Ονειρεύομαι μια πόλη που θα μπορώ να κυκλοφορώ με το ποδήλατό μου χωρίς να φοβάμαι για την ζωή μου, που να μπορώ να φάω το μεσημεριανό μου σάντουιτς στο διπλανό πάρκο διαβάζοντας λίγες σελίδες απο το βιβλίο που διαβάζω αυτή την εποχή, που να μου χαμογελάνε και να μου ζητάνε συγνώμη αν με σπρώξουν, πατήσουν, σκουντήξουν, ποδοπατήσουν πάνω στο λεοφωρείο το οποίο χρησιμοποιώ για να πάω στο κέντρο αποφεύγοντας να πάρω το αυτοκίνητό μου και να γίνω υστερικιά μαζί με άλλους εποχούμενους που θα βρίζει ο ένας τον άλλον διεκδικόντας μια ανύπαρκτη θέση παρκαρίσματος που όταν τελικά ιδρωμένη τη βρω, χώνεται ένας πιο έξυπνος, πιο μάγκας και πιο οδηγάρας απο εμένα, ονειρεύομαι μια πόλη που οι συμπολίτες μου δεν πετάνε τα αποφάγια, πακέτα, αποτσίγαρα, χαρτιά, πάνες (συνέβη) απο το παράθυρο του αυτοκινήτου τους ή στο δρόμο καθώς περπατάνε, που το κράτος δε θα με κλέβει επειδή έχει να ταίσει 2 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους και πρέπει να τους ταίσω εγώ και να με εξυπηρετούν στέλνοντάς με απο γραφείο σε γραφείο για 2-3 σφραγίδες που μου τις βάζουν αφού μου φάνε τη μισή μου μέρα μουτρωμένοι και κακορίζικοι υπάλληλοι με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το τηλέφωνο στο άλλο (έχουν πάθει αρτηριοσκλήρωση μου δικαιολογήθηκε ο μοναδικός ευγενέστατος υπάλληλος που έχω γνωρίσει στην εφορία καλαμαριάς), που με ένα κρύο, μια απεργία εργατών του λιμανιού, επειδή έρχονται γιορτές, επειδή χιόνισε, αύξάνονται οι τιμές στα αγαθά και τις υπηρεσίες και πληρώνω στο σούπερ μάρκετ και τη λαική ένα μισθό (εκεί φεύγει το χρήμα). Που ακούω φοιτητές να μιλάνε τόσο ξύλινα όσο και οι πολιτικοί είναι έτοιμοι κατευθείαν για τα έδρανα της βουλής όταν εναντιώνονται στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που υπάρχει κόσμος που ψηφίζει ακόμα ψωμιάδη και παπαγεωργόπουλο και ντρέπομαι για την πλευρά αυτή της πόλης που ζω, ονειρεύομαι να φύγω απο εδώ κάποτε, να πάω να ζήσω σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, προς το παρόν προσπαθώ να μην αγανακτώ κάθε φορά και να ψάχνω να βρω την καλη πλευρά των πραγμάτων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου