Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Basel-amsterdam-basel






Και έφτασε η πολυπόθητη μέρα που πήραμε το αεροπλάνο για να πάμε για άλλες χώρες Οταν το αεροπλάνο πετούσε πάνω απο τα καταπράσινα σαν απο καρτ ποστάλ χωράφια της Ελβετίας με τα σπίτια με τις τριγωνικές σκεπές καταλάβαμε ότι είμασταν κατά κάποιο τρόπο κι μεις μέρος της κάρτας, ανεβήκαμε σε ένα πεντακάθαρο τρένο που έφυγε 2-3 λεπτά πριν την ώρα του για τον κεντρικό σταθμό της πόλης, μετά πήραμε ένα εξίσου ακριβές τράμ για να φτάσουμε στο φουλ εξοπλισμένο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει και να ξεχυθούμε έξω να γνωρίσουμε την πόλη χωρίς φανάρια (δε χρειάζονται, αφού όλοι κρατούν τις προτεραιότητες, πρώτα οι πεζοί, μετά τα ποδήλατα και μετά τα αυτοκίνητα που ήταν ελάχιστα) αυτό που μας έκανε εντύπωση μετά απο την ανυπαρξία φαναριών ήταν η ησυχία που υπήρχε, νομίζω πως μόνο εμείς ακουγόμασταν.
Ο πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο, καθαρά πεζοδρόμια και δρόμοι, τέλεια μέσα μαζικής μεταφορά, με πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο Ρήνος με τα ορμητικά νερά του που της δίνει και τη μεγαλύτερη ομορφιά, αλλά μετά τις 6 το απόγευμα το μόνο που μένει ανοιχτό είναι κάποια εστιατόρια και μπυραρίες κι αυτά ελάχιστα και μη φανταστείς μέχρι τις 11 το βράδυ και πολύ σου λέω.

Την επόμενη μέρα πήραμε το τρένο για μια εκδρομή στη Λουκέρνη όπου απολαύσαμε μια διαδρομή μέσα σε καταπράσινα ολοζώντανα χωράφια με αγελάδες και πρόβατα που κρεμόταν στις πλαγιές, τακτοποιημένους αχυρώνες και εξοχικά σπίτια, η χάιντι έλειπε για να ολοκληρωθεί η εικόνα....
Η Λουκέρνη χτισμένη γύρω απ τη λίμνη της, πιο τουριστική αλλά εξίσου πολιτισμένη, βολτάραμε γύρω γύρω κάθε στενό και σοκάκι που υπήρχε, φάγαμε μια τονωτική ζεστή σούπα γιατί είχαμε παγώσει εδώ που τα λέμε με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας, φύγαμε με 38 και πέσαμε στους 20, κι άσε που είχαμε πάρει μαζί μας απο δύο βερμούδες και εκατό κοντομάνικα, τέτοια εξυπνάδα!
Και αφού αφήσαμε την Ελβετία ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Αμστερνταμ, μέσα σε μια ώρα το αεροπλάνο είχε ετοιμαστεί για προσγείωση, το αεροδρόμιο τεράστιο και πολύβουο, φάγαμε κάτι υπέροχα κρουασάν και σάντουιτς απο το hema ή το albert hime δε θυμάμαι σε ποιο απο τα δύο, πληρώσαμε σε ευρώ με μεγάλη χαρά και σχεδόν τζάμπα μετά την ήττα με τα ελβετικά φράγκα και προπάντων τις ελβετικές τιμές.
Το Αμστερνταμ σε σχέση με τη Βασιλεία ήταν το αντίθετο εντελώς, κόσμος, φασαρία, κίνηση, νεανικό και χαρούμενο, και πολύ πολύ χαλαρό, ο κόσμος ήταν ωραία ντυμένος, (η Βασιλεία είχε κάτι το γερμανικό στο ντύσιμο, τύπου πέδιλο με κάλτσα) πέσαμε και σε ένα φεστιβάλ που όλα τα κανάλια ήταν γεμάτα με πλοιάρια κάθε είδους με ντόπιους που διασκέδαζαν τρώγοντας και πίνοντας στις βάρκες τους διασχίζοντας την πόλη απ άκρη σ' άκρη, πολλοί μάλιστα ντυμένοι με ναυτικά ρούχα (η χαρά των gaybar, διότι κι εκεί πολλοί ήταν ντυμένοι ναυτάκια) κι άλλοι με παραδοσιακά καπέλα.
Η πόλη είναι πολύ όμορφη όπως φαντάζομαι κάθε πόλη με κανάλια και νερό γενικότερα, ήταν βέβαια αρκετά βρώμικη, τα μπάρ, τα εστιατόρια, τα coffee shops, ακόμα και οι πλατείες ήταν όλα γεμάτα έως αργά το βράδυ, είχε φαγητό απ όποια εθνική κουζίνα λαχταρούσες να φας, κυρίως ινδονησιακή λόγω των αποικιών, αλλά και μαλαισιανή και ταυλανδέζικη και πολλά αργεντίνικα και μεξικάνικα εστιατόρια και φυσικά φαγητό του δρόμου νοστιμότατο και φθηνό.
Τα ποδήλατα είναι το κυρίαρχο μέσο μεταφοράς και φυσικά νοικιάσαμε κι εμείς και μετακινούμασταν με αυτά.
Ηπιαμε πολλές hoegarden, φωτογραφίσαμε τα κανάλια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών, είδαμε με δέος τα ηλιοτρόπια στο μουσείο Βαν Γκογκ, την chinatown, την περιοχή γιόορνταν, το αρχιτεκτονικό μουσείο και το νέμο, φάγαμε πανκέικς με βούτυρο και άχνη ζάχαρη (τώρα καταλαβαίνω γιατί οι Ολλανδοί είναι όλοι πάνω απο 1,80 και οι Ολλανδέζες καπουλ-ι-άτες) κροκέτεν και πατάτες με μαγιονέζα, δυστηχώς δεν καταφέραμε να βγούμε έξω απο την πόλη και να πάμε και κάπου αλλού, αλλά είπαμε να αφήσουμε κάτι για την επόμενη φορά..Η επάνοδος μας στη Βασιλεία έγινε μέσα σε υπερβολική για την περιοχή ζέστη, κάναμε μια βόλτα στην πόλη και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει λίγο πιο μετά απο τα σύνορα της Ελβετίας με τη Γαλλία στο saint Louis, την πόλη φάντασμα, όπου παρά το μέγεθός της ήταν έρημη, απο τις 3 το μεσημέρι δεν κυκλοφορούσε ψυχή.
Και έτσι έκλεισε το 7ημερο ταξίδι στο εξωτερικό με την επιστροφή μας την άλλη μέρα τα χαράματα στη Θεσσαλονίκη που για άλλη μια φορά μου φάνηκε φτωχή και μίζερη, απο το αεροδρόμιο, μέχρι τις στέγες των σπιτιών με τις κεραίες και τους ηλιακούς θερμοσύμφωνες που γυάλιζαν στον καυτό ήλιο....

Δεν υπάρχουν σχόλια: