Mε απορία άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπάει, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κλεισα, και μέχρι να ξυπνήσω το άφησα να γίνει αυτό τέσσερις φορές, η ώρα είχε πάει εννιά και μετά απο αρκετές άγρυπνες νύχτες ήταν η πρώτη που κοιμήθικα σερί απ τις 3 που με πήρε ο ύπνος πάνω απ τα γραφόμενα της ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ, όχι δεν ήταν καθόλου βαρετά, τουναντίον!
Μ' έχει πάρει ο ύπνος άπειρες φορές με την τηλεόραση ανοιχτή, με το βιβλίο να πέφτει στα μούτρα μου και να ξυπνώ τρομαγμένη έτοιμη να τσιρίξω....κλέφτηηηηηςςς! και να προλάβω συνάμα να δω την πρεμιέρα του σήριαλ <η ζωη μπροστά στα μάτια σου> για τα επόμενα 3 λεπτά μέχρι να με σκοτώσει (!) όλα αυτά με ταχύτητα φωτός φυσικά και την τρίχα κάγκελο... αλλά μπροστά στον υπολογιστή και γερμένη έχοντας τα πλήκτρα μαξιλάρι πρώτη φορά!
Αρχίζει άλλη μια μέρα, καθυστερώ να πάω στη δουλειά έχει κλειστεί κάποια στο ασανσέρ και χτυπάει ένα περίεργο κουδούνι-σειρήνα το οποίο προσπαθώ επί 2 λεπτά να καταλαβω τι ακριβώς είναι αυτό, με την τσίμπλα στο μάτι, αποκλείοντας μετά απο ώριμη σκέψη ότι δεν είναι οι σειρήνες απ το καταφύγιο που μας καλούν γιατί έγινε αεροπορική επιδρομή του εχθρού(!).
Στο μεταξύ το θύμα κλαίει γιατί έχει ΚΑΙ κλειστοφοβία!
Παίρνω γρήγορες αποφάσεις και καλώ την πυροσβετική, παράλληλα, προσπαθώ να την ηρεμήσω λέγοντας της ότι η Πυροσβεστική δεν αργεί, θα είναι εδώ σε 5 λεπτά το πολύ και ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα εκεί μέσα, τη σκέψη να πέσει λόγου χάρη στο υπόγειο του ασανσέρ με δύναμη, και άλλες παρόμοιες σκηνές απο ταινίες τις διώχνω αυτόματα απ το μυαλό μου.
Εντάξι μην τα θέλουμε όλα δικά μας, 15 ήταν τα λεπτά και δεν ξέρω πραγματικά αν είναι πολλά ή λίγα για κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν τόσο μικρό χώρο, γιατί ευτυχώς δεν πάσχω απο κλειστοφοβία...ακόμη.
Πάντως οι πυροσβέστες μια χαρά παιδιά ήταν, άνοιξαν στο πιτς φυτίλι την πόρτα και αφού την πήραν στα χέρια τους την έβγαλαν έξω γιατί αυτό είχε σταματήσει μεταξύ των δυο ορόφων, η κυρία φορούσε τις πυζάμες της, γιατί είχε κατέβει να πάρει κάτι απ τ' αυτοκίνητο, και βγήκε ανακουφισμένη η κακομοίρα στα χέρια των δύο πυροσβεστών.
Μετά απ αυτό αποφάσισα:
1. Ότι δεν θα ξανακατεβάσω σκουπίδια με πυζάμες
2. Δεν θα ξαναπάω για τσιγάρα φορώντας την πιο παλιά μου φόρμα
3. θα πετάξω επίσης ότι έχω σε φθαρμένη κάλτσα, βρακί, φανελάκι, (τα φθαρμένα τζήν επιτρέπονται)
4. Δεν θα ξαναφήσω αξύριστο πόδι, μουστάκι (που δεν έχω) άβγαλτο φρύδι και πάει λέγοντας.
ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί! και επίσης, τι είναι ο άνθρωπος ? αυτά τα δύο πάνε μαζί....
Μετά την πρωινή περιπέτεια και την ψυχολογική υποστήριξη-ότι μπορούσα έκανα- αποφάσισα να περάσω απ το φαρμακείο της γειτονιάς να πάρω μια αντηλιακή που δεν ήταν και τόσο ανάγκη στις 9 το πρωί γιατί έχω αντηλιακή όσο για τόσο, αλλά αμά σφηνωθεί κάτι πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ!
Με τα πολλά, μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω επιτέλους για τη δουλειά, ρίχνω την καθιερωμένη γρήγορη ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου-που πρέπει να το καθαρίσω κάποια στιγμή-και τι να δω!
Ενα ψίχουλο ΝΑ! με το συμπάθειο στην άκρη του στόματος μου!!!
Ημουν όλη αυτή την ώρα με το ψίχουλο και μιλούσα στη φαρμακοποιό (που είναι και ωραία), στον μάστορα του ασανσέρ (που δεν είναι και μύριζε μασχαλίλα) στους πυροσβέστες (που μπορεί να μην ήταν σαν τον Γιοακίν Φοίνιξ ή στην άλλη με τον Ηθαν Χωκ, στις ταινίες που είναι πυροσβέστες αλλά τους φέρναν κάπως),
Μετά ΚΑΙ απ' αυτή την προσωπική ήττα κατέρρευσε όλος ο κόσμος μου!
ΕΥΧΗ 1. (πραγματοποιημένη) ακυρώθηκε η συναυλία των DEPECHE MODE που ήθελα να πάω και δεν πήγα. Συμπέρασμα: Yπάρχει Θεός!
ΕΥΧΗ 2. ( απραγματοποίητη)
Να ανακαλύψω αυτόν τον πούστη και να τον πιάσω στα χέρια μου που κόβει τα νύχια του στο μπαλκόνι και τα πετάει κάτω στο πεζοδρόμιο μπροστά στα σκαλιά μου, θα μαρτυρίσει, θα του τα βγάλω με τανάλια! ΕΛΕΟΣ!
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει!
