Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Το Πάσχα που προσπέρασα


Πάει πέρασε και το Πάσχα, δεν μπορώ να κατάλάβω γιατί πάντα το βλέπω σα δοκιμασία, ποτέ δεν είχα θέμα με τα χριστούγεννα, αλλά το Πάσχα πάντα με φόβιζε και φέτος το αποφάσισα δε θα ξανακάνω Πάσχα στο χωριό, μόνο σε χωριό νησιού, δε γίνεται να γίνομαι χάλια κάθε φορά, φέτος δεν ήταν μόνο το βαρύ ψυχολογικό κλίμα των ημερών, ήταν ότι εν μέσω της λειτουργίας έπεσα ξερή απο λιποθυμικό σοκ και έκανα αηδίες, ξέρασα μπροστά στα πανικόβλητα μάτια μερικών συγχωριανών μου, τρομοκράτησα τη φίλη μου την Α που με πήγε ως το κέντρο υγείας με το ταξί να χοροπηδάει σε κάθε λακούβα της εγνατίας οδού, το τμήμα που καλύπτει το χωριό με την πόλη είναι το χειρότερο, να μου κάνουν τις πρώτες εξετάσεις και μετά να με πάνε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, άλλο χάλια ταξίδι να είσαι ξαπλωμένος στο φορείο και να είναι τέρμα άβολο.Εκεί αφού μου κάναν εξετάσεις περίμενα να αποφανθούν και χάζευα τις συνταξιούχες που μάλον ήταν συχνές πελάτισσες των εξωτερικών ιατρείων και είχαν πιάσει τα διπλανά φορεία που έλεγαν-όσες ήταν σε θέση-αστεία με το προσωπικό, τη γιατρό που ήταν εντελώς σκύλα και τις μιλούσε με άσχημο τρόπο και τα γενικότερα χάλια του εθνικού συστήματος υγείας,  τελικά το συμπέρασμα ήταν ότι μπορούσα ευτυχώς να φύγω που ήταν και το μόνο που ήθελα, δε θα μπορούσα με τίποτα να περάσω ένα ολόκληρο τριήμερο στο νοσοκομείο χωρίς ίντερνετ και να βλέπω γκριζομπεζ αποχρώσεις με ολίγον απο πράσινο και μπλε...
Στο σπίτι έκανα την άρρωστη για την υπόλοιπη μέρα και ξεράθηκα κανονικά για ώρες το ίδιο και το βράδυ, αλλά την επόμενη μέρα συνέχισα τις δουλειές και ασχολήθηκα με το μαγείρεμα κάνοντας κάτι σκουμπριά που καθόλου δεν άρεσαν στους πελάτες μου μιας και δεν πρόλαβαν να ψηθούν όσο θα πρέπε με πατάτες στο φούρνο που κι αυτές έκαναν χρουτς χρουτς, ήθελαν τουλάχιστον μισή ώρα επιπλέον για να γίνει κανονικό φαγητό και γεμιστές πιπεριές με φρέσκο κρεμμυδάκι και πολλά μυρωδικά άνιθο, μαιντανό, σέλινο γενικώς ότι υπήρχε στον κήπο και ξαναξεράθηκα στον ύπνο. Το καλό με την περιπέτειά μου ήταν ότι δε χρειάστηκε να ξαναπάω στην εκκλησία, το είχα αποφύγει για φέτος, το κακό ήταν ότι αισθανόμουν αδύναμη και ζαλιζόμουν λιγάκι ακόμα, αλλά πίστευα ότι ήταν αποτέλεσμα της διάσεισης που δεν ήξερα πόσο κρατάει ακριβώς. Τελικά τη Δευτέρα του Πάσχα έφυγα με όχι τόσο μεγάλη σιγουριά είναι η αλήθεια προσπαθώντας να μη ζαλιστώ ή συμβεί τίποτα στο δρόμο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη φύγω, είχα αφήσει κάτι στη μέση και δεν μ' αρέσει να μην τελιώνω αυτό που αρχίζω...Πέρασα δυό μέρες εσώκλειστη μεταξύ κρεβατιού και καναπέως και την τρίτη πια μέρα βγήκα απ' τη σπηλιά του Αλαντίν στον κόσμο, που ήταν ίδιος κι απαράλαχτος με πριν, με τη σημαντική διαφορά όμως ότι τώρα μπορούσα να τον αντέξω για λίγο ακόμα...Και μετά απο τέτοιο ποιητικό οίστρο πάω να φάω τον άνοστο νερόβραστο αρακά που επιτέλους μαγείρεψα, σκεπτόμενη το σολωμό που μου υποσχέθηκε..... και μην κάνεις το λάθος και μου υποσχεθείς τίποτα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: