Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Καπούτ....

Αυτή η Παρασκευή ήταν περίεργη, καθόμασταν αμήχανοι και λέγαμε τα συνηθισμένα μέχρι να έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, ο Κ έφευγε μετανάστης στη Γερμανία ήταν απο τα πρώτα θύματα της κρίσης, ηλικία γύρω στα 25 με σπουδές ανώτατης εκπαίδευσης και αυτές οι λίγες συνεντεύξεις που έκανε για δουλειές όχι μόνο πάνω σ αυτό που σπούδασε αλλά σε μια οποιαδήποτε δουλειά της τάξης ενός βασικού μισθού ήταν πετυχημένες μεν, αλλά ποτέ δεν τον πήραν τηλέφωνο ξανά, τελευταία απο τις συνεντεύξεις του σε ένα πολυκατάστημα υπολογιστών που ο διευθυντής ήταν γνωστός γνωστού και του είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως αν δεν έχει μέσον πολιτικό, δουλειά δεν πρόκειται να πιάσει όσος καιρός και να περάσει, βλέπεις οι πολιτικοί τώρα που έκλεισε η πόρτα του δημόσιου πιάσαν κονέ με τις επιχειρήσεις και βάζουν εκεί τα παιδιά των παρατάξεων τους.
Κι αν ήταν απ τα παιδιά εκείνα που περιμένουν να γίνουν τουλάχιστον υποδιευθυντές στην πρώτη τους δουλειά δε θα έλεγα τίποτε, αλλά ήταν ένα παιδί που αν του λεγες να δουλεύει 18 ώρες το 24ωρο θα το κανε, δεν καταλάβαινε ούτε κούραση, ούτε φοβόταν τη δουλειά, τον ζήλεψα τον Κ γιαυτή την όρεξη που δεν την έχω δει ούτε σε έναν τόσα χρόνια που είμαι στην πιάτσα, μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία του. Και να ήταν ο μόνος που φεύγει απ αυτή τη χώρα που διώχνει το πιο ζωντανό κομμάτι της, κάπου οκτακόσιες χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία 10 χρόνια μου λεγε ένας φίλος που το διάβασε σε εφημερίδα προχτές, νομίζω ότι το νούμερο θα αυξηθεί πάρα πολύ μέχρι το τέλος της χρονιάς, και είναι κρίμα, αλλά θα μου πεις εδώ σκέφτομαι να φύγω εγώ που ξέρω ότι θα κάνω μια δουλειά του ποδαριού, αλλά έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απηυδισμού που πραγματικά δε με νοιάζει
Στο μεταξύ όλη μέρα έκανε πολύ ζέστη, καύσωνα κανονικό παρ'όλο που ακόμη ο Μάης είναι στα μισά του, βγήκαν τα σορτς, οι σαγιονάρες, άνοιξαν διάπλατα τα παράθυρα ο λαιμός μου πάλι που έχει δικό του θερμοστάτη, μ' έγδερνε απ το πρωί όταν κατάπινα και το απόγευμα χειροτέρεψε για να καταλήξει το βράδυ χέρι χέρι μ' ένα καραμπινάτο συνάχι που με μια εξάντληση παρέα μ' έριξαν στο κρεβάτι να κοιμάμαι ώρες. Έτσι με ντεπόν, κοντρέξ, χαρτομάνδηλα και θερμόμετρα πέρασε ένα Σαββατοκύριακο κι ούτε κατάλαβα καλά καλά τι έγινε γιατί φυσικά δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πολλά πράγματα, ξεχνιόμουν ασχολούμενη με το συνάχι, τον πυρετό, τον πονόλαιμο.
Οταν έπεσε ο πυρετός, μ' έπιασε πάλι αυτή η μελαγχολία των τελευταίων ημερών, μαζί με τη στεναχώρια για το γεγονός της μετανάστευσης του Κ κι αποφάσισα να μη βλέπω ειδήσεις και κόντρα στη μαυρίλα να είμαι η χαζή ξανθιά θεσσαλονικιά που δεν καταλαβαίνει απο ισοτιμίες νομισμάτων, απο ΔΝΤ απο μέτρα και άλλα τέτοια εξωτικά. Αλλωστε και η κρίση έχει ευκαιρίες λέω απο μέσα μου και προσπαθώ να το πιστέψω, καταπίνοντας μια γερή δόση αισιοδοξίας και νιώθοντας να με πονάει μια παρονυχίδα που ξύλωσα με μανία μέσα στην αμηχανία μου. Ακόμη κι ο καιρός παρ' όλο που είναι Μάιος μετά απο τον αφύσικο καύσωνα της Παρασκεύης, είναι περίεργος φυσάει και κάνει ψύχρα, λες να άλλαξε και το κλίμα αναρωτιέμαι δυνατά? όλα βαίνουν εναντίον μας? ακόμη κι ο καιρός? αλοίμονο.....

ΥΓ: Είναι πολύ εύκολο να βρεις κάποιον για κάνεις τη δουλειά σου, αλλά είναι απίθανο κάπου μία στις 100,000 πιθανότητες να βρεις κάποιον να κάνει τη δουλειά σου όπως θέλεις εσύ να την κάνει κι ακόμη καλύτερα, σα να είσαι εσύ!
Τυχεράκια Γερμανέ, έτυχες το τζόκερ και δεν το ξέρεις ακόμη.....

1 σχόλιο:

me είπε...

axa!το τελευταιο σου σχολιο ηταν ολα τα λεφτα!πες το ψεματα!