Η καταστροφή του κόσμου

Mα πως τρέχει έτσι ο χρόνος, καλά μου το λεγε η γυμνάστρια μου "έχεις παρατηρήσει τώρα τελευταία πως περνάει γρηγορότερα ο χρόνος?" είχα την αίσθηση εδώ που τα λέμε αλλά δεν το χα παρατηρήσει κιόλας,  έχει δίκιο σκέφτηκα  και τη θεώρησα σοφή, σήμερα που την ξαναείδα όμως μου είπε ότι η καταστροφή του κόσμου θα γίνει  σίγουρα στις 21 του μηνός...
όχι στις 12 που λέγανε? ρώτησα η αφελής, στις 21 είναι η καταληκτική ημερομηνία μου είπε!
Tώρα είμαι 100%  σίγουρη ότι κάτι παίρνει πριν έρθει στο γυμναστήριο γιαυτό είναι μονίμως νυσταγμένη και βαριέται κι όταν της έρχεται η έμπνευση της Πυθίας τότε ξυπνάει με όρεξη λέει τους χρησμούς της και ξαναπέφτει σε κατατονία....
Μετά απο 3 μήνες και κάτι ξανά γυμναστήριο, ασθμαίνοντας με καθόλου όρεξη προς το παρόν κάνει και παγωνιά και θέλω 3 ώρες να βγάλω τα ρούχα που φοράω το να πάνω στ' άλλο απανωτά, βγάλε παντελόνι,  μετά το ισοθερμικό κολάν, μετά τις κάλτσες, μετά τις 3 μπλούζες χώρια η ζακέτα και το μπουφάν, δε λέω υπερβολές, κάνει ψόφο, απο την άλλη μιλάμε με τη Χ στο skype και  είναι με τον ανεμιστήρα....άδικη ζωή.
Εκεί που είναι έχει 33 βαθμούς τώρα το χειμώνα, το καλοκαίρι πάει 45....
Ξαφνικά βρέθηκε σε μια μεγάλη εταιρία, λίγο πριν το πάρει απόφαση και σταματήσει να ονειρεύεται, για να κάνει αυτό που σπούδασε, εκείνο το σπίτι που λέγαμε σε προηγούμενο πόστ θα το χτίσει είναι σίγουρο, δεν πειράζει που έφτασε τόσα χιλιόμετρα μακριά, αφού εδώ δεν υπήρχε καμμιά προοπτική εδώ μόνο όταν έχεις καβάντζες έχεις προοπτικές....
Aπ' την πρώτη μέρα κιόλας, πήρε laptop, αυτοκίνητο, βρέθηκε σε πολυτελή γραφεία της νοικιάσαν σπίτι και ξαφνικά απο εκεί που είχε να μετράει νούμερα στα λιγδιασμένα μπακαλοτέφτερα, βρέθηκε να κάνει υπολογισμούς για κτίρια που θα κατασκευαστούν, τι κι αν είναι στην άλλη άκρη, αξίζει για το όνειρό σου να πας τόσο μακριά κι ακόμα παραπέρα.
Αλλά το καλύτερο, αυτό που εμένα μ' εντυπωσίασε περισσότερο απ' όλα τα άλλα που λίγο πολύ τα θεωρούσα δεδομένα, είναι το ότι κάθε βδομάδα πάει κάποια και της σιδερώνει τα ρούχα....
Αυτό το θεωρώ υπέρτατη πολυτέλεια.

Μ' όλα αυτά έχω κάθε λόγο να χαίρομαι γιατί ξέρω πως υπάρχει μια προοπτική, μια διέξοδος, ένα φως στο τούνελ, ακόμη κι αν τα βράδια πια έχουν γίνει τόσο σκοτεινά και μοναχικά, το μέλον αρχίζει να φαίνεται φωτισμένο....
'Ετσι δεν πα να λέει η Γ για καταστροφή του κόσμου, η καταστροφή είναι αυτή που ζούμε εδώ και καιρό, τίποτα δε με τρομάζει.....

Μόνοι

Εθνική εορτή σε μια βροχερή έρημη πόλη, ανάβω τα φώτα το σπίτι είναι εντελώς σκοτεινό, σκέφτομαι το τελευταίο τρίμηνο που όλα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ένας θάνατος και μαζί όλα εκείνα που φέρνει,στεναχώρια, θλίψη, σύγχιση, ανακατωσούρα, παραίτηση, συνειδητοποίηση, ξαφνικά ενηλικιώνεσαι και συνειδητοποιείς πως τίποτε δε θα ναι πια το ίδιο, οι ευτυχισμένες μέρες τελείωσαν, ρίχνεις μια ματιά στο κοντινό παρελθόν και σκέφτεσαι πως έχουν περάσει κιόλας 10-15 χρόνια απο τότε και δεν το κατάλαβες καν, ο χρόνος σε παραπλανεί.
Το ρολόι δείχνει μια ώρα πίσω, ο χειμώνας έφτασε,  τα παλιά τραύματα πονάνε το χειμώνα, τα καινούργια πονάνε ασχέτου εποχής.
Απορώ με την πλεονεξία, και απορώ διπλά όταν συνοδεύεται απο το θάνατο κάποιου, μα δεν σκέφτονται ότι τίποτα δεν αξίζει τελικά? έρχονται τόσο κοντά με το τελικό γεγονός, και δεν τους αγγίζει? είχα ακούσει παλαιότερα για κάποιον που πέθανε και οι συγγενείς του, θείες, ξαδέρφια που βρισκόταν εκεί κοντά, είχαν ξαφρίσει τα λεφτά που υπήρχαν στο σπίτι του, αλλά δεν το πίστευα, έλεγα είναι υπερβολές που λέγονται μέσα στον πόνο του θανάτου, τώρα το πιστεύω και με λυπεί το γεγονός ότι είχα μια ιδέα για κάποιον που είναι ψευδής. Ένα ένα πέφτουν απ' το βάθρο τους αυτοί που είχες βάλει εκεί, και μένεις τελικά να σκέφτεσαι ότι μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε όπως είπε ο ποιητής....
Κοιτώντας την πλατεία του χωριού, με το νου μου, νομίζω ότι θα δω τον παππού να κατηφορίζει για το καφενείο με το καβουράκι του, και τίποτε δε θα χει αλλάξει.... 

Παππού....

Θυμάμαι ένα διπλό κρεβάτι στην κρεβατοκάμαρα του παππού και της γιαγιάς, όχι την καλή, την πρόχειρη, τη γιαγιά να με βάζει για ύπνο το μεσημέρι και να μου τραγουδά νανουρίσματα που μου φέρναν θλίψη πιο πολύ για μοιρολόγια μου φαινόταν και της έλεγα να σταματήσει, περισσότερο απ τη διαδικασία του μεσημεριανού ύπνου σιχαινόμουν τα κλαψιάρικα νανουρίσματα της γιαγιάς καθώς και τα επίμονα φιλιά της, ο παππούς ξάπλωνε στο κρεβάτι μπας και με κάνει να κοιμηθώ και μου έκλεινε συνομωτικά το μάτι, τον αγαπούσα τον παππού,  ήταν κάπου 2 μέτρα ψηλός, γεροδεμένος, όμορφος με γαλανά μάτια και ήταν πάντα λιγόλογος, τη γιαγιά πάλι καθόλου, απλώς την ανεχόμουν....
εγώ που να κλείσω τα μάτια μου μεσημεριάτικα, το μυαλό μου ήταν έξω στα παιχνίδια...
Αργότερα στην αυλή του σπιτιού τους, παίζαμε και ταυτόχρονα κάναμε εξερέυνηση με την παρέα και κόβαμε μήλα απ το δένδρο που ήταν μικρά καταπράσινα και γλυκά,  μπορεί να τρώγαμε καμμιά δεκαριά μήλα ο καθένας με αποτέλεσμα να κρατάμε την κοιλιά μας και να τρέχουμε στην τουαλέτα... αυτοί  έλλειπαν στη Γερμανία μετανάστες  ....
Ένα καλοκαίρι στα 13 μου πήγαμε στη Γερμανία μαζί με τη θεία μου τη Μ που υπεραγαπούσα, αυτή στα 20 τόσα της τότε κοπέλα με καμπάνες παντελόνια και πέδιλα με κρεπ τακούνια ξανθά μαλλιά και μακιγιάζ της εποχής μπλέ σκιά κραγιόν και στενά πουκάμισα ή t-sirt.
Ταξιδέψαμε σε ένα βρώμικο παλιό τρένο, σε κουπέ, το οποίο ήταν τόσο αργό που νόμιζες ότι αν περπατούσες θα κανες πιο γρήγορα, το ταξίδι κράτησε 3 μέρες και  αυτό που θυμάμαι είναι κόσμος πολύς στα κουπέ μεταξύ των οποίων και πολλοί γνωστοί απ το χωριό που πήγαιναν για να επισκευθούν δικούς τους ή για να εγκατασταθούν μονίμως στη Γερμανία.  Οι ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού περνούσαν με το  να καπνίζουν, να τρώνε σπόρια που τα φλούδια τους τα πετούσαν κάτω στο πάτωμα (!) να τρώνε ψωμοτύρι και κονσέρβες και το βράδυ να ξαπλώνουν όπως να ναι με τα πόδια τους σχεδόν στα πρόσωπά μας .
Νομίζω πως σε όλο το ταξίδι την έβγαλα στο διάδρομο να βλέπω τους φαντάρους που κατέβαιναν σε κάθε πόλη που σταματούσε το τρένο, εννοείται πως όταν έβγαζες το κεφάλι σου απ το παράθυρο το πρόσωπό σου γέμιζε μαυρίλες, ήταν ο γνωστός καρβουνιάρης....
Πρώτο ταξίδι εκτός περιοχής για μένα και προσπαθούσα να κλέψω εικόνες απο κάθε σταθμό, τρίγωνες τυρόπιτες τεράστιες στη Δράμα, πλήθος κόσμου στη Θεσσαλονίκη να προσπαθεί να στριμωχτεί όπως όπως....
Σκόπια χαμόσπιτα και όλη η πόλη ένας γύφτικος μαχαλάς, Βελιγράδι εντελώς διαφορετική πόλη με κτίρια που δεν έμοιαζαν με τα δικά μας κι ένα ποτάμι στη μέση, Αυστριακές άλπεις σταθμός πάνω στα βουνά με τις χιονισμένες κορφές Ιούνιο μήνα και ξύλινα σπιτάκια παντού.....
Όταν κάποτε φτάσαμε στη Γερμανία μπήκαμε σε άλλο τρένο που ήτανε μέρα με τη νύχτα με αυτό που ήρθαμε απο την Ελλάδα, γυαλισμένο, καθαρό και σαφώς πολύ πιο γρήγορο απ τον καρβουνιάρη, μέσα σε μια ώρα φτάσαμε στο Ραουνχάιμ, στο χωριό που έμεναν  ο παππούς και η γιαγιά, το σπίτι τους ήταν ένα διαμέρισμα σε ένα διόροφο όλο κι όλο 2 δωματιάκια με το ένα να είναι και κουζίνα μαζί, στην κουζίνα υπήρχε μια ξυλόσομπα που τις επόμενες μέρες χρησίμευσε σαν κάδος σκουπιδιών για τα αποτσίγαρα που έριχνα εκεί απο τα H&B που κάπνιζα μετά μανίας τις ατέλειωτες ώρες που έμενα μόνη τα πρωινά που οι υπόλοιποι δούλευαν.
Πόσα βιβλία να διαβάσεις και πόσες φορές να ακούσεις το ρεσιτάλ του Χατζή με τη Μαρινέλλα που ήταν στις κασσέτες που κουβάλησε η Μ απ την Ελλάδα μαζί με τον Πάριο που ήταν ο αγαπημένος της τραγουδιστής....
Εξω φυσικά πέρα απ την αυλή και τη γωνία του δρόμου απαγορευόταν να βγω έτσι πήγαινα μέχρι το αυτόματο μηχάνημα των τσιγάρων και αγόραζα το πακέτο μου με τα 2 μάρκα που κόστιζε τότε κι έκλεβα με μεγάλη άνεση απ το πορτοφόλι της γιαγιάς....
Απέναντι απο το διόροφο που μέναμε υπήρχε μονοκατοικία με τεράστια αυλή με γκαζόν πολύ περιποιημένη γεμάτη  λουλούδια και δένδρα, εκεί  έμενε μια γερμανίδα και  καλό θα ήταν να μην πολυπλησιάζω γιατί ήταν πολύ αυστηρή, φυσικά απο την πρώτη στιγμή ήθελα  να σκαρφαλώσω στα ψηλά κάγκελα και να αρχίσω την εξερεύνηση του εσωτερικού της, εκεί κατάλαβα πως οι μετανάστες είναι αυτοί που κάθονται σε 2 δωμάτια στις πολυκατοικίες, ενώ οι ντόπιοι σε πολυτελείς μονοκατοικίες με αυλές, άρα στην Ελλάδα ήμασταν αριστοκράτες.....
Τους τρεις αυτούς μήνες τρεφόμουν με μπανάνες λόγω έλλειψης τους στην Ελλάδα που απαγορεύοταν οι εισαγωγή τους, κρέμες σοκολάτα και μαύρο γερμανικό ψωμί που ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά του, με βουρστ όταν έτρωγε ο παππούς,  καθώς και γλυκιά μπύρα παιδική που άνετα θα την έπινα και τώρα με αφρό κανονικό που μου αγόραζε, η γιαγιά πάλι προσκολλημένη στις συνήθειες της παλιάς της ζωής έτρωγε φέτα χειρίστης ποιότητας και νοστιμιάς που αγόραζε πανάκριβα απο τούρκικα μπακάλικα με άσπρο ψωμί και αρνιόταν να μιλήσει τη γλώσσα τους.....
Λογικό ήταν με τόση μπανάνα να με πιάσει  κρίση δυσκοιλιότητας και απο τότε μου μεινε ....
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ενώ βρισκόμουν στην πηγή της σοκολάτας με τις απίστευτες ποικιλίες να μη μου κάνει  αίσθηση να φάω, σε όλο το διάστημα των τριών μηνών που έμεινα εκεί ζήτημα είναι αν έφαγα μία σοκολάτα και  είναι παράξενο γιατί τα καλοκαίρια που ερχόταν ή όταν στέλναν δέμα οι παπούδες έτρωγα μετά μανίας τις σοκολάτες εδικά αυτές με το σταφύλι και τους ξηρούς καρπούς και τις τομπλερόνε....,
Οταν ξυπνούσε ο παππούς που δούλευε βραδυνός στο αεροδρόμιο και ξυπνούσε γύρω στις 11 το πρωί μ' έπαιρνε και φεύγαμε με τα ποδήλατα βόλτα για το γειτονικό Ρουσελσχάιμ που απείχε γύρω στα 5-6 χιλιόμετρα, ο παππούς είχε γύρω στα 4-5 ποδήλατα όλων των μεγεθών που έβρισκε παρατημένα εδώ κι εκεί και τα μάζευε αφού κανένας δεν τα μετακινούσε μετά απο μήνες.
Η διαδρομή ήταν μαγευτική μέσα απο το δάσος  στο ασφαλτωμένο δρομάκι που υπήρχε εκεί και απαγορεύοταν φυσικά η είσοδος στα αυτοκίνητα, στη διαδρομή έβλεπα σκίουρους, ελάφια ακόμα και αλεπούδες που μας κοιτούσαν με περιέργεια....

Συνήθως σταματούσαμε στο τεράστιο super markt  για τα ψώνια που μπορούσαμε να κουβαλήσουμε με τα ποδήλατα, τα μεγαλύτερα ψώνια γινόταν το Σάββατο και τα κανόνιζε η γιαγιά σε ακόμα μεγαλύτερο μάρκετ με περίεργο όνομα C&A ή κάτι παρόμοιο....
 
Τα Σάββατα όμως ήταν ξεχωριστή μέρα γιατί το απόγευμα πηγαίναμε και στο πάρκο που υπήρχε καντίνα με τηγανιτές πατάτες με κέτσαπ που απαραιτήτως μου αγόραζαν και έτερη καντίνα με παγωτό που όλοι απεύφευγαν να μου πάρουν ακόμη κι εγώ η ίδια παρά τη λαχτάρα, γιατί ταλαιπωριόμουν απο πρησμένες αμυγδαλές και πονόλαιμο ακόμη και το καλοκαίρι.....
Το highlight του καλοκαιριού ήταν όταν πήγαμε ημερήσια εκδρομή  στη Φρανκφούρτη εγώ και ο παππούς στον τεράστιο ζωολογικό κήπο και περάσαμε όλη τη μέρα εκεί, είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσα ζώα, θυμάμαι χαρακτηριστικά τις καμηλοπαρδάλεις που έβγαζαν τα κεφάλια τους έξω απ το φράχτη, τις αρκούδες και τους πιθήκους, έφαγα λουκάνικα για πρώτη φορά, τα δικά μας τα χωριάτικα τα Ελληνικά με τα ξύγκια τα σιχαινόμουν και δεν τα βαζα στο στόμα μου,  και μετά απο ώρες εκεί με πήγε στο αεροδρόμιο για να μου δείξει που δουλεύει και ήταν ότι πιο μεγάλο και σύγχρονο είχα δει στη ζωή μου.
Το απόγευμα πριν φύγουμε χάζεψα τα ποταμόπλοια στο Ρήνο χαιρετώντας τους επιβάτες με την επιθυμία να ταξιδέψω κι εγώ κάποτε σε ένα απο αυτά αυτά.
Εκτός απο τις πολλές εικόνες που μου μειναν απ το ταξίδι μου  αυτό που μου κανε εντύπωση ήταν η απίστευτη καθαριότητα παντού, ακόμη θυμάμαι το σταθμό του τρένου στο χωριό με τις καθαρές πλάκες που άστραφταν και δεν υπήρχε ούτε γόπα παρόλο το πλήθος που περνούσε καθημερινά απο εκεί.
Θυμάμαι τη φορά που πήγα να πετάξω κάτω ένα χαρτάκι που μ' έβαλε ο παππούς και το μάζεψα γιατί ενδεχόταν να μου κάνει παρατήρηση κάποιος αστυνομικός, ή την άλλη φορά που πήγα να ανεβώ στο λεωφορείο σπρώχνοντας όπως συνηθιζόταν στο χωριό μας, αλλά μου είπε πριν το κάνω ότι εδώ περιμένουν όλοι στη σειρά για να μπουν αφού πρώτα κατεβούν αυτοί που είναι ήδη επάνω, απόρησα φυσικά και ρώτησα πως θα βρούμε θέση αν δεν μπούμε πρώτοι και μου είπε πως μπορεί να βρούμε μπορεί και να μη βρούμε έτσι είναι, αλλιώς θα πάρουμε το επόμενο....
Παράξενα έθιμα είχε ο κόσμος εδώ....
Εντύπωση επίσης μου έκανε το γεγονός ότι το χωριό τι χωριό δηλαδή, ολόκληρη πόλη είκοσι και πλέον χιλιάδων κατοίκων ήταν  έρημο τα βράδια, στις δέκα το βράδυ δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα και μόνο τα φώτα απο τις τρεις μπυραρίες έφεγγαν με τους λιγοστούς θαμώνες τους και να σκεφτείς πως ήταν καλοκαίρι που εμείς στο χωριό το καλοκαίρι δεν μπαίναμε στο σπίτι πριν τις δώδεκα απ την πλατεία του χωριού, αλλά εδώ λέει δούλευαν όλοι απ τις έξι το πρωί και έτσι κοιμόταν το βράδυ και τα Σάββατα πήγαιναν στις μπυραρίες μεταξύ των οποίων και μια που την είχε κάποιος Έλληνας και πήγαινε κι ο παππούς, εννοείται ότι ήθελα να πάω κι εγώ...

Κάποια μέρα μετά απο 2 μήνες ανακαλύφθηκε το μυστικό μου ντουλάπι-κάδος σκουπιδιών μέσα στη σόμπα που έπρεπε να καθαρίσει ο παππούς για να είναι έτοιμη για τον χειμώνα που δε θα αργούσε και βγήκαν στη φόρα οι όχι και λίγες γόπες που είχα αφελώς πετάξει εκεί λες και ποτέ δε θα ανακαλύπτονταν..
Απ τον παππού δέχτηκα κάποια επίπληξη, απ τη γιαγιά πολύ γκρίνια και απ τη θεία λίγες ξυλιές και φοβέρες ότι θα το πει στον πατέρα μου αν συνεχίσω να καπνίζω....εννοείται ότι το κοψα για τα επόμενα χρόνια μέχρι να το ξαναπιάσω μετά τα 19....
Δε θυμάμαι τίποτε απ την επιστροφή που μου φάνηκε πιο γρήγορη και πιο κουραστική, αυτό που θυμάμαι είναι χρόνια αργότερα ίσως και δέκα όταν ο παππούς αγόρασε αυτοκίνητο και έκανε μαθήματα οδήγησης κάπου πενήντα με εξήντα για να πάρει το δίπλωμα ,πράγμα που έκανε τον πατέρα μου να αστειεύεται με το γεγονός και να τον ανεβοκατεβάζει ατζαμή και εμένα να γελάω που προσφάτως είχα πάρει το δίπλωμα και είχα την ευχαίρεια της οδήγησης πολύ πιο πριν.....
Όταν έστειλε το αυτοκίνητο απο τη Γερμανία με το τρένο κι έπρεπε να το βάζουμε κάπου κάπου μπροστά για να μην πέσει η μπαταρία και να το κάνουμε μια μικρή βόλτα εντός της αυλής, το καθήκον έπεσε σε μένα μιας και ο πατέρας μου πάντα πολυάσχολος, δεν είχε την ώρα να το κάνει, μπαινόβγαζα την ασκόνα απ την αποθήκη με μεγάλη άνεση, την έκανα μια βόλτα στο χωριό και την ξανάβαζα μέσα και το κανα πάντα με τόση ευχαρίστηση όπως όταν έπιανα τιμόνι στα χέρια μου....
Αλλά όταν γύρισαν απο τη Γερμανία για πάντα και του ζήτησα 2-3 φορές να πάω μια βόλτα γιατί δεν μπορούσε να μου δώσει ο πατέρας μου το δικό του, δε μου το δωσε ποτέ, αν κι έβλεπα ότι το σκεφτόταν και έριχνα το φταίξιμο στη γιαγιά που ήταν ευκολότερο να την κατηγορήσω κι αυτή ήταν η μόνη μελανή κηλίδα στη σχέση μας, αλλά με τα χρόνια όμως αποκτώντας το πρώτο μου όπελ καντέτ το παλιό του πατέρα μου, το ξεπέρασα και τον συγχώρεσα....
Πέρυσι όταν γύρισα απ το ταξίδι μου στα χωριά της Βόνης τον ρώτησα αν το μετάνιωσε που πήγε εκεί, μου είπε πως αν μπορούσε θα έμενε κι άλλο, αν δηλαδή τα παιδιά του ήταν κι αυτά στη Γερμανία θα μενε κι άλλο, συνήθισε τον τρόπο ζωής εκεί,  μετά είχαν αποκτήσει ένα καλύτερο σπίτι μονοκατοικία με αυλή που έσπερνε κρεμμύδια, σκόρδα, ντομάτες και γινόταν τόσο ωραία και μεγάλα και τόσο εύκολα, παρόλο που το κλίμα εκεί είναι πιο κρύο, εδώ ακόμη και το χώμα είναι στραβό και με το ζόρι γίνονται μου είπε φανερά  επηρεασμένος απο την κατάσταση της χώρας......
Πριν 2 βδομάδες τον είδα στο νοσοκομείο, είχε μείνει μισός, τι μισός, μισότερος κι απο μισός, τα γαλανά του μάτια θαρρείς κι αλλάξαν χρώμα ήταν σκούρο μπλέ, το βλέμμα τρομαγμένο αεικίνητο, ένας σωλήνας ξεκινούσε απ την πλάτη του και κατέληγε σε ένα μηχάνημα, κατι σακουλάκια κρεμόταν απο ένα γάντζο, απο έναν άλλο γάντζο ορός και σακούλες κάτω απ το κρεβάτι, σωληνάκια στη μύτη και ένα μηχάνημα σα μπαταρία για να αναπνέει, είναι στο τελευταίο στάδιο, το διαισθάνεται ακόμα πριν γίνουν τοσο χάλια τα πράγματα και χωρίς να του το πουν, ζήτησε να θαφτεί πλάι στην κόρη που χάσανε στα εννιά της, που ποτέ δε σκέφτηκα, ενώ έχω το όνομά της.....

Τα είπε όλα ο ποιητής

 Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
  
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς. 

 Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

τα Καλοκαίρια μου στην πόλη και γύρω απ' αυτήν....

Τα τζιτζίκια που τραγουδάνε απ τις 7 το πρωί και τ' ακούω απ το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, και δεν είμαι διακοπές, μέσα στην πόλη...
Μια φέτα καρπούζι κατακόκκινο και γλυκό στο μπαλκόνι μου....
Ενα χωνάκι παγωτό βανίλια ή κρέμα φιορεντίνα απ τον Ιταλό στη Σβώλου...
Μια παγωμένη hoegarden στην Ταράτσα της Βαλαωρίτου...
Τα αυτοκίνητα που κινούνται σημειωτόν στην επιστροφή απο Καλλικράτεια τα βράδυα της Κυριακής....
Τα παιδιά που ανεβαίνουν στο λόφο, (ένας είναι ο λόφος) και μιλάνε δυνατά, ως αργά....
Οι θαμώνες του Λευκού πύργου, στα πεζουλάκια με λουκάνικο και μπύρα απ την καντίνα...
Τα μπρατσάκια και τα σωσίβια στα πάσης φύσεως μάρκετ, ψιλικατζίδικα, και περίπτερα των τουριστικών περιοχών....

Η μυρωδιά των γεμιστών που ψήνονται στο φούρνο.....
Οι βερμούδες, τα σορτς, οι σαγιονάρες.....
Μια ντοματοσαλάτα με μπόλικη φέτα και λάδι για τις απαραίτητες βουτιές, η πεμπτουσία της μεσογειακής διατροφής....
Μυρωδιά αντιηλιακού καρύδα....
Μυρωδιά απο το Γιαούρτι του Κορρέ για μετά τον ήλιο,  παίρνει το έγκαυμα στο λεπτό.....
Η γλυκιά παρακμιακή άλλη διαδρομή για Χαλκιδική περνώντας απο Περαία, Αγ. Τριάδα, Νέα μηχανιώνα, Επανωμή, Ν. Ηράκλεια, Νέα Καλλικράτεια....(εκεί που κάποτε η Θάλασσα είχε φύκια,  τώρα φύτρωσαν εφτά beach bar)...
Τα παραθεριστικά σπιτάκια με τις αυλές, το μόνιμα στρωμένο τραπέζι, η ψησταριά απο δίπλα, ο κήπος με τις ντοματιές, το λάστιχο για το πρόχειρο ντουζ στην αυλή, ότι ακριβώς χρειάζεται να έχει ένα καλοκαιρινό σπίτι ....
Τα μέγαρα που βγάζουν μάτι σε απόλυτη αντίθεση με τα παραπάνω σπιτάκια, με τους θεόρατους  τοίχους-φρούριο...
Ο κάγκουρας με τα παράθυρα κατεβασμένα και τα ηχεία τσίτα να παίζουν r'n'b......
Tα πεντικιούρ-καλλιγραφία που ξεπροβάλουν απο κάθε πέδιλο, ξώφτερνο, σαγιονάρα ή παντόφλα,  ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχροινές, όμορφες, όχι τόσο όμορφες, το πεντικιούρ είναι το μακιγιάζ του καλοκαιριού.....
Η προσμονή των διακοπών...
Σκηνές, στρώματα, φορητό ψυγείο, ομπρέλες, καρέκλες, καπέλο, αντιλιακό, το αυτοκίνητο τίγκα....
Νύχτες στην μισοάδεια πόλη τον Αύγουστο, απεριόριστο πάρκιν....
Μαργαρίτα φράουλα....
Παρέες 16χρονων στα διπλανά πάρκα που κάνουν την πρώτη τους <έξοδο> φλερτάροντας μεταξύ τους, τα κορίτσια ψιθυριστά  τα αγόρια πιο επιδεικτικά φωνάζοντας, βρίζοντας ή κάνοντας κόλπα με το ποδήλατο-σκέιτ ή στην καλύτερη το μηχανάκι....
Αλβανοί και Ρώσοι να τρώνε σπόρια βολτάροντας στην παραλία πάνω κάτω....
Οι αφίσες απ τα beach bar, club, μπουζουκερίες, liveάδικα σε όλο το μήκος της περιφερειακής αλλά και σε όλη τη διαδρομή για Χαλκιδική....
Οι αθλοπαιδιές στην παραλία, τάκα τούκα, τάκα τούκα, απο κάθε σχετικό ή άσχετο που βάλθηκε να δείξει σ' όλη την παραλία πόσο πολύ γυμνάζεται παίζοντας το συγκεκριμένο άθλημα, εξηγώντας  στη γκόμενα με κάθε  λεπτομέρεια για το πως πρέπει να πιάσει τη ρακέτα της, η γκόμενα στο μεταξύ βαριέται που ζει, και θέλει να διαβάσει το ΟΚ αλλά  τι να κάνει που έμπλεξε με το μαλάκα... ενώ έχεις δεν έχεις 5 λεπτά που κοιμήθηκες....(σ.σ. τον Κανάκη τον είδες? νομίζω σα να πάχυνε λίγο, φέτος)...
Τα κορίτσια των λεσβιόμπαρων που όποτε δεν κατασκηνώνουν στο Καλαμίτσι, ή δεν πλατσουρίζουν στο κοντινό beach bar με μαγιό και παντόφλες  απαράμιλλης αισθητικής που ανήκουν στην κατηγορία συλλεκτικά,  βρίσκονται στα σχετικά μπαρ της πόλης με καλοκαιρινή περιβολή που αποτελείται απο μακρύ παντελόνι, αθλητικό παπούτσι, γυαλιά- στέκα που φοριούνται απ το μεσημέρι στο κεφάλι για να πιάνουν τα μακριά μαλλιά, είκοσι κορδόνια στα χέρια, αλυσίδα στα πόδια και φανελάκι για να φαίνεται το tatoo.....

Μεσημεριανές σιέστες με κλεισμένα τα παντσούρια.....
Το απαραίτητο καλοκαιρινό λαδωμένο και ελαφρώς παραμελημένο βιβλίο που επιτέλους κατάφερες να διαβάσεις μιας και η οθόνη του τηλεφώνου - i-pad - laptop δε φαίνεται και τόσο καλά στον ήλιο... ευτυχώς....
Τα ακατάπαυστα χαχανητά και οι φωνές μετά απο τα ντουμάνια των μπάφων που καπνίζουν όλοι στο κάμπινγκ....(πες μου γιατί το κάλεσες το φίδι....)
Τραγούδια όπως ...μη μου μιλάς για καλοκαίρια, ροζ μπικίνι, καλοκαιρινές διακοπές, πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία.... που χωρίς αυτά δεν νιώθεις πως είναι καλοκαίρι.....

Καλές διακοπές....






 

Μια αγάπη, χίλια χρώματα...1ο thessaloniki pride 2012

Είχα πεί ότι θα πάμε στο πρώτο pride που θα γινόταν αυτό το Παρασκευοσάββατο στην πόλη, δηλαδή θα πάμε στον πύργο να δούμε το φωτισμό του στα χρώματα του ουράνιου τόξου, θα περάσουμε απ τα στάντς, θα χαζέψουμε τις συναυλίες και μέχρι εκεί, στην παρέλαση δεν ήθελα να πάω, είδα ότι δεν ήθελε και κανείς απο τους φίλους μου κι όσο να ναι κώλωνα και γω...
Και κατεβήκαμε στην Λ.Νίκης λίγο πριν τον πύργο, η παρέλαση ήταν σε εξέλιξη, τύμπανα μπροστά, όλη η gay music list να παίζει απ τα μεγάφωνα, αγόρια και κορίτσια να χορεύουν, να σφυρίζουν, να χειροκροτούν, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσος, πίσω απ την παρέλαση του pride, ακολουθούσαν λίγα άτομα απο αντιφασιστικές οργανώσεις και στο τέλος το κερασάκι στην τούρτα ήταν μια ομάδα γραφικών οπαδών θρησκευτικών οργανώσεων, που κρατούσαν  πλακάτ που έγραφαν <αίσχος, ντροπή, να φύγετε να πάτε αλλού.... και άλλα τέτοια ευτράπελα>, ε δεν ήθελα πολύ, μπήκα μέσα στην παρέλαση με αμηχανία στην αρχή, αλλά γρήγορα εξικοιώθηκα, ακόμη και στρ8 να ήμουν θα ήθελα να μπω, πόσο μάλλον τώρα, διασχίσαμε όλη την τσιμισκή μέχρι την Αγ. Σοφίας και καταλήξαμε στον πεζόδρομο που ήταν τα στάντς με τις οργανώσεις και  η σκηνή για τις συναυλίες, η μουσική μας είχε ξεσηκώσει, όλοι κι όλες χόρευαν, γελούσαν, σφύριζαν, αγκαλιαζόταν, αναμφίβολα ήταν το πιο πολύχρωμο πάρτυ της πόλης όπου gay, λεσβίες, bi και τρανσέξουαλς αλλά και πολλοί str8 που ήρθαν γιατί είχαν κάποιον φίλο ή συγγενή τους εκεί,  ή απλώς γιατί γούσταραν...  Το θερμόμετρο στις 12 το βράδυ έδειχνε  33 βαθμούς, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμια κι όπως είπε χαρακτηριστικά κάποιος, με τόσους ξαναμένους gay και λεσβίες είναι λογικό....
Η αρχή έγινε, η Θεσσαλονίκη της συντήρησης άνοιξε δρόμο για την εξωστρέφεια, ο δήμαρχος χαιρέτησε το pride και περπάτησε μαζί με τον αντιδήμαρχο πολιτισμού απο την Αγ. Σοφίας μέχρι τη Λεωφ. Νίκης, σκέφτομαι αν ήταν δήμαρχος ο Μπουτάρης πριν 20 χρόνια πόσο δρόμο θα είχαμε διανύσει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά,  είμαι περήφανη που  ζω στην πόλη που είναι δήμαρχος, ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές, δεν ήταν εύκολο,  πολλά, πάρα πολλά  μπράβο σ' αυτούς που παρέλασαν,  μας παρέσυραν και μας έδωσαν το θάρρος που μας έλειπε, όσο γιαυτούς που δεν τόλμησαν, αν ήταν εκεί και δεν κρυβόταν όσο γινόταν το pride σίγουρα θα παρασύρονταν απ τον παλμό, δεν πειράζει του χρόνου να μαστε γεροί να ξαναπαρελάσουμε, πιο πολλοί,  πιο μαζί, κι εκείνοι που λένε πως ζουν όπως θέλουν και δε χρειάζεται να το δηλώνουν με παρελάσεις και πανηγύρια έχω να τους πω, ότι για να έφτασαν να ζουν όπως θέλουν, κάποιοι προσπάθησαν απο πριν γιαυτό, κι όσο θα υπάρχει ανάμεσά μας έστω και ένας που να υφίσταται λεκτική και σωματική βία, εξευτελισμό, και  ντροπή γιαυτό που είναι, τόσο εμείς θα παρελαύνουμε....

Να φύγουμε να πάμε αλλού

Χάθηκα, ανάμεσα σε πρωινές διαδρομές της πόλης, ανάμεσα σε φωνές και συνθήματα παλιών και νέων κομμάτων, που τα βλέπω με γραπωμένα νύχια και δόντια να κρατιούνται απ την άκρη του γκρεμού, μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή ή μήπως G ευρώ? μέσα ή έξω απ την ευρώπη ? μαύρο ή άσπρο? μέρα ή νύχτα?
Με όσους συζητώ φίλους, γνωστούς, αγνώστους, όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα παρά τις έντονες διαφωνίες σε πάρα πολλά, όλοι θέλουν να φύγουν οι παλιοί και να ρθουν οι νέοι, αλλά αυτό που καταλαβαίνω απ τους περισσότερους, είναι ότι θέλουν νέους αλλά να μην αλλάξει τίποτα απ τα παλιά!
Να ξανάρθει ο μισθός στα προηγούμενα επίπεδα μη σου πω να αυξηθεί κιόλας, να επανέλθουν τα επιδόματα σαν αυτό της έγκαιρης προσέλευσης στην υπηρεσία,  να βολευτεί το παιδί που μόλις αποφοίτησε στο δημόσιο,  να μην γίνει ποτέ η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων (γιατί έχει να φύγει κόσμος και κοσμάκης και θα προστεθούν ακόμη περισσότεροι άνεργοι στις στρατιές των όσων υπάρχουν ήδη και όσο γίνεται αυτό θα πέφτει και η κατανάλωση γιατί εμείς είμαστε αυτοί που κρατάμε την αγορά σ.σ. οι δημόσιοι υπάλληλοι).
Βρε ούστ απο δω! 
Για το ενάμιση εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα δε μιλάτε ε? αυτοί δεν υπάρχουν για όλους εσάς,  χεστήκατε αν  κάθε μέρα απολύεται κόσμος, κλείνουν μαγαζιά,  μικρομεσαία μαγαζιά και επιχειρήσεις που πάλευαν και παλεύουν για το μεροκάματο, δεν είναι όλοι οι επιχειρηματίες μεγάλοι, λαμόγια, ή  φοροφυγάδες, που σ' αυτή τη χώρα όλα εξισώνονται και όλα στραβά τα παίρνουμε.
Σαράντα χρόνια τώρα έχει  καταδικαστεί  το επιχειρήν και το κέρδος, όλα εξισώθηκαν με την αριστερή ταμπέλα <δίκιο είναι ο νόμος του εργάτη, ή υπαλλήλου των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ> 

Γιαυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε,  έχετε βρει τη φλέβα και ρουφάτε, πολιτικοί και λαός όπως και απ όπου μπορεί ο καθένας, κι έτσι δεν έχω μεγάλες ελπίδες την 17η Ιουνίου, όσο δε θέλει ο λαός να αλλάξει τίποτε γιατί έχει συμφέρον να μην αλλάξει, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...
Γιαυτό σου λέω φύγε αν έχεις στο dna σου το στοιχείο εκείνο που έκανε τους έλληνες να φτάσουν στα πέρατα της γης και να προκόψουν, γιατί εδώ δεν πρόκειται, είναι ο τόπος, είναι οι άνθρωποι, είναι το κλίμα? κάτι απ όλα δε μας πάει.... 

I'm in the army now!

 Σήμερα ξύπνησα στις 05:00 και αναρωτήθηκα μήπως βρίσκομαι ήδη στη Γερμανία και ετοιμάζομαι να πάω για δουλειά στο εργοστάσιο ε τέτοια ώρα που αλλού θα πήγαινα? Λες εν μία νυκτί ξέμπλεξα απο δω, πούλησα ότι ήταν να πουληθεί και έφυγα...αλλά μπα! εδώ είμαι ακόμα, και το ότι ξύπνησα στις 5 ήταν για να υποβάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία να κάνει μια πραγματική δουλειά-ναι εντάξι δεν ήταν δουλειά αυτή που έκανα και συνεχίζω ακόμη να κάνω κουτσά στραβά, δουλειά είναι να ξυπνάς στις 5 στις 6 άντε στις 7 να πηγαίνεις σε κάποιο μέρος που θα χτυπάς κάρτα και αν αργήσεις 5 λεπτά να προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες γιατί άργησες, να δουλεύεις 8 ώρες σερί τις περισσότερες φορές και παραπάνω και πρέπει να δώσει συνήθως κάποιος άλλος το σύνθημα για να φύγεις, ενώ εγώ ξύπνουσα στις οκτώμισι χαλλαρά, πήγαινα στη δουλειά στις εννιά,  μπορεί και εννιάμισι καμμιά φορά, κανένας δε με κοίταζε περίεργα που άργησα, ίσως μόνο ο εαυτός μου, έπινα τον καφέ μου με το πάσο μου, χάζευα στο ίντερνετ και ανάμεσα σε όλα αυτά έκανα και ότι δουλειές ήταν να κάνω, αλλά θα μου πεις απο την άλλη ωράριο δεν υπήρχε, ακόμη κι αν δεν ήμουν στη δουλειά,  σκεφτόμουν τη δουλειά 24 ώρες το 24ωρο.
Τώρα βέβαια μην τρελαθούμε κιόλας δεν έπιασα κανονικό οκτάωρο, 2,5 ωρίτσες είναι η δουλειά και απο λεφτά ούτε που ξέρω πόσα θα παίρνω, αλλά αν σκεφτώ ότι φίλοι που δουλεύουν 4ωροι παίρνουν  270, ευχαριστημένη θα είμαι αν παίρνω τόσα....

Έξω ήταν ακόμη νύχτα και μη σου πω βαθιά νύχτα, έφτασα στο εργαστήριο με άγχος μην αργήσω, και σε 10' φύγαμε για το δρομολόγιο, το πρώτο σημείο της διαδρομής δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα οι κψμτζήδες (!) αφήσαμε την παραγγελία και φύγαμε, η μόνη μας επαφή ήταν ο φρουρός στην πύλη και ένα γκρούπ στρατονόμων που χαιρετούσαν κάποιον αρκετά μακριά μας όμως, στο δεύτερο σημείο ήταν το μαγειρείο που βρωμοκοπούσε χαλασμένα φαγητά, το πάτωμα ήταν μες τη βρώμα και ένα ψυγείο που ανοίχτηκε χωρίς λόγο, έδειξε μπαγιάτικα μακαρόνια που περίμεναν να γίνουν συσύτιο απόρων, αυτό γίνεται απο τότε που ξέσπασε η κρίση πριν μου λεγε ο συνάδελφος, πετιόντουσαν κουβάδες με φαγητά τσάμπα, ολόκληρα κοτόπουλα και πλήθος άλλων, γιαυτό βλέπεις πάντα σκυλιά στα στρατόπεδα σκέφτηκα, αλλά τώρα τους έπιασε κι αυτούς η κρίση, πιο εκεί ξαλμύριζαν σε μεγάλα ταψιά μπακαλιάροι που θα γινόταν μεσημεριανό γεύμα. Στο τρίτο σημείο ένας φαλακρός με αντιπαθητική φάτσα με στρατιωτικά ρούχα και nike παπούτσια παρέλαβε τα προιόντα μας ψιλοαδάφορος, στα επόμενα σημεία φαντάροι σε γκρουπάκια περίμεναν για καφέ και τυρόπιτα, κόντευε 8 και είχαν ξυπνήσει άπαντες, είχαν τελιώσει με τις αναφορές τους και χάζευαν απο δω κι απο κει, είχα να δω τόσους φαντάρους απ την παρέλαση, αλλά απο δω και μπρός θα τους έτρωγα στη μάπα,  σκέφτηκα ότι καλά έκανε ο Π και με κούρεψε έτσι (σαν καθολικό μοναχό του μεσαίωνα, σαν swing kid, σαν Aμερικανό πεζοναύτη για να μην πω κάτι χειρότερο) να δω πως θα συνηθίσω το πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα, τελείωσαν τα ψέματα I'm in the army now!

Επιτέλους έξω!

Εκατοντάδες σκέψεις περνούν απ το μυαλό μου και τελικά δε γράφω τίποτα, δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό...
Το Σάββατο έκανε την πρώτη ηλιόλουστη και ταυτόχρονα ζεστή μέρα και πήρα τους δρόμους και βρέθηκα για φαγητό σε παρακμιακή ψαροταβέρνα μπροστά στη θάλασσα με ελάχιστο κόσμο και την πόλη να αχνοφαίνεται πιάτο στο βάθος, το φαγητό δεν ήταν απο τα καλύτερα που έχω φάει για τα 17 ευρώ το άτομο που πληρώσαμε, αλλά το σημείο τη συγκεκριμένη απογευματινή ώρα άξιζε όλα τα λεφτά...
Η παρέα δημιουργήθηκε στο πι και φι απο την μαέστρο τέτοιων συναντήσεων Λ, αν κι εδώ που τα λέμε έβαλα κι εγώ το χεράκι μου για τη διοργάνωση της συνάντησης, εννοείται ότι είχε όπως πάντα τον πρώτο λόγο στην κουβέντα και τα θέματα εναλλάσονταν γύρω απο σχέσεις, πολιτική, καθημερινότητα και αναπόφευκτα Lgbt θέματα κι όπως επισήμανε η Χ <πέρασες μια χαρά, αυτές μιλούσαν κι εσύ έτρωγες, το καλύτερό σου...!> πόσο με ξέρει η καλή μου, η αλήθεια είναι ότι έτσι ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της η κουβέντα για όσο τουλάχιστον κράτησε το φαγητό, γιατί μετά παραμείναμε στην ταβέρνα με αυτές να πίνουν κι εμένα να χαζεύω τη θάλασσα, την πόλη, τον ήλιο που έπεφτε, όταν πια αποφασίσαμε να φύγουμε είχε σουρουπώσει για τα καλά, διασχίσαμε όλη τη Σοφούλη με τα πόδια συναντώντας στο δρόμο μας περιπατητές και δρομείς με αθλητική περιβολή, ποδηλάτες, παιδιά να παίζουν στο πεζοδρόμιο και κυρίες με σκυλιά να τρέχουν για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής στο σούπερ μάρκετ.
Την Κυριακή έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο όπως υποσχέθηκα στη Μ για να παραλάβουμε τη Ρ που ήρθε απο το Λονδίνο, ξαναπήγαμε για καφέ στην ίδια περιοχή στη Σοφούλη με μια θάλασσα λάδι και τον ήλιο να μας χτυπά κατάμουτρα, είναι απορίας άξιον που δεν έχω γίνει σαν αστακός απο τον ήλιο σε κάποια φάση νόμιζα πως θα λυποθυμούσα απ τη ζέστη, αλλά ήπια ευθύς ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι και συνήρθα, το μεσημέρι βρέθηκα να μαγειρεύω 3 φαγητά για να κατευνάσω την πείνα μου για κανονικό και μπόλικο φαί μιας και στην ψαροταβέρνα περισσότερο τσίμπημα το λες παρά φαγητό αυτό που φάγαμε και επίσης δε μπήκα στην κουζίνα απο την Πέμπτη που έφυγε η Χ για την Αθήνα οπότε 3 μέρες τρεφόμουν ανεπαρκώς και είχα μια διαρκή αίσθηση πείνας παρά τα δύο γενναία κομμάτια μηλόπιττα της γειτόνισσας που τσάκισα άμα τη εμφανίσει....
Μαγείρεψα τη γνωστή μου σπεσιαλιτέ κριθαρώτο με γαρίδες που παραθέτω και τη συνταγή

ΚΡΙΘΑΡΩΤΟ ΜΕ ΓΑΡΙΔΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΟΚ
παίρνεις 500 γρ γαρίδες και αφού τις καθαρίσεις βγάζεις την άμμο τους (τη στενή λωρίδα που έχουν στο κάτω μέρος τους που χαράζειςι με ένα μαχαιράκι) τις σωτάρεις στο τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο, εγώ τις είχα καθαρίσει απο την προηγούμενη μέρα μιας και ήξερα ότι με τέτοιο καλό καιρό δε θα χω πολύ χρόνο για μαγειρικές, (προσωπικά κρατάω 4-5 ολόκληρες γαρίδες για τη γεύση και πετάω τα υπόλοιπα κεφάλια-κέλυφος, έτσι κι αλλιώς συνήθως διαλύονται μέσα στο φαγητό, οπότε δεν υπάρχει λόγος να καθαρίζουν οι καλεσμένοι σου) αφού σωταριστούν καλά και απο τις 2 πλευρές σβύνω με ένα σφηνάκι ούζο και το αφήνω για 2 λεπτά σε δυνατή φωτιά να εξατμιστεί το οινόπνευμα, μετά προσθέτω ένα κουτί κονκασέ ντοματάκια ή φρέσκιες ντομάτες στην εποχή τους, και προσθέτω μισό σακουλάκι κριθαράκι, το αφήνω να βράσει σε χαμηλή φωτιά έχω ήδη προσθέσει και μερικές λωρίδες καυτερής πιπεριάς για να μου γίνει λίγο πικάντικο, και αφού γίνει το κριθαράκι προσθέτω αλάτι κατά βούληση, λίγο πιπέρι και μαιντανό κι έτοιμο, είναι ένα φαγητό που δεν έχει πολύ κόπο και εντυπωσιάζει για την νοστιμιά του, οπότε άφοβα το προσφέρεις σε ένα πρόχειρο τραπέζι αλλά και σε επίσημο.
Ταυτόχρονα έψησα κάτι κοτσομούρες που είχαν αγοραστεί μαζί με τις γαρίδες και είχαν καθαριστεί επίσης για τον ίδιο λόγο την προηγούμενη μέρα, επειδή ήταν μεγαλούτσικες τις έβαλα σε ένα πυρέξ με λίγο ελαιόλαδο αφού τις αλάτισα και τις άφησα στο γκριλ να ψηθούν για περίπου 15' απο κάθε πλευρά έτσι την Κυριακή μπορεί να έλειπε η θέα, αλλά το φαγητό και μπόλικο ήταν και νοστιμότατο, εγώ έφαγα τις κοτσομούρες φυσικά μιας και η Χ ούτε που θα ήθελε να τις δει μόλις επέστρεφε.....
Ταυτόχρονα έψησα και 3 μπούτια κοτόπουλο ολόκληρα που τα βρήκα σε τιμή ευκαιρίας γιατί έληγαν μέσα σε 2 μέρες και είχαν έκπτωση 30% επιπλέον, τα οποία τα πασπάλισα με τρομερό καρύκευμα απο ρώσικο σούπερ μάρκετ κόστος μόνο 50 λεπτά και το χρησιμοποιείς περίπου 3 φορές έχει διάφορα πιπέρια, αλάτι και άλλα αρωματικά, γέμισα το ταψί με πατάτες και voila μέσα σε λιγότερο 2 ώρες είχα 3 φαγητά εκ των οποίων τα 2 θα μας έφταναν για 3 μέρες!

ΚΟΣΤΟΣ
500γρ. γαρίδες απο τη λαική φρεσκότατες =5 ευρώ
500γρ. κοτσομούρες φρεσκότατες και μεγάλες =5 ευρώ
συσκευασία lidl 3 ολόκληρα μπούτια κοτόπουλο =2,49
κριθαράκι 500γρ =0,30
πατάτες 4 μεσαίου μεγέθους =0,30
σάλτσα 1 κονκασέ =0,50
ΣΥΝΟΛΟ= 13,60

Για φαγητό 3 ημερών για 2 άτομα ενώ στην ψαροταβέρνα πλήρωσα 17 ευρώ μόνη μου και δε χόρτασα ε όχι!

Για τις φιλίες που έπαψαν να υφίστανται

Eίναι λογικό να χάνεσαι με κάποιους ανθρώπους που κάποτε ήσουν κοντά τους με την πάροδο των χρόνων,
ο πρώτος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι μεγαλώνεις κι αυτοί σου το θυμίζουν, Kαι δε θες να το θυμάσαι....ο δεύτερος λόγος είναι ότι αλλάζουν και φυσικά αλλάζεις κι εσύ και μαζί οι προτεραιότητές, τα ενδιαφέροντα, οι παρέες, ο τρόπος διασκέδασης, ο τρίτος είναι ότι γίνεσαι πιο απόλυτος και αυστηρός πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους και ο τέταρτος είναι ότι θες να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους και δεν έχεις χρόνο για χάσιμο, με αφορμή ψυχαναγκαστικό τηλεφώνημα φίλου απ το παρελθόν που αφού το εκβίασε μια μέρα που ήταν η γιορτή μου και που δε θα μπορούσα να αρνηθώ σε κάποιον να μου τηλεφωνήσει για να μου ευχηθεί μου ζητούσε εμμέσως πλην σαφώς να είμαι αυτή που ήμουν πριν απο 17 ολόκληρα χρόνια, σα να μην πέρασε μια μέρα, κι όμως <φίλε> μου πέρασαν όχι μια όχι δύο αλλά χιλιάδες μέρες που δεν ήθελες να μάθεις τι κάνω, που είμαι, πως περνάω, δεν το λέω με παράπονο, κάθε άλλο, ούτε κι εγώ εξάλλου ενδιαφέρθηκα ποτέ να μάθω επειδή δε με ενδιέφερε στ' αλήθεια, άλλες ήταν οι προτεραιότητές μου, άλλα τα ενδιαφέροντα άλλοι οι φίλοι μου πια, και με τα χρόνια άλλαξα κι εγώ και είμαι πιο αληθινή, πιο ρεαλίστρια, πιο κυνική έστω, δε με νοιάζει τι κάνεις, σε ανθρώπινο επίπεδο θαθελα να είσαι καλά, αλλά μέχρι εκεί, τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο, δε νοσταλγώ ούτε στο ελάχιστο τις μέρες που περάσαμε μαζί, έκλεισε ένα κεφάλαιο και άνοιξαν πολλά άλλα και τώρα δεν έχω πραγματικά τη διάθεση να ασχοληθώ με σένα, λυπάμαι, αλλά η καινούργια μου ζωή με απορροφά τόσο που δε μου μένει χρόνος για πισογυρίσματα, απολαμβάνω κάθε ώρα που περνά όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.
Σιχαίνομαι κολλήματα και εμμονές γιατί θεωρώ ότι ο άνθρωπος οφείλει και πρέπει να βελτιώνεται με τα χρόνια και γιατί πιστεύω πως λίγα πράγματα έχουν αξία στη ζωή κι αυτά έχουν να κάνουν με το να είμαστε ήρεμοι, χαρούμενοι και να ακτινοβολούμε καλοσύνη και εσωτερική ομορφιά και φυσικά να περιτρυγυριζόμαστε απο αυτούς που πραγματικά μας κάνουν να αισθανόμαστε έτσι.

καιρός για αλλαγές....

Θα θελα να μπορούσα με κάποιο μαγικό τρόπο να ξεφύγω απ' όλα αυτά, να ανοίξω μια πόρτα και να βρεθώ κάπου αλλού έτσι απλά, σε άλλη πόλη, με άλλη δουλειά, άλλο σπίτι, απο την άλλη μου είναι δύσκολο να σκεφτώ μετακομίσεις, αλλαγές, ανακατατάξεις, αλλά σε αυτή την περίπτωση επιβάλλεται να είμαστε ευέλικτοι και ανοιχτοί σε αλλαγές, ο καιρός πλησιάζει, τα περιθώρια στενεύουν, πρέπει να είμαι έτοιμη....

Το Σαββατοκύριακο της πλήξης

To Σαββατοκύριακο της πλήξης θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος όλου του Σαββατοκύριακου αρχής γενομένης απο το Σάββατο το πρωί που με θερμοκρασία γύρω στο μηδέν έκανα την καθιερωμένη μου βόλτα στη λαική, φορτώθηκα με κάθε λογής λαχανικά και φρούτα αγνόησα επιδεικτικά το σαγηνευτικό κάλεσμα μερικών φρεσκότατων λιθρινιών, γύρισα την πλάτη μου σε μερικές αγενέστατες κοτσομούρες που επειδή ήταν λίγες ξεπέρασαν τα 16 ευρώ το κιλό και προσπέρασα κάτι γαρίδες που μετά βίας δεν είχαν περάσει σε φάση αποσύνθεσης μόνο το γεγονός ότι θα μυρίζουν τα χέρια μου τη γνωστή ψαρίλα μετά το καθάρισμά τους με απέτρεψε.
Στο σπίτι μετά βίας μπορούσα να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου γιαυτό έριξα έναν υπνάκο δύο ώρες και όλο το απόγευμα βολόδερνα πάνω στον καναπέ προσπαθώντας να βρω κάτι να κάνω που θα ήταν λυτρωτικό προπάντων και δημιουργικό ταυτόχρονα αν με καταλαβαίνεις....
Η Κυριακή ξημέρωσε κάπως έτσι ξύπνησα με την ίδια διάθεση, προσπάθησα να συντάξω μια μίνι έκθεση με θέμα τα χόμπι μου στα Γερμανικά, με το ζόρι κατόρθωσα να γράψω 3 προτάσεις αμφιβόλου σύνταξης, μάταια προσπάθησα να διαβάσω λίγο δεν καταλάβαινα τίποτα έριξα μια ματιά στις αγγελίες και βρέθηκα να διαβάζω ένα βιβλίο που αγόρασα πρόσφατα μπας και αλλάξει η διάθεση, εις μάτην βέβαια, φαντάστηκα συνταγές με τα υλικά που είχα στο ψυγείο, πιπεριές φλωρίνης γεμιστές με ρύζι ή πληγούρι ή και φέτα, ένα κομμάτι χοιρινού που θα μπορούσε να γίνει ωραιότατο ψητό κατσαρόλας, ίσως μια λαγάνα, ένα ψωμί ή και κέικ αλλά ήθελα να αποφύγω τα γλυκά, θα μπορούσα να είχα μουσκέψει φασόλια για να κάνω μια φασολάδα με πιπεριές φλωρίνης τέτοια πράγματα με απασχολούσαν, αλλά δεν έκανα τίποτα, έμεινα στις σκέψεις μου και όλα αυτά γιατί έχει κρύο, γιατί δεν μπορώ καθόλου το κρύο, ενώ αν είχε ζέστη θα είχα πάει να περπατήσω, θα έπαιρνα το ποδήλατο, θα πήγαινα μια εκδρομή, θα πήγαινα για μπάνιο...το προχώρησα και έχουμε καιρό γιαυτό πολύ καιρό μάλιστα, προς το παρόν επειδή το πόστ συνεχίστηκε και την Τετάρτη με καλύτερη διάθεση ευτυχώς, κοιτώ πως θα αμπαρώσω το σπίτι κλείνοντας ως κάτω τα παντσούρια να μην μπαίνει κρύο απο πουθενά, πως θα πληρώσω για άλλη μια φορά υπερβολικά πολλά κοινόχρηστα γύρω στα 200 ευρώ μέχρι που σκέφτομαι να κάνω άρνηση πληρωμής στο διαχειριστή που είμαι σίγουρη ότι με κλέβει ευθαρσώς, πως το χειμώνα ετούτο άμα τον νικήσουμε, για άλλα δέκα χρόνια καθαρίσαμε που λέει και το γνωστό άσμα, άιντε πάω να κάνω εκείνη τη φασολάδα που λέγαμε με συνοδία καυτερού και μπόλικου κόκκινου κρασιού....