Επιτέλους έξω!

Εκατοντάδες σκέψεις περνούν απ το μυαλό μου και τελικά δε γράφω τίποτα, δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό...
Το Σάββατο έκανε την πρώτη ηλιόλουστη και ταυτόχρονα ζεστή μέρα και πήρα τους δρόμους και βρέθηκα για φαγητό σε παρακμιακή ψαροταβέρνα μπροστά στη θάλασσα με ελάχιστο κόσμο και την πόλη να αχνοφαίνεται πιάτο στο βάθος, το φαγητό δεν ήταν απο τα καλύτερα που έχω φάει για τα 17 ευρώ το άτομο που πληρώσαμε, αλλά το σημείο τη συγκεκριμένη απογευματινή ώρα άξιζε όλα τα λεφτά...
Η παρέα δημιουργήθηκε στο πι και φι απο την μαέστρο τέτοιων συναντήσεων Λ, αν κι εδώ που τα λέμε έβαλα κι εγώ το χεράκι μου για τη διοργάνωση της συνάντησης, εννοείται ότι είχε όπως πάντα τον πρώτο λόγο στην κουβέντα και τα θέματα εναλλάσονταν γύρω απο σχέσεις, πολιτική, καθημερινότητα και αναπόφευκτα Lgbt θέματα κι όπως επισήμανε η Χ <πέρασες μια χαρά, αυτές μιλούσαν κι εσύ έτρωγες, το καλύτερό σου...!> πόσο με ξέρει η καλή μου, η αλήθεια είναι ότι έτσι ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της η κουβέντα για όσο τουλάχιστον κράτησε το φαγητό, γιατί μετά παραμείναμε στην ταβέρνα με αυτές να πίνουν κι εμένα να χαζεύω τη θάλασσα, την πόλη, τον ήλιο που έπεφτε, όταν πια αποφασίσαμε να φύγουμε είχε σουρουπώσει για τα καλά, διασχίσαμε όλη τη Σοφούλη με τα πόδια συναντώντας στο δρόμο μας περιπατητές και δρομείς με αθλητική περιβολή, ποδηλάτες, παιδιά να παίζουν στο πεζοδρόμιο και κυρίες με σκυλιά να τρέχουν για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής στο σούπερ μάρκετ.
Την Κυριακή έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο όπως υποσχέθηκα στη Μ για να παραλάβουμε τη Ρ που ήρθε απο το Λονδίνο, ξαναπήγαμε για καφέ στην ίδια περιοχή στη Σοφούλη με μια θάλασσα λάδι και τον ήλιο να μας χτυπά κατάμουτρα, είναι απορίας άξιον που δεν έχω γίνει σαν αστακός απο τον ήλιο σε κάποια φάση νόμιζα πως θα λυποθυμούσα απ τη ζέστη, αλλά ήπια ευθύς ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι και συνήρθα, το μεσημέρι βρέθηκα να μαγειρεύω 3 φαγητά για να κατευνάσω την πείνα μου για κανονικό και μπόλικο φαί μιας και στην ψαροταβέρνα περισσότερο τσίμπημα το λες παρά φαγητό αυτό που φάγαμε και επίσης δε μπήκα στην κουζίνα απο την Πέμπτη που έφυγε η Χ για την Αθήνα οπότε 3 μέρες τρεφόμουν ανεπαρκώς και είχα μια διαρκή αίσθηση πείνας παρά τα δύο γενναία κομμάτια μηλόπιττα της γειτόνισσας που τσάκισα άμα τη εμφανίσει....
Μαγείρεψα τη γνωστή μου σπεσιαλιτέ κριθαρώτο με γαρίδες που παραθέτω και τη συνταγή

ΚΡΙΘΑΡΩΤΟ ΜΕ ΓΑΡΙΔΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΟΚ
παίρνεις 500 γρ γαρίδες και αφού τις καθαρίσεις βγάζεις την άμμο τους (τη στενή λωρίδα που έχουν στο κάτω μέρος τους που χαράζειςι με ένα μαχαιράκι) τις σωτάρεις στο τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο, εγώ τις είχα καθαρίσει απο την προηγούμενη μέρα μιας και ήξερα ότι με τέτοιο καλό καιρό δε θα χω πολύ χρόνο για μαγειρικές, (προσωπικά κρατάω 4-5 ολόκληρες γαρίδες για τη γεύση και πετάω τα υπόλοιπα κεφάλια-κέλυφος, έτσι κι αλλιώς συνήθως διαλύονται μέσα στο φαγητό, οπότε δεν υπάρχει λόγος να καθαρίζουν οι καλεσμένοι σου) αφού σωταριστούν καλά και απο τις 2 πλευρές σβύνω με ένα σφηνάκι ούζο και το αφήνω για 2 λεπτά σε δυνατή φωτιά να εξατμιστεί το οινόπνευμα, μετά προσθέτω ένα κουτί κονκασέ ντοματάκια ή φρέσκιες ντομάτες στην εποχή τους, και προσθέτω μισό σακουλάκι κριθαράκι, το αφήνω να βράσει σε χαμηλή φωτιά έχω ήδη προσθέσει και μερικές λωρίδες καυτερής πιπεριάς για να μου γίνει λίγο πικάντικο, και αφού γίνει το κριθαράκι προσθέτω αλάτι κατά βούληση, λίγο πιπέρι και μαιντανό κι έτοιμο, είναι ένα φαγητό που δεν έχει πολύ κόπο και εντυπωσιάζει για την νοστιμιά του, οπότε άφοβα το προσφέρεις σε ένα πρόχειρο τραπέζι αλλά και σε επίσημο.
Ταυτόχρονα έψησα κάτι κοτσομούρες που είχαν αγοραστεί μαζί με τις γαρίδες και είχαν καθαριστεί επίσης για τον ίδιο λόγο την προηγούμενη μέρα, επειδή ήταν μεγαλούτσικες τις έβαλα σε ένα πυρέξ με λίγο ελαιόλαδο αφού τις αλάτισα και τις άφησα στο γκριλ να ψηθούν για περίπου 15' απο κάθε πλευρά έτσι την Κυριακή μπορεί να έλειπε η θέα, αλλά το φαγητό και μπόλικο ήταν και νοστιμότατο, εγώ έφαγα τις κοτσομούρες φυσικά μιας και η Χ ούτε που θα ήθελε να τις δει μόλις επέστρεφε.....
Ταυτόχρονα έψησα και 3 μπούτια κοτόπουλο ολόκληρα που τα βρήκα σε τιμή ευκαιρίας γιατί έληγαν μέσα σε 2 μέρες και είχαν έκπτωση 30% επιπλέον, τα οποία τα πασπάλισα με τρομερό καρύκευμα απο ρώσικο σούπερ μάρκετ κόστος μόνο 50 λεπτά και το χρησιμοποιείς περίπου 3 φορές έχει διάφορα πιπέρια, αλάτι και άλλα αρωματικά, γέμισα το ταψί με πατάτες και voila μέσα σε λιγότερο 2 ώρες είχα 3 φαγητά εκ των οποίων τα 2 θα μας έφταναν για 3 μέρες!

ΚΟΣΤΟΣ
500γρ. γαρίδες απο τη λαική φρεσκότατες =5 ευρώ
500γρ. κοτσομούρες φρεσκότατες και μεγάλες =5 ευρώ
συσκευασία lidl 3 ολόκληρα μπούτια κοτόπουλο =2,49
κριθαράκι 500γρ =0,30
πατάτες 4 μεσαίου μεγέθους =0,30
σάλτσα 1 κονκασέ =0,50
ΣΥΝΟΛΟ= 13,60

Για φαγητό 3 ημερών για 2 άτομα ενώ στην ψαροταβέρνα πλήρωσα 17 ευρώ μόνη μου και δε χόρτασα ε όχι!

Για τις φιλίες που έπαψαν να υφίστανται

Eίναι λογικό να χάνεσαι με κάποιους ανθρώπους που κάποτε ήσουν κοντά τους με την πάροδο των χρόνων,
ο πρώτος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι μεγαλώνεις κι αυτοί σου το θυμίζουν, Kαι δε θες να το θυμάσαι....ο δεύτερος λόγος είναι ότι αλλάζουν και φυσικά αλλάζεις κι εσύ και μαζί οι προτεραιότητές, τα ενδιαφέροντα, οι παρέες, ο τρόπος διασκέδασης, ο τρίτος είναι ότι γίνεσαι πιο απόλυτος και αυστηρός πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους και ο τέταρτος είναι ότι θες να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους και δεν έχεις χρόνο για χάσιμο, με αφορμή ψυχαναγκαστικό τηλεφώνημα φίλου απ το παρελθόν που αφού το εκβίασε μια μέρα που ήταν η γιορτή μου και που δε θα μπορούσα να αρνηθώ σε κάποιον να μου τηλεφωνήσει για να μου ευχηθεί μου ζητούσε εμμέσως πλην σαφώς να είμαι αυτή που ήμουν πριν απο 17 ολόκληρα χρόνια, σα να μην πέρασε μια μέρα, κι όμως <φίλε> μου πέρασαν όχι μια όχι δύο αλλά χιλιάδες μέρες που δεν ήθελες να μάθεις τι κάνω, που είμαι, πως περνάω, δεν το λέω με παράπονο, κάθε άλλο, ούτε κι εγώ εξάλλου ενδιαφέρθηκα ποτέ να μάθω επειδή δε με ενδιέφερε στ' αλήθεια, άλλες ήταν οι προτεραιότητές μου, άλλα τα ενδιαφέροντα άλλοι οι φίλοι μου πια, και με τα χρόνια άλλαξα κι εγώ και είμαι πιο αληθινή, πιο ρεαλίστρια, πιο κυνική έστω, δε με νοιάζει τι κάνεις, σε ανθρώπινο επίπεδο θαθελα να είσαι καλά, αλλά μέχρι εκεί, τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο, δε νοσταλγώ ούτε στο ελάχιστο τις μέρες που περάσαμε μαζί, έκλεισε ένα κεφάλαιο και άνοιξαν πολλά άλλα και τώρα δεν έχω πραγματικά τη διάθεση να ασχοληθώ με σένα, λυπάμαι, αλλά η καινούργια μου ζωή με απορροφά τόσο που δε μου μένει χρόνος για πισογυρίσματα, απολαμβάνω κάθε ώρα που περνά όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.
Σιχαίνομαι κολλήματα και εμμονές γιατί θεωρώ ότι ο άνθρωπος οφείλει και πρέπει να βελτιώνεται με τα χρόνια και γιατί πιστεύω πως λίγα πράγματα έχουν αξία στη ζωή κι αυτά έχουν να κάνουν με το να είμαστε ήρεμοι, χαρούμενοι και να ακτινοβολούμε καλοσύνη και εσωτερική ομορφιά και φυσικά να περιτρυγυριζόμαστε απο αυτούς που πραγματικά μας κάνουν να αισθανόμαστε έτσι.