Xόρτασα ταινίες αυτό το διάστημα, βλέποντας τες σχεδόν όλες όσες ήταν υποψήφιες για όσκαρ, αλλά κι αυτές που δεν ήταν, συγκλονίστηκα με το the reader με την kate winslet που δικαίως πήρε το όσκαρ μετά απο 6 υποψηφιότητες και στα 33 της μόλις χρόνια, τη θυμάμαι στον Τιτανικό που ούτε καν την είχα προσέξει και τη βλέπω τώρα πόσο πολύ έχει αλλάξει τις εκφράσεις που παίρνει, τη βρήκα πολύ ερωτική στο The reader και πολύ πιο ώριμη και θα την βρίσκουμε μπροστά μας κάθε φορά που θα παίζει κάτι όσο σοβαρό ή ανάλαφρο είναι αυτό, επίσης και στο ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι πολύ καλή, αλλά βλέποντας το THE READER δεν θυμάσαι το πόσο καλά έπαιξε και σ αυτήν.Απο την άλλη η συνυποψήφιά της meryl streep κάθε γκριμάτσα που έκανε στο ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ήταν και ένα μάθημα έκφρασης και ηθοποιίας για κάθε νέο ηθοποιό, αυτή η γυναίκα δίνει ρέστα κάθε φορά που ασχολείται με το ρόλο της, η ταινία δε μου άρεσε αλλά ποιος δεν υποκλίνεται στο τεράστιο ταλέντο της Μέρυλ και φυσικά στο επίσης τεράστιο ταλέντο του ΦίλΙΠ Σέυμορ Χόφμαν. Το milk με ξάφνιασε ευχάριστα λόγω του θέματός του, ο Σων Πεν αν και προσωπικά δεν είναι απ τους αγαπημένους μου, έπαιξε τον gay ακτιβιστή τόσο καλά ώστε ο Ρομπερτ Ντε Νίρο του είπε πως απο εδώ και στο εξής μόνο σε ρόλους gay θα πρέπει να παίζει! επίσης δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στην τελετή των όσκαρ έστειλε και αντιρατσιστικό μύνημα. Τον Κώστα Γαβρά δεν τον είχα μελετήσει καθόλου στο παρελθόν, επειδή όμως είδα πολλές φορές το τρέιλερ του Παράδεισος στη δύση ηθελα πολύ να το δω, μου άρεσε πολύ, μου θύμησε παλιές καλές στιγμές του Ευρωπαικού σινεμά, ήταν φρέσκο, με μια γλυκόπικρη αίσθηση του χιούμορ κι όπως είπε κάποιος κριτικός θα πρεπε να το δουν όλοι οι Ελληνες σκηνοθέτες για να πάρουν μαθήματα για το πως πρέπει να κάνουν μια ταινία. Το slumdog millionair δε με ξετρέλανε, απλώς βρήκα πρωτότυπο το σενάριο κι όπως είπε και ο κολητός μου, στον Ντάνι Μπόιλ έπρεπε να δώσουν όσκαρ μόνο και μόνο επειδή έκανε το Τrainspotting...προφανώς εκεί στα όσκαρ το βρήκαν εξωτικό και το προτίμησαν. Και έρχομαι και στο GRAN TORINO που είδα προχτές και δεν ξέρω απο που να αρχίσω, η ταινία διαδραματίζεται στο Ντιτρόιτ σήμερα, η μεγαλύτερη αυτοκινητούπολη της Αμερικής έχει πλέον παρακμάσει, ο ήρωας είναι συνταξιουχος της βιομηχανίας αυτοκινήτου και βετεράνος του πολέμου της Κορέας ο οποίος δεν μπορεί να βρει πουθενά χαρά. η εικόνα του ήρωα είναι η εικόνα του μέσου Αμερικανού, κάθεται στη βεράντα του με την Αμερικανική σημαία υψωμένη πίσω του, γεμάτος καχυποψία, ρατσισμό, ξενοφοβία με την καραμπίνα έτοιμη να ρίξει ανά πάσα στιγμή στους νεοφερμένους Ασιάτες της γειτονιάς αλλά και στον οποιοδήποτε που πάει να πατήσει τη γη του, με γεναίες δόσεις χιούμορ όπως εκεί που αποκαλεί τον κουρέα του Βρωμοιταλό, κι αυτός τον αποκαλεί τρελοπολωνό δείχνοντας ότι όλοι απο κάπου πήγαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική όπως και ο ίδιος βέβαια απλώς άλλοι το έκαναν πριν πολλά πολλά χρόνια, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όλοι ήταν μετανάστες κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω πως ο Κλίντ Ιστγουντ δίνει ένα χαστούκι στους συμπατριώτες του μ αυτή την ταινία, και μάλιστα στα 82 του χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου