Μόνοι

Εθνική εορτή σε μια βροχερή έρημη πόλη, ανάβω τα φώτα το σπίτι είναι εντελώς σκοτεινό, σκέφτομαι το τελευταίο τρίμηνο που όλα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ένας θάνατος και μαζί όλα εκείνα που φέρνει,στεναχώρια, θλίψη, σύγχιση, ανακατωσούρα, παραίτηση, συνειδητοποίηση, ξαφνικά ενηλικιώνεσαι και συνειδητοποιείς πως τίποτε δε θα ναι πια το ίδιο, οι ευτυχισμένες μέρες τελείωσαν, ρίχνεις μια ματιά στο κοντινό παρελθόν και σκέφτεσαι πως έχουν περάσει κιόλας 10-15 χρόνια απο τότε και δεν το κατάλαβες καν, ο χρόνος σε παραπλανεί.
Το ρολόι δείχνει μια ώρα πίσω, ο χειμώνας έφτασε,  τα παλιά τραύματα πονάνε το χειμώνα, τα καινούργια πονάνε ασχέτου εποχής.
Απορώ με την πλεονεξία, και απορώ διπλά όταν συνοδεύεται απο το θάνατο κάποιου, μα δεν σκέφτονται ότι τίποτα δεν αξίζει τελικά? έρχονται τόσο κοντά με το τελικό γεγονός, και δεν τους αγγίζει? είχα ακούσει παλαιότερα για κάποιον που πέθανε και οι συγγενείς του, θείες, ξαδέρφια που βρισκόταν εκεί κοντά, είχαν ξαφρίσει τα λεφτά που υπήρχαν στο σπίτι του, αλλά δεν το πίστευα, έλεγα είναι υπερβολές που λέγονται μέσα στον πόνο του θανάτου, τώρα το πιστεύω και με λυπεί το γεγονός ότι είχα μια ιδέα για κάποιον που είναι ψευδής. Ένα ένα πέφτουν απ' το βάθρο τους αυτοί που είχες βάλει εκεί, και μένεις τελικά να σκέφτεσαι ότι μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε όπως είπε ο ποιητής....
Κοιτώντας την πλατεία του χωριού, με το νου μου, νομίζω ότι θα δω τον παππού να κατηφορίζει για το καφενείο με το καβουράκι του, και τίποτε δε θα χει αλλάξει....