MAMA ROMA...

Αν δεν έχεις πάει στη Ρώμη, είναι σα να μην έχεις πάει πουθενά, και ίσως επειδή είναι ένας σχετικά κοντινός προορισμός όλο το ανέβαλα, -έλα μωρέ στη Ρώμη πάω όποτε θέλω, δίπλα είναι, έλεγα- και περνούσε ο καιρός κι εγώ απο Ρώμη μόνο τη Ρόμα πίτσα έβλεπα κι αυτήν απο σχετικά μακρυά μιας και δεν είμαι λάτρης της ελληνικής εκδοχής της πίτσας που σερβίρεται κατά 95% στην επικράτεια.
Μέχρι που μια εκ των δύο αεροπορικών εταιριών της χώρας έβγαλε προσφορές με 5 ευρώ το εισητήριο που μαζί με τους φόρους έβγαινε λιγότερο απο 100 ευρώ και λέω -Να η ευκαιρία- Ετσι λοιπόν πήρα τη βαλιτσούλα μου, πλύθηκα, σενιαρίστηκα, -στη Ρώμη πήγαινα και ήθελα να έχω μια εσάνς Ιταλικής κομψότητας- και αφού πέρασα απο 2 ελέγχους και 2 duty free λόγω που η μικρή ταπεινή μου πόλη δε συνδέεται απευθείας με καμμιά Ευρωπαική πρωτεύουσα, πάτησα επιτέλους το ποδαράκι μου σε Ιταλικό έδαφος και ειδικότερα στα βρώμικα πλακάκια του Φιουμιντσίνο που δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς αλλά εμένα μου κάνει σα καπνισμένο απ την πρώτη στιγμή που το άκουσα, ίσως απ το φούμο..Αφού παραλάβαμε τα πράγματα μας κάποια στιγμή με σχετική αγωνία, καθώς είναι τοις πάσοις γνωστό πως χάνονται σχεδόν πάντοτε οι αποσκευές στο εν λόγω μπάχαλο αεροδρόμιο της Ιταλίας, πήραμε ένα επίσης βρώμικο τρένο που μας οδήγησε στο Τέρμινι όπου και θα πέρναμε μετρό ή ταξί για το ξενοδοχείο μας, κάναμε το λάθος όμως και πήραμε ταξί, που μετά απ τη βρωμιά του τρένου, ήταν η αποθέωση της καθαριότητας την οποία αφού μας έκανε μια αγωνιστική κούρσα σε κάθε στενό της αιώνιας πόλης χρυσοπληρώσαμε δίνοντας όσα περίπου κόστισε το μισό αεροπορικό εισιτήριο και αποφασίζοντας αυτόματα οτι δε θα ξαναχρησιμοποιήσουμε ταξί για τις μέρες της διαμονής μας εκεί, αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω κι όχι να βγάλουμε καπέλο στο μετρό, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. (Εδώ η συμπαθής τάξη των ταξιτζήδων θα πει ότι έχουμε το φθηνότερο ταξί στην Ευρώπη και είναι δικαιολογημένη η αύξηση που ζητάνε, αλλά διαπιστώσαμε μετά απο 2 μέρες που ξαναχρειάστηκε να πάρουμε ταξί ότι απλώς πέσαμε σε απατεώνα την πρώτη φορά πράγμα εντελώς συνηθισμένο και στην Ιταλία και στην Ελλάδα εξ ου και το ούνα φάτσα ούνα ράτσα και γιαυτό ας μην παίρνουν θάρρος οι έλληνες ταξιτζήδες...).
Το ξενοδοχείο ήταν μια χαρά και αφού τακτοποιηθίκαμε βγήκαμε για μια βόλτα αναγνώρισης στη γύρω περιοχή, κάναμε γύρω στους 15 γύρους τα γύρω τετράγωνα μέχρι να καταλήξουμε σε ένα εστιατόριο που ήτανε τελικά δίπλα στο ξενοδοχείο για κρασί και πίτσα, το εστιατόριο δεν ξέρω αν ήταν διάσημο, λειτουργούσε απ το 1930 ήταν γεμάτο ντόπιους μέχρι αργά και η πίτσα που φάγαμε ήταν απίστευτη, λεπτή ζύμη, λίγα υλικά, ελαφριά και ευκολόπεπτη το ίδο διαπιστώσαμε και όπου αλλού φάγαμε πίτσα γιατί βέβαια αυτό τρώγαμε τις μέρες που μέιναμε εκεί μαζι με πάστα φυσικά, το κάπνισμα απαγορευόταν στο συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά και σε όλα τα άλλα όπως διαπιστώσαμε απ την επόμενη μέρα, παντού όμως, έτσι κάτσαμε έξω όση ώρα μείναμε εκεί μέχρι να μας διώξει ο αέρας και το κρύο που κάποια στιγμή μαζί με την ταλαιπωρία μας έκανε να φυγουμε άρον άρον για ύπνο, άλλωστε μας περίμενε μια δύσκολη μέρα..Το πρωί αφού σερβιρίστηκα ένα γερό πρωινό ξεκίνησα για το Βατικανό που ήταν πολύ κοντά μας, μια στάση απ το μετρό και ευτυχώς δεν είχε τις ουρές που έχει συνήθως για να το επισκευτείς και μπήκαμε απευθείας, αφού σταθήκαμε να χαζέψουμε την ελβετική φρουρά που δεν ξέρω ποιος τους περνάει απο κάστινγκ αλλά όλοι ήταν με εμφάνιση μοντέλου τουλάχιστον, καθώς και οι υπόλοιποι που δούλευαν εκεί, όσο για ντύσιμο, ένα έχω να πω:-έχεις την αίσθηση ότι είσαι μέσα στις σελίδες ανδρικού περιοδικού μόδας και όπως θα λεγε και μια παλιά γνωστή <κολάζουν και λεσβία>-!
Στο Βατικανό φάγαμε και όλη τη μέρα μιας και είναι άπειρα αυτά που θέλεις να δεις και το ένα καλύτερο απ το άλλο, ανέβηκα κάπου 3,499 σκαλοπάτια για να φτάσω αναψοκοκκινισμένη και στα πρόθυρα λιποθυμίας στον τρούλο του Αγίου Πετρου, κατέβηκα άλλα τόσα, μπήκα στο μουσείο, είδα τα απίστευτα αγάλματα του Μικελάντζελο και τους πίνακες της τεράστιας συλλογής του μουσείου, έπαθα αγκύλωση εχοντας το κεφάλι στο ταβάνι της καπέλα σιστίνα και χορτασμένη απο τέχνη για την υπόλοιπη μέρα και ίσως για το υπόλοιπο 210, κίνησα για μια καρμπονάρα αλά ρόμα και βόλτες στις πλατείες της γύρω περιοχής. Οι υπόλοιπες ημέρες κύλησαν κατ αυτόν τον τρόπο με μουσεία, πλατείες, εκκλησίες, καθότι πίνακες διάσημων ζωγράφων υπάρχουν σε κάθε εκκλησία σχεδόν, μαγαζιά, παγωτά, πίτσες, πάστα, κρασιά, καπουτσίνους(!) ένα βράδυ παρακολούθησα μια λειτουργία με χορωδία, εκκλησιαστικό όργανο και 40-50 πάστορες κάθε φυλής που ήταν σαν παράσταση, έμεινα έκθαμβη απ τη φοντάνα ντι τρέβι, θαύμασα την πιάτσα ντελ πόπολο, περπάτησα στην πιάτσα ναβόνε, φωτογράφησα και φωτογραφήθηκα στο κολλοσέο και το πάνθεον, θαύμασα πίνακες του Καραβάτζιο και αγάλματα του Μπερνίνι, και ζήλεψα τους Ρωμαίους που έχουν την τύχη να ζούν σε μια πόλη μουσείο σκεπτόμενη πως αν ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλον δεν μπορεί να περνάς αδιάφορος μπροστά σε όλα αυτά κάπου θα σε αγγίξει η τέχνη, με κάποιον τρόπο...και για πότε πέρασανε οι 4 μέρες χαμπάρι δεν πήρα όταν ξαναβρέθηκα στα τσεκίν του Φιουμιντσίνο-φούμο για να επιβιβαστώ να ξαναπεράσω 2 αεροδρόμια και 2 duty free να αφήσω το σπουμάντε που αγόρασα στο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ επειδή έκριναν ότι κακώς δε μου το σφράγισαν απ την Ιταλία και το ήπιαν το ίδιο βράδυ μια άπλυτη σεκιουριτού και η παρέα της και να ξαναβρεθώ στο διαφορετικό κρύο της πόλης μας που μου φάνηκε πιο γκρίζα απο ποτέ πιο άσχημη και πιο μίζερη και να προσπαθώ να ξαναμπώ στη ρουτίνα της καθημερινότητας με τους καρναβαλιστές που ετοιμάζονται για την παρέλαση της αποκριάς, με την κρίση να απλώνει τα γαμψά της νύχια πάνω απ την Ελλάδα, με το να ακούω σα λόγια παρηγοριάς πως και άλλες χώρες είναι στην ίδια χάλια οικονομική κατάσταση βλέπε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, και δεν ξέρω για την Πορτογαλλία αλλά πραγματικά ποιον πάνε να κοροιδέψουν? έχουμε καμμία σχέση με την Ιταλία μια χώρα με βιομηχανία, βαριά βιομηχανία, design, μόδα? εμείς που δεν παράγουμε τίποτα? κάνοντας τέτοιες σκέψεις λοιπόν, όπως και το πως θα ήταν αν ανοιγα μια καντίνα και πουλούσα σουβλάκια έξω απο το κολοσσέο, μπήκα στα sites αεροπορικών εταιριών για το επόμενο ταξίδι που δεν ξέρω που θα είναι, αλλά ξέρω πως θα είναι σύντομα πολύ σύντομα....