Ενα αστεράκι....

Το βράδυ που πέρασε πριν γεννηθεί, είχα βγει έξω με φίλους και ήμουν πολύ χαλαρή, τόσο που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα πρεπε να είχα αγχωθεί, το πρωι ξύπνησα κατά τις 6,30 και πήρα τηλέφωνο και έμαθα ότι είχε αρχίσει η τελική φάση και ήταν θέμα λεπτών, πλύθηκα, ντύθηκα, να μαι έτοιμη για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 06.50 τελικά γεννήθηκε, ξεκίνησα κι εγώ, αγωνία στο δρόμο, φτάνοντας είδα το γιατρό που με οδήγησε στο δωμάτιο που έγινε η διαδικασία, ήταν ακόμα εκεί δεν την είχαν μεταφέρει σε κανονικό δωμάτιο, μετά απο ώρα μας τη φέραν ήταν μικροσκοπική, είχε κλειστά τα ματάκια της άνοιγε που και που το ένα και κοιτούσε με αυτό το βλέμμα το θολό που έχουν τα μωρά, τη φορούσαν ένα μπουρνουζέ μπλουζοπαντελονάκι με γαντάκια, έμεινα να τη χαζεύω, το θαύμα της Γέννησης ήταν μπροστά μου, τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν ήμουν τυλιγμένη σε ένα ροζ σύννεφο, πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο τις ώρες των επισκεπτηρίων και ήθελα να τη βλέπω κάθε φορά που πήγαινα, λένε πως με τον ερχομό ενός μωρού όλα αλλάζουν, είμαι σίγουρη πια, και δεν αλλάζουν μόνο για τους γονείς αλλά και όλο τον περίγυρο, το αίσθημα της ευθύνης που σου προσθέτει, ο φόβος μην πάθει κάτι, η λαχτάρα να θέλεις να το βλέπεις συνέχεια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός απο αυτό, μεγαλύτερη χαρά, μεγαλύτερο συναίσθημα, είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και το λέει ένας άνθρωπος που ήταν και εξακολουθεί να είναι μακρυά απ αυτό πολύ συνειδητοποιημένα, αλλά αν θέλει κάποιος να το ζήσει πραγματικά του το συστήνω ανεπιφύλακτα. Σήμερα κλείνει μια βδομάδα ζωής, προσεύχομαι να είναι γερή για να φωτίζει τις ζωές μας, όλα τα άλλα που πρέπει να είναι, θα φροντίσουμε να τα μάθει, έχουμε καιρό γιαυτό ....