Η πόλη μου....

H πόλη μου έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής μικρής επαρχιακής πόλης, ο κάθε πολίτης μετακινείτε σε αποστάσεις μικρότερες των 500 μέτρων με το αυτοκίνητό του, με αποτέλεσμα οι θέσεις παρκαρίσματος να είναι είδος προς εξαφάνιση. Για να μη συζητήσουμε για το ότι όλοι μα όλοι θα έπρεπε και λόγω της μορφολογίας του εδάφους, να ακολουθήσουν το παράδειγμα άλλων επαρχιακών πόλεων όπως τα Τρίκαλα που μετακινούνται οι περισσότεροι με ποδήλατα.
Οταν βλέπουν κάποιο άγνωστο πρόσωπο, ή ίσως αμυδρά γνωστό το κοιτάζουν έντονα για ώρα πολύ μέχρι να χαθεί απ τον κοντινό τους ορίζοντα, με περίεργο βλέμμα, κάτι μεταξύ απορίας και καμακίου (όταν πρόκειται για άνδρες) αλλά με έναν περίεργο τρόπο, αυτό το βλέμμα δεν το συναντάς στη μεγαλούπολη, μόνο στην επαρχία και απο άνδρες άνω των 35, που δεν ξέρω γιατί νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι μπορούν να ρίξουν οτιδήποτε σε θηλυκό κυκλοφορεί πάνω απο 10 και έως 70.
Ο κόσμος βάζει τα καλά του όταν βγαίνει το βραδυ κάνοντας βόλτα στην παραλία που σφύζει απο ζωή ειδικά αυτή την εποχή.
Το ντύσιμο είναι μια ειδική ενότητα που περιλαμβάνει πολλά όπως, παγιέτα, στρας, φραμπαλάδες σε φορέματα, πεντικιούρ περιποιημένο και μανικιούρ επίσης, μακιγιάζ για μπουζούκια τουλάχιστον, μαλλί κομμωτηρίου κάγκελο απαραίτητα και χαιμαλιά χάντρες και οτιδήποτε σε απαστράπτον και μπούγιο υπάρχει στη μπιζουτιέρα μιας γυναίκας.
Στους άντρες βλέπεις παντόφλα, σανδάλι ή σαγιονάρα δερμάτινη, σιχαίνομαι αφόρητα να βλέπω άντρες με σαγιονάρα, νομίζω ότι το μόνο μέρος που μπορεί ένας άνδρας να φορέσει σαγιονάρα ή σανδάλι είναι η παραλία και μόνο!
Και υποτίθεται ότι αυτό είναι ντύσιμο ενός str8 άνδρα....Ακόμα και σε gay η σαγιονάρα είναι too much, πόσο μάλλον σε str8.
Τη συνήθεια της διασκέδασης μέσα στη μέση του δρόμου που κυκλοφορούν αυτοκίνητα να κάθονται όλοι με ένα ποτό στο χέρι ποτέ δεν την κατάλαβα απο τότε που την πρωτοείδα στον πρώτο διδάξασα του είδους το coral στην παραλία της Θεσσαλονίκης που ο κόσμος ακουμπαει-άκουσον, άκουσον- το ποτό του πάνω στους κάδους σκουπιδιών, ε αυτό συμβαίνει και στη μικρή πόλη μου, που ξεσηκώνει πρώτη απ όλους οτιδήποτε κυκλοφορεί στις μεγαλουπόλεις για να το υοθετήσει.
Η θάλασσα θα ήταν ένας καλός λόγος για να περιστρέφεται όλη η ζωή γύρω απ αυτήν, τι να την κάνεις τη θάλασσα άμα οι καρέκλες απ τα μαγαζιά της παραλιακής είναι στραμμένες προς την ανάποδη πλευρά? ή αν τα περισσότερα μαγαζιά βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο της πόλης μέσα στα αυτοκίνητα και την κίνηση αντί να κοιτάζουν προς τη θάλασσα? Αυτό είναι ένα απο τα παράδοξα πολλών παραθαλάσσιων πόλεων και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει και η δική μου.
Κάποτε η πόλη μου είχε μια σειρά απο πανέμορφα νεοκλασσικά αρχοντικά σπίτια με εσωτερικές αυλές πνιγμένες στο πράσινο, πέρναγες και τα θαύμαζες, τώρα έχουν μέινει 1-2 κι αυτά ερειπωμένα έτοιμα προς κατεδάφιση, τη θέση τους έχουν πάρει ομοιόμορφες πολυκατοικίες για να στεγάσουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες σε σπίτια μιας και η πόλη έχει γιγαντωθεί και ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί κατά πολύ.
Κάποτε αυτή η πόλη δεν χρειαζόταν να μιμηθεί, τώρα το κάνει και επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα, ποιος φταίει? μάλλον το κακό ξεκινάει απ τις αρχές της, ο Δήμος έχει ελλιπή ανακύκλωση, κάδοι υπάρχουν ελάχιστοι μόνο στον κεντρικό δρόμο κι αυτοί αραιά και πού.
Ο καθαρισμός των δρόμων είναι σπάνιος, μόνο σε γιορτές και επετείους, επίσης παραχώρησε σε φιλοζωικό σωματείο μια έκταση για να μαζευτούν όλα τα αδέσποτα και στο τέλος την πήρε πίσω με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν αγέλες σκυλιών, δε θα συζητήσουμε ότι θα πρεπε να υπάρχει free internet παντού στο κέντρο της, όπως και σε κάθε πόλη σε όλη την επικράτεια, Δεν ξέρω αν φταίει που η Δημοτική αρχή είναι δεξιάς απόκλισης, αλλά βλέπω τα χάλια της δεύτερης μου πόλης της Θεσσαλονίκης και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Θα θελα η πόλη μου να γίνει πρότυπο επαρχιακής πόλης, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε κάθε Ελληνική επαρχιακή πόλη.