Τα απομεινάρια μιας σχέσης...

Δυο πλαστικές σακούλες και κάτι ψιλά, τα απομεινάρια μιας σχέσης θα μπορούσε να είναι ο τίτλος κάτω απ τη φωτογραφία που σκέφτηκα να τραβήξω βλέποντάς τα μαζεμένα σε μια άκρη, αλλά όπως πάντα δεν είχα ούτε τη φωτογραφική εδώ ούτε το καλώδιο, ούτε καν το καλώδιο του τηλεφώνου για να μη μιλήσω για το ότι δεν είχα καμμία όρεξη να κάνω τελικά κάτι τέτοιο, αλλά αυτές οι σκέψεις είναι απ' αυτές που περνάνε απ το μυαλό σου στην πιο ακατάλληλη στιγμή είναι σα να είσαι σε κηδεία και να γελάς προσπαθείς να το πνίξεις αλλά θυμήθικες ένα ανέκδοτο, μια χαζομάρα, κάτι άσχετο και σου βγήκε αυθόρμητα όπως το φτάρνισμα, άσε που το θέαμα θα ήταν ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό και θα παρέπεμπε σε τίποτα φεστιβαλική ταινία απ' αυτές που σηκωνόμασταν και φεύγαμε στα πρώτα 20 λεπτά. Ανοίγω συρτάρια και βλέπω κάτι δικό σου ακόμα, ανοίγω ντουλάπια το ίδιο, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλα αλλά δεν έχω ψάξει και τόσο εξονυχιστικά, απλώς κάτι έπρεπε να κάνω και βρήκα αυτό.
Ο Θ μου λέει ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να το κάνεις αυτό, δεν το πιστεύω, απο δειλία το κάνω, για να μη χρειάζεται να το αντιμετωπίζω κάθε φορά που θα πέφτω πάνω σε κάτι δικό σου.
Να κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι οι str8 δεν έχουν τέτοια προβλήματα, έχουν εφεύρει το γάμο, γιαυτό, που να χωρίζω τώρα λέει ο άλλος, χαρτιά, διαδικασίες, μετακομίσεις έξοδα, είναι και τα παιδιά στη μέση, μπαίνουν κι άλλα μετά, πέφτουν και τα σόγια απο πάνω το σκέφτεσαι περισσότερο, ενω για τους gay είναι αλλιώς, όλα είναι με ημερομηνία λήξης, εντάξει εξαιρέσεις θα υπάρχουν αλλά ελάχιστες, τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω καμμία ή έστω καμμία νορμάλ....
Στο μεταξύ η ώρα μοιάζει να σταμάτησε να περνάει, έχω ένα Σαββατοκύριακο μπροστά μου και δεν έχω τι να κάνω, θα μπορούσες να με χωρίσεις Δευτέρα, θα το χώνευα πιο έυκολα, λέμε τώρα....
Δεν ξέρω τι να κάνω, να σταματήσω να σε βλέπω εντελώς που μάλον είναι και το καλύτερο για τώρα, ή να συνεχίσω να σε βλέπω? τι είναι πιο εύκολο? το ίδιο μου φαίνονται και τα δύο.
Πίστευα πως είχαμε την ιδανική σχέση, έβλεπα τους άλλους γύρω μας και ήξερα ότι η δικιά μας ήταν η καλύτερη, μιλούσαμε πολύ, κάναμε σχεδόν τα πάντα μαζί, δύσκολο να το πετύχεις αυτό μετά απο 5 χρόνια και 6 μήνες, αν με ρωτούσαν πως θα βλεπα τον εαυτό μου να είναι σε 10 χρόνια δεν θα μπορούσα να φανταστώ για τόσο μακροπρόθεσμα βέβαια, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, κρυφά μέσα μου το ευχόμουν αν και πάντα είχα το φόβο ότι ίσως κάποια στιγμή, να ήθελες να απομακρυνθείς σα μικρότερη που ήσουν, να ήθελες να πετάξεις, να ανοίξεις τα φτερά σου, να γνωρίσεις άλλους κόσμους, δεν το σκεφτόμουν πολύ, το θεωρούσα πάντα μακρυνό, αν και μου περνούσε απ το μυαλό σε περιόδους δύσκολες όπως τότε με την απόλυση που σκέφτηκα ότι ίσως και να φευγες απ την πόλη, με εξαίρεση εμένα δεν είχες και τόσα να σε κρατάνε εδώ...
Σκέφτομαι και δεν το χωράει το μυαλό μου αλήθεια πως φαντάστηκες οτι θα ήταν τα πράγματα μετά το χωρισμό μας? θα συνεχίζαμε να βλεπόμαστε? θα περνούσαμε στο επόμενο στάδιο ομαλά ή ανώμαλα? δε θα περνούσαμε καθόλου εκεί? δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι τίποτα δε θα ναι το ιδιο...Μου λειπεις, και θέλω να σε δω, και μετά δε θέλω, και πάλι ξαναθέλω....αυτό είναι που νοιωθω τωρα.

Υ.Γ. τη φωτογραφία την έβαλα τελικά εστω και εκ των υστέρων, δεν άντεξα, θέλω να ζήσω το δράμα μου λέμε !