Καιρό έχω να γράψω, απο τότε που με ένα λεπτό μπουφανάκι ήσουνα μια χαρά στην πόλη ενώ τώρα, θέλεις γούνα κασκώλ και παρ' όλα αυτά το κρύο και η υγρασία σου τρυπάει το κόκκαλο, τα φωτάκια απ τα διπλανά μπαλκόνια φεγγοβολάνε. πότε ήρθαν τα χριστούγεννα, πότε κοντεύει να τελειώσει η χρονιά ούτε που το κατάλαβα, λέω να κάνω μια απογραφή της χρονιάς, λοιπόν έχουμε και λέμε:
1. ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη στην αρχή της χρονιάς
2. πολύ δουλειά, λεφτά ακόμα....
3. η γέννηση της ανεψιάς μου
4. ο χωρισμός μου και μετά η επανασύνδεση
5. διακοπές στη Λέσβο 10 μέρες και 3 weekend στη διάρκεια του χρόνου.
6. πολλά γέλια, (κι αρκετό κλάμα)
8. Αλλαγή κυβέρνησης (περισσότερο σφίξιμο)
10. μια επέμβαση
Την καινούργια χρονιά αποφάσισα τα εξής:
1.Nα κυκλοφορώ κατά 70-80% μέσα στην πόλη με το ποδήλατο.
2.Να κόψω το κάπνισμα (κάτι σας θυμίζω ε?)
3.Να κάνω περισσότερη γυμναστική.
4.Να τρώω λιγότερα γλυκά.
5.Να κάνω ακόμα περισσότερες εκδρομές-βόλτες.
6.Να ακούω πιο πολύ μουσική.
7.Να διαβάζω περισσότερο, (έχω ένα χρόνο να πιάσω βιβλίο)
8.Να κάνω αποταμίευση
9.Να κάνω ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα σε συνδυασμό με το παλιό ή και όχι.
10.Να ταξιδέψω περισσότερο (σε άγνωστο προορισμό κατά προτίμηση)
Μετά απ' ολα τα παραπάνω ένα έχω να πω:
Πες το σύνθημα.....3 μέρες για τα χριστούγεννα!
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Αεριστήκατε?
Αεριστήκατε με ρώτησε η νοσηλεύτρια κάπου στις 5,30 το πρωί που ήρθε για το πρωινό εγερτήριο που περιλάμβανε έλεγχο πίεσης, θερμόμετρο, έλεγχο του ορού και της σακούλας που ήταν αναπόσπαστα αξεσουάρ τις τελευταίες δυο ημέρες μετά την εισαγωγή μου στην κλινική πολυτελείας για την επέμβαση ρουτίνας που μπήκα να κάνω με αισιοδοξία, μη ξέροντας τι με περιμένει.....Παρασκευή πρωί με όλο μου το θάρρος διάβηκα την πόρτα της κλινικής έκανα τις προβλεπόμενες αιματολογικές ακτινολογικές και ουρολογικές εξετάσεις και ήρθε η ώρα του κλύσματος που ούτε καν μου είχε περάσει απ το μυαλό, όπως επίσης και ο καθετήρας, πανιασμένη μετά απο όλα αυτά ανέβηκα στο φορείο για το χειρουργείο κι εκεί με περίμενε το χειρότερο, η αναισθησία θα ήταν τοπική! Εντρομη λιποθύμησα στα χέρια της νοσοκόμας που με κρατούσε όσο ο γιατρός μου τρύπαγε την σπονδυλική στήλη κι όταν μετά απο δευτερόλεπτα με συνέφεραν νόμιζα ότι όλα είχαν τελιώσει...αλλά φευ! η συνέχεια υπήρξε ακόμα πιο τρομακτική, τέσσερις - πέντε με πράσινες και μπλέ ρόμπες μιλούσαν και γελούσαν σα να μη συμβαίνει τίποτα, ο αναισθησιολόγος μου είπε ότι πλέον μούδιασα εντελώς κι ότι με είχαν ήδη κόψει! και στην αντανάκλαση των φώτων έβλεπα ένα τετράγωνο πράγμα που ήταν μέρος του σώματος μου κάτι σκούρο κόκκινο που μάλλον ήταν το συκώτι(!), γύρισα πλευρό γιατί ταυτόχρονα μου ρχόταν να τα βγάλω και προσπαθούσα να σκεφτώ μέσα στον πανικό μου οτιδήποτε άλλο.
κάποια στιγμή οι φωνές έπαψαν, η διαδικασία τελείωσε με ενημέρωσε ο γιατρός, όλα πήγαν καλά, με σκέπασαν και με μετέφεραν στην αίθουσα ανάνηψης, όπου έπρεπε να μείνω επί μια ώρα μόνη με τις σκέψεις μου και τα δόντια μου που χτύπαγαν, όταν πια με μετέφεραν στο δωμάτιο ήταν τρομακτικό ότι έβλεπα τα πόδια μου που δεν αισθανόμουν ότι ήταν δικά μου να τα μετακινούν για να με μεταφέρουν στο κρεβάτι. φοβήθηκα μήπως μου τα σπάσουν... Ακολούθησαν 3 ώρες που συνέχισα να μην τα αισθάνομαι με τα δόντια μου να χτυπούν και να τουρτουρίζω απ το κρύο, όταν πια πέρασε κι αυτό, ένας πόνος 100 φορές δυνατότερος απο αυτόν της περιόδου με χτύπησε που για να περάσει χρειάστηκαν 2 ενέσεις περιποιημένες που μου χουν αφήσει 2 εξίσου τεράστιες μελανιές και ένα πιάσιμο στην πλάτη. παρέμεινα κλινήρης όλη την υπόλοιπη μέρα καθώς και την επόμενη με μια χοντροκώλα έγκυο που περίμενε να γεννήσει κι έτρωγε συνεχώς σοκοφρέτες...εγώ δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω. Την άλλη μέρα με μετέφεραν σε αλλο δωμάτιο πιο αεράτο απ το πρώτο με θέα όλη την πόλη με ακόμη μια έγκυο που γκρίνιαζε και ροχάλιζε σα τρένο νύχτα και μέρα! Η δεύτερη μέρα είχε τσάι στο μενού σκέτο μη φανταστείς, το οποίο όμως χάρηκα τόσο πολύ. Εκείνη την μέρα ήταν που με ρωτούσαν όλες οι νοσοκόμες όσες έμπαιναν στο δωμάτιο αεριστήκατε? ότι θα με ρωτούσαν τόσες πολλές φορές με τέτοιο ενδιαφέρον αν έκλασα ήταν κάτι που ποτέ δε μου ειχε περάσει απ το μυαλό ώς τότε...! Αφου τους διαβεβαίωσα ότι ναι αερίστηκα 3 φορές, τότε πια μου βγάλαν ορό και καθετήρα και το τσάι είχε και 2 φρυγανιές! που ήταν ότι νοστιμότερο έχω φάει εδώ και καιρό και το μεσημέρι κρεατόσουπα και γιαούρτι.Την άλλη μέρα μη μπορώντας να αντέξω άλλο το ροχαλητό της διπλανής δήλωσα ότι θα έφευγα μόνη μου έτσι και δε με βγάζανε αυτοί, αλλά ευτυχώς αν και αργά το μεσημέρι πήρα εξιτήριο και έφυγα τρέχοντας που λέει ο λόγος, γιατί όχι να τρέξω δεν μπορώ αλλά με το ζόρι περπατάω, έτσι τελείωσε η τετραήμερη εμπειρία μου.
Συμπεράσματα:
1. Αν δεν έχεις χρήματα, είσαι εντελώς ανήμπορος, επειδή κάποτε νοσηλέυτηκα σε κρατικο νοσοκομείο σε θάλαμο 8 ατόμων οι διαφορές μ αυτό που ήμουν τώρα ήταν μέρα με νύχτα. Απο την καθαριότητα, κάτι δεδομένο για ένα νοσοκομείο, μέχρι την ευγένεια του προσωπικού, όλου ανεξαιρέτως, απο το ενδιαφέρον όλων των νοσηλευτριών, την άμεση βοήθεια όταν και εφόσον τη χρειαστείς.
2. Τελικά η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, ξαφνιάζεσαι όταν πράγματα τα οποία θεωρείς δεδομένα δεν είναι.
3. το όλο κουστούμι μου βγήκε 2000 ευρώ που πληρωσα απ τη τσέπη μου, τα υπόλοιπα 1000 περίπου πλήρωσε το ταμείο μου, ένα ταμείο το οποίο κάθε δίμηνο μου παίρνει 500+ ευρώ που πάνε τα λεφτά μας? δε θα πρεπε να τα πληρωνε όλα το ταμείο? που είναι η δωρεάν υγεία?
4. Όσα λεφτα και να με πλήρωναν δε θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά της νοσοκόμας ή ακόμη και του γιατρού, μ αρέσει που μικρή έλεγα πως ήθελα να γίνω γιατρός, αυτό μέχρι το πρώτο σφράγισμα, που σχεδόν λιποθύμησα και αναθεώρησα.
5. Πλάκα πλάκα, τους βγάζω το καπέλο, εκεί που εμείς έχουμε να κάνουμε με προιόντα, αυτοί έχουν να κάνουν με ζωές, σκέφτομαι τη χαρά τους για μια επιτυχή επέμβαση και την απογοήτευσή τους αν κάτι πάει στραβά, δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο.
6. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό του Γέννεσις, δεν ξέρω αν τους παρακολουθούν με κάμερα συνεχώς και είναι τόσο άψογοι, αλλά εκεί καταλαβαίνεις τη διαφορά με τα κρατικά ιδρύματα. Καμμία σχέση!
κάποια στιγμή οι φωνές έπαψαν, η διαδικασία τελείωσε με ενημέρωσε ο γιατρός, όλα πήγαν καλά, με σκέπασαν και με μετέφεραν στην αίθουσα ανάνηψης, όπου έπρεπε να μείνω επί μια ώρα μόνη με τις σκέψεις μου και τα δόντια μου που χτύπαγαν, όταν πια με μετέφεραν στο δωμάτιο ήταν τρομακτικό ότι έβλεπα τα πόδια μου που δεν αισθανόμουν ότι ήταν δικά μου να τα μετακινούν για να με μεταφέρουν στο κρεβάτι. φοβήθηκα μήπως μου τα σπάσουν... Ακολούθησαν 3 ώρες που συνέχισα να μην τα αισθάνομαι με τα δόντια μου να χτυπούν και να τουρτουρίζω απ το κρύο, όταν πια πέρασε κι αυτό, ένας πόνος 100 φορές δυνατότερος απο αυτόν της περιόδου με χτύπησε που για να περάσει χρειάστηκαν 2 ενέσεις περιποιημένες που μου χουν αφήσει 2 εξίσου τεράστιες μελανιές και ένα πιάσιμο στην πλάτη. παρέμεινα κλινήρης όλη την υπόλοιπη μέρα καθώς και την επόμενη με μια χοντροκώλα έγκυο που περίμενε να γεννήσει κι έτρωγε συνεχώς σοκοφρέτες...εγώ δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω. Την άλλη μέρα με μετέφεραν σε αλλο δωμάτιο πιο αεράτο απ το πρώτο με θέα όλη την πόλη με ακόμη μια έγκυο που γκρίνιαζε και ροχάλιζε σα τρένο νύχτα και μέρα! Η δεύτερη μέρα είχε τσάι στο μενού σκέτο μη φανταστείς, το οποίο όμως χάρηκα τόσο πολύ. Εκείνη την μέρα ήταν που με ρωτούσαν όλες οι νοσοκόμες όσες έμπαιναν στο δωμάτιο αεριστήκατε? ότι θα με ρωτούσαν τόσες πολλές φορές με τέτοιο ενδιαφέρον αν έκλασα ήταν κάτι που ποτέ δε μου ειχε περάσει απ το μυαλό ώς τότε...! Αφου τους διαβεβαίωσα ότι ναι αερίστηκα 3 φορές, τότε πια μου βγάλαν ορό και καθετήρα και το τσάι είχε και 2 φρυγανιές! που ήταν ότι νοστιμότερο έχω φάει εδώ και καιρό και το μεσημέρι κρεατόσουπα και γιαούρτι.Την άλλη μέρα μη μπορώντας να αντέξω άλλο το ροχαλητό της διπλανής δήλωσα ότι θα έφευγα μόνη μου έτσι και δε με βγάζανε αυτοί, αλλά ευτυχώς αν και αργά το μεσημέρι πήρα εξιτήριο και έφυγα τρέχοντας που λέει ο λόγος, γιατί όχι να τρέξω δεν μπορώ αλλά με το ζόρι περπατάω, έτσι τελείωσε η τετραήμερη εμπειρία μου.
Συμπεράσματα:
1. Αν δεν έχεις χρήματα, είσαι εντελώς ανήμπορος, επειδή κάποτε νοσηλέυτηκα σε κρατικο νοσοκομείο σε θάλαμο 8 ατόμων οι διαφορές μ αυτό που ήμουν τώρα ήταν μέρα με νύχτα. Απο την καθαριότητα, κάτι δεδομένο για ένα νοσοκομείο, μέχρι την ευγένεια του προσωπικού, όλου ανεξαιρέτως, απο το ενδιαφέρον όλων των νοσηλευτριών, την άμεση βοήθεια όταν και εφόσον τη χρειαστείς.
2. Τελικά η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, ξαφνιάζεσαι όταν πράγματα τα οποία θεωρείς δεδομένα δεν είναι.
3. το όλο κουστούμι μου βγήκε 2000 ευρώ που πληρωσα απ τη τσέπη μου, τα υπόλοιπα 1000 περίπου πλήρωσε το ταμείο μου, ένα ταμείο το οποίο κάθε δίμηνο μου παίρνει 500+ ευρώ που πάνε τα λεφτά μας? δε θα πρεπε να τα πληρωνε όλα το ταμείο? που είναι η δωρεάν υγεία?
4. Όσα λεφτα και να με πλήρωναν δε θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά της νοσοκόμας ή ακόμη και του γιατρού, μ αρέσει που μικρή έλεγα πως ήθελα να γίνω γιατρός, αυτό μέχρι το πρώτο σφράγισμα, που σχεδόν λιποθύμησα και αναθεώρησα.
5. Πλάκα πλάκα, τους βγάζω το καπέλο, εκεί που εμείς έχουμε να κάνουμε με προιόντα, αυτοί έχουν να κάνουν με ζωές, σκέφτομαι τη χαρά τους για μια επιτυχή επέμβαση και την απογοήτευσή τους αν κάτι πάει στραβά, δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο.
6. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό του Γέννεσις, δεν ξέρω αν τους παρακολουθούν με κάμερα συνεχώς και είναι τόσο άψογοι, αλλά εκεί καταλαβαίνεις τη διαφορά με τα κρατικά ιδρύματα. Καμμία σχέση!
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
Καλοκαιρινές μέρες και νύχτες vol 1
Η Ξυπόλυτη ντίβα, η μαύρη γαζέλα, σε κλοιό καύσωνα η χώρα, η λαμπερή Μαρία Σταματέρη, αυξήθηκε η τιμή της αμόλυβδης, έκτακτα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, η πύρηνη λαίλαπα, ο ρεπόρτερ Ιορδάνης, ο γνωστός άνκορμαν, ακολουθεί το δελτίο καιρού...
Τους σαρανταδύο έδειξε κάποια στιγμή μετά το μεσημέρι το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, που είχε ανάψει τόσες ώρες στον ήλιο στο σκονισμένο πάρκιν του παραλιακού μπάρ που βρισκόταν μεταξύ δυο νομών.
Ο κόσμος που ερχόταν κατά δεκάδες δε χωρούσε πλέον ούτε στο όρθιο αφού οι ξαπλώστρες είχαν καταληφθεί απο νωρίς το πρωί. Το τάργκετ γκρούπ κυμαίνονταν μεταξύ 17 και 27 και έπιανε σε ποσοστό το 85% τουλάχιστον, απ αυτούς οι περισσότεροι ήταν αγόρια γυμνασμένα, αδύνατα τα περισσότερα, άλλα πιο φουσκωτά, υπήρχαν και κάποια πιο χοντρά, άλλα πιο λαικά που φορούσαν μπλούζες ομάδων της πόλης, τα κορίτσια ήταν αδιάφορα ένα πράμα, καυτό σορτσάκι ή μαγιό σε κάθε απίθανο χρώμα και σχέδιο, αδύνατες, παχουλές, χοντρές, άλλες με ψωμάκια, κυταρίτιδα,αλλά όλες με το μανικιούρ -πεντικιούρ και τα γνωστά γυαλιά υπερπαραγωγή, μερικές είχαν και φουλ μακιγιάζ κάτω απ τον καυτό ήλιο.
Νομίζω ότι χρειάζονται τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να ετοιμαστούν για την παραλία.
Τα κορίτσια λέει ο φίλος μου, έχουν γίνει ένα πράγμα όλες, δεν τις ξεχωρίζεις, έχουν τσουλοποιηθεί του το λέει η μάνα του, και μαζί μ αυτό έχουν σηκώσει ψηλά τον αμανέ, τα αγόρια δεν τις κοιτάζουν πια, είναι ομοιόμορφες δεν ξεχωρίζουν στο πλήθος.... δε μιλάω.
Του εξηγώ την κατάσταση μου, εμείς οι δυό δίνουμε συμβουλές γιαυτά τα θέματα σε όλους, τι έχεις πάθει μου λέει δε σ αναγνωρίζω, σε περίμενα πιο αυτόνομη, εσένα μου λέει αναβόσβυνε στο μέτωπό σου η πινακίδα <χέστηκα>, λέω ξεμείναμε απο ρεύμα, κάτσε να βάλω το φορτιστή....
Πρέπει να μη χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, υπάρχει εκεί έξω το επόμενο μοντέλο σε πιο βελτιωμένη έκδοση, χμμμ!
Βουτάμε και φεύγουμε μετά απο κανα δίωρο γιατί μας προκύπτει έτερος φίλος, αλλά και να μη γινόταν αυτό δεν μπορείς να κάτσεις για πολύ κάτω απ τη fake σκιά της ομπρέλας, κάποια στιγμή κορώνεις και θες να κλειστείς σε ένα δροσερό σπίτι.
Στην επιστροφή μ αφήνει σε μια διαστάυρωση, μπαίνω σε ένα εξίσου καυτό αυτοκίνητο και ξεκινάω απ την άλλη πλευρά της πόλης για άλλη παραλία, στο δρόμο όμως καταλήγω σε σπίτι που με κερνάνε μπύρα, φαγητό και πάμε για απογευματινό μπάνιο όπου απλώς μπαίνω για να πω ότι μπήκα μιας και οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν..
Μετά νυχτώνει γλυκά κάτω απ τη σκιά μιας τέντας οι μεγάλοι παίζουν χαρτιά και τσιμπολογούν ποπ κορν και γαριδάκια εμείς μιλάμε με μισόλογα και υπονοούμενα.....
Τους σαρανταδύο έδειξε κάποια στιγμή μετά το μεσημέρι το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, που είχε ανάψει τόσες ώρες στον ήλιο στο σκονισμένο πάρκιν του παραλιακού μπάρ που βρισκόταν μεταξύ δυο νομών.
Ο κόσμος που ερχόταν κατά δεκάδες δε χωρούσε πλέον ούτε στο όρθιο αφού οι ξαπλώστρες είχαν καταληφθεί απο νωρίς το πρωί. Το τάργκετ γκρούπ κυμαίνονταν μεταξύ 17 και 27 και έπιανε σε ποσοστό το 85% τουλάχιστον, απ αυτούς οι περισσότεροι ήταν αγόρια γυμνασμένα, αδύνατα τα περισσότερα, άλλα πιο φουσκωτά, υπήρχαν και κάποια πιο χοντρά, άλλα πιο λαικά που φορούσαν μπλούζες ομάδων της πόλης, τα κορίτσια ήταν αδιάφορα ένα πράμα, καυτό σορτσάκι ή μαγιό σε κάθε απίθανο χρώμα και σχέδιο, αδύνατες, παχουλές, χοντρές, άλλες με ψωμάκια, κυταρίτιδα,αλλά όλες με το μανικιούρ -πεντικιούρ και τα γνωστά γυαλιά υπερπαραγωγή, μερικές είχαν και φουλ μακιγιάζ κάτω απ τον καυτό ήλιο.
Νομίζω ότι χρειάζονται τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να ετοιμαστούν για την παραλία.
Τα κορίτσια λέει ο φίλος μου, έχουν γίνει ένα πράγμα όλες, δεν τις ξεχωρίζεις, έχουν τσουλοποιηθεί του το λέει η μάνα του, και μαζί μ αυτό έχουν σηκώσει ψηλά τον αμανέ, τα αγόρια δεν τις κοιτάζουν πια, είναι ομοιόμορφες δεν ξεχωρίζουν στο πλήθος.... δε μιλάω.
Του εξηγώ την κατάσταση μου, εμείς οι δυό δίνουμε συμβουλές γιαυτά τα θέματα σε όλους, τι έχεις πάθει μου λέει δε σ αναγνωρίζω, σε περίμενα πιο αυτόνομη, εσένα μου λέει αναβόσβυνε στο μέτωπό σου η πινακίδα <χέστηκα>, λέω ξεμείναμε απο ρεύμα, κάτσε να βάλω το φορτιστή....
Πρέπει να μη χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, υπάρχει εκεί έξω το επόμενο μοντέλο σε πιο βελτιωμένη έκδοση, χμμμ!
Βουτάμε και φεύγουμε μετά απο κανα δίωρο γιατί μας προκύπτει έτερος φίλος, αλλά και να μη γινόταν αυτό δεν μπορείς να κάτσεις για πολύ κάτω απ τη fake σκιά της ομπρέλας, κάποια στιγμή κορώνεις και θες να κλειστείς σε ένα δροσερό σπίτι.
Στην επιστροφή μ αφήνει σε μια διαστάυρωση, μπαίνω σε ένα εξίσου καυτό αυτοκίνητο και ξεκινάω απ την άλλη πλευρά της πόλης για άλλη παραλία, στο δρόμο όμως καταλήγω σε σπίτι που με κερνάνε μπύρα, φαγητό και πάμε για απογευματινό μπάνιο όπου απλώς μπαίνω για να πω ότι μπήκα μιας και οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν..
Μετά νυχτώνει γλυκά κάτω απ τη σκιά μιας τέντας οι μεγάλοι παίζουν χαρτιά και τσιμπολογούν ποπ κορν και γαριδάκια εμείς μιλάμε με μισόλογα και υπονοούμενα.....
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
Κι αν κολυμπούσαμε?
Το μεσημέρι η πόλη έβραζε, μαζί και το αυτοκίνητο, κάποιος είπε ότι θα ανέβει η θερμοκρασία σαράντα βαθμούς, δεν έπεσε έξω, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειξε μόλις τρεις βαθμούς πιο κάτω απ τους σαράντα, στο κέντρο θα τα είχε πιάσει σίγουρα, αλλά εγώ πήρα τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί έξω απ την πόλη. Το ραδιόφωνο έπαιζε ακόμα τον ίδιο σταθμό μισή ώρα μετά που βγήκαμε απ την πόλη, αλλά σε λίγο άρχισαν τα παράσιτα κι έπιασες ένα τυχαίο με λαικά, δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ τραγουδούσε κάποια μαζί με την Μοσχολιού και μετά ένα πολύ παλιό που έλεγε, την Κυριακή αυτή κάτι μου λείπει, και την Παρασκευή σκεφτόμουν απο μέσα μου και την Παρασκευή, και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου που έτσουζαν δυο τρεις φορές ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέφτη....
Βρεθήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό που ζούσε ακόμα στο τέλος της δεκαετίας του '70, η θάλασσα ήταν λάδι, μαγιό δεν είχαμε μαζί μας, επίτηδες δεν το πήρα, αν και μετάνιωσα γιαυτό βλέποντας την, η ατμόσφαιρα μύριζε κουνουπέλαιο, τα δυό μπαρ της παραλίας συναγωνίζονταν ποιο θα βάλει πιο δυνατά τη μουσική να σκεπάσει το άλλο, ακόμα και ο φρέντο είχε κάτι το παλιακό με μπόλικη πασπαλισμένη κανέλα απο πάνω, εξω απο ένα σπίτι στο πεζοδρόμιο καθόταν με τις καρεκλίτσες τους καμμιά δεκαριά γριές, κάτι χταπόδια λιαζόταν κρεμασμένα απο ένα σκοινί, δυο δεκατριάχρονα βρεχόταν με τα ρούχα κάτω απ το ντουζ της παραλίας, στο μυαλό μου σχηματιζόταν πλάνο πλάνο εικόνες απο μια ταινία που θα έκανα αν ήμουν σκηνοθέτης, αλλά δεν είμαι, χωρίς αυτό να είναι κάτι απαραίτητα κακό. Πόσο λαχτάρησα να κολυμπήσουμε σε κείνη τη θάλασσα, πως λαχταρούσα να μείνουμε εκεί, να πιούμε ούζα μέχρι αργά σε μια αυλή με φοίνικες και αναμένες δάδες, να προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι είμαστε-είμαι αλώβητη, με ανθρώπους που μας έχουν συνδυάσει μαζί, χωρίς να ξέρουν τίποτα, τι υπέροχη λέξη, συνδυασμός...ένα σούρουπο δίπλα σε μια θάλασσα λάδι που είμασταν έτοιμες να μπούμε και δεν μπήκαμε......
Βρεθήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό που ζούσε ακόμα στο τέλος της δεκαετίας του '70, η θάλασσα ήταν λάδι, μαγιό δεν είχαμε μαζί μας, επίτηδες δεν το πήρα, αν και μετάνιωσα γιαυτό βλέποντας την, η ατμόσφαιρα μύριζε κουνουπέλαιο, τα δυό μπαρ της παραλίας συναγωνίζονταν ποιο θα βάλει πιο δυνατά τη μουσική να σκεπάσει το άλλο, ακόμα και ο φρέντο είχε κάτι το παλιακό με μπόλικη πασπαλισμένη κανέλα απο πάνω, εξω απο ένα σπίτι στο πεζοδρόμιο καθόταν με τις καρεκλίτσες τους καμμιά δεκαριά γριές, κάτι χταπόδια λιαζόταν κρεμασμένα απο ένα σκοινί, δυο δεκατριάχρονα βρεχόταν με τα ρούχα κάτω απ το ντουζ της παραλίας, στο μυαλό μου σχηματιζόταν πλάνο πλάνο εικόνες απο μια ταινία που θα έκανα αν ήμουν σκηνοθέτης, αλλά δεν είμαι, χωρίς αυτό να είναι κάτι απαραίτητα κακό. Πόσο λαχτάρησα να κολυμπήσουμε σε κείνη τη θάλασσα, πως λαχταρούσα να μείνουμε εκεί, να πιούμε ούζα μέχρι αργά σε μια αυλή με φοίνικες και αναμένες δάδες, να προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι είμαστε-είμαι αλώβητη, με ανθρώπους που μας έχουν συνδυάσει μαζί, χωρίς να ξέρουν τίποτα, τι υπέροχη λέξη, συνδυασμός...ένα σούρουπο δίπλα σε μια θάλασσα λάδι που είμασταν έτοιμες να μπούμε και δεν μπήκαμε......
Σάββατο 4 Ιουλίου 2009
Η πόλη μου....
H πόλη μου έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής μικρής επαρχιακής πόλης, ο κάθε πολίτης μετακινείτε σε αποστάσεις μικρότερες των 500 μέτρων με το αυτοκίνητό του, με αποτέλεσμα οι θέσεις παρκαρίσματος να είναι είδος προς εξαφάνιση. Για να μη συζητήσουμε για το ότι όλοι μα όλοι θα έπρεπε και λόγω της μορφολογίας του εδάφους, να ακολουθήσουν το παράδειγμα άλλων επαρχιακών πόλεων όπως τα Τρίκαλα που μετακινούνται οι περισσότεροι με ποδήλατα.
Οταν βλέπουν κάποιο άγνωστο πρόσωπο, ή ίσως αμυδρά γνωστό το κοιτάζουν έντονα για ώρα πολύ μέχρι να χαθεί απ τον κοντινό τους ορίζοντα, με περίεργο βλέμμα, κάτι μεταξύ απορίας και καμακίου (όταν πρόκειται για άνδρες) αλλά με έναν περίεργο τρόπο, αυτό το βλέμμα δεν το συναντάς στη μεγαλούπολη, μόνο στην επαρχία και απο άνδρες άνω των 35, που δεν ξέρω γιατί νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι μπορούν να ρίξουν οτιδήποτε σε θηλυκό κυκλοφορεί πάνω απο 10 και έως 70.
Ο κόσμος βάζει τα καλά του όταν βγαίνει το βραδυ κάνοντας βόλτα στην παραλία που σφύζει απο ζωή ειδικά αυτή την εποχή.
Το ντύσιμο είναι μια ειδική ενότητα που περιλαμβάνει πολλά όπως, παγιέτα, στρας, φραμπαλάδες σε φορέματα, πεντικιούρ περιποιημένο και μανικιούρ επίσης, μακιγιάζ για μπουζούκια τουλάχιστον, μαλλί κομμωτηρίου κάγκελο απαραίτητα και χαιμαλιά χάντρες και οτιδήποτε σε απαστράπτον και μπούγιο υπάρχει στη μπιζουτιέρα μιας γυναίκας.
Στους άντρες βλέπεις παντόφλα, σανδάλι ή σαγιονάρα δερμάτινη, σιχαίνομαι αφόρητα να βλέπω άντρες με σαγιονάρα, νομίζω ότι το μόνο μέρος που μπορεί ένας άνδρας να φορέσει σαγιονάρα ή σανδάλι είναι η παραλία και μόνο!
Και υποτίθεται ότι αυτό είναι ντύσιμο ενός str8 άνδρα....Ακόμα και σε gay η σαγιονάρα είναι too much, πόσο μάλλον σε str8.
Τη συνήθεια της διασκέδασης μέσα στη μέση του δρόμου που κυκλοφορούν αυτοκίνητα να κάθονται όλοι με ένα ποτό στο χέρι ποτέ δεν την κατάλαβα απο τότε που την πρωτοείδα στον πρώτο διδάξασα του είδους το coral στην παραλία της Θεσσαλονίκης που ο κόσμος ακουμπαει-άκουσον, άκουσον- το ποτό του πάνω στους κάδους σκουπιδιών, ε αυτό συμβαίνει και στη μικρή πόλη μου, που ξεσηκώνει πρώτη απ όλους οτιδήποτε κυκλοφορεί στις μεγαλουπόλεις για να το υοθετήσει.
Η θάλασσα θα ήταν ένας καλός λόγος για να περιστρέφεται όλη η ζωή γύρω απ αυτήν, τι να την κάνεις τη θάλασσα άμα οι καρέκλες απ τα μαγαζιά της παραλιακής είναι στραμμένες προς την ανάποδη πλευρά? ή αν τα περισσότερα μαγαζιά βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο της πόλης μέσα στα αυτοκίνητα και την κίνηση αντί να κοιτάζουν προς τη θάλασσα? Αυτό είναι ένα απο τα παράδοξα πολλών παραθαλάσσιων πόλεων και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει και η δική μου.
Κάποτε η πόλη μου είχε μια σειρά απο πανέμορφα νεοκλασσικά αρχοντικά σπίτια με εσωτερικές αυλές πνιγμένες στο πράσινο, πέρναγες και τα θαύμαζες, τώρα έχουν μέινει 1-2 κι αυτά ερειπωμένα έτοιμα προς κατεδάφιση, τη θέση τους έχουν πάρει ομοιόμορφες πολυκατοικίες για να στεγάσουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες σε σπίτια μιας και η πόλη έχει γιγαντωθεί και ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί κατά πολύ.
Κάποτε αυτή η πόλη δεν χρειαζόταν να μιμηθεί, τώρα το κάνει και επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα, ποιος φταίει? μάλλον το κακό ξεκινάει απ τις αρχές της, ο Δήμος έχει ελλιπή ανακύκλωση, κάδοι υπάρχουν ελάχιστοι μόνο στον κεντρικό δρόμο κι αυτοί αραιά και πού.
Ο καθαρισμός των δρόμων είναι σπάνιος, μόνο σε γιορτές και επετείους, επίσης παραχώρησε σε φιλοζωικό σωματείο μια έκταση για να μαζευτούν όλα τα αδέσποτα και στο τέλος την πήρε πίσω με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν αγέλες σκυλιών, δε θα συζητήσουμε ότι θα πρεπε να υπάρχει free internet παντού στο κέντρο της, όπως και σε κάθε πόλη σε όλη την επικράτεια, Δεν ξέρω αν φταίει που η Δημοτική αρχή είναι δεξιάς απόκλισης, αλλά βλέπω τα χάλια της δεύτερης μου πόλης της Θεσσαλονίκης και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Θα θελα η πόλη μου να γίνει πρότυπο επαρχιακής πόλης, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε κάθε Ελληνική επαρχιακή πόλη.
Οταν βλέπουν κάποιο άγνωστο πρόσωπο, ή ίσως αμυδρά γνωστό το κοιτάζουν έντονα για ώρα πολύ μέχρι να χαθεί απ τον κοντινό τους ορίζοντα, με περίεργο βλέμμα, κάτι μεταξύ απορίας και καμακίου (όταν πρόκειται για άνδρες) αλλά με έναν περίεργο τρόπο, αυτό το βλέμμα δεν το συναντάς στη μεγαλούπολη, μόνο στην επαρχία και απο άνδρες άνω των 35, που δεν ξέρω γιατί νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι μπορούν να ρίξουν οτιδήποτε σε θηλυκό κυκλοφορεί πάνω απο 10 και έως 70.
Ο κόσμος βάζει τα καλά του όταν βγαίνει το βραδυ κάνοντας βόλτα στην παραλία που σφύζει απο ζωή ειδικά αυτή την εποχή.
Το ντύσιμο είναι μια ειδική ενότητα που περιλαμβάνει πολλά όπως, παγιέτα, στρας, φραμπαλάδες σε φορέματα, πεντικιούρ περιποιημένο και μανικιούρ επίσης, μακιγιάζ για μπουζούκια τουλάχιστον, μαλλί κομμωτηρίου κάγκελο απαραίτητα και χαιμαλιά χάντρες και οτιδήποτε σε απαστράπτον και μπούγιο υπάρχει στη μπιζουτιέρα μιας γυναίκας.
Στους άντρες βλέπεις παντόφλα, σανδάλι ή σαγιονάρα δερμάτινη, σιχαίνομαι αφόρητα να βλέπω άντρες με σαγιονάρα, νομίζω ότι το μόνο μέρος που μπορεί ένας άνδρας να φορέσει σαγιονάρα ή σανδάλι είναι η παραλία και μόνο!
Και υποτίθεται ότι αυτό είναι ντύσιμο ενός str8 άνδρα....Ακόμα και σε gay η σαγιονάρα είναι too much, πόσο μάλλον σε str8.
Τη συνήθεια της διασκέδασης μέσα στη μέση του δρόμου που κυκλοφορούν αυτοκίνητα να κάθονται όλοι με ένα ποτό στο χέρι ποτέ δεν την κατάλαβα απο τότε που την πρωτοείδα στον πρώτο διδάξασα του είδους το coral στην παραλία της Θεσσαλονίκης που ο κόσμος ακουμπαει-άκουσον, άκουσον- το ποτό του πάνω στους κάδους σκουπιδιών, ε αυτό συμβαίνει και στη μικρή πόλη μου, που ξεσηκώνει πρώτη απ όλους οτιδήποτε κυκλοφορεί στις μεγαλουπόλεις για να το υοθετήσει.
Η θάλασσα θα ήταν ένας καλός λόγος για να περιστρέφεται όλη η ζωή γύρω απ αυτήν, τι να την κάνεις τη θάλασσα άμα οι καρέκλες απ τα μαγαζιά της παραλιακής είναι στραμμένες προς την ανάποδη πλευρά? ή αν τα περισσότερα μαγαζιά βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο της πόλης μέσα στα αυτοκίνητα και την κίνηση αντί να κοιτάζουν προς τη θάλασσα? Αυτό είναι ένα απο τα παράδοξα πολλών παραθαλάσσιων πόλεων και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει και η δική μου.
Κάποτε η πόλη μου είχε μια σειρά απο πανέμορφα νεοκλασσικά αρχοντικά σπίτια με εσωτερικές αυλές πνιγμένες στο πράσινο, πέρναγες και τα θαύμαζες, τώρα έχουν μέινει 1-2 κι αυτά ερειπωμένα έτοιμα προς κατεδάφιση, τη θέση τους έχουν πάρει ομοιόμορφες πολυκατοικίες για να στεγάσουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες σε σπίτια μιας και η πόλη έχει γιγαντωθεί και ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί κατά πολύ.
Κάποτε αυτή η πόλη δεν χρειαζόταν να μιμηθεί, τώρα το κάνει και επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα, ποιος φταίει? μάλλον το κακό ξεκινάει απ τις αρχές της, ο Δήμος έχει ελλιπή ανακύκλωση, κάδοι υπάρχουν ελάχιστοι μόνο στον κεντρικό δρόμο κι αυτοί αραιά και πού.
Ο καθαρισμός των δρόμων είναι σπάνιος, μόνο σε γιορτές και επετείους, επίσης παραχώρησε σε φιλοζωικό σωματείο μια έκταση για να μαζευτούν όλα τα αδέσποτα και στο τέλος την πήρε πίσω με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν αγέλες σκυλιών, δε θα συζητήσουμε ότι θα πρεπε να υπάρχει free internet παντού στο κέντρο της, όπως και σε κάθε πόλη σε όλη την επικράτεια, Δεν ξέρω αν φταίει που η Δημοτική αρχή είναι δεξιάς απόκλισης, αλλά βλέπω τα χάλια της δεύτερης μου πόλης της Θεσσαλονίκης και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Θα θελα η πόλη μου να γίνει πρότυπο επαρχιακής πόλης, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε κάθε Ελληνική επαρχιακή πόλη.
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Βίσση ή james?
Ηταν μια ζεστή μέρα, που την ακολούθησε μια πιο ζεστή νύχτα, τα κουνούπια ζουζούνιζαν πάνω απ τ' αυτί μου και έτρεξα να βάλω το μαραφέτι στη μπρίζα, παρ' όλα αυτά όμως το πρωί τα πόδια και τα χέρια μου ήταν διάστικτα απο κόκκινα μικρά σπυράκια, τσάμπα ο προχτεσινός καλλωπισμός σκέφτηκα, αν και εδώ που τα λέμε, δεν προλαβαίνεις να ξυρίσεις το πόδι, και βγαίνουν τα νύχια, δεν προλαβαίνεις να κάνεις πεντικιούρ και θές ξύρισμα, ένας ατέλειωτος αγώνας.
Ολες αυτές τις μέρες ακυρώθηκαν συναυλίες που είχα σκοπό να πάω (βλέπε Μonika), ακυρώθηκαν άλλες που ήθελα να πάω στην Αθήνα (βλέπε Killers, duffy), αλλά δεν πήγα εν τέλει και πολύ καλά έκανα, και προστέθηκε άλλη μια μέρα συναυλίας με τους james που τώρα πια θα κάνουν 3 συναυλίες στην πόλη, αριθμός ρεκόρ για συναυλία ξένης μουσικής, που επίτηδες δεν έβγαλα εισιτήριο γιατί κατάλαβα ότι θα μαζευτεί η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα και η καθεμιά μπουζοκογκόμενα που άκουσε τυχαία ένα τραγούδι τους και είπε να πάει στο μεγάλο γεγονός του καλοκαιριού, έτσι για να πει πως ήταν κι αυτή εκεί.
Τη μια μέρα Βίσση, την άλλη james, μιας που τώρα τα μπουζούκια έφυγαν απ τη μόδα και γιαυτό όλοι οι μπουζουκοκαλλιτέχνες πήραν τα βουνά και τις θάλασσες και δίνουν κι αυτοί συναυλίες να μαζέψουν κανα φράγκο απ τους και καλά έντεχνους που το χαν μονοπώλιο τόσα χρόνια. Αλλωστε η διαφορά μεταξύ Χατζηγιάννη και Βίσσης είναι μηδαμινή, όπως και Παπακωνσταντίνου και Πλούταρχου, η καψούρα ρέει απ όλους, απλώς διαφέρει σε οκτάβες και στίχους, ο λαικός θα πει, σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω, ο έντεχνος θα πει, δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου.....προσωπικά προτιμώ το αυθεντικό που τα λέει κανονικά και δεν προσπαθεί να βρεί άγνωστες λέξεις για να πει το προφανές, σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω, απλά και ξεκάθαρα....
...
Ολες αυτές τις μέρες ακυρώθηκαν συναυλίες που είχα σκοπό να πάω (βλέπε Μonika), ακυρώθηκαν άλλες που ήθελα να πάω στην Αθήνα (βλέπε Killers, duffy), αλλά δεν πήγα εν τέλει και πολύ καλά έκανα, και προστέθηκε άλλη μια μέρα συναυλίας με τους james που τώρα πια θα κάνουν 3 συναυλίες στην πόλη, αριθμός ρεκόρ για συναυλία ξένης μουσικής, που επίτηδες δεν έβγαλα εισιτήριο γιατί κατάλαβα ότι θα μαζευτεί η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα και η καθεμιά μπουζοκογκόμενα που άκουσε τυχαία ένα τραγούδι τους και είπε να πάει στο μεγάλο γεγονός του καλοκαιριού, έτσι για να πει πως ήταν κι αυτή εκεί.
Τη μια μέρα Βίσση, την άλλη james, μιας που τώρα τα μπουζούκια έφυγαν απ τη μόδα και γιαυτό όλοι οι μπουζουκοκαλλιτέχνες πήραν τα βουνά και τις θάλασσες και δίνουν κι αυτοί συναυλίες να μαζέψουν κανα φράγκο απ τους και καλά έντεχνους που το χαν μονοπώλιο τόσα χρόνια. Αλλωστε η διαφορά μεταξύ Χατζηγιάννη και Βίσσης είναι μηδαμινή, όπως και Παπακωνσταντίνου και Πλούταρχου, η καψούρα ρέει απ όλους, απλώς διαφέρει σε οκτάβες και στίχους, ο λαικός θα πει, σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω, ο έντεχνος θα πει, δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου.....προσωπικά προτιμώ το αυθεντικό που τα λέει κανονικά και δεν προσπαθεί να βρεί άγνωστες λέξεις για να πει το προφανές, σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω, απλά και ξεκάθαρα....
...
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Καβάλα παν στο Φεστιβάλ καβάλα και στους λόφοι (Αμμολόφοι)
H αγάπη είναι ένας ωκεανός, ο έρωτας είναι τα κύματα, και το σεξ είναι ο αφρός, μου λέει η ψυχολόγος φίλη και συμφωνώ, κάνω ασκήσεις για δικέφαλο και διαβάζω κάτι που έχει αναρτήσει στον πίνακα ανακοινώσεων ο γυμναστής, είναι μια απο τις τελευταίες επιστολές που είχε γράψει ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μαρκές όταν ήταν χτυπημένος απο την αρρώστια του στα τελευταία στάδια, με λίγες μονάχα μέρες ζωής.
Αυτούς που αγαπάς κράτησέ τους κοντά σου, λέει μεταξύ άλλων, γυμνάζω μαζί με το σώμα και το πνεύμα σκέφτομαι και πάω για ντους...
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Καβάλα για ένα φεστιβάλ το Άνορακ, δεν ξέρω γιατί το ονόμασαν έτσι, βρήκαμε καλή την ιδέα να συνδυάσουμε μπάνιο στην Καβάλα και συναυλίες, τα ονόματα που πήραν μέρος ήταν οι FIVE STAR HOTEL, POP EYE, MATISSE, MIKRO, K.VITA. Φτάσαμε στην τεράστια παραλία των Αμμολόφων το μεσημέρι, κάναμε το μπάνιο μας, είδαμε παλιούς γνωστούς και μετά ετοιμαστήκαμε για το φεστιβάλ που θα γινόταν στο πιο προνομιούχο μέρος της Καβάλας, στο κάστρο.
Μετά απο το ανέβασμα εκατό χιλιάδων σκαλοπατιών και ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που συνεχίζω να καπνίζω, φτάσαμε και το φεστιβάλ είχε μόλις ξεκινήσει, πράγματι η τοποθεσία ήταν φοβερή, πανοραμική θέα με πιάτο ολόκληρη την πόλη, ο κόσμος ότι είχε αρχίσει να μαζεύεται και καθήσαμε στις κερκίδες απολαμβάνοντας το τελευταίο φως του ήλιου που έδυε. Οι FIVE STAR HOTEL που τους ήξερα μόνο σαν όνομα και δεν τους είχα ξαναδεί, ήταν απρόσμενα καλοί.
Όταν τελείωσαν τα μικρά ονόματα και άρχισαν να τραγουδάνε οι MATISSE κατεβήκαμε μπροστά στη σκηνή και τότε είχε αρχίσει η συναυλία, ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά και η βραδυά προμηνυόταν εξαιρετική.
Μόλις ανέβηκαν οι ΜΙΚΡΟ στη σκηνή, έγινε πανικός, όλοι όσοι ήμασταν μπροστά μπροστά αλλά και οι υπόλοιποι στις κερκίδες είχαμε σηκωθεί και τραγουδούσαμε, είπανε πολλά τραγούδια και χορέψαμε πιο πολύ το <αυτή η πόλη> στιγμές στιγμές έκλεινα τα μάτια μου και νόμιζα πως αν τα κρατούσα περισσότερο απο ένα δευτερόλεπτο κλειστά θα έπεφτα σε τράνς, (ναι μπορεί κανείς να πέσει σε τράνς ακόμα κι αν είναι πάνω απο 20) τόσο καλοί ήταν. Χορτασμένοι απο τραγούδι και χορό, περιμέναμε τον Κωνσταντίνο Βήτα να κλείσει το φεστιβάλ και το κλεισε με τραγούδια απο την εποχή των stereonova και δικά του με τελευταίο <το κύμα> που τραγούδησε μισό γιατί είχε πάει μιάμιση και οι άξεστοι γείτονες που δεν καταλάβαιναν χριστό απο ηλεκτρονική μουσική διαμαρτύρονταν!
Κατεβήκαμε την πλαγιά με τα πόδια μας να μη μας κρατάνε και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας.
Την άλλη μέρα ξανά στην θρυλική παραία των Αμμολόφων για μπάνιο αν και φυσούσε, αλλά δε γινόταν να το χάσουμε, και παρατήρηση του κόσμου που ήταν στις ξαπλώστρες δίπλα μας, αναρωτήθικα μήπως πρέπει κάποιος να σκεφτεί να ανοίξει ένα gay beach bar να πηγαίνουμε και να συνδυάζουμε το τεκνόν μετά του ωφελήμου, και αποφάσισα να παίξω ένα τζόκερ, μπας και τ ανοίξω εγώ γιατί δε βλέπω να το κάνει κανένας άλλος!
Αλλά θα πρέπει να κερδίσω πολλά λεφτά για να το συντηρώ γιατί αμφιβάλω αν πατήσει κανένας άλλος gay ή λεσβία εκτός απ την παρέα μου, οπότε ίσως θα πρεπε τελικά να κάνω κανα μεγάλο σπίτι στη θάλασσα και όχι beach bar? γιατί το συνάφι μας είναι τόσο κολημένο που άπατο θα πάει το μαγαζί και κρίμα.... (το ανέκδοτο με το γρύλο που λέγαμε)
Και με τις αισιόδοξες αυτές σκέψεις πάω να κάνω ένα μποτέ που λέει και η φίλη μου η καλλιτέχνης η me γιατί θα πρέπει να είμαι η θεά της παραλίας...Σουτ να λείπουν τα γέλια!
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
τραγούδι again...
Μα εγώ μιλάω για δύναμη της αγάπης ισοδύναμη, και ζητάω προτεραιότητα, φύση θέση
ιδιότητα....
ιδιότητα....
Κυριακή 7 Ιουνίου 2009
ΛΕΣΒΟΣ island....για το τριήμερο του Αγ. Πνέυματος
Λέσβος για το τριήμερο, με ένα αεροπλάνο δοκιμαστικό σωλήνα φτάνω Παρασκευή απόγευμα στη Μυτιλήνη, ο Θ που είναι φέτος εδώ με περιμένει στο αεροδρόμιο και πάμε κατευθείαν για φαγητό με τα πρώτα νέα, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε μπάνιο, αλλά ακόμη κι αν προλαβαίναμε η θάλασσα είναι μπούζι, δεν τολμώ να μπω, εγώ που έχω κολυμπίσει σε λίμνες, ποτάμια, βάθρες και πιο παγωμένες θάλασσες απ αυτήν, το βράδυ Μόλυβο ίσως απ τα ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα, για βόλτες πάνω κάτω με τα πόδια, χάζι στο δρόμο και ποτό στο μοναδικό σχετικό μπάρ του νησιού που παίζει videoclip, τα πρώτα ζευγάρια ξένων κοριτσιών είναι εδώ, προετοιμάζομαι για την Ερεσσό.
Την επόμενη το πρωί εκδρομή στο Σίγρι και το μουσείο φυσικής ιστορίας και απολιθωμένου δάσους που έχει εκεί, πραγματικά ενδιαφέροντα τα εκθέματα απο απολιθώματα και πετρώματα ιστορίας είκοσι εκατομμυρίων ετών...! Συνεχίζουμε για Ερεσσό, μια μεγάλη διαδρομή, αφού κάνεις τον κύκλο του κολπίσκου της Λέσβου για να φτάσεις εκεί. Μεγάλη παραλία με κρύο αεράκι που φυσάει και δε σ' αφήνει να απολάυσεις τη μπύρα σου μπροστά στο κύμα με θέα τις λουόμενες, τρώμε κάτι και κάνουμε βόλτα πέρα στο λιμανάκι, κάποια φωνάζει και δεν καταλαβαίνω ότι φωνάζει εμένα! πλησιάζουμε και όντως εμένα φωνάζει και είναι μια φίλη απο θεσσαλονίκη που έχει έρθει για το τριήμερο επίσης και ψαρεύει στο λιμανάκι, όλα τα περίμενα αλλά ότι θα βρω κι εδώ γνωστές με τίποτα, μαθαίνω ότι έχει ερθει με κοινή φίλη επίσης, πίνουμε καφέδες και ενώ έχουμε αποφασίσει να μείνουμε το βράδυ εκεί, φεύγουμε γιατί οι περισσότερες είναι ζευγάρια ή παρέες και εμείς είμαστε ξέμπαρκες κατά κάποιον τρόπο. Το βράδυ καταλήγουμε στο Μόλυβο για ποτά στο Μόλυς και μετά στο congas αφού έχουμε έρθει στο κέφι, η βραδυά είναι καταπληκτική, χορευτριες απο τοπική ομάδα χορού έχουν ανέβει στις μπάρες και χορεύουν, είναι λίγο trash το μαγαζί, παίζει επιτυχίες μεν, αλλά με καγκουρίδικο τρόπο, περνάμε πολύ ωραία όμως, έχω έρθει στο κέφι, κλείνουμε με ένα σφηνάκι σε ένα καινούργιο μπάρ στην Πέτρα που παίζει madonna και ενθουσιαζόμαστε φυσικά....
Την άλλη μέρα έχω αποφασίσει να μείνουμε στο χωριό για μπάνιο στην παραλία μπροστά στο σπίτι και αυτό κάνουμε, η θάλασσα είναι τέλεια, η μουσική πολύ καλή, το απολαμβάνουμε, τρώμε καταπληκτικά μαγειρευτά το μεσημέρι στην καλτ ταβέρνα με τις φωτογραφίες του Ανδρέα και όλης της ιστορίας του Πασόκ χαζεύοντας τα ζευγάρια των κοριτσιών που περνάνε απ το δρόμο. Το απόγευμα παγωτό σε ζαχαροπλαστείο με θέα το ηλιβασίλεμα και το βράδυ επανάληψη στο Μόλυς και Congas που σήμερα παίζει καλύτερη μουσική έχει λιγότερο κόσμο, το φεγγάρι λάμπει φωτίζοντας τη νύχτα και τη θάλασσα ως πέρα, αλλά είμαι κάπως μελαγχολική και δεν το απολαμβάνω όσο θα θελα.
Την τελευταία μέρα κάνουμε μια απόπειρα για μπάνιο στα παγωμένα σήμερα νερά, φυσικά δεν τολμώ να μπω, και φέυγουμε για Μυτιλήνη για να πάρω το αεροπλάνο για την επιστροφή.
Επίλογος:
H Λέσβος είναι ένα μεγάλο νησί που θέλει μέρες για να το γυρίσεις όλο, είναι πανέμορφη, καταπράσινη στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει τεράστιες παραλίες πεντακάθαρα νερά, πολύ καλό φαγητό, ωραίες διαδρομές και αξίζει τον κόπο να την επισκευθείς.
Την επόμενη το πρωί εκδρομή στο Σίγρι και το μουσείο φυσικής ιστορίας και απολιθωμένου δάσους που έχει εκεί, πραγματικά ενδιαφέροντα τα εκθέματα απο απολιθώματα και πετρώματα ιστορίας είκοσι εκατομμυρίων ετών...! Συνεχίζουμε για Ερεσσό, μια μεγάλη διαδρομή, αφού κάνεις τον κύκλο του κολπίσκου της Λέσβου για να φτάσεις εκεί. Μεγάλη παραλία με κρύο αεράκι που φυσάει και δε σ' αφήνει να απολάυσεις τη μπύρα σου μπροστά στο κύμα με θέα τις λουόμενες, τρώμε κάτι και κάνουμε βόλτα πέρα στο λιμανάκι, κάποια φωνάζει και δεν καταλαβαίνω ότι φωνάζει εμένα! πλησιάζουμε και όντως εμένα φωνάζει και είναι μια φίλη απο θεσσαλονίκη που έχει έρθει για το τριήμερο επίσης και ψαρεύει στο λιμανάκι, όλα τα περίμενα αλλά ότι θα βρω κι εδώ γνωστές με τίποτα, μαθαίνω ότι έχει ερθει με κοινή φίλη επίσης, πίνουμε καφέδες και ενώ έχουμε αποφασίσει να μείνουμε το βράδυ εκεί, φεύγουμε γιατί οι περισσότερες είναι ζευγάρια ή παρέες και εμείς είμαστε ξέμπαρκες κατά κάποιον τρόπο. Το βράδυ καταλήγουμε στο Μόλυβο για ποτά στο Μόλυς και μετά στο congas αφού έχουμε έρθει στο κέφι, η βραδυά είναι καταπληκτική, χορευτριες απο τοπική ομάδα χορού έχουν ανέβει στις μπάρες και χορεύουν, είναι λίγο trash το μαγαζί, παίζει επιτυχίες μεν, αλλά με καγκουρίδικο τρόπο, περνάμε πολύ ωραία όμως, έχω έρθει στο κέφι, κλείνουμε με ένα σφηνάκι σε ένα καινούργιο μπάρ στην Πέτρα που παίζει madonna και ενθουσιαζόμαστε φυσικά....
Την άλλη μέρα έχω αποφασίσει να μείνουμε στο χωριό για μπάνιο στην παραλία μπροστά στο σπίτι και αυτό κάνουμε, η θάλασσα είναι τέλεια, η μουσική πολύ καλή, το απολαμβάνουμε, τρώμε καταπληκτικά μαγειρευτά το μεσημέρι στην καλτ ταβέρνα με τις φωτογραφίες του Ανδρέα και όλης της ιστορίας του Πασόκ χαζεύοντας τα ζευγάρια των κοριτσιών που περνάνε απ το δρόμο. Το απόγευμα παγωτό σε ζαχαροπλαστείο με θέα το ηλιβασίλεμα και το βράδυ επανάληψη στο Μόλυς και Congas που σήμερα παίζει καλύτερη μουσική έχει λιγότερο κόσμο, το φεγγάρι λάμπει φωτίζοντας τη νύχτα και τη θάλασσα ως πέρα, αλλά είμαι κάπως μελαγχολική και δεν το απολαμβάνω όσο θα θελα.
Την τελευταία μέρα κάνουμε μια απόπειρα για μπάνιο στα παγωμένα σήμερα νερά, φυσικά δεν τολμώ να μπω, και φέυγουμε για Μυτιλήνη για να πάρω το αεροπλάνο για την επιστροφή.
Επίλογος:
H Λέσβος είναι ένα μεγάλο νησί που θέλει μέρες για να το γυρίσεις όλο, είναι πανέμορφη, καταπράσινη στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει τεράστιες παραλίες πεντακάθαρα νερά, πολύ καλό φαγητό, ωραίες διαδρομές και αξίζει τον κόπο να την επισκευθείς.
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Les and the city.....
Ονειρεύτηκα ότι ήρθες ενώ κοιμόμουν.....
Γιαυτό ξύπνησα πάλι απ τις εφτά???
Μα τι θα γίνει θα συνεχίσει να βάζει σκούπα στις επτά το πρωί η απο πάνω? και να πλένει το μπαλκόνι? Αυτός ο εργολάβος ιδέα δεν είχε απο μόνωση ή μάλον είχε, αλλά έκανε ότι δεν την ήξερε, ακόμη κι αν κάποιος κατουρήσει στον πρώτο ακούγεται στον τρίτο, για να μη μιλήσω για το να τραβήξει το καζανάκι που είναι σα να πιασε νεροποντή, την έλλειψη αποθηκευτικών χώρων, το στρίμωγμα μιας πυλωτής με το ζόρι, θα θελα να ξερα ποιος τους δίνει άδειες για να κατασκευάσουν τέτοια σπίτια, αλλά κι απ την άλλη ποιος αγοράζει τέτοια σπίτια?
Γιαυτό χάρηκα που μας έπιασε ή θα μας πιάσει η κρίση, γιατί δεν είχα σκοπό να αγοράσω ποτέ σπίτι, ή τουλάχιστον όχι εδώ, ίσως σε κάποιο νησί εάν και εφόσον προλάβω να συνταξιοδοτηθώ βέβαια. Τη μανία της αγοράς σπιτιού δεν την κατάλαβα ποτέ, αυτή τη μανία προσπαθούν οι τράπεζες να εκμεταλευτούν και μόλις κάποιος παντρεύεται, ή μάλλον πριν ακόμα παντρευτεί, έχει ήδη αγοράσει το σπίτι, θυμάμαι πριν καμμιά 30αριά χρόνια, έπρεπε κανείς να φτάσει πενήντα χρονών για να αγοράσει σπίτι, τώρα το παίρνει στα εικοσιπέντε το πολύ τριάντα. Και φυσικά αυτός που καίγεται να το αγοράσει, δεν κοιτάει αν είναι ευάερο, εύηλιο, ανατολικό, και τέτοιες λεπτομέρειες, σπίτι να ναι κι ότι να ναι. Γιαυτό ξεφυτρώνουν τα τέρατα όπου και να κοιτάξεις, γιατί υπάρχει ζήτηση. Eίναι κι αυτή μια Ελληνική πρωτοτυπία.
Και μερικά νέα της πόλης.
Αναβλήθηκε η συναυλία της Loreena Mckeniit.
Αυριο Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος και σήμερα η δεύτερη γυμνή ποδηλατοδρομία στην πόλη, ακόμα δεν αξιώθηκα να πάρω ποδήλατο, όχι ότι θα έπαιρνα μέρος γυμνή στην ποδηλατοδρομία, αλλά ένα σορτ θα το φορούσα, φέτος η παρουσία της αστυνομίας θα είναι διακριτική, βέβαια αν δουν κανέναν εντελώς γυμνό, δεν ορκίζομαι ότι θα παραμείνουν ψύχραιμοι, τα χρηστά ήθη των αρχών της πόλης προσβάλονται εύκολα εδώ.
Θα θελα ένα βράδυ εκεί που θα κοιμάμαι, να ρθεις μόνη σου μέσα στη νύχτα, να πέσεις στο κρεβάτι να μ αγκαλιάσεις και να με ξυπνήσεις με φιλιά.....πάλι ονειρεύομαι?
Γιαυτό ξύπνησα πάλι απ τις εφτά???
Μα τι θα γίνει θα συνεχίσει να βάζει σκούπα στις επτά το πρωί η απο πάνω? και να πλένει το μπαλκόνι? Αυτός ο εργολάβος ιδέα δεν είχε απο μόνωση ή μάλον είχε, αλλά έκανε ότι δεν την ήξερε, ακόμη κι αν κάποιος κατουρήσει στον πρώτο ακούγεται στον τρίτο, για να μη μιλήσω για το να τραβήξει το καζανάκι που είναι σα να πιασε νεροποντή, την έλλειψη αποθηκευτικών χώρων, το στρίμωγμα μιας πυλωτής με το ζόρι, θα θελα να ξερα ποιος τους δίνει άδειες για να κατασκευάσουν τέτοια σπίτια, αλλά κι απ την άλλη ποιος αγοράζει τέτοια σπίτια?
Γιαυτό χάρηκα που μας έπιασε ή θα μας πιάσει η κρίση, γιατί δεν είχα σκοπό να αγοράσω ποτέ σπίτι, ή τουλάχιστον όχι εδώ, ίσως σε κάποιο νησί εάν και εφόσον προλάβω να συνταξιοδοτηθώ βέβαια. Τη μανία της αγοράς σπιτιού δεν την κατάλαβα ποτέ, αυτή τη μανία προσπαθούν οι τράπεζες να εκμεταλευτούν και μόλις κάποιος παντρεύεται, ή μάλλον πριν ακόμα παντρευτεί, έχει ήδη αγοράσει το σπίτι, θυμάμαι πριν καμμιά 30αριά χρόνια, έπρεπε κανείς να φτάσει πενήντα χρονών για να αγοράσει σπίτι, τώρα το παίρνει στα εικοσιπέντε το πολύ τριάντα. Και φυσικά αυτός που καίγεται να το αγοράσει, δεν κοιτάει αν είναι ευάερο, εύηλιο, ανατολικό, και τέτοιες λεπτομέρειες, σπίτι να ναι κι ότι να ναι. Γιαυτό ξεφυτρώνουν τα τέρατα όπου και να κοιτάξεις, γιατί υπάρχει ζήτηση. Eίναι κι αυτή μια Ελληνική πρωτοτυπία.
Και μερικά νέα της πόλης.
Αναβλήθηκε η συναυλία της Loreena Mckeniit.
Αυριο Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος και σήμερα η δεύτερη γυμνή ποδηλατοδρομία στην πόλη, ακόμα δεν αξιώθηκα να πάρω ποδήλατο, όχι ότι θα έπαιρνα μέρος γυμνή στην ποδηλατοδρομία, αλλά ένα σορτ θα το φορούσα, φέτος η παρουσία της αστυνομίας θα είναι διακριτική, βέβαια αν δουν κανέναν εντελώς γυμνό, δεν ορκίζομαι ότι θα παραμείνουν ψύχραιμοι, τα χρηστά ήθη των αρχών της πόλης προσβάλονται εύκολα εδώ.
Θα θελα ένα βράδυ εκεί που θα κοιμάμαι, να ρθεις μόνη σου μέσα στη νύχτα, να πέσεις στο κρεβάτι να μ αγκαλιάσεις και να με ξυπνήσεις με φιλιά.....πάλι ονειρεύομαι?
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Μια τυχαία Παρασκευή βράδυ...
Πήγα μια βόλτα με τα πόδια εδώ κοντά, ήθελα να πάρω αέρα, περπατούσα και μύριζα τις μυρωδιές απο τα δένδρα που ήταν πολύ έντονες, κάπου κάπου και τις μυρωδιές απο τα φαγητά που μαγείρευαν απ τα γύρω σπίτια, προφανώς όλοι έκαναν πατάτες γιαχνί, αυτό μύριζε πιο έντονα, μια χοντρή γάτα με κοίταξε με περιέργεια, όλες οι γάτες είναι περίεργες, αλλά μερικές περισσότερο, μου νιαούρισε κιόλας, τη ρώτησα τι ήθελε, φαινόταν σπιτίσια που είχε βγεί να κάνει τη βόλτα της, μου απάντησε με ένα δεύτερο παρατεταμένο νιαούρισμα, την προσπέρασα και τράβηξα το δρόμο μου. Κάπου μακρυά ακουγόταν κάτι ξεχασμένα λαικά, σε ένα μπαλκόνι κάποιοι πίνανε μπύρες, μια κοπέλα κάπνιζε, άλλοι ακούγανε δυνατά hip hop.. Είναι Παρασκευή βράδυ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα φεστιβάλ τελικά μου το ακύρωσαν, είχα κανονίσει να πάω για ποτό, τα ίδια, γύρισα σπίτι, ιδρωμένη απ το περπάτημα, κάθησα άπραγη στον καναπέ, δεν ήξερα τι να κάνω, είναι απο εκέινες τις φορές που δεν έχεις πραγματικά τίποτα να κάνεις, θα έκλαιγα αν δεν φοβόμουν ότι θα τρέξει η μάσκαρα, με το ζόρι κρατιόμουν, συνήθως δε βάζω, σήμερα μου ρθε να βάλω... την πήρα τηλέφωνο, ήθελα να της πω ότι κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσω, δεν της το είπα, ήθελα να της πω, ότι πονάω, ότι δεν έχει κανένα νόημα τίποτα, ότι δεν έχει νόημα να δουλεύω, να ξυπνάω, να κοιμάμαι χωρίς αυτήν, ότι δεν αξίζει να ζω... δεν είπα τίποτα, σκούπισα τα μάτια μου, κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέρθω και πήγα να τη βρω, προσπαθώντας να σώσω όπως μπορούσα την στραπατσαρισμένη μου εικόνα σα να μη συμβαίνει τίποτα....και σιγά μη δεν το κατάλαβε...
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Καστανή, κρυσταλική και ακατέργαστη....
< μα τελειώνει η αγάπη>? δεν ξέρω απαντώ , τι είναι για να τελιώσει ζάχαρη? αμα σου τελιώσει χτυπάς βρε αδερφέ στη γειτόνισσα και σου δανείζει λίγη να χεις να σου βρίσκεται πριν φτάσεις στα όρια υπογλυκαιμίας....
Η Β τα βρίσκει όλα μια χαρά κι όχι δεν είναι η πιο αισιόδοξη φίλη που έχω, το αντίθετο θα έλεγα, απορεί που μια ζωή είχε περίεργα γκομενικά που την απασχολούσαν και γω ήμουν η νηφάλια που με απασχολούσαν άλλα πράγματα, τώρα έχω εγώ που δεν είχα ποτέ και της φαίνεται αστείο, ευτυχώς δε λέει κι αυτή καμμιά παπαριά όπως η Μ που έλεγε με στοχαστικό ύφος ότι πρέπει να κάνω σεξ! Έλεος, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι το σεξ, οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε ώρα να θελήσει, σεξ μπορεί να κάνει, σιγά το πράγμα! Θα κάνω σεξ όταν θελήσω, τελεία και παύλα.
Αλλωστε το σεξ είναι βιολογική ανάγκη, όπως το φαγητό, το νερό, το κατούρημα, εκτός κι αν είσαι άρρωστη και δε σου ρχεται, όπως όταν είσαι άρρωστη και σου κόβεται και η όρεξη, το ίδιο είναι, με κάποιες παραλλαγές....
Μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει τα εξής
Δεν θέλεις να βρεις το άλλο σου μισό?
Υπάρχει κάποια εκεί έξω που σε περιμένει!
Δε Θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποια?
Ξερνάω ΤΩΡΑ! Δεν υπάρχει ρε φίλε ούτε το άλλο σου μισό, ούτε καμμία να σε περιμένει, παραμύθια είναι όλα αυτά, κατάλαβέ το, σαν αυτό με τον Αγιο Βασίλη.
Ε δεν υπάρχει, ενηλικιώσου και κοίτα να φας, να πιείς και να αρπάξεις όσα και ότι μπορείς...
Ι want to know what love is,i want you to show me..i want to feel what love is...i know you can show me..........
Η Β τα βρίσκει όλα μια χαρά κι όχι δεν είναι η πιο αισιόδοξη φίλη που έχω, το αντίθετο θα έλεγα, απορεί που μια ζωή είχε περίεργα γκομενικά που την απασχολούσαν και γω ήμουν η νηφάλια που με απασχολούσαν άλλα πράγματα, τώρα έχω εγώ που δεν είχα ποτέ και της φαίνεται αστείο, ευτυχώς δε λέει κι αυτή καμμιά παπαριά όπως η Μ που έλεγε με στοχαστικό ύφος ότι πρέπει να κάνω σεξ! Έλεος, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι το σεξ, οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε ώρα να θελήσει, σεξ μπορεί να κάνει, σιγά το πράγμα! Θα κάνω σεξ όταν θελήσω, τελεία και παύλα.
Αλλωστε το σεξ είναι βιολογική ανάγκη, όπως το φαγητό, το νερό, το κατούρημα, εκτός κι αν είσαι άρρωστη και δε σου ρχεται, όπως όταν είσαι άρρωστη και σου κόβεται και η όρεξη, το ίδιο είναι, με κάποιες παραλλαγές....
Μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει τα εξής
Δεν θέλεις να βρεις το άλλο σου μισό?
Υπάρχει κάποια εκεί έξω που σε περιμένει!
Δε Θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποια?
Ξερνάω ΤΩΡΑ! Δεν υπάρχει ρε φίλε ούτε το άλλο σου μισό, ούτε καμμία να σε περιμένει, παραμύθια είναι όλα αυτά, κατάλαβέ το, σαν αυτό με τον Αγιο Βασίλη.
Ε δεν υπάρχει, ενηλικιώσου και κοίτα να φας, να πιείς και να αρπάξεις όσα και ότι μπορείς...
Ι want to know what love is,i want you to show me..i want to feel what love is...i know you can show me..........
Σε περίπτωση σεισμού....
Σάββατο πρωί μετά απο δυο φλυτζάνια καφέ και την απαραίτητη ενημέρωση στο ιντερνετ σχεδιάζω πως θα περάσω τη μέρα μου, ο Θ ανατρέπει όλα τα σχέδια γιατί έρχεται εκτάκτως το απόγευμα , οπότε θα πάω να τον παραλάβω απ το αεροδρόμιο, την ώρα που φτάνει βέβαια εγώ έχω κανονίσει να πάω για φαγητό με τους παιδικούς φίλους, στο μεταξύ κανονίζω για μεσημεριάτικο φαγητό έχει καταπληκτική μέρα, θα προτιμούσα να πάω θάλασσα, αλλά θα πάω για φαγητό στη θάλασσα κάτι είναι κι αυτό, μετά το φαγητό καφές στη δροσιά στου σπιτιού μου και σιέστα, παραλαμβάνω τον Θ και βγαίνουμαι αμέσως για βόλτα στο κέντρο, τρώμε ρυζόγαλα και κατυθυνόμαστε στο big, έχει κόσμο, καθόμαστε καμμιά ώρα και συνεχίζουμε στο allos εκεί είναι η Σ που μου λέει πόσο έχω ομορφύνει και αδυνατίσει, λέω στον Θ ότι θα τα φτιάξω μαζί της! σημ: η Σ είναι str8, γελάμε αλλά μου λέει ότι μπορεί και να γίνει δεν είναι τόσο απίθανο όσο ακούγεται....Ο Θ λέει ότι δε μοιάζω για χωρισμένη, και πως μοιάζουν οι χωρισμένες λέω? έπρεπε να μουν με τα μαλλιά λυμένα και βρώμικα, τα ρούχα κουρελιασμένα και το βλέμμα απλανές? Δεν είμαι η Αστέρω έλεος! Επίσης δεν έχω μακρυά μαλλιά και δε φοράω φουστάνια....
Το βράδυ ξενυχτάω στο τσάτ και την Κυριακή ξυπνάω στις 11 για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό, πάω Κατερίνη για φαγητό και μπάνιο, φαγητό τρώω αλλά στη θάλασσα δε μπαίνω, φυσάει και κρυώνω, είναι βρώμικη και δε μου κάνει καθόλου αίσθηση, γυρνάμε στο σπίτι τρώμε πάστα φλώρα, επιστρέφω βράδυ στην πόλη που στο μεταξύ βρέχει και αστράφτει, μαθαίνω ότι έγινε σεισμός, εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα καθόμασταν στην αυλή την ώρα που έγινε, προφανώς γιαυτό μας πέθανε η ζέστη το Σάββατο.
Ελπίζω να μη γίνει κάνας μεγαλύτερος σεισμός κι έχουμε κι άλλα... λες να με βρούν στα συντρίμια του σπιτιού, μετά απο 10 μέρες που θα ψάχνουν γιατί δεν έχω και σφυρίχτρα να δώσω στίγμα στους διασώστες?
Να θυμηθώ να πάρω σφυρίχτρα, ένα φακό, νερό και παξιμάδια να τα βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου, σε περίπτωση σεισμού, δε θα πεθάνω απο πείνα και δίψα, όχι αγαπητοί μου!
Α και το κινητό δίπλα, άραγε πιάνει η vodafone στο σεισμό? να θυμηθώ να τσεκάρω...
Οπότε λέει, είμαι πλακωμένη απ τα συντρίμμια, έχουν τελιώσει τα νερά και τα παξιμάδια και η vodafone έχει σήμα καμπάνα και μιλάω όλη μέρα στο τηλέφωνο μέχρι να πεθάνω της πείνας.....
Υ.Γ. Αν είμασταν μαζί δε θα με πλακώναν τα μπετά σκέφτομαι, και μετά με πάιρνει ο ύπνος....
Το βράδυ ξενυχτάω στο τσάτ και την Κυριακή ξυπνάω στις 11 για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό, πάω Κατερίνη για φαγητό και μπάνιο, φαγητό τρώω αλλά στη θάλασσα δε μπαίνω, φυσάει και κρυώνω, είναι βρώμικη και δε μου κάνει καθόλου αίσθηση, γυρνάμε στο σπίτι τρώμε πάστα φλώρα, επιστρέφω βράδυ στην πόλη που στο μεταξύ βρέχει και αστράφτει, μαθαίνω ότι έγινε σεισμός, εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα καθόμασταν στην αυλή την ώρα που έγινε, προφανώς γιαυτό μας πέθανε η ζέστη το Σάββατο.
Ελπίζω να μη γίνει κάνας μεγαλύτερος σεισμός κι έχουμε κι άλλα... λες να με βρούν στα συντρίμια του σπιτιού, μετά απο 10 μέρες που θα ψάχνουν γιατί δεν έχω και σφυρίχτρα να δώσω στίγμα στους διασώστες?
Να θυμηθώ να πάρω σφυρίχτρα, ένα φακό, νερό και παξιμάδια να τα βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου, σε περίπτωση σεισμού, δε θα πεθάνω απο πείνα και δίψα, όχι αγαπητοί μου!
Α και το κινητό δίπλα, άραγε πιάνει η vodafone στο σεισμό? να θυμηθώ να τσεκάρω...
Οπότε λέει, είμαι πλακωμένη απ τα συντρίμμια, έχουν τελιώσει τα νερά και τα παξιμάδια και η vodafone έχει σήμα καμπάνα και μιλάω όλη μέρα στο τηλέφωνο μέχρι να πεθάνω της πείνας.....
Υ.Γ. Αν είμασταν μαζί δε θα με πλακώναν τα μπετά σκέφτομαι, και μετά με πάιρνει ο ύπνος....
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ
Οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και χορεύουν νύχτα, μέρα, εγώ εν αντιθέσει μη μπορώντας να κάνω τίποτα γιαυτό, χτυπιέμαι στο γυμναστήριο και ναρκισεύομαι στον καθρέφτη....μόνη μου.
Η αυτοπεποίθηση που σου δίνει η γυμναστική είναι φοβερή, αν δεν έχεις ισορροπία σαν άνθρωπος, μπορεί να την ψωνίσεις στο πιτς φυτίλι, ευτυχώς παρ' όλα μου τα κοιτάγματα, ξέρω ποια είμαι και πως είμαι, γνωρίζω το σώμα μου πόντο πόντο, τα δυνατά μου σημεία και τα αδύνατα, αν γνώριζα και το μυαλό μου τόσο, θα ήμουν ευτυχισμένη, αλλά αυτό είναι πολύπλοκο και υποχθόνιο ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται και πως αντιδρά.
Χτες βγήκα μια βόλτα στην παραλία για περπάτημα, θα θελα να είχα ένα ποδήλατο αλλά μιας και δεν έχω ακόμα, ας περπατάω...Λοιπόν στην παραλία γίνεται πανικός, κόσμος πολύς, άσχετος αλλά και πολύ σχετικός, κατ αρχήν με το που πήγα με κοιτούσε μια κοπέλα σαν να περίμενε κάποια σε blind date και κοίταζε αν ήμουν εγώ, τόσο έντονα, αφού την κοίταξα τρεις φορές κατευθείαν στα μάτια, κι αυτή ήταν καρφωμένη συνεχώς στα δικά μου -φυσικά τα χαμήλωσα αμέσως γιατί είμαι και χαμηλοβλεπούσα πανάθεμά με, ιδέα δεν έχω απο αυτά- έφυγα γρήγορα γρήγορα, για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήμουν εγώ το ραντεβού της! Μετά και κατά τη διάρκεια της βόλτας είδα άπειρες κοπέλες μόνες τους ή με φίλες και δυο -τρια ζευγάρια (απο κοπέλες), θα αρχίσω να συχνάζω παραλία μου φαίνεται, και γυμνάζεσαι και κοιτάζεσαι, δυο σε ένα....
Σήμερα θα πάω σινεμά, σε μια Σουηδική ταινία που όλοι μιλάνε γιαυτήν και εμένα μου είχε ξεφύγει είναι το <άσε το κακό να μπει> η υπόθεση με λίγα λόγια είναι για δυο έφηβους που ερωτεύονται και όπου ο ένας είναι...βαμπίρ!!!! καλό? Είμαι περίεργη για το τι θα δω, γιατί αυτές οι ταινίες δε μου πολυκινούν το ενδαφέρον, αλλά αυτή είναι και κουλτουριάρικη, φεστιβαλική, οπότε κάτι θα έχει για να μιλάνε όλοι γιαυτήν.
Θέλω να σιδερώσω, θέλω να βρω το φθαρμένο περσυνό ή προπέρσυνο μαγιό μου που το χω χάσει, βρήκα ένα καινούργιο που είχα αγοράσει πέρυσι αλλά δε μ αρέσει, δεν το χα φορέσει ποτέ νομίζω, ίσως και να το χω πετάξει εδώ που τα λέμε....
Αυτά ήταν παρένθεση, στο μεταξύ βλέπω dr house όπως κάθε απόγευμα τέτοια ώρα, μ αρέσει ο dr house, που είναι κυνικός και στριμένος, θέλω να τα φτιάξει με την Κάμερον, αυτή είναι η γιατρός η νεαρή (μμμμμ, πολύ συμπαθητική και καλό παιδί) αλλά εδώ και ένα χρόνο που το παρακολουθώ έχουν ανταλάξει μόνο ένα φιλί, αυτή είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Αυτός τη θέλει αλλά δεν το ξέρει ακόμα μάλον, θα το ανακαλύψει στον επόμενο κύκλο ίσως.....
Α να και μια διαφήμιση για τις ευρωεκλογές, μας λέει πόσα πολλά έκανε η κυβέρνηση στα χρόνια που κυβερνά, πόσους φόρους κατάργησε, πόσες επιδοτήσεις έδωσε, πόσο καταπολέμησε την ανεργία, μα καλά δεν ντρέπονται? φτου τους! και κλείνω μ αυτό.....
Υ.Γ.
Τελικά το <Ασε το κακό να μπει> είχε βγει...απ το σινεμά κι αναγκαστήκαμε να πάμε σε άλλη ταινία, μιας και είχαμε μπει σε τέτοιο mood, έτσι έιδαμε το sunshine cleaning με τους Amy Adams, Emily Blunt, Alan Arkin σε σκηνοθεσία Christine Jeffs, απο τους παραγωγούς του little miss sunshine, που είναι δυο αδερφές οι οποίες πάνω στην απόγνωσή τους ασχολούνται με το καθάρισμα σπιτιών που έχουν γίνει εγκλήματα, αυτοκτονίες! αν μη τι άλλο είναι πρωτότυπο το θέμα, ο αγώνας οι αγωνίες τους κλπ, οι ηθοποιοί όλοι τους είναι εξαιρετικοί, η δε Εμιλυ έπαιζε στο <καλοκαίρι του έρωτά μου> που το έχει βάλει και η τηλεόραση και είχα απο τότε διακρίνει το ταλέντο της.... και κλείνω λέγοντας Τάμζιν, Τάμζιν... έτσι τη λέγανε στο Καλοκαίρι του έρωτά μου
Η αυτοπεποίθηση που σου δίνει η γυμναστική είναι φοβερή, αν δεν έχεις ισορροπία σαν άνθρωπος, μπορεί να την ψωνίσεις στο πιτς φυτίλι, ευτυχώς παρ' όλα μου τα κοιτάγματα, ξέρω ποια είμαι και πως είμαι, γνωρίζω το σώμα μου πόντο πόντο, τα δυνατά μου σημεία και τα αδύνατα, αν γνώριζα και το μυαλό μου τόσο, θα ήμουν ευτυχισμένη, αλλά αυτό είναι πολύπλοκο και υποχθόνιο ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται και πως αντιδρά.
Χτες βγήκα μια βόλτα στην παραλία για περπάτημα, θα θελα να είχα ένα ποδήλατο αλλά μιας και δεν έχω ακόμα, ας περπατάω...Λοιπόν στην παραλία γίνεται πανικός, κόσμος πολύς, άσχετος αλλά και πολύ σχετικός, κατ αρχήν με το που πήγα με κοιτούσε μια κοπέλα σαν να περίμενε κάποια σε blind date και κοίταζε αν ήμουν εγώ, τόσο έντονα, αφού την κοίταξα τρεις φορές κατευθείαν στα μάτια, κι αυτή ήταν καρφωμένη συνεχώς στα δικά μου -φυσικά τα χαμήλωσα αμέσως γιατί είμαι και χαμηλοβλεπούσα πανάθεμά με, ιδέα δεν έχω απο αυτά- έφυγα γρήγορα γρήγορα, για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήμουν εγώ το ραντεβού της! Μετά και κατά τη διάρκεια της βόλτας είδα άπειρες κοπέλες μόνες τους ή με φίλες και δυο -τρια ζευγάρια (απο κοπέλες), θα αρχίσω να συχνάζω παραλία μου φαίνεται, και γυμνάζεσαι και κοιτάζεσαι, δυο σε ένα....
Σήμερα θα πάω σινεμά, σε μια Σουηδική ταινία που όλοι μιλάνε γιαυτήν και εμένα μου είχε ξεφύγει είναι το <άσε το κακό να μπει> η υπόθεση με λίγα λόγια είναι για δυο έφηβους που ερωτεύονται και όπου ο ένας είναι...βαμπίρ!!!! καλό? Είμαι περίεργη για το τι θα δω, γιατί αυτές οι ταινίες δε μου πολυκινούν το ενδαφέρον, αλλά αυτή είναι και κουλτουριάρικη, φεστιβαλική, οπότε κάτι θα έχει για να μιλάνε όλοι γιαυτήν.
Θέλω να σιδερώσω, θέλω να βρω το φθαρμένο περσυνό ή προπέρσυνο μαγιό μου που το χω χάσει, βρήκα ένα καινούργιο που είχα αγοράσει πέρυσι αλλά δε μ αρέσει, δεν το χα φορέσει ποτέ νομίζω, ίσως και να το χω πετάξει εδώ που τα λέμε....
Αυτά ήταν παρένθεση, στο μεταξύ βλέπω dr house όπως κάθε απόγευμα τέτοια ώρα, μ αρέσει ο dr house, που είναι κυνικός και στριμένος, θέλω να τα φτιάξει με την Κάμερον, αυτή είναι η γιατρός η νεαρή (μμμμμ, πολύ συμπαθητική και καλό παιδί) αλλά εδώ και ένα χρόνο που το παρακολουθώ έχουν ανταλάξει μόνο ένα φιλί, αυτή είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Αυτός τη θέλει αλλά δεν το ξέρει ακόμα μάλον, θα το ανακαλύψει στον επόμενο κύκλο ίσως.....
Α να και μια διαφήμιση για τις ευρωεκλογές, μας λέει πόσα πολλά έκανε η κυβέρνηση στα χρόνια που κυβερνά, πόσους φόρους κατάργησε, πόσες επιδοτήσεις έδωσε, πόσο καταπολέμησε την ανεργία, μα καλά δεν ντρέπονται? φτου τους! και κλείνω μ αυτό.....
Υ.Γ.
Τελικά το <Ασε το κακό να μπει> είχε βγει...απ το σινεμά κι αναγκαστήκαμε να πάμε σε άλλη ταινία, μιας και είχαμε μπει σε τέτοιο mood, έτσι έιδαμε το sunshine cleaning με τους Amy Adams, Emily Blunt, Alan Arkin σε σκηνοθεσία Christine Jeffs, απο τους παραγωγούς του little miss sunshine, που είναι δυο αδερφές οι οποίες πάνω στην απόγνωσή τους ασχολούνται με το καθάρισμα σπιτιών που έχουν γίνει εγκλήματα, αυτοκτονίες! αν μη τι άλλο είναι πρωτότυπο το θέμα, ο αγώνας οι αγωνίες τους κλπ, οι ηθοποιοί όλοι τους είναι εξαιρετικοί, η δε Εμιλυ έπαιζε στο <καλοκαίρι του έρωτά μου> που το έχει βάλει και η τηλεόραση και είχα απο τότε διακρίνει το ταλέντο της.... και κλείνω λέγοντας Τάμζιν, Τάμζιν... έτσι τη λέγανε στο Καλοκαίρι του έρωτά μου
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ Μ ΑΡΕΣΟΥΝ
Σηκώθηκα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι απ το φως που τρύπωνε στις κλεισμένες γρίλιες, αλλά νύσταζα ακόμα, είναι σπαστικό να νυστάζεις και να πρέπει να σηκωθείς, θέλω κι άλλο, λίγο ακόμα αφήστε με....
Σκεφτόμουν απο χτες μερικά πράγματα που μ αρέσουν και σας τα παραθέτω:
1. Μ' αρέσει το φως απ την ανατολή του ηλίου, το πρώτο φως, που δεν είναι ακριβώς φως, είναι κάτι ανάμεσα σε σκοτάδι και φως. Το βλεπα αυτό το φως και ήθελα να κάνω μια έτσι και να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο, τα πρωινά που γύριζα απ τις εξόδους της νύχτας, μια ανατολή απ το παράθυρο ενός αεροπλάνου....
2. Οι νύχτες μου, συγκεκριμένα οι καλοκαιρινές νύχτες με το φεγγάρι να γίνεται τεράστιο στον ορίζοντα έτοιμο να το πιάσεις και να ταξιδεύω σε έρημους δρόμους που με πηγαίνουν στη θάλασσα, με ηρεμεί η ησυχία της νύχτας, στη γαλήνη του δωματίου μου με το ραδιόφωνο αγκαλιά, σε μια παραλία έρημη πάνω σε μια μικρή προβλήτα, βλέποντας τα αναμένα φωτα της πόλης απέναντι, σε ένα beach bar πίνοντας σφηνάκια και γελώντας καθισμένοι σε μια κούνια, στο ξύπνημα στη μέση της νύχτας για να κάνεις έρωτα, σε έναν ατελείωτο χορό μέχρι το πρωί..
3. Η θάλασσα, παντού και πάντα έτοιμη να σε αγκαλιάσει, δε θα μπορούσα να ζω σε πόλη δίχως θάλασσα να με ταξιδεύει.
4. Τα ταξίδια με αυτοκίνητο σε άγνωστους προορισμούς, κάθε μέρα και άλλη πόλη, αλλά και με αεροπλάνο για πιο μακρυά.
5. Το διάβασμα σχεδόν κάθε βράδυ.
6.Το σινεμά, ειδικά το ανεξάρτητο.
7.Η μουσική κάθε μουσική, απ το ψυθίρισμα της φωνής της στ' αυτί μου, μέχρι την εκτέλεση μιας συμφωνίας απο κλασική ορχήστρα, απο μια ροκ συναυλία, μέχρι τζάζ, απο ποπ, μέχρι dance, θα θελα να είμαι μουσικός...
8. Ενα ωραίο φαγητό, ένα παγωτό στο πεζούλι του πεζόδρομου, ένα παγωμένο κοκτέιλ στο μπάρ, ένα δροσερό αεράκι που φυσάει στο πρόσωπό, ένα υγρό σώμα που τυλίγεται νωχελικά σε μια πετσέτα, ένα τσιγάρο μετά....
9. Να απολαμβάνω τα απλά, να εκτιμώ το αληθινό, το όμορφο, το μικρό, αλλά και το μεγάλο, να υποκλίνομαι στη σοφία, στην εμπειρία, στη γνώση, στην καλοσύνη, στην ηθική, στην μεγαλοθυμία, να μπορώ να συγχωρώ, να μπορώ να θυμάμαι, να μπορώ να δίνω.
10. Να είμαι ευγνώμων.
Σκεφτόμουν απο χτες μερικά πράγματα που μ αρέσουν και σας τα παραθέτω:
1. Μ' αρέσει το φως απ την ανατολή του ηλίου, το πρώτο φως, που δεν είναι ακριβώς φως, είναι κάτι ανάμεσα σε σκοτάδι και φως. Το βλεπα αυτό το φως και ήθελα να κάνω μια έτσι και να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο, τα πρωινά που γύριζα απ τις εξόδους της νύχτας, μια ανατολή απ το παράθυρο ενός αεροπλάνου....
2. Οι νύχτες μου, συγκεκριμένα οι καλοκαιρινές νύχτες με το φεγγάρι να γίνεται τεράστιο στον ορίζοντα έτοιμο να το πιάσεις και να ταξιδεύω σε έρημους δρόμους που με πηγαίνουν στη θάλασσα, με ηρεμεί η ησυχία της νύχτας, στη γαλήνη του δωματίου μου με το ραδιόφωνο αγκαλιά, σε μια παραλία έρημη πάνω σε μια μικρή προβλήτα, βλέποντας τα αναμένα φωτα της πόλης απέναντι, σε ένα beach bar πίνοντας σφηνάκια και γελώντας καθισμένοι σε μια κούνια, στο ξύπνημα στη μέση της νύχτας για να κάνεις έρωτα, σε έναν ατελείωτο χορό μέχρι το πρωί..
3. Η θάλασσα, παντού και πάντα έτοιμη να σε αγκαλιάσει, δε θα μπορούσα να ζω σε πόλη δίχως θάλασσα να με ταξιδεύει.
4. Τα ταξίδια με αυτοκίνητο σε άγνωστους προορισμούς, κάθε μέρα και άλλη πόλη, αλλά και με αεροπλάνο για πιο μακρυά.
5. Το διάβασμα σχεδόν κάθε βράδυ.
6.Το σινεμά, ειδικά το ανεξάρτητο.
7.Η μουσική κάθε μουσική, απ το ψυθίρισμα της φωνής της στ' αυτί μου, μέχρι την εκτέλεση μιας συμφωνίας απο κλασική ορχήστρα, απο μια ροκ συναυλία, μέχρι τζάζ, απο ποπ, μέχρι dance, θα θελα να είμαι μουσικός...
8. Ενα ωραίο φαγητό, ένα παγωτό στο πεζούλι του πεζόδρομου, ένα παγωμένο κοκτέιλ στο μπάρ, ένα δροσερό αεράκι που φυσάει στο πρόσωπό, ένα υγρό σώμα που τυλίγεται νωχελικά σε μια πετσέτα, ένα τσιγάρο μετά....
9. Να απολαμβάνω τα απλά, να εκτιμώ το αληθινό, το όμορφο, το μικρό, αλλά και το μεγάλο, να υποκλίνομαι στη σοφία, στην εμπειρία, στη γνώση, στην καλοσύνη, στην ηθική, στην μεγαλοθυμία, να μπορώ να συγχωρώ, να μπορώ να θυμάμαι, να μπορώ να δίνω.
10. Να είμαι ευγνώμων.
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Να ακούω αυτά που βλέπω
Νύχτα στην πόλη, εγώ στο μπαλκόνι μου, μετά απο άραγμα στο αναψυκτήριο της παραλίας, εξω οι ιαχές απ το γήπεδο και τα πυροτεχνήματα, είναι αργά, είναι νωρίς, δεν ξέρω, πίνω καφέ, δεν ξέρω γιατί τέτοια ώρα, αλλά μύριζα τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ απο μακρυά, οι φωνές γίνονται πιο έντονες, δε μου πάει αυτή η γειτονιά, με τις φωνές που ακούγονται απ τα γύρω σπίτια, πολύ γειτονιά, μακρυά εντελώς απο μένα.
Οχι δε σκέφτομαι να μετακομίσω, αν μετακομίσω θα είναι για να πάω σε άλλη πόλη, όχι σ αυτή....και μετά θα με φάει η νοσταλγία.
Κάποτε λέγαμε να φύγουμε μαζί...
Γιατί είναι τόσο εύκολα τα λόγια?
Άρχισε να αστράφτει, να ρίξει μια βροχή να συνέρθουμε, που κάνει ζέστη απο τώρα, το απόγευμα ήταν αποπνικτικό, έρχεται μπόρα, οι φωνές δυναμώνουν, αυτοί δεν καταλαβαίνουν απο μπόρες, είναι ποτισμένοι αδρεναλίνη.
Να θυμηθώ να ανεβάσω τις τέντες, να θυμηθώ να ψωνίσω, το ψυγείο παραμένει άδειο.
Να θυμάμαι να ακούω αυτά που βλέπω, να θυμηθώ να πετάξω τις σκέψεις μου απ το μπαλκόνι, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια, δεν πρόκειται να βγούν απο μόνα τους,
Να θυμηθώ να ξεχάσω....
Οχι δε σκέφτομαι να μετακομίσω, αν μετακομίσω θα είναι για να πάω σε άλλη πόλη, όχι σ αυτή....και μετά θα με φάει η νοσταλγία.
Κάποτε λέγαμε να φύγουμε μαζί...
Γιατί είναι τόσο εύκολα τα λόγια?
Άρχισε να αστράφτει, να ρίξει μια βροχή να συνέρθουμε, που κάνει ζέστη απο τώρα, το απόγευμα ήταν αποπνικτικό, έρχεται μπόρα, οι φωνές δυναμώνουν, αυτοί δεν καταλαβαίνουν απο μπόρες, είναι ποτισμένοι αδρεναλίνη.
Να θυμηθώ να ανεβάσω τις τέντες, να θυμηθώ να ψωνίσω, το ψυγείο παραμένει άδειο.
Να θυμάμαι να ακούω αυτά που βλέπω, να θυμηθώ να πετάξω τις σκέψεις μου απ το μπαλκόνι, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια, δεν πρόκειται να βγούν απο μόνα τους,
Να θυμηθώ να ξεχάσω....
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Οι ειδήσεις σε τίτλους
Aνασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε:
1. Φωνές, κλάματα, νεύρα, κλάματα, υστερία, θυμός, κλάματα, σπάσιμο ενός τηλεφώνου, κλάματα, αγκαλιές.
2. Πολλές αγκαλιές, πολλά φιλιά, πολλά χάδια, ένα μπάνιο.
3. Κουβέντες, γκρίνια, μιζέρια, ψυχοπλάκωμα, κατάθλιψη, ξανά κουβέντες, ξανά μιζέρια.
4. Ασχολία με το γνωστό θέμα, τι ποιο θέμα? όλα τα άλλα delete, υποτυπώδης ασχολία με τη δουλειά, με ύφος, άιντε να τελιώνουμε να φεύγουμε.....και ήταν δύσκολη βδομάδα.
5. Δημιουργία λάθος εντυπώσεων, ακόμα αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπισε αυτό τον ήρεμο άνθρωπο που δε νευριάζει ποτέ και που πάντα έχει μια έτοιμη λύση για όλα.
6. Ξεσπάσματα νεύρων σε άσχετα άτομα.
7. Πολλές βόλτες στο κέντρο, μια ταινία, πολύ μουσική, ένας χορός, (ομολογουμένως ήταν πολύ ωραίος χορός).
Χτες βράδυ κάποια στιγμή γέλασα, με ρώτησες τι σκέφτηκα και δε σου είπα
είχα σκεφτεί ότι όλο αυτό είναι αγάπη, ήταν κάτι παραπάνω τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ευτυχία.
1. Φωνές, κλάματα, νεύρα, κλάματα, υστερία, θυμός, κλάματα, σπάσιμο ενός τηλεφώνου, κλάματα, αγκαλιές.
2. Πολλές αγκαλιές, πολλά φιλιά, πολλά χάδια, ένα μπάνιο.
3. Κουβέντες, γκρίνια, μιζέρια, ψυχοπλάκωμα, κατάθλιψη, ξανά κουβέντες, ξανά μιζέρια.
4. Ασχολία με το γνωστό θέμα, τι ποιο θέμα? όλα τα άλλα delete, υποτυπώδης ασχολία με τη δουλειά, με ύφος, άιντε να τελιώνουμε να φεύγουμε.....και ήταν δύσκολη βδομάδα.
5. Δημιουργία λάθος εντυπώσεων, ακόμα αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπισε αυτό τον ήρεμο άνθρωπο που δε νευριάζει ποτέ και που πάντα έχει μια έτοιμη λύση για όλα.
6. Ξεσπάσματα νεύρων σε άσχετα άτομα.
7. Πολλές βόλτες στο κέντρο, μια ταινία, πολύ μουσική, ένας χορός, (ομολογουμένως ήταν πολύ ωραίος χορός).
Χτες βράδυ κάποια στιγμή γέλασα, με ρώτησες τι σκέφτηκα και δε σου είπα
είχα σκεφτεί ότι όλο αυτό είναι αγάπη, ήταν κάτι παραπάνω τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ευτυχία.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
alarm clock
Mε απορία άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπάει, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κλεισα, και μέχρι να ξυπνήσω το άφησα να γίνει αυτό τέσσερις φορές, η ώρα είχε πάει εννιά και μετά απο αρκετές άγρυπνες νύχτες ήταν η πρώτη που κοιμήθικα σερί απ τις 3 που με πήρε ο ύπνος πάνω απ τα γραφόμενα της ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ, όχι δεν ήταν καθόλου βαρετά, τουναντίον!
Μ' έχει πάρει ο ύπνος άπειρες φορές με την τηλεόραση ανοιχτή, με το βιβλίο να πέφτει στα μούτρα μου και να ξυπνώ τρομαγμένη έτοιμη να τσιρίξω....κλέφτηηηηηςςς! και να προλάβω συνάμα να δω την πρεμιέρα του σήριαλ <η ζωη μπροστά στα μάτια σου> για τα επόμενα 3 λεπτά μέχρι να με σκοτώσει (!) όλα αυτά με ταχύτητα φωτός φυσικά και την τρίχα κάγκελο... αλλά μπροστά στον υπολογιστή και γερμένη έχοντας τα πλήκτρα μαξιλάρι πρώτη φορά!
Αρχίζει άλλη μια μέρα, καθυστερώ να πάω στη δουλειά έχει κλειστεί κάποια στο ασανσέρ και χτυπάει ένα περίεργο κουδούνι-σειρήνα το οποίο προσπαθώ επί 2 λεπτά να καταλαβω τι ακριβώς είναι αυτό, με την τσίμπλα στο μάτι, αποκλείοντας μετά απο ώριμη σκέψη ότι δεν είναι οι σειρήνες απ το καταφύγιο που μας καλούν γιατί έγινε αεροπορική επιδρομή του εχθρού(!).
Στο μεταξύ το θύμα κλαίει γιατί έχει ΚΑΙ κλειστοφοβία!
Παίρνω γρήγορες αποφάσεις και καλώ την πυροσβετική, παράλληλα, προσπαθώ να την ηρεμήσω λέγοντας της ότι η Πυροσβεστική δεν αργεί, θα είναι εδώ σε 5 λεπτά το πολύ και ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα εκεί μέσα, τη σκέψη να πέσει λόγου χάρη στο υπόγειο του ασανσέρ με δύναμη, και άλλες παρόμοιες σκηνές απο ταινίες τις διώχνω αυτόματα απ το μυαλό μου.
Εντάξι μην τα θέλουμε όλα δικά μας, 15 ήταν τα λεπτά και δεν ξέρω πραγματικά αν είναι πολλά ή λίγα για κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν τόσο μικρό χώρο, γιατί ευτυχώς δεν πάσχω απο κλειστοφοβία...ακόμη.
Πάντως οι πυροσβέστες μια χαρά παιδιά ήταν, άνοιξαν στο πιτς φυτίλι την πόρτα και αφού την πήραν στα χέρια τους την έβγαλαν έξω γιατί αυτό είχε σταματήσει μεταξύ των δυο ορόφων, η κυρία φορούσε τις πυζάμες της, γιατί είχε κατέβει να πάρει κάτι απ τ' αυτοκίνητο, και βγήκε ανακουφισμένη η κακομοίρα στα χέρια των δύο πυροσβεστών.
Μετά απ αυτό αποφάσισα:
1. Ότι δεν θα ξανακατεβάσω σκουπίδια με πυζάμες
2. Δεν θα ξαναπάω για τσιγάρα φορώντας την πιο παλιά μου φόρμα
3. θα πετάξω επίσης ότι έχω σε φθαρμένη κάλτσα, βρακί, φανελάκι, (τα φθαρμένα τζήν επιτρέπονται)
4. Δεν θα ξαναφήσω αξύριστο πόδι, μουστάκι (που δεν έχω) άβγαλτο φρύδι και πάει λέγοντας.
ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί! και επίσης, τι είναι ο άνθρωπος ? αυτά τα δύο πάνε μαζί....
Μετά την πρωινή περιπέτεια και την ψυχολογική υποστήριξη-ότι μπορούσα έκανα- αποφάσισα να περάσω απ το φαρμακείο της γειτονιάς να πάρω μια αντηλιακή που δεν ήταν και τόσο ανάγκη στις 9 το πρωί γιατί έχω αντηλιακή όσο για τόσο, αλλά αμά σφηνωθεί κάτι πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ!
Με τα πολλά, μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω επιτέλους για τη δουλειά, ρίχνω την καθιερωμένη γρήγορη ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου-που πρέπει να το καθαρίσω κάποια στιγμή-και τι να δω!
Ενα ψίχουλο ΝΑ! με το συμπάθειο στην άκρη του στόματος μου!!!
Ημουν όλη αυτή την ώρα με το ψίχουλο και μιλούσα στη φαρμακοποιό (που είναι και ωραία), στον μάστορα του ασανσέρ (που δεν είναι και μύριζε μασχαλίλα) στους πυροσβέστες (που μπορεί να μην ήταν σαν τον Γιοακίν Φοίνιξ ή στην άλλη με τον Ηθαν Χωκ, στις ταινίες που είναι πυροσβέστες αλλά τους φέρναν κάπως),
Μετά ΚΑΙ απ' αυτή την προσωπική ήττα κατέρρευσε όλος ο κόσμος μου!
ΕΥΧΗ 1. (πραγματοποιημένη) ακυρώθηκε η συναυλία των DEPECHE MODE που ήθελα να πάω και δεν πήγα. Συμπέρασμα: Yπάρχει Θεός!
ΕΥΧΗ 2. ( απραγματοποίητη)
Να ανακαλύψω αυτόν τον πούστη και να τον πιάσω στα χέρια μου που κόβει τα νύχια του στο μπαλκόνι και τα πετάει κάτω στο πεζοδρόμιο μπροστά στα σκαλιά μου, θα μαρτυρίσει, θα του τα βγάλω με τανάλια! ΕΛΕΟΣ!
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει!
Μ' έχει πάρει ο ύπνος άπειρες φορές με την τηλεόραση ανοιχτή, με το βιβλίο να πέφτει στα μούτρα μου και να ξυπνώ τρομαγμένη έτοιμη να τσιρίξω....κλέφτηηηηηςςς! και να προλάβω συνάμα να δω την πρεμιέρα του σήριαλ <η ζωη μπροστά στα μάτια σου> για τα επόμενα 3 λεπτά μέχρι να με σκοτώσει (!) όλα αυτά με ταχύτητα φωτός φυσικά και την τρίχα κάγκελο... αλλά μπροστά στον υπολογιστή και γερμένη έχοντας τα πλήκτρα μαξιλάρι πρώτη φορά!
Αρχίζει άλλη μια μέρα, καθυστερώ να πάω στη δουλειά έχει κλειστεί κάποια στο ασανσέρ και χτυπάει ένα περίεργο κουδούνι-σειρήνα το οποίο προσπαθώ επί 2 λεπτά να καταλαβω τι ακριβώς είναι αυτό, με την τσίμπλα στο μάτι, αποκλείοντας μετά απο ώριμη σκέψη ότι δεν είναι οι σειρήνες απ το καταφύγιο που μας καλούν γιατί έγινε αεροπορική επιδρομή του εχθρού(!).
Στο μεταξύ το θύμα κλαίει γιατί έχει ΚΑΙ κλειστοφοβία!
Παίρνω γρήγορες αποφάσεις και καλώ την πυροσβετική, παράλληλα, προσπαθώ να την ηρεμήσω λέγοντας της ότι η Πυροσβεστική δεν αργεί, θα είναι εδώ σε 5 λεπτά το πολύ και ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα εκεί μέσα, τη σκέψη να πέσει λόγου χάρη στο υπόγειο του ασανσέρ με δύναμη, και άλλες παρόμοιες σκηνές απο ταινίες τις διώχνω αυτόματα απ το μυαλό μου.
Εντάξι μην τα θέλουμε όλα δικά μας, 15 ήταν τα λεπτά και δεν ξέρω πραγματικά αν είναι πολλά ή λίγα για κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν τόσο μικρό χώρο, γιατί ευτυχώς δεν πάσχω απο κλειστοφοβία...ακόμη.
Πάντως οι πυροσβέστες μια χαρά παιδιά ήταν, άνοιξαν στο πιτς φυτίλι την πόρτα και αφού την πήραν στα χέρια τους την έβγαλαν έξω γιατί αυτό είχε σταματήσει μεταξύ των δυο ορόφων, η κυρία φορούσε τις πυζάμες της, γιατί είχε κατέβει να πάρει κάτι απ τ' αυτοκίνητο, και βγήκε ανακουφισμένη η κακομοίρα στα χέρια των δύο πυροσβεστών.
Μετά απ αυτό αποφάσισα:
1. Ότι δεν θα ξανακατεβάσω σκουπίδια με πυζάμες
2. Δεν θα ξαναπάω για τσιγάρα φορώντας την πιο παλιά μου φόρμα
3. θα πετάξω επίσης ότι έχω σε φθαρμένη κάλτσα, βρακί, φανελάκι, (τα φθαρμένα τζήν επιτρέπονται)
4. Δεν θα ξαναφήσω αξύριστο πόδι, μουστάκι (που δεν έχω) άβγαλτο φρύδι και πάει λέγοντας.
ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί! και επίσης, τι είναι ο άνθρωπος ? αυτά τα δύο πάνε μαζί....
Μετά την πρωινή περιπέτεια και την ψυχολογική υποστήριξη-ότι μπορούσα έκανα- αποφάσισα να περάσω απ το φαρμακείο της γειτονιάς να πάρω μια αντηλιακή που δεν ήταν και τόσο ανάγκη στις 9 το πρωί γιατί έχω αντηλιακή όσο για τόσο, αλλά αμά σφηνωθεί κάτι πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ!
Με τα πολλά, μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω επιτέλους για τη δουλειά, ρίχνω την καθιερωμένη γρήγορη ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου-που πρέπει να το καθαρίσω κάποια στιγμή-και τι να δω!
Ενα ψίχουλο ΝΑ! με το συμπάθειο στην άκρη του στόματος μου!!!
Ημουν όλη αυτή την ώρα με το ψίχουλο και μιλούσα στη φαρμακοποιό (που είναι και ωραία), στον μάστορα του ασανσέρ (που δεν είναι και μύριζε μασχαλίλα) στους πυροσβέστες (που μπορεί να μην ήταν σαν τον Γιοακίν Φοίνιξ ή στην άλλη με τον Ηθαν Χωκ, στις ταινίες που είναι πυροσβέστες αλλά τους φέρναν κάπως),
Μετά ΚΑΙ απ' αυτή την προσωπική ήττα κατέρρευσε όλος ο κόσμος μου!
ΕΥΧΗ 1. (πραγματοποιημένη) ακυρώθηκε η συναυλία των DEPECHE MODE που ήθελα να πάω και δεν πήγα. Συμπέρασμα: Yπάρχει Θεός!
ΕΥΧΗ 2. ( απραγματοποίητη)
Να ανακαλύψω αυτόν τον πούστη και να τον πιάσω στα χέρια μου που κόβει τα νύχια του στο μπαλκόνι και τα πετάει κάτω στο πεζοδρόμιο μπροστά στα σκαλιά μου, θα μαρτυρίσει, θα του τα βγάλω με τανάλια! ΕΛΕΟΣ!
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει!
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Aναβάθμιση τώρα!
Τις πιο πολλές φορές δυιλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, που παρεπιμπτόντως είναι βαριά και δεν καταπίνεται με τίποτα, δεν περνάνε απ το μυαλό σου τα πιο απλά πράγματα, έχεις σκεφτεί τα μύρια όσα, έχεις πιάσει ολες τις περιπτώσεις και δεν έχεις σκεφτεί το προφανές...
Εδώ σταματάνε όλες οι κακές σκέψεις, έχει αρχίσει το στάδιο της απεξάρτησης, βέβαια αυτό είχε ξεκινήσει απ την πρώτη στιγμή, οι μηχανισμοί της άμυνας ξυπνάνε κακήν κακώς με πρησμένο μάτι και διάθεση πυγμάχου...
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω τα σημάδια της αυπνίας, παίρνω πόζες, προσπαθώ να βρω ατέλειες, στην εποχή της τελειότητας, δεν μπορείς να είσαι τίποτα λιγότερο, όλοι έχουν αρχίσει τα σολάριουμ πριν πάνε στην παραλία, στο γυμναστήριο επικρατεί αναβρασμός, τους βλέπεις ακόμα και τους μεγαλύτερους να φοράνε τα σορτς τους και να ιδρωκοπάνε στους διαδρόμους, 45άρηδες φεύγα με κοιλιά και σώμα πεσμένο, κυριούλες με πολλά περιττά κιλά, βλέπεις ότι δεν έχουν ιδέα απο γυμναστική το κάνουν για να ενταχτούν στον κόσμο της τελειότητας, μερικοί ξεφεύγουν μετά απο κανα μήνα που προσαρμόζονται και αποκτούν την ευεξία που σου δίνει η γυμναστική, νομίζουν ότι έγιναν μοντέλα, το βλέπεις στη φάτσα τους, τύφλα να χουν τα μοντέλα...
Δεν ξέρω κανέναν και γιαυτό δε μιλάω σε κανέναν, δε μου μιλάει κανένας, όσοι γνωρίζονται λένε ένα γειά, άλλοι, οι περισσότεροι, φοράνε ακουστικά ή μιλάνε στο κινητό, δε θέλουν να μιλήσουν σε κανέναν το νοιώθεις, είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, έτσι μήπως δε γίνεται και στα club? στα μπάρ, στα καφέ, όλοι περιτρυγυρισμένοι απο όλους, με ένα αόρατο σχοινί γύρω τους να τους απομονώνει απ τους άλλους, ευτυχώς υπάρχουν και τα μπουζούκια που εκεί ακόμα γίνονται γνωριμίες, λίγο το τραγούδι, λίγο ένα λουλούδι, λίγο η ξανθιά που ανεβαίνει στο τραπέζι για να χορέψει αυτό το υποτυπωδες τσιφτετέλι με τον ίδιο ρυθμό που χορεύει και τα ξένα, δε θέλει πολύ, λύνονται τα σχοινιά....
Zυγίστηκα και είδα ότι έχασα κάπου γύρω στα 2 κιλά, θέλω να χάσω γύρω στα 4, στο γυμναστήριο κάνω το πρόγραμμά μου και για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό νοιώθω ότι είμαι σε εξαιρετική φόρμα, πετάω, ίσως να ναι απ την υπερένταση και την αυπνία, αισθάνομαι ότι μπορώ να μείνω στο διάδρομο για άλλες πέντε ώρες, δεν το παρακάνω και φεύγω μετά απο μια και κάτι, γιατί ξέρω ότι ξυπνώντας το πρωί θα σέρνομαι, ξέρω επίσης οτι δεν πρόκειται απ την μια μέρα στην άλλη να γίνω μια άλλη αχινός σε πιο βελτιωμένη έκδοση, τώρα που είπα για βελτιωμένη έκδοση, να θυμηθώ αν ανακαλυφθεί αυτό το θαύμα της επιστήμης, να τους πω να αναβαθμίσουν και τον εγκέφαλο εκτός απ την εξωτερική αναβάθμιση, χρειάζομαι μεγαλύτερη μνήμη, ταχύτερη επεξεργασία και άλλο λογισμικό....
Για σκέψου θα πηγαίνεις στο γιατρό και θα γυρνάς καινούργια, ούτε πλαστικές με πόνους, ούτε γυμναστικές, έβαλες κιλά, πας κατευθείαν για update, έβγαλες ρυτίδες το ίδιο, είσαι ερωτευμένη και αυτή δεν είναι? delete απ τη μνήμη ......αχ
Με απορία άκουσα τον Θ να μου λέει ότι έκανε το πρώτο του μπάνιο, το δεύτερο καλύτερο που μου είπε ήταν ότι η θάλασσα ήταν ζεστή...στη μυτηλήνη !!
αλλάζουν οι άνθρωποι τι να πω....
Aνοίγω το ψυγείο, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να πάω να ψωνίσω, ας είναι άδειο, χέστηκα....
Το Σάββατο με κάλεσαν σε ένα σπίτι για Eurovision night, δεν ξέρω αν θα πάω, ίσως πάω....
Aκούω τραγούδια, απ το ράδιο το πρωί στη δουλειά, στο δρόμο για το σπίτι απ τ' αυτοκίνητο, στο γυμναστήριο, δε γίνεται να μην ακούω μουσική, κι ας με κορόιδευες που δε θυμάμαι καλλιτέχνες και τίτλους...
Εεεεεεεεε.....! τι θα γινει με κεινη την αναβάθμιση θα αργησει πολύ?
Εδώ σταματάνε όλες οι κακές σκέψεις, έχει αρχίσει το στάδιο της απεξάρτησης, βέβαια αυτό είχε ξεκινήσει απ την πρώτη στιγμή, οι μηχανισμοί της άμυνας ξυπνάνε κακήν κακώς με πρησμένο μάτι και διάθεση πυγμάχου...
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω τα σημάδια της αυπνίας, παίρνω πόζες, προσπαθώ να βρω ατέλειες, στην εποχή της τελειότητας, δεν μπορείς να είσαι τίποτα λιγότερο, όλοι έχουν αρχίσει τα σολάριουμ πριν πάνε στην παραλία, στο γυμναστήριο επικρατεί αναβρασμός, τους βλέπεις ακόμα και τους μεγαλύτερους να φοράνε τα σορτς τους και να ιδρωκοπάνε στους διαδρόμους, 45άρηδες φεύγα με κοιλιά και σώμα πεσμένο, κυριούλες με πολλά περιττά κιλά, βλέπεις ότι δεν έχουν ιδέα απο γυμναστική το κάνουν για να ενταχτούν στον κόσμο της τελειότητας, μερικοί ξεφεύγουν μετά απο κανα μήνα που προσαρμόζονται και αποκτούν την ευεξία που σου δίνει η γυμναστική, νομίζουν ότι έγιναν μοντέλα, το βλέπεις στη φάτσα τους, τύφλα να χουν τα μοντέλα...
Δεν ξέρω κανέναν και γιαυτό δε μιλάω σε κανέναν, δε μου μιλάει κανένας, όσοι γνωρίζονται λένε ένα γειά, άλλοι, οι περισσότεροι, φοράνε ακουστικά ή μιλάνε στο κινητό, δε θέλουν να μιλήσουν σε κανέναν το νοιώθεις, είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, έτσι μήπως δε γίνεται και στα club? στα μπάρ, στα καφέ, όλοι περιτρυγυρισμένοι απο όλους, με ένα αόρατο σχοινί γύρω τους να τους απομονώνει απ τους άλλους, ευτυχώς υπάρχουν και τα μπουζούκια που εκεί ακόμα γίνονται γνωριμίες, λίγο το τραγούδι, λίγο ένα λουλούδι, λίγο η ξανθιά που ανεβαίνει στο τραπέζι για να χορέψει αυτό το υποτυπωδες τσιφτετέλι με τον ίδιο ρυθμό που χορεύει και τα ξένα, δε θέλει πολύ, λύνονται τα σχοινιά....
Zυγίστηκα και είδα ότι έχασα κάπου γύρω στα 2 κιλά, θέλω να χάσω γύρω στα 4, στο γυμναστήριο κάνω το πρόγραμμά μου και για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό νοιώθω ότι είμαι σε εξαιρετική φόρμα, πετάω, ίσως να ναι απ την υπερένταση και την αυπνία, αισθάνομαι ότι μπορώ να μείνω στο διάδρομο για άλλες πέντε ώρες, δεν το παρακάνω και φεύγω μετά απο μια και κάτι, γιατί ξέρω ότι ξυπνώντας το πρωί θα σέρνομαι, ξέρω επίσης οτι δεν πρόκειται απ την μια μέρα στην άλλη να γίνω μια άλλη αχινός σε πιο βελτιωμένη έκδοση, τώρα που είπα για βελτιωμένη έκδοση, να θυμηθώ αν ανακαλυφθεί αυτό το θαύμα της επιστήμης, να τους πω να αναβαθμίσουν και τον εγκέφαλο εκτός απ την εξωτερική αναβάθμιση, χρειάζομαι μεγαλύτερη μνήμη, ταχύτερη επεξεργασία και άλλο λογισμικό....
Για σκέψου θα πηγαίνεις στο γιατρό και θα γυρνάς καινούργια, ούτε πλαστικές με πόνους, ούτε γυμναστικές, έβαλες κιλά, πας κατευθείαν για update, έβγαλες ρυτίδες το ίδιο, είσαι ερωτευμένη και αυτή δεν είναι? delete απ τη μνήμη ......αχ
Με απορία άκουσα τον Θ να μου λέει ότι έκανε το πρώτο του μπάνιο, το δεύτερο καλύτερο που μου είπε ήταν ότι η θάλασσα ήταν ζεστή...στη μυτηλήνη !!
αλλάζουν οι άνθρωποι τι να πω....
Aνοίγω το ψυγείο, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να πάω να ψωνίσω, ας είναι άδειο, χέστηκα....
Το Σάββατο με κάλεσαν σε ένα σπίτι για Eurovision night, δεν ξέρω αν θα πάω, ίσως πάω....
Aκούω τραγούδια, απ το ράδιο το πρωί στη δουλειά, στο δρόμο για το σπίτι απ τ' αυτοκίνητο, στο γυμναστήριο, δε γίνεται να μην ακούω μουσική, κι ας με κορόιδευες που δε θυμάμαι καλλιτέχνες και τίτλους...
Εεεεεεεεε.....! τι θα γινει με κεινη την αναβάθμιση θα αργησει πολύ?
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
Εμμονές, παραξενιές, και ιδιοτροπίες
Παραξενιές ,ή εμμονές, η αλήθεια είναι ότι την ιδέα την πήρα απο ένα άλλο blog και μου άρεσε,
Για να συστηθώ θα μιλήσω για τα ελαττώματα μου πρώτα και τις παραξενιές μου, βέβαια σαν γνήσια σκορπίνα είμαι σίγουρη ότι δεν εχω ελαττώματα, έχω πάντα δίκαιο, είμαι ο πιο διαλακτικός και ο πιο βολικός άνθρωπος του κόσμου και προπαντός καθόλου γκρινιάρα, οι φίλοι μου έχουν μια άλλη άποψη, αλλά αυτοί όπως και να είμαι θα συνεχίσουν να είναι φίλοι μου, ελπίζω!... μέχρι τουλάχιστον να τους ξεχειλώσω εντελώς τα νεύρα
1. Εχω μια μανία με την καθαριότητα, χωρίς να ξεπερνάει τα όρια, αλλά κοντά είναι, ένα βήμα πριν, απόρροια αυτής της μανίας είναι να μην μπορώ να κοιμηθώ σε δωμάτιο που τα σεντόνια δεν είναι τριζάτα, η μαξιλαροθήκη δροσερή, δε μυρίζουν καθαριότητα, τα έπιπλα δεν έχουν τρια δάχτυλα σκόνη, αυτό έχει αντίκτυπο και στις άλλες δραστηριότητές μου πχ. το σεξ, ή το φαγητό, ή ο ύπνος, δεν μπορώ να λειτουργήσω σε τέτοιες συνθήκες, επίσης δεν μπορώ να κάτσω σε ξένη τουαλέτα πλην της δικιάς μου αντε και 1-2 ακόμα που ξέρω ότι έχουν περαστεί ένα χεράκι με χλωρίνη πριν. και μια σειρά απο τέτοιες λεπτομέρειες που οι περισσότεροι δεν τις κατανοούν, ούτε τις παρατηρούν, ειδικά οι άνδρες φίλοι, αλλά σε μένα λειτουργούν ανασταλτικά.
2. Οταν πάω σε ένα μέρος για φαγητό, ή ποτό θεωρώ αυτονόητο ότι αν δεν με ικανοποιήσει, δε θα ξαναπάω, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δίνω μια δεύτερη ευκαιρία αν μου αρέσει το περιβάλον, η εξυπηρέτηση, τα χαμογελαστά πρόσωπα.
3. Όταν αποφασίσουμε να πάμε κάπου, ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ και πάμε, μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να με κάνει να πάω σε κάποιο άλλο μέρος εκτός απο αυτό που έχω στο μυαλό μου, κι αυτός είναι ο Δ. οι άλλοι ακολουθούν για να μην ακούνε τη συνεχή μίρλα...ότι ναι μεν αλλά αν πηγαίναμε σ αυτό που σας έλεγα θα ήταν καλύτερα μπλα, μπλα, μπλα....
4. Θέλω όταν ξυπνάω να πετάγομαι κατευθείαν απ το κρεβάτι, αλλιώς θεωρώ ότι χάνω άσκοπα την ώρα μου. Εντάξυ όταν έχω παρέα που ξυπνάει και δε γκρινιάζει που την ξύπνησα, κάθομαι περισσότερο...
5. Με ενοχλεί η τσιγαρίλα, ειδικά των άλλων, η δικιά μου καθόλου, βέβαια φροντίζω να καπνίζω έξω εδώ και 3 χρόνια, οπότε δεν μυρίζω, η τσίκνα απ τα μαγαζιά που περνάει στα ρούχα, τα μαλλιά, το δέρμα, η μυρωδιά φαγητού μέσα στο σπίτι, του γλυκού δε με πειράζει συνήθως. Για σκέψου είσαι το πρωί στο λεωφορείο και κάθεται δίπλα σου κάποια που μυρίζει τσίκνα της προηγούμενης μέρας, δεν θα σ ενοχλήσει? Εννοείται ότι στην περίπτωση που μυρίσουν ρούχα κρεμιούνται έξω με τις ώρες ή πλένονται ευθύς αμέσως. Εδώ μπαίνει το μεγάλο θέμα της τσίκνας στα εστιατόρια και τις ταβέρνες και άντε στις ταβέρνες να το καταπιώ, στα εστιατόρια όμως που πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά, τι νόημα έχει να γυρίσεις μετά σπίτι σου και να μπείς στην απολύμανση? Εχω βάλει Χ σε πολλά εστιατόρια κάπως έτσι ακόμα κι αν μου άρεσε αρκετά το φαγητό τους, έλεος!
Γιαυτό η καλύτερη μου είναι το καλοκαίρι, που δεν έχω τέτοια προβλήματα.
6. Με ενοχλεί το air contition, οι εξαερισμοί, τα ρεύματα, οι ανεμιστήρες, ειδικά αυτοί που πετάνε και σταγονίδια νερού είναι το χειρότερό μου. Το air contition, το ανέχομαι μόνο μέσα στο αυτοκίνητο στους 22 βαθμούς και στο σπίτι σε άλλο δωμάτιο απ αυτό που είμαι αν ειναι δυνατόν. (ξέρω τουλάχιστον 2 ανθρώπους που δεν το αντέχουν καθόλου, οπότε είμαι ήπια περίπτωση).
7. Δεν μ αρέσουν οι πολλές χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, με άγνωστους ή και με γνωστούς, η πολύ οικειότητα, η καταπάτηση του προσωπικού μου χώρου κοντύτερα απ το ένα μέτρο απόσταση, δύσκολα αγγίζω κάποιον, τις ενενηνταεννιά φορές στις εκατό, το κάνω γιατί έχω άλλους σκοπούς, εντάξυ καμμιά φορά το κάνω και για να δέιξω ότι συμπάσχω στο πρόβλημά του, (το χω δει στις ταινίες) αν και σπάνια.
8. Οταν θέλω να γίνει κάτι τώρα, εννοώ ΤΩΡΑ, αλλιώς μου απασχολεί το μυαλό και δε θέλω τέτοιες έννοιες, μάλον γιατί την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές που άφησα τα πράγματα να σέρνονται και βγήκαν σε βάρος μου τελικά, κυρίως στα οικονομικά θέματα, οπότε οι λογαριασμοί πρέπει να πληρώνονται στην ώρα τους, και μια σειρά πραγμάτων που ίσως δεν είναι τόσο σημαντικά, αλλά αν τα αφήσεις γιγαντώνονται και μετά είναι δυσκολότερο να γίνουν, είναι όπως τα ρούχα στη ντουλάπα που όσο δεν τα σιδερώνεις, τόσο στοιβάζονται και στο τέλος έχεις ένα βουνό και άντε να το κατεβάσεις όσο καλή θέληση και να χεις.
Είναι ένας άνισος αγώνας με την καθημερινότητα, και που συνήθως πάντα βγαίνεις χαμένος εσύ.
Για όλη αυτή την παράνοια αλλά και την ωριμότητα ταυτόχρονα, που μπορεί να βρει κάποιος απο τα παραπάνω χρειάστηκαν 45 χρόνια συστηματικής δουλειάς για να βγεί στην επιφάνεια, το δουλεύω ακόμα....
Για να συστηθώ θα μιλήσω για τα ελαττώματα μου πρώτα και τις παραξενιές μου, βέβαια σαν γνήσια σκορπίνα είμαι σίγουρη ότι δεν εχω ελαττώματα, έχω πάντα δίκαιο, είμαι ο πιο διαλακτικός και ο πιο βολικός άνθρωπος του κόσμου και προπαντός καθόλου γκρινιάρα, οι φίλοι μου έχουν μια άλλη άποψη, αλλά αυτοί όπως και να είμαι θα συνεχίσουν να είναι φίλοι μου, ελπίζω!... μέχρι τουλάχιστον να τους ξεχειλώσω εντελώς τα νεύρα
1. Εχω μια μανία με την καθαριότητα, χωρίς να ξεπερνάει τα όρια, αλλά κοντά είναι, ένα βήμα πριν, απόρροια αυτής της μανίας είναι να μην μπορώ να κοιμηθώ σε δωμάτιο που τα σεντόνια δεν είναι τριζάτα, η μαξιλαροθήκη δροσερή, δε μυρίζουν καθαριότητα, τα έπιπλα δεν έχουν τρια δάχτυλα σκόνη, αυτό έχει αντίκτυπο και στις άλλες δραστηριότητές μου πχ. το σεξ, ή το φαγητό, ή ο ύπνος, δεν μπορώ να λειτουργήσω σε τέτοιες συνθήκες, επίσης δεν μπορώ να κάτσω σε ξένη τουαλέτα πλην της δικιάς μου αντε και 1-2 ακόμα που ξέρω ότι έχουν περαστεί ένα χεράκι με χλωρίνη πριν. και μια σειρά απο τέτοιες λεπτομέρειες που οι περισσότεροι δεν τις κατανοούν, ούτε τις παρατηρούν, ειδικά οι άνδρες φίλοι, αλλά σε μένα λειτουργούν ανασταλτικά.
2. Οταν πάω σε ένα μέρος για φαγητό, ή ποτό θεωρώ αυτονόητο ότι αν δεν με ικανοποιήσει, δε θα ξαναπάω, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δίνω μια δεύτερη ευκαιρία αν μου αρέσει το περιβάλον, η εξυπηρέτηση, τα χαμογελαστά πρόσωπα.
3. Όταν αποφασίσουμε να πάμε κάπου, ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ και πάμε, μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να με κάνει να πάω σε κάποιο άλλο μέρος εκτός απο αυτό που έχω στο μυαλό μου, κι αυτός είναι ο Δ. οι άλλοι ακολουθούν για να μην ακούνε τη συνεχή μίρλα...ότι ναι μεν αλλά αν πηγαίναμε σ αυτό που σας έλεγα θα ήταν καλύτερα μπλα, μπλα, μπλα....
4. Θέλω όταν ξυπνάω να πετάγομαι κατευθείαν απ το κρεβάτι, αλλιώς θεωρώ ότι χάνω άσκοπα την ώρα μου. Εντάξυ όταν έχω παρέα που ξυπνάει και δε γκρινιάζει που την ξύπνησα, κάθομαι περισσότερο...
5. Με ενοχλεί η τσιγαρίλα, ειδικά των άλλων, η δικιά μου καθόλου, βέβαια φροντίζω να καπνίζω έξω εδώ και 3 χρόνια, οπότε δεν μυρίζω, η τσίκνα απ τα μαγαζιά που περνάει στα ρούχα, τα μαλλιά, το δέρμα, η μυρωδιά φαγητού μέσα στο σπίτι, του γλυκού δε με πειράζει συνήθως. Για σκέψου είσαι το πρωί στο λεωφορείο και κάθεται δίπλα σου κάποια που μυρίζει τσίκνα της προηγούμενης μέρας, δεν θα σ ενοχλήσει? Εννοείται ότι στην περίπτωση που μυρίσουν ρούχα κρεμιούνται έξω με τις ώρες ή πλένονται ευθύς αμέσως. Εδώ μπαίνει το μεγάλο θέμα της τσίκνας στα εστιατόρια και τις ταβέρνες και άντε στις ταβέρνες να το καταπιώ, στα εστιατόρια όμως που πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά, τι νόημα έχει να γυρίσεις μετά σπίτι σου και να μπείς στην απολύμανση? Εχω βάλει Χ σε πολλά εστιατόρια κάπως έτσι ακόμα κι αν μου άρεσε αρκετά το φαγητό τους, έλεος!
Γιαυτό η καλύτερη μου είναι το καλοκαίρι, που δεν έχω τέτοια προβλήματα.
6. Με ενοχλεί το air contition, οι εξαερισμοί, τα ρεύματα, οι ανεμιστήρες, ειδικά αυτοί που πετάνε και σταγονίδια νερού είναι το χειρότερό μου. Το air contition, το ανέχομαι μόνο μέσα στο αυτοκίνητο στους 22 βαθμούς και στο σπίτι σε άλλο δωμάτιο απ αυτό που είμαι αν ειναι δυνατόν. (ξέρω τουλάχιστον 2 ανθρώπους που δεν το αντέχουν καθόλου, οπότε είμαι ήπια περίπτωση).
7. Δεν μ αρέσουν οι πολλές χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, με άγνωστους ή και με γνωστούς, η πολύ οικειότητα, η καταπάτηση του προσωπικού μου χώρου κοντύτερα απ το ένα μέτρο απόσταση, δύσκολα αγγίζω κάποιον, τις ενενηνταεννιά φορές στις εκατό, το κάνω γιατί έχω άλλους σκοπούς, εντάξυ καμμιά φορά το κάνω και για να δέιξω ότι συμπάσχω στο πρόβλημά του, (το χω δει στις ταινίες) αν και σπάνια.
8. Οταν θέλω να γίνει κάτι τώρα, εννοώ ΤΩΡΑ, αλλιώς μου απασχολεί το μυαλό και δε θέλω τέτοιες έννοιες, μάλον γιατί την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές που άφησα τα πράγματα να σέρνονται και βγήκαν σε βάρος μου τελικά, κυρίως στα οικονομικά θέματα, οπότε οι λογαριασμοί πρέπει να πληρώνονται στην ώρα τους, και μια σειρά πραγμάτων που ίσως δεν είναι τόσο σημαντικά, αλλά αν τα αφήσεις γιγαντώνονται και μετά είναι δυσκολότερο να γίνουν, είναι όπως τα ρούχα στη ντουλάπα που όσο δεν τα σιδερώνεις, τόσο στοιβάζονται και στο τέλος έχεις ένα βουνό και άντε να το κατεβάσεις όσο καλή θέληση και να χεις.
Είναι ένας άνισος αγώνας με την καθημερινότητα, και που συνήθως πάντα βγαίνεις χαμένος εσύ.
Για όλη αυτή την παράνοια αλλά και την ωριμότητα ταυτόχρονα, που μπορεί να βρει κάποιος απο τα παραπάνω χρειάστηκαν 45 χρόνια συστηματικής δουλειάς για να βγεί στην επιφάνεια, το δουλεύω ακόμα....
today is another (bad) day....
Εκλεισα 14 ώρες συνεχούς ομιλίας χτες, μάλλιασε η γλώσσα μου εν ολιγοις, με τόσο μαλλί άνετα έπλεκα τέσσερα πουλόβερ και μερικά ζευγάρια κάλτσες να χω να μου βρίσκονται για τις κρύες νύχτες του χειμώνα -ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΕ ΘΑ ΣΑΙ ΕΔΩ- αν ήξερα να πλέκω, αλλά που τέτοια τύχη! Οταν μ έβαζε η μάνα μου με το ζόρι να κεντήσω, μεγάλη κεντήστρα και ράφτρα εκείνη, ένα περιφημο κάδρο σταυροβελονιά, ΝΑΙ στην εποχή μου κεντούσαν τα μικρά κορίτσια του χωριού και ΝΑΙ είμαι τόοοοοσο μεγάλη, εγώ κοίταζα αλλού και φυσικά το περιβόητο κάδρο που δε θυμάμαι καν την εικόνα που είχε, έμεινε μισό με το ζόρι, έκτοτε ξέχασα και τη σταυροβελονιά και γιαυτό δεν έμαθα να ράβω ούτε καν ένα κουμπί! τόσο ανεπρόκοπη, το ίδιο έκανα κι όταν μαγείρευε και μου λεγε να κοιτάω για να μάθω, ή όταν έκανε γλυκά, αλλά ευτυχώς όταν χρειάστηκε να επιβιώσω χωρίς το φαγητό της μανούλας, κατάφερα κι έμαθα κουτσά στραβά να κάνω 5 διαφορετικά φαγητά απ την ανάγκη μου κυρίως να μη λιμοκτονήσω, μιας και οι λεπτεπίλεπτοι γευστικοί μου κάλυκες ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα εύκολα σάντουιτς και πίτσα-μακαρονάδα. Τα οποία φαγητά και εξέλιξα με την πάροδο του χρόνου γιατί δε μαγείρευα μόνο για μένα, που αυτό απο μόνο του λένε ότι αρκεί για να γίνει ένα φαγητό νόστιμο.
Today is another day που έλεγε η φιλενάδα η Σκάρλετ, που όχι βέβαια ότι ήξερε και τι της γινόταν, απο θέματα σχέσεων και αγάπης ήταν τα ζώα μου αργά, αλλά βέβαια στην εποχή της Σκάρλετ τα κορίτσια ήξεραν μόνο πιάνο και οικοκυρικά, μην κοιτάς που σήμερα ξέρουν κι άλλα, δηλαδη την τύφλα τους, πάρε παράδειγμα απο μένα. Κι αφου λοιπόν έπεσα στο κρεβάτι μου χτες κάπου γύρω στις 4 again, θυμήθικα highlights των συζητήσεων έτσι για να κάνω μια τελευταία ανασκόπηση, δε μου ήταν αρκετές 14 ώρες ήθελα κι αλλη, μερικά απο αυτά ήταν για γέλια και κοιμήθικα γελώντας στον εαυτό μου δυνατά με φωνή που αντήχησε στο άδειο δωμάτιο....
Today is another day που έλεγε η φιλενάδα η Σκάρλετ, που όχι βέβαια ότι ήξερε και τι της γινόταν, απο θέματα σχέσεων και αγάπης ήταν τα ζώα μου αργά, αλλά βέβαια στην εποχή της Σκάρλετ τα κορίτσια ήξεραν μόνο πιάνο και οικοκυρικά, μην κοιτάς που σήμερα ξέρουν κι άλλα, δηλαδη την τύφλα τους, πάρε παράδειγμα απο μένα. Κι αφου λοιπόν έπεσα στο κρεβάτι μου χτες κάπου γύρω στις 4 again, θυμήθικα highlights των συζητήσεων έτσι για να κάνω μια τελευταία ανασκόπηση, δε μου ήταν αρκετές 14 ώρες ήθελα κι αλλη, μερικά απο αυτά ήταν για γέλια και κοιμήθικα γελώντας στον εαυτό μου δυνατά με φωνή που αντήχησε στο άδειο δωμάτιο....
Σάββατο 9 Μαΐου 2009
Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες....
Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες...το πρωί κύλησε ήσυχα και βαρετά μεσα στη γνωστή ρουτινιάρικη καθημερινότητα, το απόγευμα με μια μικρή βόλτα στο κέντρο για χάζι και μετά, το ρολόι γύρισε πίσω, 5,5 χρόνια και κάτι μέρες πριν, όταν προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο που με πήγαινε σε ένα ταξίδι που κράτησε 5,5 χρόνια, απο εκείνη τη διαδρομή θυμάμαι την ανυπομονισία που είχα να φτάσω μια ώρα αρχύτερα και φυσικά η διαδρομή μου φαινόταν ατέλειωτη, όπως κάθε διαδρομή που γίνεται με αεροπλάνα, τρένα, πλοία, το άλλο που θυμάμαι είναι η πρώτη επαφή θυμάμαι τη θερμότητα απο εκείνη την επαφή που με είχε ζεστάνει στη στιγμή.....
...Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου ένοιωσα τόσο διαφορετικά, βγήκα άλλος άνθρωπος και μπήκα άλλος, το σπίτι πιο άδειο απο ποτέ, μου ρχονται στο μυαλό φράσεις που μάλλον έπρεπε να με κάνουν να σκεφτώ πιο πονηρά, ..(γιατί δεν παίρνεις ένα γατάκι, σκυλάκι, να έχεις συντροφιά) (εμείς είμαστε περισσότερο φίλες παρά... ) (δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε μακροπρόθεσμο, εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω αύριο, θέλεις να προγραμματίσω διακοπές, ταξίδια)? Υποτίθεται είναι σκέψη των τελευταίων ημερών 20 περίπου, δεν είναι έτσι, είναι πολύ περισσότερου καιρού, απλώς οι εξελίξεις ήταν τέτοιες που δεν επέτρεψαν να γίνει νωρίτερα, προφανώς. σκόρπιες φράσεις που αναπόφευκτα σου ρχονται στο μυαλό, τίποτε δε θα αλλάξει, αλλά και τίποτα δε θα ναι το ίδιο. πως να πείς ότι χωρίζεις με καλό τρόπο, πως να χωρίσεις πολιτισμένα, πιστεύω πως αν δεν υπάρχει τίποτε χωρίζεις πολιτισμένα, όταν υπάρχει κάτι δεν μπορείς να χωρίσεις πολιτισμένα. Γιατί δε μου το πες απ την αρχή και το σκέφτηκες έστω και αυτές τις μέρες που είπες ότι το σκέφτηκες? τι τότε τι τώρα, θα άλλαζε κάτι, το αποτέλεσμα είναι ότι ήθελες να χωρίσουμε τελεία. Τα άλλα είναι κάποια πράγματα που νομίζω ότι όλοι κάνουν όταν έχουν μια σχέση σαν αυτήν. Στις σχέσεις λειτουργείς σαν ένας άνθρωπος, δεν το ήξερα, αλλά το έκανα νομίζω, για μένα αυτό είναι σχέση, δεν σκεφτόμουν το μέλον χωρίς εσένα δίπλα μου, δεν σκεφτόμουν καν το παρόν χωρις εσένα, τις μέρες που δεν σε έβλεπα τις θεωρούσα ανούσιες, τις ώρες, ούτε καν τις μέρες, τις μέρες που έλειπες ή έλειπα σκεφτόμουν πότε θα ξαναβρεθούμε. Ηθελα τη γνώμη σου για το κάθε τι, απο το τι θα φορέσω μέχρι τι να μαγειρέψω, μέχρι τι απόφαση να πάρω για τη δουλειά, για τα πάντα, πως μου ζητάς να συνηθήσω να ζω μετά απ' αυτό?
ένα τραγούδι που μ' αρέσει και ένα που μ αρέσει πιο πολύ
Δυο τραγούδια, γιατί αν και δεν το εξασκώ πια, ήταν απο τα πρώτα χόμπι-επαγγέλματα που έκανα και θα θελα να συνεχίσω να κάνω αλλά...
Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλον
Ι'M A SUPER GIRL,
AND SUPER GIRLS DON'T CRY,
I'M A SUPER GIRL,
AND SUPER GIRLS JUST FLY.
Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλον
Πως θες ν' αλλάξουμε ουρανό
Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
Ι'M A SUPER GIRL,
AND SUPER GIRLS DON'T CRY,
I'M A SUPER GIRL,
AND SUPER GIRLS JUST FLY.
Τα απομεινάρια μιας σχέσης...
Δυο πλαστικές σακούλες και κάτι ψιλά, τα απομεινάρια μιας σχέσης θα μπορούσε να είναι ο τίτλος κάτω απ τη φωτογραφία που σκέφτηκα να τραβήξω βλέποντάς τα μαζεμένα σε μια άκρη, αλλά όπως πάντα δεν είχα ούτε τη φωτογραφική εδώ ούτε το καλώδιο, ούτε καν το καλώδιο του τηλεφώνου για να μη μιλήσω για το ότι δεν είχα καμμία όρεξη να κάνω τελικά κάτι τέτοιο, αλλά αυτές οι σκέψεις είναι απ' αυτές που περνάνε απ το μυαλό σου στην πιο ακατάλληλη στιγμή είναι σα να είσαι σε κηδεία και να γελάς προσπαθείς να το πνίξεις αλλά θυμήθικες ένα ανέκδοτο, μια χαζομάρα, κάτι άσχετο και σου βγήκε αυθόρμητα όπως το φτάρνισμα, άσε που το θέαμα θα ήταν ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό και θα παρέπεμπε σε τίποτα φεστιβαλική ταινία απ' αυτές που σηκωνόμασταν και φεύγαμε στα πρώτα 20 λεπτά. Ανοίγω συρτάρια και βλέπω κάτι δικό σου ακόμα, ανοίγω ντουλάπια το ίδιο, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλα αλλά δεν έχω ψάξει και τόσο εξονυχιστικά, απλώς κάτι έπρεπε να κάνω και βρήκα αυτό.
Ο Θ μου λέει ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να το κάνεις αυτό, δεν το πιστεύω, απο δειλία το κάνω, για να μη χρειάζεται να το αντιμετωπίζω κάθε φορά που θα πέφτω πάνω σε κάτι δικό σου.
Να κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι οι str8 δεν έχουν τέτοια προβλήματα, έχουν εφεύρει το γάμο, γιαυτό, που να χωρίζω τώρα λέει ο άλλος, χαρτιά, διαδικασίες, μετακομίσεις έξοδα, είναι και τα παιδιά στη μέση, μπαίνουν κι άλλα μετά, πέφτουν και τα σόγια απο πάνω το σκέφτεσαι περισσότερο, ενω για τους gay είναι αλλιώς, όλα είναι με ημερομηνία λήξης, εντάξει εξαιρέσεις θα υπάρχουν αλλά ελάχιστες, τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω καμμία ή έστω καμμία νορμάλ....
Στο μεταξύ η ώρα μοιάζει να σταμάτησε να περνάει, έχω ένα Σαββατοκύριακο μπροστά μου και δεν έχω τι να κάνω, θα μπορούσες να με χωρίσεις Δευτέρα, θα το χώνευα πιο έυκολα, λέμε τώρα....
Δεν ξέρω τι να κάνω, να σταματήσω να σε βλέπω εντελώς που μάλον είναι και το καλύτερο για τώρα, ή να συνεχίσω να σε βλέπω? τι είναι πιο εύκολο? το ίδιο μου φαίνονται και τα δύο.
Πίστευα πως είχαμε την ιδανική σχέση, έβλεπα τους άλλους γύρω μας και ήξερα ότι η δικιά μας ήταν η καλύτερη, μιλούσαμε πολύ, κάναμε σχεδόν τα πάντα μαζί, δύσκολο να το πετύχεις αυτό μετά απο 5 χρόνια και 6 μήνες, αν με ρωτούσαν πως θα βλεπα τον εαυτό μου να είναι σε 10 χρόνια δεν θα μπορούσα να φανταστώ για τόσο μακροπρόθεσμα βέβαια, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, κρυφά μέσα μου το ευχόμουν αν και πάντα είχα το φόβο ότι ίσως κάποια στιγμή, να ήθελες να απομακρυνθείς σα μικρότερη που ήσουν, να ήθελες να πετάξεις, να ανοίξεις τα φτερά σου, να γνωρίσεις άλλους κόσμους, δεν το σκεφτόμουν πολύ, το θεωρούσα πάντα μακρυνό, αν και μου περνούσε απ το μυαλό σε περιόδους δύσκολες όπως τότε με την απόλυση που σκέφτηκα ότι ίσως και να φευγες απ την πόλη, με εξαίρεση εμένα δεν είχες και τόσα να σε κρατάνε εδώ...
Σκέφτομαι και δεν το χωράει το μυαλό μου αλήθεια πως φαντάστηκες οτι θα ήταν τα πράγματα μετά το χωρισμό μας? θα συνεχίζαμε να βλεπόμαστε? θα περνούσαμε στο επόμενο στάδιο ομαλά ή ανώμαλα? δε θα περνούσαμε καθόλου εκεί? δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι τίποτα δε θα ναι το ιδιο...Μου λειπεις, και θέλω να σε δω, και μετά δε θέλω, και πάλι ξαναθέλω....αυτό είναι που νοιωθω τωρα.
Υ.Γ. τη φωτογραφία την έβαλα τελικά εστω και εκ των υστέρων, δεν άντεξα, θέλω να ζήσω το δράμα μου λέμε !
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Ενα αστεράκι....
Το βράδυ που πέρασε πριν γεννηθεί, είχα βγει έξω με φίλους και ήμουν πολύ χαλαρή, τόσο που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα πρεπε να είχα αγχωθεί, το πρωι ξύπνησα κατά τις 6,30 και πήρα τηλέφωνο και έμαθα ότι είχε αρχίσει η τελική φάση και ήταν θέμα λεπτών, πλύθηκα, ντύθηκα, να μαι έτοιμη για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 06.50 τελικά γεννήθηκε, ξεκίνησα κι εγώ, αγωνία στο δρόμο, φτάνοντας είδα το γιατρό που με οδήγησε στο δωμάτιο που έγινε η διαδικασία, ήταν ακόμα εκεί δεν την είχαν μεταφέρει σε κανονικό δωμάτιο, μετά απο ώρα μας τη φέραν ήταν μικροσκοπική, είχε κλειστά τα ματάκια της άνοιγε που και που το ένα και κοιτούσε με αυτό το βλέμμα το θολό που έχουν τα μωρά, τη φορούσαν ένα μπουρνουζέ μπλουζοπαντελονάκι με γαντάκια, έμεινα να τη χαζεύω, το θαύμα της Γέννησης ήταν μπροστά μου, τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν ήμουν τυλιγμένη σε ένα ροζ σύννεφο, πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο τις ώρες των επισκεπτηρίων και ήθελα να τη βλέπω κάθε φορά που πήγαινα, λένε πως με τον ερχομό ενός μωρού όλα αλλάζουν, είμαι σίγουρη πια, και δεν αλλάζουν μόνο για τους γονείς αλλά και όλο τον περίγυρο, το αίσθημα της ευθύνης που σου προσθέτει, ο φόβος μην πάθει κάτι, η λαχτάρα να θέλεις να το βλέπεις συνέχεια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός απο αυτό, μεγαλύτερη χαρά, μεγαλύτερο συναίσθημα, είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και το λέει ένας άνθρωπος που ήταν και εξακολουθεί να είναι μακρυά απ αυτό πολύ συνειδητοποιημένα, αλλά αν θέλει κάποιος να το ζήσει πραγματικά του το συστήνω ανεπιφύλακτα. Σήμερα κλείνει μια βδομάδα ζωής, προσεύχομαι να είναι γερή για να φωτίζει τις ζωές μας, όλα τα άλλα που πρέπει να είναι, θα φροντίσουμε να τα μάθει, έχουμε καιρό γιαυτό ....
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Είναι στο dna μας...
Δεν θέλω να ξανακούσω για αρνί, κατσίκι, σούβλα, χωριό, μετά απο την ταλαιπωρία του φετινού Πάσχα, δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχει να κουβαλάς εκατομμύρια πράγματα στο χωριό, να ταλαιπωρούνται 5 άτομα μέσα κι έξω απο το σπίτι κουβαλώντας πράγματα πλένοντας απίστευτες ποσότητες πιάτων και ποτηριών για ένα φαγητό το οποίο δεν είναι και απ τα αγαπημένα μου. Το Πάσχα το φαντάζομαι αλλιώς, να ταξιδεύω σε άγνωστα μέρη ή και γνωστά, ξεκούραση, γεύσεις, αρώματα διαφορετικά... αλλά και πάλι, το Ελληνικό Πάσχα με τη φύση σε πλήρη οργασμό, με τα αρώματα της Μεγάλης Βδομάδας, με τις καμπάνες να χτυπούν το στολισμένο επιτάφιο, τη μουσική των εγκωμίων, το βράδυ της Ανάστασης με το φως απο τα αναμένα κεριά, την λαμπρότερη λειτουργία με τα ομορφότερα λόγια αγάπης, το Πάσχα είναι η γιορτή της παιδικής μας ηλικίας, κι όσο άθεοι ή αγνωστικιστές και να δηλώνουμε δεν παύει να μας συγκινεί, είναι στο dna μας.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
ΜΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Ερώτηση 1: Γιατί σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, οι φόροι πληρώνονται απ'ευθείας απ το μισθό των υπαλλήλων? Γιατί εδώ το σοφό κράτος προέβλεψε ότι είναι καλύτερα να παίρνεις το μισθό σου στο χέρι για να χαίρεσαι και μετά να σου τα παίρνει με τη φορολογική σου δήλωση, έτσι μεσολαβούν και διάφορα επαγγέλματα που αλλιώς δε θα είχαν λόγο υπαρξης, όπως λογιστές, και γιατί όσο περισσότεροι μεσολαβούν σε μια συναλαγή τόσο πιο αδιαφανής είναι, με αποτέλεσμα στο τέλος πάντα να βγαίνεις χαμένος.
Ερώτηση 2: Γιατί ενώ οι Δήμοι έχουν τόσο έσοδα μέσω των λογαριασμών που πληρώνουμε στη ΔΕΗ, μέσω Δημοτικών τελών, μέσω κρατικής επιχορήγησης, για να μην αναφερθώ στις γενναίες Ευρωπαικές ενισχύσεις, είναι συνεχώς μέσα?
Γιατί όλες αυτές οι επιχειρήσεις για να λειτουργήσουν χρειάζονται ανθρώπους που δεν αποσκοπούν στην επαγγελματική τους αποκατάσταση-πλουτισμό, χρειάζονται καταξιωμένους επαγγελματικά ανθρώπους, με πολύ αγάπη και μεράκι για τον τόπο τους πρώτα απ' όλα και με μεγάλη διάθεση συνεισφοράς. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι Δημοτικοί άρχοντες είναι ή ανερχόμενοι πολιτικοί που για να ανελιχθούν περνάνε πρώτα απο την τοπική αυτοδιοίκηση, ή αποτυχημένοι πολιτικοί που σπεύδουν εκεί για να μην πεθάνουν πολιτικά, αλλά κι αυτό να μην είναι, είναι πολλά τα λεφτά Αρη, κι όσο δυνατός χαρακτήρας και να είσαι, όλα έχουν την τιμή τους....
Ερώτηση 2: Γιατί ενώ οι Δήμοι έχουν τόσο έσοδα μέσω των λογαριασμών που πληρώνουμε στη ΔΕΗ, μέσω Δημοτικών τελών, μέσω κρατικής επιχορήγησης, για να μην αναφερθώ στις γενναίες Ευρωπαικές ενισχύσεις, είναι συνεχώς μέσα?
Γιατί όλες αυτές οι επιχειρήσεις για να λειτουργήσουν χρειάζονται ανθρώπους που δεν αποσκοπούν στην επαγγελματική τους αποκατάσταση-πλουτισμό, χρειάζονται καταξιωμένους επαγγελματικά ανθρώπους, με πολύ αγάπη και μεράκι για τον τόπο τους πρώτα απ' όλα και με μεγάλη διάθεση συνεισφοράς. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι Δημοτικοί άρχοντες είναι ή ανερχόμενοι πολιτικοί που για να ανελιχθούν περνάνε πρώτα απο την τοπική αυτοδιοίκηση, ή αποτυχημένοι πολιτικοί που σπεύδουν εκεί για να μην πεθάνουν πολιτικά, αλλά κι αυτό να μην είναι, είναι πολλά τα λεφτά Αρη, κι όσο δυνατός χαρακτήρας και να είσαι, όλα έχουν την τιμή τους....
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
BARCELONA
Άποψη απο της Sagrada famiglia της διασημότερης εκκλησίας της Βαρκελώνης, ίσως και όλης της Ισπανίας, και ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του Μοντερνισμού που σχεδίασε και επιμελήθηκε ο Καταλανός αρχιτέκτονας Αντόνιο Γκαουντί, ένας απο τους κυριότερους εκφραστές του, όλη η Βαρκελώνη είναι μια μελέτη στον Γκαουντί και σχετικός ή άσχετος με την αρχιτεκτονική δεν μπορείς παρά να θαυμάσιες τις απίστευτες λεπτομέρειες που υπάρχουν σε κάθε του έργο.
Και μια όψη απο το ΜΑCBA το μουσείο μοντέρνας τέχνης.Το παρελθόν με το μέλλον συνυπάρχουν.
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
NEA HΘΗ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ...
1950, η Ελλάδα μετά τον πόλεμο προσπαθεί να ορθοποδήσει, ταυτόχρονα αρχίζει να διασκεδάζει όπως μπορεί, η οικογένεια ξαναμαζέυτηκε στο τραπέζι κάθε κυριακή μετά την εκκλησία, αλλά ξάφνου, νέα ήθη έρχονται να ταράξουν την καθημερινότητα, σε μια παράσταση της Εθνικής Λυρικής σκηνής ένα φιλί μεταξύ δυο ανδρών, μέρος της παράστασης, εξοργίζει τους σεπτούς οικογενειάρχες μουσικούς της ορχήστρας που απαιτούν να κοπεί απο την παράσταση. Αίσχος!Ας ξαναγυρίσουμε στο 2009 γιατί πρόκειται για τώρα
Παρακολουθώ εδώ και ώρα με ανοιχτό το στόμα το βίντεο απο το επεισόδιο στη Λυρική σκηνή, με ανοιχτό το στόμα γιατί τρόμαξα απο τα <έξω> και τα <δεν εχεις θέση εδώ> τρόμαξα απο το ύφος τους, τρόμαξα απο τις φωνές τους, τους χαλάσανε την ησυχία αυτών που είναι τόσο πολιτισμένοι που πήγαν να δουν όπερα, τόσο μορφωμένοι, τόσο ανωτέρου επιπέδου. Επίσης θύμωσα που μουσικοί της Λυρικής, δηλαδή δημόσιοι υπάλληλοι, απαίτησαν, άκουσον άκουσον, να κοπεί το επίμαχο φιλί μεταξύ δύο ανδρών απο την παράσταση και αναρωτιέμαι ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα? κάποιος επέλεξε να γίνει αυτή η παράσταση, κάποιος τη διάλεξε που προφανώς είναι σ' αυτή τη θέση για να κάνει αυτό ακριβώς, απο που κι ως που κάποιοι και μάλιστα μουσικοί, και το λέω με μεγαλύτερη οργή, για το ότι είναι μουσικοί απαιτούν κάτι τέτοιο? υποτίθεται ότι η μουσική εξημερωνει, αλλά αυτά τα ζώα προφανώς δεν εξημερώνονται παρά μόνο με κλωτσιές, κρίμα τσάμπα τόσα χρόνια μουσικής πήγανε χαμένα, ας παρατήσουν τα όργανα και τις νότες κι ας πάνε να βρούν κάποιο άλλο επάγγελμα να κάνουν ντροπιάζουν τους μουσικούς. Τι αλλο θα δούμε ακόμα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας? ακόμα συζητάμε για ένα φιλί μεταξύ 2 ανθρώπων του ιδίου φύλου? έλεος και πιστευα ότι το ειχαμε ξεπεράσει απο την εποχή των χρυσών στιγμών των σήριαλ του Παπακαλιάτη. Με λύσσα όλοι μας στο φετινό pride, όλοι όμως, θα μας βρίσκουν μπροστά τους όπου και να πάνε κάθε στιγμή, είμαστε εδώ .... κι όσες κι όσοι δεν είδατε ακόμα το milk να πάτε να το δείτε αμέσως!
Η ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Kαιρό είχαμε να πάμε εκδρομή, απ το καλοκαίρι ίσως και το αποφασίσαμε το Σάββατο, όλα τα παιδάκια με τα χοντρά μπουφάν μας και τα σκουφιά ξεκινήσαμε με 18 βαθμούς απ τη θεσσαλονίκη και αφού περάσαμε πλήθος χωριών και πόλεων σκεπτόμενοι αν είμαστε στο σωστό δρόμο γιατί ταμπέλα δεν υπήρχε πουθενά παρά μόνο στην Εδεσσα, καταλήξαμε στον προορισμό μας που ήταν ο παλιός αγ. αθανάσιος.
Είχα πρωτοπάει πριν 11-12 χρόνια σε μια ομαδική εκδρομή στο χιονοδρομικό και διανυκτερέυσαμε στο χωριό που αποτελούνταν απο 5 ταβέρνες όλες κι όλες και κάποια μισογκρεμισμένα σπίτια τα οποία οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει για να μετοικίσουν στον νεο αγ. αθανασιο που ήταν πολύ πιο κοντά στον δημόσιο δρόμο και κάτω απο το βουνό που ήταν ο παλιός, τότε δειλά δειλά κάποιοι είχαν ανακαλύψει την προσοδοφόρα επιχείρηση που θα άνοιγε λόγω του χιονοδρομικού και επέστρεφαν ανακαινίζοντας τα σπίτια τους για να τα κάνουν ξενώνες. Περίμενα βεβαίως ότι θα είχε αλλάξει το χωριό, αλλά αυτό που αντίκρυσα ξεπερνούσε και τα πιο εφιαλτικά μου όνειρα, μπαίνοντας αντικρύζεις πλήθος νεόκτιστων σπιτιών, μεζονέτες με τζάκι και τζακούζι έτοιμες προς πώληση ή μισοτελειωμένες να έχουν απλωθεί πολύ πέρα απ τα όρια του χωριού, στα γύρω βοσκοτόπια και λιβάδια, εκατοντάδες ξενώνες, ταβέρνες η μια δίπλα στην άλλη, καφέ-μπάρ, με ξενικά ονόματα, ίντερνετ καφέ, η λάθος ανάπτυξη σε όλο της το μεγαλείο, όλες βέβαια οι επιχειρήσεις επιδοτούμενες με την ευλογία του υπουργείου τουρισμού και της Ε.Ε. που αμφιβάλω αν ξέρει που πάνε τα χρήματα που έχει δώσει κατά καιρούς. φάγαμε σε μια δήθεν παραδοσιακή ταβέρνα, μέτριο φαγητό, κάναμε μια γρήγορη βόλτα στο χωριό για να παρατηρήσουμε κι άλλες ακόμα περισσότερες παραδοσιακές κατοικίες άναρχα χτισμένες και φύγαμε απογοητευμένοι, ο παλιός αγιος αθανασιος ένα πανέμορφο χωριό μεσα σε 11 χρόνια έγινε η χαρά του νεόπλουτου με το τζιπ και η κακή απομίμηση της αράχωβας. Δεν είμαι κατά της ανάπτυξης, ίσα ίσα, αλλά αυτό το χωρίς μέτρο και όριο που έγινε εδώ κατέστρεψε όλο το τοπίο, υπάρχουν τα καλά παραδείγματα της ανάπτυξης και υπάρχουν και τα κακά και ο παλιός αγ. αθανάσιος είναι το παράδειγμα προς αποφυγή.
ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ....
Xόρτασα ταινίες αυτό το διάστημα, βλέποντας τες σχεδόν όλες όσες ήταν υποψήφιες για όσκαρ, αλλά κι αυτές που δεν ήταν, συγκλονίστηκα με το the reader με την kate winslet που δικαίως πήρε το όσκαρ μετά απο 6 υποψηφιότητες και στα 33 της μόλις χρόνια, τη θυμάμαι στον Τιτανικό που ούτε καν την είχα προσέξει και τη βλέπω τώρα πόσο πολύ έχει αλλάξει τις εκφράσεις που παίρνει, τη βρήκα πολύ ερωτική στο The reader και πολύ πιο ώριμη και θα την βρίσκουμε μπροστά μας κάθε φορά που θα παίζει κάτι όσο σοβαρό ή ανάλαφρο είναι αυτό, επίσης και στο ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι πολύ καλή, αλλά βλέποντας το THE READER δεν θυμάσαι το πόσο καλά έπαιξε και σ αυτήν.Απο την άλλη η συνυποψήφιά της meryl streep κάθε γκριμάτσα που έκανε στο ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ήταν και ένα μάθημα έκφρασης και ηθοποιίας για κάθε νέο ηθοποιό, αυτή η γυναίκα δίνει ρέστα κάθε φορά που ασχολείται με το ρόλο της, η ταινία δε μου άρεσε αλλά ποιος δεν υποκλίνεται στο τεράστιο ταλέντο της Μέρυλ και φυσικά στο επίσης τεράστιο ταλέντο του ΦίλΙΠ Σέυμορ Χόφμαν. Το milk με ξάφνιασε ευχάριστα λόγω του θέματός του, ο Σων Πεν αν και προσωπικά δεν είναι απ τους αγαπημένους μου, έπαιξε τον gay ακτιβιστή τόσο καλά ώστε ο Ρομπερτ Ντε Νίρο του είπε πως απο εδώ και στο εξής μόνο σε ρόλους gay θα πρέπει να παίζει! επίσης δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στην τελετή των όσκαρ έστειλε και αντιρατσιστικό μύνημα. Τον Κώστα Γαβρά δεν τον είχα μελετήσει καθόλου στο παρελθόν, επειδή όμως είδα πολλές φορές το τρέιλερ του Παράδεισος στη δύση ηθελα πολύ να το δω, μου άρεσε πολύ, μου θύμησε παλιές καλές στιγμές του Ευρωπαικού σινεμά, ήταν φρέσκο, με μια γλυκόπικρη αίσθηση του χιούμορ κι όπως είπε κάποιος κριτικός θα πρεπε να το δουν όλοι οι Ελληνες σκηνοθέτες για να πάρουν μαθήματα για το πως πρέπει να κάνουν μια ταινία. Το slumdog millionair δε με ξετρέλανε, απλώς βρήκα πρωτότυπο το σενάριο κι όπως είπε και ο κολητός μου, στον Ντάνι Μπόιλ έπρεπε να δώσουν όσκαρ μόνο και μόνο επειδή έκανε το Τrainspotting...προφανώς εκεί στα όσκαρ το βρήκαν εξωτικό και το προτίμησαν. Και έρχομαι και στο GRAN TORINO που είδα προχτές και δεν ξέρω απο που να αρχίσω, η ταινία διαδραματίζεται στο Ντιτρόιτ σήμερα, η μεγαλύτερη αυτοκινητούπολη της Αμερικής έχει πλέον παρακμάσει, ο ήρωας είναι συνταξιουχος της βιομηχανίας αυτοκινήτου και βετεράνος του πολέμου της Κορέας ο οποίος δεν μπορεί να βρει πουθενά χαρά. η εικόνα του ήρωα είναι η εικόνα του μέσου Αμερικανού, κάθεται στη βεράντα του με την Αμερικανική σημαία υψωμένη πίσω του, γεμάτος καχυποψία, ρατσισμό, ξενοφοβία με την καραμπίνα έτοιμη να ρίξει ανά πάσα στιγμή στους νεοφερμένους Ασιάτες της γειτονιάς αλλά και στον οποιοδήποτε που πάει να πατήσει τη γη του, με γεναίες δόσεις χιούμορ όπως εκεί που αποκαλεί τον κουρέα του Βρωμοιταλό, κι αυτός τον αποκαλεί τρελοπολωνό δείχνοντας ότι όλοι απο κάπου πήγαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική όπως και ο ίδιος βέβαια απλώς άλλοι το έκαναν πριν πολλά πολλά χρόνια, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όλοι ήταν μετανάστες κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω πως ο Κλίντ Ιστγουντ δίνει ένα χαστούκι στους συμπατριώτες του μ αυτή την ταινία, και μάλιστα στα 82 του χρόνια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)