στο Λευκό Πύργο.
Πολύχρωμο πλήθος κάθε ηλικίας και προέλευσης.
Γύρω στα 5000 άτομα πάνω κάτω.
Ο καθένας ήταν <αγανακτισμένος> για τους δικούς του λόγους, εγώ για την φοροεπιδρομή κάθε είδους που μας επιβάλεται, για την φορολογική πολιτική που δεν είναι σταθερή, για το βιοτικό μου επίπεδο που μειώνεται κάθε μέρα.
Για το ότι δεν ξέρω αν αύριο θα έχω δουλειά. Για τους άνεργους φίλους μου που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.
Και το χειρότερο για το

ότι μου έκλεψαν την ελπιδα και με οδηγούν στην απόγνωση.
Ο άνεργος γιατί απολύθηκε και δεν μπορεί να βρει δουλειά.
Βεβαίως Υπήρχαν οι γνωστοί διαδηλωσίες που πήγαν να καρπωθούν την κίνηση των <αγανακτισμένων>, ίσως επειδή διαθέτουν εμπειρία με τόσα χρόνια απεργίες και πορείες.
Αλλά αν κρίνω απο το σχετικά μικρό πλήθος, μάλλον είμασταν η μειοψηφία, το θέμα είναι ότι ο μέσος πολίτης της χώρας που είναι κατά βάση δημόσιος υπάλληλός ή έχει στην οικογένειά του τουλάχιστον έναν δημόσιο υπάλληλο, αυτός δε βγήκε να διαδηλώσει, αυτοί βγαίνουν κάθε φορά που τους καλούν τα συνδικάτα τους, επίσης αυτοί που είναι οι <βολεμένοι> ασχέτως πόσο είναι το εισόδημά τους, συνεχίζουν και είναι βολεμένοι παρά τις μειώσεις των μισθών τους και δε θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα για να μη χάσουν η βόλεψή τους, αλλά και γιατί εθελοτυφλούν στη χρεοκοπία που έρχεται και έχουν ακόμα ελπίδες να βολέψουν κι άλλους.
Επίσης δε βγήκε ο ταξιτζής γιατί θέλει το επάγγελμά του να παραμείνει κλειστό, ο φαρμακοποιός, ο φορτηγατζής, ο δικηγόρος.
Ο εμποράκος βγήκε που έχασε ότι είχε.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά αυτοί είναι βολεμένοι κι εμείς όχι. Δεν είμαστε ίδιοι.

Δεύτερη καριέρα... το γελάς?

Λοιπόν πριν απο παραπάνω απο ένα μήνα έψαξα να βρω μήπως γίνονται τίποτα δωρεάν μαθήματα μαγειρικής για να πάω να παρακολουθήσω αν είναι μιας και φέτος βγήκε ο μάστερ σέφ απο μέσα μου αφενός αλλά και αφετέρου επειδή στη δουλειά έχω ήδη σπάσει 2 μυγοσκοτώστρες απ' το καθισιό, είπα τουλάχιστον να περάσω δημιουργικά 2 απογεύματα.
Δυστυχώς τα δωρεάν τελειώσαν και δεν ξέρω αν υπήρχαν και ποτέ εδώ που τα λέμε στην πόλη, αλλά γενικώς τίποτε δεν είναι δωρεάν στη ζωή έτσι αναγκάστηκα να βρω αν και με δυσκολία ομολογώ, επι χρήμασι μαθήματα και το συνδύασα και μια χαρά με δωράκι στην Χ, που κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, τη μια βιβλίο, την άλλη cd την τρίτη ένα ρομαντικό δείπνο, τέτοια πρωτοτυπία!
και πριν καταλήξω στα μαθήματα (να ναι καλά η Ρ) έβλεπα στο ίντερνετ ότι πιο κουλαμάρα σε δώρο υπάρχει, απο σπά μέχρι αναρρίχηση και απο ταξίδι στα Πουκέ και στην Κούβα, μέχρι πτήση με μονοπλάνο πάνω απ' τη Χαλκιδική και είχα μπερδευτεί απο τη μια, κι απ την άλλη όσο να ναι ένα κόστος την έχει η Κούβα και το Πουκέ, ενώ τα μαθήματα, τζάμπα πράμα! ασε που σκεπτόμενη και πονηρά θα μου έβγαιναν και σε καλό γιατί όλο και μια επανάληψη στο σπίτι θα έπαιζε....
Ετσι έψαξα, βρήκα, έκλεισα, πλήρωσα και χτές καταφτάσαμε οι επίδοξοι σεφ στο μάθημα.
Το μενού ήταν δύο δροσερές σούπες και κεφτεδάκια κλασσικά, απο κοτόπουλο, φαλάφελ, όλα με τις σάλτσες τους.
Η δασκάλα μας υποδέχτηκε και φορέσαμε ποδιές με τα καρτελάκια με το όνομά μας καθεμιά και κάτσαμε στο τραπέζι που θα μαγειρεύαμε, σε λίγο άρχισαν να καταφτάνουν οι συμμαθητές μας, που όμως <να σημειωθεί αυτό> παρακολουθούσαν μαθήματα απο τον Ιανουάριο!
Μια που της πλήρωσε η μάνα της τα μαθήματα για να μάθει να μαγειρεύει όταν αποφάσισε να συζήσει με το γκόμενο μην την πει ακαμάτρα ο γκόμενος και την διώξει, μια που ήθελε να τονώσει τη σχέση της με τη μεγειρική και δήλωσε πως ο άνδρας της την ξαναερωτεύτηκε και διάφορες άλλες γυναίκες κυρίως αλλά και ένας άνδρας πάντως κατά γενική ομολογία οι πιο πολλοί είπαν ότι δεν το λένε ότι πληρώνουν για μαθήματα μαγειρικής ντρέπονται να λένε ότι κάνουν έξοδα σε καιρούς κρίσης....
Αρχίσαμε με τη μαγειρική και η πρώτη δουλειά ήταν να κόψουμε τα μυρωδικά, εμένα μου 'λαχε ο κόλιανδρος, πρέπει να σας πω ότι παρ' όλη τη φιλότιμη προσπάθεια ο κόλιανδρος δεν είναι το αγαπημένο μου μυριστικό, έκοψα, ξανάκοψα, ξαναμανάκοψα μέχρι να γίνει μικρά μικρά μικρά κομματάκια πούδρα σχεδόν, όλο αυτό βέβαια μου πήρε πολύ πολύ ώρα, ενώ δίπλα μου ένα μαχαίρι δούλευε επαγγελματικά και ναι φυσικά ήταν της Χ που απ το πρώτο κόψιμο η δασκάλα την κοίταξε έντονα και της είπε ότι ήταν πολύ προχωρημένη, και ότι κόβει σαν επαγγελματίας, εγώ δικαιολογήθικα ότι πήγα απλώς για παρέα και ότι μπορεί να μην έχω επαγγελματικό χέρι αλλά είμαι καλός βοηθός....
Αφού έκοψα τον βρωμοκόλιανδρο, συνέχισα με δυόσμο, μετά έριχνα τα υλικά στη λεκάνη που θα ζυμώναμε τον κιμά και ζύμωσα με 2 πηρούνια παρακαλώ το ίδιο κάναμε και με τον μοσχαρίσιο κιμά και με τα φαλάφελ, χέρι δεν βάλαμε πουθενά, ενώ

μετά μια πιο έμπειρη έκανε την σάλτσα των κλασσικών κεφτεδακίων με πιπεριές φλωρίνης που έκοψα σε κυβάκια εγώ και βάλαμε τα κεφτεδάκια να ψηθούν, στο μεταξύ είχε περάσει η ώρα, ανοίχτηκε ένα κρασί ετοιμάστηκαν οι κρύες σούπες αβοκάντο και αγγούρι και το καλύτερο μέρος ήταν όταν βάλαμε τα φαγητά στο τραπέζι και τα φάγαμε.
Η σούπα αβοκάντο συνοδευόταν απο κομματάκια αβοκάντο και ντομάτες και ήταν τόσο καλή που ήπια δύο(!) επίσης μια σούπα αγγουριού με καπνιστό σολωμό πολύ δροσερή, μετά ήρθε το φαλάφελ με τη σάλτσα του απο γιαούρτι μετά το κοτόπουλο με σάλτσα απο τυρί και τέλος το κλασσικό με την ζεστή σάλτσα με ντομάτες και πιπεριές φλωρίνης.
Μου φαίνεται πως πέραν του ότι ανυπομονώ να τα φτιάξουμε και να τα σερβίρουμε σε φίλους, ανυπομονώ και για το επόμενο μάθημα μαγειρικής, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, μωρέ μπας και μου ανοίγεται μια δεύτερη καριέρα? λες????

Restart

Συνήθως οι Τρίτες είναι καθοριστικής σημασίας για ένα καλό εβδομαδιαίο ξεκίνημα, οι Δευτέρες πάλι όχι, και σήμερα είναι μια Δευτέρα απο αυτές που δε θες να ξυπνήσεις, αλλά φυσικά ξυπνάς και με κόπο προσπαθείς να τεθείς σε επαναλειτουργία.
Ο καιρός μα βεβαίως ποιος άλλος, είναι αυτός που πρώτος πρώτος σε βάζει στο pause, συννεφιά με πιθανότητα βροχής και μια ψυχρούλα πρωτοφανής για Μάιο μήνα, αλλά ο μήνας έχει εννιά και όπως αρμόζει σε κάθε Νεοέλληνα, μεταθέτεις τις σκέψεις για δουλειά σε ένα αέναο <απο αύριο> που μπορεί να μετατίθεται με τη σειρά του απο βδομάδα σε βδομάδα και η εκρεμμότητά του να αιωρείται στο χρόνο.
Και τι δεν έγινε όλο αυτό το διάστημα, απο τα σίγουρα όπως το ότι ήρθε η Ανοιξη,
ε καλά έτσι όπως ήρθε, τι να κάνουμε, δε σου το υπέγραψε και κανείς με συμβολαιογραφική πράξη ότι κάθε που μπαίνει ο Μάης θα βουτάς στη θάλασσα και θα σκας απο τον πρώιμο καύσωνα, έως τα outsider που μπορεί να ήταν απο τους πριγκηπικούς γάμους, μέχρι μια βόλτα με βροχή στην εξοχή που την κάνεις ασχέτως αν ρίχνει καρέκλες, και ανακαλύπτεις σαν να ναι πρώτη φορά την ομορφιά της ιδιαιτέρως μετά τη βροχή η εξοχή είναι μια κούκλα, το χορτάρι είναι καταπράσινο, έτοιμο να το φας, οι παπαρούνες συναγωνίζονται τις μαργαρίτες και τα χαμομήλια τα γαιδουράγκαθα, τα σαλιγκάρια κάνουν τον πρώτο τους περίπατο και οι μέλισσες κάνουν πάρτυ χωμένες ολόκληρες μέσα στα λουλούδια (έχει σεξουαλικό υπονοούμενο όλο αυτό δε βρίσκεις)?
Ευκαιρία λοιπόν για φυτέματα, κουρέματα, ξεσκαρταρίσματα, στα μπαλκόνια και τους κήπους, που την έκανα σε πρώτη φάση αλλά έπεται και συνέχεια αλλά και τις ντουλάπες και το σπίτι γενικότερα.
Τώρα που είπα ντουλάπες, κάπου διάβασα πριν καιρό ότι υπάρχει μια τάση στο εξωτερικό του να μπορείς να ζεις με μέχρι 100 αντικείμενα μόνο, συμπεριλαμβανομένων και των προσωπικών σου αντικειμένων ρούχων κλπ, να μην είσαι δέσμιος των καταναλωτικών αγαθών, ακόμα αργώ για να φτάσω σ' αυτό το νούμερο, σκέφτομαι και τρώω ένα ακόμη παγωτό έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι καλοκαίρι, φορώντας όμως ακόμα το φουλάρι και το αδιάβροχό μου...