Γιατί κάθε φορά που πάω να ξεκινήσω ένα κείμενο και είναι Δευτέρα, θέλω να το γράψω? να ξεκινήσω με τη φράση <είναι Δευτέρα> απαραίτητα, λες και κάποιον νοιάζει που είναι Δευτέρα, λες και δε θα μπορούσε να ναι Σάββατο ας πούμε ή Παρασκευή, αλλά σιγά μην καθόσουνα να γράψεις Σαββατιάτικα ή και Παρασκευιάτικα θα μου πεις, εδώ που τα λέμε ούτε καν καθημερινή έκατσες.
Δευτέρα ναι, πες το μερικές φορές ακόμα να το χωνέψεις, πριν λίγο καιρό σήμαινε ότι θα σε περίμενε δουλειά, τώρα δεν έχει διαφορά απο άλλες μέρες της βδομάδας, μέχρι που σκέφτηκα να λείπω τις Δευτέρες και να ρχομαι απο Τρίτη στη δουλειά, όπως έκανα και την προηγούμενη βδομάδα που ενώ σερνόμουν απο καναπέ σε καρέκλα και τούμπαλιν, σηκώθηκα απ τη νάρκωση την Κυριακή το μεσημέρι και με γρήγορες κινήσεις πήρα μια πετσέτα και βρέθηκα να οδηγώ με προορισμό παραθαλάσιο χωριό της Καβάλας, στο πατρικό του Κ.
Για πότε η νάρκωση έδωσε τη θέση της στην εγρήγορση ούτε που το κατάλαβα, έτσι βρέθηκα σε λιγότερο απο 1,5 ώρα σε beach bar με χρυσαφένια άμμο, κρυστάλλινα νερά και δυνατές μουσικές να απολαμβάνω το μπάνιο μου παρόλο τον αέρα και το ελαφρύ κύμα, να πω ναι στην πρόσκληση του φίλου να μείνουμε εκεί για βράδυ παρά το γεγονός ότι δεν είχα μαζί μου βρακί, κρέμα προσώπου, καθαρή μπλούζα και βερμούδα, πράγμα ανήκουστο για μένα.
Να συνεχίζω και μετά το απόγευμα σε barbeque party με παρέα που ξεπερνούσε τα 15 άτομα να χορεύω νησιώτικα και να ξημερώνομαι κάνοντας τη διαδρομή δωμάτιο-μπάνιο κάθε είκοσι λεπτά μιας και η αγαπημένη μου ήπιε όλο το αλκοόλ που υπήρχε εκεί με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι μας κάποια στιγμή ζήσαμε και καθόλου δεν αγαπήσαμε, όταν περάσαμε ένα βράδυ αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας...
Εννοείτε ότι την άλλη μέρα παρόλο που ήταν Δευτέρα καθόλου δε με ένοιαξε και απόλαυσα ένα ακόμη μπάνιο σε ακόμη καλύτερο beach bar ώσπου να μας πάρει το σούρουπο και να βρεθούμε αφού είχε σκοτεινιάσει στην πόλη μας.
Την Τρίτη το πρωί συνέχισα τη βδομάδα ξεχνώντας πως υπήρχε η Δευτέρα, αφού για μένα δεν υπήρχε, το μόνο που μου τη θύμιζε ήταν η συρικνωμένη βδομάδα που τέλειωσε πολύ πιο γρήγορα.
Τραπέζια με νουντλς και μαργαρίτες στο μεσοβδόμαδο, μια αμήχανη Παρασκευή με τον Κ να φεύγει το Σάββατο το πρωί για τη Γερμανία και να μη θέλει να εμφανιστούμε στο αεροδρόμιο ούτε κι εγώ θα θελα στη θέση του εδώ που τα λέμε, μια ακόμη βουτιά το Σάββατο στη Χαλκιδική, κι άλλα τραπέζια και χτες αποχαιρετήσαμε τη Ρ. που θα φευγε κι αυτή σήμερα το πρωί για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο.
Όλοι φεύγουν....
Και φτάσαμε στη σημερινή μέρα λιγότεροι και η πόλη φαίνεται πιο άδεια και εξακολουθεί να είναι Δευτέρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου