφάρες και στολίδια, αλλά ελπίζω να μην το καταργήσουν εντελώς στα πλαίσια των περικοπών απο παντού και βεβαίως βεβαίως την στήριξή τους στις νύχτες πρεμιέρας.
Κατά τα άλλα περιμένουμε κύμα κακοκαιρίας λένε τα δελτία καιρού απο αύριο κιόλας και ελπίζω να είστε όλοι στα ζεστά και να χετε κι ένα πιάτο φαγάκι ε και ένα κρασί και μια παρέα και είναι όλα καλά, δε χρειάζονται πολλά στη ζωή για να μαστε χαρούμενοι, σας φιλώ.
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Η ιστορία της Κίτυ...
Στην αρχή τη βρήκε η Χ κοντά στο σπίτι της ήταν αδύνατη, φοβισμένη με το ένα μάτι βγαλμένο αλλά παρ' όλα αυτά ήταν καλοσυνάτη όταν σ' έβλεπε με το άλλο μάτι, συναχωμένη με κρίσεις βήχα αλλά πολύ κοινωνική, μόλις της μίλησε άρχισε να την ακολουθεί (η Χ μιλάει σε όλα τα ζωάκια κι αν ήταν δυνατόν θα τα μάζευε όλα στο σπίτι, είμαι σίγουρη ότι αν δεν σιχαινόταν τη μυρωδιά που βγάζουν κάποια όπως π.χ. αγελάδες, πρόβατα, άλογα θα ήταν ικανή να μαζέψει και τέτοια)όμως την άφησε και συνέχισε το δρόμο της, σκεπτόμενη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη βάλουμε μέσα. Πέρασαν 2-3 μέρες κι ένα απόγευμα μας πήρε τηλέφωνο η Μ που μας είπε ότι βρήκε ένα γατί στο δρόμο που ήθελε φροντίδα κι αν θέλουμε να πάμε να την πάρουμε, Η χ ήταν σίγουρη ότι ήταν το ίδιο γατί που είχε συναντήσει, με πολύ σιγουριά μάλιστα, εγώ έλεγα σιγά μην διέσχισε ολόκληρη εγνατία χωρίς να την πατήσουν αλλά να που ήταν αυτή τελικά όπως διαπίστωσε όταν την παραλάβαμε.
... και ξαφνικά βρεθήκαμε με ένα γατί που έπρεπε να φροντίσουμε καχεκτικό, ταλαιπωρημένο αλλά παρόλα αυτά τόσο καλό, μόλις έφαγε μετά απο 2-3 μέρες και δυνάμωσε άρχισε να κόβε βόλτες στη γειτονιά, επειδή το φτάρνισμα κι ο βήχας και τα φλέματα συνεχιζόταν την πήγαμε μέσα σε τρελή νεροποντή στο γιατρό μας έδωσε αντιβίωση και σταγόνες για το μάτι μας είπε ότι είναι 1,5 έτους καθόλου δεν της φαινόταν για 6-7 μηνών το πολύ μας φάνηκε και για 13 μέρες τη φροντίζαμε και έτρωγε πρωί βράδυ απο εμάς και συνέχιζε το φαγητό της στα γύρω σπίτια που την τάιζαν οι γείτονες. Τέτοια λίμα, αλλά ήταν λογικό, ήθελε να ισοφαρίσει τις μέρες της πείνας. όταν τέλειωνε το φαγητό της ήθελε να ανέβει πάνω σου και να την αγκαλιάσεις, εδώ και μια βδομάδα αγνοείτε, θέλω να πιστέψω πως ερωτεύτηκε και πήγε να ζήσει με τον έρωτά της, ή πως την ερωτεύτηκε κάποιος κεραυνοβόλα και την πήρε σπίτι του.
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
2010 chef με ξερό ψωμί
Ξέρω ξέρω, είμαι απαράδεκτη, αλλά δεν μπορώ, αμα δω εκπομπή μαγειρικής στην τηλεόραση θα τη δω, μωρε δεν πα να ναι το χειρότερο ριάλιτυ, εγώ θα τη δω.
Και εδώ που τα λέμε αν εξαιρέσεις κάτι μικρολαθάκια απο τους παίκτες όπως μια φορά που μαγείρεψαν με κρέμα γάλακτος και μπέικον οκ, βλέπετε μια χαρά κι έχεις και μια αγωνία μη σου πω και δύο αν θα κάνει το ραβιόλι στο σωστό πάχος ή αν το πιάτο μοιάζει με έργο τέχνης ή είναι τουρλουμπούκι ή ακόμα ακόμα τα τσίπς τυριού θα ψηθούν στο σωστό χρόνο ψησίματος ή θα είναι μαλακά...
Α όλα κι όλα μετά απο τόσο καιρό ενδελεχούς παρακολούθησης του kitchen nightmares
Ακόμη και γω που δεν φημίζομαι για τις μαγειρικές μου ικανότητες κάτι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω, μέχρι που θα άνοιγα εστιατόριο αν δεν είμασταν με τα τσαρούχια σε εποχή μεγάλης κρίσης που το χρήμα είναι κάτι που περισσότερο θυμόμαστε παρά το έχουμε, τύπου θυμάσαι τότε που πίναμε τρεις τεκίλες κάθε βράδυ? ε καμμία σχέση, τώρα βγαίνεις μια φορά τη βδομάδα για ένα τσάι που κοστίζει 3,5 ευρώ και σου φαίνεται και εξωφρενικό το πόσο!
Και τελικά ποιος μπορεί να μας πει τι θα γίνει? πόσο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα? θα βγάλουμε το μήνα? θα τη βγάλουμε ως τα χριστούγεννα? θα ξαναφάμε μπον φιλέ ή θα τη βγάζουμε με ψωμί ελιά και πολύ μας είναι?
Στα αγωνιώδη αυτά ερωτήματα δεν έχω απάντηση γιαυτό κάθομαι και παρακολουθώ με τις ώρες ριάλιτυ και εκπομπές μαγειρικής προφανώς μ' έχει πιάσει κατοχικό σύνδρομο ή μπορεί και να το κουβαλούσα πάντα στο dna μου, απλώς τώρα βγαίνει στη φόρα και προφανώς δε βγαίνει μόνο σε μένα βλέποντας τις τηλεθεάσεις αυτών των εκπομπών.
Σκέφτομαι τι ωραίο που θα ήταν να μπορούσες να δοκιμάσεις κιόλας απ τα πιάτα ή να γέμιζες την κατσαρόλα σου απευθείας μ αυτό που μαγειρεύεται! αλλά επειδή αυτό αργεί ακόμα να γίνει ας πιαστώ να κάνω κανένα φαγητό γιατί μ' αυτά και μ' αυτά μ' έπιασε και μια λιγούρα....
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
I am love του Λούκα Γκουαντανίνο
Σάββατο, πρωί κάνω τα καθιερωμένα ψώνια της εβδομάδας και πέφτω πάνω σε γκρούπ με υποψήφιο Δήμαρχο και τη συνοδεία του, μαζί και οι κάμερες και φυσικά είμαι αγουροξυπνημένη με όρθιο μαλλί και ο υποψήφιος με αιφνιδιάζει πιάνοντας μου το χέρι πριν καλά καλά καταλάβω τι γίνεται(!)θα μας βοηθήσετε με ρωτάει με σιγανή φωνή, θα προσπαθήσω ψελλίζω, αν γεμίσετε με ποδηλατόδρομους την πόλη....ήθελα να του πω να ξαναπεράσει απο τη γειτονιά μια μέρα που δεν έχει λαική για να δει πόσο βρώμικη και παραμελημένη είναι, δεν το είπα φυσικά, πάλι καλά που είπα κι αυτά που είπα, η Τούμπα δεν έχει ποδηλατόδρο μου λέει, ναι και είμαστε στο έλεος των αυτοκινήτων απαντώ, όλα αυτά ενώ μου κρατάει το χέρι...
Το μεσημέρι ανεβαίνουμε στα κάστρα και πάμε τοίχο τοίχο για ούζο, με το ζόρι βρίσκουμε τραπέζι, οι τιμές είναι πολύ χαμηλές 10 ευρώ το άτομο περίπου. γιαυτό προφανώς και είναι τίγκα μεσημέρι βράδυ, ο κόσμος τα ψάχνει πια.
Περπατάμε στην παραλία και απολαμβάνουμε ένα υπέροχο φθινοπωρινό απόγευμα, όταν βραδυάσει αποφασίζουμε να πάμε σινεμά στο Ολύμπιον, ξέρουμε ότι συνήθως θα είμαστε εμείς κι εμείς, αλλά η αίθουσα γεμίζει αμέσως, ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 60, βλέπω φάτσες που παρελαύνουν απο τις σελίδες με τα κοσμικά της πόλης.
Στα πρώτα λεπτά της ταινίας καταλαβαίνω γιατί, στο διάλειμμα η Μ λέει ότι όλοι αυτοί ήρθαν να δουν πως ζουν οι πραγματικοί αστοί, έχει δίκιο.
Η ταινία είναι ένα δείγμα αισθητικής που παραπέμπει σε ανάλογες ταινίες του Ιταλικού νεορεαλισμού.
I am love του Λούκα Γκουαντανίνο μια ταινία που βάζει στο μικροσκόπιο τη διακριτική Μιλανέζικη μπουρζουαζία με τη γοητεία αλλά και την υποκρισία της.
Η ιστορία ξεκινάει στο Μιλάνο, όπου η Emma (Tilda Swinton) διοργανώνει ένα οικογενειακό δείπνο γενεθλίων στο υπέροχο παραδοσιακό της σπίτι. Ο επίτιμος καλεσμένος είναι ο πεθερός της Emma, ο Ferzetti, ο οποίος κλέβει την παράσταση ανακοινώνοντας τη μεταβίβαση της οικογενειακής επιχείρησης, από κοινού, στον σύζυγο της Emma και τον νεαρό όμορφο υιό της, Edo.
Μετά τον θάνατο του Ferzetti, η οικογένεια διαπραγματεύεται την πώληση της επιχείρησης, ενώ η Emma συγκλονισμένη από τη διαπίστωση πως η κόρη της είναι λεσβία, συνάπτει ερωτική σχέση με τον Αντόνιο, έναν νεαρό σεφ με τον οποίο ο νεαρός Edo ελπίζει να συνεχίσει τη ζωή τους σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο...
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
Κάπως έτσι θα πρέπε να είναι οι πόλεις που ζούμε...
Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι η ώρα είναι 8 το πρωί, πετάγομαι απ το κρεβάτι και ανοίγω το παράθυρό μου, έχω χρόνο σκέφτομαι και ανασαίνω το φρέσκο πρωινό αεράκι, μια χορωδία απο κελαιδίσματα πουλιών με καλημερίζει απ το πεζοδρόμιο, τα χαζεύω για μερικά λεπτά, φαίνονται τόσο ευτυχισμένα, πρέπει να ποτίσω και να κλαδέψω τα λουλούδια μονολογώ στον εαυτό μου, το μπαλκόνι μου είναι καταπράσινο, θα το κάνω το βράδυ πριν πέσω για ύπνο.
Ετοιμάζω κάτι για πρωινό και φεύγω για τη δουλειά, μην αργήσω κι είναι Δευτέρα σήμερα...
Παίρνω το ποδήλατο απο την επόμενη γωνία που είναι το Δημοτικό πάρκιν ποδηλάτων και βγαίνω στον ποδηλατόδρομο της Μοναστηρίου, περνάω την πλατεία Βαρδαρίου στρίβω Δωδεκανήσου, και μπαίνω στο λιμάνι, Κλειδώνω το ποδήλατο στο άλλο πάρκιν που υπάρχει εδώ και ανεβαίνω στο καραβάκι που ενώνει τη Θεσσαλονίκη με την Αγ. Τριάδα.
Ο καιρός είναι πολύ καλός σήμερα, χαιρετώ τους συνεπιβάτες μου που είναι ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους και συζητάνε για την καινούργια πράσινη γέφυρα που ενώνει το Μητροπολιτικό πάρκο της πρώην ΔΕΘ και του τρίτου σώματος στρατού και κανονίζουν βόλτα το απόγευμα για να τη χαρούν απο κοντά, σκέφτομαι ότι είναι καλή ευκαιρία να βγάλω βόλτα τον μαξ.
Μετά απο μισή ώρα περίπου φτάνουμε Αγ. Τριάδα περιμένω τον Δημήτρη να κλειδώσει το ποδήλατό του και να κάνει ένα γρήγορο ντους στις εγκαταστάσεις του ποδηλατοπάρκιν και περπατάμε τη διαδρομή 5' λεπτών για τη δουλειά, σήμερα έχει λαική με βιολογικά προιόντα δίπλα στη δουλειά οπότε ευκαιρία να συμπληρώσω κάποιες ελλείψεις.
Η μέρα περνάει και στο μεταξύ με πάιρνει ο Θανάσης που προσγειώνεται στις 5 στο αεροδρόμιο απο το Αμστερνταμ με απευθείας πτήση 3 ωρών περίπου.
Στις 5 ακριβώς έχω ήδη πάρει το καραβάκι για αεροδρόμιο και χαζεύω τη διαδρομή που περνάει δίπλα απο την Δημοτική παραλία της Ν. Κρήνης που συνεχίζεται έως το μέγαρο μουσικής ακόμη και τώρα οκτώβριο μήνα υπάρχουν αρκετοί που απολαμβάνουν τη θάλασσα.
Αλλά ο καιρός έχει άλλα σχέδια, μόλις κατεβαίνω απ' το καραβάκι και φτάνω στο αεροδρόμιο έχει αρχίσει να ψιχαλίζει, δεν πτοούμαι, καλοσωρίζω το Θανάση και ανεβαίνουμε στο τραμ, στη διαδρομή μου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως το απόγευμα οπότε κατεβαίνουμε στο πάρκο του πεδίου του Αρεως για μια μικρή βόλτα ο μαξ μπορεί να περιμένει λέω με ενοχές, ο αερας μυρίζει φρεσκοβρεμένο γρασίδι και άρωμα λουλουδιών που φυτεύτηκαν πρόσφατα, ο ήλιος όμως δεν αργεί να βγει και το πάρκο ξεχειλείζει απο κόσμο, φοιτητές λιάζονται στα γρασίδια, μια μαμά με το παιδάκι της κατευθύνεται στο κτίριο του παιδότοπου που υπάρχει μέσα στο πάρκο, ηλικιωμένοι συζητάνε, κάποιοι κάνουν τζόκινγκ ενώ μια παρέα εφήβων με τα σκοινιά τους ανεβαίνουν προς το κτίριο δραστηριοτήτων για αναρίχηση, το πεδίο του αρεως είναι η συνέχεια του μητροπολιτικού πάρκου που καταλήγει στην παραλία, φτάνουμε στην πράσινη γέφυρα που τη διασχίζουμε χαζεύοντας τη λίμνη με τα ψάρια, η αλήθεια είναι ότι απο κοντά είναι ακόμα καλύτερη και έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχει και ο Θανάσης που τη βλέπει για πρώτη φορά, παίρνει τηλέφωνο σε φίλους του στο εξωτερικό και τους λέει για το θαύμα που συντελέστηκε εν τη απουσία του και να κανονίσουν να ρθουν σύντομα απο τις χώρες τους, άλλωστε η Θεσσαλονίκη εδώ και λίγα χρόνια έχει απευθείας σύνδεση με κάθε ευρωπαική πρωτεύουσα και κάθε μέρα δεκάδες πτήσεις απογειώνονται και προσγειώνονται εδώ απο όλη την Ευρώπη.
Η ώρα όμως πέρασε και ο Μαξ ακόμη περιμένει, τρέχω στο σπίτι με το καινούργιο λεωφορείο, ο οδηγός κατεβαίνει κάθε φορά που μια μητέρα θέλει να ανέβει με το καρότσι της και το βάζει στις ειδικές θέσεις, οι ποδηλάτες συγκεντρώνονται πίσω στον ειδικά διαμορωμένο χώρο για ποδήλατα, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν πια να μετακινούνται εύκολα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Φτάνω στο σπίτι, παίρνω τον Μαξ και φεύγουμε για το διπλανό πάρκο δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό στην Αγ. Πάντων, ένας υπάλληλος τροφοδοτεί τα ειδικά μηχανήματα με σακουλάκια για τους ιδιοκτήτες σκύλων, ένας άλλος οδηγεί το ηλεκτρικό μίνι αποριματοφόρο, στο μεταξύ έχει νυχτώσει, αλλά το πάρκο είναι γεμάτο ως αργά.
Γυρνάω σπίτι και δεν μπορώ να αρνηθώ το κάλεσμα των φίλων για ένα ποτό μετά φαγητού στην πλατεία αριστοτέλους, έτσι ετοιμάζομαι γρήγορα και βγαίνω τα καφέ και εστιατόρια της πλατείας είναι ακόμη άδεια, άλλωστε είναι μόλις 9, κατά μήκος της πλατείας έχουν τοποθετηθεί έργα τέχνης και κάποιες πολύ πρακτικές κατασκευές, εκεί που κάποτε υπήρχαν τραπεζοκαθίσματα. Στη διάρκεια του φαγητού δεν ακούγεται θόρυβος, η λεωφόρος Νίκης είναι πεζόδρομος εδώ και χρόνια, όμως είναι γεμάτη ζωή, κόσμος πάει κι έρχεται κατά μήκος της.
Κατά τις 11 γυρίζω σπίτι, και επιτέλους αφιερώνω μισή ώρα στην περιποίηση των λουλουδιών στο μπαλκόνι, ξεχωρίζω τα σκουπίδια στους ξεχωριστούς κάδους για την ανακύκλωση και σκέφτομαι ότι παρόλο που η μέρα μου ήταν γεμάτη νιώθω ξεκούραστη και χαρούμενη, αν με ρωτούσαν σε ποια πόλη ονειρεύομαι να ζήσω θα απαντούσα με όλη μου την ψυχή ότι την πόλη μου δε θα την σύγκρινα με καμμιά άλλη...
Ετοιμάζω κάτι για πρωινό και φεύγω για τη δουλειά, μην αργήσω κι είναι Δευτέρα σήμερα...
Παίρνω το ποδήλατο απο την επόμενη γωνία που είναι το Δημοτικό πάρκιν ποδηλάτων και βγαίνω στον ποδηλατόδρομο της Μοναστηρίου, περνάω την πλατεία Βαρδαρίου στρίβω Δωδεκανήσου, και μπαίνω στο λιμάνι, Κλειδώνω το ποδήλατο στο άλλο πάρκιν που υπάρχει εδώ και ανεβαίνω στο καραβάκι που ενώνει τη Θεσσαλονίκη με την Αγ. Τριάδα.
Ο καιρός είναι πολύ καλός σήμερα, χαιρετώ τους συνεπιβάτες μου που είναι ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους και συζητάνε για την καινούργια πράσινη γέφυρα που ενώνει το Μητροπολιτικό πάρκο της πρώην ΔΕΘ και του τρίτου σώματος στρατού και κανονίζουν βόλτα το απόγευμα για να τη χαρούν απο κοντά, σκέφτομαι ότι είναι καλή ευκαιρία να βγάλω βόλτα τον μαξ.
Μετά απο μισή ώρα περίπου φτάνουμε Αγ. Τριάδα περιμένω τον Δημήτρη να κλειδώσει το ποδήλατό του και να κάνει ένα γρήγορο ντους στις εγκαταστάσεις του ποδηλατοπάρκιν και περπατάμε τη διαδρομή 5' λεπτών για τη δουλειά, σήμερα έχει λαική με βιολογικά προιόντα δίπλα στη δουλειά οπότε ευκαιρία να συμπληρώσω κάποιες ελλείψεις.
Η μέρα περνάει και στο μεταξύ με πάιρνει ο Θανάσης που προσγειώνεται στις 5 στο αεροδρόμιο απο το Αμστερνταμ με απευθείας πτήση 3 ωρών περίπου.
Στις 5 ακριβώς έχω ήδη πάρει το καραβάκι για αεροδρόμιο και χαζεύω τη διαδρομή που περνάει δίπλα απο την Δημοτική παραλία της Ν. Κρήνης που συνεχίζεται έως το μέγαρο μουσικής ακόμη και τώρα οκτώβριο μήνα υπάρχουν αρκετοί που απολαμβάνουν τη θάλασσα.
Αλλά ο καιρός έχει άλλα σχέδια, μόλις κατεβαίνω απ' το καραβάκι και φτάνω στο αεροδρόμιο έχει αρχίσει να ψιχαλίζει, δεν πτοούμαι, καλοσωρίζω το Θανάση και ανεβαίνουμε στο τραμ, στη διαδρομή μου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως το απόγευμα οπότε κατεβαίνουμε στο πάρκο του πεδίου του Αρεως για μια μικρή βόλτα ο μαξ μπορεί να περιμένει λέω με ενοχές, ο αερας μυρίζει φρεσκοβρεμένο γρασίδι και άρωμα λουλουδιών που φυτεύτηκαν πρόσφατα, ο ήλιος όμως δεν αργεί να βγει και το πάρκο ξεχειλείζει απο κόσμο, φοιτητές λιάζονται στα γρασίδια, μια μαμά με το παιδάκι της κατευθύνεται στο κτίριο του παιδότοπου που υπάρχει μέσα στο πάρκο, ηλικιωμένοι συζητάνε, κάποιοι κάνουν τζόκινγκ ενώ μια παρέα εφήβων με τα σκοινιά τους ανεβαίνουν προς το κτίριο δραστηριοτήτων για αναρίχηση, το πεδίο του αρεως είναι η συνέχεια του μητροπολιτικού πάρκου που καταλήγει στην παραλία, φτάνουμε στην πράσινη γέφυρα που τη διασχίζουμε χαζεύοντας τη λίμνη με τα ψάρια, η αλήθεια είναι ότι απο κοντά είναι ακόμα καλύτερη και έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχει και ο Θανάσης που τη βλέπει για πρώτη φορά, παίρνει τηλέφωνο σε φίλους του στο εξωτερικό και τους λέει για το θαύμα που συντελέστηκε εν τη απουσία του και να κανονίσουν να ρθουν σύντομα απο τις χώρες τους, άλλωστε η Θεσσαλονίκη εδώ και λίγα χρόνια έχει απευθείας σύνδεση με κάθε ευρωπαική πρωτεύουσα και κάθε μέρα δεκάδες πτήσεις απογειώνονται και προσγειώνονται εδώ απο όλη την Ευρώπη.
Η ώρα όμως πέρασε και ο Μαξ ακόμη περιμένει, τρέχω στο σπίτι με το καινούργιο λεωφορείο, ο οδηγός κατεβαίνει κάθε φορά που μια μητέρα θέλει να ανέβει με το καρότσι της και το βάζει στις ειδικές θέσεις, οι ποδηλάτες συγκεντρώνονται πίσω στον ειδικά διαμορωμένο χώρο για ποδήλατα, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν πια να μετακινούνται εύκολα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Φτάνω στο σπίτι, παίρνω τον Μαξ και φεύγουμε για το διπλανό πάρκο δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό στην Αγ. Πάντων, ένας υπάλληλος τροφοδοτεί τα ειδικά μηχανήματα με σακουλάκια για τους ιδιοκτήτες σκύλων, ένας άλλος οδηγεί το ηλεκτρικό μίνι αποριματοφόρο, στο μεταξύ έχει νυχτώσει, αλλά το πάρκο είναι γεμάτο ως αργά.
Γυρνάω σπίτι και δεν μπορώ να αρνηθώ το κάλεσμα των φίλων για ένα ποτό μετά φαγητού στην πλατεία αριστοτέλους, έτσι ετοιμάζομαι γρήγορα και βγαίνω τα καφέ και εστιατόρια της πλατείας είναι ακόμη άδεια, άλλωστε είναι μόλις 9, κατά μήκος της πλατείας έχουν τοποθετηθεί έργα τέχνης και κάποιες πολύ πρακτικές κατασκευές, εκεί που κάποτε υπήρχαν τραπεζοκαθίσματα. Στη διάρκεια του φαγητού δεν ακούγεται θόρυβος, η λεωφόρος Νίκης είναι πεζόδρομος εδώ και χρόνια, όμως είναι γεμάτη ζωή, κόσμος πάει κι έρχεται κατά μήκος της.
Κατά τις 11 γυρίζω σπίτι, και επιτέλους αφιερώνω μισή ώρα στην περιποίηση των λουλουδιών στο μπαλκόνι, ξεχωρίζω τα σκουπίδια στους ξεχωριστούς κάδους για την ανακύκλωση και σκέφτομαι ότι παρόλο που η μέρα μου ήταν γεμάτη νιώθω ξεκούραστη και χαρούμενη, αν με ρωτούσαν σε ποια πόλη ονειρεύομαι να ζήσω θα απαντούσα με όλη μου την ψυχή ότι την πόλη μου δε θα την σύγκρινα με καμμιά άλλη...
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Στο καλό Δήμαρχε και να μη σε ξαναδούμε
Εντάξυ η ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε απο τις 6 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ τελικά όχι βδομάδα, ούτε μέρα κατόρθωσαν να κλείσουν τους δρόμους, ήταν επίσημα κλειστή μόνο η Τσιμισκή, η Ερμού η Σβώλου thats it και όχι εντελώς, τα λεωφορεία κυκλοφορούσαν κανονικά όπως επίσης και τα μηχανάκια.
Στις 6 το απόγευμα ήταν το ραντεβού για την ποδηλατοδρομία και τελικά ξεκίνησε στις 7 συγκεντρώθηκαν όλες οι ομάδες στην αρχή της τσιμισκή όπου την πομπή ξεκινούσε ένα φορτηγό που στην καρότσα του ήταν 5 νοματαίοι μαυροφορεμένοι που έπαιζαν μια θλιβερή μουσική, που περισσότερο για πένθιμο εμβατήριο μου κανε παρά γιαυτό που υποτίθεται ότι ήταν όλο το σκηνικό.
Την καρότσα του φορτηγού την είχαν ντύσει όπως όπως με ένα τρισάθλιο μουσαμά η μουσικοί έπαιξαν για 10 λεπτά περίπου και πολύ λέω και μετά κάπνιζαν αμέριμνοι.
Το κλου της υπόθεσης ήταν ότι το φορτηγό το έσερναν ποδηλάτες με σκοινιά που του είχαν δέσει, αλλά λόγω του όγκου του και του μεγάλου πλήθους ποδηλατιστών που το ακολουθούσε, έγινε ένα μπάχαλο και μια καθυστέρηση χωρίς αιτία κάποια στιγμή χωριστήκαμε οι ποδηλάτες και καθένας πήρε το δρόμο του.
Επειδή όμως συνεχώς ακούγαμε για την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν τελικά στους περισσότερους δρόμους, αναρωτιέμαι η μέρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στα εγκάινια της έκθεσης ήταν πιο σημαντική απο την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο? γιατί εκείνο το βράδυ δεν περνούσε τίποτα απο τους εντελώς κλειστούς κεντρικούς δρόμους της πόλης και φχαριστηθήκαμε ποδηλατοδρομία πάνω στην εγνατία, στην τσιμισκή και σε όλο το κέντρο αν και δυστηχώς δεν το ξέραν οι περισσότεροι κι έτσι δεν υπήρχαν πολλοί ποδηλάτες.
Και μετά το χτεσινό αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά σε βαθμό κουραστικό πια, ότι δεν είμαστε για τίποτα, όλα τα κάνουμε μισά, όλα τα πασαλείβουμε και περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας, πως θα μπορούσε ένας γονιός να κατέβει στο κέντρο με τα παιδιά του για να τρέξουν στους άδειους δρόμους και να κάνουν ποδήλατο, όταν απο παντού ξεφυτρώναν μηχανάκια και ξεχασμένα αυτοκίνητα.
Α και κάτι τελευταίο ξερνάω με όλους αυτούς που σπεύδουν να εκμεταλευτούν το οτιδήποτε, απο το να ηγούνται μιας ποδηλατικής ομάδας έως το να φυτεύουν δένδρα γιατί δε με πείθουν? όσο καλή πρόθεση να χει κάποιος νομίζω ότι στο βάθος του μυαλού του σκέφτεται ποιο όφελος θα αποκομίσει απο όλα αυτά κάπως έτσι μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε κι εκεί αηδιάζω πραγματικά και συνηδητοποιώ για ποιο λόγο δε θέλω να μπω στην πολιτική οποιασδήποτε μορφής
Στις 6 το απόγευμα ήταν το ραντεβού για την ποδηλατοδρομία και τελικά ξεκίνησε στις 7 συγκεντρώθηκαν όλες οι ομάδες στην αρχή της τσιμισκή όπου την πομπή ξεκινούσε ένα φορτηγό που στην καρότσα του ήταν 5 νοματαίοι μαυροφορεμένοι που έπαιζαν μια θλιβερή μουσική, που περισσότερο για πένθιμο εμβατήριο μου κανε παρά γιαυτό που υποτίθεται ότι ήταν όλο το σκηνικό.
Την καρότσα του φορτηγού την είχαν ντύσει όπως όπως με ένα τρισάθλιο μουσαμά η μουσικοί έπαιξαν για 10 λεπτά περίπου και πολύ λέω και μετά κάπνιζαν αμέριμνοι.
Το κλου της υπόθεσης ήταν ότι το φορτηγό το έσερναν ποδηλάτες με σκοινιά που του είχαν δέσει, αλλά λόγω του όγκου του και του μεγάλου πλήθους ποδηλατιστών που το ακολουθούσε, έγινε ένα μπάχαλο και μια καθυστέρηση χωρίς αιτία κάποια στιγμή χωριστήκαμε οι ποδηλάτες και καθένας πήρε το δρόμο του.
Επειδή όμως συνεχώς ακούγαμε για την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν τελικά στους περισσότερους δρόμους, αναρωτιέμαι η μέρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στα εγκάινια της έκθεσης ήταν πιο σημαντική απο την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο? γιατί εκείνο το βράδυ δεν περνούσε τίποτα απο τους εντελώς κλειστούς κεντρικούς δρόμους της πόλης και φχαριστηθήκαμε ποδηλατοδρομία πάνω στην εγνατία, στην τσιμισκή και σε όλο το κέντρο αν και δυστηχώς δεν το ξέραν οι περισσότεροι κι έτσι δεν υπήρχαν πολλοί ποδηλάτες.
Και μετά το χτεσινό αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά σε βαθμό κουραστικό πια, ότι δεν είμαστε για τίποτα, όλα τα κάνουμε μισά, όλα τα πασαλείβουμε και περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας, πως θα μπορούσε ένας γονιός να κατέβει στο κέντρο με τα παιδιά του για να τρέξουν στους άδειους δρόμους και να κάνουν ποδήλατο, όταν απο παντού ξεφυτρώναν μηχανάκια και ξεχασμένα αυτοκίνητα.
Α και κάτι τελευταίο ξερνάω με όλους αυτούς που σπεύδουν να εκμεταλευτούν το οτιδήποτε, απο το να ηγούνται μιας ποδηλατικής ομάδας έως το να φυτεύουν δένδρα γιατί δε με πείθουν? όσο καλή πρόθεση να χει κάποιος νομίζω ότι στο βάθος του μυαλού του σκέφτεται ποιο όφελος θα αποκομίσει απο όλα αυτά κάπως έτσι μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε κι εκεί αηδιάζω πραγματικά και συνηδητοποιώ για ποιο λόγο δε θέλω να μπω στην πολιτική οποιασδήποτε μορφής
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο? είσαι καλα?
Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο αυτή που διανύουμε κι αν είσαι σε κεντρικούς δρόμους της πόλης καθόλου δεν θα το καταλάβεις, η κίνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, τα νεύρα μας το ίδιο, όσο για την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι εδώ και καιρό σε επίπεδο συναγερμού, σαν το γνωστό σποτάκι της amber alert.
Η εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο στην πόλη μας θα γιορταστεί για μια και μόνη ημέρα στις 22 Σεπτεμβρίου όπου και θα πεζοδρομηθεί σχεδόν όλο το κέντρο και θα γίνουν διάφορες εκδηλώσεις για παιδιά και μεγάλους για να χαρούν την ευκαιρία να περπατήσουν, να πάρουν τα ποδήλατά τους, να τρέξουν στους άδειους δρόμους.
Δεν είδα φέτος εξέδρα στην αριστοτέλους που σημαίνει ότι μάλον ο Δήμαρχος δε θα εκφωνήσει λόγο (ω ναι, λόγο, για το πόσο πολύ συμβάλλει ο Δήμος στην ιδέα της μετακίνησής μας χωρίς αυτοκίνητο).
Οι δύο (!) ποδηλατικές ομάδες της πόλης θα ξεκινήσουν σε διαφορετική ώρα η καθεμιά και απορώ για την ύπαρξη δύο διαφορετικών ομάδων, όταν υποτίθεται ο στόχος είναι ένας και κοινός, αλλά θα μου πουν ότι δημοκρατία έχουμε και καθένας μπορεί να κάνει τη δικιά του ομάδα, αν διαφωνεί ή απλώς θέλει να το παίξει αρχηγός...
Κατά τα άλλα η ζωή στην πόλη κυλάει όπως πάντα, στα μαγαζιά μαθαίνω ότι όλοι καπνίζουν αγνοώντας τον αντικαπνιστικό νόμο που υποτίθεται θα εφαρμοζόταν απο την πρώτη του μήνα γιατί έχει πάρει παράταση η επιβολή προστίμων, τώρα απλώς γίνεται σύσταση!
Η εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο στην πόλη μας θα γιορταστεί για μια και μόνη ημέρα στις 22 Σεπτεμβρίου όπου και θα πεζοδρομηθεί σχεδόν όλο το κέντρο και θα γίνουν διάφορες εκδηλώσεις για παιδιά και μεγάλους για να χαρούν την ευκαιρία να περπατήσουν, να πάρουν τα ποδήλατά τους, να τρέξουν στους άδειους δρόμους.
Δεν είδα φέτος εξέδρα στην αριστοτέλους που σημαίνει ότι μάλον ο Δήμαρχος δε θα εκφωνήσει λόγο (ω ναι, λόγο, για το πόσο πολύ συμβάλλει ο Δήμος στην ιδέα της μετακίνησής μας χωρίς αυτοκίνητο).
Οι δύο (!) ποδηλατικές ομάδες της πόλης θα ξεκινήσουν σε διαφορετική ώρα η καθεμιά και απορώ για την ύπαρξη δύο διαφορετικών ομάδων, όταν υποτίθεται ο στόχος είναι ένας και κοινός, αλλά θα μου πουν ότι δημοκρατία έχουμε και καθένας μπορεί να κάνει τη δικιά του ομάδα, αν διαφωνεί ή απλώς θέλει να το παίξει αρχηγός...
Κατά τα άλλα η ζωή στην πόλη κυλάει όπως πάντα, στα μαγαζιά μαθαίνω ότι όλοι καπνίζουν αγνοώντας τον αντικαπνιστικό νόμο που υποτίθεται θα εφαρμοζόταν απο την πρώτη του μήνα γιατί έχει πάρει παράταση η επιβολή προστίμων, τώρα απλώς γίνεται σύσταση!
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Δ ΕΘαμαι εδώ!
-Τα ακτινίδια Νέας Ζηλανδίας είναι απείρως καλύτερα απο αυτά της Χιλής που πουλούσαν τα super market όλο το καλοκαίρι, μαλακά, γλυκά, χωρίς κοτσάνι.
-χωρίς κοτσάνι είναι οι ντομάτες μουυυ....
-Είναι ντόπια, Ντόπια απο Καστοριά!(περίπου 250χλμ απέχει η Καστοριά απο εδώ)
-Το υπουργικό συμβούλιο θα γίνει στην πόλη μας, βρε ουστ!
Κάθε βράδυ έξω απο ένα μπαρ-εστιατόριο του κέντρου γίνεται διαδήλωση απο καμμιά δεκαριά επαγγελματίες διαδηλωτές 21:00-23:00 είναι οι ώρες για όποιον ενδιαφέρεται για το γνωστό θέμα με έναν πρώην εργαζόμενο του καταστήματος, το θέμα είναι ότι σε λίγο η πελατεία θα φύγει κι απο τα γύρω μαγαζιά της περιοχής γιατί δεν είναι δυνατόν να πίνεις το ποτό σου με ηχητική κάλυψη τη ντουντούκα, οπότε θα προστεθούν κι άλλοι άνεργοι μαζί μ αυτούς που άφησε το εν λόγω μαγαζί που φυσικά έκλεισε ή θα κλείσει όπου να ναι είναι θέμα ημερών. Θα θελα να ξερα, αν η συγκεκριμένη οργάνωση πληρώνει τους άνεργους, για να ξέρω που θα απευθυνθώ αν χρειαστεί (σημείωση: διαθέτω βροντερή φωνή, ένα κι ένα για ντουντούκα).
Ευχομαι να κάνει καλό καιρό το σκ, δεν παλεύεται η πόλη με τόσες λιμουζίνες, μπάτσους, κοστούμια, και υπερδιπλάσια κίνηση απ' τη συνηθισμένη.
-χωρίς κοτσάνι είναι οι ντομάτες μουυυ....
-Είναι ντόπια, Ντόπια απο Καστοριά!(περίπου 250χλμ απέχει η Καστοριά απο εδώ)
-Το υπουργικό συμβούλιο θα γίνει στην πόλη μας, βρε ουστ!
Κάθε βράδυ έξω απο ένα μπαρ-εστιατόριο του κέντρου γίνεται διαδήλωση απο καμμιά δεκαριά επαγγελματίες διαδηλωτές 21:00-23:00 είναι οι ώρες για όποιον ενδιαφέρεται για το γνωστό θέμα με έναν πρώην εργαζόμενο του καταστήματος, το θέμα είναι ότι σε λίγο η πελατεία θα φύγει κι απο τα γύρω μαγαζιά της περιοχής γιατί δεν είναι δυνατόν να πίνεις το ποτό σου με ηχητική κάλυψη τη ντουντούκα, οπότε θα προστεθούν κι άλλοι άνεργοι μαζί μ αυτούς που άφησε το εν λόγω μαγαζί που φυσικά έκλεισε ή θα κλείσει όπου να ναι είναι θέμα ημερών. Θα θελα να ξερα, αν η συγκεκριμένη οργάνωση πληρώνει τους άνεργους, για να ξέρω που θα απευθυνθώ αν χρειαστεί (σημείωση: διαθέτω βροντερή φωνή, ένα κι ένα για ντουντούκα).
Ευχομαι να κάνει καλό καιρό το σκ, δεν παλεύεται η πόλη με τόσες λιμουζίνες, μπάτσους, κοστούμια, και υπερδιπλάσια κίνηση απ' τη συνηθισμένη.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Basel-amsterdam-basel
Και έφτασε η πολυπόθητη μέρα που πήραμε το αεροπλάνο για να πάμε για άλλες χώρες Οταν το αεροπλάνο πετούσε πάνω απο τα καταπράσινα σαν απο καρτ ποστάλ χωράφια της Ελβετίας με τα σπίτια με τις τριγωνικές σκεπές καταλάβαμε ότι είμασταν κατά κάποιο τρόπο κι μεις μέρος της κάρτας, ανεβήκαμε σε ένα πεντακάθαρο τρένο που έφυγε 2-3 λεπτά πριν την ώρα του για τον κεντρικό σταθμό της πόλης, μετά πήραμε ένα εξίσου ακριβές τράμ για να φτάσουμε στο φουλ εξοπλισμένο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει και να ξεχυθούμε έξω να γνωρίσουμε την πόλη χωρίς φανάρια (δε χρειάζονται, αφού όλοι κρατούν τις προτεραιότητες, πρώτα οι πεζοί, μετά τα ποδήλατα και μετά τα αυτοκίνητα που ήταν ελάχιστα) αυτό που μας έκανε εντύπωση μετά απο την ανυπαρξία φαναριών ήταν η ησυχία που υπήρχε, νομίζω πως μόνο εμείς ακουγόμασταν.
Ο πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο, καθαρά πεζοδρόμια και δρόμοι, τέλεια μέσα μαζικής μεταφορά, με πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο Ρήνος με τα ορμητικά νερά του που της δίνει και τη μεγαλύτερη ομορφιά, αλλά μετά τις 6 το απόγευμα το μόνο που μένει ανοιχτό είναι κάποια εστιατόρια και μπυραρίες κι αυτά ελάχιστα και μη φανταστείς μέχρι τις 11 το βράδυ και πολύ σου λέω.
Την επόμενη μέρα πήραμε το τρένο για μια εκδρομή στη Λουκέρνη όπου απολαύσαμε μια διαδρομή μέσα σε καταπράσινα ολοζώντανα χωράφια με αγελάδες και πρόβατα που κρεμόταν στις πλαγιές, τακτοποιημένους αχυρώνες και εξοχικά σπίτια, η χάιντι έλειπε για να ολοκληρωθεί η εικόνα....
Η Λουκέρνη χτισμένη γύρω απ τη λίμνη της, πιο τουριστική αλλά εξίσου πολιτισμένη, βολτάραμε γύρω γύρω κάθε στενό και σοκάκι που υπήρχε, φάγαμε μια τονωτική ζεστή σούπα γιατί είχαμε παγώσει εδώ που τα λέμε με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας, φύγαμε με 38 και πέσαμε στους 20, κι άσε που είχαμε πάρει μαζί μας απο δύο βερμούδες και εκατό κοντομάνικα, τέτοια εξυπνάδα!
Και αφού αφήσαμε την Ελβετία ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Αμστερνταμ, μέσα σε μια ώρα το αεροπλάνο είχε ετοιμαστεί για προσγείωση, το αεροδρόμιο τεράστιο και πολύβουο, φάγαμε κάτι υπέροχα κρουασάν και σάντουιτς απο το hema ή το albert hime δε θυμάμαι σε ποιο απο τα δύο, πληρώσαμε σε ευρώ με μεγάλη χαρά και σχεδόν τζάμπα μετά την ήττα με τα ελβετικά φράγκα και προπάντων τις ελβετικές τιμές.
Το Αμστερνταμ σε σχέση με τη Βασιλεία ήταν το αντίθετο εντελώς, κόσμος, φασαρία, κίνηση, νεανικό και χαρούμενο, και πολύ πολύ χαλαρό, ο κόσμος ήταν ωραία ντυμένος, (η Βασιλεία είχε κάτι το γερμανικό στο ντύσιμο, τύπου πέδιλο με κάλτσα) πέσαμε και σε ένα φεστιβάλ που όλα τα κανάλια ήταν γεμάτα με πλοιάρια κάθε είδους με ντόπιους που διασκέδαζαν τρώγοντας και πίνοντας στις βάρκες τους διασχίζοντας την πόλη απ άκρη σ' άκρη, πολλοί μάλιστα ντυμένοι με ναυτικά ρούχα (η χαρά των gaybar, διότι κι εκεί πολλοί ήταν ντυμένοι ναυτάκια) κι άλλοι με παραδοσιακά καπέλα.
Η πόλη είναι πολύ όμορφη όπως φαντάζομαι κάθε πόλη με κανάλια και νερό γενικότερα, ήταν βέβαια αρκετά βρώμικη, τα μπάρ, τα εστιατόρια, τα coffee shops, ακόμα και οι πλατείες ήταν όλα γεμάτα έως αργά το βράδυ, είχε φαγητό απ όποια εθνική κουζίνα λαχταρούσες να φας, κυρίως ινδονησιακή λόγω των αποικιών, αλλά και μαλαισιανή και ταυλανδέζικη και πολλά αργεντίνικα και μεξικάνικα εστιατόρια και φυσικά φαγητό του δρόμου νοστιμότατο και φθηνό.
Τα ποδήλατα είναι το κυρίαρχο μέσο μεταφοράς και φυσικά νοικιάσαμε κι εμείς και μετακινούμασταν με αυτά.
Ηπιαμε πολλές hoegarden, φωτογραφίσαμε τα κανάλια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών, είδαμε με δέος τα ηλιοτρόπια στο μουσείο Βαν Γκογκ, την chinatown, την περιοχή γιόορνταν, το αρχιτεκτονικό μουσείο και το νέμο, φάγαμε πανκέικς με βούτυρο και άχνη ζάχαρη (τώρα καταλαβαίνω γιατί οι Ολλανδοί είναι όλοι πάνω απο 1,80 και οι Ολλανδέζες καπουλ-ι-άτες) κροκέτεν και πατάτες με μαγιονέζα, δυστηχώς δεν καταφέραμε να βγούμε έξω απο την πόλη και να πάμε και κάπου αλλού, αλλά είπαμε να αφήσουμε κάτι για την επόμενη φορά..Η επάνοδος μας στη Βασιλεία έγινε μέσα σε υπερβολική για την περιοχή ζέστη, κάναμε μια βόλτα στην πόλη και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει λίγο πιο μετά απο τα σύνορα της Ελβετίας με τη Γαλλία στο saint Louis, την πόλη φάντασμα, όπου παρά το μέγεθός της ήταν έρημη, απο τις 3 το μεσημέρι δεν κυκλοφορούσε ψυχή.
Και έτσι έκλεισε το 7ημερο ταξίδι στο εξωτερικό με την επιστροφή μας την άλλη μέρα τα χαράματα στη Θεσσαλονίκη που για άλλη μια φορά μου φάνηκε φτωχή και μίζερη, απο το αεροδρόμιο, μέχρι τις στέγες των σπιτιών με τις κεραίες και τους ηλιακούς θερμοσύμφωνες που γυάλιζαν στον καυτό ήλιο....
Πάντα καλοκαίρι
Τελευταία μέρα του καλοκαιριού επίσημα, ακόμη δεν μπορώ να συνέρθω, τα μάτια απο τις εικόνες και το σώμα απ' το περπάτημα. Φέτος έβαλα μια σειρά στις διακοπές μου, μια βδομάδα στη θάλασσα, μια βδομάδα στον τόπο καταγωγής, και μια βδομάδα εξωτερικό που ήταν και πρώτη φορά που θα πήγαινα τέτοια εποχή.
Οι διακοπές άρχισαν 30 Ιουλίου σε ένα κάμπινγκ της Σιθωνίας, απ το πρωί βουτιές στα πεντακάθαρα νερά, αν άνοιγες τα μάτια, έβλεπες τα ψάρια να κολυμπούν μαζί σου, φαγητό στην ταβέρνα του κάμπινγκ, παγωμένες μπύρες και καρπούζι, ρακέτες και κολύμπι ξανά και ξανά.
Οι χαρακτήρες ξεδιάλυναν τις πρώτες μέρες οι λουσάτες που φορούσαν κάθε μέρα κι άλλο μαγιό και είχαν κάνει μανικιούρ πεντικιούρ και ίσως και κομμωτήριο για να βγούν και να λιαστούν στην παραλία, ο μεσαιοεργολάβος με το φουσκωτό που το καμάρωνε όλη την ώρα και μπαινόβγαινε στο λιμάνι μερικά μέτρα ίσα για να το ακούσει να δουλεύει. Ο τύπος με τη λουξ τζιπάρα που καθόταν με τη γκόμενα στο πορτ μπαγκαζ και τρώγαν κονσέρβες αφού προφανώς το τζίπ του τρωγε όλο το μισθό κάθε μήνα για τις δόσεις και που λεφτά για καρέκλες...
Ο τύπος με τα μακρυά μαλλιά και το τζέτ σκι που μάρσαρε συνέχεια, οι δύτες που κάναν μαθήματα καταδύσεων κάθε μέρα την ίδια ώρα, το ζευγάρι ηλικιωμένων που γύρω στις 8 ερχόταν χέρι χέρι για μπάνιο, ένα μάτσο κορίτσια στην εφηβεία που τρέχαν γύρω γύρω με μερικά αγόρια να τα ακολουθούν μικρά κι αυτά αλλά ανυποψίαστα ακόμα, το βράδυ στα ντουζ δεν προλάβαινες να παίρνεις σειρά στον καθρέφτη με τις κολώνιες να παίρνουν και να δίνουν και τα μαλλιά να καίγονται απ το πολύ πιστολάκι, αλλά εφηβεία είναι αυτή δικαιολογεί τα πάντα, άλλωστε μετά άρχιζε η πασαρέλα πάνω κάτω σε όλο το κάμπινγκ κι έπρεπε να είναι στην τρίχα όλες.
Τις είχαμε βάλει ονόματα η Τζένιφερ (που είχε τα φρύδια της Τζένιφερ Κόνελυ) και ήταν η μέχρι πριν την προέλαση των Ιταλίδων η πριγκίπισσα του κάμπινγκ, η Μάτζι που ήταν η Βουλγάρα και έμοιαζε με μια γνωστή μας και τη συναγωνίζονταν επάξια μέχρι που της πήρε τον τίτλο όταν η Τζένιφερ εξαφανίστηκε στο τροχόσπιτο για μερικές μέρες αφού κάποιοι την είδαν που πήγε πίσω στα βραχάκια με τον Αλεξ και το σφύριξαν στους δικούς της οι οποίοι με τη σειρά τους της περιόρισαν τις πολλές βόλτες...
Οι φυλές μπερδεύονταν Ελληνίδες και Βουλγάρες συννενοούνταν με σπαστά αγγλικά oh my hand, oh my leg...αλλά όταν κατέφθασαν οι Ιταλίδες τις εκτόπισαν όλες με τα ντυσίματα και τη φυσική τους κομψότητα και η ζήλεια έφτασε σε επικύνδυνα επίπεδα.. Ευτυχώς την τελευταία μέρα τα πράγματα αποκαταστάθηκαν αφού όλες και όλοι μαζί Ελληνες, Βούλγαροι και Ιταλοί έκαναν βουτιές απ το μώλο και επέλεξαν για την εκτόνωση των εφηβικών τους ορμών τον πιο ήπιο τρόπο, κάνοντας άλματα, χορευτικές φιγούρες και στροφές με στόχο την καλύτερη βουτιά....
Αφού έβγαλα τη σκόνη του κάμπινγκ απο πάνω μου έφυγα για Βορρά για μια βδομάδα με γονείς και παιδικούς φίλους, με πολύ ζέστη και κουνούπια που τσιμπούσαν ανελέητα και που μετά απο τόσα χρόνια παραμονής σε άλλα μέρη όσο να ναι τα ξεσυνηθίζεις.
Με βόλτες στα γύρω χωριά, με ημερήσια εκδρομή στη Βουλγαρική επαρχία όπου είδα εικόνες μιας άλλης εποχής, κάρα με γαιδουράκια στο δρόμο, εργατικές τρισάθλιες πολυκατοικίες, τενεκεδένια αυτοσχέδια περίπτερα που πωλούσαν παγωτό μηχανής και καζάνι με λάδι για υπερμεγέθεις λουκουμάδες που τις πασπάλιζαν με άχνη ζάχαρη κι ο κόσμος τις αγόραζε πέντε πέντε, ο καφές που ζήτησα να πιω και που αναγραφόταν στη βιτρίνα του κατακαημένου καφενείου-καφετέριας και ήταν εσπρέσσο, μου σερβιρίστηκε χωρίς να ανακατευτεί, μια κουταλιά καφές πάνω σε ένα φλυτζάνι γάλα, αλλά οι τιμές δεν μπορώ να πώ, ένα λέβα ο καφές που αντοιστοιχεί σε μισό ευρώ και μισό λέβα ο λουκουμάς, τσάμπα πράμα για μας, τώρα τους καταλαβαίνω τους συνταξιούχους που αγοράζουν σπίτια στη Βουλγαρία, αφού η σύνταξή τους φτάνει μόνο για εκεί να ζήσουν είναι πολύ πολύ λογικό.
Η πόλη μου τα συνηθισμένα, κίνηση μέρα νύχτα στους δρόμους της, οι ταβέρνες και τα μπαρ της παραλιακής ασφυκτικά γεμάτα, ο κόσμος ζεί σε μια άλλη κατάσταση, αυτή των ενοικίων που συμπληρώνουν το μισθό, με τα οπωροκηπευτικά και τα αυγά απ το χωριό ή με την καλή σύνταξη της γερμανίας, οπότε ξοδεύει ακόμα.
Η τρίτη βδομάδα όμως έφτασε και ημέρα Τρίτη πετούσα για Βασιλεία, αλλά αυτά θα σου τα πω σε επόμενο ποστ....
Οι διακοπές άρχισαν 30 Ιουλίου σε ένα κάμπινγκ της Σιθωνίας, απ το πρωί βουτιές στα πεντακάθαρα νερά, αν άνοιγες τα μάτια, έβλεπες τα ψάρια να κολυμπούν μαζί σου, φαγητό στην ταβέρνα του κάμπινγκ, παγωμένες μπύρες και καρπούζι, ρακέτες και κολύμπι ξανά και ξανά.
Οι χαρακτήρες ξεδιάλυναν τις πρώτες μέρες οι λουσάτες που φορούσαν κάθε μέρα κι άλλο μαγιό και είχαν κάνει μανικιούρ πεντικιούρ και ίσως και κομμωτήριο για να βγούν και να λιαστούν στην παραλία, ο μεσαιοεργολάβος με το φουσκωτό που το καμάρωνε όλη την ώρα και μπαινόβγαινε στο λιμάνι μερικά μέτρα ίσα για να το ακούσει να δουλεύει. Ο τύπος με τη λουξ τζιπάρα που καθόταν με τη γκόμενα στο πορτ μπαγκαζ και τρώγαν κονσέρβες αφού προφανώς το τζίπ του τρωγε όλο το μισθό κάθε μήνα για τις δόσεις και που λεφτά για καρέκλες...
Ο τύπος με τα μακρυά μαλλιά και το τζέτ σκι που μάρσαρε συνέχεια, οι δύτες που κάναν μαθήματα καταδύσεων κάθε μέρα την ίδια ώρα, το ζευγάρι ηλικιωμένων που γύρω στις 8 ερχόταν χέρι χέρι για μπάνιο, ένα μάτσο κορίτσια στην εφηβεία που τρέχαν γύρω γύρω με μερικά αγόρια να τα ακολουθούν μικρά κι αυτά αλλά ανυποψίαστα ακόμα, το βράδυ στα ντουζ δεν προλάβαινες να παίρνεις σειρά στον καθρέφτη με τις κολώνιες να παίρνουν και να δίνουν και τα μαλλιά να καίγονται απ το πολύ πιστολάκι, αλλά εφηβεία είναι αυτή δικαιολογεί τα πάντα, άλλωστε μετά άρχιζε η πασαρέλα πάνω κάτω σε όλο το κάμπινγκ κι έπρεπε να είναι στην τρίχα όλες.
Τις είχαμε βάλει ονόματα η Τζένιφερ (που είχε τα φρύδια της Τζένιφερ Κόνελυ) και ήταν η μέχρι πριν την προέλαση των Ιταλίδων η πριγκίπισσα του κάμπινγκ, η Μάτζι που ήταν η Βουλγάρα και έμοιαζε με μια γνωστή μας και τη συναγωνίζονταν επάξια μέχρι που της πήρε τον τίτλο όταν η Τζένιφερ εξαφανίστηκε στο τροχόσπιτο για μερικές μέρες αφού κάποιοι την είδαν που πήγε πίσω στα βραχάκια με τον Αλεξ και το σφύριξαν στους δικούς της οι οποίοι με τη σειρά τους της περιόρισαν τις πολλές βόλτες...
Οι φυλές μπερδεύονταν Ελληνίδες και Βουλγάρες συννενοούνταν με σπαστά αγγλικά oh my hand, oh my leg...αλλά όταν κατέφθασαν οι Ιταλίδες τις εκτόπισαν όλες με τα ντυσίματα και τη φυσική τους κομψότητα και η ζήλεια έφτασε σε επικύνδυνα επίπεδα.. Ευτυχώς την τελευταία μέρα τα πράγματα αποκαταστάθηκαν αφού όλες και όλοι μαζί Ελληνες, Βούλγαροι και Ιταλοί έκαναν βουτιές απ το μώλο και επέλεξαν για την εκτόνωση των εφηβικών τους ορμών τον πιο ήπιο τρόπο, κάνοντας άλματα, χορευτικές φιγούρες και στροφές με στόχο την καλύτερη βουτιά....
Αφού έβγαλα τη σκόνη του κάμπινγκ απο πάνω μου έφυγα για Βορρά για μια βδομάδα με γονείς και παιδικούς φίλους, με πολύ ζέστη και κουνούπια που τσιμπούσαν ανελέητα και που μετά απο τόσα χρόνια παραμονής σε άλλα μέρη όσο να ναι τα ξεσυνηθίζεις.
Με βόλτες στα γύρω χωριά, με ημερήσια εκδρομή στη Βουλγαρική επαρχία όπου είδα εικόνες μιας άλλης εποχής, κάρα με γαιδουράκια στο δρόμο, εργατικές τρισάθλιες πολυκατοικίες, τενεκεδένια αυτοσχέδια περίπτερα που πωλούσαν παγωτό μηχανής και καζάνι με λάδι για υπερμεγέθεις λουκουμάδες που τις πασπάλιζαν με άχνη ζάχαρη κι ο κόσμος τις αγόραζε πέντε πέντε, ο καφές που ζήτησα να πιω και που αναγραφόταν στη βιτρίνα του κατακαημένου καφενείου-καφετέριας και ήταν εσπρέσσο, μου σερβιρίστηκε χωρίς να ανακατευτεί, μια κουταλιά καφές πάνω σε ένα φλυτζάνι γάλα, αλλά οι τιμές δεν μπορώ να πώ, ένα λέβα ο καφές που αντοιστοιχεί σε μισό ευρώ και μισό λέβα ο λουκουμάς, τσάμπα πράμα για μας, τώρα τους καταλαβαίνω τους συνταξιούχους που αγοράζουν σπίτια στη Βουλγαρία, αφού η σύνταξή τους φτάνει μόνο για εκεί να ζήσουν είναι πολύ πολύ λογικό.
Η πόλη μου τα συνηθισμένα, κίνηση μέρα νύχτα στους δρόμους της, οι ταβέρνες και τα μπαρ της παραλιακής ασφυκτικά γεμάτα, ο κόσμος ζεί σε μια άλλη κατάσταση, αυτή των ενοικίων που συμπληρώνουν το μισθό, με τα οπωροκηπευτικά και τα αυγά απ το χωριό ή με την καλή σύνταξη της γερμανίας, οπότε ξοδεύει ακόμα.
Η τρίτη βδομάδα όμως έφτασε και ημέρα Τρίτη πετούσα για Βασιλεία, αλλά αυτά θα σου τα πω σε επόμενο ποστ....
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
Καλοκαίρι....
Ο ήχος απο τα κλιματιστικά είναι ο μόνος που ακούγεται, 37 βαθμοί με την υγρασία να υπερίπταται στην ατμόσφαιρα, προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά μάταια, το κρεβάτι καίει, το δωμάτιο ζεματάει, το σπίτι αχνίζει, στο μπαλκόνι είναι διαφορετικά αλλά στην πολυθρόνα δύσκολα σε παίρνει ο ύπνος, οπότε απλώς κάθομαι μέχρι να σβύσει η ζέστη. Τρεις τα ξημερώματα, η γειτονιά άδεια, μια φοιτήτρια στην παραπάνω πολυκατοικία που όλο το απόγευμα άκουγε δυνατά ελληνικά, στην απέναντι λείπουν όλοι, στην διπλανή απέναντι, μόνο το παιδί με το γάτο που τον περιμένει στη βεράντα του ρετιρέ, ο οποίος γάτος αλλά και τα υπόλοιπα ζωντανά αυτής της πολυκατοικίας είναι εκπαιδευμένα να βγαίνουν έξω για κατούρημα και μετά να περιμένουν στην είσοδο, γαυγίζοντας οι σκύλοι, νιαουρίζοντας οι γάτοι χωρίς πολλά πολλά πάρε δώσε με τα αδέσποτα, Κυρίες. Στη δική μου δύο διαμερίσματα, όλοι φύγαν για διακοπές. Ενα κουνούπι σφυρίζει στ' αυτί μου, φέτος δεν έχουν ψεκάσει για τα κουνούπια λέει το ράδιο αρβύλα γιατί δεν είχαν λεφτά, γιαυτό βλέπεις κάτι τέρατα να πετάνε και όταν σε τσιμπούν γίνεται ένα σημάδι να!
Αν μύριζε και καρπούζι θα ήταν το τέλειο σκηνικό για το καλοκαίρι αλλά ακόμη δεν έχω πάρει, θα αγοράσω αύριο απ' τη λαική. Κάπου μακρυά ένα αυτοκίνητο περνάει, το κλιματιστικό ακόμη δουλεύει, θα δουλεύει όλη νύχτα, άπνοια, αν ποτέ αγόραζα σπίτι θα αγόραζα εξοχικό σκέφτομαι με αυλή, δίπλα στη θάλασσα, ίσως μπροστά αν είναι καμμιά παρακμιακή παραλία τύπου Καλλικράτεια, με μεγάλη κουνουπιέρα στη βεράντα για ύπνο τη νύχτα έξω, με μεγάλο τραπέζι για να καλούμε φίλους τα βράδυα για καρπούζι με τυρί και μπιρίμπα, με ντουζιέρα στην αυλή για να πλένεσαι εκεί χωρίς να κάνεις μπάνιο μετά τη θάλασσα, με κουζίνα μεγάλη και φωτεινή για να κάνεις ζυμαράκια και να τηγανίζουμε γαύρους και πατάτες, με μπάρμπεκιου και με λουλούδια πολλά.....
Καλοκαίρι.....
Αν μύριζε και καρπούζι θα ήταν το τέλειο σκηνικό για το καλοκαίρι αλλά ακόμη δεν έχω πάρει, θα αγοράσω αύριο απ' τη λαική. Κάπου μακρυά ένα αυτοκίνητο περνάει, το κλιματιστικό ακόμη δουλεύει, θα δουλεύει όλη νύχτα, άπνοια, αν ποτέ αγόραζα σπίτι θα αγόραζα εξοχικό σκέφτομαι με αυλή, δίπλα στη θάλασσα, ίσως μπροστά αν είναι καμμιά παρακμιακή παραλία τύπου Καλλικράτεια, με μεγάλη κουνουπιέρα στη βεράντα για ύπνο τη νύχτα έξω, με μεγάλο τραπέζι για να καλούμε φίλους τα βράδυα για καρπούζι με τυρί και μπιρίμπα, με ντουζιέρα στην αυλή για να πλένεσαι εκεί χωρίς να κάνεις μπάνιο μετά τη θάλασσα, με κουζίνα μεγάλη και φωτεινή για να κάνεις ζυμαράκια και να τηγανίζουμε γαύρους και πατάτες, με μπάρμπεκιου και με λουλούδια πολλά.....
Καλοκαίρι.....
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Αποκλείεται να ναι καλύτερα στη φανταστική Ουρανούπολη, απ ότι στην πραγματική....
Πολύ καιρό έχω να γράψω λόγω δουλειάς κυρίως που τρέχω και δεν έχω μυαλό για άλλα, κι απο χτες άρχισα ένα τουρ σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας για δουλειά με πρώτο προορισμό την ωραιότατη Κοζάνη.
Με βερμούδα και μακό ξεκίνησα απ τη Θεσσαλονίκη, μπουφάν και τζήν ήθελες στην Κοζάνη.. με μια βροχή ασταμάτητη που μας έκανε μούσκεμα και έριξε τη θερμοκρασία τόσο που νόμιζες ότι έχουμε Μάρτιο κι όχι τέλος Ιουνίου....
Απ το πρωί είχα πονοκέφαλο αλλά μετά τη βροχή επιδεινώθηκε και δε μου πέρασε παρά σήμερα το πρωί.
Αλλά σήμερα μετά τη βροχερή Κοζάνη είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα στην Χαλκιδική και συγκεκριμένα στο τρίτο πόδι, Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσός και τέλος Ουρανούπολη μια διαδρομή μέσα στα πεύκα και τη θάλασσα, με μια θάλασσα λάδι, με κόσμο που λιαζόταν στις ξαπλώστρες, με μια Ουρανούπολη χάρμα οφθαλμού είχα να πάω 15 χρόνια και βάλε και μου άρεσε πάρα πολύ, νόμισα ότι ήμουν σε νησί, άσε που ήθελα να τους παρατήσω και να πάω να δοκιμάζω καπέλα και να χαζεύω τα τουριστικά μαγαζιά, και παραλίγο να το κανα αν δε με σταματούσε το γεγονός ότι μας περίμενε και άλλη διαδρομή το απόγευμα....
Και οι άνθρωποι άλλο πράμα, χαλαροί, ωραίοι με καθόλου άγχος, καθόλου μούτρα σαν κι αυτούς εδώ που συναναστραφήκαμε τα ζώα, τους μουτρωμένους, τους αγενέστατους, με χαμόγελο με κεράσματα, με καθόλου ύφος, τελικά συνηδητοποιώ πως αν ζεις σε ένα όμορφο μέρος δεν μπορεί παρά να επηρεάζει αυτό το χαρακτήρα σου, μετάνιωσα που δεν πήρα μαγιό μαζί μου φυσικά, αλλά θα ξαναπάω στην Ουρανούπολη και σύντομα για μπάνιο και μη σου πω και για διανυκτέρευση...
Κι εκεί που βρίζεις και λες διάφορα γιαυτή τη χώρα, μια βόλτα σε ένα τόσο όμορφο μέρος σε κάνει και σκέφτεσαι ότι αυτά τα μέρη, αυτή τη θάλασσα, αυτόν τον ήλιο δεν τα βρίσκεις που να χτυπιέσαι αλλού...
Με βερμούδα και μακό ξεκίνησα απ τη Θεσσαλονίκη, μπουφάν και τζήν ήθελες στην Κοζάνη.. με μια βροχή ασταμάτητη που μας έκανε μούσκεμα και έριξε τη θερμοκρασία τόσο που νόμιζες ότι έχουμε Μάρτιο κι όχι τέλος Ιουνίου....
Απ το πρωί είχα πονοκέφαλο αλλά μετά τη βροχή επιδεινώθηκε και δε μου πέρασε παρά σήμερα το πρωί.
Αλλά σήμερα μετά τη βροχερή Κοζάνη είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα στην Χαλκιδική και συγκεκριμένα στο τρίτο πόδι, Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσός και τέλος Ουρανούπολη μια διαδρομή μέσα στα πεύκα και τη θάλασσα, με μια θάλασσα λάδι, με κόσμο που λιαζόταν στις ξαπλώστρες, με μια Ουρανούπολη χάρμα οφθαλμού είχα να πάω 15 χρόνια και βάλε και μου άρεσε πάρα πολύ, νόμισα ότι ήμουν σε νησί, άσε που ήθελα να τους παρατήσω και να πάω να δοκιμάζω καπέλα και να χαζεύω τα τουριστικά μαγαζιά, και παραλίγο να το κανα αν δε με σταματούσε το γεγονός ότι μας περίμενε και άλλη διαδρομή το απόγευμα....
Και οι άνθρωποι άλλο πράμα, χαλαροί, ωραίοι με καθόλου άγχος, καθόλου μούτρα σαν κι αυτούς εδώ που συναναστραφήκαμε τα ζώα, τους μουτρωμένους, τους αγενέστατους, με χαμόγελο με κεράσματα, με καθόλου ύφος, τελικά συνηδητοποιώ πως αν ζεις σε ένα όμορφο μέρος δεν μπορεί παρά να επηρεάζει αυτό το χαρακτήρα σου, μετάνιωσα που δεν πήρα μαγιό μαζί μου φυσικά, αλλά θα ξαναπάω στην Ουρανούπολη και σύντομα για μπάνιο και μη σου πω και για διανυκτέρευση...
Κι εκεί που βρίζεις και λες διάφορα γιαυτή τη χώρα, μια βόλτα σε ένα τόσο όμορφο μέρος σε κάνει και σκέφτεσαι ότι αυτά τα μέρη, αυτή τη θάλασσα, αυτόν τον ήλιο δεν τα βρίσκεις που να χτυπιέσαι αλλού...
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
Καπούτ....
Αυτή η Παρασκευή ήταν περίεργη, καθόμασταν αμήχανοι και λέγαμε τα συνηθισμένα μέχρι να έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, ο Κ έφευγε μετανάστης στη Γερμανία ήταν απο τα πρώτα θύματα της κρίσης, ηλικία γύρω στα 25 με σπουδές ανώτατης εκπαίδευσης και αυτές οι λίγες συνεντεύξεις που έκανε για δουλειές όχι μόνο πάνω σ αυτό που σπούδασε αλλά σε μια οποιαδήποτε δουλειά της τάξης ενός βασικού μισθού ήταν πετυχημένες μεν, αλλά ποτέ δεν τον πήραν τηλέφωνο ξανά, τελευταία απο τις συνεντεύξεις του σε ένα πολυκατάστημα υπολογιστών που ο διευθυντής ήταν γνωστός γνωστού και του είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως αν δεν έχει μέσον πολιτικό, δουλειά δεν πρόκειται να πιάσει όσος καιρός και να περάσει, βλέπεις οι πολιτικοί τώρα που έκλεισε η πόρτα του δημόσιου πιάσαν κονέ με τις επιχειρήσεις και βάζουν εκεί τα παιδιά των παρατάξεων τους.
Κι αν ήταν απ τα παιδιά εκείνα που περιμένουν να γίνουν τουλάχιστον υποδιευθυντές στην πρώτη τους δουλειά δε θα έλεγα τίποτε, αλλά ήταν ένα παιδί που αν του λεγες να δουλεύει 18 ώρες το 24ωρο θα το κανε, δεν καταλάβαινε ούτε κούραση, ούτε φοβόταν τη δουλειά, τον ζήλεψα τον Κ γιαυτή την όρεξη που δεν την έχω δει ούτε σε έναν τόσα χρόνια που είμαι στην πιάτσα, μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία του. Και να ήταν ο μόνος που φεύγει απ αυτή τη χώρα που διώχνει το πιο ζωντανό κομμάτι της, κάπου οκτακόσιες χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία 10 χρόνια μου λεγε ένας φίλος που το διάβασε σε εφημερίδα προχτές, νομίζω ότι το νούμερο θα αυξηθεί πάρα πολύ μέχρι το τέλος της χρονιάς, και είναι κρίμα, αλλά θα μου πεις εδώ σκέφτομαι να φύγω εγώ που ξέρω ότι θα κάνω μια δουλειά του ποδαριού, αλλά έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απηυδισμού που πραγματικά δε με νοιάζει
Στο μεταξύ όλη μέρα έκανε πολύ ζέστη, καύσωνα κανονικό παρ'όλο που ακόμη ο Μάης είναι στα μισά του, βγήκαν τα σορτς, οι σαγιονάρες, άνοιξαν διάπλατα τα παράθυρα ο λαιμός μου πάλι που έχει δικό του θερμοστάτη, μ' έγδερνε απ το πρωί όταν κατάπινα και το απόγευμα χειροτέρεψε για να καταλήξει το βράδυ χέρι χέρι μ' ένα καραμπινάτο συνάχι που με μια εξάντληση παρέα μ' έριξαν στο κρεβάτι να κοιμάμαι ώρες. Έτσι με ντεπόν, κοντρέξ, χαρτομάνδηλα και θερμόμετρα πέρασε ένα Σαββατοκύριακο κι ούτε κατάλαβα καλά καλά τι έγινε γιατί φυσικά δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πολλά πράγματα, ξεχνιόμουν ασχολούμενη με το συνάχι, τον πυρετό, τον πονόλαιμο.
Οταν έπεσε ο πυρετός, μ' έπιασε πάλι αυτή η μελαγχολία των τελευταίων ημερών, μαζί με τη στεναχώρια για το γεγονός της μετανάστευσης του Κ κι αποφάσισα να μη βλέπω ειδήσεις και κόντρα στη μαυρίλα να είμαι η χαζή ξανθιά θεσσαλονικιά που δεν καταλαβαίνει απο ισοτιμίες νομισμάτων, απο ΔΝΤ απο μέτρα και άλλα τέτοια εξωτικά. Αλλωστε και η κρίση έχει ευκαιρίες λέω απο μέσα μου και προσπαθώ να το πιστέψω, καταπίνοντας μια γερή δόση αισιοδοξίας και νιώθοντας να με πονάει μια παρονυχίδα που ξύλωσα με μανία μέσα στην αμηχανία μου. Ακόμη κι ο καιρός παρ' όλο που είναι Μάιος μετά απο τον αφύσικο καύσωνα της Παρασκεύης, είναι περίεργος φυσάει και κάνει ψύχρα, λες να άλλαξε και το κλίμα αναρωτιέμαι δυνατά? όλα βαίνουν εναντίον μας? ακόμη κι ο καιρός? αλοίμονο.....
ΥΓ: Είναι πολύ εύκολο να βρεις κάποιον για κάνεις τη δουλειά σου, αλλά είναι απίθανο κάπου μία στις 100,000 πιθανότητες να βρεις κάποιον να κάνει τη δουλειά σου όπως θέλεις εσύ να την κάνει κι ακόμη καλύτερα, σα να είσαι εσύ!
Τυχεράκια Γερμανέ, έτυχες το τζόκερ και δεν το ξέρεις ακόμη.....
Κι αν ήταν απ τα παιδιά εκείνα που περιμένουν να γίνουν τουλάχιστον υποδιευθυντές στην πρώτη τους δουλειά δε θα έλεγα τίποτε, αλλά ήταν ένα παιδί που αν του λεγες να δουλεύει 18 ώρες το 24ωρο θα το κανε, δεν καταλάβαινε ούτε κούραση, ούτε φοβόταν τη δουλειά, τον ζήλεψα τον Κ γιαυτή την όρεξη που δεν την έχω δει ούτε σε έναν τόσα χρόνια που είμαι στην πιάτσα, μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία του. Και να ήταν ο μόνος που φεύγει απ αυτή τη χώρα που διώχνει το πιο ζωντανό κομμάτι της, κάπου οκτακόσιες χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία 10 χρόνια μου λεγε ένας φίλος που το διάβασε σε εφημερίδα προχτές, νομίζω ότι το νούμερο θα αυξηθεί πάρα πολύ μέχρι το τέλος της χρονιάς, και είναι κρίμα, αλλά θα μου πεις εδώ σκέφτομαι να φύγω εγώ που ξέρω ότι θα κάνω μια δουλειά του ποδαριού, αλλά έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απηυδισμού που πραγματικά δε με νοιάζει
Στο μεταξύ όλη μέρα έκανε πολύ ζέστη, καύσωνα κανονικό παρ'όλο που ακόμη ο Μάης είναι στα μισά του, βγήκαν τα σορτς, οι σαγιονάρες, άνοιξαν διάπλατα τα παράθυρα ο λαιμός μου πάλι που έχει δικό του θερμοστάτη, μ' έγδερνε απ το πρωί όταν κατάπινα και το απόγευμα χειροτέρεψε για να καταλήξει το βράδυ χέρι χέρι μ' ένα καραμπινάτο συνάχι που με μια εξάντληση παρέα μ' έριξαν στο κρεβάτι να κοιμάμαι ώρες. Έτσι με ντεπόν, κοντρέξ, χαρτομάνδηλα και θερμόμετρα πέρασε ένα Σαββατοκύριακο κι ούτε κατάλαβα καλά καλά τι έγινε γιατί φυσικά δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πολλά πράγματα, ξεχνιόμουν ασχολούμενη με το συνάχι, τον πυρετό, τον πονόλαιμο.
Οταν έπεσε ο πυρετός, μ' έπιασε πάλι αυτή η μελαγχολία των τελευταίων ημερών, μαζί με τη στεναχώρια για το γεγονός της μετανάστευσης του Κ κι αποφάσισα να μη βλέπω ειδήσεις και κόντρα στη μαυρίλα να είμαι η χαζή ξανθιά θεσσαλονικιά που δεν καταλαβαίνει απο ισοτιμίες νομισμάτων, απο ΔΝΤ απο μέτρα και άλλα τέτοια εξωτικά. Αλλωστε και η κρίση έχει ευκαιρίες λέω απο μέσα μου και προσπαθώ να το πιστέψω, καταπίνοντας μια γερή δόση αισιοδοξίας και νιώθοντας να με πονάει μια παρονυχίδα που ξύλωσα με μανία μέσα στην αμηχανία μου. Ακόμη κι ο καιρός παρ' όλο που είναι Μάιος μετά απο τον αφύσικο καύσωνα της Παρασκεύης, είναι περίεργος φυσάει και κάνει ψύχρα, λες να άλλαξε και το κλίμα αναρωτιέμαι δυνατά? όλα βαίνουν εναντίον μας? ακόμη κι ο καιρός? αλοίμονο.....
ΥΓ: Είναι πολύ εύκολο να βρεις κάποιον για κάνεις τη δουλειά σου, αλλά είναι απίθανο κάπου μία στις 100,000 πιθανότητες να βρεις κάποιον να κάνει τη δουλειά σου όπως θέλεις εσύ να την κάνει κι ακόμη καλύτερα, σα να είσαι εσύ!
Τυχεράκια Γερμανέ, έτυχες το τζόκερ και δεν το ξέρεις ακόμη.....
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Εξι ώρες εργασίας είναι πολύ ε?
Bγήκαμε ένα βράδυ του Σαββάτου, όπως κάνουμε τα τελευταία 30 χρόνια και βάλε με τους παιδικούς φίλους κι εκεί μεταξύ τυρου και αχλαδιού μιλήσαμε για τι άλλο για την μείωση των μισθών τους καθότι όλοι πλην εμού είναι δημόσιοι υπάλληλοι και αγωνιούσαν για τις εξελίξεις στην δουλειά τους, καθώς έλεγαν ότι με το καινούργιο νομοσχέδιο για την παιδεία που θα βγεί στη δημοσιότητα μετά το κλείσιμο των σχολείων για τις καλοκαιρινές διακοπές, θα πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους έως τις 2 το μεσημέρι...(!) Ακόμη ότι τα σχολεία πλέον θα υπάγονται στους Δήμους και οι δάσκαλοι θα γίνουν δημοτικοί υπάλληλοι και θα αξιολογούνται πλέον.
Και τι θα κάνουν έως τις 2 το μεσημέρι θα κοιτιούνται? εφόσον δεν έχουν να κάνουν δουλειά πέρα απ το μάθημά τους που τελιώνει στις 12,30 με 1....επίσης σε σύνολο οι μισθοί τους μειώθηκαν περίπου 100 ευρώ κι εγώ ψέλλισα ε δεν είναι και τόσα πολλά πια οκ, εδώ δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε καν δουλειά, τουλάχιστον εσείς έχετε τη σιγουριά ότι δεν μπορεί να σας απολύσει κανείς!
Κι εκεί πήγαν να με φάνε ότι εμείς είμαστε το κεφάλαιο (οι μαγαζάτορες γενικώς) ότι έχουμε βγάλει τόσα που ακόμη και στην οικονομική κρίση έχουμε να πληρώνουμε, ότι είμαστε αυτοί που ρουφάνε το αίμα των υπαλλήλων τους και τέτοια ωραία, εκεί σκέφτηκα αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τους ότι εμείς δουλεύουμε 24 ώρες το 24ωρο? ότι όποτε του σηκωθεί του πελάτη θα σε πάρει τηλέφωνο, ότι δεν κοιμόμαστε τη νύχτα γιατί αύριο δε φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσεις το νοίκι, τα έξοδα, τους μισθούς (γιαυτούς που έχουν υπαλλήλους) ότι το κράτος και οι λειτουργοί του είναι εναντίον σου πάντα, ότι για να πας να κάνεις μια συναλλαγή απο μια δημόσια υπηρεσία σου βγάζουν το λάδι συνήθως (παραπέμπω σε προηγούμενο πόστ) ότι δεν ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να χω δουλειά ή θα μεταναστεύσω για να ησυχάσω απο όλα.
Αλλά που να καταλάβουν αυτοί την αγωνία που νιώθει κάθε αυτοαπασχολούμενος, δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να μπούν ποτέ στη θέση μου κι αν ποτέ παραπονεθείς για όλα τα παραπάνω εκεί θα σου πουν, ας είχες κι εσύ το μυαλό για να μπείς στο δημόσιο, το ότι εγώ είχα άλλα όνειρα ούτε λόγος, γιαυτούς το μεγαλύτερο τους όνειρο ήταν και είναι το δημόσιο, και το έχουν περάσει και στα παιδιά τους που δεν τολμούν να σκεφτούν κάτι άλλο.
Σορυ γκάυς που είχα διαφορετικά όνειρα απ τα δικά σας, επιλογή μου ήταν και δεν το χω μετανιώσει ούτε μια μέρα γιατί τις χαρές που έχω πάρει απ τη δουλειά μου, το πόσο ενδιαφέροντα είναι αυτά που κάνω και τό πόσες εμπειρίες έχω αποκτήσει απ αυτή, κι ας μην ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να έχω δουλειά αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει δε θα πεθάνω, όχι απ αυτό, γιατί θα έχω τον κώλο να κάνω άλλη δουλειά, ενώ εσείς αν τύχει και αρθεί η μονιμότητά σας, και συμβεί κάτι θα μείνετε ακίνητοι να κοιτάτε το ταβάνι απελπισμένοι και μίζεροι και θα κλαίτε τη μοίρα σας.
Τώρα έχω άδικο που σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση θα χωρίσει τον κόσμο σε τάξεις? και που σαι ακόμη....
Και τι θα κάνουν έως τις 2 το μεσημέρι θα κοιτιούνται? εφόσον δεν έχουν να κάνουν δουλειά πέρα απ το μάθημά τους που τελιώνει στις 12,30 με 1....επίσης σε σύνολο οι μισθοί τους μειώθηκαν περίπου 100 ευρώ κι εγώ ψέλλισα ε δεν είναι και τόσα πολλά πια οκ, εδώ δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε καν δουλειά, τουλάχιστον εσείς έχετε τη σιγουριά ότι δεν μπορεί να σας απολύσει κανείς!
Κι εκεί πήγαν να με φάνε ότι εμείς είμαστε το κεφάλαιο (οι μαγαζάτορες γενικώς) ότι έχουμε βγάλει τόσα που ακόμη και στην οικονομική κρίση έχουμε να πληρώνουμε, ότι είμαστε αυτοί που ρουφάνε το αίμα των υπαλλήλων τους και τέτοια ωραία, εκεί σκέφτηκα αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τους ότι εμείς δουλεύουμε 24 ώρες το 24ωρο? ότι όποτε του σηκωθεί του πελάτη θα σε πάρει τηλέφωνο, ότι δεν κοιμόμαστε τη νύχτα γιατί αύριο δε φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσεις το νοίκι, τα έξοδα, τους μισθούς (γιαυτούς που έχουν υπαλλήλους) ότι το κράτος και οι λειτουργοί του είναι εναντίον σου πάντα, ότι για να πας να κάνεις μια συναλλαγή απο μια δημόσια υπηρεσία σου βγάζουν το λάδι συνήθως (παραπέμπω σε προηγούμενο πόστ) ότι δεν ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να χω δουλειά ή θα μεταναστεύσω για να ησυχάσω απο όλα.
Αλλά που να καταλάβουν αυτοί την αγωνία που νιώθει κάθε αυτοαπασχολούμενος, δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να μπούν ποτέ στη θέση μου κι αν ποτέ παραπονεθείς για όλα τα παραπάνω εκεί θα σου πουν, ας είχες κι εσύ το μυαλό για να μπείς στο δημόσιο, το ότι εγώ είχα άλλα όνειρα ούτε λόγος, γιαυτούς το μεγαλύτερο τους όνειρο ήταν και είναι το δημόσιο, και το έχουν περάσει και στα παιδιά τους που δεν τολμούν να σκεφτούν κάτι άλλο.
Σορυ γκάυς που είχα διαφορετικά όνειρα απ τα δικά σας, επιλογή μου ήταν και δεν το χω μετανιώσει ούτε μια μέρα γιατί τις χαρές που έχω πάρει απ τη δουλειά μου, το πόσο ενδιαφέροντα είναι αυτά που κάνω και τό πόσες εμπειρίες έχω αποκτήσει απ αυτή, κι ας μην ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να έχω δουλειά αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει δε θα πεθάνω, όχι απ αυτό, γιατί θα έχω τον κώλο να κάνω άλλη δουλειά, ενώ εσείς αν τύχει και αρθεί η μονιμότητά σας, και συμβεί κάτι θα μείνετε ακίνητοι να κοιτάτε το ταβάνι απελπισμένοι και μίζεροι και θα κλαίτε τη μοίρα σας.
Τώρα έχω άδικο που σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση θα χωρίσει τον κόσμο σε τάξεις? και που σαι ακόμη....
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Και του χρόνου...φουντούνια
Aμα ξαναφάω μαγειρίτσα στις 11 το βράδυ και περιμένω να τη χωνέψω κιόλας, να με φτύσεις, διότι στις 11 την έφαγα τη μαγειρίτσα, πριν το <χριστός ανέστη> κι αυτό ήταν το λιγότερο, νωρίτερα είχα κάνει μια επίθεση στα κόκκινα αυγά, όσο για το τσουρέκι αυτό με τη σοκολάτα το γονάτισα απ την Μ. Πέμπτη...αυτά είναι τα ωραία με το πάσχα, τρως ένα σκασμό και αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πέφτει η μπάκα, πως να πέσει χρυσή μου, κι ευτυχώς να λες που φέτος το πάσχα έπεσε νωρίς και έχεις τουλάχιστον ενάμισυ μήνα να χτυπηθείς να τα χάσεις πριν πάρεις παραμάζωμα τις παραλίες με το μπικίνι, και όχι βέβαια για τίποτε κοσμικά και σαν τη χαλκιδική δεν έχει, αυτά φέτος ξέχασέ τα! Περισσότερο για Γαύδο μεριά σε βλέπω να ψάχνεις να βρεις σερβιέτα στο μοναδικό μπακάλικο παύλα ταβέρνα παύλα καφέ παύλα club με το μέγεθος της τρίχας να έχει ξεπεράσει προ πολλού τα επίπεδα συναγερμού ή τίποτα παραλία κατερίνης που μπροστά στo δράμα του γκλίτερ και της γαλάζιας σκιάς θα είσαι-ελπίζεις- αόρατη τουλάχιστον!
....Κι όμως μέχρι το μεσημέρι τα ξέχασα όλα αυτά και ξανάφαγα η μουλάρα, χωρίς τύψεις αυτή τη φορά, αλλά θες που η σχέση μου με τα αμνοερίφια είναι σαν κάτι σχέσεις με κάποιους που δε θες να τους δεις μπροστά σου, αλλά τους πέτυχες στο διπλανό τραπέζι και αναφώνησες μάλιστα <βρε τι σύμπτωση κι έλεγα να σας πάρω σήμερα όλη μέρα>! που σιγά μην τους έπαιρνες, ούτε ζωγραφιστούς δε θες να τους δεις, και τελικά τους φεσώθηκες όλο το βράδυ, θες που φύσαγε λίγο και το άρπαξες το κρυωματάκι σου, θες που ένας πονοκέφαλος επιβάρυνε την κατάσταση, πάει το μεσημεριανό πασχαλινό γεύμα, το πήρε το κύμα!
Συμπέρασμα: τελικά το πάσχα δε μου πάει, όσο κι αν το προσπαθήσω, στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μου βγαίνει ξυνό.
Χρόνια πολλά λοιπόν και του χρόνου σπίτια μας...
....Κι όμως μέχρι το μεσημέρι τα ξέχασα όλα αυτά και ξανάφαγα η μουλάρα, χωρίς τύψεις αυτή τη φορά, αλλά θες που η σχέση μου με τα αμνοερίφια είναι σαν κάτι σχέσεις με κάποιους που δε θες να τους δεις μπροστά σου, αλλά τους πέτυχες στο διπλανό τραπέζι και αναφώνησες μάλιστα <βρε τι σύμπτωση κι έλεγα να σας πάρω σήμερα όλη μέρα>! που σιγά μην τους έπαιρνες, ούτε ζωγραφιστούς δε θες να τους δεις, και τελικά τους φεσώθηκες όλο το βράδυ, θες που φύσαγε λίγο και το άρπαξες το κρυωματάκι σου, θες που ένας πονοκέφαλος επιβάρυνε την κατάσταση, πάει το μεσημεριανό πασχαλινό γεύμα, το πήρε το κύμα!
Συμπέρασμα: τελικά το πάσχα δε μου πάει, όσο κι αν το προσπαθήσω, στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μου βγαίνει ξυνό.
Χρόνια πολλά λοιπόν και του χρόνου σπίτια μας...
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Η βία γύρω μας
Ηρθε για να ξεφύγει απ τον πόλεμο και είδε μπροστά στα μάτια της το παιδί της να διαμελίζεται σε μια χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά που δεν έχει πόλεμο, πόσο ασυγκίνητος να μείνεις μπροστά σ' αυτό το γεγονός? Και το άλλο της παιδί θα μείνει σχεδόν τυφλό απ το ίδιο τρομοκρατικό χτύπημα.
Απο τη μια ο μικρός μετανάστης που διαμελίζεται, απ την άλλη ληστεία, που δεν ήταν η μόνη, με έναν νεκρό στη μια και τραυματίες σε άλλες για το τεράστιο ποσό των 300 ευρώ τόσο αξίζει μια ζωή...
Κι ο κόσμος που φωνάζει στα κανάλια πόσο φοβάται.
Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια, ποια ψυχολογική υποστήριξη να δοθεί σ' αυτή τη μάνα?
Πριν λίγες μέρες μια άλλη μάνα αυτοκτόνησε γιατί είχαν σκοτώσει το γιό της δυο χρόνια πριν και την ακολούθησε και η κόρη της που τη βρήκε νεκρή.
Δεν έχουμε πόλεμο, αλλά κάποιοι έχουν κυρήξει πόλεμο απο μόνοι τους, είτε είναι ληστές των 300 ευρώ, είτε είναι τρομοκράτες που νομίζουν ότι πολεμούν για κάποια ιδέα.
Τρομερή ιδέα, αλλά μετά τον νεκρό Αφγανό είναι τόσο κότες που λούφαξαν και δεν παραδέχονται το χτύπημά τους, ποιος να βγει και να παραδεχτεί φυσικά κάτι τέτοιο? ήρθε η εποχή που θα αναπολούσαμε τη 17η Νοέμβρη ποιος να το φανταζόταν? τουλάχιστον αυτοί απ όσο θυμάμαι χτυπούσαν το κεφάλαιο...
Απο τη μια ο μικρός μετανάστης που διαμελίζεται, απ την άλλη ληστεία, που δεν ήταν η μόνη, με έναν νεκρό στη μια και τραυματίες σε άλλες για το τεράστιο ποσό των 300 ευρώ τόσο αξίζει μια ζωή...
Κι ο κόσμος που φωνάζει στα κανάλια πόσο φοβάται.
Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια, ποια ψυχολογική υποστήριξη να δοθεί σ' αυτή τη μάνα?
Πριν λίγες μέρες μια άλλη μάνα αυτοκτόνησε γιατί είχαν σκοτώσει το γιό της δυο χρόνια πριν και την ακολούθησε και η κόρη της που τη βρήκε νεκρή.
Δεν έχουμε πόλεμο, αλλά κάποιοι έχουν κυρήξει πόλεμο απο μόνοι τους, είτε είναι ληστές των 300 ευρώ, είτε είναι τρομοκράτες που νομίζουν ότι πολεμούν για κάποια ιδέα.
Τρομερή ιδέα, αλλά μετά τον νεκρό Αφγανό είναι τόσο κότες που λούφαξαν και δεν παραδέχονται το χτύπημά τους, ποιος να βγει και να παραδεχτεί φυσικά κάτι τέτοιο? ήρθε η εποχή που θα αναπολούσαμε τη 17η Νοέμβρη ποιος να το φανταζόταν? τουλάχιστον αυτοί απ όσο θυμάμαι χτυπούσαν το κεφάλαιο...
Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010
Τέσσερις εποχές σε ένα νησί....Ανοιξη
Σ' αυτή τη χώρα σε λίγο θα πληρώνουμε και για όσες φορές πηγαίνουμε στην τουαλέτα, αυτό λέει με λίγα λόγια και απλά για να τα καταλαβαίνουμε όλοι το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που υπογράφεται σε λίγες ώρες, τι σημαίνει αυτό? ότι στην Ελλάδα πρέπει να είσαι πλούσιος παντρεμένος και με 4 παιδιά τουλάχιστον, οπότε περιμένω να ακούσω και για γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών για να ξέρω αν θα παντρευτώ... αλλά θα μου πεις με τόσα προβλήματα η κυβέρνηση σιγά μην ασχοληθεί με τις μειονότητες.
Στο μεταξύ η Ανοιξη έχει μπεί σιγά σιγά αν και με κρύο, το παρατηρείς έτσι και βγεις λίγο πιο έξω απ την πόλη, στη Λέσβο που έτυχε να πάω το Σαββατοκύριακο, απόλαυσα τις βόλτες στο νησί βλέποντας γύρω μου καταπράσινα λιβάδια, πλαγιές γεμάτες μαργαρίτες και παπαρούνες, ανθισμένα δένδρα...
'Ηπια τα καθιερωμένα ούζα δίπλα στη θάλασσα, έφαγα στη Μελβούρνη(!) κρέατα και απίστευτα ψάρια στο μπαλουχανά, και πως καταλαβαίνεις αν ένα ψάρι είναι ημέρας απο άλλο που είναι της επόμενης? ε τι να σου πω, το βλέπεις στο χρώμα, στη γεύση, βεβαίως παίζει μεγάλο ρόλο και ο μάστορας που θα το τηγανίσει ή θα το ψήσει, αμέσως καταλαβαίνεις τη διαφορά σε ένα βαρύ τηγάνισμα, απο ένα αέρινο τηγάνισμα, με άριστα το δέκα απο τις καλύτερες ψαροταβέρνες στην Ελλάδα by far.
Η Λέσβος είνα ένα νησί που πάντα έχει κάτι να σου μάθει, δεν μπορείς να πεις ότι τα χεις δει όλα όσες φορές και να πας, πάντα θα υπάρχει κάτι κρυμένο που δεν πρόλαβες να δεις την προηγούμενη φορά.
Έβλεπα τον κόσμο στην ταβέρνα του ορεινού χωριού με το ωραίο όνομα Στύψη και αναρωτιόμουν, σκέφτονται άραγε την οικονομική κρίση? υπήρχε μια ηρεμία, μια σοφία στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων ζουν σε μια δική τους πραγματικότητα, μακρυά απ τις φωνές, το μποτιλιάρισμα, το άγχος και τον διαρκή εκνευρισμό, ζώντας με τη φύση νομίζω πως το αποκτάς αυτό.
Ισως αυτή η κρίση μας οδηγήσει σε άλλους δρόμους, ίσως είναι μια ευκαιρία να βρούμε τελικά το αληθινό νόημα της ζωής, ένα σπίτι με μια αυλή, ένας κήπος με λαχανικά, μερικά ζώα, η θάλασσα τόσο κοντά....
Ονειρεύομαι ίσως, ή μπορεί και όχι, αναρωτήθικες ποτέ τι σημαίνει η λέξη πλήρης? Αυτό ακριβώς εννοώ!
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Το ανέκδοτο της ημέρας
Μα υπάρχει ακόμη, έστω και ένας πολίτης που να πιστεύει ότι θα φτιάξουν ποτέ τα πράγματα και κάποιος θα μας τραβήξει απ το λάκο με τα σκατά που έχουμε πέσει? Αμφιβάλω, πιστεύει κανείς πως θα τη γλυτώσουμε?
Δε θα σταθώ στο ποιοι φταίνε γιαυτό το χάλι, το ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση, θα πω μόνο ότι έχουμε αυτούς που μας αξίζουν, αλλιώς δεν εξηγείται, είμαστε λαός που βολεύεται, μας βολεύει αυτή η συνεχόμενη κατάσταση, μας βολεύει η στασιμότητα, φοβόμαστε μην και χαθούν αυτά που έχουμε αποκτήσει, είτε είναι η θεσούλα μας, το μέσον μας, ο γνωστός μας που θα μας κάνει την εξυπηρέτηση, είτε είναι η τζιπάρα μας το εξοχικό και οι 32 κάρτες που χρωστάμε στις τράπεζες που μας έδωσαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γίνουμε σαν αυτούς που <θαυμάζουμε> καθημερινά στην τηλεόραση, λες και οι τράπεζες απο μόνες τους μας παρέσυραν λες και δεν είμασταν έτοιμοι να παρασυρθούμε...
Αγόρασα τις προάλλες ένα φορτηγάκι μεταχειρισμένο 15ετίας και έχω μπλέξει σε μια απίστευτα μπερδεμένη κατάσταση ο ένας με ρωτάει αν δικαιούμε να αγοράσω ένα αυτοκίνητο επαγγελματικό, τύπου κλούβα, γιατί πάρα πολλοί γιατροί και δικηγόροι αγοράζουν καγιέν και χάμερ και τα δηλώνουν επαγγελματικά(!) Λες και δεν μπορούν να ελέγξουν ότι αγόρασα ένα αυτοκίνητο 15ετίας για να κάνω τη δουλειά μου, ή λες και δεν μπορούν να ελέγξουν <αν θέλουν> αυτούς τους γιατρούς και δικηγόρους που δηλώνουν επαγγελματικό το τζιπ των εκατό χιλιάδων και βάλε, ο άλλος με ρωτάει αν έχω όντως μαγαζί και πρέπει να το αποδείξω ξανά, ενώ το έχω δέκα χρόνια τουλάχιστον, ο τρίτος μου λέει ότι για να πετάξω έναν παλιό υπολογιστή που δε δουλεύει μετά απο 15 χρόνια χρήσης ή για να πετάξω πράγματα που βράχηκαν απο μια πλυμμύρα που έβαλε νερά στο μαγαζί μου και όχι μόνο, πρέπει να το κάνω αφού κόψω δελτίο αποστολής ότι τα πέταξα και πληρώσω το φπα γιαυτά που πέταξα (!)
Κι όλα αυτά εν μέσω οικονομικής κρίσης που δεν ξέρεις αν αύριο θα έχεις το μαγαζί σου ή θα αναγκαστείς να το κλείσεις γιατί σου πεσε το λαχείο της ακάλυπτης επιταγής, ή του απατεώνα που δε θέλει ή και του κακομοίρη που δεν μπορεί να σε πληρώσει.
Κι όταν τελειώνει ο μήνας έχεις ή δεν έχεις λεφτά, να πρέπει να πληρώσεις την δόση σου στην εφορία γιατί θέλεις να είσαι συνεπής με τις υποχρεώσεις σου, (γιατί φυσικά δε βγάζεις τόσα που να μπορείς να πληρώσεις εφάπαξ) να αγωνιάς αν θα σου φτάσουν τα λεφτά για να βγάλεις τη βδομάδα, το μήνα, το χρόνο...
Ετσι λοιπόν με 600 ευρώ υπόλοιπο στους τραπεζικούς μου λογαριασμούς, τη δόση της εφορίας πληρωμένη ωστόσο, με την υπόθεσή μου να εκρεμμεί, με το αυτοκίνητο να κάθεται για πάνω απο ένα μήνα ακινητοποιημένο, και με την αίσθηση του αθώου που καταδικάστηκε γιατί βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος τυχαία και γιατί κάποιος πρέπει πάντα να πληρώνει τη νύφη κι αυτός ο κάποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος.....
Το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί είναι <ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα>
Δε θα σταθώ στο ποιοι φταίνε γιαυτό το χάλι, το ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση, θα πω μόνο ότι έχουμε αυτούς που μας αξίζουν, αλλιώς δεν εξηγείται, είμαστε λαός που βολεύεται, μας βολεύει αυτή η συνεχόμενη κατάσταση, μας βολεύει η στασιμότητα, φοβόμαστε μην και χαθούν αυτά που έχουμε αποκτήσει, είτε είναι η θεσούλα μας, το μέσον μας, ο γνωστός μας που θα μας κάνει την εξυπηρέτηση, είτε είναι η τζιπάρα μας το εξοχικό και οι 32 κάρτες που χρωστάμε στις τράπεζες που μας έδωσαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γίνουμε σαν αυτούς που <θαυμάζουμε> καθημερινά στην τηλεόραση, λες και οι τράπεζες απο μόνες τους μας παρέσυραν λες και δεν είμασταν έτοιμοι να παρασυρθούμε...
Αγόρασα τις προάλλες ένα φορτηγάκι μεταχειρισμένο 15ετίας και έχω μπλέξει σε μια απίστευτα μπερδεμένη κατάσταση ο ένας με ρωτάει αν δικαιούμε να αγοράσω ένα αυτοκίνητο επαγγελματικό, τύπου κλούβα, γιατί πάρα πολλοί γιατροί και δικηγόροι αγοράζουν καγιέν και χάμερ και τα δηλώνουν επαγγελματικά(!) Λες και δεν μπορούν να ελέγξουν ότι αγόρασα ένα αυτοκίνητο 15ετίας για να κάνω τη δουλειά μου, ή λες και δεν μπορούν να ελέγξουν <αν θέλουν> αυτούς τους γιατρούς και δικηγόρους που δηλώνουν επαγγελματικό το τζιπ των εκατό χιλιάδων και βάλε, ο άλλος με ρωτάει αν έχω όντως μαγαζί και πρέπει να το αποδείξω ξανά, ενώ το έχω δέκα χρόνια τουλάχιστον, ο τρίτος μου λέει ότι για να πετάξω έναν παλιό υπολογιστή που δε δουλεύει μετά απο 15 χρόνια χρήσης ή για να πετάξω πράγματα που βράχηκαν απο μια πλυμμύρα που έβαλε νερά στο μαγαζί μου και όχι μόνο, πρέπει να το κάνω αφού κόψω δελτίο αποστολής ότι τα πέταξα και πληρώσω το φπα γιαυτά που πέταξα (!)
Κι όλα αυτά εν μέσω οικονομικής κρίσης που δεν ξέρεις αν αύριο θα έχεις το μαγαζί σου ή θα αναγκαστείς να το κλείσεις γιατί σου πεσε το λαχείο της ακάλυπτης επιταγής, ή του απατεώνα που δε θέλει ή και του κακομοίρη που δεν μπορεί να σε πληρώσει.
Κι όταν τελειώνει ο μήνας έχεις ή δεν έχεις λεφτά, να πρέπει να πληρώσεις την δόση σου στην εφορία γιατί θέλεις να είσαι συνεπής με τις υποχρεώσεις σου, (γιατί φυσικά δε βγάζεις τόσα που να μπορείς να πληρώσεις εφάπαξ) να αγωνιάς αν θα σου φτάσουν τα λεφτά για να βγάλεις τη βδομάδα, το μήνα, το χρόνο...
Ετσι λοιπόν με 600 ευρώ υπόλοιπο στους τραπεζικούς μου λογαριασμούς, τη δόση της εφορίας πληρωμένη ωστόσο, με την υπόθεσή μου να εκρεμμεί, με το αυτοκίνητο να κάθεται για πάνω απο ένα μήνα ακινητοποιημένο, και με την αίσθηση του αθώου που καταδικάστηκε γιατί βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος τυχαία και γιατί κάποιος πρέπει πάντα να πληρώνει τη νύφη κι αυτός ο κάποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος.....
Το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί είναι <ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα>
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
MAMA ROMA...
Αν δεν έχεις πάει στη Ρώμη, είναι σα να μην έχεις πάει πουθενά, και ίσως επειδή είναι ένας σχετικά κοντινός προορισμός όλο το ανέβαλα, -έλα μωρέ στη Ρώμη πάω όποτε θέλω, δίπλα είναι, έλεγα- και περνούσε ο καιρός κι εγώ απο Ρώμη μόνο τη Ρόμα πίτσα έβλεπα κι αυτήν απο σχετικά μακρυά μιας και δεν είμαι λάτρης της ελληνικής εκδοχής της πίτσας που σερβίρεται κατά 95% στην επικράτεια.
Μέχρι που μια εκ των δύο αεροπορικών εταιριών της χώρας έβγαλε προσφορές με 5 ευρώ το εισητήριο που μαζί με τους φόρους έβγαινε λιγότερο απο 100 ευρώ και λέω -Να η ευκαιρία- Ετσι λοιπόν πήρα τη βαλιτσούλα μου, πλύθηκα, σενιαρίστηκα, -στη Ρώμη πήγαινα και ήθελα να έχω μια εσάνς Ιταλικής κομψότητας- και αφού πέρασα απο 2 ελέγχους και 2 duty free λόγω που η μικρή ταπεινή μου πόλη δε συνδέεται απευθείας με καμμιά Ευρωπαική πρωτεύουσα, πάτησα επιτέλους το ποδαράκι μου σε Ιταλικό έδαφος και ειδικότερα στα βρώμικα πλακάκια του Φιουμιντσίνο που δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς αλλά εμένα μου κάνει σα καπνισμένο απ την πρώτη στιγμή που το άκουσα, ίσως απ το φούμο..Αφού παραλάβαμε τα πράγματα μας κάποια στιγμή με σχετική αγωνία, καθώς είναι τοις πάσοις γνωστό πως χάνονται σχεδόν πάντοτε οι αποσκευές στο εν λόγω μπάχαλο αεροδρόμιο της Ιταλίας, πήραμε ένα επίσης βρώμικο τρένο που μας οδήγησε στο Τέρμινι όπου και θα πέρναμε μετρό ή ταξί για το ξενοδοχείο μας, κάναμε το λάθος όμως και πήραμε ταξί, που μετά απ τη βρωμιά του τρένου, ήταν η αποθέωση της καθαριότητας την οποία αφού μας έκανε μια αγωνιστική κούρσα σε κάθε στενό της αιώνιας πόλης χρυσοπληρώσαμε δίνοντας όσα περίπου κόστισε το μισό αεροπορικό εισιτήριο και αποφασίζοντας αυτόματα οτι δε θα ξαναχρησιμοποιήσουμε ταξί για τις μέρες της διαμονής μας εκεί, αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω κι όχι να βγάλουμε καπέλο στο μετρό, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. (Εδώ η συμπαθής τάξη των ταξιτζήδων θα πει ότι έχουμε το φθηνότερο ταξί στην Ευρώπη και είναι δικαιολογημένη η αύξηση που ζητάνε, αλλά διαπιστώσαμε μετά απο 2 μέρες που ξαναχρειάστηκε να πάρουμε ταξί ότι απλώς πέσαμε σε απατεώνα την πρώτη φορά πράγμα εντελώς συνηθισμένο και στην Ιταλία και στην Ελλάδα εξ ου και το ούνα φάτσα ούνα ράτσα και γιαυτό ας μην παίρνουν θάρρος οι έλληνες ταξιτζήδες...).
Το ξενοδοχείο ήταν μια χαρά και αφού τακτοποιηθίκαμε βγήκαμε για μια βόλτα αναγνώρισης στη γύρω περιοχή, κάναμε γύρω στους 15 γύρους τα γύρω τετράγωνα μέχρι να καταλήξουμε σε ένα εστιατόριο που ήτανε τελικά δίπλα στο ξενοδοχείο για κρασί και πίτσα, το εστιατόριο δεν ξέρω αν ήταν διάσημο, λειτουργούσε απ το 1930 ήταν γεμάτο ντόπιους μέχρι αργά και η πίτσα που φάγαμε ήταν απίστευτη, λεπτή ζύμη, λίγα υλικά, ελαφριά και ευκολόπεπτη το ίδο διαπιστώσαμε και όπου αλλού φάγαμε πίτσα γιατί βέβαια αυτό τρώγαμε τις μέρες που μέιναμε εκεί μαζι με πάστα φυσικά, το κάπνισμα απαγορευόταν στο συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά και σε όλα τα άλλα όπως διαπιστώσαμε απ την επόμενη μέρα, παντού όμως, έτσι κάτσαμε έξω όση ώρα μείναμε εκεί μέχρι να μας διώξει ο αέρας και το κρύο που κάποια στιγμή μαζί με την ταλαιπωρία μας έκανε να φυγουμε άρον άρον για ύπνο, άλλωστε μας περίμενε μια δύσκολη μέρα..Το πρωί αφού σερβιρίστηκα ένα γερό πρωινό ξεκίνησα για το Βατικανό που ήταν πολύ κοντά μας, μια στάση απ το μετρό και ευτυχώς δεν είχε τις ουρές που έχει συνήθως για να το επισκευτείς και μπήκαμε απευθείας, αφού σταθήκαμε να χαζέψουμε την ελβετική φρουρά που δεν ξέρω ποιος τους περνάει απο κάστινγκ αλλά όλοι ήταν με εμφάνιση μοντέλου τουλάχιστον, καθώς και οι υπόλοιποι που δούλευαν εκεί, όσο για ντύσιμο, ένα έχω να πω:-έχεις την αίσθηση ότι είσαι μέσα στις σελίδες ανδρικού περιοδικού μόδας και όπως θα λεγε και μια παλιά γνωστή <κολάζουν και λεσβία>-!
Στο Βατικανό φάγαμε και όλη τη μέρα μιας και είναι άπειρα αυτά που θέλεις να δεις και το ένα καλύτερο απ το άλλο, ανέβηκα κάπου 3,499 σκαλοπάτια για να φτάσω αναψοκοκκινισμένη και στα πρόθυρα λιποθυμίας στον τρούλο του Αγίου Πετρου, κατέβηκα άλλα τόσα, μπήκα στο μουσείο, είδα τα απίστευτα αγάλματα του Μικελάντζελο και τους πίνακες της τεράστιας συλλογής του μουσείου, έπαθα αγκύλωση εχοντας το κεφάλι στο ταβάνι της καπέλα σιστίνα και χορτασμένη απο τέχνη για την υπόλοιπη μέρα και ίσως για το υπόλοιπο 210, κίνησα για μια καρμπονάρα αλά ρόμα και βόλτες στις πλατείες της γύρω περιοχής. Οι υπόλοιπες ημέρες κύλησαν κατ αυτόν τον τρόπο με μουσεία, πλατείες, εκκλησίες, καθότι πίνακες διάσημων ζωγράφων υπάρχουν σε κάθε εκκλησία σχεδόν, μαγαζιά, παγωτά, πίτσες, πάστα, κρασιά, καπουτσίνους(!) ένα βράδυ παρακολούθησα μια λειτουργία με χορωδία, εκκλησιαστικό όργανο και 40-50 πάστορες κάθε φυλής που ήταν σαν παράσταση, έμεινα έκθαμβη απ τη φοντάνα ντι τρέβι, θαύμασα την πιάτσα ντελ πόπολο, περπάτησα στην πιάτσα ναβόνε, φωτογράφησα και φωτογραφήθηκα στο κολλοσέο και το πάνθεον, θαύμασα πίνακες του Καραβάτζιο και αγάλματα του Μπερνίνι, και ζήλεψα τους Ρωμαίους που έχουν την τύχη να ζούν σε μια πόλη μουσείο σκεπτόμενη πως αν ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλον δεν μπορεί να περνάς αδιάφορος μπροστά σε όλα αυτά κάπου θα σε αγγίξει η τέχνη, με κάποιον τρόπο...και για πότε πέρασανε οι 4 μέρες χαμπάρι δεν πήρα όταν ξαναβρέθηκα στα τσεκίν του Φιουμιντσίνο-φούμο για να επιβιβαστώ να ξαναπεράσω 2 αεροδρόμια και 2 duty free να αφήσω το σπουμάντε που αγόρασα στο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ επειδή έκριναν ότι κακώς δε μου το σφράγισαν απ την Ιταλία και το ήπιαν το ίδιο βράδυ μια άπλυτη σεκιουριτού και η παρέα της και να ξαναβρεθώ στο διαφορετικό κρύο της πόλης μας που μου φάνηκε πιο γκρίζα απο ποτέ πιο άσχημη και πιο μίζερη και να προσπαθώ να ξαναμπώ στη ρουτίνα της καθημερινότητας με τους καρναβαλιστές που ετοιμάζονται για την παρέλαση της αποκριάς, με την κρίση να απλώνει τα γαμψά της νύχια πάνω απ την Ελλάδα, με το να ακούω σα λόγια παρηγοριάς πως και άλλες χώρες είναι στην ίδια χάλια οικονομική κατάσταση βλέπε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, και δεν ξέρω για την Πορτογαλλία αλλά πραγματικά ποιον πάνε να κοροιδέψουν? έχουμε καμμία σχέση με την Ιταλία μια χώρα με βιομηχανία, βαριά βιομηχανία, design, μόδα? εμείς που δεν παράγουμε τίποτα? κάνοντας τέτοιες σκέψεις λοιπόν, όπως και το πως θα ήταν αν ανοιγα μια καντίνα και πουλούσα σουβλάκια έξω απο το κολοσσέο, μπήκα στα sites αεροπορικών εταιριών για το επόμενο ταξίδι που δεν ξέρω που θα είναι, αλλά ξέρω πως θα είναι σύντομα πολύ σύντομα....
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Ανάλαφρες σκέψεις για την χρεωκοπία που άργησε, αλλά θα ρθει....
έψαχνα μάταια για το άσπρο στη στέγη του απέναντι σπιτιού, αλλά το είχε ήδη λιώσει, έχει να χιονίσει παραπάνω απο τέσσερα χρόνια...Οι Κυριακάτικες εφημερίδες μετά απο πολύ καιρό, ζέστη και φρέσκος καφές, η χρεωκοπία που έρχεται απ τη μια και η αδυναμία να βρεις πάρκινγκ στον τεράστιο χώρο του εμπορικού κέντρου, το ίδιο και στο διπλανό και φαντάζομαι και στα υπόλοιπα της πόλης.
Και βουλιάζουμε και δεν αλλάζουμε γράφει ένα πανώ στα μπλόκα των αγροτών, με κακεντρέχεια σκέφτομαι ότι άν περικοπούν οι μισθοί, μόνο τότε θα συνετιστούν οι υπερκαταναλωτές συμπατριώτες μου, αν και ακόμη και τότε θα είναι αμφίβολο, όλο και κάποιο οικοπεδάκι, διαμερισματάκι, χωραφάκι θα εκποιήσουν για να μην φρενάρουν την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξία τους.
Εχουν να σκουριάσουν καγιέν και τσερόκι απ τα πικρά δάκρυα των ιδιοκτητών τους που τα αγόρασαν και πλέον δεν θα μπορούν να τα πληρώσουν, θα κλάψουν οι λουί βιτόν και οι ερμές, οι γκούτσι και οι μπέρμπερις που αποκτήθηκαν με λίστα αναμονής ενός χρόνου και βάλε, Θα ανταλάσετε ένα καρβέλι ψωμί με ένα γκούτσι φόρεμα, δύο ντομάτες αντί μιας μπέρμπερι καμπαρντίνας, σχεδόν καινούργια, πάρε κόσμε. Φυσικά αυτοί που κατορθώνουν και επιβιώνουν των κρίσεων και σ αυτή εδώ θα είναι αυτοί που ήδη έβγαλαν τα κεφάλαιά τους εκτός χώρας, ή οι γνωστοί και απο τις ταινίες με θέμα την κατοχή μαυραγορίτες που τρίβουν απο τώρα τα χέρια τους κοιτάζοντας τις γεμάτες αποθήκες τους, ένα μπουκάλι λάδι αντί 10 χρυσών λιρών, ένα σακουλάκι φασόλια με το δαχτυλίδι της γιαγιάς που γράφει το όνομά σου...
Και βουλιάζουμε και δεν αλλάζουμε γράφει ένα πανώ στα μπλόκα των αγροτών, με κακεντρέχεια σκέφτομαι ότι άν περικοπούν οι μισθοί, μόνο τότε θα συνετιστούν οι υπερκαταναλωτές συμπατριώτες μου, αν και ακόμη και τότε θα είναι αμφίβολο, όλο και κάποιο οικοπεδάκι, διαμερισματάκι, χωραφάκι θα εκποιήσουν για να μην φρενάρουν την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξία τους.
Εχουν να σκουριάσουν καγιέν και τσερόκι απ τα πικρά δάκρυα των ιδιοκτητών τους που τα αγόρασαν και πλέον δεν θα μπορούν να τα πληρώσουν, θα κλάψουν οι λουί βιτόν και οι ερμές, οι γκούτσι και οι μπέρμπερις που αποκτήθηκαν με λίστα αναμονής ενός χρόνου και βάλε, Θα ανταλάσετε ένα καρβέλι ψωμί με ένα γκούτσι φόρεμα, δύο ντομάτες αντί μιας μπέρμπερι καμπαρντίνας, σχεδόν καινούργια, πάρε κόσμε. Φυσικά αυτοί που κατορθώνουν και επιβιώνουν των κρίσεων και σ αυτή εδώ θα είναι αυτοί που ήδη έβγαλαν τα κεφάλαιά τους εκτός χώρας, ή οι γνωστοί και απο τις ταινίες με θέμα την κατοχή μαυραγορίτες που τρίβουν απο τώρα τα χέρια τους κοιτάζοντας τις γεμάτες αποθήκες τους, ένα μπουκάλι λάδι αντί 10 χρυσών λιρών, ένα σακουλάκι φασόλια με το δαχτυλίδι της γιαγιάς που γράφει το όνομά σου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)