Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι η ώρα είναι 8 το πρωί, πετάγομαι απ το κρεβάτι και ανοίγω το παράθυρό μου, έχω χρόνο σκέφτομαι και ανασαίνω το φρέσκο πρωινό αεράκι, μια χορωδία απο κελαιδίσματα πουλιών με καλημερίζει απ το πεζοδρόμιο, τα χαζεύω για μερικά λεπτά, φαίνονται τόσο ευτυχισμένα, πρέπει να ποτίσω και να κλαδέψω τα λουλούδια μονολογώ στον εαυτό μου, το μπαλκόνι μου είναι καταπράσινο, θα το κάνω το βράδυ πριν πέσω για ύπνο.
Ετοιμάζω κάτι για πρωινό και φεύγω για τη δουλειά, μην αργήσω κι είναι Δευτέρα σήμερα...
Παίρνω το ποδήλατο απο την επόμενη γωνία που είναι το Δημοτικό πάρκιν ποδηλάτων και βγαίνω στον ποδηλατόδρομο της Μοναστηρίου, περνάω την πλατεία Βαρδαρίου στρίβω Δωδεκανήσου, και μπαίνω στο λιμάνι, Κλειδώνω το ποδήλατο στο άλλο πάρκιν που υπάρχει εδώ και ανεβαίνω στο καραβάκι που ενώνει τη Θεσσαλονίκη με την Αγ. Τριάδα.
Ο καιρός είναι πολύ καλός σήμερα, χαιρετώ τους συνεπιβάτες μου που είναι ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους και συζητάνε για την καινούργια πράσινη γέφυρα που ενώνει το Μητροπολιτικό πάρκο της πρώην ΔΕΘ και του τρίτου σώματος στρατού και κανονίζουν βόλτα το απόγευμα για να τη χαρούν απο κοντά, σκέφτομαι ότι είναι καλή ευκαιρία να βγάλω βόλτα τον μαξ.
Μετά απο μισή ώρα περίπου φτάνουμε Αγ. Τριάδα περιμένω τον Δημήτρη να κλειδώσει το ποδήλατό του και να κάνει ένα γρήγορο ντους στις εγκαταστάσεις του ποδηλατοπάρκιν και περπατάμε τη διαδρομή 5' λεπτών για τη δουλειά, σήμερα έχει λαική με βιολογικά προιόντα δίπλα στη δουλειά οπότε ευκαιρία να συμπληρώσω κάποιες ελλείψεις.
Η μέρα περνάει και στο μεταξύ με πάιρνει ο Θανάσης που προσγειώνεται στις 5 στο αεροδρόμιο απο το Αμστερνταμ με απευθείας πτήση 3 ωρών περίπου.
Στις 5 ακριβώς έχω ήδη πάρει το καραβάκι για αεροδρόμιο και χαζεύω τη διαδρομή που περνάει δίπλα απο την Δημοτική παραλία της Ν. Κρήνης που συνεχίζεται έως το μέγαρο μουσικής ακόμη και τώρα οκτώβριο μήνα υπάρχουν αρκετοί που απολαμβάνουν τη θάλασσα.
Αλλά ο καιρός έχει άλλα σχέδια, μόλις κατεβαίνω απ' το καραβάκι και φτάνω στο αεροδρόμιο έχει αρχίσει να ψιχαλίζει, δεν πτοούμαι, καλοσωρίζω το Θανάση και ανεβαίνουμε στο τραμ, στη διαδρομή μου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως το απόγευμα οπότε κατεβαίνουμε στο πάρκο του πεδίου του Αρεως για μια μικρή βόλτα ο μαξ μπορεί να περιμένει λέω με ενοχές, ο αερας μυρίζει φρεσκοβρεμένο γρασίδι και άρωμα λουλουδιών που φυτεύτηκαν πρόσφατα, ο ήλιος όμως δεν αργεί να βγει και το πάρκο ξεχειλείζει απο κόσμο, φοιτητές λιάζονται στα γρασίδια, μια μαμά με το παιδάκι της κατευθύνεται στο κτίριο του παιδότοπου που υπάρχει μέσα στο πάρκο, ηλικιωμένοι συζητάνε, κάποιοι κάνουν τζόκινγκ ενώ μια παρέα εφήβων με τα σκοινιά τους ανεβαίνουν προς το κτίριο δραστηριοτήτων για αναρίχηση, το πεδίο του αρεως είναι η συνέχεια του μητροπολιτικού πάρκου που καταλήγει στην παραλία, φτάνουμε στην πράσινη γέφυρα που τη διασχίζουμε χαζεύοντας τη λίμνη με τα ψάρια, η αλήθεια είναι ότι απο κοντά είναι ακόμα καλύτερη και έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχει και ο Θανάσης που τη βλέπει για πρώτη φορά, παίρνει τηλέφωνο σε φίλους του στο εξωτερικό και τους λέει για το θαύμα που συντελέστηκε εν τη απουσία του και να κανονίσουν να ρθουν σύντομα απο τις χώρες τους, άλλωστε η Θεσσαλονίκη εδώ και λίγα χρόνια έχει απευθείας σύνδεση με κάθε ευρωπαική πρωτεύουσα και κάθε μέρα δεκάδες πτήσεις απογειώνονται και προσγειώνονται εδώ απο όλη την Ευρώπη.
Η ώρα όμως πέρασε και ο Μαξ ακόμη περιμένει, τρέχω στο σπίτι με το καινούργιο λεωφορείο, ο οδηγός κατεβαίνει κάθε φορά που μια μητέρα θέλει να ανέβει με το καρότσι της και το βάζει στις ειδικές θέσεις, οι ποδηλάτες συγκεντρώνονται πίσω στον ειδικά διαμορωμένο χώρο για ποδήλατα, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν πια να μετακινούνται εύκολα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Φτάνω στο σπίτι, παίρνω τον Μαξ και φεύγουμε για το διπλανό πάρκο δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό στην Αγ. Πάντων, ένας υπάλληλος τροφοδοτεί τα ειδικά μηχανήματα με σακουλάκια για τους ιδιοκτήτες σκύλων, ένας άλλος οδηγεί το ηλεκτρικό μίνι αποριματοφόρο, στο μεταξύ έχει νυχτώσει, αλλά το πάρκο είναι γεμάτο ως αργά.
Γυρνάω σπίτι και δεν μπορώ να αρνηθώ το κάλεσμα των φίλων για ένα ποτό μετά φαγητού στην πλατεία αριστοτέλους, έτσι ετοιμάζομαι γρήγορα και βγαίνω τα καφέ και εστιατόρια της πλατείας είναι ακόμη άδεια, άλλωστε είναι μόλις 9, κατά μήκος της πλατείας έχουν τοποθετηθεί έργα τέχνης και κάποιες πολύ πρακτικές κατασκευές, εκεί που κάποτε υπήρχαν τραπεζοκαθίσματα. Στη διάρκεια του φαγητού δεν ακούγεται θόρυβος, η λεωφόρος Νίκης είναι πεζόδρομος εδώ και χρόνια, όμως είναι γεμάτη ζωή, κόσμος πάει κι έρχεται κατά μήκος της.
Κατά τις 11 γυρίζω σπίτι, και επιτέλους αφιερώνω μισή ώρα στην περιποίηση των λουλουδιών στο μπαλκόνι, ξεχωρίζω τα σκουπίδια στους ξεχωριστούς κάδους για την ανακύκλωση και σκέφτομαι ότι παρόλο που η μέρα μου ήταν γεμάτη νιώθω ξεκούραστη και χαρούμενη, αν με ρωτούσαν σε ποια πόλη ονειρεύομαι να ζήσω θα απαντούσα με όλη μου την ψυχή ότι την πόλη μου δε θα την σύγκρινα με καμμιά άλλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου