Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες....

Ηταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες...το πρωί κύλησε ήσυχα και βαρετά μεσα στη γνωστή ρουτινιάρικη καθημερινότητα, το απόγευμα με μια μικρή βόλτα στο κέντρο για χάζι και μετά, το ρολόι γύρισε πίσω, 5,5 χρόνια και κάτι μέρες πριν, όταν προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο που με πήγαινε σε ένα ταξίδι που κράτησε 5,5 χρόνια, απο εκείνη τη διαδρομή θυμάμαι την ανυπομονισία που είχα να φτάσω μια ώρα αρχύτερα και φυσικά η διαδρομή μου φαινόταν ατέλειωτη, όπως κάθε διαδρομή που γίνεται με αεροπλάνα, τρένα, πλοία, το άλλο που θυμάμαι είναι η πρώτη επαφή θυμάμαι τη θερμότητα απο εκείνη την επαφή που με είχε ζεστάνει στη στιγμή.....

...Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου ένοιωσα τόσο διαφορετικά, βγήκα άλλος άνθρωπος και μπήκα άλλος, το σπίτι πιο άδειο απο ποτέ, μου ρχονται στο μυαλό φράσεις που μάλλον έπρεπε να με κάνουν να σκεφτώ πιο πονηρά, ..(γιατί δεν παίρνεις ένα γατάκι, σκυλάκι, να έχεις συντροφιά) (εμείς είμαστε περισσότερο φίλες παρά... ) (δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε μακροπρόθεσμο, εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω αύριο, θέλεις να προγραμματίσω διακοπές, ταξίδια)? Υποτίθεται είναι σκέψη των τελευταίων ημερών 20 περίπου, δεν είναι έτσι, είναι πολύ περισσότερου καιρού, απλώς οι εξελίξεις ήταν τέτοιες που δεν επέτρεψαν να γίνει νωρίτερα, προφανώς. σκόρπιες φράσεις που αναπόφευκτα σου ρχονται στο μυαλό, τίποτε δε θα αλλάξει, αλλά και τίποτα δε θα ναι το ίδιο. πως να πείς ότι χωρίζεις με καλό τρόπο, πως να χωρίσεις πολιτισμένα, πιστεύω πως αν δεν υπάρχει τίποτε χωρίζεις πολιτισμένα, όταν υπάρχει κάτι δεν μπορείς να χωρίσεις πολιτισμένα. Γιατί δε μου το πες απ την αρχή και το σκέφτηκες έστω και αυτές τις μέρες που είπες ότι το σκέφτηκες? τι τότε τι τώρα, θα άλλαζε κάτι, το αποτέλεσμα είναι ότι ήθελες να χωρίσουμε τελεία. Τα άλλα είναι κάποια πράγματα που νομίζω ότι όλοι κάνουν όταν έχουν μια σχέση σαν αυτήν. Στις σχέσεις λειτουργείς σαν ένας άνθρωπος, δεν το ήξερα, αλλά το έκανα νομίζω, για μένα αυτό είναι σχέση, δεν σκεφτόμουν το μέλον χωρίς εσένα δίπλα μου, δεν σκεφτόμουν καν το παρόν χωρις εσένα, τις μέρες που δεν σε έβλεπα τις θεωρούσα ανούσιες, τις ώρες, ούτε καν τις μέρες, τις μέρες που έλειπες ή έλειπα σκεφτόμουν πότε θα ξαναβρεθούμε. Ηθελα τη γνώμη σου για το κάθε τι, απο το τι θα φορέσω μέχρι τι να μαγειρέψω, μέχρι τι απόφαση να πάρω για τη δουλειά, για τα πάντα, πως μου ζητάς να συνηθήσω να ζω μετά απ' αυτό?