Σάββατο με συνεφιά που αποδείχτηκε ευεργετική αφού παρέτεινε τη διαμονή μας στην παραλία.
Eπιστροφή το βράδυ με τα απρόσμενα νέα του θανάτου της Αmy
απ' το ίντερνετ που μας άφησαν άφωνους.
Εναν θάνατο που ήξερες πως θα'ρθει σύντομα, αλλά όχι και τόσο...(όλοι οι θάνατοι εν δυνάμη έρχονται σύντομα, αν το καλοσκεφτείς).
Σοκαρίστηκα! Τα τελευταία χρόνια δεν αγοράζω cd, αλλά μόλις άκουσα το back to black έσπευσα να το αγοράσω, και φυσικά το έλιωσα στο αυτοκίνητο.
Αυτή η φωνή , με τον τόσο πόνο, αυτή η μουσική...
Η φωνή της απ' τις φωνές που βγαίνουν μία κάθε 10-20 χρόνια, δεν ξέρω δεν είμαι ειδική για να αξιολογήσω, αλλά ακούω τα αφτιά μου και την ψυχή μου και συνήθως δεν πέφτω έξω.
Οταν άκουσα για τη συναυλία στην Αθήνα δήλωσα πως είναι η μόνη συναυλία που θα ήθελα να πάω φέτος.
Μετά το φιάσκο στο Βελιγράδι και την ακύρωση της συναυλίας στην Ελλάδα σκεφτόμουν πως ακόμα κι έτσι θα θελα να τη δω, όχι για να δω ένα θρύλο να πέφτει, κάθε άλλο, θα θελα να τη δω γιατί αυτή ήταν η Amy.
Δεν πρόλαβε να πει <Γειά σου Αθήνα>, ή μάλον το είπε στο Βελιγράδι, δεν πειράζει, εγώ ήμουν εκεί νοερά και το άκουσα.
Ποιος ξέρει αν θα ταν η ίδια χωρίς τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αν θα είχε τέτοιο τσάκισμα η φωνή της, αν το ταλέντο της δεν ήταν τόσο μεγάλο, αν ήταν τόσο αποστειρωμένη και γιαυτό συνηθισμένη, αμφιβάλω.
Κρίμα...
Την Κυριακή η ατμόσφαιρα ήταν βαριά αλλά με μεγαλύτερη παρέα παίζαμε βόλευ και κάναμε βουτιές απ το μεσημέρι και μετά με σάντουιτς, κρύο τσάι, φρούτα και χαζές αντιπαραθέσεις για βαρετά εργασιακά ζητήματα κάτω απ τον ήλιο....
Με τη θάλασσα προσπαθείς να ξεφύγεις, και νομίζω είναι ο καλύτερος τρόπος, κάποιοι όμως επιμένουν.
Το βράδυ η κούραση ήταν τέτοια που υπερνίκησε την επιθυμία μου για παγωτό, κατέληξα με τα βαμπίρ μου παρέα στο νεφελώδες απ την υγρασία και τη ζέστη δωμάτιο.
Αλλη μια βδομάδα καύσωνα ξεκινά και εύχομαι να καταφέρω να φύγω εκτός των τειχών έστω και για λίγο, το καλοκαίρι είναι ανυπόφορο ώρες ώρες στη μεγάλη πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου