Φυσικά δεν έλειπαν οι γνωστές καντίνες με ουρές απο κόσμο που περίμενε να φάει τα γνωστά κάρυ βουρστ με τις πατάτες και να πιεί λίτρα απο μπύρες, δεν περιμέναμε να τελειώσει το θέαμα και περπατήσαμε στους πεζόδρομους για να χαζέψουμε τις βιτρίνες των μαγαζιών και να καταλήξουμε στο ποτάμι, να κοιτάζουμε τα ποταμόπλοια και τα φώτα απο την απέναντι όχθη πίνοντας μπύρες και βλέποντας στο διπλανό πάρκο άντρες κάθε ηλικίας να παίζουν ένα παιχνίδι με βώλους.
Η Βόννη είναι μια μεγάλη πόλη που όμως δε σε πνίγει χάρη στα πάρκα της και σου δίνει μια αίσθηση πνεύματος με το πανεπιστήμιο να δεσπόζει στο κέντρο της και τις αφίσες απο το φεστιβάλ Μπετόβεν να είναι σε κάθε στύλο μαζί με τα ομοιώματα του γνωστού συνθέτη που ήταν σε κάθε βιτρίνα ασχέτως εμπορεύματος.
Εδω τώρα θα σκεφτείς εσύ εικόνες απο αφίσες που καλύπτουν κάθε ελεύθερη επιφάνεια στύλου, κολώνας, βιτρίνας και κουτιών του οτε, όχι όμως κάθε άλλο, οι αφίσες ήταν ωραιότατα μπάνερ που ήταν όμορφα στρωμένα σε συγκεκριμένα σημεία και που είμαι 100% σίγουρη ότι με το πέρας των εκδηλώσεων του φεστιβάλ θα μαζευτούν όλες μία μία.
Στη Βόννη ξαναγυρίσαμε και μέρα για να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα στο εμπορικό της κέντρο που παρά την κακή οικονομική μας κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω απο απαραίτη.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για την Κολωνία, εκεί κι αν είναι απαραίτητη η βόλτα στους πεζόδρομους του εμπορικού κέντρου, αλλά δυστυχώς το χρονικό περιθώριο ήταν πολύ μικρό έτσι πήγαμε στο Dom και μετά καθήσαμε μόνο σε ένα καφέ-εστιατόριο για μια μπύρα koln φυσικά τι άλλο, με θέα ζευγάρια αγοριών και κοριτσιών που πιανόταν χέρι χέρι και διάφορες fashion icon να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά μιας και η περιοχή που καθήσαμε ήταν το απόλυτο gay σημείο της πόλης.
Η Κολωνία όπως έμαθα εκ των υστέρων θεωρείται η δεύτερη πόλη μετά το Σάν Φραντζίσκο σε gay πληθυσμό και εκδηλώσεις παρόμοιου τύπου, σα να λέμε συμπρωτεύουσα δηλαδή Θεσσαλονίκη...λολ
Έφαγα τον κόσμο να βρω τουριστικά ενθύμια αλλά δεν έβρισκα παρά μόνο σύμβολα της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, κι όπως είπα και προηγουμένως έχοντας τον Κ μαζί μας δεν μπορούσα να καθυστερώ υπερβολικά στα μαγαζιά οπότε γύρισα άπρακτη.
Στο γυρισμό για το χωριό, γυρίσαμε απο τον επαρχιακό δρόμο της Βόννης.
Στους επαρχιακούς δρόμους έχει όριο ταχύτητας τα 70 χιιόμετρα, που τηρείται φυσικά, αντιθέτως στις θρυλικές αούτο μπαν δεν έχει όριο κι ο καθένας μπορεί να τρέξει όσο γουστάρει.
Ο δρόμος περνούσε μέσα απο χωριά που είχαν στα πόδια τους το Ρήνο και οι μετακινήσεις γινόταν με καραβάκια στα απέναντι χωριά, πλήθος τουριστών μαζί και μείς φωτογραφιζόταν με θέα το ποτάμι ενώ πανέμορφα σπίτια έδιναν την αίσθηση του χρόνου που είχε σταματήσει κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα και κατοικούνταν απο ερωτευμένες πλούσιες νέες που έκαναν διακοπές για να ξεχάσουν τον έρωτά τους στην ρομαντική Ευρώπη...
Συνταξιούχοι τουρίστες κι εδώ γέμιζαν τα καφέ για το καθιερωμένο καφεδάκι με γλυκό ενώ εστιατόρια με παραδοσιακή γερμανική κουζίνα με γεύσεις όπως λουκάνικο με αίμα και λάχανο σε καλούσαν να καθίσεις στην όμορφη βεράντα τους.
Δεν καθήσαμε γιατί στο σπίτι η Μ είχε μαγειρέψει ένα ωραιότατο ελληνικό παραδοσιακό κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και μας περίμενε να το τσακίσουμε, όπως και κάναμε άμα τη επιστροφή μας.
Στο μεταξύ στο χωριό οι ετοιμασίες για τη μεγάλη τετραήμερη γιορτή του κρασιού κορυφώνονταν, όλα ήταν έτοιμα για το βράδυ, οι καντίνες είχαν στηθεί κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, οι αυλές είχαν σκουπιστεί και ετοιμαστεί να υποδεχτούν τον κόσμο και τα φωτορυθμικά με τα ηχοσυστήματα είχαν συναρμολογηθεί για να πλαισιώσουν τις αυτοσχέδιες disco.
To βράδυ παρά την κούραση απ το ολοήμερο περπάτημα και τη βαρεμάρα που μας έπιασε, δεν μπορούσαμε να μην πάμε στο στέκι δίπλα στην εκκλησία που υπήρχε ορχήστρα που έπαιζε παραδοσιακά αλλά και κλασσικά ροκ τραγούδια με τους γερμανούς κάθε ηλικίας να πίνουν λίτρα κρασιού και να χορεύουν πιασμένοι απο τη μέση σε κλασσικούς γερμανικούς ρυθμούς.
Αλλά για τις επόμενες μέρες των γιορτών θα συνεχίσω σε άλλο πόστ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου