ΜΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ερώτηση 1: Γιατί σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, οι φόροι πληρώνονται απ'ευθείας απ το μισθό των υπαλλήλων? Γιατί εδώ το σοφό κράτος προέβλεψε ότι είναι καλύτερα να παίρνεις το μισθό σου στο χέρι για να χαίρεσαι και μετά να σου τα παίρνει με τη φορολογική σου δήλωση, έτσι μεσολαβούν και διάφορα επαγγέλματα που αλλιώς δε θα είχαν λόγο υπαρξης, όπως λογιστές, και γιατί όσο περισσότεροι μεσολαβούν σε μια συναλαγή τόσο πιο αδιαφανής είναι, με αποτέλεσμα στο τέλος πάντα να βγαίνεις χαμένος.
Ερώτηση 2: Γιατί ενώ οι Δήμοι έχουν τόσο έσοδα μέσω των λογαριασμών που πληρώνουμε στη ΔΕΗ, μέσω Δημοτικών τελών, μέσω κρατικής επιχορήγησης, για να μην αναφερθώ στις γενναίες Ευρωπαικές ενισχύσεις, είναι συνεχώς μέσα?
Γιατί όλες αυτές οι επιχειρήσεις για να λειτουργήσουν χρειάζονται ανθρώπους που δεν αποσκοπούν στην επαγγελματική τους αποκατάσταση-πλουτισμό, χρειάζονται καταξιωμένους επαγγελματικά ανθρώπους, με πολύ αγάπη και μεράκι για τον τόπο τους πρώτα απ' όλα και με μεγάλη διάθεση συνεισφοράς. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι Δημοτικοί άρχοντες είναι ή ανερχόμενοι πολιτικοί που για να ανελιχθούν περνάνε πρώτα απο την τοπική αυτοδιοίκηση, ή αποτυχημένοι πολιτικοί που σπεύδουν εκεί για να μην πεθάνουν πολιτικά, αλλά κι αυτό να μην είναι, είναι πολλά τα λεφτά Αρη, κι όσο δυνατός χαρακτήρας και να είσαι, όλα έχουν την τιμή τους....

BARCELONA

Άποψη απο της Sagrada famiglia της διασημότερης εκκλησίας της Βαρκελώνης, ίσως και όλης της Ισπανίας, και ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του Μοντερνισμού που σχεδίασε και επιμελήθηκε ο Καταλανός αρχιτέκτονας Αντόνιο Γκαουντί, ένας απο τους κυριότερους εκφραστές του, όλη η Βαρκελώνη είναι μια μελέτη στον Γκαουντί και σχετικός ή άσχετος με την αρχιτεκτονική δεν μπορείς παρά να θαυμάσιες τις απίστευτες λεπτομέρειες που υπάρχουν σε κάθε του έργο.

Και μια όψη απο το ΜΑCBA το μουσείο μοντέρνας τέχνης.
Το παρελθόν με το μέλλον συνυπάρχουν.

BARCELONA 2....

NEA HΘΗ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ...

1950, η Ελλάδα μετά τον πόλεμο προσπαθεί να ορθοποδήσει, ταυτόχρονα αρχίζει να διασκεδάζει όπως μπορεί, η οικογένεια ξαναμαζέυτηκε στο τραπέζι κάθε κυριακή μετά την εκκλησία, αλλά ξάφνου, νέα ήθη έρχονται να ταράξουν την καθημερινότητα, σε μια παράσταση της Εθνικής Λυρικής σκηνής ένα φιλί μεταξύ δυο ανδρών, μέρος της παράστασης, εξοργίζει τους σεπτούς οικογενειάρχες μουσικούς της ορχήστρας που απαιτούν να κοπεί απο την παράσταση. Αίσχος!

Ας ξαναγυρίσουμε στο 2009 γιατί πρόκειται για τώρα

Παρακολουθώ εδώ και ώρα με ανοιχτό το στόμα το βίντεο απο το επεισόδιο στη Λυρική σκηνή, με ανοιχτό το στόμα γιατί τρόμαξα απο τα <έξω> και τα <δεν εχεις θέση εδώ> τρόμαξα απο το ύφος τους, τρόμαξα απο τις φωνές τους, τους χαλάσανε την ησυχία αυτών που είναι τόσο πολιτισμένοι που πήγαν να δουν όπερα, τόσο μορφωμένοι, τόσο ανωτέρου επιπέδου. Επίσης θύμωσα που μουσικοί της Λυρικής, δηλαδή δημόσιοι υπάλληλοι, απαίτησαν, άκουσον άκουσον, να κοπεί το επίμαχο φιλί μεταξύ δύο ανδρών απο την παράσταση και αναρωτιέμαι ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα? κάποιος επέλεξε να γίνει αυτή η παράσταση, κάποιος τη διάλεξε που προφανώς είναι σ' αυτή τη θέση για να κάνει αυτό ακριβώς, απο που κι ως που κάποιοι και μάλιστα μουσικοί, και το λέω με μεγαλύτερη οργή, για το ότι είναι μουσικοί απαιτούν κάτι τέτοιο? υποτίθεται ότι η μουσική εξημερωνει, αλλά αυτά τα ζώα προφανώς δεν εξημερώνονται παρά μόνο με κλωτσιές, κρίμα τσάμπα τόσα χρόνια μουσικής πήγανε χαμένα, ας παρατήσουν τα όργανα και τις νότες κι ας πάνε να βρούν κάποιο άλλο επάγγελμα να κάνουν ντροπιάζουν τους μουσικούς. Τι αλλο θα δούμε ακόμα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας? ακόμα συζητάμε για ένα φιλί μεταξύ 2 ανθρώπων του ιδίου φύλου? έλεος και πιστευα ότι το ειχαμε ξεπεράσει απο την εποχή των χρυσών στιγμών των σήριαλ του Παπακαλιάτη. Με λύσσα όλοι μας στο φετινό pride, όλοι όμως, θα μας βρίσκουν μπροστά τους όπου και να πάνε κάθε στιγμή, είμαστε εδώ .... κι όσες κι όσοι δεν είδατε ακόμα το milk να πάτε να το δείτε αμέσως!

Η ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Kαιρό είχαμε να πάμε εκδρομή, απ το καλοκαίρι ίσως και το αποφασίσαμε το Σάββατο, όλα τα παιδάκια με τα χοντρά μπουφάν μας και τα σκουφιά ξεκινήσαμε με 18 βαθμούς απ τη θεσσαλονίκη και αφού περάσαμε πλήθος χωριών και πόλεων σκεπτόμενοι αν είμαστε στο σωστό δρόμο γιατί ταμπέλα δεν υπήρχε πουθενά παρά μόνο στην Εδεσσα, καταλήξαμε στον προορισμό μας που ήταν ο παλιός αγ. αθανάσιος.

Είχα πρωτοπάει πριν 11-12 χρόνια σε μια ομαδική εκδρομή στο χιονοδρομικό και διανυκτερέυσαμε στο χωριό που αποτελούνταν απο 5 ταβέρνες όλες κι όλες και κάποια μισογκρεμισμένα σπίτια τα οποία οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει για να μετοικίσουν στον νεο αγ. αθανασιο που ήταν πολύ πιο κοντά στον δημόσιο δρόμο και κάτω απο το βουνό που ήταν ο παλιός, τότε δειλά δειλά κάποιοι είχαν ανακαλύψει την προσοδοφόρα επιχείρηση που θα άνοιγε λόγω του χιονοδρομικού και επέστρεφαν ανακαινίζοντας τα σπίτια τους για να τα κάνουν ξενώνες. Περίμενα βεβαίως ότι θα είχε αλλάξει το χωριό, αλλά αυτό που αντίκρυσα ξεπερνούσε και τα πιο εφιαλτικά μου όνειρα, μπαίνοντας αντικρύζεις πλήθος νεόκτιστων σπιτιών, μεζονέτες με τζάκι και τζακούζι έτοιμες προς πώληση ή μισοτελειωμένες να έχουν απλωθεί πολύ πέρα απ τα όρια του χωριού, στα γύρω βοσκοτόπια και λιβάδια, εκατοντάδες ξενώνες, ταβέρνες η μια δίπλα στην άλλη, καφέ-μπάρ, με ξενικά ονόματα, ίντερνετ καφέ, η λάθος ανάπτυξη σε όλο της το μεγαλείο, όλες βέβαια οι επιχειρήσεις επιδοτούμενες με την ευλογία του υπουργείου τουρισμού και της Ε.Ε. που αμφιβάλω αν ξέρει που πάνε τα χρήματα που έχει δώσει κατά καιρούς. φάγαμε σε μια δήθεν παραδοσιακή ταβέρνα, μέτριο φαγητό, κάναμε μια γρήγορη βόλτα στο χωριό για να παρατηρήσουμε κι άλλες ακόμα περισσότερες παραδοσιακές κατοικίες άναρχα χτισμένες και φύγαμε απογοητευμένοι, ο παλιός αγιος αθανασιος ένα πανέμορφο χωριό μεσα σε 11 χρόνια έγινε η χαρά του νεόπλουτου με το τζιπ και η κακή απομίμηση της αράχωβας. Δεν είμαι κατά της ανάπτυξης, ίσα ίσα, αλλά αυτό το χωρίς μέτρο και όριο που έγινε εδώ κατέστρεψε όλο το τοπίο, υπάρχουν τα καλά παραδείγματα της ανάπτυξης και υπάρχουν και τα κακά και ο παλιός αγ. αθανάσιος είναι το παράδειγμα προς αποφυγή.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ....

Xόρτασα ταινίες αυτό το διάστημα, βλέποντας τες σχεδόν όλες όσες ήταν υποψήφιες για όσκαρ, αλλά κι αυτές που δεν ήταν, συγκλονίστηκα με το the reader με την kate winslet που δικαίως πήρε το όσκαρ μετά απο 6 υποψηφιότητες και στα 33 της μόλις χρόνια, τη θυμάμαι στον Τιτανικό που ούτε καν την είχα προσέξει και τη βλέπω τώρα πόσο πολύ έχει αλλάξει τις εκφράσεις που παίρνει, τη βρήκα πολύ ερωτική στο The reader και πολύ πιο ώριμη και θα την βρίσκουμε μπροστά μας κάθε φορά που θα παίζει κάτι όσο σοβαρό ή ανάλαφρο είναι αυτό, επίσης και στο ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι πολύ καλή, αλλά βλέποντας το THE READER δεν θυμάσαι το πόσο καλά έπαιξε και σ αυτήν.Απο την άλλη η συνυποψήφιά της meryl streep κάθε γκριμάτσα που έκανε στο ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ήταν και ένα μάθημα έκφρασης και ηθοποιίας για κάθε νέο ηθοποιό, αυτή η γυναίκα δίνει ρέστα κάθε φορά που ασχολείται με το ρόλο της, η ταινία δε μου άρεσε αλλά ποιος δεν υποκλίνεται στο τεράστιο ταλέντο της Μέρυλ και φυσικά στο επίσης τεράστιο ταλέντο του ΦίλΙΠ Σέυμορ Χόφμαν. Το milk με ξάφνιασε ευχάριστα λόγω του θέματός του, ο Σων Πεν αν και προσωπικά δεν είναι απ τους αγαπημένους μου, έπαιξε τον gay ακτιβιστή τόσο καλά ώστε ο Ρομπερτ Ντε Νίρο του είπε πως απο εδώ και στο εξής μόνο σε ρόλους gay θα πρέπει να παίζει! επίσης δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στην τελετή των όσκαρ έστειλε και αντιρατσιστικό μύνημα. Τον Κώστα Γαβρά δεν τον είχα μελετήσει καθόλου στο παρελθόν, επειδή όμως είδα πολλές φορές το τρέιλερ του Παράδεισος στη δύση ηθελα πολύ να το δω, μου άρεσε πολύ, μου θύμησε παλιές καλές στιγμές του Ευρωπαικού σινεμά, ήταν φρέσκο, με μια γλυκόπικρη αίσθηση του χιούμορ κι όπως είπε κάποιος κριτικός θα πρεπε να το δουν όλοι οι Ελληνες σκηνοθέτες για να πάρουν μαθήματα για το πως πρέπει να κάνουν μια ταινία. Το slumdog millionair δε με ξετρέλανε, απλώς βρήκα πρωτότυπο το σενάριο κι όπως είπε και ο κολητός μου, στον Ντάνι Μπόιλ έπρεπε να δώσουν όσκαρ μόνο και μόνο επειδή έκανε το Τrainspotting...προφανώς εκεί στα όσκαρ το βρήκαν εξωτικό και το προτίμησαν. Και έρχομαι και στο GRAN TORINO που είδα προχτές και δεν ξέρω απο που να αρχίσω, η ταινία διαδραματίζεται στο Ντιτρόιτ σήμερα, η μεγαλύτερη αυτοκινητούπολη της Αμερικής έχει πλέον παρακμάσει, ο ήρωας είναι συνταξιουχος της βιομηχανίας αυτοκινήτου και βετεράνος του πολέμου της Κορέας ο οποίος δεν μπορεί να βρει πουθενά χαρά. η εικόνα του ήρωα είναι η εικόνα του μέσου Αμερικανού, κάθεται στη βεράντα του με την Αμερικανική σημαία υψωμένη πίσω του, γεμάτος καχυποψία, ρατσισμό, ξενοφοβία με την καραμπίνα έτοιμη να ρίξει ανά πάσα στιγμή στους νεοφερμένους Ασιάτες της γειτονιάς αλλά και στον οποιοδήποτε που πάει να πατήσει τη γη του, με γεναίες δόσεις χιούμορ όπως εκεί που αποκαλεί τον κουρέα του Βρωμοιταλό, κι αυτός τον αποκαλεί τρελοπολωνό δείχνοντας ότι όλοι απο κάπου πήγαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική όπως και ο ίδιος βέβαια απλώς άλλοι το έκαναν πριν πολλά πολλά χρόνια, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όλοι ήταν μετανάστες κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω πως ο Κλίντ Ιστγουντ δίνει ένα χαστούκι στους συμπατριώτες του μ αυτή την ταινία, και μάλιστα στα 82 του χρόνια.