Αεριστήκατε?

Αεριστήκατε με ρώτησε η νοσηλεύτρια κάπου στις 5,30 το πρωί που ήρθε για το πρωινό εγερτήριο που περιλάμβανε έλεγχο πίεσης, θερμόμετρο, έλεγχο του ορού και της σακούλας που ήταν αναπόσπαστα αξεσουάρ τις τελευταίες δυο ημέρες μετά την εισαγωγή μου στην κλινική πολυτελείας για την επέμβαση ρουτίνας που μπήκα να κάνω με αισιοδοξία, μη ξέροντας τι με περιμένει.....Παρασκευή πρωί με όλο μου το θάρρος διάβηκα την πόρτα της κλινικής έκανα τις προβλεπόμενες αιματολογικές ακτινολογικές και ουρολογικές εξετάσεις και ήρθε η ώρα του κλύσματος που ούτε καν μου είχε περάσει απ το μυαλό, όπως επίσης και ο καθετήρας, πανιασμένη μετά απο όλα αυτά ανέβηκα στο φορείο για το χειρουργείο κι εκεί με περίμενε το χειρότερο, η αναισθησία θα ήταν τοπική! Εντρομη λιποθύμησα στα χέρια της νοσοκόμας που με κρατούσε όσο ο γιατρός μου τρύπαγε την σπονδυλική στήλη κι όταν μετά απο δευτερόλεπτα με συνέφεραν νόμιζα ότι όλα είχαν τελιώσει...αλλά φευ! η συνέχεια υπήρξε ακόμα πιο τρομακτική, τέσσερις - πέντε με πράσινες και μπλέ ρόμπες μιλούσαν και γελούσαν σα να μη συμβαίνει τίποτα, ο αναισθησιολόγος μου είπε ότι πλέον μούδιασα εντελώς κι ότι με είχαν ήδη κόψει! και στην αντανάκλαση των φώτων έβλεπα ένα τετράγωνο πράγμα που ήταν μέρος του σώματος μου κάτι σκούρο κόκκινο που μάλλον ήταν το συκώτι(!), γύρισα πλευρό γιατί ταυτόχρονα μου ρχόταν να τα βγάλω και προσπαθούσα να σκεφτώ μέσα στον πανικό μου οτιδήποτε άλλο.
κάποια στιγμή οι φωνές έπαψαν, η διαδικασία τελείωσε με ενημέρωσε ο γιατρός, όλα πήγαν καλά, με σκέπασαν και με μετέφεραν στην αίθουσα ανάνηψης, όπου έπρεπε να μείνω επί μια ώρα μόνη με τις σκέψεις μου και τα δόντια μου που χτύπαγαν, όταν πια με μετέφεραν στο δωμάτιο ήταν τρομακτικό ότι έβλεπα τα πόδια μου που δεν αισθανόμουν ότι ήταν δικά μου να τα μετακινούν για να με μεταφέρουν στο κρεβάτι. φοβήθηκα μήπως μου τα σπάσουν... Ακολούθησαν 3 ώρες που συνέχισα να μην τα αισθάνομαι με τα δόντια μου να χτυπούν και να τουρτουρίζω απ το κρύο, όταν πια πέρασε κι αυτό, ένας πόνος 100 φορές δυνατότερος απο αυτόν της περιόδου με χτύπησε που για να περάσει χρειάστηκαν 2 ενέσεις περιποιημένες που μου χουν αφήσει 2 εξίσου τεράστιες μελανιές και ένα πιάσιμο στην πλάτη. παρέμεινα κλινήρης όλη την υπόλοιπη μέρα καθώς και την επόμενη με μια χοντροκώλα έγκυο που περίμενε να γεννήσει κι έτρωγε συνεχώς σοκοφρέτες...εγώ δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω. Την άλλη μέρα με μετέφεραν σε αλλο δωμάτιο πιο αεράτο απ το πρώτο με θέα όλη την πόλη με ακόμη μια έγκυο που γκρίνιαζε και ροχάλιζε σα τρένο νύχτα και μέρα! Η δεύτερη μέρα είχε τσάι στο μενού σκέτο μη φανταστείς, το οποίο όμως χάρηκα τόσο πολύ. Εκείνη την μέρα ήταν που με ρωτούσαν όλες οι νοσοκόμες όσες έμπαιναν στο δωμάτιο αεριστήκατε? ότι θα με ρωτούσαν τόσες πολλές φορές με τέτοιο ενδιαφέρον αν έκλασα ήταν κάτι που ποτέ δε μου ειχε περάσει απ το μυαλό ώς τότε...! Αφου τους διαβεβαίωσα ότι ναι αερίστηκα 3 φορές, τότε πια μου βγάλαν ορό και καθετήρα και το τσάι είχε και 2 φρυγανιές! που ήταν ότι νοστιμότερο έχω φάει εδώ και καιρό και το μεσημέρι κρεατόσουπα και γιαούρτι.Την άλλη μέρα μη μπορώντας να αντέξω άλλο το ροχαλητό της διπλανής δήλωσα ότι θα έφευγα μόνη μου έτσι και δε με βγάζανε αυτοί, αλλά ευτυχώς αν και αργά το μεσημέρι πήρα εξιτήριο και έφυγα τρέχοντας που λέει ο λόγος, γιατί όχι να τρέξω δεν μπορώ αλλά με το ζόρι περπατάω, έτσι τελείωσε η τετραήμερη εμπειρία μου.
Συμπεράσματα:
1. Αν δεν έχεις χρήματα, είσαι εντελώς ανήμπορος, επειδή κάποτε νοσηλέυτηκα σε κρατικο νοσοκομείο σε θάλαμο 8 ατόμων οι διαφορές μ αυτό που ήμουν τώρα ήταν μέρα με νύχτα. Απο την καθαριότητα, κάτι δεδομένο για ένα νοσοκομείο, μέχρι την ευγένεια του προσωπικού, όλου ανεξαιρέτως, απο το ενδιαφέρον όλων των νοσηλευτριών, την άμεση βοήθεια όταν και εφόσον τη χρειαστείς.
2. Τελικά η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, ξαφνιάζεσαι όταν πράγματα τα οποία θεωρείς δεδομένα δεν είναι.
3. το όλο κουστούμι μου βγήκε 2000 ευρώ που πληρωσα απ τη τσέπη μου, τα υπόλοιπα 1000 περίπου πλήρωσε το ταμείο μου, ένα ταμείο το οποίο κάθε δίμηνο μου παίρνει 500+ ευρώ που πάνε τα λεφτά μας? δε θα πρεπε να τα πληρωνε όλα το ταμείο? που είναι η δωρεάν υγεία?
4. Όσα λεφτα και να με πλήρωναν δε θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά της νοσοκόμας ή ακόμη και του γιατρού, μ αρέσει που μικρή έλεγα πως ήθελα να γίνω γιατρός, αυτό μέχρι το πρώτο σφράγισμα, που σχεδόν λιποθύμησα και αναθεώρησα.
5. Πλάκα πλάκα, τους βγάζω το καπέλο, εκεί που εμείς έχουμε να κάνουμε με προιόντα, αυτοί έχουν να κάνουν με ζωές, σκέφτομαι τη χαρά τους για μια επιτυχή επέμβαση και την απογοήτευσή τους αν κάτι πάει στραβά, δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο.
6. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό του Γέννεσις, δεν ξέρω αν τους παρακολουθούν με κάμερα συνεχώς και είναι τόσο άψογοι, αλλά εκεί καταλαβαίνεις τη διαφορά με τα κρατικά ιδρύματα. Καμμία σχέση!