ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

Εχεις χάσει την αίσθηση του χρόνου, νομίζω ότι ο χρόνος σε κυνηγάει, περνάει τόσο γρήγορα, που προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις να τον αγγίξεις, να τον σταματήσεις, κάτι τέτοιες σκέψεις δείχνουν ότι μεγαλώνεις και τι είναι ο χρόνος? κάτι που κυλάει σαν το νερό που φεύγει μέσα απ' τα δάχτυλά σου, στον ρου του χρόνου λοιπόν είναι τόσο σημαντικό αυτά που ζούμε να μπορούμε να τα καταλαβαίνουμε, να τα νιώθουμε. Παρασκευή σήμερα κι αν έχεις βγει την πέμπτη το βράδυ νιώθεις πως δεν είναι παρασκευή που την περιμένεις πως και πως απ την αρχή της βδομάδας για να κάνεις κάτι που ξεφεύγει απ τη ρουτίνα σου, είναι ο χρόνος που έλεγα πιο πριν. Οι μουσικές σε βγάζουν απ την πεζότητά σου καλά που είναι κι αυτές, σε ταξιδεύουν εκεί που δεν μπορείς να είσαι ανα πάσα στιγμή, είσαι στο γυμναστήριο ακούς amy winehouse και νομίζεις ότι είσαι σε κείνο το βελούδινα σκοτεινό jazz club του ciragan pallas και πίνεις μπέρμπον, είσαι στο γραφείο και καίγεσαι να τελιώσεις με κείνη την τιμολόγηση και ξαφνικά παίζει το chasing pavements της adele και ταυτόχρονα βρίσκεσαι στην παραλία του σίμου αργά το απόγευμα με πολυ λίγο κόσμο μεσα σε μια θάλασσα λάδι να κολυμπας ήσυχα για ώρες μέχρι που βραδυάζει..είσαι μπροστά στην τηλεόραση που έμαθες τίποτε να μη σου κάνει εντύπωση και βλέπεις τη διαφήμιση του κινητού της sony αυτή με το τραγούδι των depeche mode, all ever wanted και πας πολλά πολλά χρόνια πίσω τότε που δεν ήξεραν τους emo και trendy και περπατούσες στα παραλιακά καφέ της επαρχιακής πόλης χιλιόμετρα μακρυά απο το κέντρο του κόσμου, προσπαθώντας να βρείς που ανήκεις, δεν ξέρω αν το βρήκες τώρα τόσα χρόνια μετά που το παίζεις νεοφιλελεύθερη με αριστερές καταβολές και οικολογικές ανησυχίες...ευτυχώς στο pc σου έχεις ολόκληρη συλλογή απο τραγούδια έτσι ας πάει στο καλό εκείνη η προσφορά που έπρεπε να ετοιμάσεις αλλωστε μόλις άκουσες το the importance of being idle των oasis βρέθηκες σε κείνα τα στενά κοντα στο hoxton το Λονδρέζικο να τρως ένα begel και να πίνεις τον καλύτερο λάτε της ζωής σου...είσαι στο μπάρ του ξενοδοχείου χτες βράδυ και μόλις σου φέρνει τη μαργαρίτα φράουλα με ένα εξωτικό φρούτο που έχει μια λεμονάτη αλλά πιο έντονη και πικρή μυρωδιά το μυρίζεις και σκέφτεσαι εκείνο το βράδυ στην Καλαμάτα όταν κατέβηκες απ το λεοφωρείο του κτέλ και σε πήρε απ τη μύτη η μυρωδιά της πόλης που την άνοιξη μοσχοβολάει απ τα άνθη της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς όλη η πόλη όμως.... αλλά ο κατάλογος είναι μακρύς και επειδή μελαγχολείς και λίγο μ όλα αυτά βάζεις το friday i'm in love μήπως αισθανθείς κάπως πιο ανεβασμένη, άλλωστε it's friday cheer up !