Εξι ώρες εργασίας είναι πολύ ε?

Bγήκαμε ένα βράδυ του Σαββάτου, όπως κάνουμε τα τελευταία 30 χρόνια και βάλε με τους παιδικούς φίλους κι εκεί μεταξύ τυρου και αχλαδιού μιλήσαμε για τι άλλο για την μείωση των μισθών τους καθότι όλοι πλην εμού είναι δημόσιοι υπάλληλοι και αγωνιούσαν για τις εξελίξεις στην δουλειά τους, καθώς έλεγαν ότι με το καινούργιο νομοσχέδιο για την παιδεία που θα βγεί στη δημοσιότητα μετά το κλείσιμο των σχολείων για τις καλοκαιρινές διακοπές, θα πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους έως τις 2 το μεσημέρι...(!) Ακόμη ότι τα σχολεία πλέον θα υπάγονται στους Δήμους και οι δάσκαλοι θα γίνουν δημοτικοί υπάλληλοι και θα αξιολογούνται πλέον.
Και τι θα κάνουν έως τις 2 το μεσημέρι θα κοιτιούνται? εφόσον δεν έχουν να κάνουν δουλειά πέρα απ το μάθημά τους που τελιώνει στις 12,30 με 1....επίσης σε σύνολο οι μισθοί τους μειώθηκαν περίπου 100 ευρώ κι εγώ ψέλλισα ε δεν είναι και τόσα πολλά πια οκ, εδώ δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε καν δουλειά, τουλάχιστον εσείς έχετε τη σιγουριά ότι δεν μπορεί να σας απολύσει κανείς!
Κι εκεί πήγαν να με φάνε ότι εμείς είμαστε το κεφάλαιο (οι μαγαζάτορες γενικώς) ότι έχουμε βγάλει τόσα που ακόμη και στην οικονομική κρίση έχουμε να πληρώνουμε, ότι είμαστε αυτοί που ρουφάνε το αίμα των υπαλλήλων τους και τέτοια ωραία, εκεί σκέφτηκα αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τους ότι εμείς δουλεύουμε 24 ώρες το 24ωρο? ότι όποτε του σηκωθεί του πελάτη θα σε πάρει τηλέφωνο, ότι δεν κοιμόμαστε τη νύχτα γιατί αύριο δε φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσεις το νοίκι, τα έξοδα, τους μισθούς (γιαυτούς που έχουν υπαλλήλους) ότι το κράτος και οι λειτουργοί του είναι εναντίον σου πάντα, ότι για να πας να κάνεις μια συναλλαγή απο μια δημόσια υπηρεσία σου βγάζουν το λάδι συνήθως (παραπέμπω σε προηγούμενο πόστ) ότι δεν ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να χω δουλειά ή θα μεταναστεύσω για να ησυχάσω απο όλα.
Αλλά που να καταλάβουν αυτοί την αγωνία που νιώθει κάθε αυτοαπασχολούμενος, δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να μπούν ποτέ στη θέση μου κι αν ποτέ παραπονεθείς για όλα τα παραπάνω εκεί θα σου πουν, ας είχες κι εσύ το μυαλό για να μπείς στο δημόσιο, το ότι εγώ είχα άλλα όνειρα ούτε λόγος, γιαυτούς το μεγαλύτερο τους όνειρο ήταν και είναι το δημόσιο, και το έχουν περάσει και στα παιδιά τους που δεν τολμούν να σκεφτούν κάτι άλλο.
Σορυ γκάυς που είχα διαφορετικά όνειρα απ τα δικά σας, επιλογή μου ήταν και δεν το χω μετανιώσει ούτε μια μέρα γιατί τις χαρές που έχω πάρει απ τη δουλειά μου, το πόσο ενδιαφέροντα είναι αυτά που κάνω και τό πόσες εμπειρίες έχω αποκτήσει απ αυτή, κι ας μην ξέρω αν αύριο θα συνεχίσω να έχω δουλειά αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει δε θα πεθάνω, όχι απ αυτό, γιατί θα έχω τον κώλο να κάνω άλλη δουλειά, ενώ εσείς αν τύχει και αρθεί η μονιμότητά σας, και συμβεί κάτι θα μείνετε ακίνητοι να κοιτάτε το ταβάνι απελπισμένοι και μίζεροι και θα κλαίτε τη μοίρα σας.

Τώρα έχω άδικο που σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση θα χωρίσει τον κόσμο σε τάξεις? και που σαι ακόμη....