στο Λευκό Πύργο.
Πολύχρωμο πλήθος κάθε ηλικίας και προέλευσης.
Γύρω στα 5000 άτομα πάνω κάτω.
Ο καθένας ήταν <αγανακτισμένος> για τους δικούς του λόγους, εγώ για την φοροεπιδρομή κάθε είδους που μας επιβάλεται, για την φορολογική πολιτική που δεν είναι σταθερή, για το βιοτικό μου επίπεδο που μειώνεται κάθε μέρα.
Για το ότι δεν ξέρω αν αύριο θα έχω δουλειά. Για τους άνεργους φίλους μου που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.
Και το χειρότερο για το

ότι μου έκλεψαν την ελπιδα και με οδηγούν στην απόγνωση.
Ο άνεργος γιατί απολύθηκε και δεν μπορεί να βρει δουλειά.
Βεβαίως Υπήρχαν οι γνωστοί διαδηλωσίες που πήγαν να καρπωθούν την κίνηση των <αγανακτισμένων>, ίσως επειδή διαθέτουν εμπειρία με τόσα χρόνια απεργίες και πορείες.
Αλλά αν κρίνω απο το σχετικά μικρό πλήθος, μάλλον είμασταν η μειοψηφία, το θέμα είναι ότι ο μέσος πολίτης της χώρας που είναι κατά βάση δημόσιος υπάλληλός ή έχει στην οικογένειά του τουλάχιστον έναν δημόσιο υπάλληλο, αυτός δε βγήκε να διαδηλώσει, αυτοί βγαίνουν κάθε φορά που τους καλούν τα συνδικάτα τους, επίσης αυτοί που είναι οι <βολεμένοι> ασχέτως πόσο είναι το εισόδημά τους, συνεχίζουν και είναι βολεμένοι παρά τις μειώσεις των μισθών τους και δε θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα για να μη χάσουν η βόλεψή τους, αλλά και γιατί εθελοτυφλούν στη χρεοκοπία που έρχεται και έχουν ακόμα ελπίδες να βολέψουν κι άλλους.
Επίσης δε βγήκε ο ταξιτζής γιατί θέλει το επάγγελμά του να παραμείνει κλειστό, ο φαρμακοποιός, ο φορτηγατζής, ο δικηγόρος.
Ο εμποράκος βγήκε που έχασε ότι είχε.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά αυτοί είναι βολεμένοι κι εμείς όχι. Δεν είμαστε ίδιοι.