'Εχω να μπω εδώ μέσα αιώνες ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, όταν αρχίζει ο χρόνος και περνάει με τόση ταχύτητα είναι σημάδι πως μεγάλωσες, η Β λέει πως παίρνει κουράγιο απο μένα, θαυμάζει την ενέργεια μου, δεν πιστεύω πως είναι ενέργεια με την καλή έννοια πάντα, είναι και νευρικότητα που βγαίνει έτσι και μπερδεύει....
Λέω στον εαυτό μου και νιώθω πως το περνάω μόνη μου όλο αυτό, τόσες αλλαγές μαζεμένες που ναι μεν γίνονται σε βάθος χρόνου αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι λιγότερο επώδυνες.
Σήμερα ουσιαστικά ήταν η πρώτη μέρα που δεν πήγα στη δουλειά, περίεργα ήταν, σηκώθηκα την ώρα που ξυπνάω τις καθημερινές πήγα να κάνω μια δουλειά έξω και γύρισα σπίτι απ τις 10 χάζεψα σε facebook, email, skype, είδα αγγελίες που στις περισσότερες για να δουλέψω πρέπει να είμαι έως 25 χρονών και μετά σφουγγάρισα γιατί περίμενα τα χαλιά το απόγευμα και είπα να είμαι έτοιμη. Εδώ που τα λέμε κανονικά δε θέλω να βάλω χαλιά, δε θέλω καν να κάνει περισσότερο κρύο απ ότι τώρα που έχει γύρω στους 20, αλλά μάλλον θα πρεπε κάποια στιγμή να τα πάρω απ το πλυντήριο για να μη μου χρεώσουν και αποθήκευση για το χειμώνα σκέφτηκα πονηρά και τα παρήγγειλα.
Πως θα ναι λοιπόν η ζωή μου απο δω και μπρος; έλα μου ντε δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου άνεργη ή να είμαι μέσα στο σπίτι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα, μα θα μου πεις τι έκανες τον τελευταίο καιρό στο γραφείο? μια δικαιολογία είχες για να λες πως έχεις δουλειά και θα συμφωνήσω.
Σκεφτόμουν ότι ποτέ στα χρόνια που είμαι εδώ αλλά και νωρίτερα τα προηγούμενα δεν έμεινα χωρίς μια δουλειά, έστω και για το χαρτζιλίκι, πάντα κάτι είχα και όχι ένα πράγμα, τι συνέβη; τι έγινε; λιγόστεψε τόσο το ποσοστό αυτών που δίνουν δουλειές για μένα ή εγώ δεν έκανα κάτι σωστά; έχασα το κέφι μου γιαυτή τη δουλειά; έχασα τον ενθουσιασμό μου και γιαυτό με παράτησε κι αυτή; δεν ξέρω, αναπόφευκτα ερωτήματα που δε γίνεται να μην τα σκεφτώ...
Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια βαριέσαι και οι δουλειές σαν τις σχέσεις είναι μη νομίζεις, κάποια στιγμή σε πλακώνει η ρουτίνα και δε σε συναρπάζει πια, μέχρι να βρεις κάτι άλλο που θα σε συναρπάσει, δεν ξέρω, κύκλους κάνουμε γύρω γύρω και σκαλώνουμε κάπου για λίγο ή πολύ και μετά ξανά στο γύρω γύρω, αν με ρωτάς ποιο το νόημα θα σου πω ότι δεν ξέρω, και θα σε παραπέμψω σε κείνο το τραγούδι που λέει ο Πορτοκάλογλου, τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, εγώ βέβαια δε ζήτησα τίποτα παραπάνω, ήθελα να συνεχίσω να τα έχω, αλλά κι αυτό τελικά ήταν περισσότερο δύσκολο απ' ότι μπορούσα να φανταστώ.
Λέω στον εαυτό μου και νιώθω πως το περνάω μόνη μου όλο αυτό, τόσες αλλαγές μαζεμένες που ναι μεν γίνονται σε βάθος χρόνου αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι λιγότερο επώδυνες.
Σήμερα ουσιαστικά ήταν η πρώτη μέρα που δεν πήγα στη δουλειά, περίεργα ήταν, σηκώθηκα την ώρα που ξυπνάω τις καθημερινές πήγα να κάνω μια δουλειά έξω και γύρισα σπίτι απ τις 10 χάζεψα σε facebook, email, skype, είδα αγγελίες που στις περισσότερες για να δουλέψω πρέπει να είμαι έως 25 χρονών και μετά σφουγγάρισα γιατί περίμενα τα χαλιά το απόγευμα και είπα να είμαι έτοιμη. Εδώ που τα λέμε κανονικά δε θέλω να βάλω χαλιά, δε θέλω καν να κάνει περισσότερο κρύο απ ότι τώρα που έχει γύρω στους 20, αλλά μάλλον θα πρεπε κάποια στιγμή να τα πάρω απ το πλυντήριο για να μη μου χρεώσουν και αποθήκευση για το χειμώνα σκέφτηκα πονηρά και τα παρήγγειλα.
Πως θα ναι λοιπόν η ζωή μου απο δω και μπρος; έλα μου ντε δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου άνεργη ή να είμαι μέσα στο σπίτι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα, μα θα μου πεις τι έκανες τον τελευταίο καιρό στο γραφείο? μια δικαιολογία είχες για να λες πως έχεις δουλειά και θα συμφωνήσω.
Σκεφτόμουν ότι ποτέ στα χρόνια που είμαι εδώ αλλά και νωρίτερα τα προηγούμενα δεν έμεινα χωρίς μια δουλειά, έστω και για το χαρτζιλίκι, πάντα κάτι είχα και όχι ένα πράγμα, τι συνέβη; τι έγινε; λιγόστεψε τόσο το ποσοστό αυτών που δίνουν δουλειές για μένα ή εγώ δεν έκανα κάτι σωστά; έχασα το κέφι μου γιαυτή τη δουλειά; έχασα τον ενθουσιασμό μου και γιαυτό με παράτησε κι αυτή; δεν ξέρω, αναπόφευκτα ερωτήματα που δε γίνεται να μην τα σκεφτώ...
Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια βαριέσαι και οι δουλειές σαν τις σχέσεις είναι μη νομίζεις, κάποια στιγμή σε πλακώνει η ρουτίνα και δε σε συναρπάζει πια, μέχρι να βρεις κάτι άλλο που θα σε συναρπάσει, δεν ξέρω, κύκλους κάνουμε γύρω γύρω και σκαλώνουμε κάπου για λίγο ή πολύ και μετά ξανά στο γύρω γύρω, αν με ρωτάς ποιο το νόημα θα σου πω ότι δεν ξέρω, και θα σε παραπέμψω σε κείνο το τραγούδι που λέει ο Πορτοκάλογλου, τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, εγώ βέβαια δε ζήτησα τίποτα παραπάνω, ήθελα να συνεχίσω να τα έχω, αλλά κι αυτό τελικά ήταν περισσότερο δύσκολο απ' ότι μπορούσα να φανταστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου