Και του χρόνου...φουντούνια

Aμα ξαναφάω μαγειρίτσα στις 11 το βράδυ και περιμένω να τη χωνέψω κιόλας, να με φτύσεις, διότι στις 11 την έφαγα τη μαγειρίτσα, πριν το <χριστός ανέστη> κι αυτό ήταν το λιγότερο, νωρίτερα είχα κάνει μια επίθεση στα κόκκινα αυγά, όσο για το τσουρέκι αυτό με τη σοκολάτα το γονάτισα απ την Μ. Πέμπτη...αυτά είναι τα ωραία με το πάσχα, τρως ένα σκασμό και αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πέφτει η μπάκα, πως να πέσει χρυσή μου, κι ευτυχώς να λες που φέτος το πάσχα έπεσε νωρίς και έχεις τουλάχιστον ενάμισυ μήνα να χτυπηθείς να τα χάσεις πριν πάρεις παραμάζωμα τις παραλίες με το μπικίνι, και όχι βέβαια για τίποτε κοσμικά και σαν τη χαλκιδική δεν έχει, αυτά φέτος ξέχασέ τα! Περισσότερο για Γαύδο μεριά σε βλέπω να ψάχνεις να βρεις σερβιέτα στο μοναδικό μπακάλικο παύλα ταβέρνα παύλα καφέ παύλα club με το μέγεθος της τρίχας να έχει ξεπεράσει προ πολλού τα επίπεδα συναγερμού ή τίποτα παραλία κατερίνης που μπροστά στo δράμα του γκλίτερ και της γαλάζιας σκιάς θα είσαι-ελπίζεις- αόρατη τουλάχιστον!
....Κι όμως μέχρι το μεσημέρι τα ξέχασα όλα αυτά και ξανάφαγα η μουλάρα, χωρίς τύψεις αυτή τη φορά, αλλά θες που η σχέση μου με τα αμνοερίφια είναι σαν κάτι σχέσεις με κάποιους που δε θες να τους δεις μπροστά σου, αλλά τους πέτυχες στο διπλανό τραπέζι και αναφώνησες μάλιστα <βρε τι σύμπτωση κι έλεγα να σας πάρω σήμερα όλη μέρα>! που σιγά μην τους έπαιρνες, ούτε ζωγραφιστούς δε θες να τους δεις, και τελικά τους φεσώθηκες όλο το βράδυ, θες που φύσαγε λίγο και το άρπαξες το κρυωματάκι σου, θες που ένας πονοκέφαλος επιβάρυνε την κατάσταση, πάει το μεσημεριανό πασχαλινό γεύμα, το πήρε το κύμα!
Συμπέρασμα: τελικά το πάσχα δε μου πάει, όσο κι αν το προσπαθήσω, στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μου βγαίνει ξυνό.
Χρόνια πολλά λοιπόν και του χρόνου σπίτια μας...