Καπούτ....

Αυτή η Παρασκευή ήταν περίεργη, καθόμασταν αμήχανοι και λέγαμε τα συνηθισμένα μέχρι να έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, ο Κ έφευγε μετανάστης στη Γερμανία ήταν απο τα πρώτα θύματα της κρίσης, ηλικία γύρω στα 25 με σπουδές ανώτατης εκπαίδευσης και αυτές οι λίγες συνεντεύξεις που έκανε για δουλειές όχι μόνο πάνω σ αυτό που σπούδασε αλλά σε μια οποιαδήποτε δουλειά της τάξης ενός βασικού μισθού ήταν πετυχημένες μεν, αλλά ποτέ δεν τον πήραν τηλέφωνο ξανά, τελευταία απο τις συνεντεύξεις του σε ένα πολυκατάστημα υπολογιστών που ο διευθυντής ήταν γνωστός γνωστού και του είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως αν δεν έχει μέσον πολιτικό, δουλειά δεν πρόκειται να πιάσει όσος καιρός και να περάσει, βλέπεις οι πολιτικοί τώρα που έκλεισε η πόρτα του δημόσιου πιάσαν κονέ με τις επιχειρήσεις και βάζουν εκεί τα παιδιά των παρατάξεων τους.
Κι αν ήταν απ τα παιδιά εκείνα που περιμένουν να γίνουν τουλάχιστον υποδιευθυντές στην πρώτη τους δουλειά δε θα έλεγα τίποτε, αλλά ήταν ένα παιδί που αν του λεγες να δουλεύει 18 ώρες το 24ωρο θα το κανε, δεν καταλάβαινε ούτε κούραση, ούτε φοβόταν τη δουλειά, τον ζήλεψα τον Κ γιαυτή την όρεξη που δεν την έχω δει ούτε σε έναν τόσα χρόνια που είμαι στην πιάτσα, μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία του. Και να ήταν ο μόνος που φεύγει απ αυτή τη χώρα που διώχνει το πιο ζωντανό κομμάτι της, κάπου οκτακόσιες χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία 10 χρόνια μου λεγε ένας φίλος που το διάβασε σε εφημερίδα προχτές, νομίζω ότι το νούμερο θα αυξηθεί πάρα πολύ μέχρι το τέλος της χρονιάς, και είναι κρίμα, αλλά θα μου πεις εδώ σκέφτομαι να φύγω εγώ που ξέρω ότι θα κάνω μια δουλειά του ποδαριού, αλλά έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απηυδισμού που πραγματικά δε με νοιάζει
Στο μεταξύ όλη μέρα έκανε πολύ ζέστη, καύσωνα κανονικό παρ'όλο που ακόμη ο Μάης είναι στα μισά του, βγήκαν τα σορτς, οι σαγιονάρες, άνοιξαν διάπλατα τα παράθυρα ο λαιμός μου πάλι που έχει δικό του θερμοστάτη, μ' έγδερνε απ το πρωί όταν κατάπινα και το απόγευμα χειροτέρεψε για να καταλήξει το βράδυ χέρι χέρι μ' ένα καραμπινάτο συνάχι που με μια εξάντληση παρέα μ' έριξαν στο κρεβάτι να κοιμάμαι ώρες. Έτσι με ντεπόν, κοντρέξ, χαρτομάνδηλα και θερμόμετρα πέρασε ένα Σαββατοκύριακο κι ούτε κατάλαβα καλά καλά τι έγινε γιατί φυσικά δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πολλά πράγματα, ξεχνιόμουν ασχολούμενη με το συνάχι, τον πυρετό, τον πονόλαιμο.
Οταν έπεσε ο πυρετός, μ' έπιασε πάλι αυτή η μελαγχολία των τελευταίων ημερών, μαζί με τη στεναχώρια για το γεγονός της μετανάστευσης του Κ κι αποφάσισα να μη βλέπω ειδήσεις και κόντρα στη μαυρίλα να είμαι η χαζή ξανθιά θεσσαλονικιά που δεν καταλαβαίνει απο ισοτιμίες νομισμάτων, απο ΔΝΤ απο μέτρα και άλλα τέτοια εξωτικά. Αλλωστε και η κρίση έχει ευκαιρίες λέω απο μέσα μου και προσπαθώ να το πιστέψω, καταπίνοντας μια γερή δόση αισιοδοξίας και νιώθοντας να με πονάει μια παρονυχίδα που ξύλωσα με μανία μέσα στην αμηχανία μου. Ακόμη κι ο καιρός παρ' όλο που είναι Μάιος μετά απο τον αφύσικο καύσωνα της Παρασκεύης, είναι περίεργος φυσάει και κάνει ψύχρα, λες να άλλαξε και το κλίμα αναρωτιέμαι δυνατά? όλα βαίνουν εναντίον μας? ακόμη κι ο καιρός? αλοίμονο.....

ΥΓ: Είναι πολύ εύκολο να βρεις κάποιον για κάνεις τη δουλειά σου, αλλά είναι απίθανο κάπου μία στις 100,000 πιθανότητες να βρεις κάποιον να κάνει τη δουλειά σου όπως θέλεις εσύ να την κάνει κι ακόμη καλύτερα, σα να είσαι εσύ!
Τυχεράκια Γερμανέ, έτυχες το τζόκερ και δεν το ξέρεις ακόμη.....

Εξι ώρες εργασίας είναι πολύ ε?

Bγήκαμε ένα βράδυ του Σαββάτου, όπως κάνουμε τα τελευταία 30 χρόνια και βάλε με τους παιδικούς φίλους κι εκεί μεταξύ τυρου και αχλαδιού μιλήσαμε για τι άλλο για την μείωση των μισθών τους καθότι όλοι πλην εμού είναι δημόσιοι υπάλληλοι και αγωνιούσαν για τις εξελίξεις στην δουλειά τους, καθώς έλεγαν ότι με το καινούργιο νομοσχέδιο για την παιδεία που θα βγεί στη δημοσιότητα μετά το κλείσιμο των σχολείων για τις καλοκαιρινές διακοπές, θα πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους έως τις 2 το μεσημέρι...(!) Ακόμη ότι τα σχολεία πλέον θα υπάγονται στους Δήμους και οι δάσκαλοι θα γίνουν δημοτικοί υπάλληλοι και θα αξιολογούνται πλέον.
Και τι θα κάνουν έως τις 2 το μεσημέρι θα κοιτιούνται? εφόσον δεν έχουν να κάνουν δουλειά πέρα απ το μάθημά τους που τελιώνει στις 12,30 με 1....επίσης σε σύνολο οι μισθοί τους μειώθηκαν περίπου 100 ευρώ κι εγώ ψέλλισα ε δεν είναι και τόσα πολλά πια οκ, εδώ δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε καν δουλειά, τουλάχιστον εσείς έχετε τη σιγουριά ότι δεν μπορεί να σας απολύσει κανείς!
Κι εκεί πήγαν να με φάνε ότι εμείς είμαστε το κεφάλαιο (οι μαγαζάτορες γενικώς) ότι έχουμε βγάλει τόσα που ακόμη και στην οικονομική κρίση έχουμε να πληρώνουμε, ότι είμαστε αυτοί που ρουφάνε το αίμα των υπαλλήλων τους και τέτοια ωραία, εκεί σκέφτηκα αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τους ότι εμείς δουλεύουμε 24 ώρες το 24ωρο? ότι όποτε του σηκωθεί του πελάτη θα σε πάρει τηλέφωνο, ότι δεν κοιμόμαστε τη νύχτα γιατί αύριο δε φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσεις το νοίκι, τα έξοδα, τους μισθούς (γιαυτούς που έχουν υπαλλήλους) ότι το κράτος και οι λειτουργοί του είναι εναντίον σου πάντα, ότι για να πας να κάνεις μια συναλλαγή απο μια δημόσια υπηρεσία σου βγάζουν το λάδι συνήθως (παραπέμπω σε προηγούμενο πόστ) ότι δεν ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να χω δουλειά ή θα μεταναστεύσω για να ησυχάσω απο όλα.
Αλλά που να καταλάβουν αυτοί την αγωνία που νιώθει κάθε αυτοαπασχολούμενος, δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να μπούν ποτέ στη θέση μου κι αν ποτέ παραπονεθείς για όλα τα παραπάνω εκεί θα σου πουν, ας είχες κι εσύ το μυαλό για να μπείς στο δημόσιο, το ότι εγώ είχα άλλα όνειρα ούτε λόγος, γιαυτούς το μεγαλύτερο τους όνειρο ήταν και είναι το δημόσιο, και το έχουν περάσει και στα παιδιά τους που δεν τολμούν να σκεφτούν κάτι άλλο.
Σορυ γκάυς που είχα διαφορετικά όνειρα απ τα δικά σας, επιλογή μου ήταν και δεν το χω μετανιώσει ούτε μια μέρα γιατί τις χαρές που έχω πάρει απ τη δουλειά μου, το πόσο ενδιαφέροντα είναι αυτά που κάνω και τό πόσες εμπειρίες έχω αποκτήσει απ αυτή, κι ας μην ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να έχω δουλειά αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει δε θα πεθάνω, όχι απ αυτό, γιατί θα έχω τον κώλο να κάνω άλλη δουλειά, ενώ εσείς αν τύχει και αρθεί η μονιμότητά σας, και συμβεί κάτι θα μείνετε ακίνητοι να κοιτάτε το ταβάνι απελπισμένοι και μίζεροι και θα κλαίτε τη μοίρα σας.

Τώρα έχω άδικο που σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση θα χωρίσει τον κόσμο σε τάξεις? και που σαι ακόμη....