Μετά απο ένα πολύ κρύο Παρασκευοσάββατο και ήταν κρύο ακριβώς επειδή είμασταν συνεχώς έξω για δουλειά είπα την Κυριακή να την αφιερώσω στον εαυτό μου, αμ δε! Αλλαι αι βουλαί μπλα μπλα μπλα... Χτυπάει το τηλέφωνο στις 11 το πρωί, ηταν φίλος απ τα παλιά, κατά συνθήκη φίλος, είχα να τον δω μερικούς μήνες και τον είδα με αφορμή μια δουλειά, ήθελε να βρεθούμε ήθελε να μου μιλήσει..(!)
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου σαν λάμψεις, δυοίωνες κυρίως, σκέφτηκα ότι αν είχε οικονομικά προβλήματα προφανώς δεν βρήκε τον κατάλληλο δανειστή, πάνε οι ελάχιστες καλές μέρες που είχα λεφτά, να χώρισε με τη γυναίκα του? και πάλι σ' εμένα βρήκε να το πει? πιο πιθανό ήταν να μου πει ότι έπεσε στα ναρκωτικά αυτός ή κάποιο απ' τα παιδιά του, ή το άλλο το πολύ πιθανό ότι ένα απο τα παιδιά του ήταν gay, σε λίγο θα το μάθαινα όμως κι άφησα τις σκόρπιες και δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη.
Συναντηθήκαμε και μόλις παραγγείλαμε αρχίζει: Αυτό που θα σου πω είναι κάτι συνταρακτικό, πρέπει να είσαι έτοιμη να το ακούσεις και εννοείτε ότι βασίζομαι στην εχεμύθειά σου...????
Είμαι φορέας του aids!
Γκράουπ, κάτι ένοιωσα να σπάει στον αέρα, πολλά περίμενα να ακούσω αλλά όχι ΑΥΤΟ, με τίποτα όμως!
Καταρχάς δεν είναι gay, οπότε πως να μου πάει το μυαλό, έχω εκατό χιλιάδες φίλους gay και χωρίς ποτέ να το σκεφτώ σοβαρά αν και θα πρεπε, είναι χίλιες φορές πιο πιθανό να κολλήσουν κάτι τέτοιο απο έναν οικογενειάρχη στρ8 και σε γενικές γραμμές με σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή εκτός γάμου, όπως αποδείχτηκε απο τα λεγόμενά του.
Το κόλλησε σε κάποια απο τις ελάχιστες σεξουαλικές του επαφές που είχε σε όλη την περίοδο του εικοσιπενταετή γάμου του...
Πως το ανακάλυψε, κάποια στιγμή κάποιος παρατήρησε πως είχε πρήξιμο στους λεμφαδένες του, πήγε σε ένα γιατρό νομίζοντας ότι έχει καρκίνο και του είπε ότι είναι οροθετικός, φυσικά κατέρρευσε ο κόσμος του, απομονώθηκε απο τους φίλους και τις παρέες του, το είπε στη γυναίκα του αλλά αποφάσισαν να μην το πουν στα παιδιά γιατί πιστεύει ότι θα τον απορρίψουν, παρακαλάει να είχε κάποια άλλη αρρώστια οποιαδήποτε γιατί πρώτα ο ίδιος πιστεύει πως είναι στιγματισμένος, (είναι σα να το γράφει το κούτελό μου, μου λέει) το ίδιο και χειρότερα πιστεύει η γυναίκα του νομίζοντας ότι το ξέρουν όλοι, φόβος, απέχθεια, εγωισμός, άγνοια και ξανά φόβος συναισθήματα που εναλλάσονται.
Φοβάται μην κολλήσει κάποιος δικός του, προσέχει στη δουλειά, στο σπίτι, για παρέες ούτε λόγος πια, τον πειράζει που δεν μπορεί να πιει ένα ποτηράκι, νιώθει αποξενωμένος απο παντού, στο σπίτι υπάρχει ένας πόλεμος, η σεξουαλική του ζωή έχει λήξει, αλλά και η συζυγική το ίδιο, γυρνάει απο τη δουλειά, ζεσταίνει το φαγητό του να φάει, ενώ η γυναίκα του κοιμάται, νοιώθει ξένος στο ίδιο του το σπίτι, τα παιδιά είναι αμήχανα και απορημένα, η σύζυγος τον φορτώνει με ενοχές του τύπου ότι και να κάνουμε δεν διορθώνεται τίποτα, είναι σαν ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται απ τη δουλειά χωρίς σκοπό και νόημα. εγκλωβισμένος σ' αυτό, με προχωρημένη κατάθλιψη, με σκέψεις ακόμα και αυτοκτονίας, συν τοις άλλοις βασανίζεται απο ενοχές που έχει φορτώσει την οικογένειά του με ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η μόνη του παρηγοριά είναι η εκκλησία, το γεγονός ότι ήθελε να το μοιραστεί με κάποιον ήταν επειδή έφτασε στα όρια του και δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, να ακούσει μια παρηγορητική κουβέντα, να ακούσει μια άποψη του πως να συμπεριφερθεί όντας σε δεινή θέση φταίχτης για όλα όσα προκάλεσε στο γάμο του, να δώσει ένα τέλος ή μια λύση για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά εφόσον ακόμη έχει τη δύναμη.
Τι λες σ' αυτόν τον άθρωπο πέρα απο τα τετριμμένα, τα ελάχιστα που ξέρεις, χρήζει επαγγελματικής βοήθειας, το ξέρει, αλλά ταυτόχρονα χρήζει βοήθειας περισσότερο η σύζυγός του και τα παιδιά που άποψή μου είναι ότι πρέπει να το μάθουν, πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, να αναθεωρήσει τα πράγματα, να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον προσέχει, αυτό όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα προς το παρόν αφού αυτό που τον νοιάζει είναι να ξανανοιώσει πως τον αγαπούν, το χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές, νομίζω όμως πως η αγάπη είναι αρκετή για να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις, κι αυτό του είπα.
